ပတၱျမားမိုးႏွင့္ ေရအိုးစင္

by သစၥာနီ on Tuesday, July 10, 2012 at 7:13am ·

ဘုရားကို ဆင္းတုကြယ္မည္၊ တရားကို စာကြယ္မည္ ဆိုရိုးစကား ရွိခဲ့ပါသည္။ ဘုရားဆင္းတုဆိုလွ်င္ မဟာပုရိသ လကၡဏာေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အညီ ၾကည္ညိဳသပၸါယ္ဖြယ္ရာ အသြင္သာ ထုလုပ္ကိုးကြယ္သင့္ပါသည္။ ယခုအခါ ပံုသဏၭာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ မူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ထုလုပ္ကိုးကြယ္ေနၾကေသာ ဆင္းတုေတာ္ေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို ေနရာအႏွံ႕ ေတြ႕ျမင္ေနရပါသည္။ ထုိထဲတြင္ နန္းဘုရား၊ သိုက္ဘုရား ဆိုတာေတြလည္း ပါသည္။ ထိုသို႔ ဆင္းတုေတာ္ကို အစီအရင္ျဖင့္ ထုလုပ္ကိုးကြယ္ျခင္း ဓေလ့မွာ ဒကၡိဏသာခါ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားက စခဲ့သည္ဟု ထင္ပါသည္။

ထူးထူးဆန္းဆန္း ရုပ္ပြားေတာ္မ်ား ဟိုအိမ္ ဒီအိမ္ ေဒသစာရီ ၾကြခ်ီအပူေဇာ္ခံျခင္း အမႈမွာလည္း အေတာ္ပင္ ေခတ္စားေနတာ ေတြ႕ရသည္။ လေပါင္းမ်ားစြာ နာမည္ႀကိဳေပးကာ မိမိ အလွည့္ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ရပါသည္။ ထိုအိမ္မွ ဤသစ္သား ဆင္းတုေတာ္က (မ်က္လႊာခ်ထားရာမွ) မ်က္စိႏွင့္ ၾကည့္ေတာ္မူတယ္။ ေရာင္ျခည္ေတာ္ လႊတ္ေတာ္မူတယ္ဟု အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ေျပာဆိုကာ တိုးႀကိတ္ပူေဇာ္ၾကပါသည္။ ဓါတ္ပံုပညာျဖင့္ ျပဳျပင္ထားေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ေရာင္းစားၾကသည္။ (တခ်ိဳ႕ ဗီဒီယိုျဖင့္ပင္ ဖန္တီးျပသည္ဟု ဆိုပါသည္။) မ်က္စပစ္ေနေသာ (မ်က္စိတစ္ဘက္မွိတ္၍ တစ္ဘက္ပြင့္ေနေသာ) ဘုရားပံုေတာ္ကိုပင္ ဖူးေျမာ္ရဖူးပါသည္။

ရိုးသားေသာ ဗုဒၶၶဘာသာဝင္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ထူးထူးျခားျခား ဆန္းဆန္းၾကယ္ၾကယ္ဆိုမွာ ပို၍သဒၵါေပါက္ၾကပါသည္။ ထိုသဒၵါကို အလြဲသံုးစားလုပ္ကာ ကိုယ္က်ိဳးရွာလိုသူေတြက ဆန္းတယ္ထင္ေအာင္ လုပ္ၾကံတီထြင္ၾက၏။ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္အရွင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ကို လမ္းေဘးမွ မ်က္လွည့္ဆရာ အဆင့္သို႔ ေလ်ာက်ေအာင္ လုပ္ၾကံၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

(ထိုအျပစ္အတြက္ သံသရာတြင္ ခံၾကရမည္ကို မေၾကာက္ႏိုင္ေအာင္ ေလာဘလွည့္စားတာ ခံၾကရသည္။)

ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳမည္ဆိုလွ်င္ အရဟံအစ ဘဂဝါအဆံုး ဂုဏ္ေတာ္ေတြမွာ ၾကည္ညိဳဆံုးႏိုင္စရာ မရွိပါ။ သစၥာေလးပါး အျမိဳက္တရားကို သိျမင္ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ေက်းဇူးေတာ္၊ သတၱဝါအေပါင္းကို သံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲအေပါင္းမွ ကယ္တင္ေတာ္မူေသာ ေက်းဇူးေတာ္၊ ထိုသို႔ ကယ္တင္ႏိုင္ရန္ သူတကာ စြန္႔ႏိုင္ခဲေသာ စြန္႔လႊတ္မႈမ်ားျဖင့္ ေလးသေခၤ်ႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္ဆည္းခဲ့ရေသာ မဟာဝီရိယ၊ မဟာဂရုဏာေတာ္၊ ပဌာန္းေဒသနာ အပါအဝင္ အဘိဓမၼာ (၇) က်မ္းကို ေဟာေတာ္မူႏိုင္ေသာ မဟာဉာဏ္ေတာ္ အစရွိသျဖင့္ အံ့ခ်ီးကုန္ႏိုင္ဖြယ္ အတုမဲ့ အႏိႈင္းမဲ့ ဂုဏ္အင္ အနႏၱ ရွိပါလွ်က္ ထိုအေပၚတြင္ မၾကည္ညိဳဘဲ သစ္သားဆင္းတုေတာ္ မ်က္စိဖြင့္ျပ မိွတ္ျပတာေလာက္ကိုပင္ အထူးအဆန္း ၾကည္ညိဳစရာ ျဖစ္ေနၾကပံုမွာ တကယ္တမ္း ေတြးၾကည့္လိုက္လွ်င္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္သာ ျဖစ္သည္။ ပတၱျမားမိုး ရြာေနပါလ်က္ အိမ္ျပင္ထြက္ကာ ေက်ာက္ခဲကို လုယက္ေကာက္ေနသူကို ျမင္ေနရသလို ရင္နာဖြယ္လည္း ေကာင္းလွသည္။

ဘုရားရွင္ကို သံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ရာကို ညႊန္ျပႏိုင္သူ ဆရာျမတ္တစ္ဆူ အျဖစ္သာ အားကိုးဆည္းကပ္သင့္ပါသည္။ ဘုရားရွင္ကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ျခင္းျဖင့္ မိမိတြင္ ကပ္ညိေနေသာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိဌိ တို႔ကို ေလ်ာ့ပါးကင္းစင္ ေစသင့္ပါသည္။ ယခုေတာ့ ထိုအခ်က္ျဖင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ကာ ေလာကီအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ အစီအရင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ထုလုပ္ကိုးကြယ္ေနၾကသည္ကိုသာ ေတြ႔ရပါသည္။ ကိုယ့္အက်ိဳးအတြက္ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကိုပင္ ခုတံုးလုပ္ရဲၾကသည္။ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားေစႏိုင္ေသာ လာဘမုနိ အမည္တပ္ၾကသည္။ ျပတ္သားရဲရင့္စြာ ေျပာတတ္ေသာ ျဖဴးဆရာေတာ္က ဘုရားကို ကိုးကြယ္တာလား၊ အိမ္ေခၚ စီးပြားရွာခိုင္းတာလား ဟုဆိုပါသည္။ မီးကြင္းသည္ ဆိုေသာ ဘုရားလည္း ရွိေသးသည္။ ဘုရားကို မီးကင္းေစာင့္ခိုင္းတာနဲ႔ အတူတူပဲ အျပစ္တင္ပါသည္။ ဘုရားကို ဆင္းတုကြယ္ သည္ဆိုေသာ စကားကို သတိထားသင့္လွပါသည္။ သဒၵါတြင္ ပညာမပါလွ်င္ ကိုယ့္အတြက္ သံသရာ အက်ိဳးမဲ့ေစႏိုင္ပါသည္။ ဤသည္တို႔ကား ဘုရားကို ဆင္တုကြယ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဘုရားရွင္၏ ပထမဆံုး သာဝကမ်ားျဖစ္သည့္ ပဥၥဝဂၢီ ငါးပါးတို႔သည္ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ဓမၼစၾကာတရားကို တစ္ႀကိမ္နာရံုျဖင့္ အရိယာ ဘဝသို႔ ဆိုက္ေရာက္သြားၾကပါသည္။ ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ ေနရာအႏွံ႔ ဓမၼစၾကာ ဝတ္အသင္းေတြ မိႈလိုေပါက္ေနကာ ဓမၼစၾကာတရားကို အသံသာသာႏွင့္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ စုေဝးေအာ္ေနၾကေသာ္လည္း ထိုသူေတြထဲမွ တစ္ေယာက္မွ်ပင္ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ ရသြားသည္ဟု မၾကားရသည္မွာ ဘာေၾကာင့္ပါနည္း။ တရားမွာ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတြင္ ဆံုး၍ ႏွလံုးထဲ မေရာက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ (ၾကက္တူေရြး ႏႈတ္တိုက္ ရြတ္ဆိုေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္၍ တကယ္ႏွလံုးမသြင္းႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။)

တရားပြဲတစ္ခုတြင္ တရားနာ ပရိတ္သတ္အား ဆရာေတာ္တစ္ပါးက “တရားကို နားမွာ မဆံုးေစနဲ႔” ဟု ဆံုးမဖူးပါသည္။

“တို႔ဒကာ၊ ဒကာမေတြမ်ား တရားကို ဆီငါးက်ပ္သားေလာက္မ်ား တန္ဖိုးထားၾကရဲ႕လား၊ တရားပြဲက အျပန္ ဆီငါးက်ပ္သားေလာက္ ေပးလိုက္ရင္ မဖိတ္မစင္ေအာင္ သတိထားကိုင္ၿပီး  အိမ္အေရာက္ သယ္သြားၾကမယ့္ လူေတြခ်ည္းပဲ၊ တရားက်ေတာ့ အိမ္ျပန္ရင္ ပါသြားၾကပံုမရဘူး၊ တရားပြဲမွာပဲ ထားခဲ့ဲၾကတယ္”

တရားဆိုသည္မွာ နားၾကားရရံု သက္သက္မဟုတ္၊ ထာဝရႏွလံုးသြင္းကာ က်င့္ၾကံေနထိုင္ရမည့္ ကိစၥ ျဖစ္ေၾကာင္း သတိေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ဘယ္ဘက္နားကဝင္၍ ညာဘက္နားကထြက္ကာ တရားမွာ နားတြင္သာ ဆံုးေနၾကသည္။

ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကား သတၱဝါတို႔အတြက္ တကယ့္ခ်မ္းသာရာ အစစ္ျဖစ္ေသာ တရားေတာ္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ ေဟာၾကား ညႊန္ျပေတာ္မူၿပီးျဖစ္သည္။ ေရဆာေသာသူသည္ ေရအိုးစင္အား ညႊန္ျပေသာ လက္ညွိဳးကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရံုျဖင့္ ေရငတ္ေျပလိမ့္မည္မဟုတ္ေခ်။ ေရအိုးစင္ရွိရာသို႔ ကိုယ္တိုင္သြားကာ ေသာက္သံုးႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားၾကရပါလိမ့္မည္။

သစၥာနီ  

(သႏၱရသလြင္ျပင္-၂၊ အေရာင္သစ္စာေပ၊ မတ္ ၂၀၀၄)

ဝတၳဳတို၊ အက္ေဆး|ကဗ်ာ|ဟာသ၊ သေရာ္စာ|ေဆာင္းပါး၊ အင္တာဗ်ဴး|ဘာသာျပန္|ဘာသာေရး|ႏိုင္ငံေရး|စာအုပ္အညႊန္း