ဇင္ဗုဒၶဘာသာ၏ ေၾကာင္စီစီႏိုင္ရျခင္းအေၾကာင္း

by Zay Ya on Thursday, November 10, 2011 at 6:50pm 

Zen သည္ ရိုးသေယာင္ ရွင္းသေယာင္ ရွိေသာ္လည္း ရွဳပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ တစ္ခါ တစ္ရံ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း ဟု မၾကာခဏ အေမး ရွိတတ္ၾကပါသည္။ ေမးခြန္း ရွိၾကသူမ်ား သာမက ဇင္တရားကို ေျဖၾကား ေျပာျပရန္ စဥ္းစားျပင္ဆင္ ၾကေသာ သူမ်ားသည္လည္း အလားတူ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။

ဤအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းရန္ လိုအပ္ပါမည္။

ဇင္တရား၏ ရိုးသေယာင္ ရွင္းသေယာင္ႏွင့္ ရွဳပ္ယွက္ခတ္ ေနရသည့္ အေၾကာင္းမွာ ဘဝ ျဖစ္စဥ္ ကိုယ္၌က ရိုးသေယာင္ေယာင္ နွင့္ ရွဳပ္ယွက္ ခတ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဇင္၏ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္ရျခင္း အေၾကာင္းမွာ ဘဝကိုက ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ဇင္သည္ ဘဝကို ရိုးရွင္းစြာ ထင္ဟပ္ျပထားေသာ ေၾကးမံုျပင္ တစ္ခ်ပ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဇင္သည္ ဒႆန စနစ္ တစ္ရပ္ႏွင့္ မတူ။ ဒႆန မဟုတ္။ စင္စစ္ ဒႆနတို႔သည္ ဇင္ကဲ့သို႔ ရိုးသေယာင္ ရွင္းသေယာင္ ႏွင့္ ရွဳပ္ယွက္ခတ္ျခင္းမ်ိဳး မရွိ။ ဒႆန စနစ္ တို႔တြင္ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္ေသာ ဒႆန မရွိ။ ခုိင္မာ အားေကာင္း ေသာ ယုတၱိ နည္းလမ္း တို႔ျဖင့္သာ ၎တို႔ကို ဖြဲ႕တည္ ထားၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ဒႆနတို႔မွာ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ အေတြး စိတ္ကူး မ်ား ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထား ၾကေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒႆန စနစ္တို႔ကို လူတို႔က ပံုေဖာ္ ထုဆစ္သည္။ လူလုပ္ပစၥည္းမ်ား၊ ယုတၱိနည္းက် ဖြဲ႕တည္ ထားသည္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ သင့္အေနႏွင့္ ယင္းဒႆန စနစ္ တစ္ရပ္ရပ္ တြင္ အလြယ္တကူ ( သို႔မဟုတ္ ) အနည္းငယ္ အားစိုက္ ေလ့လာျပီးသည့္ ေနာက္တြင္ နားလည္သက္ဝင္ ယံုၾကည္သြား ႏိုင္သည္။ ဒႆန စနစ္ တစ္ရပ္သည္ ၎၏ တည္ေဆာက္မႈ ေဘာင္အတြင္း အံမဝင္လာေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ဖယ္ရွားပစ္သည္။ သုတ္သင္ လႊင့္ပစ္သည္။ ဒႆန စနစ္တိုင္းသည္ ဘဝမွ ရရွိေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို သာ အသံုးျပဳသည္။ ဘဝကို မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထို ဒႆန တို႔သည္ ဘဝကို အျပည့္အဝ ေရာင္ျပန္ဟပ္ ထင္ျပႏိုင္ရန္ ခက္ခဲကုန္ ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းအတြက္ သူတို႔သည္ အံမဝင္ အသံုးမက်ေသာ အမိႈက္မ်ား ဟု မဆိုလို။ ယဥ္ေက်းမႈ လူ႔ေဘာင္ကို ဖြဲ႕စည္းပံုေဖာ္ၾကသည့္ အရာမ်ား ဟုသာ ဆိုလိုသည္။

ဇင္သည္ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ဇင္သည္ ဒႆန မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘဝဟူသည္မွာ မည္သည့္အရာ ျဖစ္သည္ ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ ( Defination ) မ်ိဳး  ဇင္တြင္ မရွိေပ။ ဇင္က ဂရုျပဳသည္မွာ ျဖစ္ရွိသည့္ အတိုင္း ေရာင္ျပန္ဟပ္ သည္မ်ားကို သာ ျဖစ္သည္။ ၎တြင္ တမင္ ေရြးခ်ယ္ ေကာက္ႏုတ္မႈ မရွိ။ ေရြးခ်ယ္ ေကာက္ႏုတ္မႈ ရွိလာလ်ွင္လည္း ဇင္ မဟုတ္ေတာ့။ ေရြးခ်ယ္ဖန္တီးျခင္းသည္ သစၥာတရားမွ စံလြဲသြားရန္ ကိုသာ ဦးတည္သည္။ ေရြးခ်ယ္မႈ အလ်ဥ္းမရွိဘဲ တည္ျငိမ္ေနျခင္း သည္  သာ ဇင္၏ လမ္း ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ လက္ေတြ႔တြင္ ၾကံဳၾကရသည္က - ဥပမာ တစ္ရပ္ေပးပါမည္ - သင္သည္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ၾကိဳက္မိျပီ ဆိုပါစို႔။ သင္ စတင္၍ ေရြးခ်ယ္သည္။ ထို႔ေနာက္ မ်ား မၾကာမီတြင္ သင္ ဒုကၡ ေတြ႔ရေတာ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ သင္သည္ ေရြးခ်ယ္စဥ္က ယင္း မိန္းကေလးကို မိန္းကေလး အျဖစ္ ရိုးရွင္းစြာ မျမင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သင္ ရွဳျမင္ခဲ့သည္မွာ ထိုမိန္းကေလး၏ ေကာင္းကြက္မ်ားကိုသာ ျဖစ္သည္။ ဆိုးကြက္မ်ားကို ေက်ာ္လႊား ထားပစ္ခဲ့သည္။ ထို မိန္းကေလးတြင္ အခ်က္ေပါင္း တစ္ေထာင္ ေက်ာ္ ရွိသည္ ဆိုပါစို႔။ ယင္းအထဲမွ အခ်ိဳ႕သည္သာ ေကာင္းကြက္မ်ား ျဖစ္ျပီး၊ အခ်ိဳ႕သည္ ဆိုးကြက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ေကာင္းကြက္မ်ားကို သာ ၾကည့္ခဲ့ျပီး ဆိုးကြက္မ်ားကို မၾကည့္ခဲ့ပါသနည္း ။ သင္ မသိ၍ေလာ။ မဟုတ္ေပ။ အေျဖမွာ သင္ေရြးခ်ယ္ ခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေရြးခ်ယ္မႈက သင့္ကို ျပႆနာ မ်ားစြာ ေပးေတာ့သည္။

အကယ္၍ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ယံုၾကည္သူ တစ္ဦး ျဖစ္သည္ဟု ဆိုလ်ွင္ ေျပာပါမည္။ ဘုရားသခင္သည္ လူသားမ်ားကို အေကာင္းခ်ည္းသာ မဖန္ဆင္းခဲ့ေပ။ ဘုရားသခင္က ထံုထိုင္းေနျခင္းလား၊ သို႔မဟုတ္ ေသဆံုးသြားျပီလား မေျပာတတ္။ သူ ျပဳလုပ္၍ ထားခဲ့သည့္ လူသားမ်ားမွာ ပံုသ႑ာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စရိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြံ႕ျဖိဳး ေနၾကသည္။ လူသားကိုယ္စီတြင္ သင္ၾကိဳက္ေသာ အရာတြင္သာ မက ၊ သင္မၾကိဳက္ေသာ အရာမ်ားပါ ေရာျပြန္းေနသည္။ သင့္အတြက္ သင့္အၾကိဳက္ႏွင့္ ကိုက္ညွိထားေသာ မည္သည့္ လူသား တစ္ဦး တစ္ေယာက္ မ်ွ မရွိ။ သင့္အတြက္ ဘုရားသခင္က သီးသန္႔ခ်ဳပ္လုပ္ ေပးလိုက္မည့္ လူစားမ်ိဳး မရွိ။ လူသားတို႔ကို စက္ရံုထုတ္ ပစၥည္းမ်ား ကဲ့သို႔ တစ္ပံုစံတည္း ထုတ္လုပ္ထားျခင္း မဟုတ္။ ဤမိန္းကေလးကို ခ်စ္ၾကိဳက္မိသည့္ ကိစၥတြင္ သင္၏ အျမင္သည္ အမွန္တကယ္ဆိုလ်ွင္ - သူသည္ သူသာ ျဖစ္ျပီး သင္သည္ သင္သာ ျဖစ္သည္။- ယင္းသို႔ အလံုးစံု ျမင္ႏိုင္ရမည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ မျမင္ခဲ့။

မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို သင္ခ်စ္ၾကိဳက္မိ၍ ေရြးခ်ယ္ျပီးေသာ အခါ သင္သည္ အရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရွဳ ပစ္လိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူက စိတ္ဆိုးလ်ွင္လည္း ခင္ဗ်ားက လ်စ္လ်ဴရွဳ ပစ္သည္။ ဂရုမမူဘဲ ထားလိုက္သည္။ ခင္ဗ်ား၏ မ်က္စိထဲတြင္ နတ္သမီး ပံုသာ ျမင္သည္၊ စုန္းမ တေစၦမပံု ကို မျမင္ေပ။ သို႔ေသာ္ စုန္းတေစၦမသည္ အဲ့သည္ အခ်ိန္တြင္ တကယ္ ရွိခဲ့သည္။ နတ္သမီး ဆိုသည့္ စိတ္ကူးထည္ ကို တကယ္အရွိ ဟု လက္ခံလ်ွင္ ယင္း နတ္သမီး စိတ္ကူး မွာ စုန္းတေစၦ ဆိုသည့္ စိတ္ကူးထည္ မရွိဘဲ မေပၚေပါက္လာႏိုင္။ စုန္းမ၊ ကေဝမ မ်ား မရွိပဲ၊ နတ္သမီးေတြ ခ်ည္းသာ ရွိေနလ်ွင္ ယင္းနတ္သမီး သည္ အဖိုးတန္ မည္ မဟုတ္။ စင္စစ္ သင္သည္ ထိုအမ်ိဳးသမီး အေပၚ အခ်စ္လြန္ကဲေနျခင္း၊ သာယာစိတ္ လြန္ကဲေနျခင္းသာ  ျဖစ္သည္။ သင္သည္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးကို ခယ ဝပ္တြားလိုပါသလား။ ထိုသို႔ဆိုလ်ွင္ေတာ့ မေျပာတတ္။ သင္ ခ်စ္လိုျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုလ်ွင္ ထိုအမ်ိဳးသမီး ၏ လူသားစင္စစ္ ျဖစ္ျခင္းကိုေတာ့ သတိျပဳမိ ရလိမ့္မည္။

စင္စစ္ လက္ေတြ႔တြင္ ထိုသို႔ သတိမျပဳထားေတာ့။ သင္သည္ ဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။ အေမွာင္ဖံုးသြားသည္။ လြန္ကဲသြားသည္။ အေပါင္းလကၡဏာ မ်ားကိုသာ ရွဳျမင္ ထားျပီး အႏႈတ္လကၡဏာ မ်ားကို မျမင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သင္ေရြးခ်ယ္ ယူပစ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သင္၏ စိတ္တြင္ ဖန္တီး ျမင္ေယာင္ထား သည့္ ပံုရိပ္ မွာ ယင္းအမ်ိဳးသမီး၏ တကယ့္အျဖစ္ မဟုတ္။ အစစ္အမွန္ကို မဟုတ္။ အေနွးႏွင့္ အျမန္ အတြင္း သင့္တြင္ စိတ္ရွဳပ္ေထြးမႈမ်ား စတင္လာရသည္။ အေၾကာင္းမွာ သင္ဖန္တီးထားခဲ့ေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ပံုရိပ္အတု ကို ယင္းအမ်ိဳးသမီးတြင္ ရွိေသာ တကယ့္ ပံုရိပ္ အစစ္က ၾကာၾကာ ေစာင့္မေနေပ။ အစားထိုး ဝင္ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

တကယ္စင္စစ္ ဤဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးကို ျခယ္မႈန္းသူ၊ ဤပံုရိပ္ကို ဖန္ဆင္းသူ မွာ သင္ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ပါသည္။ စတင္ေရြးခ်ယ္မိစဥ္က သင္ကိုယ္သင္ ပံုဖ်က္ယြင္း ထားခဲ့သည္။ အျခား မည္သူမ်ွ ဝင္ဖ်က္ထားသည္ မဟုတ္။ သင့္အမ်ိဳးသမီးကို အရွိ အရွိအတိုင္း သင့္ဘာသာ မျမင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ဆို ေၾကးမံုျပင္ တစ္ခ်ပ္တြင္ ထင္သကဲ့သို႔ အရွိအရွိအတိုင္း ျမင္ထားသင့္သည္။ သို႔ေသာ္ မျမင္ခဲ့။ ေလာကတြင္ လွပေျပျပစ္ေသာ အရာမ်ားလည္း ရွိသလို အက်ည္းတန္ ေသာ အရာမ်ားလည္း ရွိသည္။ အတူတကြ တြဲလ်က္ကို တည္ရွိသည္။ အက်ည္းတန္ေသာ အရာဟူ၍ မရွိဘဲ၊ အလွအပခ်ည္းသာ မရွိစေကာင္း။ အလွအပဟူ၍ မရွိဘဲ၊ အက်ည္းတန္ေသာ အရာလည္း ေပၚေပါက္သည္ မဟုတ္။ ယင္း ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ခုမွာ အတူတကြသာ တည္ရွိရသည္။ ဒဂၤါးျပား၏ ေခါင္းႏွင့္ ပန္းကဲ့သို႔။

အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္ေစ၊ အမ်ိဳးသား ျဖစ္ေစ လူဟူသည္မွာ တစ္ခါတစ္ရံ ခ်ိဳသာ၍၊ တစ္ခါတစ္ရံ ၾကမ္းတမ္း ေပလိမ့္မည္။ ႏွစ္ခု စလံုးကို သင္ သက္ဝင္ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္သည္။ ဤေနရာတြင္ သတိျပဳပါ။ လိုအပ္သည္ ဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သင့္တြင္ ရွိမေန တတ္ေသာေၾကာင့္ လိုအပ္သည္ ဟု ဆိုရျခင္း ျဖစ္သည္။ သင္သည္ လိုအပ္ခ်က္ကို ဂရုမထား၊ သင္၏ စိတ္ဆႏၵ အတိုင္း ခ်စ္လိုေသာ အခါ ထိုသို႔ အလံုးစံု ရွဳျမင္ရမည္ ဟူေသာ လိုအပ္ခ်က္ကို ေဘးဖယ္ပစ္လိုက္သည္။ ထိုလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္စည္းရမည္ ဆိုသည္ကပင္ သင့္အတြက္ အခက္အခဲ ျဖစ္သြားသည္။ သင္ခ်စ္ေသာ သူတစ္ေယာက္ကို တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ အေကာင္းျမင္၍ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ အဆိုးမည္သို႔ ျမင္ပါမည္နည္း။

အေကာင္းေရာ အဆိုးကိုပါ တပါတည္း ျမင္ပါသည္ ဟု ေစာဒက တက္ႏိုင္သည္။ သင့္ကိုယ္သင္ ရိုးသားစြာ ေဝဖန္ၾကည့္ရန္ တိုက္တြန္းရေပမည္။ သင္ ခ်စ္စိတ္ ဝင္ေနေသာ ခဏတြင္ အေကာင္းကို ပိုပိုသာသာ ျမင္၍ အဆိုးကို ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ထားရစ္ခဲ့သည္ မဟုတ္လား။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ စိတ္ဆႏၵ တစ္ခုတည္း ေအာက္တြင္ ဆန္႔က်င္ဘက္နွစ္ခု အတူတကြ တည္ရွိေနသည့္ အခ်က္မွာ အင္မတန္ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္လွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သင္၏ ဆင္ျခင္ဥာဏ္၊ ဆႏၵ၊ လိုဘတို႔ႏွင့္ ေသြဖည္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယုတၱိေဗဒ နည္းမက် ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။  အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ လွပျခင္းေရာ၊ အက်ည္းတန္ျခင္းပါ မည္သို႔ တြဲရွိေနႏိုင္ပါမည္နည္း။  သင္ လက္မခံ ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ သင့္ကို သိပ္ခ်စ္သည္။ အလားတူ အလြန္တရာ စက္ဆုပ္မုန္းတီးသည္။ “ခ်စ္လြန္းလို႔ မုန္းသြားရသည္” ဆိုသည့္ စကားကို သင္ၾကားဖူးမည္ ထင္ပါသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သင့္အတြက္ အသက္ပင္ စေတးရန္ အဆင္သင့္ရွိေနျပီး၊ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သင့္ကို သတ္ရန္ အဆင္သင့္ ရွိေနသူ ျဖစ္သည္။ တကယ္ စင္စစ္ အျဖစ္အပ်က္ မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္မ်ားသည္ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ဤသို႔ ဆိုခဲ့သည္မ်ားမွာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား တစ္ဖက္တည္း မဟုတ္။ အမ်ဳိးသားမ်ားလည္း အလားတူပင္ ျဖစ္သည္။

ဤသို႔ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္ေသာ အခ်က္မ်ား မ်က္ျမင္ဒိ႒ ရွိေနပါလ်က္ႏွင့္ သင္သည္ နတ္သမီး ပံုျပင္ကို စိတ္ကူးယဥ္ ဖန္တီး ပစ္သည္။ ရွဳျမင္ရမည့္ တစ္ခုလံုးကို မသိ၊ မၾကည့္ႏိုိင္ဘဲ ၊ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကိုသာ ဆြဲယူ၍ ပံုရိပ္တစ္ခုကို အျပည့္အစံု ျဖစ္ျပီ ဟု ဖန္တီး ယံုၾကည္လိုက္ သည္။ ထိုပံုရိပ္သည္ မည္မ်ွ ၾကာရွည္ ခံမည္နည္း။ စင္စစ္ လက္ေတြ႔ဘဝ ကို မ်က္ျမင္ ျဖတ္သန္းရေသာ အခါ အစစ္အမွန္သည္ ယင္းပံုရိပ္ကို ဖ်က္ပစ္ေတာ့ သည္။ သင္စိတ္ကူးသမ်ွ၊ သင္ျမင္ထားသမ်ွ၊ သင္ယံုၾကည္ထားသမ်ွ သည္ စင္စစ္ အမွန္ အျဖစ္ကို မေက်ာ္လြန္ သြားႏိုင္ေပ။ မဖံုးလႊမ္း ထားနိုင္ေပ။ သင္၏ အိပ္မက္မ်ားက အမွန္သေဘာကို ႏိုင္လိုမင္းထက္ မျပဳႏိုင္ေတာ့ ေပ။ သင္၏ ပံုရိပ္ မေပ်ာက္ပ်က္ရန္ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုျဖင့္ ထိန္းထားေကာင္း ထိန္းထား ႏိုင္ပါမည္။ သို႔ေသာ္ အျမဲမရေပ။ ထိုသို႔အားျဖင့္ အမွန္တရားသည္ သင္၏ စိတ္ကူးပံုရိပ္ကို တတိတိ ဖ်က္ဆီး ပစ္လာ ေသာ အခါ ----

ယင္းသေဘာသည္ ဤေယာက်ၤား-မိန္းမ ကိစၥတစ္ခုတည္းတြင္ ရွိသည္ မဟုတ္။ ေန႔စဥ္ ဘဝအတြင္း အခ်ိန္တိုင္းတြင္ ရွိေနပါသည္။ ေန႔စဥ္ဘဝကို သံုးသပ္ ေတြးေခၚထားသည့္ ဒႆနစနစ္မ်ား အတြင္းတြင္လည္း ပ်ံ႕နွံ႕တည္ရွိေနသည္။ ဤသည္ကပင္ ဒႆနိကေဗဒ၏ သမိုင္း ျဖစ္သည္။ ဒႆန စနစ္ ကိုယ္စီသည္ အမွန္တရားဆီမွ အခ်က္အလက္ အခ်ိဳ႕ကိုသာ အကိုးအကားျပဳ၍ ေကာက္ယူသည္။ အျခား မရွင္းလင္းေသာ အရာမ်ားကို ခ်န္ရစ္ထားခဲ့သည္။ သို႔မဟုတ္ ယင္းဒႆန စနစ္ႏွင့္ မကိုက္ညီေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ခ်န္လွပ္ ေဘးဖယ္ ထား ခဲ့သည္။ ယင္းနည္းျဖင့္ ဒႆနစနစ္ကို တည္ေထာင္ ဖြဲ႕စည္းသည္။  ဒႆန စနစ္တိုင္း၌ ကြင္းဆက္ျပတ္ေနေသာ အရာမ်ား မ်ားစြာ ရွိေနရျခင္းအေၾကာင္းမွာ ယင္းအေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အစြန္းတစ္ဖက္စီ၌ ေရြးခ်ယ္ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ား ထားရွိ ေသာေၾကာင့္သာ ဒႆန စနစ္ကိုယ္စီတြင္ ေဝဖန္စရာ ျခြင္းခ်က္မ်ား ရွိေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္လည္း ဒႆန စနစ္တိုင္းသည္  အေဝဖန္ ခံရပါသည္။ ေဝဖန္မႈမ်ားသည္ မွားယြင္းေနသည္ မဟုတ္။ ဒႆန စနစ္ကိုယ္တိုင္က အေဝဖန္ ခံစရာ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။

ဒႆနိက ေဗဒ၌သာ မဟုတ္ ၊ သိပၸံတြင္လည္း အလားတူပင္ ။ က်ေနာ္တို႔သည္ တိက် ခိုင္မာေသာ သိပၸံ သီအိုရီ တစ္ခုကို ဖြဲ႕စည္း တည္ေဆာက္ျပီးျပီ ဆိုပါစို႔ ။ ေယာကၤ်ား နွင့္ မိန္းမ ျပႆနာ ကဲ့သို႔ပင္ အခ်ိန္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ယင္းသီအိုရီက ေကာင္းေကာင္း အလုပ္လုပ္ႏိုင္ ပါလိမ့္မည္။  သို႔ေသာ္ ယင္းသီအိုရီသည္ ကိုက္ညီေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကိုသာ ေထာက္တည္ ထားေသာေၾကာင့္ မကိုက္ညီေသာ အခ်က္အလက္မ်ားျဖင့္ အမွန္တရား၏ မ်က္နွာျပင္က အျခားတစ္ဖက္မွ ထြက္ရွိ လာေသာအခါ ထိုသိပၸံ သီအိုရီမွာလည္း အခက္ေတြ႔ ရေတာ့သည္။ အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕ကို ေဘးဖယ္ စိစစ္ ထုတ္ရျပန္သည္။ အခ်ိဳ႕အခ်က္အလက္မ်ားကို လွီးဖယ္ ထည့္သြင္း ပစ္ရျပန္သည္။ ၁၈ ရာစုႏွစ္က သိပၸံပညာသည္ အလြန္ခိုင္မာ အားေကာင္းခဲ့သည္။ ၎တို႔ထက္ ေသခ်ာေသာ ေသခ်ာမႈမ်ိဳး ျပည့္ဝမႈမ်ိဳး အျခား မရွိေတာ့ ဟူ၍ပင္ ယူဆခဲ့ၾကသည္ ။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ရာစုတြင္ သီအိုရီ အသစ္တစ္ခု ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ယင္း သီအိုရီ၏ အမည္မွာ မေသခ်ာမေရရာမႈ နိယာမ ( Uncertainty Principle )  ျဖစ္ပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ နွစ္ေပါင္း တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေက်ာ္က ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံသား ဒႆနပညာရွင္ အီမန္ႏ်ဴကန္႔ ( Immanuel Kant ) သည္ ဤအခ်က္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ သံုးသပ္ခဲ့ေသးသည္။ သူက ဆင္ျခင္တံုတရားသည္ အကန္႔အသတ္ႏွင့္သာ တည္ရွိေနရ ျပီး တကယ့္အစစ္အမွန္သေဘာ၏ အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕ကိုသာ သိျမင္ႏိုင္သည္ ဟု ဆိုခဲ့သည္။ ထိုသို႔ အခ်ိဳ႕အဝက္သာ ျမင္ႏိုင္ခဲ့ရံုမ်ွႏွင့္ ျပီးျပည့္စံုျပီ ဟု ယံုၾကည္လိုက္ပါက ထို ယံုၾကည္ လိုက္ျခင္း သည္ ျပႆနာ ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ သိပ္မၾကာခင္တြင္ပင္ ပို၍ ပို၍ က်ယ္ျပန္႔သည္မ်ား ရွာေတြ႔ေသာအခါ ယခင္အေဟာင္းအျမင္း အယူအဆ တို႔မွာ အသစ္အသစ္ တို႔ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ ပဋိပကၡ ျဖစ္ၾကမည္။ ဒႆန ဆရာ ကန္႔သည္ ဤအခ်က္ကို ျမင္သာႏိုင္ရန္ ၾကိဳးပမ္း ခဲ့ပါေသးသည္။ ဆင္ျခင္တံုတရားသည္ အကန္႔အသတ္ အတြင္းသာ မွန္ကန္သည္။ အလြန္ က်ဥ္းက်ပ္ေသာ ေဘာင္အတြင္း၌ သာ အလုပ္လုပ္သည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း။

သို႔ေသာ္ ကန္႔၏ ေျပာစကားကို မည္သူမ်ွ ေစ့ေစ့ငွငွ မၾကားခဲ့၊ နားမေထာင္ခဲ့ၾက။ မည္သူမ်ွ ဂရုမျပဳခဲ့ၾက။ ဒႆနဆရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုလည္း မည္သူမ်ွ ဂရုမစိုက္ၾကသည္မွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္လ်က္ ရွိသည္။

ဤရာစုႏွစ္၏ သိပၸံသည္ ကန္႔၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အစျပဳသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရူပေဗဒ၌ ဟိုက္ဇင္ဘတ္ခ္ ၊ သခ်ၤာေဗဒ၌ ဂူဒယ္လ္ တို႔က လူသားတို႔၏ ဆင္ျခင္ဥာဏ္တြင္ အခ်ိန္မေရြး က်ိဳးပ်က္ သြားႏိုင္ေသာ အကန္႔အသတ္မ်ား၊ ေဘာင္မ်ား ရွိေနေၾကာင္း ျပသ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ဆင္ျခင္တံုတရား ျဖင့္ မမွီႏိုင္ေသာ ၊ ေရွ႕ေနာက္မညီ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္ေသာ သဘာဝ ၏ ဆက္ေၾကာင္းကြာဟ ေနမႈ ကို ျမင္သာေအာင္ ဖြင့္ျပေပးခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ဆင္ျခင္ သိမွီေသာ အေတြးအေခၚတို႔ျဖင့္ သဘာဝအေၾကာင္းကို ေျပာဆိုၾကမည္ ဆိုလ်ွင္ အမ်ားအားျဖင့္ မွားယြင္း ေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သဘာဝသည္ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ Reason နွင့္ ထပ္တူ မဟုတ္။ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ Reason ထက္ သဘာဝ၊ အစစ္အမွန္သေဘာက ပိုမို ၾကီးမားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားၾကေသာ သီအိုရီအယူအဆ တို႔ ဆိုသည္မွာ မည္သည့္နည္းနွင့္မ်ွ ျပီးျပည့္စံုေသာ စစ္မွန္မႈ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။  

ဤေနရာတြင္ - ဇင္သည္ ဒႆန မဟုတ္။ ဇင္သည္ မွန္တစ္ခ်ပ္သာ ျဖစ္သည္။ အရွိကို အရွိအတိုင္း ေရာင္ျပန္ဟပ္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုအရာ ျဖစ္လ်ွင္ ထိုအရာကိုသာ ညႊန္သည္။ ဤအရာ ျဖစ္လ်ွင္ ဤအရာကိုသာ ညႊန္သည္။ ယင္း အတြင္းသို႔ လူသားတုိ႔ ဖန္တီးသည့္ မည္သည့္ ဒႆန စနစ္ကိုမ်ွ သြင္းယူ မလာ။ မည္သည့္ အေတြးအေခၚမွ ထည့္သြင္းမထား။ ေရြးခ်ယ္ျခင္းလည္း မရွိ။ ထပ္ေပါင္းျခင္းလည္း မရွိ။ ပယ္ႏုတ္ျခင္းလည္း မရွိ။ ဤသည္ပင္ ဇင္၏ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္ရသည့္ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းဇစ္ျမစ္ အေၾကာင္းမွာ ဘဝ - ကိုယ္၌က ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို သင္ ေကာင္းေကာင္း ရွဳျမင္ႏိုင္လ်ွင္ ဇင္ကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ပါလိမ့္မည္။

လက္ေတြ႔ျမင္သာေနေသာ ဘဝတြင္ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကို သင္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျပီး ၊ ဤလူကိုပင္ သင္ ျပန္၍ မုန္းႏိုင္သည္။ ဟုတ္သည္ဟုတ္?? ဤသည္မွာ ေကာင္းမြန္ ျပည့္စံုေသာ အခ်က္တစ္ခု ဟုတ္ပါသလား။ သင္၏ စိတ္က ၎ကို ေကာင္းလွသည္ ၊ျပည့္စံုလွသည္ ဟူ၍ လက္ခံႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ သင္၏ စိတ္က လက္မခံလ်ွင္ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႔  မလုပ္ရံုသာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သင္သည္ မလုပ္ေတာ့ သေယာင္ေယာင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ဖံုးကြယ္၍ လုပ္သည္။ လူတစ္ဦး၏ မုန္းတီး စရာ အပိုင္းမ်ားကို ေက်ာ္လႊား ဖယ္ရွား ပစ္ျပီး ခ်စ္စရာ အပိုင္းမ်ားကိုသာ ေရြးယူ ခ်စ္ပစ္ လိုက္သည္။ တကယ့္ လက္ေတြ႔၌ အမွန္သေဘာက သင့္ကို ျငိမ္ခံမေနေပ။ သင္သည္ တကယ္တမ္း မႏွစ္သက္ေသာ အပိုင္းမ်ားကို ပစ္ပယ္ လိုပါလ်ွင္ ခ်စ္မိသည္ ဆိုေသာ အပိုင္းမ်ား ကိုလည္း ပစ္ပယ္ ႏိုင္ရမည္။  သို႔မွသာ ခ်စ္စရာ မုန္းစရာ နွစ္မ်ိဳးစလံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး မကြဲမျပား တစ္သားတည္း ျဖစ္ျခင္း ကို ရရွိမည္ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္သည္ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္ပါသလား။

ဟုတ္ပါသည္၊ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္လွပါသည္ ဟု ဆိုလ်ွင္ ဤသည္မွာ သဘာဝသာ ျဖစ္သည္ဟု ျပန္ေျပာရပါေတာ့ မည္။ ေန႔ႏွင့္ ည၊ ေဆာင္းႏွင့္ ေႏြ၊ ဘုရားသခင္ႏွင့္ မာရ္နတ္ ၊ အလင္းႏွင့္ အေမွာင္ စသည္ ဆန္႔က်င္ဘက္သေဘာ မ်ားသည္ အတူတကြ ယွဥ္တြဲၾကျမဲ ဓမၼတာ ျဖစ္ပါသည္။

ဆိုပါစို႔ ဤဆန္႔က်င္ဘက္တို႔၏ ပဋိပကၡသေဘာကို ျမင္သာရန္ ေနာက္ဥပမာ တစ္ရပ္ ဆိုပါမည္။ သင္က ဘုရားသခင္ သည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ သေဘာ ရွိသည္ဟု ဆိုမည္။ သို႔ဆိုလ်ွင္  ျပႆနာ တစ္ရပ္ က အျခားတစ္ဖက္တြင္ စတင္ ေပၚေပါက္လာျပီ ျဖစ္သည္ ။ ဆိုးယုတ္ျခင္း သေဘာသည္ မည္သည့္ေနရာက ျဖစ္သနည္း။ မေကာင္းမႈ သေဘာသည္ မည္သည့္ ေနရာက လာသနည္း။ ခရစ္ယာန္၊ အစၥလာမ္၊ ဂ်ဳး ဘာသာ တို႔တြင္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ မာရ္နတ္မိစၦာ ကို ဤသို႔ျဖင့္ ခြဲျခားထားရျခင္း ျဖစ္သည္။ မိစၦာမာရ္နတ္မွ မေကာင္းမႈ ေပါက္ဖြား၍ ၊ ဘုရားသခင္မွ ေကာင္းျမတ္မႈ ေပါက္ဖြားသည္။ ဘုရားသခင္၏ မူရင္း တရားကိုယ္မွာ ေကာင္းျမတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ဆိုလ်ွင္ ေကာင္းျမတ္ျခင္း၊ ဆိုးယုတ္ျခင္း၏ ေပါက္ဖြားရာ ျပႆနာသည္ ေျပလည္ျပီ။ ဟုတ္ျပီ။ သို႔ဆိုလ်ွင္ မာရ္နတ္မိစၦာသည္ မည္သည့္ေနရာမွ ျဖစ္လာပါသနည္း။ ဤျပႆနာ ႏွင့္ ထပ္ၾကံဳရေသာအခါ မိစၦာကိုလည္း ဘုရားသခင္ကပင္ ဖန္ဆင္းသည္ဟု ထည့္သြင္းရျပန္သည္။ ေျပလည္သြားျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းအတြက္ “ဘုရားသခင္သည္ ေကာင္းျမတ္သည္” ဆိုျခင္းကို ျပန္လည္ စိစစ္ ရေတာ့မည္။ ျပႆနာ အေမးပုစၦာသည္ ဤသို႔ျဖင့္ တစ္ပါတ္ လည္ထြက္ သြားပါသည္။ ဘုရားသခင္သည္ ေကာင္းျမတ္ျခင္းကိုေရာ၊ ဆိုးယုတ္ျခင္းကိုပါ ဖန္ဆင္းႏိုင္ျခင္း ဟူေသာအခ်က္က ဘုရားသခင္သည္ အရာအားလံုး ၏ ဖန္ဆင္းရွင္၊ အရာအားလံုး၏ ဇာတ္ဆရာ ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုလိုရာ ေရာက္သည္။ သို႔အတြက္ ဘုရားသခင္၏ ျဖစ္ျခင္းကို ဘုရားသခင္က ျပန္ဖန္ဆင္းသည္ ဟု ဆိုႏိုင္ ရေတာ့မည္။ ဤသည္မွာ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္လြန္းသည္ မဟုတ္လား။ “ဘုရားသခင္” ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္၌ ဤသို႔ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္ေနရျခင္းမွာ အေၾကာင္း ရွိပါသည္။ ယင္းမွာ - “ဘုရားသခင္”ဟူသည့္ စိတ္ကူးထည္ အမည္သည္ ေလာက၏ “ျဖစ္တည္မႈ အားလံုး” ကို ကိုယ္စားျပဳထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ ဆိုသည္မွာ အျခားမဟုတ္ ။ ထိုျဖစ္တည္မႈ၏ အျခားအမည္ တစ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္။ ရိုးရိုး ျဖစ္တည္မႈ မဟုတ္။ အရာအားလံုး၏ ျဖစ္တည္မႈ အထည္ကိုယ္ တစ္ရပ္လံုး ကို ဆိုလိုသည္။

သင့္အေနျဖင့္ ဤအခ်က္တို႔ကို ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္လွေၾကာင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိနားလည္သြားသည့္ အခါတြင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈ ေပၚေပါက္လာသည္ကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။ ယင္းတြင္ ေရြးခ်ယ္မႈ မရွိ။ အမွတ္၊ အေထာက္ မရွိ။ ဆန္႔က်င္ဘက္တို႔ မရွိ။ ေကာင္းျမတ္ျခင္း ၊သို႔မဟုတ္၊ ဆိုးယုတ္ျခင္း ၊ မည္သည့္အရာ ျဖစ္ေပၚလာသည္ ျဖစ္ေစ ျငင္းပယ္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိေတာ့ ။ နွစ္ခုစလံုးကို လက္ခံနားလည္သည္။ လွပျခင္း၊ အက်ည္းတန္ျခင္း၊ အလင္း၊ အေမွာင္ စသည္တို႔သည္ သင္၏ ေရြးခ်ယ္မႈ မဲ့ေသာ သႏၱာန္တြင္ တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု ေခ်ဖ်က္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သင္သည္ ႏွစ္ခုစလံုးကို ညီတူညီမ်ွ နားလည္ လက္ခံေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္သည္ ဇင္၏ အေျခခံ အတြင္းက်သည့္ အခ်က္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နားလည္ရန္ ၾကိဳးစားၾကည့္ေစခ်င္သည္။

သင့္သႏၱာန္တြင္ ဒုကၡ ေရာ ၊ သုခကိုပါ ေရြးခ်ယ္ျခင္း၊ ကန္႔သတ္ျခင္း၊ ဖယ္ထုတ္ျခင္း မရွိဘဲ ျဖစ္ရွိသည့္အတိုင္း နားလည္လက္ခံသည့္ အဆံုးတြင္ ယင္း ဒုကၡႏွင့္ သုခ ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္သေဘာတို႔သည္ ၎တို႔ဘာသာ အခ်င္းခ်င္း ေခ်ဖ်က္ပစ္ ၾကရသည္။ အေပါင္းႏွင့္ အႏုတ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းစပ္ ေၾကပ်က္သြားသကဲ့သို႔ သင္၏ သႏၱာန္တြင္ အရာရာတို႔ ေၾကပ်က္သြားျပီး တိတ္ဆိတ္မႈသာ ရုတ္ျခည္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ၎သည္ ဆိုးျခင္းလည္း မဟုတ္၊ ေကာင္းျခင္းလည္း မဟုတ္ေပ။ တည္ရွိေနမႈ သက္သက္ ျဖစ္သည္။ ဆင္ျခင္ျခင္း၊ ေဝဖန္ျခင္း၊ အေတြးလည္း မဟုတ္ေပ။ ဇင္တြင္ ဆင္ျခင္ ေဝဖန္သည့္ အမႈ တစ္ခုမ်ွ မရွိ။ ရွဳတ္ခ် ျပစ္တင္သည့္ အမႈ တစ္ခုမ်ွ မရွိေပ။ တန္ဖိုး ႏႈန္းစံ ဆံုးျဖတ္ သတ္မွတ္ျခင္းလည္း အလ်ဥ္း မရွိေပ။ မုန္တိုင္း တစ္ခု၏ အလယ္ဗဟို ခ်က္မ ကဲ့သို႔ပင္ ေလာက၏ အျဖစ္၊ အပ်က္၊ အဆိုး ၊ အေကာင္းတို႔သည္ ၎တို႔သာ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကေသာ္လည္း သင္၏ အျဖစ္၊ ယင္း ဆိတ္သုဥ္းျငိမ္သက္ေနမႈကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မ်ွ မထိခိုက္ ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဆန္႔က်င္ဘက္ သေဘာတို႔သည္ ၎တို႔ဘာသာ ျဖစ္ပ်က္၍ ဤျငိမ္သက္ေနမႈ သို႔ ကပ္ေရာက္ လာသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ အလိုအေလ်ာက္ ေခ်ဖ်က္ ေပ်ာက္ဆံုး သြားၾကသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ သင္သည္ ေလာကကို အရွိ အရွိအတိုင္းသာ လြတ္လပ္စြာ ထားရွိျခင္း ျဖစ္သည္။ သင္သည္ မည္သည့္ ေရြးခ်ယ္မႈ၊ မည္သည့္ ကန္႔သတ္မႈ၊ မည္သည့္ တန္ဖိုးျဖတ္မႈမ်ွ မလုပ္ေတာ့။ ထိုအခါ အလားတူ တန္ျပန္အားျဖင့္ သင္သည္လည္း ေလာက အရွဳပ္အေထြး အတြင္းတြင္ပင္ ရွိေနလ်က္ႏွင့္ အျပည့္အဝ ကင္းစင္ လြတ္ေျမာက္ေနေသာ သူ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိလာရေတာ့သည္။ ဤသည္မွာ ေၾကာင္စီစီ ႏိုင္ပါသေလာ။

…………………………………………………………………..

Osho ၏ Zen: The Path of Paradox ကို ဖတ္ရွဳရင္း ။

……………………………………………………………………

Notes:

• Zen = ဇင္။ ဤေနရာတြင္ ဇင္ ဟုသာ အလြယ္တကူ ေရးေလ့ေရးထ ရွိၾကပါသည္။ ဦးေရႊေအာင္ ( ဝဋံသကာႏွင့္ သိေရာမဏီ ) သည္လည္း ဇင္ - ဟုပင္ သံုးႏႈန္း ခဲ့ဖူးသည္။ ေထရဝါဒ အုတ္ျမစ္ ဟူေသာ က်မ္း၏ ေနာက္ဆံုးခန္းတြင္ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။  သို႔ေသာ္ ျမန္မာ စာေရးဆရာ တစ္ဦးက “စ်င္” ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းျဖင့္ ေရးသားပါသည္။ (ျမန္မာစာေရးဆရာၾကီး၏ အမည္မွာ ဦးေသာ္ဇင္ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ဤသည္မွာ အထင္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးသည္က ျပီးခဲ့သည့္ ဆယ္ငါးႏွစ္ခန္႔ အၾကာ တန္းေက်ာင္းသား ဘဝက ျဖစ္၍ ေရးေတးေတး မ်ွသာ ရွိေတာ့သည္။ မွားယြင္းပါက ေတာင္းပန္ပါသည္။ ) ၎၏ အာေဘာ္ကို လိုက္၍ စ်င္ ဟု သံုးစြဲၾကသည္မ်ားလည္း တစ္ၾကိမ္ တစ္ခါ မက ေတြ႔ရဖူးပါသည္။ ဇင္ဗုဒၶဘာသာ၏ အက်င့္အၾကံတရားသည္ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ အေနျဖင့္ ရွဳျမင္လ်ွင္ စ်ာန္သမာပတ္ မ်ွကိုသာ ဦးတည္သည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စ်ာန္စိတ္ ကို ဦးစားေပးေၾကာင္း ၊ ဘာသာ၏ အမည္မွာပင္ စ်ာန္ကို ေဇာင္းေပး ထားသည္မွာ သိသာေၾကာင္း စသျဖင့္ သံုးသပ္ျပထားသည္ကို မွတ္သားရဖူးသည္။   ၎အျပင္ ဇင္ ကို  စ်င္ ဟု ေရးရသည့္ အျခားအခ်က္အလက္ မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ တကယ္စင္စစ္ သမိုင္းေၾကာင္း အရ၊ ဇင္ဗုဒၶဘာသာ သည္ အိႏၵိယမွ တရုတ္သို႔ ရွင္ေဗာဓိဓမၼ ေရာက္ရွိလာရာမွ အစျပဳျပီး တရုတ္မွ ဂ်ပန္သို႔ ကူးေျပာင္း ေရာက္္ရွိသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာလ၊ေဒသ အားျဖင့္ စကား ေရြ႕ေလ်ာႏိုင္ရန္ အလားအလာမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ဘာသာေဗဒ အားျဖင့္လည္း မွန္ႏိုင္ေသးသည္။ အိႏၵိယ ပါဠိသက္ စ်ာန္ မွ၊ တရုတ္ျပည္ အေရာက္ တြင္ Chen ဟု ေခၚဆိုသည္၊ ယင္းေနာက္ ဂ်ပန္တြင္ Zen ဟု အသံဖလွယ္သည္ ။ ဇင္ဗုဒၶဘာသာကို အေနာက္တိုင္း၌ တြင္က်ယ္ လူသိမ်ားေစခဲ့သူ စဦး ပုဂၢိဳလ္မ်ားတြင္ တစ္ဦး အပါအဝင္ ျဖစ္သည့္ ဆရာ Alan Watt ကလည္း သို႔ အလားသ႑ာန္တူ ဆိုခဲ့ဖူးပါသည္။  ဤေနရာတြင္ စ်င္ ဟု က်ေနာ္ မသံုးစြဲရျခင္း၊ ဇင္ ဟုသာ သံုးႏႈန္းရျခင္း မွာ ေရးသား၊ ဖတ္ရွဳရ လြယ္ကူေစလိုျခင္း ႏွင့္ အမ်ိဳးဘာသာ ကြဲျပားေစျခင္း၊ ဘာသာ အယူဝါ အခ်င္းခ်င္း ႏွိမ္ခ်သက္ေရာက္ေစျခင္း စသည့္ အျခား အဓိပၸာယ္မ်ား ေရာယွက္ အေတြးေရာက္မည္ ကို မလိုလားေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။  
• Immanuel Kant ( 1724 – 1804 ) - ယခု ရုရွား ႏိုင္ငံ၊ Kaliningrad ၊ ယခင္ Konigsberg ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံသား ဒႆန ဆရာ ျဖစ္ပါသည္။ ၎၏ ထင္ရွားေသာ က်မ္းမ်ား အနက္ ဤပို႔စ္တြင္ အဓိက အထူးျပဳထားသည္မွာ Critique of Pure Reason အမည္ရွိ က်မ္းမွ ျဖစ္သည္။ ယင္းက်မ္း၌ လူတို႔၏ အေတြ႔အၾကံဳႏွင့္ ဆင္ျခင္ဥာဏ္တို႔ၾကား ပဋိပကၡ၊ အစဥ္အလာ ဒႆနႏွင့္ တကၠိကေဗဒ အၾကား ကြာဟခ်က္ ကို ေပါင္းစပ္ႏိုင္ရန္ ၾကိဳးပမ္း အားထုတ္ခဲ့သည္။
• Uncertainty Principle - ရူပေဗဒပညာရွင္ ဟိုက္ဇင္ဘတ္ခ္ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ေသာ နိယာမ ျဖစ္သည္။
  အမႈန္တစ္ခု၏ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စြမ္းရည္အေၾကာင္း ေလ့လာရာတြင္ ယင္းအမႈန္၏ တည္ေနရာႏွင့္ အဟုန္ကို တစ္ျပိဳင္နက္တည္း တိတိက်က် သိ၍ မရႏိုင္ ဟူေသာ အဆိုျဖင့္ တိက်ခိုင္မာမႈကိုသာ အေလးထားေသာ သခ်ာၤရူပေဗဒ နယ္ကို တုန္လႈပ္ေအာင္ ထုိးေဖာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ယင္းနိယာမ၏ အတြင္က်ယ္ဆံုး က႑မွာ ရူပေဗဒ၏ ကြမ္တမ္မကၠင္းနစ္ႏွင့္ ႏ်ဴကလိယ ၊ အက္တမ္ေအာက္ အမႈန္ေဗဒ တို႔တြင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒႆနိက နယ္ပယ္သို႔လည္း အၾကီးမားဆံုး ဂယက္ရိုက္ခတ္ႏိုင္ခဲ့သည့္ နိယာမ ျဖစ္သည္။
• Kurt Godel ( 1906 – 1978 ) - ဂ်ာမန္ မိသားစုမွ ေပါက္ဖြား လာသည့္ သခ်ၤာပညာရွင္ အေက်ာ္အေမာ္ ျဖစ္သည္။ ၎၏ ထင္ရွားေသာ စာတမ္းမွာ Incompleteness Theorems ျဖစ္ျပီး သခ်ၤာယုတၱိေဗဒ၏ အေျခခံ စံသတ္မွတ္ခ်က္မ်ား အတြင္းတြင္ မခိုင္မာသည့္ အဆိုမ်ား တည္ရွိေနသည္ ဟု တင္ျပ ႏိုင္ခဲ့သည္။ သခ်ၤာေလာက အတြက္လည္း အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္ခဲ့သကဲ့သို႔ ဒႆနိကေဗဒ နယ္ပယ္ တြင္လည္း ပ်ံ႕နွံ႕ေက်ာ္ၾကားခဲ့သည့္ သီအိုရမ္ ျဖစ္သည္။ 

………………………………

http://zayyablogger.blogspot.com/

http://zayya.wordpress.com/

http://zayya.blog.com/