ေသမင္းကို ရွာသူ (ရခိုင္ပုံျပင္)
|
3:53 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
Myint Myint Thein
ေရွးတုန္းက တုိင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ အလြန္ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလွတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဆင္းရဲဒုကၡကိုမခံႏိုင္တာနဲ႔ လူေလာကႀကီးကို ျငီးေငြ႔ၿပီး ေသခ်င္တယ္လို႔ ေသမင္းကို လိုက္ရွာေနတယ္။ လူေတြ႕တိုင္း ေသမင္းဘယ္မွာရွိသလဲ ေမးေနေတာ႔တယ္။ အေမးခံရသူေတြကလည္း သူ႔ကို အရူးတစ္ေယာက္လို႔ ယူဆၾကၿပီး ဘာမွ မေျပာၾကဘဲ ေရွာင္ဖယ္သြားၾကတယ္။
ဒီလို လူအမ်ားက သူ႔ကို ေရွာင္ဖယ္သြားၾကတာဟာ သူအလြန္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလို႔ အဖက္မတန္ လူရာမသြင္းလိုတဲ႔ သေဘာ လုပ္ၾကတာပဲ လို႔ ေအာက္ေမ႔ၿပီး လူေတြနဲ႔ ေရာေရာ ေႏွာေႏွာ မေနခ်င္ေတာ႔ဘဲ စိတ္အပ်က္ႀကီး ပ်က္ၿပီး ရြာကပါထြက္လာခဲ႔တယ္။ လူသူကင္းမဲ႔တဲ႔ ေနရာေဒသေတြကို ေလွ်ာက္ၿပီး သြားလာရာက ပင္လယ္ကမ္းေျခတစ္ခုကို ေရာက္လာတယ္။ ဒီပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ေသမင္းေတာ႔ ရွိတန္ေကာင္းရဲ႕ဆိုၿပီး ေသမင္းကိုေတြ႕ေအာင္ လိုက္ရွာေနေတာ႔တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ႔ (ဝါႀကီး) အဖိုးအိုႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ (ေတာင္မႊီး) ေတာင္ေဝွး တစ္ေခ်ာင္းကို ေထာက္ၿပီး သူ႔ဆီေလွ်ာက္လာတာကို ေတြ႕ရတယ္။ အနားေရာက္ေတာ႔ (သငယ္ ဇားကိုလားေရာင္)
“ လူကေလး ဘယ္ကိုသြားမလို႔လဲ ” လို႔အဖိုးအိုကေမးလို႔ “ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္လြန္းလို႔ ေလာက
ႀကီးမွာ မေနခ်င္တာနဲ႔ ေသမင္းကို လိုက္ရွာေနတယ္” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
အဖိုးအိုဟာ လူငယ္ရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ႔ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္ၿပီး “ လူကေလး မင္းဟာ အေတာ္ရူးတဲ႔သူငယ္ပဲ ” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီစကားကို ၾကားေတာ႔ လူငယ္ဟာ စိတ္ပ်က္ၿပီး လွည္႔ထြက္သြားတယ္။ အဖိုးအိုက သူငယ္လက္ကို လွမ္းဆြဲ လိုက္ၿပီး “ ေနပါဦးကြယ္ သြားေတာ႔မလို႔လား၊ မင္းေတြ႕ခ်င္ေနတဲ႔ ေသမင္းက ငါပဲကြ ” လို႔ေျပာတယ္။
“ ဒီလိုဆိုရင္ အရွင္ေသမင္း ကၽြန္ေတာ႔ကိုၾကည္႔ၿပီး ဘာ႔ေၾကာင္႔ ရယ္ေနတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ႔ ကိုသတ္ပါေတာ႔လား၊ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်င္ေနတာ ၾကာလွပါၿပီ၊ ” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ေသမင္းလည္း လူငယ္ကိုၾကည္႔ၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လိုက္ျပန္ၿပီး “ လူကေလး…မင္းဟာ အခုေသခ်င္ေနေပမယ္႔ ေသေန႔မေရာက္ေသးလို႔ မေသႏိုင္ေသးဘူးကြယ္႔၊ ေသေန႔ေရာက္ရင္ မင္းမေသခ်င္ေသးလို႔ ပုန္းေနေပမယ္႔ မလြတ္ႏိုင္ဘူးကြယ္႔၊ ေသရမွာ မုခ်ပဲ ” လို႔ေသမင္းက ေျပာလိုက္တယ္။
“ ဒီလိုဆိုကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေန႔ေလာက္မွာ ေသေန႔ကို ေရာက္ၿပီး ေသရမွာလဲ၊ အမိန္႔ရွိပါ အရွင္ေသမင္း ” လို႔ ေမးျပန္တယ္။ ေသမင္းက မင္းဒီေနရာကထြက္သြားၿပီး ၇ ရက္ေစ႔တဲ႔ေန႔မွာ သူေ႒းျဖစ္လိမ္႔ဦးမယ္၊ သူေ႒းျဖစ္လို႔ ဆယ္ ႏွစ္ျပည္႔တဲ႔ေန႔မွာ မင္းမုခ်ေသရမယ္ ” လို႔ ေျပာၿပီးေနာက္ ေသမင္းက ေလးတစ္စင္းနဲ႔ ျမွားစူး ဆယ္ေခ်ာင္း ေပးလိုက္တယ္။ ဒီေလးနဲ႔ျမွားစူးကို မင္းအလိုရွိသလို အသုံးျပဳႏိုင္တယ္ ” လို႔ ေျပာၿပီး ေပ်ာက္သြားတယ္။
လူကေလးဟာ အဖိုးအိုေပးလိုက္တဲ႔ ေလးတစ္စင္းနဲ႔ ျမွားစူးေတြကို ယူၿပီး ထြက္လာခဲ႕တာ လမ္းခရီးမွာ ထမင္းမစားရတာ ၂ ရက္ရွိၿပီး ဆာကလည္း ဆာလွတာနဲ႔ အနီးအနားမွာ လိုက္ၾကည္႔တဲ႔အခါ ငွက္တစ္ေကာင္ကိုျမင္လို႔ ေလးနဲ႔ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ငွက္ဟာ ရိုးရိုးငွက္မဟုတ္ဘဲ ေရႊငွက္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။
လူကေလးဟာ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ေရႊငွက္ကို ပိုက္ၿပီးထြက္လာခဲ႔တယ္။ မၾကာခင္မွာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ကိုေရာက္လာတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေနရာေကာင္းေကာင္းတစ္ခုကို သူရလာတဲ႔ ေရႊငွက္နဲ႔လဲယူၿပီးေနာက္ ဒီေနရာမွာပဲ သူအလိုရွိတဲ႔ အိမ္တစ္ေဆာင္၊ ေရႊ ေငြ အျပည္႔နဲ႔ ခုခ်က္ျခင္းေရာက္ေစလို႔ အမိန္႔ေပးၿပီး ျမွားတစ္ေခ်ာင္းကို ေလးနဲ႔ ပစ္လိုက္တဲ႔အခါ ခ်က္ခ်င္း အိမ္တစ္ေဆာင္ ေရႊ ေငြ ပစၥည္း အျပည္႔အစုံနဲ႔ ျဖစ္လာၿပီး သူလည္းခ်က္ခ်င္း သူေ႒းျဖစ္သြားတယ္။
ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ႔ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ အေျခြယံသင္းပင္းမ်ားႏွင္႔ ေပ်ာ္ေနလိုက္တာ အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားတာလည္း သူမသိလိုက္၊ အဖိုးအိုေျပာခဲ႔တဲ႔စကားမ်ားကို
ဒီလိုနဲ႔ ကိုးႏွစ္ ခုႏွစ္လ ပိုင္းေရာက္လာေတာ႔ တစ္ေန႔မွာ သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း သူေ႒းဘဝကို မေရာက္ခင္က ေသမင္းနဲ႔ ေတြ႕ခဲ႔ရတဲ႔ အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ၿပီး အိပ္မက္မက္လာလို႔ သူလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္ လန္႔လန္႔နဲ႔ အိပ္ယာက ႏိုးလာၿပီး “အခုမင္းေသခ်င္ေပမယ္႔ မေသေသးဘူးကြယ္႔၊ မင္း ဒီကထြက္သြားရင္ သူေ႒းျဖစ္ရလိမ္႔ဦးမယ္၊ သူေ႒းဘဝနဲ႕ ဆယ္ႏွစ္ေစ႔တဲ႔ေန႔မွာ မင္းေသရလိမ္႔မယ္။” လို႔ ေသမင္းက ေျပာျပသြားတာကို ခုမွ ျပန္ၿပီး သတိရလာတယ္။ ဒီေတာ႔ သူေ႒းစည္းစိမ္ ကို ခံယူခဲ႔တဲ႔ ေန႔ရက္ေတြကို ျပန္ၿပီး စဥ္းစားၾကည္႔ေတာ႔ ဆယ္ႏွစ္ျပည္႔ဖို႔ ေနာက္ သုံးလ ပဲ လိုေတာ႔တာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီသုံးလျပည္႔ရင္ သူတကယ္ေသရေတာ႔မွာပဲ ဆိုၿပီး သိပ္ေၾကာက္ရြံ႕ စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ ဒါနဲ႔ မနက္မိုးလင္းေတာ႔ တပည္႔ေတြကို ေခၚ၊ သူ႔အတြက္ ေရလုံတဲ႔ ေသတၱာ တစ္လုံး ကိုအျမန္လုပ္ေစၿပီး ဒီေသတၱာထဲမွာ မပုပ္ မသိုးတဲ႔ အစား အစာမ်ားသုံးလ အတြက္ အလုံအေလာက္ ျပည္႔စုံေအာင္ အထည္႔ခိုင္းလိုက္ၿပီး ေသတၱာကို ပင္လယ္ကမ္းေျခရွိရာကို ယူေဆာင္သြားတယ္။
ပင္လယ္ကမ္းေျခေရာက္ေတာ႔ တပည္႔ေတြကို “ ငါ ဒီေသတၱာထဲ ဝင္ရင္ မင္းတို႔ အျပင္ကေန ေသတၱာကို လုံေအာင္ပိတ္ၿပီး အလြန္နက္တဲ႔ ပင္လယ္ေရေအာက္ထဲ ခ်ထားလိုက္ပါ။ ဒီေနာက္ ကမ္းေပၚ ကေနၿပီး ေသတၱာကို အလြယ္တကူနဲ႔ ဆြဲတင္လို႔ မရေအာင္လည္း ႀကိဳးရွည္ရွည္ ေကာင္းေကာင္းတစ္ပင္ ေသတၱာကို ခ်ည္ထားရမယ္။ ဒီကေန႔က စၿပီး ေနာက္သုံးလေက်ာ္လြန္ရင္ မင္းတို႔ ဒီေသတၱာကို ကမ္းေပၚေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္ရမယ္။ ” လို႔ ယုံၾကည္ရတဲ႔ တပည္႔ေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ မွာထားၿပီး သူလည္း ေသတၱာထဲကို ဝင္သြားေတာ႔တယ္။
တပည္႔ေတြကလည္း သူမွာတဲ႔အတိုင္း ေသတၱာကို ပိတ္လိုက္ၾက ၿပီး ႀကိဳးရွည္ရွည္ တစ္ပင္နဲ႔ ေသတၱာကို ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ၾကတယ္။ ဒီေနာက္ အလြန္နက္တဲ႔ ပင္လယ္ေရေအာက္ထဲ ေသတၱာႀကီးကို ခ်ထားလိုက္ၾကတယ္။ ႀကိဳးစကိုေတာ႔ ကမ္းစပ္ေပၚရွိ သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားလိုက္ၾကတယ္။
ေသမင္းလည္း လူ႔ျပည္လူ႔ရြာ က ေသမယ္႔သူမ်ားရဲ႕ စာရင္းကို ၾကည္႔တဲ႔အခါ သူေ႒းေလးအလွည္႔ ေရာက္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ေသမင္းက ( ေၾသာ္…ေဒသူငယ္အလွည္႔ ေရာက္နိန္ယာေဂါ၊ ငါနဲ႔ တြိကပ္ ရခန္း သိမ္းမလား ေလ ) “ ေၾသာ္….ဒီသူငယ္အလွည္႔ ေရာက္ေနတာကိုး၊ ငါနဲ႔ ဒီတစ္ခ်ီ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ႔ ” လို႔ ေသမင္းက ႀကိမ္းဝါးၿပီး သူေ႒းေလးကို ရွာဖို႔ လူ႔ျပည္ လူ႔ရြာ ကိုထြက္လာခဲ႔တယ္။
ေသမင္းဟာ တစ္ၿမိဳ႕ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕မွာ တစ္အိမ္းၿပီး တစ္အိမ္ ေလ်ွာက္ရွာတာ သူေ႒းကို မေတြ႕ဘူး။ ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလးေတြ တစ္ၿမိဳ႕ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕ တစ္အိမ္ၿပီး တစ္အိမ္ ရွာျပန္တယ္။ ဒါလည္းမေတြ႕ဘူ။ ေသမင္းလည္း အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားၿပီး ေသမည္႔သူမ်ားစာရင္းကို ျပန္ၾကည္႔တဲ႔အခါ ေသမယ္႔သူမ်ားစာရင္းမွာ သူေ႒းေလး အတိအက်ပါေနတာ ကိုေတြ႕ရျပန္တယ္။
ဒါနဲ႔ ေတာရြာ တစ္ရြာၿပီး တစ္ရြာ လွည္႔ၿပီး တစ္အိမ္ၿပီး တစ္အိမ္ အႏွံ႔ အျပားလိုက္ရွာျပန္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ မေတြ႔ဘူး။ ေသမင္းအခက္ေတြ႕ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင္႔ ေတာ ေတာင္ ၿမိဳင္ယံ အရပ္ရပ္ကို ေမာႀကီး ပမ္းႀကီး နဲ႔ မနားမေန လုိက္ရွာေနရေတာ႔တယ္။ သူေ႒းကေလး ေသရမယ္ဆိုတဲ႔ရက္က နီးလာၿပီး ၂ ရက္ထဲသာ လိုေတာ႔တယ္။ ေသမင္းကေတာ႔ မေလွ်ာ႔ဘူး။ ႀကိဳးစားပမ္းစား ရွာေနတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္မွာမွ ရွာမေတြ႕ဘူး။
ေသမင္းလည္း စိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္ၿပီး လက္မႈိင္ခ်ရမလို ျဖစ္ေနေတာ႔တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမာေမာ ပမ္းပမ္း ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ပင္လယ္ကမ္းေျခတစ္ခုကို ေရာက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ အေမာအပမ္း ေျဖဦးမယ္၊ ေျခလက္ေဆးဦးမယ္ ဆိုၿပီး ကမ္းစပ္ကို ဆင္းသြားတဲ႔အခါ ႀကိဳးတန္းတစ္ခုကို ေျခေထာက္နဲ႔ တိုက္မိၿပီး လဲက်သြားတယ္။
ေသမင္းလဲ စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ႀကိဳးကိုဆြဲလို
ေသမင္းက ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ “ ေဟ႔ေကာင္ … မင္းက ဒီလိုပုန္းေနလို႔ လြတ္မတဲ႔လား။ ငါလိုက္ရွာရတာ ဖတ္ဖတ္ ကိုေမာလို႔၊ လိုက္ခဲ႔စမ္း။” လို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္တဲ႔အခါ သူေ႒းေလးဟာ ေၾကာက္ေၾကာက္ လန္႔လန္႔နဲ႔ ေသတၱာထဲက ထြက္လာၿပီး ေသမင္းကို ေတာင္းပန္ဝန္ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး “ အရွင္ေသမင္း ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးကို ခ်မ္းသာေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စည္းစိမ္တစ္ဝက္ ခြဲေပးပါ႔မယ္ ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ေသမင္းက “ ငါ တစ္ခါက ေျပာၿပီးၿပီ မဟုတ္္လား။ ခ်က္ခ်င္းေသခ်င္တယ္ ဆိုေပမယ္႔ ေသေန႔ မေစ႔ေသးရင္ မေသႏိုင္ေသးဘူး။ ေသေန႔ ေစ႔ရင္ေတာ႔ မေသခ်င္ပါဘူးလို႔ ေတာင္းပန္ၿပီး ေျပာလို႔မရဘူး။ ေနာက္ေနာက္ က ျပဳခဲ႔တဲ႔ ကံ ~ ကံရဲ႕ အက်ဳးိအတိုင္း ျဖစ္ရမွာပဲ ” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
သူေ႒းကေလးက အမ်ဳိးမ်ဳိးေတာင္းပန္ေပမယ္႔ မရ၊ ေသမင္းဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အခ်ိန္ပို မေပးတဲ႔ နည္းတူ တစ္ခ်ိန္က ခ်က္ခ်င္းေသခ်င္လွၿပီး အခု မေသခ်င္ေတာ႔တဲ႔ သူေ႒းကေလး ကိုလည္း ခ်မ္းသာမေပးေတာ႔ဘူး။
ဥပေဒသ။ ။ ေလာကမွာ ေသျခင္းတရားကို ပုန္းေရွာင္ထြက္ေျပးလို႔ မလြတ္ႏိုင္။ တစ္ေန႔ ေသရမွာ မလြဲဧကန္ျဖစ္တယ္။
(ရခိုင္ပုံျပင္မ်ား စတုတၳတြဲ စာမ်ာက္ႏွာ ၁၁၃ - ၁၁၉ မွ)
လူထုဦးလွ ၏ တိုင္းရင္းသားပံုျပင္မ်ား စာအုပ္မွ
0 comments:
Post a Comment