ေလာကပါလတရားအေၾကာင္း

by သစၥာနီ on Friday, May 25, 2012 at 9:24pm ·

ေလာကပါလတရားဆုိတာ ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္အပ္တဲ့ တရားျဖစ္ေၾကာင္း အ႐ြယ္ေရာက္သူတုိင္း သိၾကသည္ မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္ ေဘာလံုးအသင္းလို၊ နာမည္ႀကီး ကိုးရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲေတြလိုပင္ သိၾကသည္။ တစ္စံုတစ္ရာ အဆင္မေျပတာႏွင့္ႀကံဳလွ်င္ ေလာကပါလတရားက ဘယ္ေရာက္ေနသလဲဟု ညည္းၾကသည္။ ေလာကမွာ တရားမရွိေတာ့ပါဘူးဟု ညည္းညဴၾကသည္။ စစ္တမ္းေကာက္ၾကည့္လွ်င္ ေလာကပါလတရားသည္ ‘ေနတုိး’ ထက္၊ ‘အယ္လ္ဆုိင္းဇီ’ ထက္၊ ‘မင္းခုိက္စုိးစန္’ ထက္ပို၍ လူႀကိဳက္မ်ားေသာ အရာျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အထက္က ညည္းညဴၾကသလုိပင္ ေလာကပါလတရားမွာ ပ႐ုတ္လံုးလိုပင္ လံုးပါးပါးရမည့္ အႏၲရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရသည္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။

ဤေနရာတြင္ ဖိနပ္ထဲ ခဲဝင္သလုိ အခံရခက္ဖြယ္ရွိေသာ ေမးခြန္းတစ္ခု ေပၚထြက္လာသည္။ တရားမႈကို ႏႈတ္တက္႐ြ႐ြ တဖြဖြေတာင္းဆုိေနေသာ၊ တရားမႈကို ျမတ္ႏုိးလွပါသည္ဆုိေသာ သင္ကိုယ္တုိင္ကေရာ တကယ္ပင္ တရားမွ်တမႈ ရွိသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသေလာဟူသည့္ ေမးခြန္းပင္ျဖစ္သည္။ ဥပမာတစ္ခု ေပးပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံတြင္ အေႂကြရွားသည္။ ေငြအေသးအႏုတ္ ရွားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း ေငြလည္ပတ္စီးဆင္းရာ၌ အခက္အခဲ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ လူတုိ႔၏ အတၱစိတ္ေၾကာင့္ အခက္အခဲမွာ ရွိသင့္တာထက္ ပို၍ ႀကီးထြားေနပါသည္။ ေဈးသည္ႏွင့္ ေဈးဝယ္ကိုၾကည့္ပါ။ ေဈးဝယ္သူက ေငြ ၁၀၀၊ ၁၅၀ တန္ပစၥည္းအတြက္ (သူ႔တြင္ အေႂကြရွိပါလွ်က္) တစ္ေထာင္တန္ကို ထုတ္ေပးသည္။ ေဈးသည္ကလည္း အေႂကြရွိပါလွ်က္ မအမ္းႏိုင္၊ အေႂကြေပးပါဟု ဆုိသည္။ အေႂကြရွားသည္ဟူေသာ အခ်က္ကို အေျခခံကာ လူတုိင္းလူတုိင္း အေႂကြကိုစုၾကသည္။ ေတာ္႐ံုႏွင့္ ထုတ္မသံုး။ မလႊဲမေရွာင္သာမွ ထုတ္သံုးၾကသည္။ ဒီေတာ့ အေႂကြလည္ပတ္ႏုိင္ရန္ ခက္ခဲသင့္သည္ထက္ ပို၍ခက္ခဲလာသည္။ လည္ပတ္ေနသည့္ ယႏၲရားထဲတြင္ အေႂကြမရွိဘဲ၊ စုထားသူေတြလက္ထဲ ေရာက္ေနသည္။ အေႂကြကို မလႊဲသာသျဖင့္ မသံုးမျဖစ္ သံုးရမည္ဆုိေတာ့လည္း ကိုယ့္လက္ထဲတြင္ရွိေသာ အေႂကြမ်ားထဲမွ အစုတ္ၿပဲဆံုး ပုိက္ဆံကို ေ႐ြးထုတ္ကာ သံုးၾကသည္။ ေဈးဝယ္သူကလည္း အစုတ္သံုးသည္။ ျပန္အမ္းသည့္ ေဈးသည္ကလည္း အစုတ္ဆံုးကို ေ႐ြးကာ အမ္းသည္။ ဒါက ထံုးစံလုိျဖစ္ေနသည္။

လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံရာတြင္ လူတုိင္းလုိလုိကပင္ ကိုယ္က အသာစီးရယူခ်င္ၾက၏။ အတၱကို အေျခခံေသာ စိတ္ပင္ျဖစ္၏။ အနစ္နာခံလိုစိတ္ မရွိၾက။ အဲသလုိ ကိုယ့္ဘက္က အနစ္နာခံလုိက္လွ်င္ ေအာက္က်ေနာက္က်ႏုိင္သည္ဟု တလြဲမွတ္ယူတတ္ၾက၏။ သူမ်ားမ်က္ခံုးေမႊးေပၚ စႀကႍေလွ်ာက္ရတာကို ဟုတ္လွၿပီ ထင္ေနၾက၏။ ပါးတာ လည္တာကိုပင္ ဂုဏ္ယူၾက၏။

စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ စကားတစ္ခြန္းကုိ သတိရမိ၏။ ‘အပါးအလည္ မလုပ္ၾကနဲ႔။ အပါယ္လားတတ္တယ္’ ဆုိေသာစကားျဖစ္၏။ တရားကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးလွပါသည္ဟု လူၾကားေကာင္းေအာင္ အသံေကာင္းဟစ္ေန႐ံုႏွင့္ ကိစၥမၿပီးပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း တရားမွ်တမႈကို က်င့္သံုးဖို႔လုိပါသည္။ တရားကို ကိုယ္ကေစာင့္မွ တရားက ကိုယ့္ကိုျပန္ေစာင့္ပါလိမ့္မည္။ ေလာကပါလတရားဆုိသည္မွာ ေလာကႀကီး မပ်က္ဆီးေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ တရားျဖစ္သည္။ ေလာကပါလတရားပ်က္လွ်င္ ေလာကပ်က္ရပါလိမ့္မည္။ ပညာရွိတုိ႔က ေလာကပါလတရား (၂) ပါးကို ဟီရိႏွင့္ၾသတၱပၸဟူ၍ ခြဲျခားျပပါသည္။ ရွင္းေအာင္ေျပာရလွ်င္ မေကာင္းမႈျပဳရမွာ ရွက္ျခင္းႏွင့္ ေၾကာက္ျခင္းတုိ႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တခ်ဳိ႕က ေလာကပါလတရား (၄) ပါးဟု တစ္နည္းျပပါသည္။ ယင္းတို႔မွာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥပေကၡာဟူေသာ ျဗဟၼစိုရ္တရား (၄) ပါးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္နည္း ေလာကပါလတရား (၅) ပါးဟူ၍လည္း ေျပာၾကပါသည္။ ယင္းမွာ လူတုိင္းသိေသာ ငါးပါးသီလပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းသီလငါးပါးကို ကမာၻတည္သီလဟုပင္ ေခၚပါသည္။

ေလာကပါလတရားေတြက မ်ားလွခ်ည္လားဟုဆုိေသာ္ တစ္ခုတည္းေသာ ေလာကပါလတရားကို ေဖာ္ျပခ်င္ပါသည္။ ယင္းမွာ ‘ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ေသာစိတ္’ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ လူသည္ အတၱကို အေျခခံေသာ သတၱဝါျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အတၱကိုပဲ အေျခခံထားကာ စဥ္းစားၾကည့္ေသာ္ ဤ ‘ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္’ တစ္ပါးတည္းႏွင့္ပင္ အရာရာ ၿပီးေျမာက္ႏုိင္ပါသည္။ ကိုယ္မႀကိဳက္တာကို သူမ်ားအေပၚ မျပဳလုပ္မိဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ တစ္ခုခုျပဳမည္ႀကံေသာ္ ‘ငါ့ကိုတစ္ပါးသူက ဤကဲ့သို႔ျပဳသည္ရွိေသာ္ ငါ ေက်နပ္လက္ခံႏုိင္ပါ့မလား’ ဟု အရင္စဥ္းစားသင့္သည္။ ငါကိုယ္တုိင္က ေက်နပ္လက္ခံႏိုင္မႈ မရွိေသာ အလုပ္မွန္သမွ်ကို တစ္ပါးသူအေပၚ၌လည္း မျပဳအပ္ေခ်။ ယင္းကို ကိုယ္ခ်င္းစားတရားဟုဆုိသည္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ထားေသာ လြယ္လည္းလြယ္ကူသည့္ ေလာကပါလတရားပင္ ျဖစ္ေလသည္။

သစၥာနီ  (ႏြယ္နီ၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၉)

ေခတ္ (အက္ေဆးႏွင့္ ေဆာင္းပါးမ်ား)

credit: lucky82 (mmcybermedia

)

ဝတၳဳတို၊ အက္ေဆး|ကဗ်ာ|ဟာသ၊ သေရာ္စာ|ေဆာင္းပါး၊ အင္တာဗ်ဴး|ဘာသာျပန္|ဘာသာေရး|ႏိုင္ငံေရး|စာအုပ္အညႊန္း