သူမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ ကိုယ္႔အက်ဳိးေအာင္

Myint Myint Thein

          ေရွးအခါက ရြာတစ္ရြာက လူတစ္ေယာက္ဟာ မစားႏိုင္မေသာက္ႏိုင္ တေရွာင္ေရွာင္နဲ႔ အေတာ္မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလူဟာ မမာမက်န္းျဖစ္ေနေတာ႔ စိတ္လည္း အင္မတန္ညစ္ေနတယ္။ ေဆးအမ်ဳိးမ်ဳိးလည္း စားတယ္။ ဆရာအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔လည္း ကုတယ္။  ဒါေပမယ္႔ ဘာမွ မထူးျခားဘူး။ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အားအင္ဆုတ္ယုတ္လို႔သာ လာတယ္။

          အဲဒီလိုတေရွာင္ေရွာင္ေနရင္းနဲ႔ လူနာဟာ သူ႔ကိုလာျပီး သတင္းေမးတဲ႔သူေတြဆီက သတင္ေကာင္းတစ္ခု ရလိုက္တယ္။ သူရတဲ႔သတင္းကေတာ႔ အေရွ႔စူးစူးအရပ္မွာရွိတဲ႔ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ အင္မတန္အံ႔ၾသစ​ရာေကာင္းတဲ႔ ေဗဒင္ဆရာတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ဒီေဗဒင္ဆရာဟာ သူ႔ဆီကို ေရာက္တဲ႔ လူတိုင္းကို ခ်မ္းသာေအာင္လည္း ညႊန္ၾကားႏိုင္တယ္။ က်န္းမာေအာင္လည္းညႊန္ၾကားႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ႔ သတင္းပဲ။

          ဒီသတင္းကို ၾကားတာနဲ႔ လူနာဟာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေဗဒင္ဆရာဆီေရာက္ေအာင္သြားမယ္ဆိုျပီး အိမ္ကထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေဗဒင္ဆရာဆီသြားဖို႔ အိမ္ကဆင္းလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ လူနာဟာေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ျဖစ္လာျပီး လမ္းကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းလ်ွာက္ႏိုင္တယ္။ ဒါကို ေတြ႔ေတာ႔ လူနာက ငါေဗဒင္ဆရာဆီ သြားမယ္လို႔ လုပ္တုန္းရွိေသးတယ္။ ေရာဂါဟာခ်က္ခ်င္းသက္သာသြားတယ္။

ဒီဆရာနဲ႔ ငါနဲ႔ေတာ႔ အပ္စပ္ျပီး ဆရာ႔ဆီကို မေရာက္ရင္မေန၊ ေရာက္ေအာင္သြားမယ္လို႔ အားခဲလိုက္တယ္။

          အဲဒီလိုအားခဲျပီး အိမ္ကထြက္လာလိုက္တာ ညေနေစာင္းတဲ႔အခါ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ကိုေတြ႔ရတယ္။ ဒီတင္ လူနာက ေရွ႕ခရီးကိုဆက္ဖို႔ အခ်ိန္ကုန္ေနျပီ၊ ဒီေညာင္ပင္ေအာက္မွာပဲ ဒီညအိပ္လိုက္ေတာ႔မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ျပီး အမႈိက္သရိုက္ေတြလွဲကာ ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ စခန္းခ်လိုက္တယ္။

          လူနာဟာ ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ေနသားတက် ထိုင္လို႔လည္းျပီး ေရာ ေညာင္ပင္္ကိုေစာင္႔တဲ႔ ရုကၡစိုးဟာ ဘြားကနဲ႔ ကိုယ္ထင္ျပျပီး လူနာရဲ႕ေရွ႔မွာလာရပ္တယ္။ ျပီးေတာ႔ ရုကၡစိုးက “ အသင္လူသား ဘယ္ကိုသြားမွာမို႔ ငါ႔ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ဝင္နားတာလဲ ” လို႔ေမးတယ္။

          လူနာက “ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးဟာ အေရွ႕တိုင္းျပည္က အင္မတန္ေက်ာ္ၾကားတဲ႔ ေဗဒင္ဆရာၾကီးဆီသြားျပီး ေဗဒင္ေမးမလို႔ပါ ” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။

          ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ႔ ေညာင္ရုကၡစိုးက “ ဒီလိုဆိုရင္ ေကာင္းပါျပီ၊ ငါ႔အတြက္ပါ ေဗဒင္ဆရာကို သင္တစ္ခုေမးခဲ႔ပါ၊ ငါဟာ ဒီေညာင္ပင္က ခြာျပီး တျခားေညာင္ပင္ကို သြားခ်င္ပါရက္ကနဲ႔ မသြားႏိုင္ျဖစ္ေနတာဘာေၾကာင္႔ပါလဲ လို႔ ေဗဒင္ဆရာကို တစ္ဆိတ္ေမးေပးစမ္းပါ ”  လို႔မွာလိုက္တယ္။

          ရုကၡစိုးက အဲဒီလိုတဆင္႔ ေဗဒင္ေမးခိုင္းတာကို လူနာက “ ရုကၡစိုးနတ္မင္း ကၽြန္ေတာ္ေမးျဖစ္ေအာင္ေမးခဲ႔ပါမယ္ အရွင္ ” လို႔ ကတိေပးလိုက္တယ္။ ဒီလိုေျပာျပီးတာနဲ႔ တျပိဳင္တည္း ရုကၡစိုးလည္းသူ႔ေရွ႕ကေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ႔တယ္။

          လူနာဟာ ေညာင္ပင္ေအာက္မွာပဲအဲဒီည အိပ္ျပီး မနက္လင္းေတာ႔ ေရွ႔ကိုခရီးဆက္ထြက္ျပန္တယ္။ အဲဒီလိုသြားရင္းနဲ႔ ေတာင္ပို႔ တစ္ခုနားေရာက္ေတာ႔ ေျမြၾကီးတစ္ေကာင္ဟာ ေတာင္ပို႔ထဲက ထြက္လာျပီး လူနာသြားတဲ႔လမ္းမွာ ကန္႔လန္ျဖတ္ရပ္ေနတယ္။ ျပီးေတာ႔ ေျမြၾကီးက “ အသင္လူသား သင္ဘယ္ကိုသြားမလို႔ ဒီလမ္းကလာတာလဲ ” လို႔ေမးတယ္။

          ဒီေတာ႔ခရီးသည္လူနာက “ ေျမြမင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရွ႕မွာရွိတဲ႔ တိုင္းျပည္က အင္မတန္ေက်ာ္ၾကားတဲ႔ ေဗဒင္ဆရာဆီမွာ ေဗဒင္ေမးဖို႔ သြားမလို႔ပါ။ ” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။

          အဲဒီအခါေျမြက “ ဒီလိုဆိုရင္လည္း အဲဒီေဗဒင္ဆရာဆီမွာ က်ဳပ္အတြက္လည္း ေဗဒင္ေမးခဲ႔စမ္းပါ။ က်ဳပ္ဟာ ဒီေတာင္ပို႔ကခြာသြားခ်င္ေပမယ္႔ ဘာျဖစ္လို႔ မသြားႏိုင္သလဲ၊ မသြားျဖစ္သလဲ ဆိုတာေမးေပးစမ္းပါ ” လို႔တစ္ဆင္႔ ေဗဒင္ေမးခိုင္းျပန္တယ္။

          လူနာကလည္း “ ေကာင္းပါျပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ေမးျပီး အျပန္ကို ေျမြမင္းဆီ ဝင္ေျပာပါ႔မယ္။ ” လို႔ ကတိေပးလိုက္တယ္။ ဒီကတိကို ရတယ္ ဆိုရင္ပဲ ေျမြၾကီးဟာ သူ႔တြင္းထဲကို သူျပန္ဝင္သြားေရာ။ လူနာခရီးသည္ကလည္း ေရွ႕ကိုဆက္ျပီး ခရီးထြက္လာျပန္တယ္။

          လူနာဟာ အဲဒီလိုတျဖည္းျဖည္း ခရီးဆက္ထြက္လာလိုက္တာ ေနဝင္ခါနီးခ်ိန္မွာျမစ္တစ္ခုရဲ႕ကမ္းေဘးကို ေရာက္သြားတယ္။ ျမစ္ကလည္း က်ယ္ျပီး ကူးစရာ ေလွကူးတို႔ လဲမရွိတာနဲ႔ ကမ္းစပ္မွာထိုင္ျပီး ဘယ္လိုဒီျမစ္ၾကီးကို ကူးရပါ႔မလဲလို႔ စဥ္းစားေနတယ္။

          အဲဒီလို ထိုင္စဥ္းစားေနတုန္း မိေက်ာင္းၾကီးတစ္ေကာင္ သူ႔ေရွ႕ကို ကူးလာျပီး “ အသင္လူသား ဒီျမစ္ကို ေရာက္လာတာ အသင္ဘယ္သြားျပီး ဘာလုပ္မလို႔လဲ ” လို႔ေမးတယ္။

          မိေက်ာင္းကေမးေတာ႔ လူနာက “ မိေက်ာင္းမင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရွ႕ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းမွာရွိတဲ႔ အင္မတန္အံ႔ၾသစရာေကာင္းတဲ႔ေဗဒင္ဆရာဆီ သြားမလို႔ပါ။ ” လို႔ျပန္ေျပာတယ္။

          ဒီေတာ႔ မိေက်ာင္းက “ ေဗဒင္ဆရာဆီသြားမယ္ဆိုရင္ သင္႔ကို တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ က်ဳပ္ပို႔ေပးပါ႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကတိတစ္ခုေတာ႔ ေပးရမယ္။ အဲဒီကတိက ေဗဒင္ဆရာဆီကိုေရာက္ရင္ က်ဳပ္အေၾကာင္းကို ေမးေပးဖို႔ပါပဲ၊ က်ဳပ္ဟာမိေက်ာင္းျဖစ္ပါရက္ကနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ေရငုပ္လို႔မရသလဲ ဆိုတဲ႔အေၾကာင္းကို ေမးေပးမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္အေပၚကိုသာတက္စီးပါ။ တစ္ဖက္ကမ္းကို ပို႔ေပးပါမယ္။ ” လို႔ ေျပာျပန္တယ္။

          လူနာက “ေကာင္းပါျပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ေမးျဖစ္ေေအာင္ ေမးေပးပါမယ္။ ” လို႔ကတိေပးလိုက္တယ္။

          ဒီလိုကတိေပးလိုက္တာနဲ႔ မိေက်ာင္းဟာ လူနာကို သူ႔ေက်ာေပၚမွာစီးခိုင္းျပီး တစ္ဖက္ကမ္းကို ပို႔ေပးလိုက္တယ္။ လူနာဟာလည္း တစ္ဖက္ကမ္းကို ေရာက္ေတာ႔ မိုးခ်ဳပ္ေနတာနဲ႔ ကမ္းစပ္သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာပဲ အဲဒီည အိပ္လိုက္တယ္။

          မနက္လင္းတဲအခါ လူနာဟာ သူ႔ခရီးစဥ္အတိုင္းထြက္ျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သြားလိုက္တာ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ကို ေရာက္သြားတယ္။ သူေရာက္သြားတဲ႔တိုင္းျပည္ ဘုရင္က သူ႔တိုင္းျပည္ကို ဘယ္က တစိမ္းတရံဆံလူမွ ဝင္မလာရဘူး၊ ဝင္လာခဲ႔ရင္ ဝင္လာတဲ႔လူကို သတ္ရမယ္လို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္။

          လူနာအဲဒီတိုင္းျပည္ေရာက္သြားေတာ႔ အေစာင္႔မင္းခ်င္းေတြကဖမ္းျပီး သူတို႔ဘုရင္႔ေရွ႕ေတာ္ ပို႔လိုက္ၾကတယ္။ ေရွ႕ေတာ္ေရာက္လာတဲ႔လူနာကို ဘုရင္က “ အသင္ဒီတိုင္းျပည္ထဲကို ဘာျဖစ္လို႔က်ဴးေက်ာ္ျပီးဝင္ေရာက္လာခဲ႔သလဲ၊ ဒီတိုင္းျပည္ကို ဝင္လာတဲ႔သူကို သတ္ေစလို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားတာ သင္မသိဘူးလား ” လို႔ေမးတယ္။

          ဒီေတာ႔ လူနာက “ ဒီလိုအမိန္႔ထုတ္ထားမွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးမသိရပါ။ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးဟာ အမွန္အတိုင္းဆိုရင္ အရွင္မင္းျမတ္ရဲ႕ တိုင္းျပည္ကို လာသူမဟုတ္ပါ။ အေရွ႕အရပ္မွာရွိတဲ႔ အင္မတန္ေက်ာ္ၾကားတဲ႔ ေဗဒင္ဆရာၾကီးဆီကို သြားဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ” လို႔ တင္ေလ်ွာက္လိုက္တယ္။

          အဲဒီလိုလူနာက တင္ေလွ်ာက္တဲ႔စကားကို အနားမွာရွိတဲ႔ဘုရင္႔သမီးေတာ္ကၾကားေတာ႔ “ အို အေမာင္ ေဗဒင္ဆရာဆီကိုသြားရင္ ကၽြန္မအတြက္ပါ ေဗဒင္ၾကည္႔ခဲ႔ျပီးျပန္ေျပာပါဦး ” လို႔ ဝင္ေျပာတယ္။

ဆက္ရန္......  သားတုိ႔ေရ ပုံျပင္အဆက္လာပါျပီ

          လူနာကလည္း “ ေကာင္းလွပါျပီ သမီးေတာ္ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးျပန္လာရင္ အရွင္႔သမီးေတာ္ အတြက္ ေဗဒင္ဆရာက ဘာေတြေဟာလိုက္တယ္ဆိုတာ ျပန္ျပီး သံေတာ္ဦးတင္ပါ႔မယ္။ ” လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။

          ဘုရင္ၾကီးဟာ သမီးေတာ္နဲ႔ တိုင္းျပည္ထဲဝင္လာလို႔ဖမ္းထားတဲ႔လူနဲ႔ ေျပာတဲ႔စကားကိုၾကားရေတာ႔ အင္မတန္ခက္ခဲတဲ႔ ျပသနာတစ္ခုနဲ႔ ဆုံရသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ဘုရင္႔ရဲ႕သမီးဟာ ေမြးကထည္းက မမာတဲ႔ သမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္၊ ျပီးေတာ႔ ဒီသမီးေတာ္ဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး၊ တစ္နန္းေတာ္လုံးက အ ေနတယ္လို႔ ထင္ေနတဲ႔သမီး၊ ဒီသမီးဟာ အခု ဒီလူနဲ႔ေတြ႔ကာမွ ပထမဆုံးအၾကိမ္ စကားေျပာတယ္။ သူ႔စကားကလည္း သူ႔အတြက္ေဗဒင္ဆရာဆီ ေဗဒင္ေမးျပီး သူ႔ကို ျပန္ေျပာဖို႔ျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔ ဘုရင္ဟာ သူ႔တိုင္းျပည္ထဲဝင္လာတဲ႔ လူနာလူစိမ္းကို သူထုတ္ထားတဲ႔အမိန္႔အတိုင္း သတ္ပစ္လိုက္ရင္ သူ႔သမီးရဲ႕ ဆႏၵကို သူက ဖ်က္ဆီးလိုက္သလိုျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင္႔ဘုရင္ဟာ အင္မတန္ၾကီးတဲ႔ျပသနာၾကီးနဲ႔ ဆုံရသလိုျဖစ္ေနတယ္။

          ေနာက္ေတာ႔ ဘုရင္ဟာ သူအင္မတန္ခ်စ္လွတဲ႔ သမီးေလးကို ငဲ႔ကြက္ျပီး လူနာလူစိမ္းကို မသတ္ေတာ႔ဘဲ ေဗဒင္ဆရာဆီကို သြားခြင္႔ျပဳလိုက္တဲ႔အျပင္ ျပန္ရင္ဝင္ခဲ႔ျပီး ေဗဒင္ဆရာက သူ႔သမီးအတြက္ ဘာမ်ားေဟာလိုက္တယ္ ဆိုတာကို သံေတာ္ဦးတင္ရမယ္လို႔ပါ မွာလိုက္ေတာ႔တယ္။

          ဒါနဲ႔ လူနာဟာ နန္းေတာ္ကထြက္ျပီး သြားလိုက္တာ ရက္မၾကာခင္ပဲ ေဗဒင္ဆရာဆီကို ေရာက္သြားတယ္။ လူနာဟာ ေဗဒင္ဆရာဆီေရာက္တာနဲ႔ သူမက်န္းမမာျဖစ္ပုံကို ေျပာျပျပီး ေဗဒင္တြက္ေပးပါလို႔ ေတာင္းပန္တယ္။ ေဗဒင္ဆရာၾကီးလည္း လူနာကိုတြက္ခ်က္ၾကည္႔ျပီး “ မင္းဟာ ငါ႔ဆီကိုသာထြက္မလာရင္ ေသမယ္႔လူပဲ။ အခုေတာ႔ ဒီကိုယာယီခရီးလာလိုက္လို႔ မေသေတာ႔ဘူး။ က်န္းမာလာဖို႔ပဲရွိတယ္။ ျပီးေတာ႔ ဒီကျပန္သြားရင္ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အင္မတန္ၾကြယ္ဝ ခ်မ္းသာတဲ႔လူျဖစ္လိမ္႔မယ္ ” လို႔ေဟာလိုက္တယ္။

          ဒီလိုေဟာတာကို ၾကားလိုက္ေတာ႔ လူနာဟာ ေရာဂါလုံးဝေပ်ာက္သြားသေလာက္ ေကာင္းသြားတယ္။ ျပီးေတာ႔ လူနာက ေဗဒင္ဆရာကို ကန္ေတာ႔ျပီး “ ကၽြန္ေတာ႔အတြက္ေတာ႔ ဟုတ္ပါျပီ၊ လမ္းမွာလာတုန္းက မိတ္ေဆြေတြကမွာလိုက္လို႔ သူတို႔အတြက္ပါ နည္းနည္းတြက္ၾကည္႔ေပးပါဦး ” လို႔ ေျပာျပီး သူျဖတ္လာခဲ႔တဲ႔ တိုင္းျပည္က ဘုရင္႔သမီးဟာ ေမြးကတည္းက မာလည္းမမာဘူး၊ ခု ၁၆ ႏွစ္သမီးထိ စကားလည္းမေျပာဘူး၊ ဒါကိုတစ္ခ်က္ၾကည္႔ေပးပါ ” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။

          ဒီေတာ႔ ေဗဒင္ဆရာက မခက္ပါဘူးကြာ၊ အဲဒီဘုရင္႔သမီးဟာ သူ႔တစ္သက္မွာ ပထမဆံုးစကားေျပာတဲ႔ သူနဲ႔ သူ႔အေဖကေပးစားလိုက္ရင္ တစ္ခါတည္းမာျပီး လူေကာင္းျဖစ္သြားမွာေပါ႔ ” လို႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

          ဒီတင္လူနာကဆက္ျပီး “ ကၽြန္ေတာ္လမ္းမွာလာတုန္းက ျမစ္ကိုျဖတ္ကူးတဲ႔အခါမွာ မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္ေတြ႔လို႔ မိေက်ာင္းကမွာလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ မိေက်ာင္းျဖစ္ပါရက္ကနဲ႔ ေရထဲကို မငုပ္ႏိုင္ဘူး၊ ေရငုပ္လို႔မရဘူးလို႔ေျပာပါတယ္၊ ဒါကိုလည္း တဆိတ္ေလာက္ၾကည္႔ေပးပါ ” လို႔ ေဗဒင္ဆရာကိုေျပာျပန္တယ္။

          ေဗဒင္ဆရာက “ ေအး ဒါက ဒီလိုပါ၊ ဒီမိေက်ာင္းရဲ႕ ဦးေခါင္းမွာ အျမဳေတ ရွိေနတယ္။ ဒီအျမဳေတကိုထုတ္လိုက္ရင္ ဒီမိေက်ာင္းဟာေရငုပ္ႏိုင္မွာပါ၊ အျမဳေတရဲ႕သတၱိေၾကာင္႔သာ ေရမျမဳပ္ဘဲ ရွိေနတာ ” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။

          အဲဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ႔ လူနာက တစ္ခါထပ္ျပီး “ ေနာက္ရွိပါေသးတယ္၊ ဆရာ႔ဆီကို အလာမွာ လမ္းကေတာင္ပုိ႔ တစ္ခုက ေျမြတစ္ေကာင္ထြက္ျပီး ဆရာ႔ကိုေမးေပးပါလို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ ဒီေတာင္ပို႔မွာေနရတာျငီးေငြ႕လို႔တျခားကိုသြားခ်င္ေပမယ္႔ မသြားႏိုင္ဘူး၊ ဒါဟာ ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ ေမးခိုင္းပါေသးတယ္ ” လို႔ေမးျပန္တယ္။

          ဒီေတာ႔ ေဗဒင္ဆရာက “ ဒါကလည္းလြယ္ပါတယ္၊ ဒီေျမြဟာ ေတာင္ပို႔ထဲက ပတၱျမားၾကီးကိုေစာင္႔ေနရတာပါ။ ဒီပတၱျမားကိုယူပစ္လိုက္ရင္ ဒီေျမြဟာ သြားခ်င္တဲ႔ဆီ သြားႏိုင္မွာပါ ” လို႔ျပန္ေျပာတယ္။

          ဒါနဲ႔လူနာက ေမးခြန္းတစ္ခုက်န္ေသးေတာ႔ ေနာက္ဆုံးဆရာ႔ကို ေမးပါရေစ၊ ဆရာ႔ဆီကၽြန္ေတာ္လာတုန္းက လမ္းမွာေညာင္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ အိပ္ခဲ႔ရပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ေညာင္ရုကၡစိုးက ကိုယ္ထင္ျပျပီး သူဟာ ဒီေညာင္ပင္က ခြာသြားခ်င္ေပမယ္႔ မခြာႏိုင္ မခြဲႏိုင္ျဖစ္ေနတာ ဘာ႔ေၾကာင္႔ပါလဲ လို႔ အေမးခိုင္းလိုက္ပါေသးတယ္၊ ” လို႔ ေမးတယ္။

          ေဗဒင္ဆရာက “ ဒါကလဲ ေျမြရဲ႕ကိစၥမ်ဳိးပါ၊ ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ေရႊအိုးၾကီး ရွိတယ္၊ ရုကၡစိုးဟာ အဲဒီေရႊအိုးၾကီးကို ေစာင္႔ေနရလို႔ ဘယ္မွမေရႊ႕ႏိုင္မေျပာင္းႏိုင္နဲ႔ ဒီေညာင္ပင္မွာ ျမဲေနရတာပါ။ ေရႊအိုးကို တျခားေရႊ႕လိုက္ရင္ ေညာင္ရုကၡစိုးလဲ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္သြားခ်င္ရာသြား လာခ်င္ရာလာႏိုင္လိမ္႔မယ္ ” လို႔ေဟာလိုက္တယ္။

          ဒါနဲ႔ လူနာဟာ ေဗဒင္ဆရာေျပာသမွ် အကုန္မွတ္ျပီး ျပန္လာခဲ႔တယ္။ လူနာဟာတျဖည္းျဖည္းျပန္လာခဲ႔တဲ႔အခါ သူ႔ကို ေဗဒင္အေမးခိုင္းလိုက္တဲ႔ မင္းသမီးကေလးရဲ႕ တိုင္းျပည္ကို ေရာက္လာတယ္။ ဒီေတာ႔ လူနာက နန္းေတာ္ထဲဝင္ျပီး ေဗဒင္ဆရာေဟာလိုက္တဲ႔ အတိုင္း မင္းသမီးကေလးကို ျပန္ေျပာတယ္။

          ဒီတင္မင္းသမီးကေလးရဲ႕ ခမည္းေတာ္က သူ႔သမီးေတာ္ က်န္းမာေရး အသက္ရွည္ေရးအတြက္ ၁၆ ႏွစ္ကာလ အတြင္း ပထမဆုံး စကားေျပာသူနဲ႔ေပးစားရမယ္ဆိုတဲ႔ အတုိင္း ပထမဆုံး စျပီးစကားေျပာသူဟာ ေဗဒင္ဆရာဆီကို သြားတုန္းက ဝင္သြားျပီ ယခုျပန္ေရာက္ေနတဲ႔သူသာျဖစ္တဲ႔အတြက္ အဲဒီလူနာနဲ႔ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီကတည္းကစျပီး မင္းသမီးကေလးဟာ ပကတိက်န္းမာျပီး လူေကာင္းအတိုင္းျဖစ္သြားေတာ႔တယ္။

          ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းျပီျဖစ္တဲ႔ လူနာဟာလည္း မင္းသမီကေလးကိုရေတာ႔ သူ႔မိခင္ ဖခင္အိမ္ကို မင္းသမီးေလးကို ေခၚျပီး ေဆြျပ မ်ဳိးျပ ျပန္ခဲ႔တယ္။ လမ္းမွာျမစ္ၾကီးက မိေက်ာင္းဆီေရာက္တဲ႔အခါ လူနာျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ လူက မိေက်ာင္းကို ေခၚျပီ “ သင္ေရမငုပ္ႏိုင္တာ တျခားေၾကာင္႔မဟုတ္၊ သင္႔ေခါင္းထဲမွာရွိတဲ႔ အျမဳေတေၾကာင္႔ ေရထဲကိုျမဳပ္ေအာင္ မငုပ္ႏိုင္တာပါ ” လို႔ေျပာျပတယ္။

          ဒီေတာ႔ မိေက်ာင္းျဖစ္ျပီး ေရမငုပ္တတ္လို႔ စိတ္ညစ္ေနတဲ႔မိေက်ာင္းက “ ဒီလိုဆိုရင္ေခါင္းက အျမဳေတကုိ ထုတ္ယူပါ၊ ” လို႔ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ မင္းသမီးေလးရဲ႕ ခင္ပြန္းဟာ ဓားကေလးနဲ႔ မိေက်ာင္းေခါင္းက သားေရကို အသာခြဲျပီး အျမဳေတကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ ဒီလိုလည္းထုတ္ယူလိုက္ေရာ မိေက်ာင္းကလည္း ေရထဲကို ငုပ္ႏို္င္သြားေတာ႔တယ္။ ဒီတင္ မိေက်ာင္းကေက်းဇူးတင္လွျပီး အျမဳေတကို ေပးလိုက္တဲ႔အျပင္ တစ္ဖက္ကမ္းကိုလည္း သူ႔ကိုယ္ေပၚတက္စီးခိုင္းျပီး ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးစလုံးကို ပို႔ေပးလိုက္တယ္။

          သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေရွ႕ခရီးကို ဆက္လက္ထြက္ခဲ႔ၾကတဲ႔အခါ မၾကာခင္ပဲ ေျမြၾကီးရွိတဲ႔ေတာင္ပို႔ကို ေရာက္လာၾကတယ္္။ ဒီတင္ မင္းသမီးကေလးရဲ႕ခင္ပြန္းက ေတာင္ပို႔ထဲက ေျမြၾကီးကို ေခၚလိုက္ျပီး “ အသင္ေျမြမင္း၊ ေျမြမင္းဟာ ဒီေတာင္ပို႔က ဘယ္မွထြက္ျပီး မသြားႏိုင္တာ အျခားေၾကာင္႔မဟုတ္ဖူး၊ ဒီေတာင္ပို႔မွာရွိတဲ႔ ပတၱျမားကို ေစာင္႔ေနရလို႔ျဖစ္တယ္။ ဒီပတၱျမားကို ေဖာ္ျပီး တျခားကို ေျပာင္းေရႊ႕လိုက္ရင္ ေျမြမင္းဟာ ဒီေနရာက ခြာႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္ လို႔ ေဗဒင္ဆရာက ေဟာလိုက္တယ္ ” လို႔ ေျပာျပတယ္။

          ေျမြၾကီးဟာ အဲဒီစကားကိုၾကားေတာ႔ “ ေတာင္ပို႔ကို ျဖိဳျပီး သင္တို႔ အဲဒီ ပတၱျမားကို ထုတ္ယူသြားၾကပါေတာ႔၊ ဒီပတၱျမားဟာ က်ဳပ္အတြက္ တန္ဖိုးမရွိတဲ႔အျပင္ ဒုကၡေတာင္ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္ ” လို႔ျပန္ေျပာတယ္။

          ဒါနဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ေတာင္ပို႔ၾကီးကို ျဖိဳျပီး ပတၱျမားကို ထုတ္ယူလိုက္ၾကတယ္။ ဒီေနာက္ ေျမြၾကီးလည္း ေက်းဇူးအင္မတန္တင္ေၾကာင္းေျပာျပီး တျခားကို ထြက္သြားေတာ႔တယ္။

          ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ေတာင္ပို႔ၾကီးက ခြာလာျပီးေတာ႔ မၾကာခင္မွာပဲ ရုကၡစိုးရွိတဲ႔ ေညာင္ပင္ၾကီးကို ေရာက္လာၾကတယ္။ ေညာင္ပင္ကုိေရာက္တဲ႔အခါ လင္ျဖစ္သူက ေညာင္ပင္ေပၚေမာ႔ျပီး “ အရွင္ရုကၡစိုးနတ္မင္း အရွင္နတ္မင္း မွာလိုက္တဲ႔အတိုင္းကၽြန္ေတာ္ ေဗဒင္ဆရာဆီက ေဗဒင္ေမးျပီးျပန္ခဲ႔ပါျပီ၊ ရုကၡစိုးမင္း ဒီေညာင္ပင္က မခြာႏိုင္မသြားႏိုင္တာဟာ တျခားေၾကာင္႔မဟုတ္၊ ဒီေညာင္ပင္ေအာက္က ေရႊအိုးကို ေစာင္႔ေနရလို႔ျဖစ္တယ္။ ေရႊအိုးကို ေရႊ႕ပစ္လိုက္ရင္ အရွင္ရုကၡစိုးနတ္မင္း လိုရာကိုသြားႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္ ” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။

          ဒီအခါ ေညာင္ပင္ေပၚက အသံတစ္ခုက “ ဟုတ္ကျပီ၊ ငါ႔ေညာင္ပင္ရဲ႕အေရွ႕ဘက္ကိုထြက္တဲ႔အျမစ္ေအာက္မွာ ေရႊအိုးၾကီး ရွိေလရဲ႕၊ ေက်းဇူးျပဳျပီး အေမာင္ပဲ တူးေဖာ္ျပီး ယူပါေတာ႔၊ ဒီေတာ႔မွ က်ဳပ္လည္း သြားခ်င္ရာကို သြားႏိုင္ေတာ႔မယ္ ” လို႔ ေရႊအိုးၾကီးကို တူးယူဖို႔ အခြင္႔ေပးတယ္။

          အဲဒီ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ လင္ေယာက်္ားရဲ႕ မိဘမ်ားအိမ္ကို ျပန္ခဲ႔ၾကျပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေရႊအိုးၾကီးကို သြားေဖာ္ယူလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ေဗဒင္ဆရာေဟာလိုက္တဲ႔အတုိင္း လူနာဟာ က်န္းမာသူျဖစ္သြားျပီး ရြာမွာလည္း အခ်မ္းသာဆုံးလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ႔အျပင္ မင္းသမီးကိုပါ ရသူျဖစ္လာတယ္။

          ဒီလိုျဖစ္ရတဲ႔ မူလအေၾကာင္းရင္းကေတာ႔ ေဗဒင္ဆရာမဟုတ္ဘူး။ သူတပါးအက်ဳိးကို ေဆာင္မယ္ဆိုတဲ႔အတိုင္း ျပဳလုပ္တဲ႔ လူနာပဲျဖစ္တယ္၊ တကယ္လို႔ ဒီလူနာဟာ ေဗဒင္ဆရာကို ရုကၡစိုးအေၾကာင္း၊ ေျမြၾကီးအေၾကာင္း၊ မိေက်ာင္းၾကီးအေၾကာင္း၊ မင္းသမီးေလးရဲ႕ အေၾကာင္း ကို ဂရုတစိုက္ မေမးမိရင္ လူနာဟာ ဘာမွ မျဖစ္ဘဲ ခ်မ္းလဲခ်မ္းသာႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပဘူး။

ဥမေဒသ။        ။ သူတပါးအက်ဳိးေဆာင္က ကိုယ္႔ အက်ဳိးေအာင္တယ္။

(ဒီပုံျပင္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ ျမန္မာပုံျပင္မ်ားထဲမွာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေျပာပုံ နည္းနည္းစီကြာၾကပါတယ္၊)

(မြန္ပုံျပင္မ်ား တတိယတြဲ စာမ်က္ႏွာ ၁၀၃-၁၁၃)

လူထုဦးလွ၏တိုင္းရင္းသားပုံျပင္မ်ား