အေၾကြပန္းက ေမွာင္ရိပ္ထဲ...........

by Seaman Nayminthu on Friday, May 25, 2012 at 5:28am

( ဂရုေမးလ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

ေစ်းရံုထဲလာေနတဲ့ ေအာင္တင္တို႔ကို ျမင္လိုက္ရရင္ပဲ က်ဳပ္စိတ္ေတြ

ညစ္ညဴးသြားရျပန္တယ္။ ခက္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီသေကာင့္သားကိုျမင္တိုင္း

က်ဳပ္စိတ္ညစ္ညဴးရေပါင္းမ်ားၿပီ။ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ရတယ္။ ခုလည္း ၾကည့္အံုးေလ။

ေယာဂီသဘက္အညိဳေရာင္ကို စလြယ္ပတ္ၿပီး ေစ်းတန္းထဲ အလႉခံ ထြက္ေနတာ။ က်ဳပ္တို႔

ေစ်းသူေစ်းသားေတြ တာဝန္ယူထားတဲ့ တနလၤာပတ္ အာရံုဆြမ္းအတြက္ အလႉခံ ထြက္ေနၾကတာ။

ခုျဖစ္တာက အလႉခံထည့္ရလို႔ ျဖစ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ ေအာင္တင္ဆိုတဲ့ ငနဲကို

ျမင္ရရင္ကို က်ဳပ္ ေဒါသထြက္ေနရတာ။

အဲဒီလိုဆိုေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ေအာင္တင္ ျပႆနာ တက္ထားတယ္ ထင္ၾကမွာပဲ။ မဟုတ္ဘူးဗ်။

က်ဳပ္နဲ႔သူက စကားေတာင္ ေျပာဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာ တက္ထားဖို႔ဆိုတာ ေဝလာေဝးပဲ။

ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ အဲဒီေကာင္ကိုျမင္ရင္ စိတ္ထဲ မေက်မနပ္ေတြ ျဖစ္ရတာေတာ့ အမွန္ပဲ။

ခက္တာက က်ဳပ္ဒီလိုေတြ ျဖစ္ေနတာကိုလည္း ေအာင္တင္က မသိရွာဘူး။

က်ဳပ္လိုအျဖစ္မ်ဳိးက ကိုယ့္လူတို႔လည္း ၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ကိုယ္နဲ႔သူက

တိုက္ရိုက္မသိဘဲ သူ႔အေၾကာင္းတစ္ခ်ဳိ႕ ၾကားထားၿပီး သူ႔ျမင္တိုင္း

အဲဒီအေၾကာင္းအရာၾကီး ေခါင္းထဲဝင္ဝင္လာျပီး မေက်မနပ္ ျဖစ္ရတာမ်ဳိးေပါ့။ အခုလည္း

အဲဒီလို အျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ က်ဳပ္တည့္တည့္တိုးမိတာ။ တတ္နိင္သမွ် ဘယ္အရႈပ္ထဲမွ

မပါေအာင္ က်ဳပ္ေနခဲ့တာပဲ။ ေဟာ ... တိုးမယ့္တိုးေတာ့လည္း တကယ့္ သပြတ္အူနဲ႔ကို

တိုးခဲ့ေတာ့တာ။

အခုလည္း ေအာင္တင္နဲ႔အဖြဲ႔ ေစ်းတန္းထဲမွာ အလႉခံထြက္လာတာျမင္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း

ထံုးစံအတိုင္း ဆိုင္အကူေကာင္ေလးကို ထည့္ဖို႔အလႉေငြေပးခဲ့ၿပီး လၻက္ရည္ဆိုင္ဘက္

ေရွာင္ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ဒါက  အလႉခံလာတဲ့ အပါတ္စဥ္တိုင္း က်ဳပ္လုပ္ေနက်

ကိစၥပါပဲ။ တကယ္ဆို ဘာမွမသိရင္  ဒီလိုေတြ လုပ္ေနစရာကို မလိုဘူး။

တခုခုသိၿပီဆိုရင္ ျပန္ေမ့ရခက္ေတာ့တာပဲေလ။  အခု အျဖစ္အပ်က္ကလည္း အဲဒီလိုပဲ။

က်ဳပ္ဆီတည့္တည့္ဆိုက္လာတဲ့ အရႈပ္ထုပ္ေၾကာင့္ က်ဳပ္ဘယ္အခ်ိန္ထိ ခုလို

ျဖစ္ေနရအံုးမလဲ မသိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ က်ဳပ္တု႔ိ ေစ်းႀကီးက ၿမိဳ႕မေစ်းႀကီး

ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ ဆိုင္ခန္းေတြမ်ားတယ္။ ေအာင္တင္တို႔ဆိုင္နဲ႔

က်ဳပ္ဆိုင္ဆိုလည္း ေတာ္ေတာ္ေဝးတယ္။ ေစ်းရံုသက္သက္ဆီပါ။ ဒီေတာ့ ပါတ္သတ္စရာ

မေပၚဘူးလို႔ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ တေန႔ေတာ့ သပြတ္အူက က်ဳပ္ဆီ ဆိုက္လာခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔က က်ဳပ္ဆိုင္အတြက္ ပစၥည္းသြားဝယ္ရင္းနဲ႔ လမ္းမွာ မ်ဳိးသႏၱာဆိုတဲ့

ေကာင္မေလးနဲ႔ ဆံုတယ္။ မ်ဳိးသႏၱာကလည္း က်ဳပ္လို ေစ်းသည္ပါပဲ။ ေစ်းရံုထဲမွာ

အလွအပ ပစၥည္းေလး မိတ္ကပ္ေလး ဆံညွပ္ ကလစ္ေလးေတြကို ကြမ္းစားေဆး

ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ခန္းေလးနဲ႔ တဝက္ဆီ ခြဲျပီး  ေရာင္းတာပါ။ က်ဳပ္ဆိုင္တန္းနဲ႔

မနီးမေဝးဆိုေတာ့ စကားဟဟ မေျပာဖူးေပမယ့္ မ်က္မွန္းတန္းမိရံု

အဆင့္ထက္ပိုတယ္ေပါ့။ အခုေနာက္ပိုင္း သူ႔ဆိုင္ေလး ပိတ္ထားတာ ျမင္မိေပမယ့္

ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္ အခုလို ပစၥည္းဝယ္ရင္း ျပန္ဆံုၾကတယ္။ က်ဳပ္က

အရင္ေတြ႔လို႔ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူကလည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရွာတယ္။

“ မေတြ႔တာၾကာျပီေနာ္ ဆိုင္ပိတ္ထားတာလား။”

“ ဟုတ္တယ္ ဦးေရ... ဆိုင္က ပိတ္လိုက္တာ ”

“ အဆင္မေျပလို႔လား။ အခု ဘယ္မွ ျပန္ဖြင့္ထားလဲ”

“ ဘယ္မွာမွ မဖြင့္ျဖစ္ပါဘူး ဦးရယ္။ ဖြင့္ခ်င္စိတ္လည္း မရိွေတာ့ပါဘူး ”

“ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာတုန္း ”

“ ဒီလိုပါပဲ ဦးရယ္။ အခုေတာင္ မႏၱေလးကအေဒၚဆီ သြားေနမလို႔ ကားလက္မွတ္ လာဝယ္တာ။

စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဆိုပါေတာ့”

“ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဆိုေတာ့ ငါ့တူမႀကီးက စိတ္ညစ္စရာ ၾကံဳေနတာကိုး။ လူတစ္ခု

ပူမႈရယ္ ဆယ္ကုေဋ လို႔ေတာင္ ဆိုရိုးရိွတာပဲကြယ္။ အဆင္မေျပတာလည္း ရိွမွာေပါ့။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ကို ၾကံ့ၾကံ့ခံေလ။ ”

က်ဳပ္စကားၾကားေတာ့ သူကက်ဳပ္မ်က္နာကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ က်ဳပ္ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့

သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာလည္း မ်က္ရည္ ဝဲ ေနသလိုလိုျဖစ္ေနတာနဲ႔ က်ဳပ္လည္း မ်က္နာ

ခ်က္ခ်င္းလႊဲလိုက္ရတယ္။ သူ႔ပံုစံက ခ်ီတုန္ ခ်တုန္ ျဖစ္ေနသလိုလိုပဲ။ ဒါနဲ႔

က်ဳပ္လည္း မနက္စာ မစားရေသးတာရယ္၊ သူလည္း အာရံုေျပာင္းေအာင္ဆိုၿပီး မုန္႔တခုခု

လိုက္စားဖို႔ ေျပာမိလိုက္ပါေလေရာ။  ဒါနဲ႔ပဲ အနီးက လၻက္ရည္ဆိုင္ထဲ

ဝင္ထိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။

ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့ သူ႔ပံုစံက တခုခု ေျပာခ်င္သလိုလို ဆံုးျဖတ္ရခက္ေနဟန္ျဖစ္တာ

ေတြ႔တာနဲ႔ပဲ က်ဳပ္ကလည္း ကဲ ငါ့တူမႀကီး ေျပာခ်င္တာ ရိွရင္ ေျပာေလ။ ဆိုၿပီး

လမ္းဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူလည္း ဆံုးျဖတ္ၿပီးသြားပံုပဲ။ က်ဳပ္ကို ေမးခြန္းတစ္ခု

စေမးတယ္။ “ေအာင္တင္ ကိုသိသလားတဲ့” က်ဳပ္ကမသိဘူးဆိုေတာ့ ကုန္စိမ္းတန္းထဲက

ေအာင္တင္ တ့ဲ။ ဒါနဲ႔က်ဳပ္လည္း..

“ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မသိဘူး ငါ့တူမႀကီးရဲ႕။ သူက ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ သမီးနဲ႔ ေအာင္တင္ ကိစၥလည္း ဦးေလး မၾကားမိဖူးေပါ့ ”

“ ဦးေလးက ကိုယ့္ဘာသာ ေနတာမ်ားေတာ့ သိပ္မၾကားမိဘူးကြဲ႔။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”

“က်မ ရွက္လြန္းလို႔ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘယ္သူမွလည္း မေျပာျပခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္

ေန႔တိုင္း ဒါေတြပဲ ျပန္ျပန္ ျမင္ေယာင္ေနလို႔ တေယာက္ေယာက္ကုိမွ

ရင္မဖြင့္လိုက္ရရင္ က်မ ေနေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဦးေလးကိုလည္း

ယံုၾကည္လို႔ က်မ ရင္ဖြင့္တာပါ။”

က်ဳပ္လည္း ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညိွလိုက္တယ္။ ကဲ.. ေျပာခ်င္တာ

ေျပာေပေတာ့ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ေဆးလိပ္ေလး ဖြာရင္း နားစြင့္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။

“ ေျပာရမွာေတာ့ ရွက္ဖို႔ေကာင္းတာ အမွန္ပါပဲ ဦးရယ္။ က်မေလ သိပ္ကို ႏံုလြန္းတယ္

ညံ့လြန္းပါတယ္ရွင္။ အခါခါ ျပန္ေတြးတိုင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ ထုရိုက္မိတယ္။

တကယ္ေတာ့ စနစ္တက် ေထာင္ထားတဲ့ လွည့္ကြက္ထဲကို က်ခ့ဲတာပါ။ က်မ ႏံုလြန္းတာ

အယံုလြယ္လြန္းတာလည္း ပါ ပါတယ္ ”

“ က်မနဲ႔ ကိုေအာင္တင္တို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပးပါ

ဦးရယ္။ ကိုေအာင္တင္ ဆီမွာ အိမ္ေထာင္ရိွမွန္း မသိခဲ့လို႔ က်မ လက္ခံခဲ့မိတာပါ။”

မ်ဳိးသႏၱာရဲ႕ စကားေတြက အစီအစဥ္တက် မျဖစ္ေပမယ့္ သူေျပာခ်င္တာကို

က်ဳပ္နားလည္တာနဲ႔ အရိွန္ပ်က္မွာစိုးလို႔ စကားဝင္မေထာက္ဘဲ လႊတ္ေပးထားလိုက္တယ္။

“သူနဲ႔က ဒီလိုပဲ ေစ်းရံုထဲမွာ ေတြ႔ခဲ့ၾကတာပါ။ သူက်မကို ၾကိဳးစားေတာ့

အိမ္ေထာင္ရိွမယ္လို႔ ဘယ္ထင္မလဲ ဦးရယ္။ သူကလည္း မေျပာေတာ့ က်မကလည္း

လူလြတ္လို႔ပဲ ထင္တာေပါ့။ သူက ႏူးဟယ္ ႏွပ္ဟယ္နဲ႔ မ်ဳိးစံုႀကိဳးစားေတာ့ က်မလည္း

အေျဖျပန္ေပးလိုက္မိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေပါ့ ဦးရယ္။

မနက္လင္းတာနဲ႔ မနက္စာေလး လာပို႔ေပးလိုက္ ေန႔ခင္းေန႔လည္း လၻက္ရည္ေလး ပလာတာေလး

လာပို႔ေပးလိုက္နဲ႔ ဂရုစိုက္ေၾကာင္း ျပတာေတြကို က်မ ေတာ္ေတာ္ သာယာခဲ့မိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်မ စည္း ထားထားတယ္။ လိုတာထက္ မပိုသြားေအာင္ စည္းေစာင့္ခဲ့ပါတယ္။ သူက

အဲဒါကို သိပ္မေက်နပ္ေပမယ့္ အတင္း အဓမၼ အဆန္႔အက်င္ မျပဳေတာ့ အဆင္ေျပခဲ့တယ္

ဆိုပါေတာ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ ေဗဒင္ဆရာမႀကီး အန္တီစေနကို သိသလားတဲ့။

က်မက သိတယ္လို႔။ ျမင္ဖူးလားလို႔ ထပ္ေမးေတာ့ က်မလည္း မျမင္ဖူးတာနဲ႔ မျမင္ဖူးဘူး

ေျပာလိုက္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူက ေနာက္ေန႔ ေဗဒင္သြားေမးၾကမယ္တဲ့ ဘယ္အခ်ိန္ က်မတို႔

အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ ေကာင္းမလဲ သြားေမးမယ္တဲ့။ အဲဒီတုန္းက က်မေလ ဝမ္းသာလိုက္တာ။

သူငါ့ကို အတည္တက် လက္ထပ္ဖို႔ ေတြးထားတာပဲဆိုျပီး ၾကည္ႏူးတာ။ ဒါထက္ ဦးေရာ

ေဗဒင္ဆရာမၾကီးအန္တီစေနကို သိတယ္မဟုတ္လား”

“သိတာေပါ့။ ဒီၿမိဳ႕က နာမည္ႀကီး ေဗဒင္ဆရာမႀကီးပဲဟာ”

“ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ တစ္ညေန ေရာက္ေတာ့ သူက က်မကို အဲဒီ ေဗဒင္ဆရာမႀကီးဆီ ေခၚသြားေရာ။

ဆရာမႀကီး ေဟာတာေတြကလည္း မွန္မွမွန္ရွင္။ က်မအေၾကာင္းေတြ ေဟာတာမ်ား ေတာ္ေတာ္ကို

မွန္တာ။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ယံုသြားမိတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ကိုေအာင္တင္က

က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေရွ႕ေရးအေနအထားကို ေမးေရာ။ ဆရာမႀကီးက ႏွစ္ေယာက္လံုး

ဇာတာေတြ တြက္ၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ဇာတာက ေတာ္ေတာ္

ေကာင္းတယ္ တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ထဲမွာ လက္မထပ္ျဖစ္ရင္  တစ္ေယာက္ေယာက္

ေဘးဆိုးႀကံဳဖို႔ရိွတယ္။ လက္ထပ္ထားရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဇာတာက

အျပန္အလွန္ေဖးမၿပီး ကံေကာင္းနိင္တယ္တဲ့။ ေဗဒင္မွာ အဲဒီလိုေတြ ရိွသလားလည္း က်မ

မသိပါဘူး။ သူေဟာေတာ့ က်မလည္း ထိတ္ သြားတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ကိုေအာင္တင္က

အခုေလာေလာဆယ္ လက္မထပ္လို႔ မရဘူးလားတဲ့။ သူလည္း စုေစာင္းတာ

အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးလို႔ပါတ့ဲ။ က်မကလည္း ခ်က္ခ်င္းၾကီးေတာ့ လက္မထပ္ခ်င္ေသးဘူးေလ။

ဘာမွ မွ မရိွေသးတာ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာမႀကီးက နဲနဲစဥ္းစားၿပီး ယၾတာေပးတယ္။ အခု

လက္မထပ္ျဖစ္ေသးရင္လည္း လက္ထပ္ထားတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး ယၾတာေခ်ၾကတဲ့။ ဥပမာ အိမ္က

တန္းေပၚမွာ ပုဆိုးတင္ထားတာမ်ဳိး ျဖစ္ျဖစ္တဲ့။ အေၾကာင္းစံုသိမွ ျပန္ေတြးတိုင္း

ေဒါသျဖစ္လိုက္ရတာ ဦးရယ္။ က်မအိမ္မွာ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ကိုေအာင္တင္ ပုဆိုး

လာတင္ထားလို႔ ျဖစ္မလဲ။ အိမ္က ေတြ႔သြားမွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေဗဒင္ေမးၿပီး ျပန္လာေတာ့

ကိုေအာင္တင္က သူ စဥ္းစားပါအံုးမယ္ စိတ္မပူပါနဲ႔လို႔ ေျပာတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္

ဒုကၡေရာက္မယ္ဆိုေတာ့ က်မလည္း စိတ္ပူတာ အမွန္ပဲ။ ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ

ေတြးေပမယ့္ အေျဖမထြက္ပါဘူး။”

“ နင့္ ယၾတာကလဲ တမ်ဳိးႀကီးပါလားဟ”

“ အဲဒါကို ေျပာတာေပါ့ဦးရယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ က်မလည္း ေကာင္းေကာင္း

မေတြးမိပါဘူး။ ေဟာတာေတြ မွန္လို႔ ယံုထားေတာ့ လက္မထပ္ျဖစ္ရင္

ေဘးဆိုးၾကံဳမယ္ဆိုတဲ့ အေဟာကိုပဲ စိတ္ထဲရိွေနတာကိုး။ ေနာက္ေန႔ က်ေတာ့

ကိုေအာင္တင္က ေျပာတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္ရိွတယ္တဲ့။ နာရီဝက္ တစ္နာရီေလာက္

သြားေနၾကမယ္တဲ့ေလ။ ဘယ္သူရိွလဲေမးေတာ့။ ဘယ္သူမွ မရိွဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ က်မလည္း

ျငင္းရေတာ့တာေပါ့။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ တျခား အဝတ္အစားေတြ အတူထားလိုက္ရင္ေရာ

မရဘူးလားဆိုေတာ့ ရမယ္ မထင္ဘူးတဲ့။ သံုးေလးရက္ေလာက္ တပူဆာဆာနဲ႔ ေခ်ာ့လိုက္

ေျခာက္လိုက္ ေျပာေတာ့တာပဲ ဦးရယ္။ သူ႔ကို မယံုတာလား ဆိုတာေတြေရာ။ လက္ဖ်ားနဲ႔

မတို႔ဘူးဆိုတာေတြေရာ စံုေနတာပဲ။ ကတိအထပ္ထပ္ ေပးတာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မလည္း

လိုက္သြားမိခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာပဲ.... အင့္..ဟင့္...ဟင့္.. ”

ေျပာရင္းနဲ႔ အသံတိမ္ဝင္ၿပီး ရိႈက္သံထြက္လာေတာ့ က်ဳပ္လည္း ကမန္းကတမ္း တားရတယ္။

“ဒီေလာက္ဆို ဦးသေဘာ ေပါက္တယ္။ ကဲ..အဲဒါထားလိုက္ေတာ့။ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္လိုေတြ

ျဖစ္သြားတာလဲပဲ ဆက္ေျပာ”

မ်ဳိးသႏၱာဆီက စကားသံ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မထြက္လာဘူး။ က်ဳပ္လည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ

သူအရိွန္ရေအာင္ ေစာင့္ေပးေနလိုက္တယ္။ ခဏၾကာမွ ဆက္ေျပာတယ္။

“ ခပ္တိုတို ေျပာရရင္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အရင္လိုပဲ ပံုမွန္ေတြ႔ၾကတယ္။

ဟိုအိမ္တေခါက္ျပန္သြားဖို႔ ေျပာေသးေပမယ့္ က်မက လက္မခံေတာ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ေနလာရင္း တေန႔ေတာ့ က်မဆီကို ဖုန္းလာတယ္လို႔ ေစ်းဝ စတိုးဆိုင္က

လာေျပာတာနဲ႔ က်မ သြားနားေထာင္တယ္။ သူ႔မိန္းမ တဲ့ ဦးရယ္။ က်မကို

ေျပာလိုက္တာမ်ား ရစရာကို မရိွပါဘူး။ က်မျဖင့္ မိုက္ခနဲေတာင္ ျဖစ္ရတယ္။ သူ႔မွာ

မိန္းမ ရိွတယ္လို႔မွ မၾကားဖူးတာေလ”

“တေစ်းထဲပဲ အတူရိွရဲ႕နဲ႔ သူ႔မွာ မိန္းမရိွမရိွ ညည္းမစံုစမ္းဘူးလား။”

“ သူ႔မိန္းမက ေက်ာင္းဆရာမ တာဝန္ နဲ႔ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ေရာက္ေနတာ။ ေနာက္ပိုင္းမွ

သိတာက ရံုးပိတ္ရက္ေတြဆို ကိုေအာင္တင္ ေမာ္လၿမိဳင္ လိုက္သြားသလို

သူ႔မိန္းမကလည္း တခါတေလ ျပန္လာတယ္တဲ့ သူဆိုင္ဖြင့္တာကလည္း ေျခာက္လေလာက္ပဲ

ရိွေသးတာဆိုေတာ့ မိန္းမရိွမရိွသတင္းက မထြက္ဘူးဦးရဲ႕။ ”

“ေအာ္”

“ သူ႔ကို ထုတ္ေမးေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ လမ္းခြဲထားတာ ၾကာပါျပီဆိုၿပီး

က်မကို ထပ္လိမ္ျပန္တယ္။ က်မ တခါ ယံုမိျပန္ေရာ။ ေနာက္တခါ အဲဒီမိန္းမ

ဖုန္းဆက္လာျပန္တာနဲ႔ က်မကလည္း ရွင္တို႔က ကြဲထားၿပီးၿပီပဲ။ ဘာလို႔ ဒါေတြ

လာေျပာေနရတာလဲ ေမးမိေတာ့။ သူက ဒါဆိုလည္း နင္ ေစာင့္ေန။ ငါအခု

စာေမးပဲြရက္ၿပီးတာနဲ႔ ေအာင္တင္ကို နားရြက္ဆြဲၿပီး နင့္ေရွ႕ေခၚခဲ့မယ္တဲ့ေလ။

အဲဒီေလာက္ အပိုင္ေျပာမွေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ေနမွန္း

က်မသေဘာေပါက္ေနၿပီ။ ကိုေအာင္တင္ကလည္း အဲဒီရက္ပိုင္း ဆိုင္ပိတ္ထားတယ္။

သူ႔ကိုလည္း ရွာမရဘူး။ ဘယ္ရွာရပါ့မလဲ သူက အဲဒီအခ်ိန္ ေမာ္လၿမိဳင္

လိုက္သြားေနၿပီေလ။

ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ဖုန္းထပ္လာၿပန္တယ္။ သူ႔မိန္းမ ဆက္တာပဲ။ ကဲ.. ဒီမွာ

ကိုေအာင္တင္ကိုယ္တိုင္ ေျပာတာ နားေထာင္လိုက္ဆိုၿပီး ကိုေအာင္တင္နဲ႔

ဖုန္းေျပာခိုင္းတယ္။ အဲဒီလူ ဘာေျပာတယ္ မွတ္လဲ။ နင္ငါ့ကို

ထပ္မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔တဲ့။ နင္ နစ္နာသမွ်လည္း ငါ ထိုက္သင့္ေအာင္ ေပးထားတာပဲ။

အခုကစၿပီး ဇာတ္လမ္းထပ္မဆက္နဲ႔ေတာ့တဲ့ေလ။ မိုက္ရိုင္းလိုက္တာရွင္။ က်မေလ

ကမာၻႀကီး ခ်ာခ်ာလည္သြားသလိုပဲ။ ေျပာခ်င္တာ မ်ားလြန္းလို႔ ဗလံုးဗေထြးကို

ျဖစ္လို႔။ သူ႔မိန္းမက ဆက္ေျပာတယ္။ နင္ ခ်ဴစားတာ ေတာ္သင့္ၿပီတဲ့။ ထပ္လြန္လာရင္

ငါ ဆိုင္ရာကို တိုင္ရမယ္။ နင္ကိုလည္း အဲဒီေစ်းထဲမွာ ရစရာမရိွေအာင္

နင့္သတင္းေတြ ေျပာျပလိုက္မယ္တ့ဲ။ ေျပာျပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္။ က်မေလ အဲဒီေနရာမွာ

အၾကာႀကီးရပ္ေနတာမ်ား အသက္ထြက္သြားၿပီေတာင္ ထင္ရတယ္။

ကန္ေတာ့ပါရဲ႕ ဦးရယ္... က်မကို ျပည့္တန္ဆာ သာသာ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာသြားလိုက္တာ။

ကိုတင္ေအာင္ဆီက က်မေလ သူေကြ်းတဲ့ မုန္႔ကလြဲရင္ ဘာေငြမွ မယူခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလူနဲ႔

မဆံုခင္အထိ က်မ အပ်ဳိစစ္စစ္ပါရွင္။ အခုေတာ့ က်မကို ေျပာသြားလိုက္တာ

ရက္ရက္စက္စက္ပါပဲ။ သူက သူ႔မိန္းမရဲ႕ အျပစ္လြတ္ေအာင္လို႔ က်မကို ေၾကးစားမလိုလို

သူ႔ကို အတင္းလိုက္ကပ္ေနတဲ့သူလိုလို စြပ္စြဲၿပီး သူ႔မိန္းမကို

ဝန္ခံလိုက္တာဆိုၿပီး က်မ ျပန္ၾကားရတယ္။ က်မေလ သိပ္ကို နာက်ည္းတယ္။

သူ႔မိန္းမကိုလည္း အျပစ္မတင္ပါဘူး။ ဇနီးမယားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီလိုပဲ လုပ္ရမွာကို

က်မနားလည္ပါတယ္။ သူ႔ကိုပဲ နာက်ည္းတာ။

အဲဒီေလာက္နဲ႔တင္ ၿပီးသလားဆိုေတာ့ မၿပီးေသးဘူးဦးရယ္။ မဆိုင္ဘူးဆိုေပမယ့္

ေဗဒင္ဆရာမႀကီးကိုလည္း စိတ္ဆိုးမိတယ္။ အိမ္ေထာင္ရိွမရိွေတာင္

မသိရေကာင္းလားဆိုၿပီးေလ။ ဒါနဲ႔ တေန႔ေတာ့ အိမ္နားက ေကာင္မေလးကို အေဖာ္ေခၚၿပီး

အဲဒီဆရာမႀကီးအိမ္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ အေဖာ္ ေကာင္မေလးက အဲဒီဆရာမႀကီးဆီ

ေရာက္ဖူးတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ က်မက ကားစီးမယ္ လုပ္ေတာ့ သူက ေမးတယ္။ အမ

ဘယ္သြားမလို႔လဲတဲ့။ ဆရာမႀကီးက ၿမိဳ႕ထဲကမွာ ေနတာေလတဲ့။

က်မသြားမယ့္ဘက္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ႀကီး။ ဒါနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ ငါဟိုတခါ ေရာက္ၿပီးၿပီ။

အဲဒီရပ္ကြက္မွာ ေနတာ ဆိုၿပီး က်မက ေခၚသြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အိမ္က

ပိတ္လ်က္သားၾကီး။ အေဖာ္ေကာင္မေလးကလည္း က်မေျပာသားပဲ အဲဒီမွာ မဟုတ္ဘူး။

ၿမိဳ႕ထဲမွာပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ သူေခၚသြားတဲ့အတုိင္း သြားလိုက္တာ အဲဒီဆရာမႀကီးရဲ႕

အခန္းကို ေရာက္ပါေလေရာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ က်မျမင္ဖူးတဲ့ ဆရာမႀကီးမဟုတ္ဘူး။

နာမည္တူရိွလားဆိုေတာ့လည္း ဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့ မရိွပါဘူးတဲ့။ အေဖာ္ ေကာင္မေလးကလည္း

ဒါမွဆရာမၾကီးအစစ္တဲ့။ သူတို႔ အခါခါ ေမးဖူးတယ္တဲ့။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မွန္းေတာင္

မသိေတာ့ပါဘူးဦးရယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မလည္း ျပန္လာခဲ့တယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တေန႔ က်မ ၿမိဳ႕ထဲသြားရင္း က်မကို ေဟာခဲ့တဲ့ ဆရာမကို ကားေပၚက

လွမ္းျမင္လိုက္တာနဲ႔ အျမန္ဆင္းၿပီး သြားေတြ႔လိုက္တယ္။ သူမွသူအစစ္ပါရွင္။

သူကလည္း မွတ္မိတယ္။ က်မက ရွင္ေဗဒင္ဆရာမ အစစ္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ လိမ္တာလဲ

ေမးေတာ့။ ကိုေအာင္တင္က အကူအညီေတာင္းလို႔ပါတဲ့။ ညီမကို သူက အရမ္းလက္ထပ္ခ်င္လို႔

စိတ္မေျပာင္းသြားေအာင္ ေျပာေပးပါဆိုၿပီး ဟန္ေဆာင္ခိုင္းတာတဲ့ေလ။ က်မကို

ေဟာတာလည္း မွန္မွာေပါ့။ အဲဒီလူက အကုန္ ေျပာျပထားတာကိုး။ က်မလည္း လမ္းလယ္မွာပဲ

က်ဴက်ဴပါေအာင္ ငိုမိေတာ့တယ္။

အေၾကာင္းစံုသိသြားေတာ့ သူကလည္း ေဒါသေတြ ထြက္လို႔ေပါ့။ တကယ္လား

ဟန္ေဆာင္တာလားလည္း က်မ မခြဲတတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေကာင္ကို ေတြ႔ရင္ ငါကိုယ္တိုင္

ပါးရိုက္မယ္ ေျပာတာပဲ။ ဘာလုပ္လို႔ရေတာ့မလဲရွင္။ အကုန္လြန္ကုန္ၿပီ။

အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်မစိတ္ဓါတ္ေတြ တအားက်သြားေတာ့တာပဲ။ ငါ ႏံုလိုက္တာ အ

လိုက္တာဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထုရိုက္တယ္။ က်မမွာ ပက္ပက္စက္စက္ အလိမ္ခံရတယ္။

မေကာင္းတာလုပ္စားတဲ့ မိန္းမသာသာ အေျပာခံရတယ္။ ဆိုးလိုက္တဲ့ ဘဝပါဦးရယ္”

ဇာတ္ရည္လည္ေတာ့ က်ဳပ္ျဖင့္ ေဒါသ ထြက္လိုက္တာဗ်ာ။  အဲဒီေကာင္ အနားရိွရင္ တခုခု

လုပ္မိမလားဘဲ။ မ်ဳိးသႏၱာကို က်ဳပ္ သနားၿပီး ႏွစ္သိမ့္မိတယ္။ ဒီေလာက္

အကြက္က်က်နဲ႔ လိမ္မွေတာ့ ဘယ္မိန္းကေလး ၾကာၾကာခံနိင္မလဲ။

“ ညည္း အျပစ္မွ မဟုတ္တာ တူမရယ္။ ဒီေလာက္ စနစ္တက်နဲ႔မွေတာ့ ဘယ္သူမဆို

ယံုမိေတာ့မွာေပါ့။ ဘယ္သူမဆို ဘဝမွ တခါေလာက္ေတာ့ မွားၾကမွာပဲေလ။

သင္ခန္းစာယူၿပီး ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ဆက္ထိန္းေၾကာင္းေပါ့။

ကိုယ့္ဆိုင္ကိုယ္ျပန္ထြက္ၿပီး စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ”

“ ဆိုင္ဘယ္လိုထြက္မလဲ ဦးရယ္။ အဲဒီလူက ဆိုင္ျပန္ထြက္ေနတဲ့ အျပင္

သူ႔မိန္းမကလည္း ဆိုင္မွာ ထိုင္ျပေနတယ္ေလ။ က်မ သိပ္ရွက္တယ္ဦး။ က်မတို႔

အေၾကာင္းေတြ သိတဲ့လူေတြေရွ႕မွာ က်မ ဘယ္မ်က္နာနဲ႔ ေနနိင္ပါ့မလဲ။

မယားၾကီးငုတ္တုတ္ရိွရဲ႕နဲ႔ ေၾကာင္ေတာင္ႏိႈက္တဲ့ မိန္းမဆိုၿပီး လူတကာ အတင္း

ဆိုသံ က်မ မၾကားဝ့ံဘူး။”

“ သူ အဲဒီလို လိမ္တာေတြ ညည္း ေဖာ္ထုတ္ေလ။ လူေတြ အကုန္သိေအာင္ေျပာမွေပါ့ဟ”

“ မလုပ္ရဲပါဘူး ဦးရယ္။ တရွက္ကေန ႏွစ္ရွက္ကြဲရတာပဲ အဖတ္တင္မွာ။ ခုေတာင္

ဒီေလာက္ ေခါင္းမေဖာ္နိင္တာ။ ”

“ မဟုတ္ေသးပါဘူးဟာ။ ငါ တိုင္ေပးရမလား”

“ မလုပ္ပါန႔ဲဦးရယ္။ က်မကို ငဲ့ညွာပါ။ က်မ မိဘနဲ႔ ေမာင္ေတြ ညီမေတြ လူတကာ

တံေတြးခြက္မွာ ေမ်ာရပါလိမ့္မယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဦး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာဖို႔

ကတိေပးပါေနာ္။”

“ ေအး ပါဟာ ညည္းသေဘာပါပဲ”

အဲဒီေန႔ကျပန္လာေတာ့ က်ဳပ္ပထမဆံုး လုပ္ျဖစ္တာက ကုန္စိမ္းတန္းဘက္သြားၿပီး

ေအာင္တင္ဆိုတဲ့သူကို သြားၾကည့္တယ္။ လူက ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစနဲ႔ က်ဳပ္ျဖင့္

ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ လူယုတ္မာပံုစံပဲ ထြက္တယ္။ သူက က်ဳပ္ကို ျပံဳးျပၿပီး ဘာဝယ္မလဲ

ဦးတဲ့ေလ။ ေဘးမွာက သူ႔မိန္းမလို႔ ထင္တာပါပဲ။ မိန္းမတစ္ေယာက္လည္း ထိုင္ေနတယ္။

က်ဳပ္လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်ဳပ္ဒီအျဖစ္ေတြကို

ၾကာၾကာေမ့ထားလို႔ မရေတာ့တာပဲ။ စိတ္ထဲ ခံျပင္းေနတယ္။

ေကာင္မေလးကို အညွာလြယ္တယ္လို႔လည္း က်ဳပ္ မစြပ္စြဲရက္ဘူး။ ေယာက်ာ္းေတြ

ပလီစိေခ်ာက္ခ်က္ ေျပာရင္ တင္းခံနိင္တဲ့ မိန္းမရွားပါတယ္။ ခ်စ္မ်ားခ်စ္ေနရင္

ပိုေတာင္ဆိုးေသး မဟုတ္လား။ အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက်ာ္းနဲ႔ အပ်ဳိမေလး ႀကိဳက္ၾကတဲ့

ဇာတ္လမ္းေတြ ဖန္တရာေတေအာင္ က်ဳပ္ၾကားဖူးတာပဲ။ လက္မခံဘူးဆိုရင္ေတာင္ ဒါမ်ဳိး

ျဖစ္တတ္တာကို နားလည္ေပးနိင္တယ္။ အခုက အဲဒါေတြနဲ႔ မတူဘူး။ အကြက္ခ်လိမ္လည္ၿပီး

ကာမ ကို ရယူသြားတာ။ မိုက္ရိုင္းတဲ့အဆင့္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ယုတ္မာတဲ့ အဆင့္ကို

ေရာက္သြားၿပီ။ က်ဳပ္က အဲဒါကို တအံု႔ေႏြးေႏြး ျဖစ္တာ။

အခုေတာ့ ေအာင္တင္ မိန္းမကလည္း အလုပ္ထြက္ၿပီး သူ႔ေယာက်ာ္းနဲ႔အတူ ဆိုင္ထြက္တယ္။

တခါတေလ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး က်ဳပ္ဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္သြားတယ္။ ရီလို႔ေမာလို႔။

မ်ဳိးသႏၱာဆိုတဲ့ ကေလးမကေတာ့ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္လြင့္သြားၿပီလဲ က်ဳပ္မသိရဘူး။

သူ႔ဆုိင္ေနရာမွာ တျခားသူေတာင္ ဝင္ဖြင့္ထားၿပီ။ တခါတေလ ေလာက က

ရီဖို႔သိပ္ေကာင္းတယ္။ အျပစ္ရိွတဲ့သူက လူျမင္ကြင္းမွာ ရယ္ေမာေနသေလာက္

အျပစ္မဲ့ခံရတ့ဲသူေတြက ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ တိတ္တိတ္ေလး ငိုေနရတယ္။ က်ဳပ္ခံျပင္းတာ

အဲဒါပါပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္း ျပန္သတိရတိုင္း သမိုင္းဝင္ စာတပုဒ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကို

ျပန္ျပန္သတိရတယ္။ ဘာတဲ့ “ ငရဲေခြးႀကီး လြတ္ေနၿပီ”  ဆိုတာေလ။ ခုေတာ့

ေအာင္တင္ဆိုတဲ့ လြတ္ေနတဲ့ ငရဲေခြးႀကီးက လမ္းသလားနိင္ေပမယ့္ က်ဳပ္မွာေတာ့ ဒင္း

ျမင္တိုင္း စိတ္ထဲ အကုသိုလ္မ်ားၿပီး က်န္ေနခဲ့ေလရဲ႕။

က်ဳပ္လၻက္ရည္ဆိုင္က ျပန္လာေတာ့ ေစ်းဝက ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေရွ႕မွာ လူစုစု ေတြ႔တယ္။

ေအာင္တင္တို႔ လူစု အလႉခံေနတာေလ။ က်ဳပ္လည္း အံႀကိတ္ၿပီး ေဘးကအျဖတ္မွာ ေယာဂီသဘက္

စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ ေအာင္တင္ ဆီက အလႉခံသံ ထြက္လာတယ္။

“က်ေနာ္မ်ား တနလၤာပါတ္ဆြမ္းေလာင္းအသင္းအတြက္ အလႉခံပါတယ္။ အပါတ္စဥ္ ကုသုိလ္မ်ား

ရယူဖို႔ က်ေနာ္မ်ား ႏိႈးေဆာ္ေရးအဖြဲ႔က အလႉလာခံျခင္း ျဖစ္ပါတယ္” တဲ့ေလ။

ၾကားရတာ ခါးလိုက္တာဗ်ာ။

။.............................

................။

ခင္မင္ေသာအားျဖင့္

ျမစ္က်ဳိးအင္း