ပုဏၰက က်ားၿမီးဆြဲေကာင္းျခင္း - ဘိုဘိုလန္းစင္

by Ye Myint Thu on Wednesday, May 16, 2012 at 2:12am 

“… က်ံဳးေဘးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း နန္းေတာ္ထဲက ယာဥ္တန္းထြက္လာပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ကားေပၚကေန လက္ျပသြားတယ္။ ကုိလွကုိ ေနာက္ေက်ာက ျမင္တာေတာင္ မွတ္မိပုံေထာက္ေတာ့ ဟုိတခါ ေမၿမိဳ႔အိမ္ေတာ္မွာ ေခၚေတြ႔တုန္းကေျပာဖူးတဲ့ သားကိစၥကုိလဲ မေမ့ေလာက္ဘူးထင္ပါရဲ့။…”

လူထုေဒၚအမာ၏ ကုိယ္ေရးမွတ္တမ္းတေစာင္မွ (၁၉၇၂ခန္႔)

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အဂၢမဟာသီရိသုဓမၼေနဝင္း၏ မွတ္ဥာဏ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ မိတ္ေဆြမ်ားလဲ ၾကားဖူးပီး ျဖစ္ပါမည္။ လူတေယာက္ကုိ ျပန္ေတြ႔တုိင္း သူကမွတ္မိႏွုတ္ဆက္တတ္ေသာဝသီေၾကာင့္ “မင္း ဒီမွာပဲလား..” အေမးခံရသူကုိ သူ႔ “အနားျပာ”မ်ားက အလုိက္သိလြန္ပီး ျဖဳတ္ပစ္လုိက္၍ ဒုကၡေရာက္ရသည့္အေၾကာင္း “ေနဝင္းပုံျပင္”မ်ားမွာ လက္ရွိ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမုိးေလဝသႏွင့္ ႏွုိင္းစာၾကည့္လွ်င္ပင္ ျဖစ္တန္ရာေသာ အေၾကာင္းရပ္မ်ားဟု ယူဆသင့္ေပ၏။

ထုိသုိ႔ႏွုတ္ဆက္ခံရသူမ်ားအထဲ စာေရးဆရာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ဥပေဒကထိက ေမာင္ကုိယုက

“ ခင္ဗ်ားေတာင္ ဒီလုိေနရာေရာက္ေသးတာပဲ၊ က်ဳပ္လဲေရာက္မွာေပါ့ဗ်” ဟု အေငၚျပန္တူးမိ၍ အလုပ္ျပဳတ္သြားသည္ဆုိေသာ ပုံျပင္ကုိ ေတြးမိတုိင္း ေနရာတလြဲမွာ လူတလြဲေတြႏွင့္ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ျမန္မာေလာကႀကီးကုိ ျမင္လာမိေတာ့သည္။

ဟုတ္ကဲ့။ လြဲတာေတြ မ်ားလြန္းေတာ့လဲ အေစာင္းကုိမွ အတည့္မွတ္ခ်င္စရာပင္။ ႏုိင္ငံေရးယဥ္ေက်းမွုက ႏွစ္ ၅၀ေလာက္လြဲလာသည့္အခါ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းေတြ ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ရဟု တင္းက်ပ္စြာ သတ္မွတ္ထားေသာ ေရႊျပည္ႀကီးျဖစ္ ဥပေဒေတာ္ႀကီးတြင္ပင္ ဝန္ထမ္းတစုကုိ ထူးထူးရွယ္ အခြင့္အေရးမ်ားေပး၍ ျပည္စုိးျပည္ပုိင္ႏွင္းထားသည္ကုိၾကည့္ေလ။ သူ႔အရပ္ႏွင့္ သူ႔ဇာတ္ပုိင္လုိ႔ ဤမွ် လက္ရဲေနျခင္း မဟုတ္ပါလား။ တကယ္တမ္းေတာ့လဲ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ အာဏာမက္ကြဲျပဲေနလုိ႔ ဝင္ထိန္းေပးေနရပါသည္ဆုိေသာ ဗ်ာဒိတ္ခံကုိယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား အာဏာငန္းဖမ္းပီး ေတာတြင္းဥပေဒႏွင့္ လက္ဦးသူက ျဖဳတ္ထုတ္ရွင္းလုိက္ၾကသည္မွာ သူတုိ႔“အေဖႀကီး”ပါ ဝိပါက္ေတာ္ မႀကြင္းခဲ့ပါတကား။ လက္နက္ႏွင့္မင္းလုပ္သည့္ ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံေရးအစဥ္အလာႀကီးကေတာ့ အရွိန္တညီးညီးႏွင့္ မြန္းတည့္ေနဆဲပင္။

ေမြးေန႔မ်ား အခ်စ္အမုန္းႏွင့္ အလွည့္ေလးမ်ား

နံပါတ္ဝမ္းႀကီးေခၚ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းကုိ ၁၉၁၁ ေမ ၁၄ ေမြးသည္ဟု အစဥ္အလာအားျဖင့္ လက္ခံလာၾကပါသည္။ ၁၉၉၅ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိန္ရတုပြဲအကန္ေတာ့ခံ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား စာအုပ္တြင္လဲ ရက္တမ်ိဳးေတြ႔ဖူးပါသည္။ ၁၉၁၀ ဇူလုိင္ ၆ ဆုိသည္ကေတာ့ သူ႔ဇနီးေဟာင္း ေဒၚနီနီျမင့္ဌာနက ျပဳစုသည့္ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္စာအုပ္အလုိအရပင္။ ေသခါနီး တရားထုိင္ခ်ိန္မွေတာ့ အမွန္တုိင္းေျပာမည္ မွတ္ပါသည္။ ေမြးေန႔မ်ားသကဲ့သုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတြင္ ဇနီးလဲေပါသည့္အျပင္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ယူသည့္အေရအတြက္ပင္ ဘယ္ႏွေယာက္မွန္း ေသခ်ာမသိၾကပါ။ ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ စစ္ဗုိလ္ႀကီးတန္မဲ့ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ကလဲ အင္မတန္မ်ားပါသည္။ ဂဠန္ေစာကုိ လုပ္ၾကံသည့္ကိစၥ၊ ဘႀကီးဘေဘ၏ ႏုိင္ငံေတာ္သစၥာေဖာက္မွုသက္ေသျပအသံဖမ္းစက္တုိ႔လုိ “ဇာတိျပ” လက္ရာမ်ိဳးမွသည္ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းပြဲ၊ ျပည္သူပုိင္သိမ္းျခင္း၊ ၁၉၆၃ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ၊ ၁၉၆၈ ျပည္တြင္းညီညြတ္ေရးအၾကံေပးအဖြဲ႔ႏွင့္ ၁၉၇၄ ဆုိရွယ္လစ္သမၼတႏုိင္ငံေတာ္သစ္၊ ေနာက္ဆုံး ၈၈ အေရးအခင္းကုိ လက္တလုံးၾကားျပန္အာဏာသိမ္းပြဲစသည့္ အံ့ခ်ီးမကုန္ ကလိမ္ခ်ံဳမ်ားမွာ လက္ေျမာက္လွသည္။ လက္ရွိ ဒီမုိကလိမ္ဆင္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ယုံခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည့္ ႏုိင္ငံေရးလူနပ္တသုိက္ကုိသာ အမဲတုံးပစ္ဖမ္းႏုိင္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးႀကီးမွာကား တခ်ိဳ ့လက္ဝဲႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးသန္သူ ပညာတတ္မ်ားကုိ ႏွစ္အနည္းငယ္ခန္႔ ဖမ္းစားခဲ့ႏုိင္သည္သာမက စီးပြားေရးေႏွာင့္ေႏွးတာ ေမွာင္ခုိဝိသမေတြေၾကာင့္ဟု ၁၉၈၇ ေငြစကၠဴေတြ သိမ္းခ်ိန္ထိ ယုံေနခဲ့သည့္ ျပည္သူမ်ားပင္ ရွိခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ “ဆုိရွယ္လစ္အနံ႔ေပးလုိက္ရင္ လုိက္သြားတာပဲ”ဟု ဦးသိန္းေဖျမင့္ကုိ သူ႔ဇနီးက မွတ္ခ်က္ေပးသည္ကုိပဲ မွတ္မိေနပါသည္။ မဆလပါတီဝင္မဟုတ္ေပသိ ထုိေခတ္ပညာေရး ယဥ္ေက်းမွုလွုပ္ရွားမွုမ်ားတြင္ ဆုိရွယ္လစ္စိတ္ တုိင္းျပည္စိတ္ႏွင့္ ကြ်ႏု္ပ္ဘုိးဘြားမ်ားကဲ့သုိ႔ အေလးစားခံ ပညာတတ္အသုိင္းအဝုိင္းက ကူညီအားေပးမွု ရွိခဲ့ေပေသးသည္။ ယခုကဲ့သုိ႔ ဆိတ္ခေလာက္သတင္းသမား ပညာရွင္တသုိက္ မည္မွ်နာမည္ပ်က္ခံက်ားကန္ေပးျငား ထန္းပလတ္စုတ္က နတ္ရုပ္မျဖစ္သည့္အေပါက္မ်ိဳးမဟုတ္ေပ။ အာကာေဘာင္က ကုိကုိေမာင္ အသက္သြင္းသည့္ အညမညဆုိရွယ္လစ္ေရသူမမွာ လာလတၱံ႔ ေလဒီဘြိဳင္းဒီမုိကေရစီထက္ေတာ့ ၾကည့္ေပ်ာ္ေသးသည္ ဆုိက မမွားေပ။

သုိ႔ေသာ္ ဆဲဗင္းဂ်ဴလုိင္၊ ဦးသန္႔၊ ၈၈ စသည့္ အေရးအခင္းမ်ားတြင္ လက္လြတ္စပယ္ စစ္အင္အားသုံးခဲ့ျခင္း၊ ေသာင္းက်န္းမွုစစ္ဆင္ေရးမ်ားအတြင္း ျဖတ္ေလးျဖတ္စသည့္ မေလးဗီယက္နမ္စစ္မ်ားမွ သယ္လာသည့္ ေခ်ပုန္းေရးေပၚလစီမ်ားေၾကာင့္ စစ္တပ္အေနႏွင့္ ခုခ်ိန္ထိ အာဏာသုိက္ေစာင့္ဘဝက မကြ်တ္ဝံ့ျဖစ္ေနရေပသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအား မင္းဆုိးမင္းညစ္အျဖစ္ ေမာ္ကြန္းတင္ခံရျခင္းမွာ ဤသုိ႔ စစ္တပ္အားကုိး

ဖိႏွိပ္သတ္ျဖတ္မွုမ်ား ျခစားမွုမ်ားေၾကာင့္ လူထုႏွင့္ အခြင့္ထူးခံမ်ားၾကား အမုန္းမီးပင္လယ္ကုိ အတုိင္းမသိက်ယ္ေျပာေစျခင္း၊ လက္ဝဲကြ်ံဆုိရွယ္လစ္ေပၚလစီမ်ားႏွင့္ တုိင္းျပည္ကုိ ခြ်တ္ျခံဳက်ေစရုံသာမက သူ႔ပုဂၢလိကစည္းစိမ္ခံမွုကလဲ တုိင္းျပည္၏ အၾကည္ညိဳမဲ့ေစျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ပင္။ သုိ႔ေၾကာင့္ နာဆာ၊ တီးတုိးစသည့္ သူအတုယူရာ ဆုိရွယ္လစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အာဏာရွင္ႀကီးတခ်ိဳ ့ကဲ့သုိ႔ တုိင္းျပည္ဖခင္ဘဝမေရာက္ဘဲ ပေထြးဆုိးဘဝႏွင့္ ဘဝဆုံးခဲ့ရသည္။ ပုိဆုိးသည္က သမီးကုိ မုဒိန္းေကာင္ႏွင့္ အဓမၼမဂၤလာျပဳေစခဲ့ျခင္းတည္း။

ကြ်န္သေဘာက္တုိ႔ရမည့္ ေနဝင္းစေပ့စ္

ျမန္မာျပည္တြင္ ေနဝင္းအေမြဟု ထင္ထင္ရွားရွားျပစမ္းပါဆုိလာလွ်င္ ပေဒသရာဇ္အသုံးေတာ္ခံစစ္ႏုိင္ငံႀကီးႏွင့္ ရဟန္းရွင္လူပညာရွင္တုိ႔ မေက်လည္စရာ ျမန္မာစာသတ္ပုံစာအုပ္စိမ္းစိမ္းမ်ားကုိသာ ဆြဲထုတ္ျပလုိသည္။ စစ္တပ္မ်ိဳထားေသာႏုိင္ငံကုိ အရပ္ေရာင္ထြက္ေအာင္ လႊတ္ေတာ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ပါတီစုံအေဆာင္အေယာင္ႏွင့္ မည္သုိ႔ဆင္ေစကာမူ ပြဲစားရွင္ေလာင္းမွာ ႏူနာမကင္း၍ ရွင္ျဖစ္မည့္ပုံမေပၚေခ်။ ေနျပည္ေတာ္ခံကတုပ္မွ အခ်ိန္မေရြးထြက္လာမည့္ ဇြမ္ဘီတပ္ႀကီးကုိ အဘယ္ပါခ်ီပါခ်ဲ႔ႏုိင္ငံေရးသမားက နားရြက္လွုပ္ဝံ့ပါအံ့နည္း။ စင္စစ္ ၁၉၅၈ အိမ္ေစာင့္ေခတ္ကထဲက ျမန္မာျပည္အဝွမ္း ႏုိင္ငံေရးခါးပုိက္ေဆာင္တပ္မ်ားကုိ ရွင္းလင္းပီး အာဏာကုိစုစည္းထားသည့္ စစ္တပ္သည္ တုိင္းျပည္တြင္ ၾသဇာအႀကီးဆုံးႏုိင္ငံေရးအင္အားစုျဖစ္ခဲ့ပီးေလပီ။

သတ္ပုံကိစၥတြင္လဲ ျမန္မာစာေကာ္မီရွင္ကုိ လက္ကုိင္ဒုတ္လုပ္ကာ ဟံသာဝတီဦးဘရင္၊ ဒဂုန္ဦးစန္းေငြ၊ ဦးဆန္းထြန္းစသည့္ ေဘာင္းေတာ္ညိတ္ျမန္မာပညာရွိတသုိက္ႏွင့္ တေတြ တစ္ေတြ ထင္ရာလုပ္သြားျခင္းကုိ

ဆရာဇဝနကဲ့သုိ႔ “အဟမ္း အဟမ္း သတ္ပုံက်မ္းၾကီး” ဟု ေခ်ာင္းဟန္႔ဝံ့သူ မည္သူမွ မရွိေတာ့ဘဲ မေက်မခ်မ္းႏွင့္ လက္ခံခဲ့ရသည္။ မွတ္မိေသးသည္၊ ကြ်ႏုပ္ဖြားေအက “လဲေတြအကုန္လုံး လည္းနဲ႔ေပါင္းရေတာ့မယ္တဲ့ကြ” ဟု ညသတ္ေရွ ့ကေပါက္အသံပီပီႀကီးႏွင့္ ျမည္တြန္ေနျခင္းကုိပင္။ စိတ္ဆုိးလဲဆုိးေလာက္စရာ၊ ဥကၠ႒ႀကီး မႏၲေလးေမၿမိဳ ့ေရာက္လွ်င္ ျမန္မာစာကထိကေဟာင္း ဆရာေမာင္ေမာင္တင္ကေလးႏွင့္အတူ သူတုိ႔စုံတြဲကုိ ေခၚ,ေခၚေတြ႔ကာ သတ္ပုံကိစၥေမးျမန္းတုိင္ပင္ပီးမွ ထင္ရာလုပ္ခဲ့သည္ကုိး။ ရန္ကုန္က ဆရာေဇယ်၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊မင္းသုဝဏ္တုိ႔ကုိလဲ မင္းလုိသူ႔အလုိမလုိက္၍ ေခ်ာင္ထုိးထားခဲ့သည္။ ပုိဆုိးသည္က ေရွးစာအုပ္မ်ားကုိ လက္ရွိမူႏွင့္ ေလွ်ာက္ျပင္၍ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးရျခင္း။ စင္စစ္မေတာ့ ပညာရွိအဆက္ဆက္ျငင္းမပီးႏုိင္သည့္ ကိစၥႀကီးကုိ စစ္ပုံစံတစံထဲျဖစ္ေအာင္ ရုိက္သြင္းသည့္အတြက္ စာေပေရးထုံးတြင္ ဒြိဟပြားစရာေတြပုိလုိ႔မ်ားလာခဲ့ရျခင္းပင္။ စစ္အစုိးရစက္ရိပ္အျပင္က မီဒီယာေတြကပါ ဤသတ္ပုံတုိင္းလုိက္ပီး တတစ္ လဲလည္း ပဲဘဲ ဦးအုံးေတြကုိ ေလွ်ာက္ျပင္လာသည့္အခါ ေရွးကထုတ္သည့္ သတ္ပုံေဟာင္းမ်ားကုိ ရွာေဖြတုိက္ဆုိင္ၾကည့္ၾကပါအုံးဟုသာ ဟစ္ခ်င္ေတာ့သည္။

ထုိထက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ ယဥ္ေက်းမွု ေရွးရုိးစြဲျဖစ္သည္၊ ႏုိင္ငံျခားမုန္းတီးေရးႏွင့္ တုိင္းျပည္ကုိ တံခါးပိတ္ခဲ့သည္၊ ျမန္မာျပည္ကုိ ကုိလုိနီအေမြမွလြတ္ပီး စီးပြားေရးတကယ္တမ္းလြတ္လပ္ေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းခဲ့သည္ဆုိေသာ မုိက္ကယ္ေအာင္သြင္၏ စာမ်ိဳးကုိ ဖတ္ရလွ်င္ နဝရတ္ဟုိတယ္ေရကန္ေဘာင္မွ သမီးေတာ္ဘုရားေမြးေန႔တြင္ ပုဆုိးထမီမ်ားႏွင့္ တြဲဖက္ကေနသည့္ မဆလ၏ သားအုိသမီးအုိမ်ား ဗီဒီယုိေခြကုိသာ သတိရမိသည္။ ၾကည့္လုိက္ရသူတဦးက ဒါၾကည့္ပီးေတာ့ တတုိင္းျပည္လုံးကုိ ပိတ္ဆုိ႔ထားခ်ိန္မွာ သူတုိ႔အသုိင္းအဝုိင္းထဲမေတာ့ အျပင္လမ္းေၾကာင္းေတြက မျပတ္ပြင့္ေနတုန္းဘဲဆုိတာ ပုိသိသာတယ္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်သည္ကုိသာ ၾကားေနဆဲပင္။ ဟုတ္၏၊ ကိန္းဘရစ္ခ်္ထုတ္ မုိက္ကယ္ခ်ာနီ၏ ေခတ္သစ္ျမန္မာျပည္သမုိင္းတြင္ မဆလေခတ္က အခြင့္ထူးခံေရေပၚဆီလူတန္းစားသည္ ဆက္၍လဲ (စီးပြားေရး ႏုိင္ငံျခားႏွင့္ကူးလူးဆက္ဆံေရးအခြင့္ထူးမ်ား ဆက္လက္ခံစားပီး) ဒီမုိကေရစီကူးေျပာင္းေရးတြင္ ကဖ်က္ယဖ်က္လုပ္ေနဆဲဆုိသည့္အခ်က္မွာ ၂၀၁၀တြင္ ျပည္တြင္းျပည္ပ တတိယအုပ္စုဆုိသူမ်ား၏ ခြင္မ်ားကုိၾကည့္ရင္း ရုပ္လုံးက ပုိ၍ေပၚလာသည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္၊ ဖဆပလေခတ္ကဲ့သုိ႔ လက္သာရာယိမ္းသည့္ မဆလကလဲ နီးစပ္ရာ စစ္အသုိင္းအဝုိင္းကုိသာ ျပည္ပပညာေတာ္သင္လႊတ္ပီး လူေမြးခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ ယခု အန္ဂ်ီအုိသံ စေပ့စ္သံ ဟစ္ေနသူမ်ားတြင္လဲ ထုိအႏြယ္အဆက္ပညာရွင္၊ ဓနရွင္မ်ားက ႀကီးစုိးေနသည္ကုိ တတိယလုိင္းစာေစာင္မ်ား၊ ျပည္ပကြန္ဖရင့္ ေဆြးေႏြးပြဲတက္ ျပည္တြင္းကုိယ္စားလွယ္စာရင္းမ်ားကုိၾကည့္လုိက္လွ်င္ တန္းသိလိမ့္မည္ (မ်က္ႏွာႀကီးေဆြေတာ္စဥ္ေတာ့ သိရမည္)။ လက္ရွိစစ္အစုိးရကုိလဲ ႏုိင္ငံျခားေၾကာက္စိတ္ရွိသည္၊ ေရွးရုိးစြဲဟု မသိႏုိးနားေျပာသံမ်ားၾကားတုိင္း “မင္းပရိယာယ္ ငတင့္တယ္ နားဝယ္မလည္ရွာ”ဆုိသည့္ ကဝိလကၡဏသံေပါက္ကုိပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ရြတ္ျပခ်င္မိသည္။ မဆလစီးပြားေရးအေဆာက္အအုံမွာလဲ စင္စစ္ ဂ်ပန္ႏွင့္ ျမန္မာ့မိတ္ေဆြမ်ားေထာက္ပံ့မွုကုိ မွီခုိေနရသည့္ ကုန္ၾကမ္းေစ်းကြက္ကုိလုိနီသာသာပဲ ရွိပါသည္။

ေၾသာ္ ခုေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးလဲ လြန္ေလပီ။ ပုဏၰကလက္သစ္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ကုိ ရုိက္ခ်ိဳးမည့္ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးကား ရုပ္လုံးမပီေသးသလုိ ေနျပည္ေတာ္ေပၚတြင္ ေနဝန္းက ရွိန္ျပင္းဆဲ။