ကြၽန္မနဲ႔ သရဲေျခာက္တဲ့အိမ္
|
7:24 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန's photo.
ကြၽန္မတို႔ အဘိုးအဘြားအိမ္က ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရဲ႕အေရွ႕ဖက္
ေတာင္ေျခတစ္ေနရာမွာရွိတယ္။ အိမ္ကေရွးအိမ္ျဖစ္ၿပီး အိမ္ကိုၿခံဝင္းႀကီးရဲ႕
ေတာင္ကုန္းႀကီးတစ္ခုေပၚမွာ တည္ထားတယ္။ ေလွကားထစ္ အခု(၅ဝ)ေက်ာ္ကိုျဖတ္ၿပီးမွ
အိမ္ထဲေရာက္ႏိုင္သလို ကားလမ္းဖက္ကေန ေတာင္ကုန္းကိုပတ္ၿပီးလည္း
သြားႏိုင္တယ္။ အိမ္ပတ္ပတ္လည္မွာ သစ္ပင္ႀကီးငယ္ေတြ အျပည့္စိုက္ထားတယ္။
အဘြားတို႔ အဲဒီအိမ္ကိုမဝယ္ခင္ အိမ္ရွင္က အိမ္ငွားေတြတင္ထားတာေၾကာင့္
အိမ္ဝင္းက အထိန္းအသိမ္းမရွိဘဲ ၿခံဳႏြယ္၊ ေပါင္းျမက္ေတြနဲ႔ ေတာနက္ႀကီးလို
ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ခဲေရာင္သုတ္ထားတဲ့ အိမ္နံရံေတြလည္း ကြာတဲ့ေနရာကြာ၊
ပ်က္တဲ့ေနရာပ်က္နဲ႔ အိမ္ကေဟာင္းႏြမ္းၿပီး လူမေနသူမေနတဲ့
အိမ္ပ်က္ႀကီးတစ္လံုးနဲ႔ တူေနခဲ့တယ္။
အိမ္က ေရွးအိမ္လည္းျဖစ္၊ ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာလည္းတည္ၿပီး ေဟာင္းႏြမ္းေနတာေၾကာင့္ တေစၦသရဲေျခာက္တတ္တဲ့ အိမ္နဲ႔တူေနခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း အရင္တုန္းက အဲဒီအိမ္ကို သရဲေျခာက္တဲ့အိမ္ဆိုၿပီး အရမ္းနာမည္ႀကီးခဲ့ပါတယ္။ "ပုလဲစိန္ျခယ္တိုက္"ဆိုရင္ တကၠစီသမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကတယ္။ အရင္က အဲဒီဖက္တေလ်ာက္ မစည္ကားေသးတဲ့အခ်ိန္၊ လူေနအိမ္ေတြလည္း သိပ္မမ်ားေသးတဲ့အခ်ိန္၊ သစ္ပင္ၿခံဳႏြယ္ေတြကလည္း ထူထပ္တာမို႔ အိမ္ပံုစံက သရဲေျခာက္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးမယ္ဆိုလည္း ႀကီးခ်င္စရာပါ။
အဲဒီအိမ္ကို အဘြားတို႔ဝယ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ၿခံဳႏြယ္ေတြကိုရွင္းလင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲက်မွ အိမ္ႀကီးက ၿခံဳၾကားထဲကေန ဘြားခနဲ႔ေပၚလာတဲ့ တေစၦသရဲႀကီးလို႔ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ပိုထင္းထင္းျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ အိမ္ကိုျပင္တန္ျပင္ၿပီးေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း ေဆးမသုတ္ေသးတာေၾကာင့္ ညအခ်ိန္ၾကည့္ရင္ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္ေတြၾကားမွာ အိမ္ႀကီးက မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္ လက္ေတြဆန္႔တန္းထားသလို ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းခဲ့တယ္။ ညဆို ေတာ္ရံုလူေတြ အိမ္ေရွ႕သိပ္မျဖတ္ရဲၾကဘူး။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လို႔ ေခြးတစ္ေကာင္တစ္ေလကမ်ား အူးးးး...ခနဲ႔ ထအူလိုက္ရင္ အိမ္ထဲကေန သရဲေတြထြက္လာၿပီး ကိုယ့္ကိုလက္ယွပ္ျပ၊ ကိုယ္ထင္ျပမလားေတာင္ ထင္မွတ္ရတယ္။ တစ္ခ်ိန္က "ပုလဲစိန္ျခယ္"ဟာ လွပတဲ့နာမည္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ အဲဒီလို သတင္းဆိုးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအိမ္ကို ကြၽန္မရြာေက်ာင္းမွာ(၇)တန္းေအာင္ၿပီး ေတာင္ႀကီးမွာ(၈)တန္းတက္ဖို႔ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မေရာက္တဲ့အခ်ိန္ အေဒၚမဂၤလာေဆာင္ၿပီးလို႔ သူ႔ေယာကၡမအိမ္လိုက္သြားပါၿပီ။ ဦးေလးေတြလည္း တစ္နယ္တစ္ေက်း ေျပာင္းေရြ႔သြားခဲ့ၾကလို႔ အိမ္ႀကီးမွာ အဘိုးအဘြား၊ ကြၽန္မအစ္မ၊ ကြၽန္မနဲ႔ အကူေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခ့ဲပါတယ္။ ကြၽန္မေရာက္စက ေန႔ခင္းမွာေတာင္ အိမ္ထဲကိုတစ္ေယာက္တည္း မဝင္ရဲပါဘူး။ အိမ္အျပင္မွာ ေနဘယ္ေလာက္ပူပူ အိမ္ထဲေရာက္ရင္ ေက်ာ့စိမ့္စိမ့္သြားတတ္တာမုိ႔ အိမ္ထဲမွာတစ္ေယာက္တည္းလည္း ကြၽန္မ မေနရဲခဲ့ဘူး။ ညအခါ အိမ္ေခၚမိုးေပၚ ခြၽတ္..ခြၽတ္..ခြၽတ္အသံနဲ႔ တဟင္း..ဟင္း..ညည္းသံေတြေၾကာင့္ ရြာမွာလွ်ပ္စစ္မီးမရွိလည္း ေနရဲခဲ့တဲ့ကြၽန္မတစ္ေယာက္ အဲဒီအိမ္မွာ မီးဖြင့္ၿပီးလည္း မအိပ္ရဲခဲ့ပါဘူး။ သရဲေျခာက္တဲ့အိမ္လို႔ နာမည္ႀကီးေနလို႔ပဲလား? စိတ္အစဲြေၾကာင့္လား ဘာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ကြၽန္မေနာက္မွာ အရိပ္တစ္ခုလိုလို၊ မ်က္လံုးတစ္စံုလိုလို ကပ္လိုက္ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ေန႔... အဘိုးနဲ႔အဘြားက အိမ္ေရွ႕မွာ ေနပူစာလံုေနၾကတယ္။ အစ္မ၊ ကြၽန္မနဲ႔ အကူမရယ္က အိမ္ထဲကေန ေျပာင္းဖူးေတြ ထုတ္လွန္းဖို႔ျပင္ၾကတယ္။ ရြာၿခံကေျပာင္းဖူးေတြကို အဘိုးတို႔က ၾကက္၊ ခိုေတြေကြၽးရေအာင္ဆိုၿပီး တခ်ဳိ႕တစ္ဝက္ကို ေတာင္ႀကီးသယ္ခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မေျခာက္ေသးတဲ့ ေျပာင္းဖူးေတြကို လူမအိပ္တဲ့အခန္းမွာက်င္းထားၿပီး ေန႔ဖက္ေနသာရင္ ထုတ္လွန္းရပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ျခင္းကိုယ္စီနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ ေျပာင္းဖူးေတြထုတ္လွန္းၾကတယ္။ ငယ္ငယ္က ကြၽန္မဟာ ဖင္ေပါ့ၿပီးသြက္လက္သူမုိ႔ ေျပာင္းဖူးေတြ တစ္ျခင္းၿပီးတစ္ျခင္း အခန္းထဲကေန ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ သယ္သယ္ထုတ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မအစ္မက ကြၽန္မနဲ႔ဆန္႔က်င္ဖက္ အိပဲ့ပဲ့သူမို႔ ကြၽန္မႏွစ္ျခင္း၊ သံုးျခင္းသယ္ၿပီးမွ သူကတစ္ျခင္းၿပီးတယ္။
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အလုပ္ေတြလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မို႔ အိမ္ထဲဝင္တဲ့ေၾကာက္စိတ္ကို ကြၽန္မခဏေမ့ထားခဲ့မိတယ္။ တစ္ေခါက္ၿပီးလို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ေျပာင္းဖူးယူဖို႔ ဧည့္ခန္းကိုျဖတ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ကြၽန္မလွမ္းဝင္လိုက္တယ္။ ယူမယ့္ေျပာင္းဖူးဆီကိုပဲ စိတ္ေရာက္ေနတာေၾကာင့္ ေဘးဘီကို ကြၽန္မသတိမထားမိခဲ့ဘူး။ အခန္းထဲ ကြၽန္မလွမ္းဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ တံခါးၾကားကေန မည္းမည္းသ႑ာန္က ကြၽန္မေရွ႕မွာ ဝုန္းးးးခနဲ႔ ေပၚလာတယ္။ ေမ့ထားတဲ့ေၾကာက္စိတ္က ဘယ္ကေန ဘယ္လိုဝင္လာသလဲ မသိဘူး! "အား...." ခနဲ႔ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ လက္ထဲကျခင္းကို ပစ္ခ်ၿပီး အခန္းအျပင္ဖက္ ကြၽန္မတဟုန္ထိုးေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မေအာ္သံၾကားလို႔ အဘိုးက "ဘာလဲ.. ဘာလဲ"ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာခ့ဲတယ္။ အဘိုးကို ေနာက္ေက်ာဖက္ လက္ညိႇဳးထိုးျပၿပီး တစ္ခုခုေျပာဖို႔ ကြၽန္မႀကိဳးစားေပမယ့္ ကြၽန္မဆီက "အာ... အာ.." ဆိုတဲ့ ထစ္အအ၊ တုန္ရင္ရင္ အသံေတြပဲထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အိပ္ခန္းထဲကေန တခစ္ခစ္ရယ္သံနဲ႔ ကြၽန္မနာမည္ေခၚသံကို ၾကားလိုက္တယ္။ (အဘိုးရွိေနလို႔) ကြၽန္မအရဲစြန္႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္မအစ္မရယ္ေလး... ျခင္းကိုေခါင္းေပၚစြတ္ အခန္းဝမွာရပ္ၿပီး တဟီးဟီးနဲ႔ ရယ္ေမာေနပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္မကုိေျခာက္လိုက္ရလို႔ အားရေက်နပ္သြားတယ္ထင္ပါတယ္။ အဘိုးကလည္း ေၾကာက္လန္႔သြားတဲ့ ကြၽန္မအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးစိစိနဲ႔ အစ္မကိုဆူဖို႔ ေမ့ေနခဲ့တယ္။ အစ္မကို မ်က္ေစာင္းခဲၿပီး ကြၽန္မပါးစပ္ဖ်ားကေန (အဘိုးနားမလည္တဲ့) အင္းသားသံနဲ႔ မၾကားဝံ့မနာသာတဲ့စကားေတြ တလေဟာ ထြက္က်လာခဲ့ေတာ့တယ္။
"!#&*$#()$#($+_#$"
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Monday, December 07, 2009)
.
အိမ္က ေရွးအိမ္လည္းျဖစ္၊ ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာလည္းတည္ၿပီး ေဟာင္းႏြမ္းေနတာေၾကာင့္ တေစၦသရဲေျခာက္တတ္တဲ့ အိမ္နဲ႔တူေနခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း အရင္တုန္းက အဲဒီအိမ္ကို သရဲေျခာက္တဲ့အိမ္ဆိုၿပီး အရမ္းနာမည္ႀကီးခဲ့ပါတယ္။ "ပုလဲစိန္ျခယ္တိုက္"ဆိုရင္ တကၠစီသမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကတယ္။ အရင္က အဲဒီဖက္တေလ်ာက္ မစည္ကားေသးတဲ့အခ်ိန္၊ လူေနအိမ္ေတြလည္း သိပ္မမ်ားေသးတဲ့အခ်ိန္၊ သစ္ပင္ၿခံဳႏြယ္ေတြကလည္း ထူထပ္တာမို႔ အိမ္ပံုစံက သရဲေျခာက္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးမယ္ဆိုလည္း ႀကီးခ်င္စရာပါ။
အဲဒီအိမ္ကို အဘြားတို႔ဝယ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ၿခံဳႏြယ္ေတြကိုရွင္းလင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲက်မွ အိမ္ႀကီးက ၿခံဳၾကားထဲကေန ဘြားခနဲ႔ေပၚလာတဲ့ တေစၦသရဲႀကီးလို႔ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ပိုထင္းထင္းျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ အိမ္ကိုျပင္တန္ျပင္ၿပီးေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း ေဆးမသုတ္ေသးတာေၾကာင့္ ညအခ်ိန္ၾကည့္ရင္ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္ေတြၾကားမွာ အိမ္ႀကီးက မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္ လက္ေတြဆန္႔တန္းထားသလို ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းခဲ့တယ္။ ညဆို ေတာ္ရံုလူေတြ အိမ္ေရွ႕သိပ္မျဖတ္ရဲၾကဘူး။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လို႔ ေခြးတစ္ေကာင္တစ္ေလကမ်ား အူးးးး...ခနဲ႔ ထအူလိုက္ရင္ အိမ္ထဲကေန သရဲေတြထြက္လာၿပီး ကိုယ့္ကိုလက္ယွပ္ျပ၊ ကိုယ္ထင္ျပမလားေတာင္ ထင္မွတ္ရတယ္။ တစ္ခ်ိန္က "ပုလဲစိန္ျခယ္"ဟာ လွပတဲ့နာမည္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ အဲဒီလို သတင္းဆိုးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအိမ္ကို ကြၽန္မရြာေက်ာင္းမွာ(၇)တန္းေအာင္ၿပီး ေတာင္ႀကီးမွာ(၈)တန္းတက္ဖို႔ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မေရာက္တဲ့အခ်ိန္ အေဒၚမဂၤလာေဆာင္ၿပီးလို႔ သူ႔ေယာကၡမအိမ္လိုက္သြားပါၿပီ။ ဦးေလးေတြလည္း တစ္နယ္တစ္ေက်း ေျပာင္းေရြ႔သြားခဲ့ၾကလို႔ အိမ္ႀကီးမွာ အဘိုးအဘြား၊ ကြၽန္မအစ္မ၊ ကြၽန္မနဲ႔ အကူေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခ့ဲပါတယ္။ ကြၽန္မေရာက္စက ေန႔ခင္းမွာေတာင္ အိမ္ထဲကိုတစ္ေယာက္တည္း မဝင္ရဲပါဘူး။ အိမ္အျပင္မွာ ေနဘယ္ေလာက္ပူပူ အိမ္ထဲေရာက္ရင္ ေက်ာ့စိမ့္စိမ့္သြားတတ္တာမုိ႔ အိမ္ထဲမွာတစ္ေယာက္တည္းလည္း ကြၽန္မ မေနရဲခဲ့ဘူး။ ညအခါ အိမ္ေခၚမိုးေပၚ ခြၽတ္..ခြၽတ္..ခြၽတ္အသံနဲ႔ တဟင္း..ဟင္း..ညည္းသံေတြေၾကာင့္ ရြာမွာလွ်ပ္စစ္မီးမရွိလည္း ေနရဲခဲ့တဲ့ကြၽန္မတစ္ေယာက္ အဲဒီအိမ္မွာ မီးဖြင့္ၿပီးလည္း မအိပ္ရဲခဲ့ပါဘူး။ သရဲေျခာက္တဲ့အိမ္လို႔ နာမည္ႀကီးေနလို႔ပဲလား? စိတ္အစဲြေၾကာင့္လား ဘာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ကြၽန္မေနာက္မွာ အရိပ္တစ္ခုလိုလို၊ မ်က္လံုးတစ္စံုလိုလို ကပ္လိုက္ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ေန႔... အဘိုးနဲ႔အဘြားက အိမ္ေရွ႕မွာ ေနပူစာလံုေနၾကတယ္။ အစ္မ၊ ကြၽန္မနဲ႔ အကူမရယ္က အိမ္ထဲကေန ေျပာင္းဖူးေတြ ထုတ္လွန္းဖို႔ျပင္ၾကတယ္။ ရြာၿခံကေျပာင္းဖူးေတြကို အဘိုးတို႔က ၾကက္၊ ခိုေတြေကြၽးရေအာင္ဆိုၿပီး တခ်ဳိ႕တစ္ဝက္ကို ေတာင္ႀကီးသယ္ခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မေျခာက္ေသးတဲ့ ေျပာင္းဖူးေတြကို လူမအိပ္တဲ့အခန္းမွာက်င္းထားၿပီး ေန႔ဖက္ေနသာရင္ ထုတ္လွန္းရပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ျခင္းကိုယ္စီနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ ေျပာင္းဖူးေတြထုတ္လွန္းၾကတယ္။ ငယ္ငယ္က ကြၽန္မဟာ ဖင္ေပါ့ၿပီးသြက္လက္သူမုိ႔ ေျပာင္းဖူးေတြ တစ္ျခင္းၿပီးတစ္ျခင္း အခန္းထဲကေန ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ သယ္သယ္ထုတ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မအစ္မက ကြၽန္မနဲ႔ဆန္႔က်င္ဖက္ အိပဲ့ပဲ့သူမို႔ ကြၽန္မႏွစ္ျခင္း၊ သံုးျခင္းသယ္ၿပီးမွ သူကတစ္ျခင္းၿပီးတယ္။
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အလုပ္ေတြလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မို႔ အိမ္ထဲဝင္တဲ့ေၾကာက္စိတ္ကို ကြၽန္မခဏေမ့ထားခဲ့မိတယ္။ တစ္ေခါက္ၿပီးလို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ေျပာင္းဖူးယူဖို႔ ဧည့္ခန္းကိုျဖတ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ကြၽန္မလွမ္းဝင္လိုက္တယ္။ ယူမယ့္ေျပာင္းဖူးဆီကိုပဲ စိတ္ေရာက္ေနတာေၾကာင့္ ေဘးဘီကို ကြၽန္မသတိမထားမိခဲ့ဘူး။ အခန္းထဲ ကြၽန္မလွမ္းဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ တံခါးၾကားကေန မည္းမည္းသ႑ာန္က ကြၽန္မေရွ႕မွာ ဝုန္းးးးခနဲ႔ ေပၚလာတယ္။ ေမ့ထားတဲ့ေၾကာက္စိတ္က ဘယ္ကေန ဘယ္လိုဝင္လာသလဲ မသိဘူး! "အား...." ခနဲ႔ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ လက္ထဲကျခင္းကို ပစ္ခ်ၿပီး အခန္းအျပင္ဖက္ ကြၽန္မတဟုန္ထိုးေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မေအာ္သံၾကားလို႔ အဘိုးက "ဘာလဲ.. ဘာလဲ"ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာခ့ဲတယ္။ အဘိုးကို ေနာက္ေက်ာဖက္ လက္ညိႇဳးထိုးျပၿပီး တစ္ခုခုေျပာဖို႔ ကြၽန္မႀကိဳးစားေပမယ့္ ကြၽန္မဆီက "အာ... အာ.." ဆိုတဲ့ ထစ္အအ၊ တုန္ရင္ရင္ အသံေတြပဲထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အိပ္ခန္းထဲကေန တခစ္ခစ္ရယ္သံနဲ႔ ကြၽန္မနာမည္ေခၚသံကို ၾကားလိုက္တယ္။ (အဘိုးရွိေနလို႔) ကြၽန္မအရဲစြန္႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္မအစ္မရယ္ေလး... ျခင္းကိုေခါင္းေပၚစြတ္ အခန္းဝမွာရပ္ၿပီး တဟီးဟီးနဲ႔ ရယ္ေမာေနပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္မကုိေျခာက္လိုက္ရလို႔ အားရေက်နပ္သြားတယ္ထင္ပါတယ္။ အဘိုးကလည္း ေၾကာက္လန္႔သြားတဲ့ ကြၽန္မအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးစိစိနဲ႔ အစ္မကိုဆူဖို႔ ေမ့ေနခဲ့တယ္။ အစ္မကို မ်က္ေစာင္းခဲၿပီး ကြၽန္မပါးစပ္ဖ်ားကေန (အဘိုးနားမလည္တဲ့) အင္းသားသံနဲ႔ မၾကားဝံ့မနာသာတဲ့စကားေတြ တလေဟာ ထြက္က်လာခဲ့ေတာ့တယ္။
"!#&*$#()$#($+_#$"
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Monday, December 07, 2009)
.
0 comments:
Post a Comment