ကၽြန္ေတာ္႕ေၾကာင္ကေလး ေသရွာျပီ

by Yin Nint Aung on Friday, July 6, 2012 at 1:09am 

(ခ)

ဇာတ္လမ္းနဲ႕ ဇာတ္ကြက္ဆိုတာ ရွိတယ္။ ဇာတ္လမ္းက Story။ ဇာတ္ကြက္က Plot ။ What Happen ဆိုတာ ဇာတ္လမ္း (Story)၊ How Happen ဆိုတာ ဇာတ္ကြက္ (Plot) တဲ႕။

ဘုရင္ၾကီး နတ္ရြာစံသည္။ ဘုရင္မၾကီး နတ္ရြာစံသည္။ (ဇာတ္လမ္း)

ဘုရင္ၾကီး  နတ္ရြာစံျပီးေနာက္ ဘုရင္မၾကီးလည္း ရင္ကြဲနာက်ကာ နတ္ရြာစံရွာသည္။
(ဇာတ္ကြက္)

ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေရာက္ေနတယ္။ ေၾကာင္က အ၀ါေရာင္ ၀င္း၀င္းမို႕ အမ်ားေခၚေ၀ၚသလို မိေရႊ၀ါလို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေခၚလိုက္တယ္။

“မိေရႊ၀ါ .. မိေရႊ၀ါ ..”

“ေညာင္” ဟု သူထူးတယ္။ မိေရႊ၀ါဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ေၾကာင္ကေလး။

(လ)

ေၾကာင္ကေလးက အမေလး။ အထီးမဟုတ္ပါ။ ေၾကာင္ကေလးဟာ ေညာင္လို႕ ထူးရမွာ သိရွာသလို၊ သူ႕နာမည္ဟာ ၀တ္မႈန္ေရႊရည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ကိတ္၀င္းစလက္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ရွက္ကီရာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ယုတ္စြအဆံုး ျမေရာင္မဟုတ္ေၾကာင္း သိရွာသည္။ သင္မယံုၾကည္ပါက ေခၚၾကည့္ပါ။

“၀တ္မႈန္ေရႊရည္ေရ…” သူမထူးပါ။

“ျမေရာင္ေရ …” သူမထူးပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူအမည္မဟုတ္တာ သိ၍ ျဖစ္ေပသည္။

ဇာတ္ကြက္မ်ား (Plot) သည္ မည္သို႕ မည္ပံုႏွင့္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ကို တစ္နည္းနည္းျဖင့္ လိုက္လံရွင္းျပေနရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မရိုးသားပါ။ သို႕ေသာ္ အက်ိဳးအေၾကာင္းျပေသာ ပညတ္တစ္ခုလည္းျဖစ္သျဖင့္ ရိုးသားေနႏိုင္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဇာတ္ကြက္ (Plot) သည္ ရိုးသားစြာ ဟန္ေဆာင္ေနေသာ လိမ္လည္ထားသည့္ ရိုးသားမႈျဖစ္ပါသည္။

မရိုးသားပါ။

(စ်)

မိေရႊ၀ါဟာ အိမ္ေျမာင္တစ္ေကာင္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနတုန္း အေမက သူစားဖို႕ ငါးသြား၀ယ္ေနပါတယ္။ ဒါဟာ ကမာၻသမိုင္းအဆက္ဆက္မွာ ေရာမျမိဳ႕မီးေလာင္ေနတာကို တေယာထိုးတဲ႕ နီရိုးထက္ ပိုလို႕ အက်ည္းတန္စရာျဖစ္ေနခဲ႕ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ခုပဲ ၾကည့္ေလ။ နီရိုးလို တေယာမထိုးတတ္ေပမယ့္ မိေရႊ၀ါဟာ အိမ္ေျမာင္ကို ဟန္ပါပါနဲ႕ ခုတ္လိုက္ ေမာင္းလိုက္ ခုန္လိုက္ လႊားလိုက္ျဖင့္။ ခက္ေခ်ျပီ။

ဇာတ္လမ္း အတိုင္းမထားတတ္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္ကြက္ကို ဖန္တီးလိုက္ပါတယ္။

“ဟဲ႕ မိေရႊ၀ါ .. နင္ က ကမ်င္းေနတယ္

ဟိုမွာ အေမက နင္စားဖို႕ ေစ်းသြား၀ယ္ေနတယ္

အိမ္ကို ရႈပ္ေအာင္ မလုပ္စမ္းနဲ႕ ၾကားလား”

“ေညာင္”

ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ႕။ အေၾကာင္းမွာ သူရဲ႕ ေညာင္ဟာ ျငင္းဆန္တာလား၊ ေထာက္ခံတာလား ကၽြန္ေတာ္မသိ၍ေလာ။ မဟုတ္ပါ။ ဇာတ္ကြက္ကို ဖန္တီးျခင္းဟာ ဘာသာစကား နားလည္မႈနဲ႕ ဆိုင္၍ေလာ။ မဟုတ္ပါ။

အမွန္ေတာ႕ မဟုတ္ပါဟု ဆို၍ ဘယ္အရာက ဟုတ္သလဲ အေျဖေစာင့္ေနေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္ကြက္လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အေပၚမွာ ေျပာတဲ႕ ႏွစ္ခ်က္က ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္ေနႏိုင္ပါတယ္။

ဇာတ္ကြက္ အတု။

(င)

ရိုဘင္ဟု ပစ္လိုက္တဲ႕ ျမားက ေကာက္ေနတယ္။ သူက ပစ္မွတ္ကို တစ္ေျဖာင့္တည္း ပစ္လိုက္ေပမယ့္  ျမားက ေကြ႕သြားတယ္။ ေလာကဟာ ကေမာက္ကမေတြနဲ႕ ရယ္ေမာစရာ အင္တာနက္ သတင္းစာ ၀တၳဳတိုေတြ ေရးျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ေၾကာင္ကေလးက ေညာင္လိုက္တယ္။

“ေညာင္”

ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးမဟုတ္ေပမယ့္ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္ခ်က္ၾကီး တစ္ခုရွိတယ္။ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ကိုတင္မဟုတ္ဘူး။ ေၾကာင္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မေက်နပ္တာ။ သူတို႕ဟာ ေရမွာေနတဲ႕ ငါးေတြကို သိပ္ၾကိဳက္ျပီး ငါးေတြေနတဲ႕ ေရကိုက်ေတာ႕ သိပ္ေၾကာက္ၾကတယ္။ ဒင္းတို႕ကို လူေတြသာ ငါးမေကၽြးရင္ ငါးဆိုတာ စားဖူးမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဇာတ္ကြက္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ပုဂၢလိက ဆန္လာတယ္။ မေက်နပ္တာေတြ မ်ားလာတယ္။ အားသြန္ခြန္စိုက္ျခင္းေတြ ေရာလာတယ္။ အတၱနဲ႕ ပရ လံုးေထြးလာတယ္။ မူရင္း ဇာတ္လမ္းက ေပ်ာက္လာတယ္။

ေျပာခ်င္တာက မိေရႊ၀ါဟာ အခု အေမ၀ယ္လာတဲ႕ ငါးကို စားေနတယ္။

“ေညာင္”

သူ ဗိုက္၀ သြားခဲ႕ျပီ။

(ထ)

Plot နဲ႕ Story ျပီးရင္ Final Thought လာရမွာလား။ ဘယ္သူေျပာတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္က မလာေတာ႕ဘူး။ ဘယ္သူဘယ္၀ါက စခဲလဲေတာ႕မသိဘူး။ ေၾကာင္ေတြဟာ ငါးကို အားရပါးရ အရိုးပါ မက်န္ စားတတ္လာၾကတယ္။ ေၾကာင္သံသရာမွာ ငါးဟာ အျမဲ သူ႕ကိုယ္သူ ငါးစာျဖစ္ရသလား။ ဒါကပဲ Final Thought ကြလို႕ လူက ထေအာ္တယ္။ ေၾကာင္က ေညာင္ လိုက္တယ္။

မိေရႊ၀ါရဲ႕ ေနာက္ထပ္ ဆိုးရြားတဲ႕ အက်င့္က လူကို ပြတ္သပ္ျခင္းပဲ။ ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေအာင္ ေဒါသထြက္ခ်ိန္မ်ားရဲ႕ အစက မိေရႊ၀ါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ေပါင္ေပၚတက္ထိုင္ျခင္းက စတာပဲ။ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တအီအီနဲ႕ ေညာင္ျပီး ပြတ္သပ္တယ္။

ေမာင္းထုတ္ေတာ႕လည္း ျပန္လာတယ္။ လိုက္ရိုက္ေတာ႕လည္း ထြက္ေျပးတယ္။ ရွင္းျပေတာ႕လည္း နားမလည္ဘူး။ မိေရႊ၀ါဟာ တကယ္ စင္စစ္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ထက္ မပိုေတာ႕ဘူး။

(ဟ)

မိေရႊ၀ါကို အစ္မက ေၾကာင္စာေကၽြးတယ္။ ေၾကာင္စာဆိုတာ ေၾကာင္ေတြ စားဖို႕ အာဟာရျပည့္ဖို႕ ထုတ္လုပ္ထားတဲ႕ အစားအစာ။ မိေရႊ၀ါက ေၾကာင္စာ စားတယ္။

မိေရႊ၀ါကို အေဖက အားေဆးတိုက္တယ္။ အားေဆးဆိုတာ ေၾကာင္ကို ေၾကာင္စာထက္ ေခြးစာစားတတ္ေအာင္ စီမံထားတဲ႕အရာ။ မိေရႊ၀ါက အားေဆးေသာက္ျပီး ေခြးစာစားတယ္။

မိေရႊ၀ါကို အေမက ငါးေကၽြးတယ္။ ငါးဆိုတာ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ တက္မက္ၾကတဲ႕ အစားအစာ။ မိေရႊ၀ါက သူသိပ္ၾကိဳက္တဲ႕ ငါးကို စားတယ္။

ဒါက ဇာတ္လမ္းလား၊ ဇာတ္ကြက္လား။

Relative Result အေနနဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ႕ မိေရႊ၀ါဟာ ေၾကာင္ကိုယ္လံုး မဟုတ္ေတာ႕ဘူး။ ေခြးခႏၶာနဲ႕ ေညာင္ေနတဲ႕ ေၾကာင္ျဖစ္လာတယ္။ ရုပ္ၾကမ္းၾကီးနဲ႕ ႏြဲ႕ေနတဲ႕ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္လာတယ္။

ဇာတ္ကြက္ (Plot) မွာ မိေရႊ၀ါဟာ စိတ္ပ်က္စရာ Emotion ျဖစ္လာတယ္။

(အ)

ကၽြန္ေတာ္႕ မိေရႊ၀ါကို ဟိုဘက္အိမ္ (လို႕ ထင္တာပဲ) က သတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ မိေရႊ၀ါဟာ သူတို႕ သိပ္ခ်စ္တဲ႕ ေခြးကေလးကို မ်က္လံုးကန္းေအာင္ ကုတ္ဖဲ႕ ပစ္လိုက္တယ္။ သူတို႕ေတြက မိေရႊ၀ါကို လိုက္ရိုက္ေပမယ့္ မမိဘူး။

ဒီေတာ႕ သူတို႕ဟာ မိေရႊ၀ါကို ေၾကာင္စာနဲ႕ မွ်ားတယ္။ ငါးနဲ႕ မွ်ားတယ္။ ျပီးေတာ႕မွ အားေဆးမဟုတ္ဘဲ ေသေဆး ေကၽြးလိုက္ၾကတယ္။ ညင္ညင္သာသာ။

ဇာတ္လမ္းက ဇာတ္လမ္းအတိုင္းသြားေပမယ့္ ဇာတ္ကြက္မွာ ေပ်ာ္သူလည္းရွိ၊ ငိုသူလည္း ရွိမယ္။

အခုေတာ႕ …. မိေရႊ၀ါ …. ကၽြန္ေတာ္႕ေၾကာင္ကေလးက ေသသြားခဲ႕ေခ်ျပီ။

(က)

…………………………………………

………………………………………….။

-------------------------------------------------------------------------ရင္နင့္ေအာင္