ေရွးရုိးစံထားသီအိုရီမ်ားႏွင့္ စီးပြားေရးၾကီးထြားမွဳ

by Athenian Ahnyarthar (Notes) on Monday, May 13, 2013 at 8:29pm

ေရွးရိုးစံထားသီအိုရီမ်ား (classical theories)

ဖြံျဖိဳးမွဳသီအိုရီအမ်ားစုမွာ ၁၉၄၅ ေနာက္ပိုင္း တြင္မွေပၚထြန္းလာၾကေသာ္လည္း ၎တို ့သည္ရုတ္ျခည္းအလုိအေလ်ာက္ထြက္ေပၚလာသည္မဟုတ္။ ၁၈ ရာစုဥေရာပတိုက္ရွိ စီးပြားေရး၊ႏိုင္ငံေရးႏွင့္လူအဖြဲ ့အစည္းေဗဒဆိုင္ရာ စဥ္းစားၾကံဆမွဳမ်ားကိုအေျချပဳ၍ တစတစ ဖြံျဖိဳးထြက္ေပၚလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။၎တို ့အနက္ စီးပြားေရးဖြံျဖိဳးမွဳႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေတြးေခၚ ယူဆခ်က္မ်ားကိုအလႊမ္းမိုးႏိုင္ဆုံးေသာ သီအိုရီသမားမ်ားအနက္ တစ္ဦး မွာ အဒမ္စမစ္ (Adam Smith) ျဖစ္သည္။
၎၏ ေက်ာ္ၾကားလွေသာလက္ရာျဖစ္သည့္ “ႏုိင္ငံတို ့၏ဥစၥာဓန” ဟုအလြယ္ေခၚၾကသည့္ “An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations”  မွာ ၁၇၇၆ တြင္ထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤစာအုပ္သည္ ထိုအခ်ိန္က အေနာက္ဥေရာပ၏ ကုန္သြယ္မွဳ (trade) ႏွင့္ စီးပြားေရးမူ၀ါဒ (economic policies)တြင္ ၾကီးစိုးလႊမ္းမိုးထားသည့္  ကုန္သည္၀ါဒ (mercantile) ကို စိန္ေခၚထားျခင္းျဖစ္သည္။


ထိုအခ်ိန္ ၁၈ ရာစုဥေရာပတြင္ စီးပြားေရးၾကီးထြားမွဳအတြက္ အဓိကေမာင္းႏွင္အားမွာ ကုန္သြယ္မွဳ (trade) ျဖစ္၍ ကုန္သည္မ်ား- အထူးသျဖင့္ အေရွ ့ဥေရာပ ကုမၸဏီ (the East India)ကဲ့သို ့ေသာ ၾကီးမားလွေသာ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး ကုမၸဏီၾကီးမ်ား (large trading companies)- မွာ ႏိုင္ငံအစိုးရတို ့ႏွင့္ ႏွိဳင္းယွဥ္ရေလာက္ေအာင္ပင္ တန္ခိုးထြားၾကေလသည္။ အႏွီကုန္သည္တို ့သည္ ၎တို ့၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ကာကြယ္ရန္အလို ့ငွာ ကုန္သြယ္မွဳတြင္ ၎တို ့အသာစီးရေစမည့္ ကာကြယ္ေရးအစီအမံမ်ား (protection measures) ကိုေထာက္ခံအားေပးၾကေလသည္။ ဤသို ့အစီအမံမ်ားဆိုရာတြင္ ျပည္ပကုန္ပစၥည္းမ်ား (goods produced outside the country) အေပၚ၌ တင္သြင္းခြန္မတန္တဆျမွင့္တင္ထားျခင္း (high import tariffs) အား ျဖင့္ ျပည္တြင္းထုတ္ကုန္ပစၥည္းမ်ား (domestically produced goods) သည္ အဆိုပါ ႏိုင္ငံျခားမွတင္သြင္းလာသည့္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားထက္ စားသုံးသူမ်ားအျမင္တြင္ ပို၍ေစ်းခ်ိဳသေယာင္ ျပဳလုပ္ထားေလ့ရွိၾကသည္။ ဤသို ့”မ်ားႏိုင္သမွ်မ်ားမ်ားေရာင္း၊ နည္းႏိုင္သမွ်နည္းနည္း၀ယ္”  ဆိုသည့္ မိမိအက်ိဳးစီးပြားကာကြယ္သည့္ ကုန္သြယ္မွဳ၀ါဒ (protectionism) ကိုအလြယ္အားျဖင့္ “ကုန္သည္၀ါဒ (mercantilism)” ဟုကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

မည္သို ့ဆိုေစ Smith အတြက္မူ ဤလုပ္ထုံးလုပ္နည္းသည္ ျပည္သူျပည္သားတို ့၏ၾကြယ္၀မွဳႏွင့္ တိုင္းျပည္၏ စီးပြားေရးၾကီးထြားမွဳအတြက္ အႏၱရယ္ၾကီးတစ္ခုျဖစ္၍ ကုန္သြယ္လူတန္းစားလက္တစ္ဆုပ္စာအတြက္သာ အက်ိဳးရွိသည္ဟု ျမင္ေလ၏။ Smith ၏တင္ျပခ်က္မွာ စီးပြားေရးဖြံ ့ျဖိဳးမွဳအတြက္ဆိုလွ်င္ ကုန္သြယ္မွဳ (trade) ဆိုသည္ထက္ ထုတ္လုပ္မွဳ (production) ကိုပိုမို၍ အာရုံစိုက္ရန္ျဖစ္ေပသည္။ ဤ၌  အထူးမွတ္သားရမည့္အခ်က္မွာ လုပ္အားခြဲေ၀ျခင္း (divisions of labor) သည္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္မွဳ (productivity) ကိုတိုးတက္ေစ၍ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ စီးပြားေရးၾကီးထြားမွဳ (economic growth) ႏွင့္ ၾကြယ္၀မွဳ (wealth creation) ကို တပါတည္း ဖန္တီးလိမ့္မည္ဟူ၍ျဖစ္သည္။ လုပ္အားခြဲေ၀ျခင္းဟူရာ၌ ထုတ္လုပ္မွဳျဖစ္စဥ္တစ္ခုလုံးကို လူတစ္ဦးတည္းမွအစအဆုံးျပီးဆုံးေအာင္လုပ္မည့္အစား ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ အဆင့္(stages)မ်ား အျဖစ္ခြဲစိတ္လုိုက္ျပီး လူမ်ားစြာမွ ၎တို ့ႏွင့္သာသက္ဆိုင္သည့္အဆင့္တစ္ခုတည္းကိုသာ အသီးသီး ခြဲျခား လုပ္ကိုင္ေစျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ လုပ္သားတို ့သည္ တစ္ခုတည္းသာအာရုံစိုက္ရသည့္အတြက္ ၎တို ့လုပ္ကိုင္ရသည့္ အလုပ္တြင္မ်ားစြာ ကြ်မ္းက်င္လာျပီး မ်ားမ်ားပိုထုတ္လုပ္လာႏိုင္ေတာ့သည္။

သည့္အျပင္ အဒမ္စမစ္က စီးပြားေရးလည္ပတ္မွဳဆုိင္ရာစံနစ္တစ္ခုကို ထပ္မံ၍ အဆိုျပဳတင္ျပခဲ့ျပန္သည္။ ၎အဆိုအရ ဤစံနစ္တြင္ ယႏၱရားကိုလည္ပတ္ေမာင္းႏွင္မည့္သူမွာ (ကုန္သည္၀ါဒမွာကဲ့သို ့) ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ (state) မဟုတ္ပဲ ေစ်းကြက္၏မျမင္ရေသာလက္ေတာ္ၾကီး (invisible hand) သာျဖစ္၏။ ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ဤမျမင္ရေသာလက္ေတာ္ၾကီးကို ေစ်းကြက္ယႏၱရား (market mechanism) ဟုကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾက၏။ စမစ္က ယုံၾကည္သည္မွာ လူဟူသည္ ကိုယ္က်ိဳးၾကည့္၍သာ ျပဳမူစျမဲျဖစ္ရာ ကုန္စည္ေစ်းကြက္၌ (commodity market) ပစၥည္းတစ္ခုသည္ ေစ်းၾကီးလြန္းပါက ၎ကို မည္သူမွ် ၀ယ္လိမ့္မည္မဟုတ္။ သုိ ့ျဖင့္ ေစ်းသည္မွာ ေစ်းေလ်ာ့ျခင္းေသာ္၎ အျခားပစၥည္းအား ေျပာင္းလဲေရာင္းခ်ျခင္းေသာ္လည္း ျပဳလုပ္ရေပလိမ္ ့မည္။ ထိုနည္းတူစြာ လုပ္သားေစ်းကြက္တြင္လည္း လုပ္အားခမ်ားမွာ နည္းပါးလြန္းပါက အလုပ္သမားတို ့သည္ အျခားေသာအလုပ္မ်ားသို ့ေျပာင္းေရႊ ့သြားၾကလိမ့္မည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဤသို ့ေသာ စီးပြားေရးဖြံ  ့ျဖိဳးတိုးတက္မွဳအတြက္ ေစ်းကြက္၏ အခန္းက႑ ကိုထုတ္ေဖၚခဲ့ေသာ Smith ၏စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားမွာ စက္မွဳေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရး (industrial revolution) မတိုင္မွီက ထြက္ေပၚလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ယေန ့ထိတိုင္ေအာင္ပင္ လႊမ္းမိုးထားဆဲျဖစ္သည္မွာ ျငင္းမရေလာက္ေအာင္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ ဤသို ့ စီးပြားေရးဖြံ ့့ျဖိဳးတိုးတက္မွဳအားေစ်းကြက္ဗဟုိျပဳနည္းျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ျခင္းကို ျပင္သစ္ေ၀ါဟာရျဖစ္သည့္ laissez-faire ေဘာဂေဗဒ ဟူ၍လည္း သုံးႏွဳန္းၾကေပေသးသည္။

စမစ္ကဲ့သို ့ပင္ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမွဳၾကီးလွသည့္ အျခားေသာ ေရွးရိုးစံထားေဘာဂေဗဒပညာရွင္မွာ ၁၈ ရာစုေႏွင္းပိုင္းမွ ၁၉ ရာစုအေစာပိုင္းထိရွင္သန္ေနထိုင္ခဲ့ေသာ David Ricardo ပင္ျဖစ္ေပသည္။ ရီကာဒိုမွာ လြတ္လပ္ေသာကုန္သြယ္မွဳ (free trade) ကိုအျပည့္အ၀ေထာက္ခံခဲ့သူျဖစ္၍ “ႏွိဳင္းယွဥ္အက်ိဳး” သီအိုရီ (comparative advantage theory) ကိုထုတ္ေဖၚခဲ့ေပသည္။ ၎၏ သီအိုရီအရ တိုင္းျပည္မ်ားသည္ မိမိတို ့၏ အားသာခ်က္မ်ားရွိသည့္ ကုန္စည္မ်ား ထုတ္လုပ္ျခင္းႏွင့္ေရာင္းခ်ျခင္း၌သာ (producing and selling) ဂရုထားရမည္ဟု ဆိုေလ၏။ အဆိုပါ အားသာခ်က္မ်ားဟူသည္ ေျမ၊ သဘာ၀ရင္းျမစ္မ်ား၊ ေစ်းေပါလုပ္သား၊ နည္းပညာ၊ စသည့္အရာမ်ားျဖစ္၏။ ဥပမာ- နည္းပညာရွိေသာဂ်ပန္အတြက္ ကားထုတ္လုပ္ျခင္းသည္ ႏွိဳင္းယွဥ္အက်ိဳး (comparative advantage) ရွိေသာနယ္ပယ္ျဖစ္၍ ျမန္မာျပည္အတြက္မူ စပါးစိုက္ကာ ဂ်ပန္သို ့ဆန္တင္ပို ့ျခင္းသည္ ႏွိဳင္းယွဥ္အက်ိဳးရွိေသာ ကိစၥျဖစ္ေပသည္။

တနည္းအားျဖင့္ ဤႏွိဳင္းယွဥ္အက်ိဳးသည္ တကမၻာလုံးအတိုင္းအတာအားျဖင့္ လုပ္အားခြဲေ၀ျခင္းျဖစ္ေစသည္ကို ေတြ ့ရေပမည္။ စမစ္၏ လုပ္အားခြဲေ၀ျခင္းမွာ ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုအတြင္းတြင္သာျဖစ္၍ ရီကာဒို၏ သီအိုရီအရမူ တိုင္းျပည္မ်ားအၾကား လုပ္အားခြဲေ၀ျခင္း သို ့မဟုတ္ ကမၻာလုံးဆိုင္ရာလုပ္အားခြဲေ၀ျခင္း (global division of labor) ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ကမၻာ့တိုင္းျပည္တို ့သည္ အရာရာအားလုံးကို ထုတ္လုပ္ဖို ့ၾကိဳးစာသည္ထက္  မိမိတို ့ႏွိဳင္းယွဥ္အက်ိဳးရွိေသာ ကုန္စည္ကိုသာ အထူးျပဳထုတ္လုပ္ျခင္းသည္ စီးပြားေရးအရပို၍အဓိပါယ္ရွိကာ ပို၍အက်ိဳးေက်းဇူးျဖစ္ထြန္းေစသည္ဟု ဆိုလိုေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ႏိွဳင္းယဥ္အက်ိဳးရွိရာ၌အထူးျပဳထုတ္လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ထုတ္လုပ္မွဳသည္ ပိုမို၍ စြမ္းေဆာင္ရည္ရွိ (efficient) ကာ၊ ရွားပါးသည့္ရင္းျမစ္မ်ား (scarce resources) ကို ထိထိေရာက္ေရာက္ (effectively) ႏွင့္ ေျခြတာသုံးစြဲရာေရာက္ျပီးလွ်င္ စီးပြားေရးၾကီးထြားမွဳ (economic growth) အတြက္ လိုအပ္သည့္စြမ္းရည္မ်ား (capacities)လည္းျမင့္တက္လာေပလိမ္ ့မည္။

စီးပြားေရးၾကီးထြားမွဳ သီအိုရီ(Economic Growth Theory)
စမစ္ႏွင့္ရီကာဒိုကဲ့သုိ ့ေသာ ေရွးရိုးစံထား ေဘာဂေဗဒပညာရွင္မ်ား ယုံၾကည္ေထာက္ခံခဲ့ၾကသည့္ ေစ်းကြက္သည္သာ လူသားတို ့၏ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မွဳမ်ား ႏွင့္ ရင္းျမစ္မ်ားအားထိထိေရာက္ေရာက္ အသုံးျပဳႏိုင္သည့္ အေကာင္းဆုံးေသာ ယႏၱရားျဖစ္သည္ဟူသည့္ အဆိုကို ေခ်ဖ်က္ႏိုင္မည့္ စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းမ်ား ၂၀ ရာစုအေစာပိုင္းကာလမ်ားတြင္ျဖစ္ပြားလာခဲ့သည္။ ထင္ရွားလွသည့္ ၎အျဖစ္အပ်က္တို ့မွာ ၁၉၂၉ ေ၀ါစထရိျပိဳလဲမွဳ (Wall Street Crash) နွင့္ ၁၉၃၀ ႏွစ္မ်ားအတြင္းက အေမရိကား၏ အၾကီးအက်ယ္စီးပြားေရးက်ဆင္းမွဳ (Great Depression) တုိ ့ပင္ျဖစ္သည္။ ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ အစြန္းေရာက္ေစ်းကြက္ပ်က္ယြင္းမွဳ (extreme market failure) ေၾကာင့္ မွ်ေျခ (market equilibrium) သို ့မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ အဆုံးတြင္ စီးပြားပ်က္ကပ္အတြင္းသို ့သက္ဆင္းခဲ့ရျခင္းပင္္။ သို ့ျဖင့္ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံတို ့၏စီးပြားေရးတစ္ခုလုံးအေပၚ အသြင္သစ္ျဖင့္သိျမင္နားလည္ရန္ၾကိဳးစားအားထုတ္လာၾကရေတာ့၏။

၎တို ့အနက္ အထင္ရွားဆုံးသူမွာ John Maynard Keynes ျဖစ္၍ ၎သည္ ၁၉၃၆ တြင္ “The General Theory of Employment, Interest and Money” ဟူေသာစာအုပ္ကိုထုတ္ေ၀ခဲ့ေလသည္။ ဤစာအုပ္တြင္ ကိန္းသည္ စမစ္နဲ ့သူ၏ေနာက္လိုက္မ်ား ယုံၾကည္လက္ခံထားသည့္ လြတ္လပ္ေသာေစ်းကြက္ (free market) သည္သာ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ တြန္းအား (positive force) ျဖစ္သည္ဟူေသာ အဆိုကို စိန္ေခၚထားေလသည္။ ကိန္းက တင္ျပသည္မွာ စီးပြားေရးၾကီးထြားမွဳအတြက္ ေသာ့ခ်က္က်ေသာအရာမွာ အမွန္အကန္ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳ (real investment) ျဖစ္၍ ဤရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳသည္ အေျခခံအေဆာက္အဦအသစ္မ်ားတည္ေဆာက္သည့္ ပေရာဂ်က္မ်ား (new infrastructure projects) တြင္ ျမွဳပ္ႏွံျခင္းျဖစ္ရမည့္အျပင္ အေဟာင္းမ်ားအား အစားထိုး (replacement)ေသာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳမျဖစ္ရေပ။ ဤသို ့ေသာ အမွန္တကယ္ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳ (real investment) သည္သာ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းမ်ားဖန္တီးေပးႏိုင္၍ (job creation)၊ ၾကြယ္၀မွဳျဖစ္ေစျခင္း (wealth creation) ကိုလည္း ေျမွာက္ေဖၚကိန္းအက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳ (multiplier effect) အားျဖင့္ တိုးပြားေစလိမ္ ့မည္ဟူ၍ တငျ္ပခဲ့သည္။ တနည္းအားျဖင့္ စီးပြားေရးၾကီးထြားမွဳ(economic growth) အတြက္ အျပဳသေဘာတြန္းအားအျဖစ္ အမွန္တကယ္ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳ (real investment) ကို လြတ္လပ္ေသာေစ်းကြက္ (free market) ေနရာ၌ အစားထိုးတင္ျပခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။

ဆက္လက္၍ သတိျပဳရမည္မွာ ေျမွာက္ေဖၚကိန္းအက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳသည္ ေျပာင္းျပန္အားျဖင့္ အပ်က္သေဘာလည္းသက္ေရာက္ႏိုင္ေပရာ (negative effect) အမွန္တကယ္ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳ အဆင္ ့(level of real investment) က်ဆင္းေလ်ာ့နဲလာျခင္းသည္ အဆုံးတြင္ ေအာက္သို ့စိုက္၍၀က္အူရစ္လည္သည့္အတိုင္း တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ စီးပြားပ်က္ကပ္အတြင္းသို ့သက္ဆင္းက်ေရာက္ေပလိမ့္မည္။

သည့္အျပင္ ကိန္းသည္ ေရွးရိုးေဘာဂေဗဒပညာရွင္မ်ားႏွင့္ဆန္ ့က်င္စြာ စီးပြားေရးၾကီးထြားမွဳအတြက္ အစိုးရ၏အခန္းက႑ကို ေသာ့ခ်က္က်ေသာေနရာအျဖစ္ ရွဳျမင္ခဲ့ေလသည္။ ေစ်းကြက္အားတစ္ကိုယ္ေတာ္ၾကဲခိုင္းျခင္း၊ သူ ့ခ်ည္းသက္သက္လည္ပတ္ေစျခင္းထက္ ဘဏ္တိုးႏွဳန္းမ်ားကစားျခင္း၊ အစိုးရအသုံးစရိတ္မ်ားတိုးျခင္းေလ်ာ့ျခင္း စသည့္ ေငြေၾကးမူ၀ါဒ (monetary policies)ကိရိယာမ်ား ျဖင့္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳအားျမွင့္တင္ရန္ အစိုးရပိုင္းမွေန၍ ၀င္ေရာက္စြက္ဖြက္ရမည္ဟု ဆိုခဲ့ေပသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ လမ္းတစ္ခုအား အစိုးရမွေန၍ တာ၀န္ယူေဖါက္လုပ္သည္ဆိုပါစို ့။ ဤသို ့လမ္းေဖါက္ျခင္းသည္ လမ္းေဖါက္သမားတို ့အား အလုပ္ရရွိေစသည္သာမက လမ္းေဖါက္လုပ္ေရးပစၥည္းမ်ားႏွင့္လက္နက္ကိရိယာမ်ားေရာင္းခ်သူမ်ားပါ အလုပ္ရရွိေစမည္ျဖစ္သည္။ သည့္အျပင္ အဆိုပါလုပ္သားမ်ားမွ လုပ္အားခေငြမ်ားသုံးစြဲၾကဦးမည္ျဖစ္ေပရာ ၎သုံးစြဲမွဳမ်ားသည္ အျခားေသာသူတို ့၏ အလုပ္အကိုင္မ်ားအားႏွင့္ ကုမၸဏီမ်ားအား ေထာက္ပ့ံရာေရာက္၍ ကုမၸဏီမ်ားမွ ရရွိလာသည့္အျမတ္အစြန္းကို ထပ္မံ၍ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံၾကေပလိမ့္ဦးမည္။ ဤသို ့အားျဖင့္စီးပြားေရးတစ္ခုလုံးၾကီးသည္လည္ပတ္ကာ စီးပြားေရးၾကီးထြားမွဳကို ရရွိေပလိမ္ ့မည္။ ဤသည္ကို ေျမွာက္ေဖၚကိန္းအက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳ (multiplier effect) ဟုေခၚ၍ ၎ကိုေအာက္ပါအတိုင္းသံသရာလည္ေနသည့္္ ကြင္းဆက္မ်ားအျဖစ္ျမင္ႏိုင္ေပသည္။

အစိုးရ (သို ့) ပုဂၢလိက ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳ ==> တိုက္ရိုက္အလုပ္အကိုင္ဖန္တီးျခင္း ==> တိုးျမင့္လာေသာအလုပ္သမားမ်ား၏ အသုံးစရိတ္မ်ား ==> သြယ္၀ိုက္ အလုပ္အကိုင္ဖန္တီးျခင္း ==> ျပည္တြင္းရွိတိုးတက္လာေသာ ကုန္စည္ႏွင့္၀န္ေဆာင္မွဳ ၀ယ္လိုအား ==> အစိုးရ (သို ့) ပုဂၢလိက ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳ


စင္စစ္ ကိန္းသည္ အစိုးရအသုံးစရိတ္ကို အက်ပ္အတည္းမ်ား ယဥ္ပါးေအာင္ေမြးျမဴ (taming the crises) ရာလက္နက္အျဖစ္အသုံးျပဳႏိုင္သည္ဟု တင္ျပခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ ့အျပင္Keynes မွ ေတာင္ပိုင္းတိုင္းျပည္မ်ား၏ စီးပြားေရးႏွင့္ေဘာဂေဗဒအေျခအေနမ်ားအေၾကာင္း တိတိပပေရးသားထားခဲ့ျခင္းမရွိေသာ္လည္း  အစိုးရမ်ား၏အျပဳမူမွဳမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သူ၏ေတြးေခၚယူဆခ်က္မ်ားမွာ စစ္ျပီးေခတ္ ဖြံ ့ျဖိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ထဲ့သြင္းက်င့္သုံးလာၾကသည္ကိုေတြ ့ၾကရျပန္ေပသည္။

--------------------------------------------------------------------------------------------------
Katie Willis ေရးသား၍ Routledge တိုက္ထုတ္ျဖစ္သည့္ “Theories and Practices of Development” စာအုပ္ကို အဓိကမွီျငမ္းျပဳ၍ ေရးသားထားပါသည္။ ရြက္ပုန္းသီး လီကြမ္းယူး မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ပါသည္။