"စည္းစိမ္"

by Ter Tee on Friday, May 25, 2012 at 12:44pm 

                                                                                                                                                        ေရးသူ - သိပၸံေမာင္၀

ေမာင္လူေအး ဘီေအေအာင္သည္မွာ အေတာ္ပင္ၾကာေလၿပီ။ ဘီေအေအာင္ၿပီးသည္႔ေနာက္ ၀န္ေထာက္ အလုပ္ကိုရေသာေၾကာင္႔ ေငြ၀င္လမ္းမွန္လ်က္ေနေပ၏။ ၀တ္ေရးစားေရးအတြက္ ပူပန္ရန္တစ္စံုတစ္ရာမရိွ။ တင္႔တင္႔တယ္တယ္ ေနထိုင္ႏိုင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ယခုထက္တိုင္ ေမာင္လူေအး သားမယားမရိွ။ တစ္ကိုယ္တည္း လူပ်ိဳႀကီးလုပ္ေနေသာေၾကာင္႔ မိတ္ေဆြအေပါင္းက မၾကာမၾကာ ေျပာင္ေလွာင္ေလ႔ရိွေလသည္။ ဤသို႔မိတ္ေဆြမ်ား ေျပာင္ၾကေလွာင္ၾကေစကာမူ ေမာင္လူေအးမွာ အမည္ႏွင္႔လိုက္ေအာင္ပင္ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ေယာက္တည္းပင္ အပူမရွာေသးဘဲ ဘူတာကေလး လုပ္လ်က္ေန၏။

ပညာလည္း ျပည္႕စံု၊ အလုပ္အကိုင္ကလည္း လက္ရိွ၊ ရိုးသားေၾကာင္းကိုလည္း အမ်ားအသိပင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ေမာင္လူေအးအား သားမက္ဖမ္းလိုေသာေယာကၡမေလာင္းမ်ား အေတာ္အတန္ေပၚေပါက္ခဲ႔သည္။

မိဖမ်ားကလည္း တစ္ေယာက္တည္း အရပ္ေ၀းတြင္လႊတ္ထားရမည္ကို စိတ္မခ်ေသာေၾကာင္႔ သင္႔ေလ်ာ္ေသာသူ တစ္ေယာက္ေယာက္၏ သမီးႏွင္႔ ေနရာခ်လိုသျဖင္႔ ေမာင္လူေအးအား မၾကာမၾကာ စာလွမ္းေရး၍ ေရးေလ႔ရိွ၏။ ေမာင္လူေအးလည္း ေအးေအးေနပါရေစဟူ၍သာလွ်င္ မိခင္ဖခင္တို႔ထံသို႔ စာျပန္လိုက္ေလ၏။ ဤနည္းအတိုင္း ေမာင္လူေအးမွာ အသက္ ၃၀ နီးပါးေရာက္၍ လာေလေတာ႔သတည္း။

ယခုအခါတြင္ကား ေမာင္လူေအးသည္ အထက္အညာ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းေပၚတြင္ တည္ရိွေသာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမဳိ႕၌ ၀န္ေထာက္အလုပ္ျဖင္႔ ေနထိုင္လ်က္ရိွ၏။ ဧရာ၀တီျမစ္ဖက္သို႕ မ်က္ႏွာျပဳ၍ေဆာက္ထားေသာအိမ္တြင္ မိမိအေစခံမ်ားႏွင္႔အတူတူ တစ္ကိုယ္တည္း ေနထိုင္လ်က္ရိွေပ၏။

အေစခံဆိုရာမွာလည္း မ်ားမ်ားစားစား မရိွ။ ေမာင္သူႏွင္႔ သူ၏မယား မယ္ေအး၊ သမီးကေလး သန္းေမပါ သံုးေယာက္သာရိွေလသည္။ မိမိသြားေလရာပါေသာ ေၾကာင္ႀကီး ၂ ေကာင္၊ ေၾကာင္မႀကီးမွေမြးေသာ ေၾကာင္ကေလး ၃ ေကာင္အျပင္ အျခား အိမ္သားဟူ၍ မရိွေခ်။ ေၾကာင္ကေလးမ်ားမွာလည္း ကစားတတ္တုန္းအရြယ္ ၂ လေက်ာ္ေက်ာ္သာရိွၾကေသး၏။

အိမ္အသံုးအေဆာင္ဆို၍လည္း မ်ားစြာမရိွ။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ တစ္လံုး၊ ရိုးရိုးကုလားထိုင္ သံုးလံုး၊ စာေရးစားပြဲ တစ္ခု၊ စာအုပ္တင္ေသာ စင္ကေလး တစ္ခု၊ စာထည္႕ေသာ စာျခင္းတစ္လံုး၊ မိမိေကာလိပ္တြင္ေနစဥ္က မိတ္ေဆြမ်ားႏွင္႔ ေရာ၍ရိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုသံုးေလးပံုသာ ဧည္႔ခန္းထဲ၌ ရိွ၏။

အိပ္ခန္းတြင္ကား အ၀တ္ေသတၱာတစ္လံုး၊ ဖိနပ္မ်ား ထည္႔ေသာဖာတစ္လံုး၊ ေခါက္ခုတင္တစ္ခုႏွင္႔ အိပ္ရာလိပ္၊ ေစာင္ အစရိွေသာ အသံုးအေဆာင္မ်ားသာ ရိွ၏။

ထမင္းစားခန္းတြင္ကား စားပြဲကုလားထိုင္ဟူ၍ မရိွ။ သစ္တံုးကေလး ၂-တံုးေပၚတြင္ ပ်ဥ္ျပားတစ္ခ်ပ္ခင္း၍ ထမင္းစားပြဲျပဳလုပ္ကာထား၏။ ထမင္းစားေသာက္ေသာအခါ ၾကမ္းေပၚတြင္ထိုင္၍စားေလသည္။

ဤသို႔တစ္ေယာက္တည္း အိမ္အသံုးအေဆာင္ အနည္းငယ္မွ်၊ အေစခံတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္မွ်ႏွင္႔ ေနထိုင္ရသည္ကို မည္သူႏွစ္သက္ပါအံ႔နည္း။ ေမာင္လူေအးမွာမူကား သူတကာကဲ႔သို႔ ခမ္းခမ္းနားနား ေနထိုင္ျခင္းကို မႏွစ္သက္။ ယခုလက္ရိွ အသံုးအေဆာင္တို႔ပင္ မ်ားေသးသည္ဟုထင္ကာ ျဖဳတ္ပစ္ခ်င္ေသး၏။ လူထူးလူဆန္းတစ္ေယာက္ေပတည္း။

တစ္ေန႔သ၌ ေမာင္လူေအး ရံုးမွ ေစာေစာဆင္းလာခဲ႔၏။ အိမ္သို႔ေရာက္လွ်င္ အေစခံျပင္ထားေသာ ကာဖီတစ္ခြက္ကို ေသာက္၊ ေဘာင္းဘီတိုႏွင္႔ ရွပ္အကၤ ်ီကို၀တ္၊ တုတ္ေကာက္တစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ကာ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္၍လာခဲ႔၏။

မိမိေလွ်ာက္၍လာေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ လူသူမရိွ၊ တိတ္ဆိတ္လ်က္ေနေပ၏။ တစ္ရံတခါ ျမစ္ထဲတြင္ ငါးဖမ္းေနၾကေသာ တံငါေလွကေလး တစ္စင္းႏွစ္စင္းကို ေတြ႕ျမင္ရ၏။ ေရစပ္တြင္ ငါးကိုေစာင္႔၍ စားေနၾကေသာ ဗ်ိဳင္းမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ဒိန္ညင္းငွက္မ်ားကိုလည္းေကာင္း ေတြ႕ျမင္ရ၏။ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္တြင္စိုက္ထားေသာ ေျပာင္းခင္း ပဲခင္းတို႔ စိမ္းစိမ္းစိုစိုေနသည္ကို ျမင္ရသည္ကိုပင္ စိတ္ရႊင္လန္းေန၏။

ထိုခဏတြင္ ေလာကႀကီးကို လံုးလံုးေမ႔လ်က္ေနၿပီးလွ်င္ ေလာက၏ အပျဖစ္ေသာ ေနရာသို႔ေရာက္ေနသကဲ႔သို႔ ထင္မွတ္မိေပ၏။ ဤသို႔ ရႊင္လန္းလ်က္ေနသည္႔အထဲတြင္ စိတ္အတြင္း၌ ဟာတာတာျဖစ္၍ေန၏။ တစ္စံုတစ္ခုမွာ မျပည္႔စံုသကဲ႔သို႔ ျဖစ္ေနေပ၏။ လြမ္းသလိုလို၊ ဘာလိုလို၊ ဘယ္လိုေနရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနေပ၏။ ဤသို႔ျဖစ္ၿပီး စဥ္းစားယင္းပင္ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ႔ေလသတည္း။

အိမ္သို႔ေမွာင္မွျပန္ေရာက္၏။ အိမ္သို႔ေရာက္၍ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ထမင္းဟင္း စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ အိမ္ေရွ႕အျပင္ဖက္၀ရန္တာတြင္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ကိုထုတ္ကာ ထိုင္ၿပီးလွ်င္ အတြင္းဖက္မွထြက္ေနေသာ မီးေရာင္၌ ေန႔ခင္းကေရာက္လာေသာ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ဖတ္၍ေန၏။

လဆန္း ၁၀-ရက္ေန႔ညျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ လသာလ်က္ေန၏။ အၿမဲမျပတ္စီးဆင္းလ်က္ေနေသာ ဧရာ၀တီျမစ္ေပၚသို႔ လေရာင္က်လ်က္ ေနေသာေၾကာင္႔ ျမစ္တစ္ခုလံုးအေရာင္ေတာက္လ်က္ေနေပ၏။ ညဥ္႕ဦးယံျဖစ္ေသာေၾကာင္လည္း ေလညွင္းကတိုက္ခတ္လ်က္ေန၏။ အနီးအနားရိွသစ္ပင္တို႔မွ ပုရစ္အစရိွေသာ ပိုးမႊားတို႔ကလည္း ျမဴးတူးေအာ္ဟစ္ေနၾက၏။ အိမ္ေရွ႕တမာပင္ေပၚတြင္လည္း ဒီဒုတ္တစ္ေကာင္သည္ တစ္မိနစ္တြင္တစ္ႀကိမ္ မွန္မွန္ျမည္လ်က္ေန၏။ အိမ္တြင္ေပါက္ဖြားၾကေသာ ေၾကာင္ကေလးသံုးေကာင္မွာလည္း က်လ်က္ေနေသာလံုခ်ည္စကိုဆြဲကာ ကစားေနၾကေလသတည္း။

ေမာင္လူေအးလည္း သတင္းစာကို တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ လွန္ကာ လွန္ကာဖတ္လ်က္ေန၏။ အတန္ၾကာလွ်င္ မိတ္ေဆြ ေမာင္ေသာင္းေဖ ထိမ္းျမားေၾကာင္းကိုေတြ႕ျမင္ရ၏။ ဤအေၾကာင္းကို ဆံုးေအာင္ဖတ္ၿပီးေနာက္ သတင္းစာကို ၾကမ္းေပၚသို႔ပစ္ခ်လိုက္၏။ မိမိရွပ္အကၤ ်ီအိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံ ၂-ျပားကိုထုတ္ကာ ေမးေစ႕တြင္ေပါက္လ်က္ေနေသာ မုတ္ဆိတ္ေမႊး အတိုကေလးမ်ားကို ညွပ္ကာညွပ္ကာ ႏႈတ္လ်က္ေန၏။ မ်က္ႏွာကား ၾကယ္ေတြအစံုျဖင္႔ထြန္းလင္းလ်က္ေနေသာ ေကာင္းကင္သို႔ ေမာ႔ေန၏။ သို႔ရာတြင္ ေမာင္လူေအးမ်က္စိထဲ၌ကား လကိုလည္းမျမင္၊ ၾကယ္အေပါင္းကိုလည္း မျမင္၊ မိုးေကာင္းကင္ကိုလည္း မျမင္၊ ဘာကိုစဥ္းစား၍ေနပါသနည္း။

မိတ္ေဆြ ေမာင္ေသာင္ေဖမွာ ထိမ္းျမားၿပီးေပၿပီ။ မိမိလည္း အခ်ိန္တန္၍ အရြယ္ေရာက္ေပၿပီ။ အရြယ္ေရာက္ရံုမွ်မက အရြယ္ပင္လြန္ၿပီဟူ၍ ဆိုသူမ်ားက ဆိုၾကေလသည္။ မိန္းမယူလွ်င္ အဘယ္သို႔ေသာမိန္းမမ်ိဳးကို ယူရအံ႔နည္း။

ဦးဘိုးေသာင္း၏သမီး မလွတင္သည္ ရုပ္ရည္ရူပကာယ အလြန္လွပေသာ မိန္းကေလးျဖစ္၏။ အသက္လည္းငယ္၏။ ခ်စ္စဖြယ္လည္းေကာင္း၏။ သို႔ေသာ္ ဦးဘိုးေသာင္း၌ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွမရိွ။ မိမိကပင္ စိန္နားကပ္၊ စိန္လက္ေကာက္၊ စိန္ၾကယ္သီးတို႔ကို ၀ယ္ေပးရမည္ျဖစ္ေခ်သည္။ မ၀တ္ခ်င္လွ်င္ ေကာင္း၏။ မ၀တ္ခ်င္မွာလည္း မဟုတ္။ မိန္းမဟူက ၀တ္ခ်င္သူခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ ဂုဏ္ၿပိဳင္ေနသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ စိန္၀တ္ခ်င္ရံုမွ်မက၊ ေမာ္ေတာ္ကားလည္း စီးခ်င္ေပဦးမည္။ အိမ္ကိုလည္း ခမ္းခမ္းနားနား ဆင္ခ်င္ေပဦးမည္။ မိမိရေသာ လခမွာလည္း မ်ားလွသည္ဟုမဆိုႏိုင္။ ထိုလခႏွင္႔ ေလာက္ႏိုင္ရန္အေၾကာင္းမျမင္။ "ေအးေစလိုလို႔တရားနာ၊ ပူဇာစအက်ိဳး" ဆိုေသာစကားကဲ႔သို႔ မေအးရသည္႕ျပင္ မယားအတြက္ သားအတြက္ ပူပင္စရာေတြ မ်ားလာရန္အေၾကာင္းရိွ၏။ ဤသို႔ အပူအပင္ေတြမ်ားလာရသည္ထက္၊ ယခုလို လူပ်ိဳႀကီးလုပ္ေနရသည္ကပင္ ေကာင္းေသး၏။

ဦးေရႊဘိုးကား အလြန္ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ေသာ ေျမပိုင္ရွင္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ေလသည္။ သားသမီးဆို၍လည္း မစိုးခင္ တစ္ေယာက္တည္းသာရိွ၏။ ဥစၥာပစၥည္းအတြက္ အနည္းငယ္မွ် စိုးရိမ္ရန္မရိွ။ စိတ္ေအးလက္ေအးႏွင္႔ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရံုရိွေလသည္။ သို႔ေသာ္ မစိုးခင္မွာ အလြန္အရုပ္ဆိုးသည္ဟု ၾကားရ၏။ ဤသို႔အရုပ္ဆိုးေသာ မယားႏွင္႔အတူတူ ပြဲလမ္းသဘင္သို႔ ယွဥ္တြဲ၍သြားမည္ဆိုလွ်င္ သူတကာ ကဲ႔ရဲ႕စရာအေၾကာင္း ျမင္၏။ ေမာင္လူေအးမွာ ေငြမက္ေသာ သိုက္သမားပါကလားဟူ၍ ဆိုမည္ကို စိုးရိမ္ရန္အေၾကာင္းလည္း ရိွေလသည္။ သူတကာကဲ႔ရဲ႕မည္ကို မစိုးရိမ္ေစကာမူ ေၾကးေငြေပါမ်ား ၾကြယ္၀သူ၏ သမီးျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ မိမိအေပၚ၌ မယားက အႏိုင္က်င္႔မည္ကိုလည္း စိုးရိမ္ရန္ရိွေသး၏။ မိမိၾသဇာမရိွဘဲ မယား၏ၾသဇာလႊမ္းမိုးမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္မိ၏။

၀န္ေထာက္ဦးေသာ္တာ၏သမီး မခင္လတ္မွာ ရုပ္လည္းသင္႔တင္႔၏။ ဦးေသာ္တာမွာလည္း ေၾကးေငြအေတာအတန္ ေပါမ်ား၏။ သို႔ရာတြင္ ၀န္ေထာက္ကေတာ္ႀကီး မေရႊမွာ အလြန္စက္အလွည္႕ေကာင္းသည္ဟု ေက်ာ္ၾကားေလသည္။ သူ႔သမီးကိုယူလွ်င္ သူ႔စက္အလွည္႔ကို ခံရမည္ကား မလြဲတည္း။

သူေဌးဦးၾကြယ္၏သမီး မလွတင္မွာ ရုပ္လည္းေခ်ာ၊ သေဘာလည္းေကာင္း၊ အေျပာလည္းပါ၏။ ဆိုစရာမရိွၿပီ။ သို႔ေသာ္ မလွတင္၏ အစ္ကို ေမာင္တင္ေမာင္မွာ အလြန္ရမ္းကားေသာ အရက္သမားျဖစ္၏။ အေပ်ာ္အပါးလိုက္ၿပီးလွ်င္ သူတကာႏွင္႔လည္း မသင္႔မတင္႔ျဖစ္၏။ ဤလူမ်ိဳးႏွင္႔ ေယာက္ဖေတာ္ရလွ်င္ ေနရာမက်။

စက္သူေဌး ဦးဒါလီ၏သမီး မေသာင္းတင္မွာ အလြန္ေတာ္သည္ဟူ၍ သတင္းၾကားရေလသည္။ ဥစၥေပါ၊ သေဘာေကာင္း၊ အေျပာပါ၊ ရုပ္လည္းေခ်ာ၊ အလြန္မွပင္ သင္႔တင္႔လွေပ၏။ သို႔ေသာ္ ဦးဒါလီသည္ မိမိ မယားႀကီးေသဆံုးၿပီးေနာက္ မ်ားမၾကာမီ မယားငယ္တစ္ေယာက္ယူ၏။ ထိုမယားမွာ မိမိသမီး မေသာင္းတင္ထက္ပင္ သံုးႏွစ္ငယ္ေသးသည္ဟု ၾကားရ၏။ ဤသို႔ မယားငယ္ငယ္ကေလးကိုယူထားေသာ အဖိုးႀကီးအား ေယာကၡမေတာ္၍ ေနရာမက်။

ပြဲကေတာ္ႀကီး ေဒၚသိန္းေမမွာ မိမိေယာက်္ားဆံုးသြားၿပီးေနာက္ ပစၥည္းအေျမာက္အျမားႏွင္႔ သမီးကေလးတစ္ေယာက္သာ က်န္ရစ္ခဲ႔၏။ သမီးေရာ မေအပါ သေဘာလည္းေကာင္း၏။ သူတကာကိုလည္း ခ်စ္ခင္တတ္၏။ အရပ္ႏွင္႔လည္းသင္႔တင္႔၏။ ေျပာစရာ ဘာတစ္ခုမွ်မရိွ။ မေအးၾကည္ကေလးႏွင္႔ရလွ်င္ ေနရာက်ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေဒၚသိန္းေမ၏ ေဆြမ်ိဳးတို႔မွာ အလြန္ႏႈတ္သီးေကာင္း ဓားထက္သည္႕အျပင္ အမ်ိဳးလည္းေကာင္းေကာင္းမသန္႔ဟု တီးတိုးစကားေျပာသံၾကားရ၏။

ဤသို႔ေတြးေတာ စဥ္းစားေနသည္အတြင္း မိုးေကာင္းကင္တြင္ တိမ္တိုက္ႀကီးသည္ အေနာက္ဖက္မွတက္၍လာၿပီးလွ်င္ လမင္းကို ဖံုးကြယ္လိုက္၏။ ဧရာ၀တီျမစ္အတြင္း ငွက္ခတ္သြားေသာ အသံကို ခပ္မွန္မွန္ၾကားရ၏။ အိမ္ေရွ႕တမာပင္အထက္မွ ဒီးဒုတ္မွာလည္း တစ္မိနစ္ တစ္ႀကိမ္ အစဥ္အတိုင္း မွန္မွန္ပင္ျမည္လ်က္ရိွေနေသး၏။ ေတာင္ဖက္ရိွ နယ္ပိုင္၀န္ေထာက္အိမ္မွာလည္း "ဦးကလိန္ သီခ်င္း" ဓာတ္ျပားဖြင္႔ေနသည္ကို သဲ႔သဲ႔ကေလးၾကားေနရ၏။ ထို အသံမ်ားသည္ ေမာင္လူေအး၏စိတ္ထဲတြင္ ေ၀း၍ေ၀း၍ သြားၾကေလကုန္၏။ အတန္ၾကာလွ်င္ လံုးလံုးပင္ေပ်ာက္၍သြားၾက၏။ ေမာင္လူေအးလည္း ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ တရႈးရႈးႏွင္႔ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္ေနေတာ႔သတည္း။

ဤစည္းစိမ္ထက္ အဘယ္စည္းစိမ္ သာႏိုင္ပါအံ႔နည္း။

                                                                                                                    သိပၸံေမာင္၀                                                                                                           

 ဂႏ ၱေလာက မဂၢဇင္း

 ဒီဇင္ဘာလ၊ ၁၉၃၀