ႏွလံုးသားဒိုင္ယာရီ (၂၂)

January 28, 2014 at 12:29am

 ၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ

ေအးရြာသို႔သတင္းဆိုးတစ္ခု၀င္ေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရေသာမိတ္ေဆြတစ္ဦးမွ “အကိုေရ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာေတာ့ အေျခအေနေတြက ေယာက္ယက္ခတ္ေနျပန္ၿပီဗ်” ဟုဆိုလာေသာ ေၾကာင့္ က်ေနာ္ကလည္း “ဘာေတြျဖစ္ျပန္ၿပီလဲဗ်ာ၊မထိတ္သာမလန္႔သာရွိလိုက္တာ” ဟုဆိုလိုက္ ေသာအခါ
“ဒီလိုဗ်…ဒီလို က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕အာဏာရွင္ေဟာင္းႀကီး ဦးေန၀င္း ရဲ႕သားမက္နဲ႔ေျမးတစ္စု ကို ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈနဲ႔ဖမ္းလိုက္ျပန္ၿပီ” ဟုေျပာလာသျဖင့္ က်ေနာ္လည္းမဆီမဆိုင္ မ်က္ခံုးလႈပ္ သြားရျပန္သည္။
ဒီလိုတိုင္းျပည္အေျခအေနမတည္ၿငိမ္မႈကလည္း က်ေနာ့၏လံုၿခံဳေရးကိုရိုက္ခတ္လာ မည္ျဖစ္၍ က်ေနာ္ပိုမိုသတိထားေနထိုင္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုအေျခအေနေပၚမူတည္၍ က်ေနာ္ေအးရြာတြင္ဆက္လက္ရပ္တည္လႈပ္ရွားရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ ေသာေၾကာင့္ လိႈင္သာယာဖက္သို႔ျမားဦးလွည့္ရျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္က လိႈင္သာယာမွာ စည္ကားလွ သည္ေတာ့မဟုတ္၊လူေနအိမ္ႏွင့္လမ္း မ်ားမွာေဖါက္တုန္း၊ေဆာက္တုန္းသာရွိေနေသးသည္။ လိႈင္သာ ယာရွိ မိတ္ေဆြတစ္ဦးအိမ္တြင္ေခတၱ သြားေရာက္တည္းခိုျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြ၏ကူညီပံ့ပိုးမႈေၾကာင့္ ဧည့္စာရင္းကိစၥႏွင့္တကြ အစစအရာရာ အဆင္ေျပခဲ့ရသည္။

မတ္လ(၂၇)ရက္၊(၅၇)ႏွစ္ေျမာက္၊ေတာ္လွန္ေရးေန႔ျဖစ္မည္ဟုထင္သည္။ စစ္ေရးျပအခမ္းအနား ၿပီးဆံုးၿပီးေနာက္တြင္ေတာ ့ၿမိဳ႕တြင္းအေျခအေနတို႔မွာတင္းၾကပ္မႈမရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း ေနထိုင္သြားလာရလြယ္ကူသြားသည္။ ၂၀၀၂ခုႏွစ္၊မတ္လ(၂၇)ရက္ေန႔ည သတင္းနားေထာင္စဥ္ BBC သတင္းဌာနမွျပည္ပေရာက္တပ္မေတာ္သားမ်ားျဖင့္ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ထားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံမ်ိဳးခ်စ္ စစ္သည္ေဟာင္းမ်ားအစည္းြဲ႕စည္းခဲ့ေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ေၾကျငာ ခဲ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔က်ေနာ္လည္းလုပ္ေဆာင္ရမည့္လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားကိုဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ ရင္း တာ၀န္ၿပီးဆံုးၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေခါက္ရန္စီစဥ္ရျပန္သည္။ ေစာ္ဘြားႀကီး ကုန္း အေ၀းေျပးယာဥ္ရပ္နားေရးစခန္းတြင္ ေတာင္ငူသို႔ျပန္သြားမည့္ကားလက္မွတ္(၂)ေစာင္ ျဖတ္ လိုက္သည္။ က်ေနာ္၏အေဖၚအျဖစ္ နီးစပ္ရာလူငယ္တစ္ဦးလည္းလိုက္ပါမည္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္လူငယ္ေလးတို႔ႏွစ္ဦး ည(၇း၃၀)နာရီတြင္ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းမွစတင္ထြက္ခြါလာရာ အခက္အခဲမႀကံဳရပဲ ေတာင္ငူၿမိဳ႕သို႔ မနက္(၄)နာရီေက်ာ္ခ်ိန္ခန္႔တြင္ကားဆိုက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေတာင္ ငူၿမိဳ႕သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦး ဆိုကၠားငွား၍ စစ္ေတာင္းတံတားအလြန္ ရပ္ကြက္သို႔ေရာက္ ရွိခဲ့ၾကသည္။ ထိုရပ္ကြက္ထဲတြင္ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားရွိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ေရာက္သည္ႏွင့္ၿခံ၀င္းအတြင္းရွိလူတစ္ေယာက္ကို စကား၀ွက္ေျပာျပလိုက္သည္ႏွင့္ အိမ္ထဲသို႔တန္း၍ ၀င္ခြင့္ရခဲ့သည္။ အိမ္ႏွင့္ၿခံမွာအေတာ္ေလးက်ယ္၀န္းၿပီး ကားသံုးေလးစီးခန္႔ရွိေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ အေပၚထပ္ရွိအခန္းတစ္ခန္းတြင္ေနရာခ်ထားေပးၾကသည္။ က်ေနာ္ေခၚေဆာင္လာေသာ လူငယ္ေလးမွာ က်ေနာ့အေၾကာင္းကိုေသခ်ာဂဏမသိ၊ႏြားကုန္သည္တစ္ဦးအျဖစ္သာသိထားသည္။

သူ႔မိသားစုစား၀တ္ေနေရးအဆင္ေျပေစရန္အတြက္က်ေနာ္ႏွင့္အလုပ္အတူလုပ္ရန္လိုက္လာခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးတည္းခိုေသာအိပ္ခန္းအတြင္းရွိစစ္သံုးဆက္သြယ္ေရးစက္မ်ားႏွင့္လက္နက္ ငယ္အခ်ိဳ႕ကိုလူငယ္ေလးျမင္သြားသည္ႏွင့္အေတာ္ေလးအေနၾကပ္သြားပံုရသည္။ သူ႔ႏွဳတ္မွတစ္ခြန္းမွ စကားမဆိုလာေသာေၾကာင့္က်ေနာ္လဲအမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေနလိုက္မိသည္။ ညေနပိုင္းထမင္းစားခ်ိန္နီး ေသာေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးၿပီးထမင္းစားရန္သူ႔ကိုေျပာလိုက္မိသည္။ သူကလည္း “ဟုတ္ကဲ့ပါအကို၊ ေရမခ်ိဳး ခင္ က်ေနာ္ေဆးလိပ္သြား၀ယ္လိုက္အံုးမယ္” ဟုေျပာကာ အိမ္အျပင္သို႔ထြက္သြားေလေတာ့သည္။

အခ်ိန္အေတာ္လင့္သည့္တိုင္ ျပန္မလာေသာေၾကာင့္ သူ႔ပစၥည္းမ်ားကိုသြားေရာက္ၾကည့္ရႈေသာ္ လည္းမူမပ်က္ရွိေနဆဲ၊ က်ေနာ္ဆက္၍ေစာင့္ေနမိသည္။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအထိျပန္မေရာက္သည့္အဆံုး က်ေနာ္ႏွင့္ထိုအိမ္မွမိတ္ေဆြမ်ား ၿမိဳ႕တြင္းတြင္ အပူတျပင္းလိုက္လံရွာေဖြၾကေသာ္လည္းမေတြ႕ရေတာ့ ေပ။ ေနာက္ဆံုး အေ၀းေျပးကားဂိတ္သို႔သြားေရာက္စံုစမ္းမွ ထိုလူငယ္မွာအ၀တ္တစ္ထည္၊ကိုယ္တစ္ခု ႏွင့္ ရန္ကုန္သို႔ကားႏွင့္ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေၾကာင္းသိရေတာ့သည္။ ေတာင္ငူၿမိဳ႕၌ သံုးရက္ခန္႔ၾကာ ေသာအခါ က်ေနာ့ကိုလာေရာက္ႀကိဳမည့္ကားေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုကားေလးႏွင့္ပင္ ယခင္ဆင္းလာ ခဲ့သည့္လမ္းအတိုင္း သံေတာင္-ယာတို-လိပ္တိုမွတဆင့္ လြိဳင္ေကာ္-ေနာင္ယားသို႔ျပန္လည္ထြက္ခြာ လာခဲ့သည္။

လြိဳင္ေကာ္ေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းလုရွိေနၿပီ။ ေတြ႕ဆံုစရာရွိသည့္မဟာမိတ္ ေခါင္း ေဆာင္မ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုၿပီးေနာက္ ဆက္လက္ခရီးထြက္ရန္ျပင္ဆင္ရျပန္သည္။ မဟာမိတ္ေခါင္းေဆာင္ မ်ား၏ စီစဥ္ေပးမႈေၾကာင့္ နာရီ၀က္ခန္႔အၾကာ ဒီတီဆိုင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္လူတစ္ေယာက္က်ေနာ့ထံ ေရာက္လာခဲ့သည္။ က်ေနာ္သြားလိုသည့္ေနရာသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးရန္ညႊန္ၾကားထားေၾကာင္း ရွင္းျပေလ သည္။ က်ေနာ္လည္း ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ပင္ဆက္လက္ခရီးထြက္ခြာလာခဲ့ သည္။

လိုအပ္သည့္ဆိုင္ကယ္ဆီကိုေတာ့ ပါကန္းရွိသူတို႔ရံုးစိုက္ရာေနရာတြင္သြားေရာက္ ျဖည့္ထည့္ခဲ့ သည္။ က်ေနာ္လည္းဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာထိုင္ရင္း ေမာင္းႏွင္ရမည့္လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို ညႊန္ျပေမာင္း ႏွင္ခိုင္းရသည္။ ဖရူဆိုးၿမိဳ႕သို႔မေရာက္မီ “ေဒါေလာခူ” ရြာထဲသို႔ ပို႔ေဆာင္ခိုင္းခဲ့ရသည္။ ရြာလူႀကီးအိမ္ ေရွ႕ဆိုင္ကယ္ရပ္သည္ႏွင့္ ရြာလူႀကီးလည္း ထြက္၍ၾကည့္ရာ က်ေနာ့ကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင့္အားရ၀မ္း သာ “ ျမာဖုကာသိုရ” ဗမာခေလးျပန္လာၿပီဟု ကယားဘာသာျဖင့္လွမ္း၍ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ က် ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးကို အိမ္ထဲသို႔ဖိတ္ေခၚရင္း ေခါင္ရည္ႏွင့္ယုန္သားျဖင့္ေကၽြးေမြးဧည့္ခံေလသည္။ ဆယ့္ငါး မိနစ္ခန္႔အၾကာ ကရင္နီတပ္မေတာ္မွစစ္သည္(၂၀)ခန္႔ေရာက္လာေတာ့ေလသည္။

 ထိုအခါ က်ေနာ့ အား လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သည့္မိတ္ေဆြက “အကိုက အဖြဲ႕အစည္းကဆိုတာ ေျပာပါလားဗ်ာ၊ က်ေနာ္ လည္းအထက္ကခိုင္းလို႔သာပို႔ေပးရတယ္၊ဘာမွန္းမသိဘူး။ အခုမွပဲသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္” ဟုဆို လိုက္ေသာေၾကာင့္ အားလံုးကၿပံဳးၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ၾကသည္။

က်ေနာ္ကလည္း “ဒီလိုပဲေပါ့ဗ်ာ ကိုယ့္ေနရာ၊ကိုယ့္ေဒသမေရာက္မခ်င္း သက္ျပင္းေကာင္းေကာင္းေတာင္ ဘယ္ခ်ရဲပါ့မလဲဗ်ာ၊ အမွန္ အတိုင္းေျပာရရင္ အခုမွပဲ အသက္၀၀ရွဴရေတာ့တယ္” ဟုဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ရြာလူႀကီးမွလည္း“ျမာဖု ရယ္၊ငါ့မလဲနင္အဖမ္းခံရရင္လည္း ဒုကၡ၊ အခုျပန္ေရာက္လို႔အစိုးရကသိရင္လဲ ဒုကၡ၊ ဘယ္ေနရာမွကို မလြတ္ဘူး၊ ငါ့မွာ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္ၾကားက ျမက္ထက္ဆိုးပါတယ္ ဟယ္” ဟုၿငီးတြား လိုက္ေလသည္။
 ဆက္ပါအံုးမည္။

အုပ္ႀကီးေဖ
28.01.3014