“ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးဆက္”

Kowai Lu

ဒဲန္းနစ္ ဒီ ဂေရး| July 4, 2012 |

ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြမွာလည္း လူမရိွသူမရွိ၊ တခ်ိန္က ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းလွတဲ့ ပါေမာကၡေတြရဲ႕ ဘန္ဂလို ေတြမွာလည္း ႏြယ္ေပေတြ၊ ေပါင္းပင္ေတြထူလို႔၊ ဗုံးခြဲဖ်က္ဆီးတာမခံရခင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံု တည္ရွိခဲ့တဲ့ ေနရာမွာလည္း ျမက္ေတြပဲ ေပါက္ေနၾကေလရဲ႕။

ဒါကေတာ့ တခ်ိန္က အာရွမွာ အဆင့္အျမင့္ဆံုး တကၠသိုလ္တခု၊ ရာစုႏွစ္ထက္ဝက္ၾကာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေၾကာင့္ မစြမ္းမသန္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ ပညာေရးစနစ္တခုရဲ႕ ျပယုဂ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မဟာတန္း တက္ေနသူေတြပဲ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရေနတာပါ။ ေက်ာင္းသားေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ အံုႂကြမႈေတြကို ေၾကာက္ရြံ႕တာမို႔ စစ္အစိုးရက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မနဲ႔ တျခားနယ္ေျမေတြကို ပိတ္ပစ္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း သင္ၾကားမႈ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းေတြ နည္းနည္းပဲရွိတဲ့ ေဝလံတဲ့ေဒသေတြဆီ ျဖန္႔ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္လို႔ လူသိမ်ားတဲ့ ဒီႏိုင္ငံက အခုဆိုရင္ ျပင္ပကမာၻနဲ႔ဆက္ဆံဖို႔ တံခါးေတြဖြင့္လိုက္ၿပီမို႔ အရင္က လုပ္ခဲ့တာေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကို ႀကီးႀကီးမားမား ခံေနရပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့မႈဟာ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ မ်ိဳးဆက္တခုကို ေမြးဖြားေစခဲ့ပါတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈႏႈန္းက ေႏွးၿပီး ျမန္မာေတြ ေခါင္းပံုျဖတ္ခံရလိမ့္မယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ပညာရည္ခ်ိဳ႕တဲ့သူေတြက ႏိုင္ငံအတြင္းကို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ဝင္ေရာက္လာမယ့္ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူေတြ၊ အကူူအညီေပးမယ့္သူေတြ၊ ေဒၚလာျမန္ျမန္ရေအာင္ရွာမယ့္ အျမတ္ႀကီးစားေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေဆာင္ရြက္မွာမို႔ ျဖစ္တယ္လို႔ ပညာေရးမွာ အထူးကၽြမ္းက်င္သူေတြက ေျပာၾကပါတယ္။

“တျခားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ အနည္းဆံုး ၁၀ ႏွစ္ လိုလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပညာေရး ယဥ္ေက်းမႈတခုလံုးကိုလည္း ေျပာင္းပစ္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလိုလုပ္ဖို႔က သိပ္ခက္ခဲလိမ့္မယ္” လို႔ ပညာေရးကိစၥေတြကို အားေပးလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ မဂၤလာျမန္မာ (Mingalar Myanmar) အဖြဲ႔ရဲ႕ဒါ႐ိုက္တာ ေဒါက္တာဖုန္းဝင္းက ေျပာပါတယ္။

ကနဦးအဆင့္ေတြကိုေတာ့ ေဆာင္ရြက္ေနပါၿပီ။ အစဥ္အလာမရွိတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြလုပ္ၿပီး စစ္အုပ္စုရဲ႕ အာဏာခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း သမၼတဦးသိန္းစိန္က ပညာေရးကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္သြားမယ္၊ ပညာေရးအဆင့္အတန္းကို ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီေအာင္ ျမွင့္တင္ဖို႔ ႏိုင္ငံျခားအကူအညီေတြ ရယူသြားမယ္လို႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က သူရဲ႕ သမၼတက်မ္းသစၥာ က်ိန္ဆိုပြဲမိန္႔ခြန္းမွာ ကတိျပဳသြားခဲ့ပါတယ္။

စစ္အသံုးစရိတ္ေတြေၾကာင့္ အခုအထိ နည္းေနဆဲျဖစ္ၿပီး လံုေလာက္မႈမရွိဘူးလို႔ အႀကီးအက်ယ္ ေဝဖန္ခံေနရတဲ့ ပညာေရး ဘတ္ဂ်က္ကိုလည္း ဧၿပီလမွာ ေဒၚလာ သန္း ၃၄၀ ကေန သန္း ၇၄၀ အထိ တိုးျမွင့္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္ကဆိုရင္ ႏိုင္ငံရဲ႕ ဘတ္ဂ်က္ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ကို တပ္မေတာ္အတြက္ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ သံုးစြဲခဲ့ၿပီး ပညာေရးအတြက္ေတာ့ ၁.၃ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ သံုးစြဲခဲ့တာပါ။

ျမန္မာျပည္ဟာ မ်ိဳးဆက္ ၂ ဆက္နဲ႔ ဝန္ပိေနတယ္။ အဲဒီမ်ိဳးဆက္ ၂ ဆက္ကေတာ့ ဓာတ္ခြဲခန္း ေသေသခ်ာခ်ာ မဝင္ဘူးတဲ့ ဓာတုေဗဒပါေမာကၡမ်ိဳးဆက္နဲ႔ ကိရိယာတန္ဆာပလာေတြ မကိုင္ဘူးတဲ့ စက္ပိုင္းဆုိင္ရာ အင္ဂ်င္နီယာမ်ိဳးဆက္ေတြပါပဲလို႔ ပညာေရးကိစၥေတြမွာ ပါဝင္ပတ္သက္ေနတဲ့ နာမည္ႀကီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ ဦးမိုးေက်ာ္က ဆိုပါတယ္။

စီးပြာေရးစီမံခန္႔ခြဲမႈနဲ႔ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႔ရထားသူေတြကေန ေရွ႕ေနေတြ၊ စာရင္းကိုင္ေတြအထိ မလံုေလာက္မႈေတြက ျပည့္ႏွက္ေနတာပါပဲ။ ဦးမိုေက်ာ ္အေျပာအရ အဲဒါေတြထဲမွာ စိုးရိမ္စရာေကာင္းတာကေတာ့ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြ အလံုးအရင္းနဲ႔ ေရာက္လာရင္ အႀကီးအက်ယ္လိုအပ္မယ့္ ကြ်မ္းက်င္တဲ့ နည္းပညာရွင္ေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းေရးဆြဲသူ (Urban Planner) အေယာက္ ၅၀ ရွိတယ္၊ လိုတာက အေယာက္ ၅၀၀ လို႔ မၾကာေသးခင္ကက်င္းပခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္အနာဂတ္ဆိုင္ရာ ညီလာခံတခုမွာ အစိုးရအရွိေတြက ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

“ျမန္မာျပည္ဟာ ေခါင္းပံုျဖတ္ခံရႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒသခံေတြအေနနဲ႔လည္း အလုပ္ေနရာေတြ ယူဖို႔ အရည္အခ်င္း မျပည့္မီဘူးဆိုရင္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားတဲ့ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြနဲ႔ လြဲေခ်ာ္သြားလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက သူတို႔လူသူတို႔ ေခၚလာၾကမွာမို႔ပဲ” လို႔ ကုလသမဂၢ ပညာေရး၊ သိပၸံနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႔ (UNESCO) ရဲ႕ ပညာေရးကၽြမ္းက်င္သူ ဆာဒါ အူမာ အလမ္ (Sardar Umar Alam) က ဆိုပါတယ္။

အစိုးရက အဆင့္ျမင့္ေလ့လာေရး အင္စတီက်ဳ ၁၆၀ ေက်ာ္ ပိုင္ဆိုင္ေပမယ့္ ဘြဲ႔ရေတြကေတာ့ သူတို႔ဘြဲ႔ေတြကို ေလွာင္ေျပာင္ၾကပါတယ္၊ သူတို႔ဟာ “ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမရွိဘူး” လို႔ မၾကာခဏ ေျပာေလ႔ရွိၾကပါတယ္။

လူအေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီျဖစ္ခဲ့တဲ့ဒီႏိုင္ငံမွာ အဂၤလိပ္စာအရည္အေသြး ဆံုး႐ံႈးသြားတဲ့အေပၚ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ေနာင္တရေနၾကပါတယ္။ လူမ်ိဳးစြဲႀကီးတဲ့ ျမန္မာအစုိးရ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက မူလတန္းအဆင့္မွာ အဂၤလိပ္စာမသင္ဖို႔ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္တုန္းက တားျမစ္ခဲ့တာကိုး။

“က်ေနာ့္မွာ စိတ္ပညာနဲ႔ဘြဲ႔ရထားၿပီး သိပ္ေတာ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းတေယာက္ မႏၲေလးမွာရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက အဂၤလိပ္လို စာလံုးေတာင္ မေပါင္းတတ္ဘူး” လို႔ ျမန္မာေစ်းကြက္သုေတသနနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးကုမၸဏီ (Myanmar Marketing Research & Development Company) ရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈဒါ႐ိုက္တာ ဦးမိုးေက်ာ္က ဆိုပါတယ္။ သူက လန္ဒန္မွာ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့တာပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၁၉၆၂ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ အစိုးရဆန္႔က်င္သူေတြ ခိုေအာင္းရာ ဒုစ႐ုိက္နယ္ေျမလို႔ သတ္မွတ္ခံရတဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံုကို စစ္သားေတြက ဗံုးခြဲဖ်က္ဆီးလိုက္တဲ့အခါမွာ အမ်ားကေခၚေနၾကတဲ့ “ပညာေရးကို စစ္ဆင္ျခင္း (A war on education)” ျဖစ္လာပါေတာ့မယ္။

ဒါေပမယ့္ အေမွာင္ဆံုးေန႔ေတြက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေမာင္းႏွင္အားနဲ႔အတူ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ (ေအာင္ျမင္မႈမရခဲ့တဲ့) ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈဆီ ဦးတည္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္အစိုးရကေတာ့ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး ဆႏၵျပမႈေတြ ပိုမျဖစ္ေအာင္ တားဆီးဖို႔အတြက္ တကၠသိုလ္ေတြကို ပိတ္ပစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို နယ္ျပန္ပို႔တာေတြ စလုပ္ပါေတာ့တယ္။

“ေက်ာင္းသားေတြကို စနစ္တက်ထိန္းဖို႔ လိုတယ္ဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ဘဝဟာ တစစီ ပ်က္စီးခဲ့ရပါတယ္” လို႔ ျမန္မာျပည္ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မၾကာေသးခင္ကပဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္မွာ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ပညာေရးစနစ္က “စိုးရိမ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အရမ္းကို အားနည္းေနတယ္” လို႔ သူက ျဖည့္ေျပာပါတယ္။ “ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလုပ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ေက်ာင္းေတြနဲ႔ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းေတြ ၿပီးေတာ့ ဆရာေတြအတြက္ သင္တန္းေတြမွာပဲ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလုပ္ဖို႔လိုတာမဟုတ္ဘူး။ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ သေဘာထားအျမင္ကိုပါ ေျပာင္းဖို႔လိုတယ္။ အခုရွိေနတဲ့အျမင္က သိပ္ကိုက်ဥ္းေျမာင္းၿပီး တရားေသဆန္လြန္းတယ္” လို႔လည္း သူက ဆိုပါေသးတယ္။

အာဏာပိုင္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို အေဝးသင္ပညာေရးပဲ လုပ္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ နယ္ေတြမွာရွိတဲ့ တကၠသိုလ္ နယ္ေျမခြဲေတြမွာ ေက်ာင္းတက္တာကိုေတာင္မွပဲ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဟာ ဘြဲ႔ရဖို႔ အေဝးသင္တက္ေနၾကရတာပါ။ သူတို႔ကို ထံုးစံအတိုင္း အသံသြင္းထားတဲ့ တိပ္ေခြေတြနဲ႔ အိမ္မွာ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္လုပ္ရမယ့္ နမူနာအလုပ္ နည္းနည္းေပးပါတယ္။ အတန္းေတြကိုေတာ့ တႏွစ္မွာမွ ၁၀ ရက္ ေလာက္ပဲတက္ဖို႔လုိပါတယ္။

“က်ေနာ္တို႔က စာသင္ခန္းထဲမွာမဟုတ္ဘဲ လမ္းေတြထဲမွာပဲ အမ်ားႀကီး ေလ့လာခဲ့ၾကရတာ” လို႔ ေဒါက္တာဖုန္းဝင္းက သူ႔အေတြ႔အႀကံဳကို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ သူက ေဆးပညာနဲ႔ဘြဲ႔ရဖို႔ ၁၀ ႏွစ္ၾကာခဲ့ပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲ့ဒီ ၁၀ ႏွစ္အတြင္းမွာ ေက်ာင္းက ၃ ႏွစ္ ပိတ္ထားတာကိုး။

အခုဆိုရင္ အမ်ားစုက ၄၀ တန္းေတြျဖစ္ေနၾကတဲ့ သူ႔မ်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ အစိုးရနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြထဲမွာရာထူးႀကီးႀကီးေတြ ယူေနသင့္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္မွာ ထိုက္သင့္သေလာက္ မရခဲ့သူေတြဟာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ သူတို႔အရည္အခ်င္းနဲ႔စာရင္ အမ်ားႀကီးနိမ့္တဲ့ အလုပ္ေတြထဲကို ေရာက္သြားတာၾကပါတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြကို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ထြက္သြားၾကသူေတြထဲမွာ ပါသြားၾကပါတယ္။

အာဏာရွင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ဟာ တျဖည္းျဖည္း က်ဆင္းခဲ့တာပါ။ စာေမးပြဲေတြမွာ မ႐ိုးမသားလုပ္တာေတြလည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကလည္း ေက်ာင္းထြက္ႏႈန္းကို အံ့အားသင့္ဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေစခ့ဲပါတယ္ (တႀကိမ္မွာဆိုရင္ မူလတန္းမၿပီးတဲ့ ေက်ာင္းသားဦးေရက ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္)။ တကၠသိုလ္ အဆင့္အတန္းကလည္း ေဇာက္ထိုးျပဳတ္က်ခဲ့ပါတယ္။

“ျမန္မာျပည္မွာ ပါေမာကၡေတြက သုေတသနလုပ္ဖို႔ မလုိသလို စာတမ္းေရးဖို႔လည္း မလိုဘူး။ ေသာၾကာေန႔မွာ အစိုးရကိုေလွ်ာက္လိုက္ တနလၤာေန႔ဆို ပါေမာကၡျဖစ္လို႔ရၿပီ” လို႔ ေဒါက္တာဖုန္းဝင္းက ေျပာပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေလွ်ာ့ခ်လာတာနဲ႔အတူ ျပည္သူလူထုကလည္း သူတို႔ရဲ႕ေဒါသကို ဖြင့္ဟေနၾကပါတယ္။ လူသိမ်ားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္တခုမွာဆိုရင္ စစ္တပ္အရာရွိေတြက သူတို႔ရာထူးကိုသံုးၿပီး ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေနၾကတာကို ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနမွာရွိတဲ့ အရာရွိေတြက လ်စ္လ်ဴ႐ႈေနၾကတယ္လို႔ စြပ္စြဲထားပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အစိုးရကေတာ့ ႏိုင္ငံထဲမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားဦးေရ ၉ သန္းစလံုးကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပံု ေပၚပါတယ္။ ဆရာေတြရဲ႕လစာကို တလ ေဒၚလာ ၃၀ အထိ တိုးျမွင့္ေပးခဲ့ၿပီး နယ္ေတြမွာရွိတဲ့ ဆရာေတြဆိုရင္ အဲ့ဒီရဲ႕ ၂ ဆ ရၾကပါတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာလည္း အရင္တုန္းက ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ေတြနဲ႔ ေရရွည္ရွိခဲ့တဲ့ အခ်ိတ္အဆက္ေတြကို ျပန္လည္ ထူေထာင္ေနပါတယ္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ဂၽြန္ေဟာ့ပ္ကင္းစ္တကၠသိုလ္ (John Hopkins University) ဆိုရင္ မဟာဘြဲ႔ရေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆရာသင္တန္းေတြအေပၚ အာ႐ံုစိုက္ဖို႔အတြက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ အရည္အေသြး ျပည့္မီေရးဌာန (Center of Excellence) တခု တည္ေထာင္ဖို႔ စီစဥ္ေနတာပါ။

“သမၼတက ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈအတြက္ တကယ့္ကို တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ လုပ္ေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အေျပာင္းအလဲက အထက္ေအာက္ပံုစံနဲ႔ သြားေနတာဆိုေတာ့ ညြန္ခ်ဳပ္အဆင့္မွာပဲ ရပ္သြားတတ္တယ္” လို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္မႉးေတြရဲ႕ အႀကီးအကဲျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ ဦးေသာ္ေကာင္းက ေျပာပါတယ္။ “အစိုးရက လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ ေျပာတာကိုလည္း နားေထာင္ေနပါတယ္၊ အမတ္ေတြက ဝန္ႀကီးေတြေျဖရမယ့္ ေမးခြန္းခက္ခက္ေတြလည္း ေမးေနၾကပါတယ္” လို႔လည္း သူက ဆိုပါတယ္။

ျမန္မာပညာတတ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သမၼတအႀကံေပး ေဒါက္တာဦးျမင့္ ေရးသားေပးပို႔ခဲ့တဲ့ အိတ္ဖြင့္ေပးစာအေပၚ အစိုးရအေနနဲ႔ ဘယ္လိုတု႔ံျပန္မလဲဆိုတာကို စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို သာမန္ဘြဲ႔ဆည္းပူးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ျပန္ဖြင့္ေပးဖို႔နဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံုကို ျပည္သူေတြရဲ႕ အလႉေငြနဲ႔ ျပန္တည္ေဆာက္ဖို႔ စာထဲမွာ သူက တိုက္တြန္းထားတာပါ။ ဒါ့အျပင္ “ဒီလိုေဆာင္ရြက္တာဟာ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ မွတ္တိုင္တတိုင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သမိုင္းက႑အသစ္ကို လြမ္းေမာေအာက္ေမ့စရာ နည္းလမ္းနဲ႔ စလိုက္တာလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္” လို႔လည္း သူက စာထဲမွာ ေရးသားထားပါ ေသးတယ္။

ဒီစာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ထြက္ေပၚလာမယ့္ရလဒ္ကေတာ့ အစိုးရရည္ရြယ္ခ်က္ရဲ႕ေလးနက္မႈကို စမ္းသပ္တဲ့ အဓိက စမ္းသပ္ခ်က္တခုကို သက္ေသျပႏိုင္မွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ အစိုးရအေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားထုရဲ႕အားကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနတုန္းပဲလားဆို တာကိုပါ သက္ေသျပႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

Burma’s ‘Lost Generation’ of Students by Denis D. Gray ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပသည္။