“စိန္မဟာသဘင္”

Soe Min May 18, 2014 at 10:11am

            ရန္ကုန္က ဗိုလ္စိန္မွန္ကြင္းထဲမွာ၊ မႏၱေလးက ေအာင္ပင္လယ္မွာ အုတ္အုတ္သည္းသည္း မည္းမည္းမို႔မို႔ တခဲနက္ အားေပးၾကတဲ႔ လူစုလူေ၀းႀကီးကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခါ ျပဳံးေပ်ာ္အားရ ၾကည္ႏူးမ၀တဲ႔သူေတြရွိသလို မ်က္ႏွာႀကီးမဲ႔မသြားေအာင္ ဘယ္လိုမွ ေအာင္႔အီးေစာင္႔စည္းလို႔ မရနိုင္ပဲ ေသြးက်ေဆးေလး ေျပးေသာက္၊ ဟိုလူ႔ေငါက္ သည္လူ႔ေငါက္၊ ျမည္တြန္ေတာက္တီး၊ မီးခဲဖင္ၾကားညွပ္မိသလို ထလိုက္ထိုင္လိုက္ ရတက္ေပြေနတဲ႔သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
တင္းမာျပတ္သားတဲ႔ အုပ္စုႏွစ္စု၊ လက္ရည္ညီလုနီးပါးျဖစ္လာတဲ႔အခါ လက္ထဲရွိတဲ႔  ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားေလးေတြ လက္လႊတ္ဆုံးရႈံးမွာ ေၾကာက္သူေတြကေတာ႔ “ဒါဟာ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္တာပဲ။ မလုပ္သင္႔ဘူး။ တိုင္းျပည္နစ္နာမွာေပါ႔။” လို႔ တိုင္းျပည္စီးပြား ကိုယ္႔စီးပြားသေဘာထားလို႔ ဆင္၀န္ကေတာ္ ေၾကာင္႔က်ႀကီးၾကပါတယ္။
(ထားရမယ္ေလ။ တိုင္းျပည္ခ်မ္းသာသမွ် သူတို႔ဆီမွာခ်ည့္ပဲဟာကို)

            လူတိုင္းလူတိုင္း စိတ္ထဲမွာ နားလည္လိုက္တာကေတာ႔ NLD န႔ဲ ၈၈ ဟာ စစ္အစိုးရကို စိန္ေခၚလိုက္တာပဲ လို႔ ျမင္ၾကပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ အဲသလို မေတြးမိပါဘူး။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ရုပ္လုံးေပၚလာတာက ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္ခ်င္ရာေတြ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနသူေတြနဲ႔ သူတို႔လုပ္သမွ် လည္စင္းခံရသူေတြ ေခါင္းငုံ႔မခံေတာ႔လို႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ၾကတဲ႔ပြဲ လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ စစ္တပ္ဘက္မွ စစ္အစိုးရ စစ္အစိုးရ လို႔ ပါးစပ္က တဖြဖြေျပာေနေပမယ္႔လည္းပဲ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ထားသူေတြပါတယ္။ သူတို႔အနီးအနားမွာ အခြင္႔ထူးခံ ေ၀စားမွ်စားလုပ္ေနတဲ႔ ခရိုနီေတြပါတယ္။ သစ္တစ္ပင္ အမွီျပဳထားတဲ႔ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ ငွက္တစ္ေသာင္းလည္း ပါတယ္။ သူတို႔ခိုင္းသမွ် အာဏာစက္ေအာက္ကေန စိတ္ပါပါ မပါပါ ၀င္ရုန္းေပးေနရတဲ႔ နိုင္ငံ႔၀န္ထမ္း ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ေတြလည္း ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သန္းေျခာက္ဆယ္ Vs တပ္မေတာ္သားအေရအတြက္ လို႔ လြယ္လြယ္တြက္လို႔မရဘူး။ စစ္တုရင္ စကားနဲ႔ ေျပာရင္ေတာ႔ သူတို႔ဘက္က အေရအတြက္နည္းေပမယ္႔ ျမင္းေတြ၊ ရထားေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေတြ၊ ရဲတိုက္ေတြ အကုန္ပါတယ္။ သည္ဘက္မွာေတာ႔ ရွင္းပါတယ္။ အဖိနွိပ္ခံ ျပည္သူလူထုတရပ္လုံးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒါ နယ္ရုပ္ကေလးေတြခ်ည့္ပဲ။ ေခါင္းေဆာင္ေပးမယ္႔ ဘုရင္မႀကီးရွိလို႔သာ အခုလို အံတုဘက္ၿပိဳင္၀ံ႕ၾကတာ။

            သည္အေရးေတြကို ႀကိဳျမင္လို႔ သြားေလသူႀကီးက (တကယ္ေတာ႔ သြားမသြားနိုင္ေသးသူ) ဘုရင္မႀကီးကို တုပ္တုပ္မွ မလႈပ္နိုင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ၿပီးရင္း ခ်ဳပ္ထားခဲ႔တာေပါ႔ေလ။ အခုေတာ႔ ဘုရင္မႀကီးက လြတ္လာၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း ဆုတ္ခြာသူႀကီးက ဂရိပုံျပင္ထဲမွာ ဇိယုစ္ႀကီးဆီက အာဏာသိမ္းတုန္းကလို ခံစစ္ဆင္ထားေသးတာ။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႔ ဇိယုစ္ႀကီးကို အထုံးေပါင္းတစ္ရာတိတိ ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ႔တာေၾကာင္႔ လက္ရုံးတစ္ရာပိုင္ရွင္ ဘရိုင္အားရီးယက္စ္ သာမကယ္ရင္ အဲ႔ဒီလူႀကီး အဲေလ အဲ႔ဒီနတ္ႀကီး ေသဖြယ္သာရွိေတာ႔သတဲ႔။ ကိုယ္တို႔ ဘ်င္မႀကီးလည္း ဘရိုင္အားရီးယက္စ္ မရွိရွာေတာ႔ အထုံးေပါင္းတစ္ရာနဲ႔ ေျခ/ဥႀကီးကို လူထုအားကိုးနဲ႔ အထုံးေျဖဖို႔ ႀကိဳးစားေနရရွာတယ္။

             သူကေတာ႔ သူ႔မွာ ဒါပဲ အားကိုးစရာရွိလို႔ အားကိုးတာပါ လို႔ ေျပာတယ္။ ကိုယ္ကလည္း လူထုၾကားကေန အားေပးရုံပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။ လူထုကို လူရယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာထားတတ္သူေတြနဲ႔သာဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ သည္ဘူတာေတာင္ ဆိုက္မလာပါဘူး လို႔႔ေတာ႔ ေတြးမိသား။ သူတို႔ကလြဲရင္ က်န္တာ လူလို႔ကို မမွတ္တာ သူ႔တစ္သက္ကိုယ္႔တစ္သက္ အတူေနလာဖူးလို႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိတာေပါ႔။ ဒါေပသိ တို႔ေမႀကီးက ဦးေဆာင္ၿပီဆိုရင္ တို႔ဘက္ကေတာ႔ မပ်က္မကြက္ကို အားေပးရမွာပါေလ။ ဟိုတခါ ေျပာခဲ႔ဖူးသလို “စုကို ခ်စ္လွလြန္းလို႔ မဟုတ္ေတာင္ (အမွန္ေတာ႔ ခ်စ္ပါတယ္ဗ်။ မြ မြ။ ဒီအေမေလး တစ္ေယာက္ရွိတာ မခ်စ္စရာလား။) ဒင္းတို႔ကို ေသာက္ညင္ကပ္လြန္းလို႔ အားေပးတာပါ” လို႔ ေျပာျပန္ရင္ ဟိုတဘက္ကလည္း “ေအာင္မယ္။ မင္းတို႔ လူအုပ္ကေလးနဲ႔မ်ား တက္မလာနဲ႔။ ေတာက္ခ်ပစ္လိုက္မယ္။ စက္ေသနတ္နဲ႔ တစ္ခ်က္ဆြဲလိုက္ရင္ အကုန္လန္႔ေျပးကုန္လို႔ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တစ္ၿမီးေတာင္ က်န္မွာ မဟုတ္။” လို႔ ပြဲေတြ႔ ျမစ္ခ်င္းၿပီး ေဆးစြမ္းေကာင္းႀကီးကို ထပ္သုံးလိုက္ဖို႔ မရွက္မေၾကာက္ ဟိန္းေဟာက္ၾကဦးမွာပါပဲ။

             မရွက္တတ္။ မေၾကာက္တတ္တဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ ဘုရားရွင္သာရွိရင္ သည္လူႀကီးေတြ ဧတဒဂ္ေတာင္ရဦးမယ္႔ပုံ။ “ဘာျပင္စရာ လိုသလဲ။ ငါတို႔ အေျခခံဥပေဒက တစ္ႏိုင္ငံလုံး ၉၉.၉% ေလာက္ေတာင္ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ေထာက္ခံထားတဲ႔ ဥပေဒပဲဟာ။” လို႔ လူသိရွင္ၾကား ေျပာရဲတဲ႔ ပါးစပ္ႀကီးေတြ ရွိပါတယ္။ “ငါတို႔လည္း ျပည္သူလူထု ေထာက္ခံမဲေတြနဲ႔ တက္လာတဲ႔ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြပါ။” လို႔လည္း သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ခၽြင္းခ်က္မရွိ ယုံၾကည္ထားၾကပါတယ္။ အထက္ကစကားႏွစ္ခြန္းကို ဘယ္သူကမွ မဟုတ္ပါဘူး ျငင္းလို႔မရပါဘူး။ (သည္ကေန႔ျငင္းရင္ မနက္ျဖန္ ေထာင္ထဲေရာက္မွာ။) မျငင္းေသာ္လည္းပဲ မင္းလည္းသိတယ္ ငါလည္းအသိ ဆိုတဲ႔အမွန္တရားႀကီးကို လုံး၀မ်က္ကြယ္ျပဳထားတာကေတာ႔ မန္က်ည္းရြက္ထြဋ္ထြဋ္ကေလး ေခၚခိုင္းတဲ႔ နန္းမေတာ္မယ္ႏုႀကီးနဲ႔ မျခားပါဘူး။ သူ႔ဘာသူ ႏုနုေခၚေခၚ ထြဋ္ထြဋ္ေခၚေခၚ၊ မန္က်ည္္းရြက္ကေတာ႔ သည္မန္က်ည္းရြက္ပဲ။ ဘႀကီးတို႔ဟာဘႀကီးတို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ျပည္ေတာ္ခ်စ္မင္းသားႀကီးလို႔ အထင္ေတြ ေရာက္ေတာ္မူသပဆိုလည္း သေဘာပါ။ သိဒၶတၳမင္းသားေလးကို သူ႔အေဖက သူအို သူနာ သူေသ မျမင္ရေအာင္ စီမံထားသလိုမ်ဳိး ဘဘဆီကို “ျပည္တြင္းျပည္ပ ဘယ္မီဒီယာသမားဆီကသတင္းမွ တက္မလာေစနဲ႔။ အလုပ္ကိစၥႏွင္႔ လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္သူမ်ားကိုသာ ကန္ေတာ႔ခံသည္။” လို႔ အိမ္၀မွာ စာဆြဲထားပါလား။ လူလည္းခ်မ္းသာ စိတ္လည္းခ်မ္းသာ။

             အခုေတာ႔ ဆင္အိပ္ရာ ဆိတ္နႈိးလိုက္ပါဦးမယ္ေလ။ နာဂစ္ေျခ/ဥႀကီး ဆနၵခံယူပြဲလုပ္တုန္းက အေရးေကာင္းတုန္း ဒိန္းေဒါင္းဖ်က္မွာ ေၾကာက္လို႔ ကိုယ္တိုင္ထြက္မကယ္ရုံတင္ မကဘူး။ သူမ်ားလာကယ္မယ္ဆိုတာေတာင္ “မလာပါနဲ႔။ အခ်စ္ရယ္ မလာခဲ႔နဲ႔။” လို႔ မ်ဳိးႀကီးသီခ်င္းထဖြင္႔တာ တစ္ကမာၻလုံးသိထားတဲ႔ကိစၥပါ။ အဲဒီတုန္းကေပါ႔ဗ်ာ။ ကိုယ္ေတြကလည္း ဘာေတြလုပ္ေနရတယ္ မွတ္လို႔လဲ။ ရန္ကုန္အိမ္မွာ ဘာေတြျဖစ္ၿပီး ဘာေတြပ်က္သြားသလဲေတာင္ ျပန္မၾကည့္နိုင္။ ကိုယ္တင္မက နယ္စပ္ေဒသမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူ အစိုးရ၀န္ထမ္းအားလုံး ေထာက္ခံဆႏၵမဲေတြရေအာင္ ေန႔မအားညမအား ႀကိဳးစားၿပီးေတာ႔ စာရင္းေတြ ျဖည့္ေပးေနရတာ။ ဗမာစကားတစ္လုံးမွ မတတ္တဲ႔သူေတြကို မွတ္ပုံတင္ပဲ ေပးေတာ႔မလိုလို၊ သန္းေခါင္စာရင္းပဲ ေကာက္ေနသလိုလို “ေရာ႔။ ဒီေနရာမွာ ဒါေလးကို ဒီလိုလုပ္လိုက္၊ မလုပ္တတ္ လက္ေဗြႏွိပ္သြား။” လို႔ ခိုင္းရတာကမွ လူေတြကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ေတြ႔ခဲ႔ရတာမို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ေလ။ စာရင္းထဲက လူဦးေရနဲ႔ကိုက္ေအာင္ မျပည့္မခ်င္းလိုက္ျဖည့္ေပးရတဲ႔ ေထာက္ခံမဲေတြကဆို လက္ေတြကိုေညာင္းေရာ။ ၀န္ထမ္းအားလုံး ၿမဳိ႔တပတ္ပတ္ၿပီးေတာ႔ “ေထာက္ခံပါတယ္။ ေထာက္ခံပါတယ္။” အေအာ္ခိုင္းလို႔ ထြက္ခဲ႔ရတာလည္း က်ဳပ္တို႔ပဲ။
  
             “မိၿပီ မိၿပီ။ သမိုင္းတရားခံ။ နင္တို႔လုပ္လို႔ တိုင္းျပည္ႀကီး ဒုကၡမ်ားကုန္တာကိုး။” လို႔ လာမစြပ္စြဲနဲ႔ဆရာ။ က်ဳပ္တို႔အားလုံး အထက္ကခိုင္းတာလုပ္ရတာ။ က်ဳပ္တို႔အထက္ကလူေတြလည္း သူ႔အထက္က ခိုင္းတာ လုပ္ရတာ။ ခင္ဗ်ားလက္ညဳိးႀကီး အေပၚသာေထာင္တက္တက္သြားေခ်ေတာ႔။ ဒါေပသိ အခုေတာ႔ အဲသည္အထက္ကဟာႀကီးေတြကလည္း “နင္တို႔ပဲ ဒါႀကီးသေဘာတူတယ္ဆို။” လို႔ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကၿပီ။ ကိုင္း ဘယ္႔ႏွယ္လုပ္ၾကမတုန္း။ သေဘာတူသည္ျဖစ္ေစ၊ မတူသည္ျဖစ္ေစ၊ အတင္းတူခိုင္းတုန္းက တူခဲ႔သလိုပဲ။ အခုက်ေတာ႔ နင္တို႔ဟာနင္တို႔ သေဘာတူထားၿပီးသားမို႔ ျပင္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး လို႔လည္း ျပန္ၿပီး ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီး လုပ္ထားေသးတယ္။ ေအာင္မယ္မင္း “ဒါႀကီး သြားျပင္လိုက္ရင္ ျမန္မာတစ္ျပည္လုံး တိုင္းတပါးလက္ေအာက္ကို ျပန္ေရာက္သြားမွာေပါ႔” ဆိုတာကလည္း လူငွားနဲ႔လွည့္ေအာ္ခိုင္းထားျပန္ေသး။

            တိုင္းျပည္တစ္ျပည္အတြက္ အသက္တမွ်အေရးႀကီးတဲ႔ သည္အေျခခံဥပေဒဆိုတာႀကီးကို ခုစာကေလးေၾကာ္ ခုဆီထမင္းလုပ္ရမွ ျဖစ္မွာလား။ နဂိုတုန္းက ကာလရွည္လ်ားစြာ တိုင္ပင္ေရးဆြဲသြားတဲ႔ ျမန္မာျပည္က ရွိရွိသမွ် ပညာရွင္၊ ဆရာသမားႀကီးမ်ားကိုေရာ အားနာစရာ မေကာင္းဘူးလား လို႔ ေမးလာရင္ ကိုယ္လည္းပဲ အဲသည္ ပညာရွင္ႀကီးေတြကို ျပန္ေမးခ်င္တဲ႔စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ အဲ႔ဒါႀကီးဟာ တကယ္ပဲ ဘဘတို႔ စိတ္တိုင္းက် သေဘာတူ နွစ္ၿခဳိက္စြာ ေရးဆြဲခဲ႔ၾကတာလား။ ဘဘတို႔ဆီကိုေရာ အထက္က ညႊန္ၾကားလႊာေတြ မေစခဲ႔ဘူးလား။ ဘဘတို႔ရဲ႕ ဆႏၵမဲေတြကေရာ အဲ႔ဒါႀကီးေရးဆြဲတဲ႔ေနရာမွာ အသက္၀င္ခဲ႔လို႔လား။ ကဲပါေလ။ လိုရင္းကို ဒဲ႔ေမးလိုက္ပါ႔မယ္။ ဘဘကိုယ္တိုင္ အဲ႔ဒါႀကီးကို ျပင္ခ်င္သလား မျပင္ခ်င္ဘူးလား။ စိတ္ထဲရွိတဲ႔အတိုင္း ရဲရဲႀကီး ေျပာခ်လိုက္စမ္းပါေလ။ သူတို႔ အဲ႔ေလာက္ သတၱိရွိၾကရင္လည္း သည္ဘူတာ မဆိုက္တာ ဧကန္။ (နင္ေတာင္မွ ၿမဳိ႕ပတ္ၿပီး ေထာက္ခံပါတယ္ လိုက္ေအာ္ခဲ႔ေသးတာ ေမာင္စံဖားရယ္)

            ကဲ အခုေတာ႔ ဘ်င္မႀကီးက တစ္ကြက္ေရႊ႕ထားတယ္ဗ်ား။ ဟိုတေလာက ကုလားထိုင္အနီေတြေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ပြဲနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္စမ္းပါ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိသလဲ ျမင္ေအာင္ၾကည့္စမ္းပါ။ မျငင္းနိုင္တာကေတာ႔ အဲသည္လူေတြက ေဆးလိပ္ခုံက ကားနဲ႔တင္ေခၚလာတာ မဟုတ္ဘူး။ ၀န္ထမ္းေတြ မလာမေနရ ဂ်ဴတီခ်ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႔သုံးေထာင္ ေန႔တြက္ရလို႔ ဗီနိုင္းေလးေတြ ကိုင္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို လိုလားေနတယ္။ တစ္ဘက္မွာေတာ႔ လူတခ်ဳိ႔ဟာ အဲသည္အေျပာင္းအလဲႀကီး ျဖစ္လာမွာကို ေသမေလာက္ ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ သည္အခါမွာ သူတို႔ဘက္က ထပ္ေရႊ႕မယ္႔ အကြက္ကေတာ႔ ဟိုဘက္ကလူေတြကို ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္မယ္႔ လူတခ်ဳိ႔ကို လက္သပ္ေမြးၿပီး ေနရာအႏွံ႔မွာ တိမ္ၾကားမင္းေခါင္ လုပ္ခိုင္းလိမ္႔မယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ေအာ္နိုင္တဲ႔ကေလး မုန္႔စားရတယ္ လို႔ တြက္ၾကမွာပဲ။ အဆုံးစြန္ထိ လိုက္တြက္ရင္ မတတ္သာလို႔ အေလွ်ာ႔ေပးရေတာင္ “သည္ေလာက္ေတာင္ တက္ခ်င္တဲ႔မိန္းမ။ တက္စမ္းဟယ္။” ဆို ဟေပးၿပီးေတာ႔မွ လူထုကိုယ္တိုင္က ေထာက္ခံမႈေလ်ာ႔လာေအာင္ အမွားေတာထဲတြန္းပို႔ၿပီး ဒလန္ေတြ အလံရွဴးေတြနဲ႔ အျမန္ဆုံး ျပန္ျဖဳတ္ခ်ပလိုက္ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ ဆြဲၾကမွာေပါ႔။ ထိုင္းမွာ ယင္လတ္တို႔ ျဖစ္တဲ႔အတိုင္းေလ။ သူတို႔ဆီ စစ္တပ္က ဘယ္ႏွစ္ခါ အာဏာသိမ္းဖူးသလဲ မသိေသးရင္ ေမးၾကည့္လိုက္ပါဦး။

             သည္အေရေတြျမင္လို႔ က်ဳပ္တို႔ဘက္ကလည္း ေနာက္ေရႊ႕ရမယ္႔အကြက္ကို စဥ္းစားထားပါတယ္ဗ်ာ။ ေျပာခဲ႔ၿပီးသား။ သည္ပြဲဟာ NLD ပြဲလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၈၈ပြဲလည္း မဟုတ္ဘူး။ တဘက္သတ္ေရးဆြဲထားတဲ႔ အေျခခံဥပေဒမွာ ဒီမိုကေရစီနည္းက် ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲစရာေတြ ပါတဲ႔အတြက္ ဆႏၵမဲေပးသူ ျပည္သူလူထုကို သေဘာေပါက္ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပတာ။ သည္ထဲကအခ်က္ေတြကို ျပင္တဲ႔အခါမွာလည္း ေဒၚစုအတြက္ျပင္တာ၊ စစ္တပ္အတြက္ အျပင္မခံတာဆိုတာမ်ဳိး မရွိသင္႔ဘူး။ မူကိုမူလိုပဲျမင္မွ လူကိုလူလိုပဲျမင္မွ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ေဆြးေႏြးလို႔ ရမယ္႔ ကိစၥေတြပါေလ။ (မွတ္ထားေနာ္။ ေဆြးေႏြးလို႔မရဘူး ဆိုကတည္းက မူကိုမူလိုမျမင္နိုင္လို႔။ လူကိုလည္း လူလို မျမင္နိုင္လို႔။ သေဘာေပါက္)

              သည္ထဲမွာ အရမ္းအရမ္းကို လူေျပာမ်ားေနတဲ႔ အစိတ္သားကိစၥကို ၀င္ေညွာ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ေလာေလာဆယ္ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ၀င္ထိုင္ေနသူ တပ္မေတာ္သားကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားရဲ႕ ဆႏၵကိုပဲ ခံယူခ်င္ပါတယ္။ လူႀကီးမင္းတို႔ဟာ တကယ္ပဲ မိမိသေဘာဆႏၵ နဲ႔ အယူအဆကို ေဖာ္ထုတ္ေဆြးေႏြးႏိုင္တဲ႔ အေလ႔အက်င္႔ေကာင္းေတြ ရဖူးပါသလား။ ဗူးဆိုရင္ ဖယုံသီးရဲသလား။ သည္ေနရာ သည္ကုလားထိုင္ေပၚေရာက္လာဖို႔ ဌာနတြင္း ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ဘယ္ေလာက္ တုပ္ေနွာင္ထားခဲ႔သလဲ။ ဇာတ္ဆရာအလိုက် ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္ရမယ္႔သူေတြလား။ အဘက ျဖဴဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက မျဖဴ႕တျဖဴကေလးေတာင္ လုပ္ခြင္႔ရွိလို႔လား။ အဲ႔ဒီဟာေတြ တစ္ခုမွမပါပဲ အဲသည္ထဲ သြားသြားထိုင္ရတာကေတာ႔ ဘာအဓိပၸါယ္မွလည္း မရွိဘူး။ (မထိုင္ဘူးကြာလို႔ ျငင္းခြင္႔ရွိရင္လည္း သည္ဘ၀မေရာက္ဘူးေပါ႔ေလ။)

            ဘတို႔လည္း ငယ္ရာကႀကီးလာတာ။ သားတို႔လည္း ငယ္ရာကႀကီးလာတာ။ အခုဆို ကိုယ္ေတြေတာင္ သည္ေလာက္ႀကီးလာမွ ကိုယ္႔ဘေတြဆို အိုၿပီ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘတို႔ေသတဲ႔အခါ ဘတို႔ေျမးေတြ ျမစ္ေတြကို သားတို႔က ဘတို႔လုပ္တဲ႔အတိုင္း ေသနတ္ေျပာင္း၀ကလာတဲ႔အာဏာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံတာကို ျမင္ခ်င္သလား။ မျမင္ခ်င္ ျပင္။ ငကန္းေသလို႔ ငေစြေတြေပၚလာတဲ႔အခါတိုင္း “ေနပါဦးဟယ္။ ငါ႔ေရွ႕ကလူေတြက အကုန္တုပ္သြားလို႔ ငါလည္း အခုမွ စားကလွည့္ေရာက္တာပါ။ နင္စားခ်င္ နင္႔ကလွည့္ ေရာက္ေအာင္ေစာင္႔။” လို႔ ေျပာေျပာစားစားကေလး စားေနဦးမွာလား။ မစားေစခ်င္ ျပင္။ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ အႏွစ္နွစ္ဆယ္ဆို စုစုတို႔ စိန္္စိန္တို႔ ေရႊေရႊတို႔ဆိုတာ ရွိေသးရင္ေတာင္ က်ားစီးဖားစီး အလုပ္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ မေသခ်ာေတာ႔ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္အတြက္ မျပင္ဆင္ထားေတာ႔ဘူးလား။ ေနာက္မွ ေနာက္ေရာက္လ်ား မီးစင္ၾကည့္ကမလို႔လား။

             ငယ္ငယ္က ေရႊနန္းတင္တို႔ စိန္ေအာင္မင္းတို႔ ၾကည့္ဖူးတယ္။ သမာၻရင္႔ မင္းသားႀကီးေတြဆိုေတာ႔ အသံေရာအကေရာ ဆိုငိုေျပာ နိုင္နင္းတာ ကတတ္တာ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပသိ အရြယ္ေတြကေတာ႔ အိုရွာၿပီ။ နွစ္ပါးခြင္မွာ သားေတြကို အလွည့္မေပးပဲ သူတို႔ခ်ည့္ လုလုကတာျမင္ရတဲ႔အခါ တစ္ခါက ႏွစ္ခါေတာ႔ ေကာင္းတာေပါ႔။ အခါခါျဖစ္လာတဲ႔အခါေတာ႔ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ မင္းသားကတာ ၾကည့္ခ်င္ေသးတဲ႔ ပရိသတ္အတြက္ သည္အဖိုးႀကီးေတာ္ပါေတာ႔ လို႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ရတယ္။ သူတို႔ပညာေတြ ကေလးေတြကို အကုန္သင္ေပးထားေတာ႔ ဘာျဖစ္မွာမို႔လဲ။ အခုလည္း ေနာက္ထြက္မယ္႔ပြဲမွာ ကမယ္႔မင္းသားႀကီးေတြကေတာ႔ ေျခာက္ဆယ္ေအာက္ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ ဘိုးေတာ္ေတြကလည္း ေရႊမန္းတင္ေမာင္လို ကရင္းစင္ေပၚမွာ ေသခ်င္သလား မသိပါဘူး။ ေနာက္မွာ သားေတြတပုံႀကီး ရွိပါ႔ဗ်ာ။ အလွည့္ေပးလိုက္စမ္းပါဦး။ မတတ္ေသးဘူးထင္ သင္ေပးခဲ႔စမ္းပ။ သူတို႔ခမ်ာ ကခ်င္လြန္းလို႔ပါ။ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း နဲ႔ ရိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္း ခိုင္းရင္ေတာ႔ ေမ်ာက္ဖိုးစိန္ပဲ ထြက္လာမွာဗ်ား။
(မွတ္ခ်က္။ ေမာင္စံဖားကေတာ႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ၀င္ကရန္ စိတ္ကူးမရွိပါေၾကာင္း)