မေျပာင္းခ်င္လုိ႔မရ ေမာင္သက္မြန္ ( ငါ န္ း ဇြ န္ )

May 20, 2014 at 7:30am

          ခရီးတစ္ခုကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့တာ ၂၅ ႏွစ္ၾကာခဲ့ေလေတာ့ေနာက္ ေၾကာင္းေတြ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။

          လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္က မိုးတြင္းကာလ မဂၤလာပဲြဆင္ႏႊဲေတာ့သၾကၤန္တြင္း ဒုလ္ႅဘရဟန္းခံရာက ထြက္လာတဲ့ သတို႔ သား၊ ဧည့္ခံပဲြမွာ မိုးတိတ္ဖို႔အေရးမိုးတားဂါထာေတြရြတ္လုိက္ရတာ။ အဲဒီတုန္းက မွန္တင္ခုံ တစ္လံုးအပါအ၀င္ မဂၤလာဧည့္ ခံပဲြစရိတ္က သံုးေသာင္း(က်ပ္)ေလာက္ ပဲ ကုန္ခဲ့တာ။ မႏၲေလးက အေဖနဲ႔ အေမ လုိက္လာၾကတာေတြမွတ္မိပါတယ္။ၿပီး ေတာ့ မဂၤလာပဲြမွာ ၾကားရတဲ့မဂၤလာမရွိတဲ့ စကားကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အၿပီးမွာေခတ္ စားေနတဲ့ အတုိင္ခံ ရတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းစကားၾကားရတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တိုးတစ္ႏွစ္ (ႏွစ္ႏွစ္ လား၊ သံုးႏွစ္လား မသိ၊ တစ္ႀကိမ္တိုး) ႏုိင္ငံျခား ပညာသင္သြားခြင့္ေတြဘာ ေတြအားလံုး ပိတ္သြားလိုက္တာပါပဲ။


          မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ မႏၲေလးျပန္ၾကမယ့္မိဘေတြအတြက္ ဟင္းေကာင္းေကာင္းမခ်က္ တတ္ေသးတဲ့ အိမ္ရွင္မက ဟင္းေတြ ခ်က္ထည့္ေပး။ ပင္ပန္းေပမယ့္ေနာက္ရက္ ေက်ာင္းျပန္တက္ၾက ေတာ့ ခြင့္မယူလို႔ အံ့ၾသၾကတယ္။ ဘယ္ခရီးထြက္ႏုိင္လိမ့္မလဲ။မဂၤလာ ေဆာင္တာေတာင္  မနည္းေဆာင္ရ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကသတို႔သမီး ဘက္ကလည္း ဘာမွ တတ္ႏုိင္ၾက တာမဟုတ္။

          မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ကုိယ္က ေစာေစာႏုိးတတ္ေတာ့ထမင္းအိုး တစ္လံုးခ်က္၊ ဇနီးသည္က ေနာက္က်ႏိုးတတ္ ေတာ့ သူႏိုးရင္ဟင္းခ်က္။ တစ္သက္လံုးကမခ်က္ခဲ့ေပမယ့္ ကုိယ့္အိုးကုိယ့္အိမ္နဲ႔က်ေတာ့ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ရတာပါ။ မခ်က္ ခ်င္တဲ့အခါလည္းဆုိင္ေတြနီးေနေတာ့ ၀ယ္စားလုိက္တာပါ။ ဟိုတုန္းက တစ္ ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ဘာတာေစ်းမွာ ေရာင္းတဲ့ ငါးက်ည္းေျခာက္ေၾကာ္ တစ္ထုပ္ဆဲြျပန္႐ုံေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္ဆို ေတာ့ ႏွစ္ထုပ္ဆဲြျပန္လာတာကြာတယ္လို႔တပည့္ေဟာင္း တစ္ေယာက္ က ေနာက္ေျပာင္တာခံရတယ္။

          ေနာက္ေတာ့ သမီးေလးေရာက္လာ၊ သမီးနဲ႔ဇနီးကုိေယာကၡမႀကီးက ေခၚသြားေလေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေငါင္ စင္းစင္းနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္။ ေတြ႕ခ်င္ရင္ညေနဘက္သြားေတြ႕။ ပထမေတာ့လမ္းေလွ်ာက္။ ေနာက္ဆုိက္ကားစီးခ်င္စီး။ တ႐ုတ္ စက္ဘီးေလးတစ္စီးေတာ့ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ၀ယ္ႏုိင္ပါတယ္။
          ျပည့္ျပည့္စုံစုံ မဟုတ္ေပမယ့္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကုိမိဘေတြက တာ၀န္ယူထားတာဆိုေတာ့ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ မရွိလွပါ ဘူး။ မိဘေက်းဇူးအျပင္ ေယာကၡမေက်းဇူးလည္းႀကီးတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ တစ္ဦးတည္းေမြးထားတဲ့ သမီးကလည္း ေဆြ ေတြမ်ဳိးေတြ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကဲြေတြၾကားမွာႀကီးရတာဆိုေတာ့ တစ္ေကာင္ႂကြက္ မျဖစ္ပါဘူး။ ဆယ္တန္းေျဖခါနီးအထိ အဘြား အိမ္မွာပဲေနတာပါ။သူ႔ အခ်စ္ ေတာ္ အဘိုးက သူငယ္ငယ္မွာဆံုး သြားလို႔ေျမးေတြငိုလိုက္ၾကရတာေလ။

          အေမလုပ္သူ ေလးႏွစ္ခဲြေလာက္ ပညာသင္သြားေတာ့လည္းသမီးက ေနတတ္ပါတယ္။ အဘြားေတြ၊ အေဒၚေတြ၊ ဦးေလးေတြ ညီ၊ ညီမ ၀မ္းကဲြေတြနဲ႔။

          အဲဒီအခ်ိန္ကာလေတြတုန္းက ေငြေၾကးသံုးစဲြရတာအေတာ္က်ပ္ တည္းပါတယ္။ အပုိ၀င္ေငြကလည္း မ်ားမ်ားစား စားမရွိဘဲကုိး။

          ဒီၾကားထဲ တစ္သက္လံုးလုပ္ဖို႔ ရည္စူးတဲ့ ေက်ာင္းဆရာကေနအရပ္ ဘက္ေျပာင္း၊ အသက္ ၅၀ မွာ အၿငိမ္းစားယူ၊ အလုပ္ ၁ ခုကုိ ၃ ႏွစ္ ေလာက္လုပ္လိုက္၊၂ ႏွစ္ေလာက္ လုပ္လုိက္နဲ႔ ေျပာင္းရျပန္။

          အိမ္ေထာင္က်၊ ကေလးရၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့သံုးေလးႏွစ္ေလာက္အထိေပကပ္ေနတဲ့ အိမ္ကေန ဖယ္ရေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာ စုေဆာင္းလာတဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြကုိအေတာ္ရွင္း ယူရတယ္။ တက္ၠသုိလ္၀င္းထဲက  အခန္းတစ္ခန္းမွာေနခြင့္ရတာ ကလည္း တစ္ႏွစ္ေလာက္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ အာဇာနည္ကုန္းနား ၂ ႏွစ္ ေလာက္ေနျဖစ္၊ အားလံုးလိုလိုကအၿငိမ္းစား အရာရွိ ေတြဆိုေတာ့ အေျပာင္းအေရႊ႕ အ၀င္အထြက္ မရွိလွပါဘူး။

ျဖစ္မယ့္ ျဖစ္ေတာ့လည္းအိမ္ရာအသစ္ ျပန္ေဆာက္မွာမို႔အားလံုးဖယ္ၾကရျပန္ေရာ။ အခု ရန္ကင္းကဒီအခန္းကုိ ေရာက္တာေျခာက္လေလာက္ရွိၿပီ။ ဒီရက္ပုိင္းမွာအိမ္နီးခ်င္းေတြေလးငါးေျခာက္ေယာက္လည္း အ၀င္အထြက္ ေျပာင္းအလဲ ရွိတာေတြ႕ရတယ္။ ကုိယ္ကေျပာင္းလုိက္၊သူတို႔က ေျပာင္းလုိက္နဲ႔။ ကုိယ္ကသာ အိမ္မွာေနေနရေပ မယ့္ အစိုးရ၀န္ထမ္း ဇနီးသည္က မုံရြာေတြ၊မိတ္ၳီလာေတြကုိ သုံးႏွစ္ ေလာက္ လွည့္ေျပာင္းေနျပန္ေရာ။

          ၂၅ ႏွစ္အၾကာမွာ လူမမာျဖစ္ ေနတာကေတာ့ တိုက္ဆုိင္တာပဲထင္ ပါရဲ႕။ တပည့္ေတြကုိ “ငါက က်န္း မာေရးဂ႐ု စိုက္တယ္။ က်န္းမာေရးက ငါ့ဂ႐ုစိုက္တာမဟုတ္ဘူး””လို႔ေျပာမိ ေတာ့ ““ကုိယ္ကေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ရမွာ မဟုတ္လား” လို႔ ျပန္ ေျပာၾကတယ္။ “အသက္ကပ်င္းေနေအာင္ ရွည္မွာ” လို႔ ေျပာတဲ့သူေတြကုိေတာ့ မက်န္း မမာနဲ႔ ရွည္ရမွာ ေၾကာက္ေၾကာင္းေျပာမိတယ္။

          ေျပာင္းခ်င္ခ်င္၊ မေျပာင္းခ်င္ခ်င္၊ ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ဆိုးတာပဲ ျဖစ္ ျဖစ္ေျပာင္းေနတာပဲေလ။ မေျပာင္း ခ်င္လို႔မရ။  

ေမာင္သက္မြန္( ငါ န္ း ဇြ န္ )