ကၽြန္ေတာ္က ငွက္ညံ့ငွက္ဖ်င္းတစ္ေကာင္ေပါ့....

Saturday, May 12, 2012

   ရာထူးဂုဏ္ရွိတဲ့ ဖခင္နဲ႔ တကၠသိုလ္ဆရာမတစ္ဦးရဲ႕သားျဖစ္ရတာ တျခားသူ အတြက္ေတာ့ ေငြဇြန္းကိုက္ေမြးလာသူလို႔ ဆိုၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ဖိစီးမႈတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းက ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔ရဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ့မ်ဳိးရိုးဗီဇကို ကၽြန္ေတာ္အေမြမခံခဲ့လို႔ပါပဲ။

         (၂)ႏွစ္ခဲြသားအရြယ္ဆိုရင္ တျခားကေလးေတြက စကားကို တီတီတာတာေျပာတတ္ေနၿပီ၊ ကဗ်ာေတြ စာေတြရြတ္တတ္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္မွာေတာ့ (၁)ကေန (၁ဝ)အထိ ေသေသခ်ာခ်ာ မရြတ္တတ္ခဲ့ေသးဘူး။


   မူႀကိဳစတက္တဲ့ေန႔မွာပဲ တျခားကေလးကို ထိခိုက္ဒဏ္ရာရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းက ေစ်းအႀကီးဆံုးဆိုတဲ့ စႏၵာယားကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ မူႀကိဳေက်ာင္းေပါင္းစြာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ (၁ဝ)ရက္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မေနခဲ့ဖူးဘူး။ ေက်ာင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္လက္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ အေၾကာင္းၾကားတိုင္း ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ္ကို ရိုက္ႏွက္တတ္တယ္။ သူ႔လက္သီးနဲ႔ ထိုးတယ္။ ေဖေဖအဲဒီလို ရိုက္ႏွက္တိုင္း ေမေမက အေျပးေလးလာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုေပြ႔ဖက္ ကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္။

    ကၽြန္ေတာ္အတြက္ မူႀကိဳေက်ာင္းဆက္ရွာဖို႔ ေမေမကို ေဖေဖခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ဒါကို ေမေမသေဘာမတူခဲ့ဘူး။ ကေလးငယ္ဆိုတာ အျပင္ေလာကနဲ႔ ဆက္ဆံရတယ္။ အိမ္ထဲမွာပဲ တစ္သက္လံုးေနခိုင္းထားလို႔ မရဘူးလို႔ ေမေမကေျပာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မူႀကိဳေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းဆီ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့ျပန္တယ္။

   အဲဒီေန႔က ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ထမင္းပန္းကန္ထဲ ကၽြန္ေတာ္ က်င္ငယ္စြန္႔လိုက္မိတယ္။ ေမေမက ေက်ာင္းကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္ေနေတာ့ ေက်ာင္းကဆရာမ အေၾကာင္းၾကားၾကားခ်င္း ေဖေဖက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုလာႀကိဳခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို ဧည့္ခန္းမွာခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အာေခါင္ကဲြမတတ္ေအာ္တယ္။ လက္မွာႀကိဳးရာေတြထင္းေအာင္ ရုန္းခဲ့တယ္။ ေဖေဖလြတ္မေပးခဲ့လို႔ ဧည့္ခန္းထဲက တီဗီ၊ အိမ္အသံုးအေဆာင္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေၾကာက္ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။

     ေမေမအိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္ဝတ္က အစင္းရာေတြကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ကဲြမတတ္ငိုခဲ့တယ္။ ဒီကိစၥအတြက္နဲ႔ ေဖေဖကို ေမေမကြာရွင္းခြင့္ေတာင္းခဲ့တယ္။ ေမေမရင္ခြင္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို႔... တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေမေမက "သား...ေအာင္ေအာင္ သားလည္း ဒီလိုၿငိမ္သက္သြားႏိုင္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမ အၿမဲေျပာတယ္.. သားဟာ ဒီေလာက,ကလူေတြရဲ႕ နားလည္မႈေပးတာကို မခံရတဲ့ ပါရမီရွင္ဆိုတာ... "

    ကၽြန္ေတာ္ မူလတန္းတက္ေတာ့ ဆရာမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူတို႔အတန္းထဲမွာ မထားခ်င္ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေမေမရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ဆရာမခ်ယ္ရီက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ခံခဲ့ တယ္။ ေမေမကိုေပးခဲ့တဲ့ ကတိအတိုင္း အတန္းသားေတြကို ေဒါသနဲ႔ကၽြန္ေတာ္မဆက္ဆံခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းအသံုးအေဆာင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္လက္ခ်က္နဲ႔ တစစီျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

    တစ္ေန႔မွာ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာသင္ခန္းတစ္ခုထဲေခၚၿပီး ေျပာတယ္။

   "ေအာင္ေအာင္.. ေအာင္ေအာင္ေၾကာင့္ပ်က္စီးခဲ့ရတဲ့ ဒီပစၥည္းေတြကို ေအာင္ေအာင္ျပန္ကုေပးလိုက္ပါ"

         ဒီလို တစစီကဲြေၾကပ်က္စီးတဲ့အရာကို ျပန္ကု၊ ျပန္ဖာေထးရတာကို ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းသာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မုန္႔ဖိုးနဲ႔ ဝယ္စုထားတဲ့ ကိရိယာတန္ဆာပလာေတြကို ယူၿပီး မ်က္စိေရွ႕က တစစီျဖစ္ေနတဲ့အရာေတြကို အသက္ဝင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး... အဲဒီသံတိုသံစ အပ်က္အစီးေတြက ကားငယ္ေလးတစ္စီး၊ ဘယ္ညာဘက္မညီတဲ့ အေတာင္ပံနဲ႔ ေလယာဥ္ငယ္ တစ္စီးျဖစ္ခဲ့တယ္။

        ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ အတန္းေဖာ္ေတြ တေျဖးေျဖး ဝိုင္းလာခဲ့တယ္။ လူႀကီးမိဘေတြ ေပးမကိုင္တဲ့ အိမ္သံုးတန္ဆာပလာတခ်ဳိ႕ရဲ႕ သံုးနည္းေတြ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္သင္ျပတယ္။ အရင္ကလို လက္သီးနဲ႔ တျခားသူရဲ႕အျမင္အာရံုကို ကၽြန္ေတာ္မဖမ္းစားခဲ့ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေဘးက အျမင္အာရံုေတြမွာ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ၊ ေႏြးေထြးမႈေတြ သန္းလာခဲ့တယ္။

      အလယ္တန္းေရာက္ေတာ့ စာဖတ္ႀကိဳက္တဲ့ ေမေမအတြက္ စာဖတ္ၿပီးမီးထပိတ္စရာမလိုတဲ့ အေဝးထိန္း မီးဖြင့္ပိတ္ခလုတ္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္စမ္းသပ္ထြင္ေပးခဲ့တယ္။ ေမေမက ယံုရႏိုး၊ မယံုရႏိုးနဲ႔ ခလုတ္ကိုႏွိပ္ၾကည့္တယ္။ အခန္းမီး ဖ်တ္ခနဲလင္းလာတာကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္လင္တဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ေမေမကေျပာတယ္။

"ေမေမ ေျပာခဲ့သားပဲ... ေမေမ့သားက ပါရမီရွင္ဆိုတာ.."

      ေနာက္ဆံုးမွ ဆရာမခ်ယ္ရီက ကၽြန္ေတာ္ကိုေျပာျပတယ္။ ေက်ာင္းက ျပန္လည္ကုသ၊ ဖာေထးေရးအခန္းက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေမေမသပ္သပ္ငွားရမ္းခဲ့တဲ့ အခန္းပါတဲ့။ ေမေမက နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ပိုလွ်ံတဲ့ စိတ္ဖိအားအတြက္ ထြက္ေပါက္တစ္ခုရွာေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕လက္စြမ္းအားကိုျပဖို႔ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တယ္။

       အလယ္တန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တယ္။ အထက္တန္းေရာက္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္စိမ္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အမ်ားသူရဲ႕ ေဝဖန္သူျဖစ္ခဲ့ျပန္တယ္။ အိမ္စာ အခ်ိန္မီမတင္တာ၊ မၾကာခဏ လက္ေတြ႔ခန္းထဲကပစၥည္းေတြ ဖ်က္ဆီးတာ၊ ပိုဆိုးတာက အတန္းပိုင္ဆရာမကို ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝမႏွစ္သက္တာပါပဲ။ အခါႀကီးရက္ႀကီးေန႔မ်ဳိးေတြမွာ သူ႔ကို လက္ေဆာင္ပစၥည္းနဲ႔ကန္ေတာ့ဖို႔၊ ေပးဖို႔ အရိပ္အေယာင္ျပတတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ လူ႔အတၱကိုနားလည္တဲ့ အုပ္ထိန္းသူတခ်ဳိ႕က ေပးၾကပါတယ္။

       "ဒီေလာက္အက်င့္သိကၡာမရွိတဲ့ ဆရာမကို လက္ေဆာင္ေတြေပးၾကေသးတယ္။ ဒါဟာ သူခိုးကို ဓားရိုးကမ္းတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ ေမေမသူ႔ကို လက္ေဆာင္ေတြေပးရင္ သားေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး"

      ဒီလိုရဲ႕ေနာက္ဆက္တဲြက စာသင္ခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ခဲြျခားဆက္ဆံခံရတာပါပဲ။ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ စာမေမးဘူး။ စာကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုေရးေရး အမွတ္မ်ားမ်ားမေပးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာသင္ခန္းစည္းကမ္း လိုက္မနာဘူးဆိုၿပီး ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းဆင္းတိုင္း အခန္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ အျပစ္ေပးေတာ့တယ္။

        သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ ေက်ာင္းမွာတစ္ေယာက္တည္းက်န္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေမေမကငိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕မရွိတဲ့ၾကြက္သားကို ေထာင္ျပၿပီး

"ေမေမ... ဂရုမစိုက္ပါနဲ႔... သူ႔ကို ဂရုမစိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုလည္း မထိခိုက္၊ မနာက်င္ေစႏိုင္ေတာ့ဘူး"

      ကၽြန္ေတာ္စကားေၾကာင့္ ေမေမက တအံ့တၾသနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ "ေမေမ့သား မိုက္တယ္မဟုတ္လား?" ဆိုေတာ့ ေမေမကေခါင္းညိတ္ၿပီး "မိုက္ရံုမက အေတြးပါေကာင္းတယ္" လို႔ဆိုတယ္။

   အဲဒီေနာက္ ေက်ာင္းဆင္းတိုင္း ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာႀကိဳရင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ သန္႔ရွင္းေရးဝိုင္းလုပ္ေပးတယ္။

"ဒါဟာ အမွန္တရားအတြက္ ေပးဆပ္ျခင္းျဖစ္မလား?" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေတာ့ "ဒီအတြက္ သားဘက္မွာ ေမေမရပ္တည္တယ္။ သားတစ္ေယာက္တည္း တိုက္ပဲြဝင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး"လို႔ ေမေမက ေထာက္ခံတယ္။

   အထက္တန္းစာေမးပဲြေျဖဖို႔ ရက္နီးပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္အရည္အခ်င္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ေကာင္းရမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိျပန္တယ္။ ေခါင္းကို နံရံနဲ႔တိုက္၊ အစာငတ္ခံ၊ တရားထိုင္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အခန္းထဲမွာပိတ္ေလွာင္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ညံ့ဖ်င္းမႈအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဆႏၵျပမိတယ္။

      ေလးရက္လံုးလံုး ကၽြန္ေတာ္က အခန္းထဲမွာေနတယ္။ ေမေမက အခန္းျပင္မွာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မစားခဲ့ဘူး။ ေမေမလည္း မစားခဲ့ဘူး။

ပထမတစ္ရက္.... ေမေမက ေဖေဖအေၾကာင္းေျပာတယ္။ ေမေမနဲ႔ျပန္ေပါင္းဖို႔အတြက္ ေမေမကို ေဖေဖလာရွာခဲ့တယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေမေမျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ "သား ေအာင္ေအာင္ကို တစ္ေလာကလံုးကလူေတြ မႏွစ္သက္ခ်င္ေန ကၽြန္မခြင့္ျပဳတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုအေၾကာင္းမဲ့ ေစာ္ကားတာ၊ ထိခိုက္နာက်င္ေစတာကိုေတာ့ ကၽြန္မ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး" လို႔ ေဖေဖကို ေမေမက ေျပာခဲ့တယ္။

       ဒုတိယရက္.... ေမေမက ကၽြန္ေတာ္ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္စိုးကို အိမ္ေခၚလာတယ္။ ေက်ာ္စိုးက "ေအာင္ေအာင္... မူလတန္းတုန္းက မင္းေပးခဲ့တဲ့ ကြန္ထရိုးကားကို ငါ့စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ခုထိသိမ္းထားတုန္းပဲ။ အဲဒီကားေလးက ငါ့အတြက္ အရမ္းတန္ဖိုးရွိတဲ့ ကစားစရာေလးေပါ့။ အခု ေက်ာင္းစာမွာ နင္အခက္အခဲေတြ႔တယ္။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ? ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ မင္းျဖစ္ေျမာက္မွာပါ... မင္းက ငါတို႔အားကိုးရမယ့္ သူငယ္ခ်င္းပါကြာ" လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

         တတိယရက္... ဆရာမခ်ယ္ရီ အိမ္ကိုေရာက္လာတယ္။ ဆရာမက ငိုသံနဲ႔ "ေအာင္ေအာင္.. သားက ဆရာမသင္ဖူးသမွ် ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ အထူးခၽြန္ဆံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တျခားေက်ာင္းသားထက္ သား တမူထူးျခားခဲ့တယ္။ သား ေက်ာင္းစာမွာမထူးခၽြန္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သား က်န္းက်န္းမာမာရွင္သန္တယ္။ သား ထြင္ေပးခဲ့တဲ့ လွ်ပ္စစ္ဖုန္စုပ္ေက်ာက္သင္ပုန္းဖ်က္ေလး ဆရာမ ဒီကေန႔အထိ သံုးေနတုန္းပဲ။ ဒီအတြက္ သားကို ဆရာမဂုဏ္ယူတယ္" လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

      စတုတၳရက္မွာ အခန္းျပင္ဘက္ ဘာအသံမွ မၾကားခဲ့ရေတာ့ဘူး။ မစားမေသာက္နဲ႔ ေမေမ မခံႏိုင္မွာကို ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိတယ္။ အခန္းျပင္ဘက္ ကၽြန္ေတာ္ေျခဖ်ားေထာက္ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ေမေမက မီးဖိုထဲမွာ ေၾကာ္ခ်က္ေနတယ္။ ေမေမ့နား ကၽြန္ေတာ္မေရာက္ခင္ ေမေမက..

    "အင္း... သား ထြက္ထြက္လာခ်င္း ပထမဆံုးလုပ္ခ်င္တဲ့အရာက အစာစားတာပဲ ဆိုတာကို  ေမေမသိေနတယ္ေလ"

"ေမေမ.. သားကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္။ သား ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသံုးမက်ဘူးလို႔ ထင္မိတယ္"

"သားအသံုးမက်ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာတာလဲ? ေရွ႕ဆက္မယ့္လမ္းအတြက္ သား မစားမေသာက္တာကို အသံုးမက်ဘူးလို႔ ေျပာရင္ အဲဒီေျပာတဲ့လူ ေမေမနဲ႔ေတြ႔မယ္"

     လဝက္ေလာက္ေနေတာ့ ေမေမက ကၽြန္ေတာ္ကို အေရြးအခ်ယ္ပုစာၦတစ္ပုဒ္ေမးတယ္။

A. အေကာင္းဆံုးတကၠသိုလ္ကို တက္မလား?
B. အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမွာ ကားျပင္သင္တန္းတက္မလား?
C. တကယ္လို႔ တစ္ခုမွ မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ သားရဲ႕ဆႏၵ၊ ေရြးခ်ယ္မႈကို ေမေမအေလးထားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ B ကိုေရြးလိုက္တယ္။

     "သားသိတယ္ ေမေမ.. သား အေကာင္းဆံုးတကၠသိုလ္ရဖို႔ ေမေမ့နည္း၊ ေမေမ့ဟန္နဲ႔ လူေတြကိုခ်ည္းကပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ။ ေမေမကို ေနာက္ထပ္စိတ္ပ်က္ေအာင္ သား မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ေမေမ"

     "သားကလည္း ေမေမ့ကိုအထင္ေသးတာပဲ။ အတတ္ပညာေက်ာင္းသြားတာက သားရဲ႕အစြမ္းကို အႀကီးခ်ဲ႕ေပးလိုက္တာ၊ တကၠသိုလ္သြားတာက သားရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို ကုသျပင္ဆင္ေပးတာ၊ ေမေမလည္း ဆရာမတစ္ဦးပဲ ... ဒါေတြကို အကြက္ျမင္ပါတယ္ သားရယ္"

ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ၿပီးဆိုတယ္။

           ဒီလိုနဲ႔ အတတ္ပညာေက်ာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တက္ၿပီး ကားျပင္သင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲက ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚတို႔ရဲ႕စကားကို နားေထာင္ၿပီး ကားအျပင္ေကာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့ တယ္။ ေက်ာင္းက မိသားစုအိမ္ရာမွာ ေမေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေနတယ္။ ဒီအိမ္ရာထဲက ဆရာ၊ ဆရာမမိသားစုေတြရဲ႕ သားသမီးေတြက ႏိုင္ငံျခားထြက္ ေက်ာင္းဆက္တက္သူ၊ မာစတာဆက္ေျဖသူနဲ႔ အညံ့ဆံုးဆိုသူကေတာင္ ဘဲြ႔တစ္ခုရထားသူေတြျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ ဒီဝင္းထဲမွာ ငယ္ရာကေန ႀကီးလာတဲ့အထိ တျခားလူနဲ႔မတူ ဆန္႔က်င္ပုန္ကန္သူျဖစ္ခဲ့တယ္။

      ဒီအတြက္ ေမေမ မေရွာင္ပုန္းခဲ့ဘူး။ လူေတြကို မကြယ္ဝွက္ခဲ့ဘူး။ မလိမၼာတဲ့သားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လူေတြကို ရင္မဆိုင္ရဲ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါတင္မက ဘယ္သူ႔အိမ္က ကားပ်က္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚၿပီး အကူအညီေပးခိုင္းေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကားျပင္ေနတာကို ေဘးမွာရပ္ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းသာေက်နပ္တဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ ေမေမရပ္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ သားကို ကားျပင္ဆရာလို႔မျမင္ဘဲ ဒံုးပ်ံျပင္ဆရာလို ျမင္ခဲ့ပံုရတယ္။

   ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ အေကာင္းဘက္ကို တေျဖးေျဖးေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္။ သင္တန္းေက်ာင္းက ေက်ာင္းမၿပီးခင္ "ကားျပင္ပါရမီရွင္"အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္နာမည္တြင္ခဲ့တယ္။ ကားရဲ႕ေရာဂါေပါင္းစံုကုိ "ကုသ"သူျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဝပ္ေရွာ့တစ္ဆိုင္ေထာင္ခဲ့တယ္။ နာမည္ႀကီး အဖိုးတန္ကားေတြကိုပဲ ဝန္ေဆာင္မႈေပးခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္မွာ အလုပ္နဲ႔လက္မျပတ္ ကားေတြစည္ကားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ဓာတ္ဆီနံ႔ေတြနဲ႔ နံေစာ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ဘဝအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ခါးညႊတ္ရိုက်ဳိး ေတာင္းစားစရာမလိုခဲ့ဘူး။

     တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ရင္း စာထဲကေန ေပၚတူဂီစကားပံုတစ္ခုကို သြားေတြ႔တယ္။

"ဘုရားသခင္က ငွက္ညံ့ငွက္ဖ်င္းတစ္ေကာင္အတြက္ သစ္ကိုင္းနိမ့္တစ္ကိုင္း ျပင္ဆင္ေပးထားပါတယ္"တဲ့။

ဟုတ္ပါတယ္... ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီငွက္ညံ့ငွက္ဖ်င္းတစ္ေကာင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သစ္ကိုင္းနိမ့္တစ္ကိုင္း ေပးပို႔လာသူက ဘုရားသခင္မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ေမေမပဲျဖစ္ပါတယ္.......

မူရင္းေရးသားသူ - ေဆာင္းငယ္ (冬儿)
http://www.duwenzhang.com/wenzhang/qinqingwenzhang/ganwuqinqing/20120218/216949.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (ဆီေလ်ာ္ေအာင္) ဘာသာျပန္သည္။