တိုင္းရင္းသား အေရးကို Low politics views ျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္မိျခင္း

by Ko Htike (Notes) on Monday, May 27, 2013 at 2:35pm

တိုင္းရင္းသားေဒသေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသား ကိစၥေတြ ေျပာဆိုၾကရာမွာ "စိုးမိုးစကားလံုး" ေတြက ... "အပစ္အခက္ ရပ္စဲေရး" ..."ၿငိမ္းခ်မ္းေရး" ... "အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး (သို႔) အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရး" ... စတဲ့ စကားလံုးေတြ ျဖစ္ၿပီး ... အခု ေနာက္ဆံုး ၾကားလာရတဲ့ စကားကေတာ့ ... "တိုင္းရင္းသားအေရးကို ႏိုင္ငံေရး စားပြဲဝိုင္းမွာ ေျဖရွင္းေရး (သို႔) တိုင္းရင္းသား ျပႆနာကို ႏိုင္ငံေရးနည္း အရ ေျဖရွင္းေရး" ... ဆိုတာျဖစ္လာပါတယ္။


ဒီစကားလံုးေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ အေရးအတြက္ တခ်ိန္လံုး ေျပာလာခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရး အသိုင္းအဝိုင္းက လူေတြ အသံုးျပဳေလ့ရွိတဲ့ စကားလံုးေတြ ျဖစ္ၿပီး ... စစ္အာဏာရွင္နဲ႔ လက္ရွိအစိုးရ အဖြဲ႔ကေတာ့ ... "အပစ္အခက္ ရပ္ေရး" ... "ၿငိမ္းခ်မ္းေရး" ... "တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး" ... "တိုင္းရင္းသားအေရးကို လႊတ္ေတာ္မွာ ေဆြးေႏြးေရး" ... စတဲ့ .. စကားလံုးေတြကို သံုးေလ့ရွိပါတယ္။

ဘံု တူညီတဲ့ "အပစ္အခက္ရပ္ေရး" ... နဲ႔ ... "(ယာယီ) ၿငိမ္းခ်မ္းေရး" က (တစ္ခါတရံ .. အက်ိဳးအျမတ္ကိစၥ ေနာက္ခံ အားနည္းတာမ်ိဳးေတြမွာ) ရေလ့ရွိေပမယ့္ ... ေနာက္ပိုင္း အဆင့္ေတြကို သြားၾကတဲ့အခါ ... ေရွ႕ဆက္မတိုးဘဲ ... နံပါတ္ (၁) အဆင့္ျဖစ္တဲ့ "တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ပြားေနတယ္" ဆိုတာကေန ျပန္စတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ "ဖက္ဒရယ္" ဆိုတာကို ပန္းတိုင္အျဖစ္ ရည္မွန္းမႈသာ ရွိတယ္ ... အဲဒီ အေၾကာင္းကို မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးခ်ိန္မွာ ... (ေလာက္ေလာက္လားလား) ေဆြးေႏြးဖို႔ အခြင့္အေရးနဲ႔ .. ေဆြးေႏြးမႈေတြမွ ရွိပါေလစလို႔ ... သံသယ ျဖစ္မိတယ္။

ဒါ့အျပင္ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးမႈေတြဟာ ... "ႏိုင္ငံေရး" "စစ္ေရး" "စီးပြားေရး အက်ိဳးအျမတ္" "အာဏာခြဲေဝေရး" စတဲ့ ရွင္သန္ ရပ္တည္ေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္ အေရးႀကီးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈ (High politics) အတြက္ ေျပာဆိုမႈေတြကသာ အဓိက ေဆြးေႏြးရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အာဏာႏိုင္ငံေရး (Power Politics) အရ ... ဘာကိုရမယ္၊ ဘာကို လိုက္ေလ်ာလိုက္ရတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေတာ့ တင္းထားရမယ္။ ဘယ္သူက ဘာကိုရတယ္။ ဘယ္လိုရတယ္ ... ဆိုတဲ့ Professor Harold Dwight Lasswell ေျပာတဲ့ .. "Politics is who get what, when and how?" ဆိုတာေတြကို ဦးစားေပး ညွိႏႈိင္းေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါကလည္း အျပစ္ဆိုစရာေတာ့ မရွိပါဘူး။ ေဆြးေႏြးရာမွာ မပါမျဖစ္ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ေတြဆိုေတာ့ ေဆြးေႏြးပြဲတိုင္းမွာ ဒီအခ်က္ေတြကို ဦးစာေပးတာဟာ သဘာဝပဲ မဟုတ္ပါလား။


အထက္ပါ အခ်က္ေတြဟာ မျဖစ္မေန ေျပာဆိုၾကတဲ့ အခ်က္ေတြ ျဖစ္လို႔ ဒီေနရာမွာ ထပ္မေျပာလိုဘဲ အျခားရႈ႕ေထာင့္ ကေန ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ရွင္သန္ေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္ အေရးပါတဲ့ "အာဏာခြဲေဝေရး" "စီးပြားေရး" "စစ္ေရး" ရႈ႕ေထာင္က မဟုတ္တဲ့ ... အေတြးအေခၚပိုင္း၊ ဆက္ဆံေျပာဆိုမႈ ပံုစံပိုင္းနဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ထားတဲ့ အပိုင္းေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔လည္း လိုေနတယ္ဆိုတာကို ေထာက္ျပခ်င္တာပါပဲ။

၁။ အေတြးအေခၚအပိုင္း

အေတြးအေခၚပိုင္းနဲ႔ ပက္သက္ရင္ ... ေျပာစရာေတြ ရွိလာပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားအေရး ေဆြးေႏြးတယ္ ဆိုတာထက္ .. ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအေရး ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ိဳးကို ေဆြးေႏြးဝိုင္းေတြမွာ ၂ ဘက္စလံုးမွာ လႊမ္းမိုး ယူဆသင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေရး ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတာနဲ႔ .... "သူတို႔" နဲ႔ "ငါတို႔" (US and Them) ဆိုတဲ့ ခြဲျခားမႈက အလိုလို ပါေနေတာ့ ... "ငါက ဘာရမွ ျဖစ္မယ္၊ သူတို႔က ဘာကို သေဘာ မတူဘူး" ဆိုတဲ့ ... ခြဲျခားထားတဲ့ စည္းႀကီး တစ္ခုက ေဆြးေႏြးမႈကို ေရွ႕ မေရာက္ေစဘူးလို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ မတတ္သာလို႔ သေဘာတူလိုက္ေပမယ့္ ... အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္တဲ့အခါ အပစ္အခက္ ရပ္ထားတာကို အခ်ိန္မေရြး ခ်ိဳးေဖါက္ဖို႔ ဝန္မေလးေတာ့ပါဘူး။ မူလ သေဘာတူစဥ္ကတည္းက .. စိတ္လက္မပါနဲ႔ သေဘာတူထားေတာ့ ... ျပန္ခ်ိဳးေဖါက္ဖို႔ လြယ္တာ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသား အေရး ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚ အသံုးအႏွံးကို ဖယ္ထားၿပီး ႏိုင္ငံေရးအရ တစ္ႏိုင္ငံတည္းသားေတြ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အေရးကို ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ... အျမင္ေတြ တူသြားၿပီး ... "သူတို႔" နဲ႔ "ငါတို႔" (Us and Them) ဆိုတာထက္ ... လိုအပ္တာကို အတူတူ လုပ္ၾကတာ။ ဒါ မလုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ အျမင္ေတြနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ေျပာေျပာ ... တိုင္းျပည္ေကာင္းဖို႔ တာဝန္ခြဲယူတယ္ ေျပာေျပာ ... ႏွစ္ဘက္လံုးက တိုင္းျပည္အတြက္ တာဝန္ကိုယ္စီ ယူသြားခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္ ... သေဘာတူညီခ်က္ေတြ ခ်ိဳးေဖါက္ဖို႔ထက္ တစ္ဦးက အားနည္းတာကို တစ္ဦးက ေဖးေဖးမမနဲ႔ လုပ္ေဆာင္သြားတာေတြပါ ျဖစ္လာႏိုင္ရင္ ... ေရရွည္အတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ႀကီးပါပဲ။


၂။ ဆက္ဆံေျပာဆိုမႈ အပိုင္း

ဆက္ဆံေျပာဆိုမႈ အပိုင္းမွာလည္း .... မ်ားေသာအားျဖင့္ အစိုးရဘက္က ေျပာဆို ဆက္ဆံမႈေတြ၊ အင္တာဗ်ဴးတဲ့ အသံေတြ နားေထာင္ရရင္ ... ဦးေအာင္မင္းတို႔ အပါအဝင္ အစိုးရ အာဏာရွိသူေတြဘက္က ေျပာစကားေတြထဲမွာ မသိစိတ္ကေန စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ ... "ငါတို႔က အထက္စီးမွာရွိတယ္၊ ငါတို႔ အမိအဖ ေနရာမွာ၊ ငါတို႔က ေပးမွ ရမွာ" ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳး ဝင္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ တန္းတူ သေဘာနဲ႔.. တိုင္းရင္းသားဆိုတာလည္း အတူတူပဲလို႔ ပါးစပ္ကေျပာေနေပမယ့္ မသိစိတ္က တန္းမတူတဲ့ ေတြးေခၚမႈမ်ိဳး ရွိေနတာကို ေတြ႔ရတာပါ။ ဥပမာ ... "တိုင္းရင္းသားေတြက မိမိတို႔ လိုတဲ့ အခြင့္အေရးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေတြ႔တဲ့ အခါ ေတာင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေပးမွာေပါ့။ မေတာင္းတဲ့အခါ ဘယ္သိႏိုင္မလဲ။ ေတာင္းတဲ့သူေတြကို ခြင့္ျပဳခဲ့တာပဲ" ... ဆိုတာမ်ိဳးေတြ အထက္ေအာက္၊ ေတာင္းယူရမယ္၊ ေပးမယ္ ... စတဲ့ ... အဆင့္ခြဲျခား သတ္မွတ္မႈဟာ မသိစိတ္မွာ ကိန္းဝပ္ေနတာမ်ိဳး ေတြ႔ရပါတယ္။

တကယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေဒသမွာ ဘာလိုအပ္တယ္။ ဘာေတြ ရႏိုင္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လို ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ အဆင္ေျပမလား။ သူမ်ားေတြနဲ႔ေတာ့ ဘယ္လုိ သေဘာတူတာ ရလာတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ... အထက္ေအာက္ ဆက္ဆံမႈမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ... သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ ဆက္ဆံသလို ေဘးတိုက္ တန္းတူ ဆက္ဆံၿပီး ... တန္းတူ သေဘာထားသင့္ပါတယ္။ ငါတို႔ ေပးမွ ရတာ မဟုတ္ဘဲ ... ရသင့္တာကို အတူတူ ေဖၚေဆာင္တာသာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဒီလို အတူတူ ေဖၚေဆာင္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳး မသိစိတ္မွာ မကိန္းဝပ္ဘဲ ... အထက္ေအာက္ ဆက္ဆံေရး ကိန္းဝပ္တဲ့အခါ ... ေဆြးေႏြးဝိုင္းမွာ ... အဆင္မေျပ ျဖစ္ဖို႔ ရွိလာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြ အဓိက ေျပာလာတဲ့ အခ်က္ဟာ ... တန္းတူညီမွ်တဲ့ အခြင့္အေရး ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္းလို႔ ေပးတယ္၊ ေတာင္းရင္ ေပးမွာေပါ့ ဆိုတာ တန္းတူ အခြင့္အေရး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ မူရင္း ျဖစ္သင့္တာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။

၃။ ရည္မွန္းခ်က္ ထားတဲ့ အပိုင္း

ရည္မွန္းခ်က္ ထားတဲ့ အပိုင္းမွာလဲ ... တိုင္းရင္းသားစည္းလံုး ညီညြတ္ေရး ဆိုတာကို ရည္မွန္းခ်က္ ထားေပမယ့္ .... ဒီထက္ အေသးစိပ္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ အေသးေလးေတြ ထားၿပီး တစ္ခုျခင္း လုပ္ေဆာင္ရင္း ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္သြားရမွာ ျဖစ္သလို ... လိုအပ္ရင္လည္း တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး ဆိုတာကို ေက်ာ္ၿပီး ... ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးက တိုင္းရင္းသားအားလံုး ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္မွာ ပါဝင္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးကို ဦးေဆာင္ႏိုင္ေရး ဆိုတာမ်ိဳးအထိ ထားသင့္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြကလည္း မိမိ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ တိုင္းရင္းသား အေရးကို ဦးေဆာင္တာထက္ တႏိုင္ငံလံုးကို ဦးေဆာင္တဲ့ ဦးေဆာင္မႈမ်ိဳး ေပးႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္သင့္ၿပီး ... အဲဒီ အခြင့္အလမ္းေတြကိုလည္း ျဖစ္လာေအာင္ ေဖၚေဆာင္တာ၊ အားလံုးက တိုက္တြန္းအားေပးတာေတြ လုပ္သင့္ပါတယ္။

အစိုးရဘက္က ရည္မွန္းသလို တိုင္းရင္းသား အေရးကို ပါလီမာန္ထဲမွာ ေဆြးေႏြးဖို႔ ဆိုတာဟာ ... တကယ့္ကို စစ္မွန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို သြားမယ္ဆိုရင္ ... ရည္မွန္းခ်က္ ထားေနစရာေတာင္ မလိုဘဲ မလြဲမေသြ ျဖစ္လာရမယ့္ ကိစၥျဖစါပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒါကို အတင္းလမ္းေၾကာင္းၿပီး ေျပာဆိုေနတာထက္ ... ပါလီမာန္တြင္းမွာ မဟုတ္လည္း ... အျခားေနရာေတြမွာ ေဆြးေႏြးဖို႔၊ ပါလီမာန္တြင္း ပါလာႏိုင္ေအာင္ ... အေျခခံဥပေဒကို "ဖက္ဒရယ္" စစ္စစ္ပံုစံ ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္တာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဖြင့္ေပးတာေတြ လုပ္ေဆာင္သင့္ပါတယ္။ ဒါဆို ပါလီမာန္ထဲ တိုင္းရင္းသားေတြ ရယ္ရယ္ျပံဳးၿပံဳး ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေရာက္လာမွာ မလြဲပါဘူး။

လက္နက္စြန္႔ဖို႔ ကိစၥကေတာ့ ေနာက္ဆံုး ရည္မွန္းခ်က္အျဖစ္ ထားၿပီးသာေဆြးေႏြးသင့္ပါတယ္။ လက္နက္ရွိေနေတာ့ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ယံုၾကည္မႈ ရွိေနၿပီး ... ႏို္င္ငံေရး ျဖစ္စဥ္မွာ တသားတည္း ပါဝင္လာၿပီး ... အျပည့္အဝ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ရွိသြားတဲ့အခါ ... ဘယ္သူကမွ ေတာထဲမွာ ေသနတ္ထမ္းၿပီး မလုိအပ္ဘဲ စစ္တိုက္ဖို႔ လုပ္မေနခ်င္ပါဘူး။ မယံုၾကည္ၾကလို႔သာ လက္နက္ကိုင္ထားတာပါ။ ဒီေတာ့ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္တာ အားေကာင္းၿပီး သံသယ မရွိေအာင္ ယံုၾကည္လာမယ္ ဆိုရင္ အလိုလို လက္နက္ စြန္႔လာပါလိမ့္မယ္။ ဇြတ္စြန္႔ဖို႔ ဖိအားေပးရင္ .... မယံုၾကည္ဘဲ ... ဆန္႔က်င္ဘက္ ရလဒ္သာ ရႏိုင္တာမို႔ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရးရဲ႕ ... ေနာက္ဆံုး လုပ္ငန္း အျဖစ္နဲ႔သာ လက္နက္စြန္႔ဖို႔ ရည္မွန္းသင့္ၿပီး ... ယံုၾကည္မႈကိုသာ တိုးျမွင့္ ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္သြားသင့္ပါေၾကာင္း

(ကိုထိုက္)