အသိပညာ

ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ရပ္ဆီသုိ႔ ပညာရွိေသာ ပညာတတ္ ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ့္ဆရာရယ္ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ဂ်ာမနီက ပါေမာကၡၾကီးတစ္ေယာက္ရယ္ သံုးေယာက္သား ကြ်န္ေတာ့္သုေတသနအတြက္ ေဆြးေႏြးၾကမယ္လို႔ ဆရာကၾကိဳတင္ျပီးေျပာထားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕မယ္ဆိုတဲ့ ပါေမာကၡၾကီးကေတာ့ တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး။ Aerodynamic နဲ႔ ပက္သက္လို႔ စိတ္၀င္တစားရွိတဲ့သူဆိုရင္ သူ႔ကိုသိၾကမွာပါ။ သူကေတာ့ ေဒါက္တာဂက္စလာပါ။ သူဟာ ဟယ္လီေကာ္ပတာေတြရဲ့ ပန္ကာေတြမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ Aerodynamic နဲ႔ ပက္သက္လို႔ သူ႔ဘ၀တစ္ေလ်ွာက္လံုး ျမႈပ္ႏွံလုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ာမန္ Aerospace center မွာေတာ့ ေနတစ္ဆူလတစ္ဆူပါ။ သူဟာ အနားယူလိုက္ျပီျဖစ္ေပမယ့္ ကိုရီးယားအစိုးရဟာ ခုခ်ိန္မွာ ဟယ္လီေကာ္ပတာထုတ္ဖို႔ အသည္းအသန္ၾကိဳးပန္းေနခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ သူ႕ကိုအၾကံေပးအေနနဲ႔ ငွားရမ္းထားပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ကို ၂ လေလာက္ေတာ့ ကိုရီးယားမွာ ရုံးထိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေက်ာင္းမွာ ဟယ္လီေကာ္ပတာနဲ႔ ပက္သက္လို႔ ေနာက္ဆရာတစ္ေယာက္ရွိပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ပို့စ္တစ္ခုမွာ ျပထားတဲ့ Comanche ဟယ္လီေကာ္ပတာကို Develop လုပ္တဲ့ အဖြဲ႔ထဲမွာ တစ္ဦးအပါအ၀င္ပါ။ ဒီကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႔အတန္းတက္လိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္အီသြားပါတယ္။ သူကေတာ့ အျမဲေမးခြန္းအရမ္းေမးတဲ့သူပါ။ ေဒါက္တာဂက္စ္လာကေတာ့ ခပ္ေအးေအးသမားပါ။ ဒါေပမယ့္ သူလည္းသူ႔ပညာရပ္နဲ႔ ပက္သက္လို့ ေမးစရာရွိရင္ေတာ့ ေမးတတ္ပါတယ္။ (သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္သတိထားႏႈိုင္း ယွဥ္ၾကည့္မိတာကေတာ့ Germany and Korea ရဲ့ MoU meeting တစ္ခုကို ဆရာကတက္ခိုင္းလို့ သြားတက္တဲ့ အခ်ိန္ကပါ။ အဲ့ဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္ဆရာပါတက္မယ္ ထင္ထားေပမယ့္ ဆရာေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘ၀မွာအၾကီးက်ယ္ဆံုး သိမ္ငယ္မႈဆိုတာကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ အခမ္းအနားအစီအစဥ္ကို ဆရာကေပးထားတဲ့အတြက္ ဒီအစည္းအေ၀းမွာ ဘယ္သူေတြတက္မယ္ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္သိေနျပီးသားပါ။ Germany နဲ့ Korea က တကယ့္လူေတြခ်ည္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့္ ဘာဆိုဘာမွ မဟုတ္တဲ့ေကာင္ပါ။ အဲ့ဒီအခန္းနားမွာ ကြ်န္ေတာ္မ၀င္ရဲလို႔ မတ္တတ္ေလးရပ္ေနျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိမ္ငယ္သလို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ခဏၾကာမွ အဲ့ဒီ Comanche ဟယ္လီပေရာဂ်က္မွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ဆရာထြက္လာျပီး ခဏေနျပန္စမယ္ ၀င္ျပီးမိတ္ဆက္ေလဆိုမွ ကြ်န္ေတာ္သူနဲ႔အတူ လိုက္၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တက္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ဆရာက ေျပာထားပံုပါပဲ။ အခန္းထဲမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ေနရတာ မအီမသာပါပဲ။ အားလံုး ၀ိုင္းထိုင္ေနၾကတာဆိုေတာ့ နီးနီးကပ္ကပ္ရွိျပီး ၅ ႏွစ္ေလာက္ ဟိုဘက္ကဘာေတြလုပ္တယ္၊ ဒီဘက္ကဘာေတြလုပ္တယ္ဆိုတာကို အျပန္အလွန္ျပၾက ေဆြးေႏြးၾကတာပါ။) အဲ့ဒါေလးကေတာ့ သတိရတုန္းမွတ္တမ္းေလး က်န္ခ်င္လို့ ေရးလိုက္တဲ့ သေဘာပါ။ ကဲ မူရင္းစာကို ျပန္သြားပါမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေန့လည္ ၃ နာရီေလာက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဆရာဆီကေန ဖုန္းလာပါတယ္။ မင္းကို ေဒါက္တာဂက္စလာ ေစာင့္ေနတယ္။ ခုပဲသြားလိုက္ပါ..ငါေတာ့ အျပင္သြားစရာရွိလုိ့ မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း လိုအပ္မယ္ထင္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေလးေတြ ကိုင္ျပီး ထြက္သြားပါတယ္။ အခန္းေရွ့ေရာက္ေတာ့ တံခါးကိုေခါက္လာေတာ့ "Come in" ဆိုတာနဲ႔ အေပါက္ဖြင့္၀င္လိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူဟာ မီးပိတ္ျပီး ကြန္ျပဴတာမွာ စာဖတ္ေနတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္၀င္လာေတာ့ သူထလာျပီး အခန္းမီးဖြင့္ျပီး စားပြဲ၀ိုင္းမွာထိုင္ပါတယ္္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုျပီးမိတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ႏိုင္ငံကပါဆိုျပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သိလားဆိုေတာ့ သူကသိပါတယ္။ ဘယ္နားလဲေတာ့ ေသခ်ာမသိဘူးလို႔ေျပာပါတယ္။ ခုလိုလူေတြနဲ့ေတြ႔ရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ႏိုင္ငံက ဆိုတာကို ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ႏိုင္ငံကို ဒီလိုလူေတြသိေစခ်င္တဲ့စိတ္ ကြ်န္ေတာ့္မွာရွိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ အဲ့ဒီေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုသူက ဘာေတြစိတ္၀င္စားတာ လည္းဆိုျပီး စေမးပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း Aerodynamics ကို အထူးစိတ္၀င္စားေၾကာင္း အရင္ကကြ်န္ေတာ္ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္၊ ခုကြ်န္ေတာ္ ဆရာလုပ္ခဲ့တဲ့ Dynamic Stall နဲ႔ ပက္သက္တဲ့အပိုင္းကို လုပ္ဖို႔စိတ္၀င္စားေၾကာင္း၊ ဆရာ့ရဲ့ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ စာတမ္းေတြလည္းဖတ္ျပီးေၾကာင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမိတဲ့နယ္ပယ္ေတြဟာ ခုလက္ရွိဒီမွာရွိတဲ့ Facilities ေတြနဲ႔မလံုေလာက္တဲ့အတြက္ ဒီမွာရွိတာနဲ႔ လုပ္လို႔အဆင္ေျပမယ့္ဟာမ်ိဳးကို အၾကံဥာဏ္ရယူလိုေၾကာင္း စျပီးေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီကေန အျပန္အလွန္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကရင္း တစ္ခုသတိထားမိတာက သူဟာသူမသိတဲ့အပိုင္းေရာက္ရင္ အဲ့ဒါေတာ့ကြ်န္ေတာ္မသိဘူးဆိုျပီး ရိုးသားစြာ၀န္ခံေျပာဆိုတာပါပဲ။ သူက Helicopter Aerodynamics နဲ႔ ပက္သက္လို႔ NASA တို႔၊ DLR တို႔မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတိုင္ပင္ခံခဲ့တဲ့သူပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့အပိုင္းမွာ သူဟာ Theoretical point of view အရ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ႏိႈင္းမရေအာင္သာေပမယ့္ Experimental point of view အရ ကြ်န္ေတာ္ကပိုသိမယ္၊ တကယ္လက္ေတြ႔လုပ္ေနတဲ့သူျဖစ္တဲ့အတြက္ တကယ့္လက္ေတြ႔ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အခက္အခဲေတြကို သူ့ထက္ကြ်န္ေတာ္က ပိုသိတယ္လို႔လက္ခံထားပံုပါ။ ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အလြန္အေရးၾကီးတဲ့ ရိုးသားျခင္းဆိုတာပါပဲ။ လူဟာ ဘြဲ႔တစ္ခုေလာက္ရရင္ကို ငါကေတာ့ ပညာတတ္ဆိုတာမ်ိဳး စိတ္ၾကီး၀င္တတ္ပါတယ္။ ခုလို သူလိုလူတစ္ေယာက္ဆီက မသိတာကို မသိဘူးဆိုျပီး ရိုးသားစြာေျပာဆိုတာကို ၾကားလိုက္ရတာဟာ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ေတာ့ ၾကီးမားတဲ့အတုယူစရာ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ သူလို၀ါရင့္သမာၻရင့္ၾကီး တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္လို ဘာမွမဟုတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို ေလးေလးစားစားဆက္ဆံတဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ Self-confidence အလိုလိုျမင့္လာတယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။ ဒါဟာ အေနာက္တိုင္းလူမ်ိဳးေတြရဲ့ ဓေလ့တစ္ခုေပပဲလား? ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေရွ့တိုင္းကလူငယ္ေတြဟာ အေနာက္တိုင္းသားေတြနဲ႔စာရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္မႈနည္း ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အေရွ့တိုင္းမွာ ဆရာ၊ဆရာမေတြဟာ ဘုရားတစ္ဆူလိုျဖစ္ျပီး ကေလးေတြကိုလည္း အေနာက္တိုင္းေလာက္ အေလးထားအေရးေပးတာမ်ိဳး မရွိလို႔လို႔ထင္ပါတယ္။ (ျမန္မာမွာေတာ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြဟာ ဘယ္လိုေတြဆိုတာ စာဖတ္သူစဥ္းစားၾကည့္ပါ။) ဒါ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဆရာတစ္ေယာက္သာျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ကိုယ့္ရဲ့စာသင္သားကေလးငယ္ေတြကို ေလးေလးစားစားဆက္ဆံျပီး၊ ကိုယ္ကေရွ့ဆံုးကေန ရိုးရိုးသားသားေနျပမယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္မိပါတယ္။ ဒါဟာ ပညာရွိေသာ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ပင္ မဟုတ္ေပဘူးလားဗ်ာ။ Ref-http://www.mgmyo.com/2012/03/blog -post_12.html