သားရဲတိရစၦာန္ မူလစိတ္ႏွင့္ ဘုုန္းၾကီးေခါင္းေဆာင္

အႏွစ္ခ်ဳပ္ -  “အနိစၥ၊ ဒုုကၡ၊ အနတၱ” လိုု႔ ေဟာေျပာတာျခင္း တူေပမယ့္ ဒလိုုင္းလားမား ႏွင့္ သီတဂူသည္ မတူညီႏိုုင္။ ေရွ႕ကလူသည္ ဘုုရားစကား အစစ္အမွန္ (ဗုုဒၶဝါစန) ကိုု ေဟာေျပာေနတာ ျဖစ္ျပီး ေနာက္ကလူမွာ ဗုုဒၶဝါစနကိုု ဖ်က္ဆီးသူ ျဖစ္ေနပါ၏။ တရားဓမၼ၏ ႏွစ္လိုုခ်ီးက်ဳးဖြယ္ ျဖစ္မႈဟူသည္ စာသားမဟုုတ္၊ ေဟာေျပာျပေနသူ၏ အေျခခံမူလစရိုုက္ ၊ စင္ၾကယ္ေသာ ေစတနာရွိမႈ မရွိမႈ ေပၚမွာ မူတည္ေၾကာင္း ပိဋကတ္ေတာ္ အကိုုးအကားတိုု႔ကိုု ယူ၍ စိတ္ပညာႏွင့္ ဒႆန ရူေဒါင့္တိုု႔မွလည္း ေဝဖန္ကာ အဆံုုးအျဖတ္ကိုု ျပဆိုုထားပါသည္။

မေထရ္ ဝႆကာရ ။ ။ အသိုု႔နည္း၊ ငါတိုု႔၏ဆရာ ဗုုဒၶသည္ တပါးပါးေသာ ဘိကၡဳရဟန္းကိုု ဆရာမ်က္ကြယ္ျပဳျပီးေနာက္ သာသနာကိုု ဦးေဆာင္ရန္ ညႊန္ျပခဲ့ေပ သေလာ ?

မေထရ္ အာနႏၵာ။ ။ မညႊန္ျပခဲ့ပါ

မေထရ္ ဝႆကာရ ။ ။ သိုု႔ဆိုုလွ်င္ သံဃာတိုု႔အၾကား ကြဲျပားခဲ့ေသာ္ ကိုုးစားရမည့္ ေခါင္းေဆာင္ဆိုုသူ မရွိလွ်င္ အသိုု႔ ေျဖရွင္းပါအံ့ ?

မေထရ္ အာနႏၵာ။ ။ ငါတိုု႔၌ ကိုုးစားရမည့္ ေခါင္းေဆာင္ မရွိသည္ မဟုုတ္ပါ ။ ဆရာ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ ဓမၼသည္လွ်င္ ထင္ရွားက်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။ ဓမၼသည္ ငါတိုု႔၏ ကိုုးစားရာ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ပါ၏ ။ သံဃာသည္ ဓမၼကိုု ဆရာျပဳသျဖင့္သာ ညီညြတ္ပါအံ့

မေထရ္ ဝႆကာရ ။ ။ သိုု႔ဆိုုေသာ္လည္း တစံုတဦးသည္ တရားဓမၼကိုု သံသယ ဝင္လွ်င္ သံဃာသည္ ကြဲျပားလိမ့္မည္ မဟုုတ္ကုုန္ေလာ ?

မေထရ္ အာနႏၵာ။ ။ တစံုုတဦးသည္ တရားဓမၼကိုု သံသယဝင္လွ်င္ ငါတိုု႔သည္ ဤသံသယကိုု “တရားဓမၼႏွင့္ အညီသာ” အျပန္အလွန္ ဝိုုင္းဝန္း ေဆြးေႏြးပါအံ့။ “တရားဓမၼကိုု ကြ်မ္းက်င္နားလည္ေသာ” ရဟန္းသည္ ဤေဆြးေႏြးမႈတိုု႔မွ ေန၍ ေကာင္းမြန္ေသာ ရလဒ္ ထြက္ေပၚလာေစရန္ ဦးေဆာင္ႏိုုင္ပါအ့ံ။

မေထရ္ ဝႆကာရ ။ ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သက္သက္ ျဖစ္ေနေပသေလာ ?

မေထရ္ အာနႏၵာ။ ။ မ်ားစြာ အႏၲရယ္ၾကီးမားေသာ — အဆံုုးအျဖတ္ ခ်မွတ္ပိုုင္ခြင့္ ရွိသည့္ သာသနာ့ ေခါင္းေဆာင္တဦး ထားရမည္ ဆိုုတာထက္ —  ဤသိုု႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္

         

လြန္ခဲ့သည့္ ၂၀၁၃ခုုႏွစ္ ႏွစ္လယ္ကတည္းက မဘသဂိုုဏ္း၏ အစည္းအေဝးတြင္ “မဘသ ဂိုုဏ္းသစ္ၾကီး (ဝါ) ဘုုန္းၾကီးတပ္မေတာ္ၾကီး ဆိုုတာဟာ ႏုုိင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယက ႏွင့္ တစိတ္တဝမ္းတည္း အမ်ိဳး၊ဘာသာ၊သာသနာကိုု ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ထူေထာင္ျခင္း ျဖစ္သည္” ဟုု ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ေသာ သီတဂူဘုုန္းၾကီးသည္ မၾကာေသးမီက ျပဳလုုပ္ခဲ့ေသာ အစည္းအေဝးတြင္ တျခားသံဃ ဂိုုဏ္းေတြကိုုလည္း သံဃမဟာနာယက အဖြဲ႔ (ဝါ) ‘ႏိုုင္ငံေတာ္’ မွ “တရားဝင္” အသိအမွတ္ ျပဳေပးဖိုု႔ရန္လိုုသည္ ဟုု ဖိအားေပးေတာင္းဆိုုခဲ့သည္မွာ မဆန္းလွပါ။ သီတဂူဘုုန္းၾကီး၏ နာမည္ၾကီးမႈကိုု ေၾကာက္ရသလိုု အစိုုးရ ေပးစာကမ္းစာကိုု အစဥ္သျဖင့္ မွီခိုုကပ္ေျမွာင္ စားေသာက္ေနေသာ မဟနအဖြဲ႔က ေကာက္က်စ္စုုတ္ပဲ့ လူသိရွင္ၾကား အရွက္မဲ့ေသာ မဘသအဖြဲ႔ကိုု မြန္ျမတ္ေသာ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းၾကီး အျဖစ္ “တရားဝင္” အသိအမွတ္ ျပဳေပးသည့္အျပင္ “ရဲရဲေတာက္ ဘာသာေစာင့္အဖြဲ႔ၾကီး” အျဖစ္ ဘိသိက္သြန္းခဲ့သည္မွာလည္း မဆန္းလွပါ။ ဆန္းသေလာက္ ခုု စာေရးသူ ေဖာ္ျပရမည့္ အေၾကာင္းအရာမွာ ၄င္း သီတဂူ၊ မဘသ၊ မဟန ႏွင့္ ‘ဂိုုဏ္းေပါင္းစံုုသံဃအစည္းအေဝး’ စသျဖင့္ တိုု႔၏ လုုပ္ရပ္သည္ ဗုုဒၶဘုုရားရွင္ ခ်မွတ္ခဲ့ေသာ မူဝါဒကိုု လံုုးဝ ဆန္႔က်င္ နင္းေခ်ဖ်က္ေနျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုုလုုပ္ရပ္တိုု႔သည္ “တရားဝင္ျခင္း” လံုုးဝ မရွိေၾကာင္း ဆိုုတာကိုု ျဖစ္ပါသည္။

ခုု ကြ်န္ေတာ္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ပထမသဂၤါယနာဝင္ ေရွးဦးဆံုုး မေထရ္ၾကီးမ်ား အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးမႈ ေလးငါးေၾကာင္းမွ် ကိုု ဖတ္ရူလိုုက္ရလွ်င္ပင္ လက္ရွိ ‘ေထရဝါဒ’ ဗုုဒၶသာသနာကိုု ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေနသူမ်ား ဟုု နာမည္ခံထားေသာ ဗမာျပည္ ဘုုန္းၾကီးတိုု႔တြင္ တကယ့္စစ္မွတ္ေသာ “ေထရဝါဒ” အသိဟုုလည္း မရွိ၊ ဒါ့ထက္ဆိုုးသည္မွာ ၄င္းတိုု႔၏ ေကာက္က်စ္ေမာက္မာလွသည့္ အသိကိုု ‘ေထရဝါဒ’ အျဖစ္ သူတိုု႔ဟာသူတိုု႔ ယံုုၾကည္၊ အမ်ားျပည္သူကိုုပါ ဤ ေကာက္က်စ္ယုုတ္ညံ့လွသည့္ အေတြးအေခၚ၊ အျပဳအမူ၊အၾကံအစည္တိုု႔ကိုု “ဗုုဒၶဓမၼ သာသနာေတာ္ၾကီး” အျဖစ္ ပံုုသြင္းကာ ကိုုးကြယ္ခိုုင္းေနပါသည္။ ဝီရသူသည္ အလြန္ ေကာက္က်စ္၏၊ ဒါေပမယ့္ အစိုုးရ၏ ႏွိပ္စက္မႈကိုု အနည္းအက်ဥ္း ခံခဲ့ရဘူး၊ ငယ္ဘဝလည္း နာဘူးေသာေၾကာင့္ တခါတခါတြင္ “ငါတိုု႔ လိမ္ေနၾကတာပါ” ဟုု ႏိုုင္ငံျခားစာနယ္ဇင္းသမားတိုု႔ကိုု လြတ္ကနဲ ဝန္ခံ အသိတရားဝင္တတ္ပါေသးသည္။ လူ႔ေလာကအေၾကာင္းကိုု ဘာမွမသိသေလာက္ သူ႔ကိုုယ္သူ အျပည့္စံုုဆံုုး အသိတရား ရွိသူဟုု ထင္ေနသူ သီတဂူ တမူကား ေရွ႕က ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲသူထက္ပင္ အတိုုင္းမက ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲ၍ အေကာက္က်စ္အယုုတ္မာဆံုုးသူ ေပတည္း။

အာဏာရွင္ ေနဝင္းသည္ သံဃမဟာနာယက (လက္ရွိမဟန) အဖြဲ႔ကိုု ဖြဲ႔စည္းရာတြင္ ျပည္ေထာင္စုုဆိုုရွယ္လစ္ သမၼတ ျမန္မာႏိုုင္ငံက ရဟန္းသံဃာ မွန္သမွ်သည္ (ရဟႏၲာ၊ ပေစၥကဗုုဒၶါ၊ ပါမက်န္) မဟန လက္ေအာက္ခံအဖြဲ႔ ျဖစ္သည္ဟုု မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ ဆိုုခဲ့ေလသည္။ ေနဝင္းနဲ႔ အလားတူပါပဲ၊ ယခုုအခါမွာ သီတဂူဘုုန္းၾကီးသည္ “ေျပာင္းလဲလာေသာ ေခတ္စနစ္ႏွင့္ အညီ သံဃာ့ အဖြဲ႔အစည္းတည္ေဆာက္ပံုု ကိုု ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ဖြဲ႔စည္းရမည္၊ ‘မဘသ’ အပါအဝင္ အသိအမွတ္ျပဳသင့္ေသာ အဖြဲ႔အစည္းတိုု႔ကိုု အသိအမွတ္ျပဳရမည္” ဟုု ဟိန္းေဟာက္ အမိန္႔ေပးလာပါသည္။ သည္ဘက္တျခမ္းက သင္း၏ ဆိုုလိုုရင္းမွာလည္း အသိအမွတ္ မျပဳသင့္ေသာ အဖြဲ႔အစည္းတိုု႔ကိုု သံဃာ့ အဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ ေခၚေဝၚျခင္း မျပဳရဘူးဟုု ျဖစ္ကာ ၄င္း “ႏိုုင္ငံေတာ္အဆင့္” ဘုုန္းၾကီးေခါင္းေဆာင္ဆိုုသူ တိုု႔၏ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကိုု မခံရသူသည္ “ရဟန္းသံဃာ” ဟုု မေခၚေဝၚရဘူးဟုု ဆိုုေနျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ တနည္းေျပာရလွ်င္ ေနဝင္းကေတာ့ “ရဟန္းဆိုုရင္ သူပုုန္ျဖစ္တတ္လြန္းလိုု႔” ဆိုုတဲ့ သံဃာကိုု (ေခ်မႈန္းရန္) စစ္ေရးရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွင့္ သံဃနာယကကုုိ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ သီတဂူ ဆိုုတဲ့ သည္မိစၦာရဟန္း ကေတာ့ သံဃာဆိုုတာ ငါလိုု ဥာဏ္ၾကီးရွင္မ်ိဳးေတြကသာ (ပံုုစံခ် အသိအမွတ္ျပဳျပီး ဖြဲ႔စည္းခိုုင္ခံ့ရန္) ဆိုုျပီး စီမံခန္႔ခြဲမႈ အာဏာရူးေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေနဝင္း၊ ခင္ညႊန္႔စသည့္ စစ္အာဏာကုုိင္တိုု႔က သံဃာကိုု ၾကံဳးသြင္းရန္ မဟနကိုု ဖြဲ႔စည္းခဲ့ျခင္း၊ ခုုခါမွာ ဝီရသူ၊ အင္းစိန္၊ မဘသ၊ သီတဂူ ႏွင့္ မဟန စသူတိုု႔၏ “သံဃာ့အာဏာကိုု ခြဲေဝေပးေရး” လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ထင္ရွားသိသာစြာ ျမင္ႏိုုင္ေသာ အဓိကအခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ရိွပါ၏။ ပထမ တခ်က္မွာ ၄င္းပုုဂၢိဳလ္တိုု႔သည္ မိမိကိုုယ္ကိုု (ဗုုဒၶမွ လံုုးဝခြင့္ျပဳခ်က္ မေပးခဲ့သည့္ ) “ရဟန္းေခါင္းေဆာင္” အျဖစ္ မွတ္ယူလုုပ္ေဆာင္ေနျခင္း ျဖစ္ျပီး ဒုုတိယတခ်က္မွာ သံဃာဆိုုတာကိုု ၄င္း ရဟန္းေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြမွ ဦးေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕  ေအာက္တြင္ ရွိေနမွသာ တရားဝင္သံဃာ ျဖစ္သည္ဟုု ထင္ျမင္ေနျခင္း ပါတည္း။

ဤကိစၥကိုု ကြ်န္ေတာ့္ ဖြဘုုတ္ (Facebook) တြင္ လြတ္ကနဲ တံုု႔ျပန္ထားေသာ စာတိုုကေလးမွာ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးနဲ႔ လိုုရင္းတိုု႔ကိုု ျခံဳငံုုထုုတ္ႏူတ္ျပထားပါေသာေၾကာင့္ အဲသည္ စာကေလးကိုုပဲ အနည္းငယ္မြမ္းမံျပီး သည္ေဆာင္းပါးမွာ ယူလိုု႔သံုုး၊ ကြ်န္ေတာ္ေဖာ္ျပ မွ်ေဝလိုုပါသည္။

“က်ေနာ္ တစ္ခုုေျပာပါရေစ။ ခုုရက္ပိုုင္း သံဃအဖြဲ႔အစည္း တည္ေဆာက္ပံုုဟာ ဟိုုလိုု ျဖစ္ရမယ္၊ သည္လိုု ျဖစ္ရမယ္လိုု႔ ရွိရင္းမဟနက တစ္မ်ိဳး၊ မဘသက တစ္မ်ိဳး၊ သီတဂူ စသည္က တစ္မ်ိဳး ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ဘုုန္းၾကီးေခါင္းေဆာင္ဆိုုသူေတြလိုု႔ ယူမွတ္သူေတြက ေျပာလာၾကပါတယ္။ သည္လိုု လုုပ္ရပ္ေတြဟာ "ရဟန္း" ဆိုုတာကိုု "အဖြဲ႔အစည္း" ဆိုုတာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ သတ္မွတ္ဖိုု႔ တရားနည္းလမ္းမက် ၾကိဳးစားေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုုဒၶ၏ မူရင္းမိန္႔မွာခ်က္ အရ မည္သည့္ ပုုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းတည္ေဆာက္ပံုု ဆိုုတာ ဟိုုလိုုပံုုစံ သည္လိုုပံုုစံ ျဖစ္ရမယ္ဆိုုျပီး သတ္မွတ္ပိုုင္ခြင့္ မရွိပါ။ ဘုုရား၏ ေနာက္ဆံုုး အေသအခ်ာ မွာၾကားသတ္မွတ္ခ်က္ အရ မည္သည့္ ပုုဂၢိဳလ္၊ မည္သည့္ ဘုုန္းၾကီးကမွ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ သံဃာထုု ရဲ႕ ကိုု္ယ္စားလွယ္၊ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္တယ္ဆိုုျပီး အမည္ခံယူခြင့္၊ မ႑ပ္တိုုင္ေပၚတက္ပိုုင္ခြင့္ မရွိပါ။

ဒုုတိယ သဂၤါယနာတင္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းဟာလည္း "တစ္ပါးခ်င္းသာ ရွိတဲ့၊ တစ္ဖြဲ႔တည္းပဲရွိတဲ့" သံဃာကိုု "တရားဝင္" ကိုုယ္စားျပဳဖိုု႔ ရဟန္းေမာက္မာေတြက ၾကိဳးစားတဲ့ ကိစၥကေန စခဲ့တာျဖစ္ျပီး သည္လိုုလုုပ္တာကိုု လံုုးဝ တရားမဝင္ေၾကာင္း အတိအလင္း တားျမစ္ခဲ့သလိုု ရဟန္းေမာက္မာေတြကိုု ဝန္ခံေစခဲ့ျပီး သာသနာကိုု ျပန္တည့္မတ္ခဲ့ရပါတယ္။

တပါးခ်င္း (individual) ကိုု ဝိနည္းေတာ္နဲ႔ − အကန္႔အသတ္မဲ့ လြတ္လပ္ေကာင္းမြန္စြာ မိမိဘာသာ က်င့္ၾကံပိုုင္ခြင့္−ေပးထားတဲ့ သာသနာမွာ ဘယ္လိုု ဖြဲ႔စည္းပံုုမ်ိဳး၊ဘယ္ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ေနတာကမွ တရားဝင္တယ္ဆိုုျပီး အစိုုးရအာဏာ နဲ႔ 'ရဟန္း' ကုုိ 'သီးသန္႔ အဖြဲ႔အစည္း' ဝင္ တခုု ျဖစ္မွရတယ္လိုု႔ ဆိုုျပီး ေျပာင္းျပန္ ပိုုင္းျဖတ္သတ္မွတ္ပိုုင္ခြင့္ လံုုးဝမရွိပါ။ မည္သည့္ အစိုုးရဥပေဒ ႏွင့္မွ "ရဟန္း" ဆိုုတာ ငါတိုု႔ သည္လိုု တရားဝင္ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ခြင့္ျပဳမွ၊ ငါတိုု႔ ေနရာခ်သလိုု ေနမွ ရတယ္ဆိုုျပီး စီမံလုုပ္ပိုုင္ခြင့္မရွိပါ။

ဗုုဒၶသာသာနာ ဟာ မည္သည့္ လူပုုဂၢိဳလ္၊ ရဟန္းပုုဂၢိဳလ္၏ အာဏာစက္၊ ခြင့္ျပဳမိန္႔၊ ကိုုယ္စားျပဳ (၍ညႊန္ၾကား၊ေတာင္းဆိုု) ေအာက္တြင္မွ မရွိပါ။

ဒါေၾကာင့္ သည္လိုုမ်ိဳး သမုုဒၵရာၾကီးကဲ့သိုု႔ က်ယ္ေျပာလြတ္ေျမာက္တဲ့ ဗုုဒၶသာသာနာမွာ ရဟန္းကိုု "အဖြဲ႔အစည္း" နဲ႔ "အစိုုးရအာဏာ"နဲ႔ ကန္႔သတ္ အသတ္မွတ္ခံရမယ္ဆိုုျပီး စည္းေဝးေနတဲ့ ဂိုုဏ္ေပါင္းစံုု အစည္းအေဝး ဆိုုတာမ်ိဳးေရာ၊ ဒါမ်ိဳးကိုု ေတာင္းဆိုုျပေနတဲ့ (ဗုုဒၶဘုုရားရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းဓမၼ ကိုု ခ်ိဳးေဖာက္ျပီး) ဘုုန္းၾကီးေခါင္းေဆာင္ တက္လုုပ္ေနတဲ့ ဘုုန္းၾကီးေတြရဲ႕ လုုပ္ရပ္ေတြဟာ ဗုုဒၵရဲ႕ မူရင္း တရားဓမၼအရ "တရားဝင္" ျခင္း လံုုးဝ မရွိေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ေၾကျငာအသိေပးလိုုပါတယ္”

          အခုုတင္ျပခဲ့သေလာက္ လုုိရင္းအႏွစ္ခ်ဳပ္မွာ ဗမာျပည္က ‘ေထရဝါဒ ဗုုဒၶသာသနာ’ ဆိုုသည္တြင္ အာဏာလက္ဝယ္ရွိသူက တဆင့္ခံ ခြင့္ျပဳထားသည့္ ‘သံဃအဖြဲ႔အစည္း’ ကေန၍ ေပးသနားေသာ တရားဝင္ခြင့္ျပဳခ်က္ ရရွိမွသာလွ်င္ “ရဟန္းသံဃာ” ဟုု ခံယူပိုုင္ခြင့္ေပးထားေသာ စနစ္ယုုတ္ပဲ့ၾကီး — ဘုုရင့္အာဏာက ဘာသာသာသနာ၏ အထက္မွာ လာေန၊ ဘာသာ သာသနာကိုု အစိုုးရဆိုုးတိုု႔က ေခတ္အဆက္ဆက္ လိုုရာပံုုသြင္းထားေသာ ကိစၥအျပင္ — သည္ဘက္ ေမာ္ဒန္ေခတ္မွာ သီတဂူ၊ဝီရသူ စေသာ ေခတ္မီအျမင္က်ယ္ ဘုုန္းၾကီးဆိုုသူတိုု႔သည္ ဤ ပံုုစံခ်ဘာသာ သာသနာၾကီးကို ဘဝင္တလံုုးတပ္ျပီး ၾကိဳးကိုုင္ခ်င္ —  အုုပ္ခ်ဳပ္စီမံခန္႔ခြဲပိုုင္ခြင့္ အာဏာကိုု ခြဲေဝရယူရန္ မက္ေမာစြာ ၾကိဳးစားေနသည့္ ကိစၥ —  ဒါမ်ိဳး သာသနာကိုု ဝီရသူ နဲ႔ သီတဂူရဲ႕  ဥာဏ္စြမ္းဥာဏ္စေအာက္မွာ ရွိတဲ့ သာသနာ ျဖစ္လာေစရန္ဟုု ၾကိဳးစားေနသည့္ကိစၥကိုု ဤသူတိုု႔ကေနျပီး သာသနာၾကီးကိုု ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနျခင္း ဟုု အထင္ျမင္ခံလိုုျခင္းတိုု႔သည္ ဗုုဒၶ၏ မူလ လမ္းညႊန္ခ်က္အရလည္းေကာင္း ၊ မူရင္း တရားဓမၼအရလည္းေကာင္း ဆီေလ်ာ္မွန္ကန္သည့္ လုုပ္ရပ္တိုု႔ မဟုုတ္ေၾကာင္း ဆိုုသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ တင္ျပလိုုရင္း ပါတည္း။

          သည္ေနရာမွာ ဝီရသူလိုုလူမ်ိဳးသည္ သူလုုပ္တာေတြ မဟုုတ္မွန္းသိသည့္ စိုုးရြံ႔႔စိတ္မ်ား မၾကာခဏ ျဖစ္သည္ကိုု ကြ်န္ေတာ္ လူကဲခတ္ၾကည့္သေလာက္ ရိပ္မိသိရွိပါသည္။ ျပစ္မႈမ်ားစြာကိုု က်ဳးလြန္ခဲ့ျပီး ျဖစ္ေသာ၊ မိမိသည္ ျပစ္မႈတိုု႔ကိုု က်ဳးလြန္ခဲ့သည္ဟုု သံသယဝင္ သိရွိထားသည့္ ဝီရသူမွာ တစံုုတခုုေသာ အတိုုင္းအတာေလာက္ အထိ ေဝဖန္စဥ္းစားႏိုုင္ေသာ အသိဥာဏ္မ်ိဳးရွိ ၊ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ၄င္းသည္ ေနာင္တအၾကီးအက်ယ္ရ ဝန္ခံႏိုုင္ပါသည္။ သီတဂူလိုု လူမ်ိဳးကေတာ့ ဒါမ်ိဳး ေဝဖန္ႏိုုင္ေသာ အသိဥာဏ္မ်ိဳးလည္းမရွိ ၊ လူျပိန္းသက္သက္ျဖစ္သည့္အျပင္ ၄င္းတြင္ သားရဲတိရစၦာန္ အေျခခံမူလစိတ္ (Primitive instincts) လႊမ္းမိုုးသူ ျဖစ္ရကား ထုုိသူမ်ိဳးသည္ “မွားယြင္းယုုတ္မာေသာ အယူဝါဒ အျပဳအမူ” တိုု႔ကိုု “ဗုုဒၶတရား” ဟုု အသိအမွတ္ျပဳ ျဖန္႔ေဝဖိုု႔ အားထုုတ္ဖိုု႔ရန္ မရွက္မေၾကာက္သူ ပါတည္း။ သိုု႔ေသာ္လည္း ဗမာဗုုဒၶဘာသာ သူသူငါငါတိုု႔သည္ “ေထာင္ထြက္ မြတ္စ္ဆလင္မုုန္းတီးေရး လုုပ္တဲ့ ဝီရသူသာ ဆိုုးတာပါ၊ ဗမာလူမ်ိဳး ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးကိုု ပရဟိတ အလုုပ္ေတြကိုု တစိုုက္မွတ္မွတ္ လုုပ္တဲ့ သီတဂူကေတာ့ သူ႔စိတ္ရင္း မဟုုတ္ပါဘူး” ကိုုးကြယ္ရာ ေလာက္ေလာက္လားလား မရွိခဲ့ေသာ ဗမာျပည္တြင္ သူတိုု႔ စိတ္မွန္းကေလးႏွင့္ လွမ္းၾကည္ညိဳခဲ့ရေသာ “သီတဂူဆရာေတာ္ဘုုရားၾကီး” ဟူေသာ မိမိ၏ “အတၱပံုုရိပ္ကေလး” ေပ်ာက္ျပယ္သြားမွာ စိုုးရိမ္၊ ဤ လူယုုတ္မာ တေစာက္ကန္းအတြက္ ေျဖေတြး ေတြးေပးတတ္ပါသည္။

          ဒါကိုုလည္း ကြ်န္ေတာ့္ အေနျဖင့္ အျပစ္မတင္လိုုပါ။ သိုု႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ေထာက္ျပေဝဖန္လုုိသည့္ အခ်က္မွာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔တေတြဟာ စဥ္းစားသံုုးသပ္စရာ အခ်က္အလက္ မျပည့္စံုုဘဲႏွင့္၊ မၾကာမၾကာဆိုုသလိုုလည္း ဒါ့ထက္ဆိုုးဝါးတတ္သည္မွာ အခ်က္အလက္မ်ား ကြ်န္ေတာ္တိုု႔တြင္ လံုုးဝ ေပ်ာက္ဆံုုးကင္းမဲ့လ်က္ရွိေသာ အေျခအေနမ်ိဳးျဖင့္ တခုုခုုကိုု ေရြးခ်ယ္ ဆံုုးျဖတ္တတ္ရပါသည္။ ေနာင္ခါမွာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔တြင္ စဥ္းစား သံုုးသပ္စရာ အခ်က္အလက္တိုု႔ကိုု ျပည့္ျပည့္စံုုစံုု ရရွိလာခဲ့ေသာ္ ငါတိုု႔သာ ယခုုကဲ့သိုု႔ အခ်က္အလက္ ျပည့္ျပည့္စံုုစံုု သိရွိနားလည္ထားခဲ့မိပါလွ်င္ ငါတိုု႔ ဒါမ်ိဳးကိုု ယခင္က ေရြးခ်ယ္လိုုက္မိမွာ မဟုုတ္ ဆိုုေသာ သေဘာကိုု အသူသည္ တံုု႔ျပန္ျငင္းခံုုႏိုုင္ပါအံ့။

ထိုု႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္အေနျဖင့္ ဤပုုဂၢိဳလ္တိုု႔ကိုု ေဝဖန္ရာတြင္ (ခုုခါမွာ တႏိုုင္ငံလံုုး အတိုုင္းအတာနဲ႔ နည္းေပးလမ္းျပ အျမစ္တြယ္ ခုုိင္မာလာျပီျဖစ္တဲ့) ဘုုရားအာေဘာ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ျပီး လိမ္ညာလွည့္ျဖားတဲ့ ဘုုန္းၾကီးကေဝ အတတ္ေတြ၊ အျပဳအမူေတြဆိုုတာ ဘယ္လိုုဟာမ်ိဳးလဲဆိုုတာကိုု ျပလိုုရင္းသာ ျဖစ္ျပီး ေနာင္ခါမွာ ပရိသတ္အေနျဖင့္ ဝီရသူ၊ သီတဂူ ရယ္လိုု႔မွမဟုုတ္၊ မည္သိုု႔ေသာ ရဟန္းဟာ တရားဓမၼႏွင့္ အညီ မက်င့္ၾကံ၊ အစစ္အမွန္ ရဟန္းမဟုုတ္ ၊ ကိုုးကြယ္ရာလိုု႔ မသတ္မွတ္ႏိုုင္ ဆိုုတာကိုု အခ်က္အလက္ ျပည့္ျပည့္စံုုစံုု ပိုုမိုုရရွိ၊ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုုင္ျပီး ပိုုမိုုေကာင္းမြန္ေသာ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္တိုု႔ကိုု သံုုးသပ္လုုပ္ေဆာင္ႏိုုင္ဖိုု႔ဌာ ကူညီေပးဖိုု႔သာ ကြ်န္ေတာ့္စာ၏ လိုုရင္းေပတည္း။

          အေျခခံသားရဲတိရစၦာန္စိတ္ (Primitive instincts) ဆိုုတာ အိပ္စားကာမ ဤသံုုးဝသာ သိေသာစိတ္လိုု႔ မဆိုုလိုုပါ။ ဆိုုလိုုရင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔အားလံုုး၏ လူ႔သဘာဝတြင္ အေျခခံအားျဖင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ “အေျခခံ စိတ္ခံစားမႈ” (basic instincts) တိုု႔ကိုု ရွက္ေၾကာက္ေဝဖန္တတ္ေသာ အဆင့္ျမင့္ အသိတရား (higher cognitive functions) တိုု႔ျဖင့္ ထိန္းကြပ္ပဲ့ျပင္မႈ မရွိဘဲ ၄င္းအေျခခံ စိတ္ခံစားမႈ အတိုုင္း (တိရစၧာန္တိုု႔အတိုုင္း) လိုုက္လံ လိုုက္ပါေဆာင္ရြက္ျခင္းကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔သည္ Primitive instincts (ဝါ) အေျခခံသားရဲတိရစၦာန္စိတ္ ျဖင့္ ျပဳမူေသာ အျပဳအမူ၊ တနည္းအားျဖင့္ သားရဲတိရစၧာန္ အျပဳအမူဟုု ေခၚတြင္ပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္လည္း “မိမိ၏ ရွင္သန္ရပ္တည္မႈသာ ပဓာန” ဆိုုေသာ သေဘာႏွင့္ အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာျဖင့္ အေျခခံမူလ အတၱစိတ္အတိုုင္း အရွက္အေၾကာက္ ဆင္ေျခတံုုတရားမရွိ ေျပာဆိုုလုုပ္ကိုုင္တာ မွန္သမွ်ကိုု Primitive instincts လိုု႔ ေခၚေဝၚႏိုုင္ပါသည္။ တခုု သတိထားအပ္သည္မွာ ဒီမိုုကေရစီ ႏွင့္ လစ္ဘရယ္ လူ႔ေဘာင္စနစ္ တိုု႔ဆိုုတာဟာ ဤ primitive instinct တိုု႔ကိုု ျပည္သူျပည္သား တစ္ဦးခ်င္းမွ မိမိကိုုယ္ကိုု အသိတရားတိုုးျမွင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ျပဳျပင္ႏိုုင္ရန္ ဦးတည္ရည္ရြယ္ျပီး လံုုးစည္းစနစ္ကိုု ေဖာ္ေဆာင္ေသာ လူ႔ေဘာင္ (Totalitarian system) တိုု႔ကမူ ျပည္သူျပည္သားမ်ားတြင္ ၄င္း “အေျခခံ စိတ္ခံစားမႈ” တိုု႔ လႊမ္းမိုုးျဖစ္ေပၚေစရန္ တမင္ ပံုုစံသြင္းကာ၊ ဒါ့ထက္ျပင္ ဆိုုးဝါးလွသည္မွာ ထိုုလံုုးစည္းလူ႔ေဘာင္တိုု႔သည္ သားရဲတိရစၧာန္စိတ္ လႊမ္းမိုုးသူတိုု႔ကိုုသာ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခြင့္ ေပးျခင္း၊ ျဖစ္လာျမဲ ျဖစ္ျခင္း ဟူသည့္ အစဥ္အလာဆိုုးတိုု႔ ရွိပါသည္။ တကယ္ေတာ့ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ သမိုုင္း တေလွ်ာက္လံုုး ကိုု ရုုိးရိုုးေလး သံုုးသပ္လွ်င္ လူသားသည္ မိမိ၏ primitive instinct ကိုု ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုုင္ရန္ ၄င္းႏွင့္ ဘတျပန္ က်ားတျပန္ နဘမ္းလံုုးေနရေသာ ျဖစ္အင္ဟုုလည္း ရူႏိုုင္ပါသည္။

          ဟုုတ္ကဲ့၊ အေျခခံ သားရဲတိရစၧာန္စိတ္ဆိုုတာ ဗုုဒၶတရားႏွင့္ ေျပာမည္ဆိုုလွ်င္ ပဌာန္းတရားေတာ္လာ မူလေရေသာက္ျမစ္စိတ္ သံုုးမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ ယင္းတုုိ႔မွာ lust - ငါမွငါ၊ ငါ့ဥစၥာ၊ ငါ့ကြ်န္၊ ငါ့သခင္ စေသာ အုုပ္စီးလိုုသည့္ ခက္ထန္သည့္ အာသီသ)၊ malice - တစ္ဖက္သူကိုု မုုန္းတီးရန္လိုုမႈ၊ delusion - ေရွ႕စိတ္ႏွစ္မ်ိဳးကိုု တရားမွန္ကန္ျဖစ္သည္ဟုု ေထာက္ခံေသာ အသိတရား (ဝါ) ေရွ႕စိတ္ႏွစ္မ်ိဳးကိုု ထိန္းကြပ္ျပဳျပင္ရမည္ကိုု မသိေမ့ေလ်ာ့ေသာ ေမာဟတရား၊ ဤ သံုုးမ်ိဳးပါတည္း။ တနည္းအားျဖင့္ အကုုသိုုလ္စိတ္မွန္သမွ်သည္ ေမာဟကိုု အေျခခံသည္ဟုုလည္း ဆိုုႏိုုင္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္လည္း ဆိုုေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ဟာ ေမာဟ လႊမ္းမိုုးရင္ျဖင့္ အဆင့္ျမင့္ အသိတရားမ်ားျဖစ္ေသာ ရွက္ေၾကာက္ထိန္းကြပ္ရန္ ဟူေသာ ဆင္ျခင္မႈသည္ အာရုုံမွာမသက္ဝင္၊ မိမိ၏ အုုပ္စီးလိုုမႈ ၊ ရန္လုုိမုုန္းတီးမႈတိုု႔ကိုု အေတာမသတ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ပါတည္း။

ေမ့ေလ်ာ့မႈဟုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ လြယ္လြယ္ေခၚေသာ ေမာဟကိုု အဘိဓမၼာသေဘာအားျဖင့္ ထပ္ျပီး ႏွစ္ျခမ္းခြဲလိုု႔ ရပါေသးသည္။ ပထမ တျခမ္းမွာ “အရွက္အေၾကာက္မရွိျခင္း” (non-fear) ႏွင့္ ေနာက္တျခမ္းမွာ “ရုုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈ =အေျခခံမူလစိတ္ ေလာဘေဒါသတိုု႔ျဖင့္ လႊမ္းမိုုးလုုပ္ေဆာင္သည္ ကိုု မွန္သည္ဟုု မထီမဲ့ျမင္ အတည္ျပဳျခင္း” (disrespect) တိုု႔ ျဖစ္ပါသည္။ အဘိဓမၼာေကာသက်မ္း အလိုု ရွိရွိသမွ် အကုုသိုုလ္တရားမွန္သမွ်သည္ ဤ ေမာဟႏွစ္ပါးကိုုသာ အေျခခံပါသည္။ ဤေမာဟႏွစ္ပါးကို အဆင့္ျမင့္ အသိတရား (ခႏၲီ၊ ကရုုဏာ၊ သစၥာ စသျဖင့္) တိုု႔ျဖင့္ ထိန္းကြပ္ျခင္းမရွိ ၊ သည္ေမာဟႏွစ္ပါး နဲ႔ လုုပ္တာဟာ တရားသည္ဟုု ယူလွ်င္ ကမာၻအဝွမ္း အကုုသိုုလ္စိတ္ေတြ ၊  ၾကီးႏိုုင္ငယ္ညွင္း အကုုသိုုလ္ အျပဳအမူေတြ မ်ိဳးစံုု လႊမ္းမိုုးျပန္႔ပြားသြားပါလိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ ေခတ္ေပၚစိတ္ပညာပိုုင္းက မီးေမာင္းထိုုးျပေသာ  sense of insecurity  (ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ မလံုုျခံဳေသာစိတ္) ႏွင့္ ဗုုဒၶအဘိဓမၼာကလာေသာ လူသားတိုုင္း၏ မူလဘူတ စိတ္အေျခခံတြင္ ရုုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈ (disrespect (ဝါ) violence) တိုု႔သည္ သေဘာတရား မ်ားစြာ ဆင္တူပါသည္။

          ဤ အေျခခံသေဘာကိုု ျပသျပီးေနာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္အေနျဖင့္ သီတဂူဘုုန္းၾကီးကိုု “အေျခခံသားရဲ တိရစၧာန္စိတ္ လႊမ္းမိုုးသူ” ဟုု ေျပာရျခင္း အေၾကာင္းရင္းတိုု႔ကိုု ရွင္းျပႏိုုင္ျပီ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ပုုဂၢလ တစ္ဦးခ်င္း အေနႏွင့္ကေတာ့ လကၡဏာပညာကိုု အတိုုင္းအတာ တစံုုတရာအထိ ကြ်မ္းက်င္ ေလ့လာတတ္ေျမာက္ နားလည္ခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ သီတဂူ၏ လက္ဖဝါးက လကၡဏာကိုု တခ်က္ျမင္လိုုက္ရုုံႏွင့္ တန္းသိပါသည္။ ၄င္းသည္ မူလဘူတ ရုုန္းရင္းဆန္ခတ္စိတ္ (disrespect/ violence) လႊမ္းမိုုးသူ တဦးျဖစ္ျပီး ဒါေၾကာင့္လည္း စစ္အစိုုးရ၏ အၾကမ္းဖက္စိတ္ကိုု အသားေပးေသာ ပံုုစံခ်ဒီဇိုုင္း အရ စင္ေပၚေရာက္လာရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အေနျဖင့္ တပ္အပ္မေျပာႏိုုင္ေသာ္လည္း စစ္အာဏာကိုုင္တိုု႔ ဖက္တြင္ လကၡဏာပညာကိုု အထူးကြ်မ္းက်င္သူတိုု႔ ရွိႏိုုင္ျပီး ဘုုန္းၾကီးေတြ၏ ၾကန္အင္ လကၡဏာတိုု႔ကိုု ၾကည့္ကာ “သည္ကိုုယ္ေတာ္ကျဖင့္ လကၡဏာဆိုုးလြန္းတယ္ဟ၊ သူ႔ကိုု ထိပ္တန္းျဖစ္ေအာင္ တင္ေပးလိုုက္” ဟုု အရင္ကတည္းကလည္း ၾကိဳလုုပ္ထားလည္း လုုပ္ႏိုုင္ပါသည္။ လံုုးစည္းႏိုုင္ငံတိုု႔တြင္ “ပံုုစံခ်ျခင္း” ဆိုုသည္မွာ ပံုုျပင္လွလွကေလးေတြ ေျပာေနသလားဟုု ထင္ရေလာက္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဆန္းတၾကယ္ ၾကံေဆာင္တတ္ၾကျပီး ဒါမ်ိဳးဟာလည္း မလုုပ္ထားဘူးလိုု႔ ေျပာလိုု႔ မရပါ။ သာသနာ တစ္ခုုလံုုး သူ႔လက္ေအာက္ခံ အျဖစ္ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္၊ ဗိုုလ္ေလာင္းသင္တန္း ဆိုုတာမ်ိဳးကိုု ဦးေႏွာက္ေကာင္းေသာ လူေတြ ဝင္လာျခင္းမရွိေစရန္ စီမံခဲ့ေသာ အစိုုးရအတြက္၊ ေဗဒင္ယၾတာ ယႏၲရားဆိုုတာကိုု ၄င္းတိုု႔ အာဏာ တည္ျမဲေရး အတြက္ ယံုုၾကည္ကိုုးကြယ္ေသာ စစ္အာဏာကိုုင္တိုု႔သည္ လကၡဏာ ဖတ္ျပီး အယုုတ္မာဆံုုး လူကိုု နာမည္ၾကီးေအာင္ လုုပ္ေပးဖိုု႔ ပင့္တင္ေပးဖိုု႔ ဆိုုတာဟာလည္း ခက္လွေသာ ကိစၥမဟုုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သိပၺံနည္းက် မ်က္ျမင္အေထာက္အထား လက္ဆုုပ္လက္ကိုုင္ မရွိေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးကိစၥဟာလည္း ျဖစ္ႏိုုင္ေလာက္သည္ ဟုု အေျခအေန ႏွင့္ ရလဒ္တိုု႔ကိုုယွဥ္ထိုုး ၊ ရလဒ္ကေန ေျပာင္းျပန္ျပန္စဥ္းစားကာ ကြ်န္ေတာ္ယူဆမိသည့္ အတိုုင္း၊ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုသည့္ Primitive instincts လႊမ္းမိုုးသူတိုု႔သာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာမႈဆိုုတာကိုု ေလးနက္ေစလိုုသည့္အတိုုင္း ဒါမ်ိဳး “လူေရြးပြဲ” အၾကံအစည္မ်ိဳးကိုုလည္း ထည့္ယူစဥ္းစားသင့္ေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ အျဖစ္ တင္ျပလိုုက္ပါသည္။ ဂ်ာမနီမွာနာဇီေခတ္မွာလည္း ဟင္းမလား သည္ နာဇီလူငယ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုု ၾကန္အင္လကၡဏာကိုု ၾကည့္၍သာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ သမိုုင္း အထင္အရွား ရွိခဲ့ဘူးပါသည္။

          အခုုတခါ ကြ်န္ေတာ္သည္ တရားဓမၼနည္းလမ္းအားျဖင့္ပင္လွ်င္ သီတဂူပုုဂၢိဳလ္၏ အေျခခံစရုုိက္လႊမ္းမိုုးမႈကိုု အခိုုင္အမာ ျပဳရပါအံ့။ ဘဝအေတြ႔အၾကံဳ ရင့္က်က္သူ၊ အထူးသျဖင့္ အဂၤဝိဇၹာစေသာ အတတ္မ်ိဳးတြင္ အာရုုံရွိသူသည္ ဤပုုဂၢိဳလ္၏ အသံကိုု ၾကားရုုံႏွင့္ပင္ ၄င္းပုုဂၢိဳလ္သည္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ အေျခခံမူလ သားရဲတိရစၧာန္စိတ္မ်ား အျပင္းအထန္ လႊမ္းမိုုးႏိုုင္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း အလြယ္တကူ သိနားလည္ႏိုုင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဗုုဒၶဘာသာဝင္ လူအမ်ားအေနျဖင့္ ရူပ္ေထြးစရာ ျဖစ္ရသည္မွာ ဤသူ တဦးတည္းကပင္ အဆင့္အတန္း အလြန္ျမင့္လွေသာ အယဥ္ေက်းဆံုုး ဗုုဒၶတရားတိုု႔ကိုု အသံေနအသံဝါၾကီးႏွင့္၊  ပါဠိကမၼဝါေတြ သံုုးကာ ေဟာေျပာရြတ္ျပေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းလိမၼာ အဆင့္ျမင့္တရားကိုု ေဟာေျပာရြတ္ျပသူသည္ ယဥ္ေက်းလိမၼာ အဆင့္ျမင့္အသိတရား ရွိသူဟုု မွတ္ရမေပလိမ့္။ ဒါမ်ိဳး မဟုုတ္ပါ၊ ဤသူေဟာေသာ တရားသည္ “ယဥ္ေက်းလိမၼာ အဆင့္ျမင့္တရား” မဟုုတ္သလိုု ေဟာေျပာေသာ ဤသူသည္လည္း ယဥ္ေက်းလိမၼာ အဆင့္ျမင့္အသိတရား ရွိသူ မဟုုတ္ပါ။

          ငါတိုု႔သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသိုု႔ ဆိုုႏိုုင္သနည္းဆိုုေသာ္ ဗုုဒၶဝါစန (ဝါ) ဗုုဒၶျမတ္စြာကိုုယ္တိုုင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ ႏူတ္ထြက္စကားကိုု နာယူနားလည္ႏိုုင္ခဲ့သျဖင့္ ဤသိုု႔ တပ္အပ္ ဆိုုႏိုုင္ပါသည္။ အဂၤုုတၱရ နိကာယ္ ၃.၃၇ လာ “ဘုုရင္ေတြ ေဟာတဲ့တရား”  ဟုု အမည္ရသည့္ သုုတၱန္ကိုု ငါတိုု႔ တခဏမွ် နာယူၾကည့္ၾကပါစိုု႔။

“ရဟန္းတိုု႔၊ အတိတ္တခါက နတ္တိုု႔၏ ဘုုရင္ျဖစ္သူ သိၾကားမင္းသည္ တာဝတိ ံသာနတ္ရြာက နတ္ျပည္သူ နတ္ျပည္သားတိုု႔ကုုိ ဤသိုု႔ တရားေဟာေလ၏

ေမာင္ရင္မယ္မတိုု႔၊
ငါသိၾကားကဲ့သိုု႔ က်င့္ၾကံခ်င္သူသည္

အဂၤါရွစ္ပါးရွိေသာ ဥပုုသ္သီလကိုု

ေစာင့္ထိန္းၾကပါ

တစ္ဆယ့္ေလးရက္၊ တစ္ဆယ့္ငါးရက္ လျပည့္လကြယ္

လဝက္ ရွစ္ရက္ေျမာက္မွာလည္းေကာင္း

ဥပုုသ္သီလကိုု

ေစာင့္ထိန္းၾကပါေလာ့

ရဟန္းတိုု႔၊ ဤသိုု႔ ဆိုုေပမယ့္လည္း နတ္တိုု႔ကိုု အုုပ္စိုုးရေသာ သိၾကားမင္းသည္ ဆိုုးဝါးစြာ တရားကိုု ေရရြတ္ေနျခင္း ျဖစ္၏၊ ဤသိုု႔ ေရရြတ္ျခင္းသည္ ေကာင္းမြန္ေသာ ေရရြတ္ျခင္း မဟုုတ္။

ဘိကၡဳတိုု႔၊ အသိုု႔နည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ ေကာင္းေသာလကၡဏာ ရွိသည့္ စကားကိုု ဆိုုပါလ်က္ႏွင့္ ဆိုုးဝါးေသာ ေရရြတ္ျခင္းဟုု ငါဘုုရား ဆိုုရပါသနည္း။

သိၾကားမင္းသည္ အုုပ္စီးလိုုမႈ ေလာဘ၊ မုုန္းတီးစက္ဆုုပ္မႈ ေဒါသ၊ ရွက္ေၾကာက္ရမွန္း မသိေသာ ေမာဟတိုု႔ျဖင့္ ဖံုုးလႊမ္းကာ တရားကိုု ေဟာေျပာ၏။ ဤသိုု႔ အေျခခံစိတ္ရင္းထားရွိမႈ မစင္ၾကယ္သူသည္ တရားဓမၼ ကိုု (အမ်ားသူငါ ေရွ႕ေမွာက္) ေျပာဆိုုေရရြတ္ရန္ မတင့္တယ္ေသာေၾကာင့္ ေပတည္း”

          တကယ္ေတာ့ တရားဓမၼဆိုုတာ စာသား စကားခ်ည္းသက္သက္သာ ဆိုုရင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ အသံၾသဇာ အေကာင္းဆံုုးလူေတြနဲ႔ အသံသြင္း ဖိုုင္ေတြလုုပ္ျပီး ပေလယာေတြ၊ ကြန္ျပဴတာေတြ၊ တီဗြီေတြကိုု တသက္လံုုး ေဟာေျပာခိုုင္းေနရုုံေပါ့။ တကယ္ေတာ့ “တရားဓမၼ” ဟုုတ္လား၊ မဟုုတ္လား ဆိုုတာကိုု သတ္မွတ္ဖိုု႔ ဆိုုတာကိုုက စာသားထက္ ေဟာေျပာေနတဲ့ပုုဂၢိဳလ္ကေနျပီး တရားကိုု အမွန္တကယ္ၾကည္ညိဳ၊ ထိုုးထြင္းနားလည္မႈ နဲ႔ စိတ္သေဘာထား ျဖဴစင္မႈ အေပၚမွာ မူတည္တာပါ။ သည္လိုုပါပဲ၊ အေျခခံမူလစိတ္ေတြ အၾကီးအက်ယ္လႊမ္းမိုုးျပီး ေဟာေျပာေနတဲ့ သီတဂူ ပါးစပ္ကထြက္တဲ့ စာသားေတြဟာ ဆိုုးဝါးေသာ ေရရြတ္ျခင္းေတြ ပါ၊ တရားဓမၼလိုု႔ပင္ သတ္မွတ္လိုု႔ မရတဲ့ ေဟာေျပာမႈေတြပါ။ တရားဓမၼကိုု ေျပာဆိုုေရရြတ္ဖိုု႔ရန္ မထိုုက္တန္ေလာက္ေအာင္ အေျခခံေကာက္က်စ္စိတ္ထားရွိေနသူက ဗုုဒၶတရားေတြကိုု ဟန္ေဆာင္ပန္းေဆာင္လုုပ္ျပီး သူလိုုတဲ့ေနရာမွာ ခုုတံုုးလုုပ္အသံုုးခ်လိုု႔ “ဗုုဒၶတရားေတာ္ အစစ္အမွန္” သိကၡာမ်ားစြာက်ရတဲ့ အျဖစ္ရယ္ပါ။

          သည္မွာလည္း ေမးစရာ ေမးခြန္းတခုု ရွိပါသည္ “လူအမ်ား မသိမတတ္တဲ့ လကၡဏာပညာ၊ အစိုုးရ လုုပ္ၾကံမႈစတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္ေတြကိုု မသံုုးနဲ႔၊ သီတဂူဘုုန္းၾကီးမွာ အေျခခံမူလစရိုုက္ေတြ လႊမ္းမိုုးတယ္ဆိုုတာကိုု လူအမ်ားသိသာ ထင္ရွားေအာင္ နင္ေဖာ္ျပႏိုုင္မလား”

          ဟုုတ္ကဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္အေသအခ်ာ ေဖာ္ျပႏိုုင္ပါသည္။ ပထမဦးစြာ လြယ္ကူစြာ ျမင္ႏိုုင္ေသာ တခ်က္မွာ အေျခခံသားရဲတိရစၧာန္ အမူအက်င့္ ၾကီးစိုုးေနေသာ မဘသ အဖြဲ႔ကိုု ၄င္းပုုဂၢိဳလ္က ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ဂုုဏ္တင္ျခင္း ျဖစ္ျပီး ၄င္းမွ မႏွစ္ျမိဳ႔သည့္ ‘ရန္သူ လူယုုတ္မာ အၾကံအစည္ေကာင္မ်ား’ ကိုု လူေရွ႕သူေရွ႕ အရွက္အေၾကာက္မရွိ တိုုက္ခိုုက္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဒါကိုု ၂၀၁၃ ႏွစ္လယ္ပိုုင္း မဘသ အဖြဲ႔ အစည္းအေဝးတြင္ ၄င္းေျပာၾကားေသာ မိန္႔ခြန္းတြင္ အထင္အရွား နားဆင္ ေလ့လာႏိုုင္ပါသည္။ (http://www.youtube.com/watch?v=njFM2wioiAU)

          ဤအစည္းအေဝးတြင္ စကတည္းက ယဥ္ဆိုုသလိုု ဤပုုဂၢိဳလ္သည္ ဂိုုဏ္းသစ္ မဘသ အဖြဲ႔ၾကီးကိုု ဘုုရားရွင္ေခတ္က အဂၢသာဝက ႏွစ္ပါးႏွင့္ပင္ မနဳိင္းအပ္ မနိဳင္းရာ ခိုုင္းနိဳင္းခဲ့ပါသည္။ “ရဟန္းသစ္မ်ားျဖစ္ေသာ ရွင္သာရိပုုၾတာ ႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလန္တိုု႔သည္ လဝက္မွ်သာ ရဟန္းအျဖစ္ကိုု ရၾကေသးေသာ္လည္း အားလံုုးကိုု ေက်ာ္ကာ ဘုုရားက ေခါင္းေဆာင္ “ရာထူး” ေပးလိုုက္ပါသည္၊ အဂၢသာဝကၾကီး ႏွစ္ပါးဟာ သူမ်ားထက္စြမ္းလိုု႔ လူသစ္ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ေခါင္းေဆာင္ေနရာကိုု ရယူပိုုင္ဆိုုင္ စံစားခြင့္ ရွိေပသေပါ့၊ သည္လိုုပဲ အရွင္ဘုုရားတိုု႔ သံဃာအားလံုုးသည္ စြမ္းေဆာင္ႏိုုင္စြမ္းရွိသူ မဘသအဖြဲ႔သစ္ၾကီးကိုု သံဃာကိုု ဦးေဆာင္ခြင့္ေပးလိုုက္ပါ”

          ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ၾကားလည္းၾကားသာ၊ ျမင္လည္းျမင္သာပါ၏ ။ ဤပုုဂၢိဳလ္တြင္ က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္တံုုတရားမဲ့စြာျဖင့္ အုုပ္စီးလိုုေသာ အေျခခံေလာဘစရုုိက္မ်ား ထူေျပာ၊ “ရာထူး” ရူးေနသည္မွာ အထင္းပါတည္း။ ဘုုရားသားေတာ္ဆိုုသူက ဒါမ်ိဳး ရာထူးရူးေနျခင္းမွာ သင္းကသာ မရွက္တတ္ေပမယ့္ ရွက္ေၾကာက္ဆင္ျခင္တတ္သူ ဗုုဒၶဘာသာဝင္တိုု႔အတြက္ အလြန္ ရွက္ဖိုု႔ ေကာင္းေသာ ကိစၥပါတည္း။ တကယ္ေတာ့ “ရွက္ေၾကာက္ျခင္း” ဆိုုတာသည္ လက္ရွိဗမာျပည္ကုုိ ဘာလိုု႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဟာ ႏွစ္ရာစုုဝက္မက လႊမ္းမိုုးထားႏိုုင္ျခင္း ႏွင့္ မ်ားစြာ သက္ဆိုုင္ပါ၏။ တကယ္ေတာ့လည္း လံုုးစည္းစနစ္တစ္ခုု (totalitarianism) ၏ အသက္သည္ မရွက္မေၾကာက္သူ ၊ ဟီရိၾသတၱပတရား ကင္းမဲေန႔သူတိုု႔ကိုု ေနရာေပးထားတတ္စျမဲ ပါတည္း။ ဘာလိုု႔လည္းဆိုုေတာ့ လံုုးစည္းစနစ္ ခိုုင္ျမဲဖိုု႔ကိစၥမွာ အရွက္အေၾကာက္ ကင္းမဲ့ေသာ စီမံေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကိုု အသိတရားမရွိ လုုပ္ေဆာင္ေပးသူတိုု႔ ရွိမွသာ ျဖစ္ႏိုုင္ပါ၏။ ဒါေၾကာင့္ လံုုးစည္းစနစ္ကိုု ေဖာ္ေဆာင္ေသာ အစိုုးရမင္းတိုု႔သည္ — အေျခခံ မူလစရုုိက္လႊမ္းမိုုးသူ၊ တနည္း အရွက္အေၾကာက္တရား ကင္းမဲ့ေနသူတိုု႔ကိုု — လူ႔ေဘာင္၏ ထိပ္တန္းသိုု႔ ေရြးခ်ယ္ေခၚငင္တတ္သလိုု၊ တဖက္တြင္ ထိုုသူမ်ိဳး ကိုုယ္တိုုင္တိုု႔ကိုုကလည္း လံုုးစည္းေခါင္းေဆာင္အာဏာကိုုင္တိုု႔ စိတ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ အရွက္အေၾကာက္ကင္းမဲ့စြာ လိုုက္နာလုုပ္ေဆာင္ႏိုုင္သျဖင့္သာ ထိပ္တန္းေနရာကိုု လိုုလိုုလားလား ဝင္ယူရဲၾကပါ သတည္း။

ငါတုုိ႔ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါစိုု႔၊ “မေဝဖန္ရဘူး”၊ “မျငင္းခံုုရဘူး”၊ “ဆရာဟာ ဘဝအရွင္သခင္”၊ “ငါတိုု႔ေျပာတာ ၏သည္မေရြးမွတ္” ဟူေသာ သေဘာအယူတိုု႔ လႊမ္းမိုုးေနေသာ ဗမာျပည္က အစိုုးရဘုုန္းၾကီးစာ ပညာေရးတြင္ ဝင္ေရာက္ျပီး ေခါင္းေဆာင္ေနရာယူသူတိုု႔သည္ ဘယ္လိုုလူမ်ိဳးသာ ျဖစ္ႏိုုင္ပါသနည္း။ ၄င္းလူတိုု႔သည္ ေကာက္က်စ္စြာ ေအာက္တန္းတမင္က်ေအာင္လုုပ္ထားေသာ ပညာေရးကိုု လိုုက္နာ အတည္ျပဳေပးေနသည့္ ပုုလင္းကြဲ ပုုဂၢိဳလ္တိုု႔သာ ျဖစ္လိမ့္ေပမေပါ့။ ဤသိုု႔ေသာ လူ႔ဂုုဏ္သိကၡာမဲ့ ပညာေရးမ်ိဳးတြင္ မိမိသည္ အမ်ားအေပၚတက္၍ “ေအာက္တန္းစားပါေမာကၡ” ၾကီးလုုပ္ကာ “ဘုုန္းကံၾကီးသူ” ဟုု သာယာေနသူသည္ ေအာက္တန္းစား အေျခခံစရုုိက္ လႊမ္းမုုိးသူတိုု႔သာ ျဖစ္လိမ့္ေပ မေပါ့။ ဟုုတ္ကဲ့ ၊ ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုုရင္းမွာ ဤသိုု႔ ေအာက္တန္းစားလူေတြကိုု ဘုုန္းရွင္ကံရွင္ ပါေမာကၡၾကီးမ်ား အျဖစ္ ဒီဇိုုင္းခ်ၾကံစည္ထားေသာ ပညာေရးမ်ိဳးကိုု အမွန္တကယ္ ပညာဥာဏ္ ထက္ျမက္ႏိုုးၾကားသူတိုု႔ဟာ ဝင္ေရာက္ပူးေပါင္းလိမ့္မွာ မဟုုတ္သလိုု၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဝင္ေရာက္ပူးေပါင္းမိျပန္လွ်င္လည္း လူေကာင္းလူေတာ္တိုု႔ မည္သည္ ဤပညာေရးမ်ိဳးကိုု အေႏွးနဲ႔ အျမန္ ဖဲခြာဖိုု႔ ၾကိဳးစားပါလိမ့္မည္၊ ၾကိဳးကိုုၾကိဳးစားလိမ့္မည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

          တနည္းတဖံုုအားျဖင့္ စိတ္ပညာအလိုု လိင္စိတ္ကိုု အေျခခံေသာ၊ ငါႏွင့္ငါသာ နိဳင္းစရာဟုု မေျပငမ္းငမ္း မာန္ၾကြေပ်ာ္ျမဴးျခင္း၊ အဂၤလိပ္အေခၚ lust ၊ ဗုုဒၶဓမၼ အလိုုအားျဖင့္ “အာသာေလာဘ” ဟူေသာ အဓမၼအေျခခံမူလစိတ္တိုု႔ ထင္းထင္းၾကီး ထင္ေပၚေနမႈသည္ သီတဂူေဟာၾကားေသာ တရားအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ အထင္အရွားေတြ႔ႏိုုင္ပါ၏။ ၄င္း ပုုဂၢိဳလ္ ေဟာၾကားသာ တရားအမ်ားစုုသည္ “ငါတိုု႔ ဗုုဒၶဘာသာက ဘယ္လိုုဘယ္ဝါ သူမ်ားထက္ သာထူးျမင့္ျမတ္တာ = lust (ေလာဘ) ၊ ဘယ္လုုိေကာင္ေတြကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုု နိမ့္က်ေအာက္တန္းက်တာ = hatred (ေဒါသ)” ၊ ဒါ့အျပင္ ၄င္း ေလာဘစိတ္ ေဒါသစိတ္တိုု႔ကိုု သာယာလ်က္ ေဟာေျပာေနျခင္းတိုု႔ဟာ ၾကားတတ္ၾကည့္တတ္သူတိုု႔ အတြက္ ေပၚလြင္လြန္းပါ၏။

ေနာက္ျပီးလည္း ခက္သည္မွာ ဒါမ်ိဳး ဤပုုဂၢိဳလ္သည္ ေလာဘ ေဒါသစိတ္တိုု႔ျဖင့္ ဝင့္ၾကြားမာန္ေျမာက္ေနျခင္းကိုု ရွက္ရေၾကာက္ရမွန္း မသိတာအျပင္၊ ေလာဘေဒါသကင္းျငိမ္းေၾကာင္းကိုု ရည္ရြယ္ကာ ေပၚေပါက္လာေသာ — ၄င္းလိုု မစင္ၾကယ္ေသာ ပုုဂၢိဳလ္မ်ိဳးမွ ေဟာဆိုုဖိုု႔ရန္ မထိုုက္တန္သည့္ ဗုုဒၶတရားတိုု႔ျဖင့္ — ၄င္း၏ အေျခခံ ေလာဘေဒါသစိတ္တိုု႔ကိုု ေရာပူူးလႊတ္ကာ ပရိသတ္ကိုု ျဖန္႔ျဖဴးေနျခင္း ေပတည္း။

ငါတုုိ႔ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကပါစိုု႔  “ငါတိုု႔ဟာ ဗုုဒၶတရားကိုု သိသည့္အတြက္ တျခားေကာင္ေတြထက္ ငါတိုု႔သည္ ပိုုျပီး ေလာဘေဒါသ ကင္းျငိမ္း သာလြန္မြန္ျမတ္သူတိုု႔ျဖစ္သည္” ဟူေသာ တရားစကားမ်ိဳးသည္ ဘယ္လိုုနည္းနဲ႔မွ တစံုုတဦးကိုု ေလာဘ ေဒါသ ေလ်ာ့ပါးေစရန္ မရွိပါ။ “I desire peace”  (ငါသည္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုု လုုိလားသည္) ဟုု ဆိုုသူသည္ “လိုုခ်င္ေနသေရြ႔” ဘယ္ေတာ့မွ မျငိမ္းခ်မ္းႏိုုင္၊ ဤသူသည္ လူလိမ္ေပတည္း။ ဒါ့အတူ “ငါဟာ အျမတ္ဆံုုး ဗုုဒၶတရားကိုု သိလိုု႔ တပါးသူေတြ အားလံုုး ထက္ သာလြန္မြန္ျမတ္သူ”ဟုု စြဲယူေနသည့္သူက ေဟာေသာ —  ဤ စိတ္ေအာက္တန္းစားႏွင့္ lust ထန္ေသာလူက — လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီျပေသာ ‘အျမတ္ဆံုုး’ ဗုုဒၶတရားဆိုုတာသည္ — ေအာက္တန္းစား လူလိမ္တဦး၏ အတၱဖြင့္ထုုတ္ တရားသာ ျဖစ္ပါ၏။

          ဒလိုုင္းလားမား၏ မည္သူတဦး တေယာက္ကမွ အႏွစ္မရွိျခင္း (သုုညတာ) ကိုု ခံယူနားလည္ကာ ရင့္က်က္ျပည့္ဝျငိမ္းခ်မ္းေသာ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ငါႏွင့္ငါသာ နိဳင္းစရာဟုု မိုုးမျမင္ေလမျမင္ ဘဝင္ဟပ္ေနေသာ သီတဂူပုုဂၢိဳလ္ကုုိ နိဳင္းယွဥ္ၾကည့္ပါ။ သကၤန္းဝတ္တာခ်င္း အတူတူ၊ ကတံုုးတံုုးထားတာခ်င္း အတူတူ၊ ဘုုရားသားေတာ္လိုု႔ ခံယူထားတာခ်င္းအတူတူ၊ အသက္အရြယ္ ခုုႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ခ်င္းလဲ အတူတူ ၾကည့္ရူမိသူတိုု႔မွာ ဘာမ်ားကြာပါသနည္း။ ဒလိုုင္းလားမား၏ မ်က္ႏွာသည္ lust ကိုု ပယ္သတ္ထားေသာ မ်က္ႏွာခ်မ္းျမ ေရႊလဝန္းၾကီး ျဖစ္ပါ၏။ သီတဂူဘုုန္းၾကီး၏ မ်က္ႏွာမွာ lust တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္၊ ဘဝင္မွာ ဟုုန္းဟုုန္းမီးေတာက္ ေနေသာ မ်က္ႏွာမည္းမည္း ျပာပူခဲၾကီး ျဖစ္၏။ ထိုုသူႏွစ္ဦးလံုုးသည္ လူတုုိင္းကိုု “အနိစၥ၊ ဒုုကၡ၊ အနတၱ” လိုု႔ပဲေဟာေျပာမွာ ျဖစ္ပါ၏။ ဒါေပမယ့္ ဒလိုုင္းလားမားက ေျပာေသာ “အနိစၥ၊ ဒုုကၡ၊ အနတၱ” ဟာ ကိုုယ္ေတာ္ၾကီး၏ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟ မူလစိတ္အေျခခံေကာင္းမွ ထြက္ေသာ တရားဓမၼ၊ လူသားတိုု႔၏ အသိတရား ျငိမ္းခ်မ္းဖိုု႔ရန္ လိုုလားေသာ ေစတနာ အစစ္အမွန္ ျဖစ္၍ သီတဂူ ပုုဂၢိဳလ္ယုုတ္က ေျပာေနေသာ ‘အနိစၥ၊ ဒုုကၡ၊ အနတၱ’ မွာမူ ၄င္း၏ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ မူလစိတ္ကိုု အေျခခံကာ ၊ ဤသိုု႔ လကၡဏာေရးသံုုးပါးကိုု အမ်ားကိုု ေဟာဆိုုျပရျခင္းသည္ မိမိ၏ အမ်ားထက္ ျမင့္ျမတ္သာလြန္ေၾကာင္း ခုုတံုုးသက္ေသၾကီး အျဖစ္ မွတ္ကိုုင္ မိန္႔ၾကားေနသည့္ မစင္ၾကယ္ေသာ တရားပါတည္း။

“ကုုလားေတြကိုု သည္းခံၾကပါ၊ ဒါေပမယ့္” ဟူေသာ သီတဂူပုုဂၢိဳလ္၏ စကားမွ “သည္းခံၾကပါ” ဟူေသာ စကားသည္ စာသားျခင္းတူေပမယ့္ ဗုုဒၶဝါစန မဟုုတ္။ အစအလယ္အဆံုုးေကာင္းေသာ ဗုုဒၶဝါစန ဟူသည္ ျခြင္းခ်က္မရွိ၊ “ကုုလားေတြကိုု” ဆိုုျပီး သီးသန္႔ခြဲထုုတ္ဖိုု႔လည္း မလိုု။ “ဒါေပမယ့္” ဟုုလည္း ဆက္ရန္ မရွိ။ ပညာမဲ့သူ ၊ ေဖာက္ျပန္သူ၊ အေျခခံ သားရဲတိရစၦာန္စရုုိက္ကိုု အမွန္တရားဟုု အတည္ျပဳေပးလိုုသူ၊ တရားဓမၼကိုု ေဟာဆိုုရန္ မစင္ၾကယ္သူ က ၄င္း၏ အေျခခံစိတ္ယုုတ္မာေတြမွာ မင္းမူေနေသာ “တရားတုု တရားမွား” (ေလာဘမူစိတ္ ၊ ေဒါသမူစိတ္၊ ေမာဟလႊမ္းစိတ္) ေတြကိုု တရားစစ္အျဖစ္ ေယာင္ေဆာင္ျဖန္႔ျဖဴးေနေသာ ျဖစ္စဥ္ဟုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔သည္ အေသအခ်ာ နားလည္ သိျမင္ႏိုုင္ပါ သတည္း။

ခင္မင္စြာျဖင့္

ညိဳထြန္း