ႏွလံုးသားဒိုင္ယာရီ(၂၀)

December 31, 2013 at 3:37am

၃၀-၃-၂၀၀၂
ကရက္သို႔ေရာက္ရွိၿပီးေနာက္ ရြာေဟာင္းဖက္သို႔ေျခဆန္႔ၾကည့္ခဲ့မိသည္။ ရြာေဟာင္းရွိ အထင္ကရေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားေပ်ာက္ဆံုးေနသည္ကိုေတာ့ သတိထားမိသည္။ နတ္စင္ႀကီးမ်ား၊ ထန္းပင္မ်ားႏွင့္ ကုကၠိဳလ္ပင္ ႀကီးမ်ားမွာေတာ့ မ်ိဳးတုံးေပ်ာက္ကြယ္ေနၿပီ။ ၀မ္းသာစရာဟူ၍ ရြာဦးေစတီႏွင့္ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာေတာ့ ေရွးမူ မပ်က္တည္ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။
ယခင္ရြာေဟာင္းရွိ က်ေနာ္ေနထိုင္ရာ အိမ္အေနာက္ဖက္ျခမ္းရွိ အလြန္ႀကီးမား ေသာ ေရွ႕ေဟာင္းအုတ္ဂူႀကီးမ်ားမွာလည္း လံုး၀ပင္မေတြ႕ရေတာ့ ႏွေမ်ာတသ၀မ္းနည္းေနမိျပန္သည္။

က်ေနာ္ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းေပၚသို႔တက္ေရာက္၀တ္ျပဳလိုက္သည္။ ဆရာေတာ္ ကို က်ေနာ္မွတ္မိေသာ္လည္း ဆရာေတာ္က အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ “အေမလံုးရီရဲ႕သား ၀င္းကိုႀကီးပါ” ဟု မိတ္ဆက္လိုက္မွ “ေအာ္.. ၀င္းကိုႀကီး ကိုး” ဘုန္းဘုန္းက “ဒီမွာ အလုပ္လာလုပ္ေနတဲ့ ယိုးဒယားေတြ ထင္ေန တာကြဲ႕” ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။

တစ္ဆက္တည္းဆရာေတာ္က “ဒကာေလး ဘယ္မ်ားေရာက္ေနတာလဲ၊ႏွစ္ ေတြအေတာ္ၾကာၿပီေနာ္” ဟုဆိုလာျပန္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း “ မလိမ္မညာလိုေသာေၾကာင့္ အေျခအေနအရ ေတာထဲေရာက္ေနေၾကာင္းႏွင့္ ယခုလည္း အလုပ္ကိစၥႏွင့္ေခတၱလာေရာက္ျခင္းပါ ဘုရား” ဟု ေလ်ွာက္ထား လိုက္ရသည္။ ဆရာေတာ္ ေခတၱေတြေ၀သြားၿပီးေနာက္ “ ဒို႔ဘုန္းႀကီးမ်ားက ႏိုင္ငံေရးေတာ့ သိပ္နားမလည္ပါ ဘူးကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ရြာသူရြာသားေတြ အတိဒုကၡေရာက္ေနတာျမင္ရေတာ့ ဘယ့္ႏွယ့္စိတ္ခ်မ္းသာပါ့မလဲ၊ အိမ္ ေနာက္ပူေတာ့ အိမ္ေရွ႕မခ်မ္းသာဆိုသလိုေပါ့ကြယ္၊ ဒကာ၊ဒကာမေတြ ေျပလည္ျပည့္စံုၾကမွ ဒို႔ဘုန္းႀကီးေတြလဲ တရားဓမၼကိုေကာင္းေကာင္းအားထုတ္ႏိုင္မွာ၊အခုေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး ဒကာေလး၊ငါ့ရဲ႕ ေက်ာင္းကိုလဲ ေရႊ႕ခိုင္းေနတာ ၾကာပါပေကာ၊ ဘုန္းႀကီးလဲ ေသရင္ေသပါေစ မေရႊ႕ဘူးဆိုတဲ့အဓိဌာန္နဲ႔ ေနေန တာကြဲ႕၊တစ္ရြာလံုးေျပာင္းသြားရေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ ရြာဦးေစတီေလးပဲ က်န္ေနတာ ဒကာေလးအျမင္ပဲ မဟုတ္လား” ဟု မိန္႔ဆိုလာေသာအခါ က်ေနာ္ဘာျပန္ေျပာရမည္ကို မသိ၊ဆို႔နစ္ေနမိသည္။ “ဆရာေတာ္မွ ဒကာ ေလးကို ျပစရာရွိေသးတယ္ကြဲ႕” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔မွန္ဘီရိုထဲမွ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ကို ထုတ္လာခဲ့သည္။

ဘာရယ္မွန္းေတာ့ က်ေနာ္မသိ၊ ဆရာေတာ္မွ ေသခ်ာထပ္မံျပမွ ထပ္ဆင့္ေၾကကြဲသြားရျပန္ သည္။ ငယ္စဥ္က က်ေနာ္၀တ္ဆင္ခဲ့ေသာ ေဖါ့ရွန္အက်ၤီမ်ားႏွင့္ ထမင္းထည့္ေကၽြးေသာ ဒန္ပန္းကန္ျပားေလး တစ္ခ်ပ္၊ ထိုပန္းကန္ျပားေလး ႏွဳတ္ခမ္းေပၚတြင္ေတာ့ သံမိႈျဖင့္ထြင္းထားသည့္ “၀င္းကို” ဆိုသည့္စာတမ္းေလး က က်ေနာ့ကိုၾကည့္ေနသေယာင္၊ အေမလံုးရီမဆံုးမီရက္ပိုင္းအတြင္း ဘုန္းဘုန္းအား လာေရာက္လွဴဒါန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရသည္။ “

ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ…အေမရယ္”ဟုဆိုယံုမွတပါး က်ေနာ္ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ ထိုေခတ္ထိုအခါကာလကလည္း အေျခအေနက ေကာင္းလွသည္မဟုတ္။ ရြာသို႔လာေရာက္သည့္လူတိုင္း ညစဥ္ဧည့္စာရင္းတိုင္ၾကားရသည္။ က်ေနာ့္ကိုယ္၌ကလည္း ရြာလူႀကီးထံ သြားေရာက္ဧည့္စာရင္းတိုင္ရသည္။ “အမည္၊ ေက်ာ္လြင္၊ အဖအမည္၊ ဦးတြက္၊ ေနရပ္၊လြိဳင္ေကာ္ရြာတန္းရွည္” ဟုဆိုလိုက္ေတာ့ရြာလူႀကီး မွ မ်က္ ေမွာင္ကုပ္ကာ က်ေနာ့ကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး “ ေနပါအံုး၊ေနပါအံုး မင္းနာမည္က ၀င္းကို မဟုတ္လားကြ၊ဘာလို႔ ေက်ာ္လြင္ ျဖစ္ေနရတာလဲ” ဟု ရုတ္တရက္ေမးလိုက္ေတာ့ အငိုက္မိသူက က်ေနာ္။ မွားသြားမွန္းသိလိုက္သည္ ႏွင့္ က်ေနာ္လဲ ပ်ာပ်ာသလဲ “ ဒီလိုပါဥကၠဌရယ္ က်ေနာ္က လြိဳင္ေကာ္ ေျပာင္းေနေတာ့ ေမြးစားအေဖ၊အေမ နာမည္နဲ႔ မွတ္ပံုတင္လုပ္ထားတာပါဗ်ာ” ဟု ေျပာင္းေျပာလိုက္မွ ဘ၀င္က်သြားပံုရသည္။ “ ေအး..ေအး၊ ဒီလိုဆို ေတာ့ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ၊ ၀င္းကိုျဖစ္လိုက္၊ ေက်ာ္လြင္ ျဖစ္လိုက္ဆိုေတာ့ အတုမ်ားျဖစ္ေနလား လို႔” ဟု ဆို လိုက္ေလသည္။

ဧည့္စာရင္းတိုင္ၿပီးသည္ႏွင့္ သုတ္ေျခတင္ကာ အျမန္ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။ ညအိပ္ယာ၀င္ ေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာကိုယ္မလံုခ်င္၊ ေက်ာခ်မ္းေနမိသည္။ ေနာက္ေန႔နံနက္ ေနရာတစ္ေနရာသို႔ေရႊ႕ရန္ စဥ္းစားရ ျပန္ေတာ့သည္။ အိပ္ယာထသည္ႏွင့္အဖြားကိုကန္ေတာ့ၿပီး ခရီးဆက္ရျပန္သည္။ ေရလယ္ဘုရားကားဂိတ္မွတဆင့္ ရန္ကုန္ သို႔ လိုင္းကားႏွင့္ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ေျမာက္ဥကၠလာပရွိ အေဖ့ေနာက္အိမ္ေထာင္ရွိရာအိမ္သို႔သြားရန္ စဥ္းစား လိုက္သည္။ေမြးမိခင္ဆံုးၿပီးေနာက္အေဖလည္း ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့သည္။သားတစ္ဦး၊သမီးတစ္ဦး ထြန္းကား ခဲ့သည္။

အေဖကတပ္မေတာ္သားတစ္ဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နယ္ေျမေဒသအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္ခဲ့ဘူးသည္။ အေဖတာ၀န္က်ရာမိတၳီလာအမွတ္(၃)အေျမွာက္တပ္၊ထိုမွတဆင့္ ေအာင္ပန္းရွိအမွတ္ (၄) အေျမွာက္တပ္သို႔ေျပာင္းေရႊ႕ရသည္။ ေနာက္ဆံုး အမွတ္(၃၁၀)အေျမွာက္တပ္ခြဲ၊က်ိဳင္းတံုသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရင္း ၁၉၈၉ခုႏွစ္တြင္က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕၌ပင္တိမ္းပါးခဲ့ရသည္။ အေဖဆံုးသြားေၾကာင္းကိုေနာက္ပိုင္းမွသိ လိုက္ရသည္။ အေဖ့နာေရးသို႔က်ေနာ္မေရာက္ခဲ့ရသလိုအေဖ့ဇနီး၊ သားသမီးမ်ားႏွင့္လည္း က်ေနာ္ျပန္လည္ ဆံုဆည္းျခင္းမရွိေတာ့ေပ။

ယခု ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း အေဖ့ဇနီးႏွင့္ေတြ႕မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျမာက္ဥကၠလာေရာက္ေတာ့ အေတာ္ကေလးေမးျမန္းစံုစမ္းလိုက္ရသည္။ ႀကံခင္းစုရပ္ကြက္ထဲတြင္ေန ေၾကာင္းသိရွိၿပီးေနာက္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္က်ေနာ္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ားက က်ေနာ့ႏွလံုးကို ထိခိုက္နာက်င္ေစခဲ့သည္။ ဘ၀ကိုႀကံဳသလိုခက္ခက္ခဲခဲရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရသည္။ ေခါင္းရြက္ဗ်တ္ထိုးေစ်းသည္အေမက က်ေနာ့ကိုဖက္၍ ရွိဳက္ႀကီးတငင္ငိုေၾကြးလ်က္။ ညီျဖစ္သူက ကား စပယ္ယာအလုပ္လုပ္ေနရသည္။ အိမ္ေထာင္က်၍ သားသမီးမ်ားပင္ရွိေနေပသည္။

အိမ္ေရွ႕တြင္ က်ေနာ္ ထိုင္ေနစဥ္ မိန္းခေလးတစ္ဦး အေ၀းကလမ္းေလ်ွာက္လာသည္ကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ ကြဲကြာေနေသာ ညီမေလးမွန္း က်ေနာ္သိလိုက္သည္။ သူလည္း က်ေနာ့ထံ တည့္တည့္မတ္မတ္ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ရင္း “ အကိုႀကီးမဟုတ္လား၊ အကိုႀကီးဟုတ္တယ္မဟုတ္ လား” ဟု ေမးရင္း က်ေနာ့မ်က္ႏွာကိုလွဳပ္ကိုင္၍ အဆက္မျပတ္ေမးျမန္းေနေတာ့သည္။ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေျပာရန္ စကားလံုးက ႏွလံုးသားမွပြင့္အန္မလာခဲ့၊ ရင္ထဲဆို႔နစ္မြန္းၾကပ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္မည္။ ေခါင္းၿငိမ္႔၍သာ သက္ေသ တည္လိုက္ရသည္။ က်ေနာ့ကိုဖက္၍ ညီမေလး ငိုျပန္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ညီမေလးလက္ထဲမွဖိတ္စာတစ္ေစာင္ကို က်ေနာ့ကိုကမ္းေပးရင္း ခြင့္လႊတ္ပါဟုဆိုလာျပန္သည္။ ဘာရယ္မသိ။ ဆြဲယူဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ညီမေလးမဂၤလာေဆာင္မည့္ဖိတ္စာေလးျဖစ္ေနသည္။

ႏွစ္ဘက္မိဘ ဘိုးဘြားညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားပါ၀င္ၾကေသာ္လည္း က်ေနာ့အမည္က ေယာင္ယမ္း၍ပင္ပါမလာခဲ့။ စာေလး ႏွင့္ပင္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းမခံရသည့္က်ေနာ့ဘ၀။ ညီမေလးႏွင့္လက္ထပ္မည့္သူက ေျမာက္ဥကၠလာနယ္ထိန္း ၏သားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မဂၤလာအခမ္းအနားအား မဂၤလာဒံုေလဆိပ္အနီးရွိ ရဲစခန္းခန္းမ၌ပင္ မဂၤလာ ေဆာင္မည္ဟုသိလိုက္ရသည္။ မဂၤလာေဆာင္မည့္ေန႔သို႔ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္မေနသာေတာ့၊အကိုႀကီး အဖအရာ ဆိုသကဲ့သို႔ ရွဳပ္ေထြးေနသည့္အလုပ္မ်ားကို ေခတၱေမ့ထားၿပီး မဂၤလာေဆာင္သို႔သြားရန္အတြက္ ပုရြက္ဆိတ္ကုန္းဘူတာမွ ဆိုက္ကားတစ္စီးငွားၿပီး မဂၤလာေဆာင္မည့္ ရဲစခန္းခန္းမေရွ႕သို႔ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ခန္း မေရွ႕သို႔ေရာက္လာသည့္ က်ေနာ့ကို ေဆြမ်ိဳးမ်ားျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာအမူအယာပ်က္၍ တုန္လႈပ္ကုန္ၾက သည္။

မည္သူ႔ကိုမွ်စကားမဆို၊ ခန္းမတြင္းသို႔၀င္သြားလိုက္သည္။ ယာဖက္နံရံေပၚတြင္ စနစ္တက်စီရီထား သည့္ ေသနတ္မ်ားကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ က်ေနာ္ၿပံဳးလိုက္မိသည္။ အေနာက္ဖက္မွ တစ္ဦးဦးကက်ေနာ့လက္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္ေသာေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ အေဖ့ညီ က်ေနာ့ဦးေလးျဖစ္ေနသည္။ ဦးေလးမွ “ မင္းဘာလို႔ ဒီကိုလာရတာလဲ၊ အားလံုးဒုကၡေရာက္ကုန္လိမ့္မယ္၊ ျပန္ရေအာင္”ဟုဆိုကာ ခန္းမျပင္သို႔ ေခၚထုတ္လာခဲ့သည္။ ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ကိုယ္မို႔ က်ေနာ္ မျငင္းသာခဲ့။ အသာတၾကည္ပင္လိုက္ေလ်ာလိုက္သည္။

စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခု သို႔ေခၚေဆာင္သြားရင္း ဦးေလးက “ မင္းဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ငါရိပ္မိတယ္၊ မင္းဘာလုပ္လုပ္ ငါတား ပိုင္ခြင့္မရွိပါဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွမထိခိုက္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့ကြာ၊ လူဆိုတာကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ၾက ရတာပဲ၊ မွားတယ္၊မွန္တယ္ဆိုတာ အခ်ိန္နဲ႔လုပ္ေဆာင္မႈေတြကဆံုးျဖတ္ေပးတာ၊ ေနာက္ဆံုးမင္းကိုသတိေပး ခ်င္တာက အခုဆိုေတာ္လွန္ေရးေန႔နီးေနၿပီ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္လိုကာကြယ္ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုတာနားလည္ ဖို႔လိုတယ္” ဟုဆိုလာသည္။ က်ေနာ္ကလည္း “ ဟုတ္ကဲ့ပါေလးေလး၊ က်ေနာ့ေၾကာင့္ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ ေယာက္မွ မထိခိုက္၊မနစ္နာေစရပါဘူး၊ က်ေနာ္ကတိေပးပါတယ္၊ လုပ္စရာအလုပ္ေတြကေတာ့ က်ေနာ္ဆက္ လုပ္ရအံုးမွာမို႔ က်ေနာ္ တစ္ျခားတစ္ေနရာကို ထပ္သြားဖို႔စီစဥ္ထားပါတယ္” ဟိုဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ဦးေလးထံမွ ပင့္သက္ခ်သံတစ္ခုၾကားလိုက္ရေပေတာ့သည္။

ဆက္ပါအံုးမည္။

အုပ္ႀကီးေဖ

၃၀-၁၂-၂၀၁၃