အိမ္ေျပး

Kzw Khinzawwin's photo.

ဘာမွေတာ့မဟုတ္ဘူး
တစ္ေရးႏဳိးေတာ့ မုိးေတြက ရြာေနတုန္းပဲ။အိပ္ယာထဲ ထငုိင္ရင္း မွန္ျပတင္းမွာတင္က်န္ခုိသီး စီးက်ေနတဲ႕ မုိးေရစက္ေတြ ေငးၾကည့္ရင္း ဘာကုိသတိရမွန္းမသိ။ေရေႏြးအုိး ပလပ္ထုိးရင္း ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ေနစဥ္
က်ေနာ့္ အေဖ့အရြယ္ ဆရာၾကီးက ဗဳိက္ဆာလုိက္တာကြာေျပာျပီး က်ေနာ္တုိ႕ အခန္းထဲေပါက္ခ်လာသည္။
ဒါနဲ႕ပဲ လာဆရာၾကီး ကန္တင္းမွာတစ္ခုခုစား က်ေနာ္လုိက္ေကြ်းမယ္ ေျပာရင္း ယူနီေဖာင္းလဲလုိက္သည္။ယူနီေဖာင္း အျပည့္အစုံမဝတ္လ်င္ အခတ္မသင့္ ဖားခုန္ က်ြမ္းထုိးတုိးသြားနိင္သည္။ဒါ စည္းကမ္းပါပဲ။ေရာမ ေန ေရာမစည္းကမ္း။ ေက်ာင္းေန ေက်ာင္းစည္းကမ္း။ ကုမၼဏီေန ကုမၼဏီ စည္းကမ္း။ ၾကဳံဆုံရာ ဘဝမွာ က်ေနာ္တုိ႕ အလုိက္သင့္စီးေမ်ာနိင္ဖုိ႕လုိသည္။
က်ေနာ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ က်ေနာ္မိဘ မဟုတ္။ညီမဟုတ္ ။အစ္ကုိ မဟုတ္ ။သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ ။အပုိင္း အစ မ်ားစြာျဖင့္ အစားထုိးခ်ိတ္ဆက္ ဆက္ဆံေနရသလုိ က်ေနာ္လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိလည္း ထုိသူစိမ္း မ်ားကသာ ရဳတ္ခ်ည္းျဖည႕္စြမ္း ခ်ိတ္တြဲေပးေနၾကျပန္သည္။အေဖ့ကုိ တုိက္ရဳိက္ မကူညီႏုိင္ေပမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွ အေဖ့အရြယ္ေတြကုိ အေဖ့ေနရာထား ကူညီမိသလုိ အစ္ကုိ /ညီ /ညီမ အရြယ္ေတြကုိ ကုိယ့္ ေမာင္ႏွမ သားခ်င္းလုိပဲ ဆက္ဆံေပးေနမိျပန္သည္။က်ေနာ္တို႕ နိင္ငံဝန္ထမ္းဘဝ (အထူးသျဖင္)့ စစ္သားဘဝဆုိတာ ကုိယ့္ရပ္ဇာတိကုိ အေျကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေျကာင့္ အေရာက္ေပါက္နည္းလွသည္။
ျကက္ေတြလုိပဲ ေခ်းက်ရာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနရသည္။ကမၻာၾကီးက ေနတတ္လ်င္က်ယ္ျပီး မေနတတ္မထုိင္တတ္တဲ႕အခါ ပုိမုိက်ဥ္းေျမာင္းလာတတ္ေျကာင္းလည္း
ဘဝေပး အသိအရ သိရွိထား၍ ေတာ္ေသး၏ဟု စဥ္းစားျပီးသကာလ မုိးရြာရင္ လူေတြက ဘာလုိ႕ကုိယ့္ဇာတိရပ္ရြာကုိိ ္ုိပုိလြမ္းေနရသလဲဆုိတာ အိမ္ေျပးသား တစ္ေယာက္ထက္ ပုိနားလည္နိင္မယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ...။