ဆရာ နႏၵသိန္းဇံ ေျပာျပေသာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္

ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ရပ္ဆီသုိ႔

ဖေလာ္ေဆာ္ဖီဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ကို ပံုခဏခဏလာေၿပာခိုင္းတဲ့ ကေလးေလးကို ေၿပာတဲ့ပံုေလးပါ။ေရကန္ေလးတစ္ခုထဲမွာ ငါးေလးေတြရယ္၊ ပုစြန္လံုးတစ္ေကာင္ရယ္၊ ဗ်ိဳင္းတစ္ေကာင္ရယ္ ရွိသတဲ့။
ေနအလြန္ပူတဲ့ ေႏြတစ္ခုမွာ ကန္ေရခမ္းေတာ့ ငါးေလးေတြ ေႀကာက္စိတ္၀င္တာကို ဗ်ိဳင္းက အခြင့္ေကာင္း ယူၿပီး ဟိုးဘက္နားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေရမခမ္းတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးရွိတယ္၊ ငါ့ႏႈတ္သီးနဲ ့ခ်ီၿပီး တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ ေခၚသြားမယ္လို ့ စည္းရံုးတယ္။

ငါးေတြက လက္ခံႀကတယ္။ ငါးတစ္ေကာင္စီ သစ္ပင္ေပၚခ်ီသြားၿပီး စားလိုက္၊ တစ္ေကာင္ၿပန္လာေခၚလိုက္နဲ ့ အပင္ေအာက္မွာ ငါးအရိုးေတြ ပြႀကဲလို ့ေပါ့။

ဒါကို ပုစြန္လံုးက ေကာင္းေကာင္းရိပ္မိတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ငါးေတြကုန္သြားတဲ့အခါ ပုစြန္လံုးေရ…မင္းဘဲက်န္ေတာ့တယ္၊ ဟိုေကာင္ေတြေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးမွာ ၿမဴးတူးေပ်ာ္ရႊင္ေနႀကၿပီ ဆိုၿပီး ပုစြန္လံုးကို ေလေၿပထိုးပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္က ခႏၶာကိုယ္ႀကီးေတာ့ ခင္ဗ်ားႏႈတ္သီးနဲ ့ဆန္ ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားလည္ပင္းကို ကိုက္ၿပီး လိုက္ခဲ့မယ္ ဘယ္လိုလဲ သေဘာတူလား…လို႔ ့ဗ်ိဳင္းကို ညွိတဲ့အခါ ဗ်ိဳင္းက သေဘာတူလိုက္တယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးနားအထိ ပုစြန္လံုးကိုေခၚသြားၿပီး ငါ့လည္ပင္းလည္း နာလာၿပီ မင္းဆင္းေတာ့ လို ့ေၿပာလိုက္တယ္။
ဆင္းတာနဲ ့သူ အစားခံရေတာ့မွာ သိတဲ့ ပုစြန္လံုးက မဆင္းေတာ့ဘဲ ဗ်ိဳင္းလည္ပင္းကို ညွပ္ၿပီး ၿဖတ္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။

လည္ပင္းၿပတ္ၿပီး ဗ်ိဳင္းလည္း ေသပါေရာ။ ပုစြန္လံုးလည္း တလႈပ္လႈပ္နဲ ့စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲ ဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။

ဒီပံုၿပင္ေလးကို ေၿပာၿပီး ဖေလာ္ေဆာ္ဖာႀကီးက ကေလးေလးကို ေမးခြန္းထုတ္တယ္။

သူမ်ားေၿပာတိုင္း ယံုတဲ့ ငတံုးငအ ငါးေတြဘ၀မ်ိဳး ႀကိဳက္လား….

တပါးသူဒုကၡေရာက္တာကို အခြင့္အေရးယူ၊ လိမ္ညာကိုယ္က်ိဳးရွာတဲ့ ဗ်ိဳင္းလို လုပ္မွာလား….

အင္မတန္ ဂ်င္ေၿခလည္ၿပီး သတ္ရဲၿဖတ္ရဲတဲ့ ပုစြန္လံုးကို အတုယူမွာလား….တဲ့။

ကေလးေလးက ေဟာဒီလို ၿပန္ေၿဖတယ္။ ဆရာႀကီး မတရားဘူး။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ေရခမ္းလို ့ၿဖစ္တာ…. ကန္ေရ ဘာ့ေႀကာင့္ ခမ္းတာလဲ….