အေဝးသင္တကၠသိုလ္ပညာေရး သံုးသပ္ခ်က္

Tin Latt and အဂၢမဟာ သေရစည္သူ ဒီမုိဖက္တီး shared The Voice Weekly's photo.

(ေဒါက္တာေက်ာ္သူရ)

အဆင့္ျမင့္ပညာေရးနယ္တြင္ အေဝးသင္ပညာေရးစနစ္ကို ထည့္သြင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာ၌ ေဝဖန္ ဆန္းစစ္စရာမ်ား ရွိပါသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းမ်ားျဖင့္ ထူေထာင္ထားေသာ္လည္း ေမွ်ာ္မွန္းသေလာက္ ခရီးေရာက္သလား ဆိုတာကို သံုးသပ္ရန္လိုပါသည္။ အလုပ္လုပ္ရင္း ပညာရွာႏိုင္ေသာ အခြင့္အလမ္း ဖြင့္ထားေပးေသာ္လည္း တကၠသိုလ္ပညာေရး ေလာကတြင္ မလိုလားအပ္ေသာ အက်ိတ္အခဲေလး မ်ားကိုလည္း ေပၚေပါက္ေစသည္။ ေပၚလြင္ေအာင္ ဆိုရေသာ္ Assignment ေခၚ စာစဥ္လႊာေပးပို႔ျခင္းမွ အစ၊ အနီးကပ္ သင္ၾကားျခင္းအလယ္၊ စာအေျဖ လႊာေတြ စစ္ေဆးျခင္းအဆံုး အပြန္းအရွကေလးမ်ား ရွိေနပါသည္။ ထို႔ထက္ လူေျပာအမ်ားဆံုး ျပႆနာတစ္ရပ္မွာ အေဝးသင္တကၠသိုလ္မွ ရရွိေသာ ဘြဲ႕မ်ား၏ အရည္အေသြး အာမခံခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိသို႔ ျဖစ္ရျခင္းအတြက္ အေၾကာင္းမ်ားစြာ ရွိေသာ္လည္း အတြင္းစည္းမွ ျမင္ရသမွ်ကို တင္ျပခ်င္ပါသည္။ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈ ရွိလာခ်ိန္တြင္ မိမိအထင္၊ မိမိအျမင္ကိုခ်ျပဖို႔ ဝန္းက်င္ေကာင္းေတြ ရွိလာ၍ျဖစ္သည္။

အေဝးသင္တကၠသိုလ္သည္ သူ႔ခ်ည္းသီးသန္႔ ရပ္တည္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္း မရွိဘဲ ႏိုင္ငံတစ္ဝန္း ျဖန္႔ခြဲထားေသာ တကၠသိုလ္မ်ား၏ ႐ုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ အေထာက္အပံ့ႏွင့္ သင္ၾကား၊ စီမံေရးရာဝန္ထမ္း အင္အားစုမ်ားအား အသံုးျပဳကာ ေမာင္းႏွင္ အသက္သြင္းရျခင္းျဖစ္သည္။ အေဝးသင္ပညာေရး ျဖင့္ ဝိဇၨာ/သိပၸံ ဘာသာရပ္မ်ားကို သင္ၾကားေပးေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ တန္းဆင္းရေသာ သိပၸံဘာသာတြဲကို ေလ့လာေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အေရအတြက္သည္ ဝိဇၨာတြဲယူသူ၏ အစြန္းထြက္ ပမာဏသာ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဝးသင္ ဝိဇၨာတကၠသိုလ္ ပညာေရးဟုပင္ ေခၚရမလို ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝိဇၨာေရႊေခတ္ဟု အေဝးသင္တကၠသိုလ္ သင္ၾကားမႈ ပံုစံအား အမည္တပ္သူက တပ္ၾကသည္။ သိပၸံဘာသာတြဲ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား သည္ အေျခခံပညာေရးတြင္ ဆင္းကာ က်ဴရွင္ျပခ်ိန္တြင္ ဝိဇၨာ ဘာသာတြဲမွ တကၠသိုလ္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ အေဝးသင္ပညာေရးတြင္ အႀကီးအက်ယ္ က်ဴရွင္ျပႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဝိဇၨာေရႊေခတ္ဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ ဝိဇၨာဘာသာတြဲ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားထဲမွ ထူးထူးရွယ္ဟု သတ္မွတ္ရမည့္ Elite ဆရာအတန္းစားမွာ ျမန္မာစာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ျဖစ္ၿပီး အေျခခံပညာႏွင့္ အဆင့္ျမင့္ပညာတြင္ပါ ခြခ်က္လုပ္ႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

အေဝးသင္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအား ေန႔တက္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားထက္ ပို၍ရင့္က်က္ကာ ကိုယ္ပိုင္ အသိစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ စာကို ေလ့လာႏိုင္မည္ဟု ယူဆေသာ္လည္း လက္ေတြ႔တြင္ ထိုယူဆခ်က္သည္ ခိုင္မာအားေကာင္းျခင္း မရွိပါ။ အစိုးရအလုပ္ သို႔မဟုတ္ အျပင္အလုပ္ လုပ္ရင္းပင္ မိမိတို႔ယူထားေသာ ဘာသာရပ္မ်ားကို Self-Study လုပ္ရင္း ဘြဲ႕ရပညာတတ္မ်ား ျဖစ္သြားဖို႔ဆိုတာသည္ စံသတ္မွတ္ခ်က္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အမ်ားစုေသာ အေဝးသင္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား သည္ သင္ခန္းစာမ်ားကို ႀကိဳတင္ေလ့လာျခင္း မရွိဘဲ အနီးကပ္သင္ခါနီးမွ က်ဴရွင္အားကိုးျဖင့္ တစ္ပြဲတိုး ေအာင္ရန္ လံုးပန္းၾကတာ မ်ားပါသည္။ ထိုသို႔ လုပ္ေဆာင္ျခင္းေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ က်ဴရွင္ေဈးကြက္ ႀကီးသည္ ဟီးထကာ ေနေတာ့သည္။ အဆိုပါက်ဴရွင္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ဳိးမ်ားမွာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအၾကား အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဝမ္းကြဲျခင္း၊ ညီၫြတ္မႈမရွိျခင္းႏွင့္ ထက္ေအာက္ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈ ေလ်ာ့နည္းျခင္း မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ က်ဴရွင္ရသူႏွင့္ မရသူအၾကား ဝင္ေငြကြာဟခ်က္ ႀကီးမားလာသည့္အတြက္ ရသူက ေမာ္ၾကြားသေလာက္ သိပ္မရသူက မနာလိုစိတ္ပြားကာ အဆင့္ျမင့္ပညာေရး ဝန္ထမ္းမ်ားဟုပင္ ေခၚဆိုထိုက္ ပါသလားဟု ဆဝါးဆင္ျခင္စရာ စိတ္အေျခခံမ်ား ေတြ႔ေနရေပသည္။

သက္ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡ (ဌာနမွဴး) မ်ားက မွ်မွ်တတ ထိန္းေက်ာင္း ေပးပါက က်ဴရွင္ကိစၥအတြက္ အက္ေၾကာင္းသံမ်ား ဌာနအတြင္း၌ သိပ္မထြက္ေသာ္လည္း ဌာနမွဴးကိုယ္တိုင္က က်ဴရွင္ေဈးကြက္ကို စီးပြားျဖစ္ လုပ္ကိုင္ပါက အကြဲအၿပဲ အတိုင္အေတာကိစၥမ်ားသည္ ဖံုးမႏိုင္ဖိမရ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ က်ဴရွင္ကို စီးပြားျဖစ္လုပ္ငန္းသဖြယ္ လုပ္ၾကသည့္အတြက္ ရာထူးပိုႀကီးသူက မိမိရာထူးအား ေရာင္းစားၿပီး ေဈးကြက္ေဝစုကို စိုးမိုးသကဲ႔သို႔ ရာထူးငယ္သူ မ်ားကလည္း အုပ္စုဖြဲ႕ (Grouping) လႈပ္ရွားၾကရာ တကယ့္စီးပြားေရး အုပ္စုကြဲမ်ားကဲ႔သို႔ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈသည္ ျပင္းထန္ လွေပသည္။ က်ဴရွင္ေဈးကြက္တြင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအတြက္ ဘာသာရပ္ ကြၽမ္းက်င္မႈထက္ လူမႈဆက္ဆံေရးသည္ ပို၍ပင္ အဓိက က်လာသည္။ စီးပြားဖက္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ပလဲနံပ သင့္ဖို႔အတြက္ တပည့္အေပးအယူ မ်ားလည္း ရွိလာသည္။ Founder ေခၚ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား စုစည္းေပးသူသည္ က်ဴရွင္စီးပြားေရး အုပ္စုတြင္ ၾသဇာႀကီးမားသူမ်ား ျဖစ္လာသည္။ တစ္ပြဲတိုး သင္ၾကားမႈျဖစ္သည့္အတြက္ က်ဴရွင္ Notes မ်ား သည္ ျပ႒ာန္းစာမ်ားမွ အၿမီးႏုတ္၊ ေခါင္းႏုတ္ျဖင့္ ပီဘိ Power - Points မ်ား ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ အတိုဆံုးျဖတ္ေတာက္ သင္ေပးႏိုင္ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမသည္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ အာဂဆရာမ်ား ျဖစ္လာ သည္။ ရယ္စရာႏွင့္ ေပၚပင္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ေျပာတတ္ဖို႔သည္ က်ဴရွင္ ဆရာ၊ ဆရာမျဖစ္ဖို႔ မရွိမျဖစ္ အရည္အခ်င္းမ်ား ျဖစ္လာသည္။ အခ်ဳိ႕က်ဴရွင္ဆရာမ်ားသည္ က်ဴရွင္မျပပါက ဟာသမင္းသားပင္ လုပ္၍ရပါသည္။ ရာထူး အခံရွိသူမ်ားက လုပ္ပိုင္ခြင့္ျဖင့္ ဆြယ္ကာ သင္တဲ့အပုဒ္ ပါမလာလည္း ခ်သာေရးဟု ၫႊန္ၾကားသလို၊ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ဆရာျဖစ္လာသူေတြ ကလည္း ေဈးကြက္ေဝစုကို တတ္ႏိုင္သမွ် မ်ားမ်ား ရခ်င္ၾကသည္။ တစ္ျပည္လံုး အတိုင္းအတာျဖင့္ ေအာင္မွတ္မ်ားကို စလုတ္တိုက္ညႇိခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ မ်ားသည္ ေခတ္ပ်က္ဘြဲ႕ရမ်ား အျဖစ္ အသုတ္လိုက္ ဘြဲ႕ရကုန္ေတာ့သည္။ ထိုဘြဲ႕ရမ်ား လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ေတာ့ အေဝးသင္ဘြဲ႕ကို မခန္႔ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာျခင္းသည္ အရည္အေသြး အာမခံခ်က္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

က်ဴရွင္သည္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအတြက္ အပိုေဆာင္း ဝင္ေငြရကာ လူေနမႈဘဝ ပိုမိုအဆင္ေခ်ာေစဖို႔ဟု မူလက သေဘာသြားေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ခု ျဖစ္လာသည္။ အခ်ဳိ႕ဆရာမ်ားႏွင့္ Founder မ်ားသည္ အေဝးသင္ဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္ ေပါင္းကာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ လိပ္စာမ်ားအေရာက္ ေၾကာ္ျငာကမ္းျခင္း၊ After Sale Service ဟု ေခၚရမလားမသိ ...။ အမွတ္မ်ားၾကည့္ေပးျခင္း၊ ေအာင္မွတ္ရေအာင္ ျဖည့္ေပးျခင္းအျပင္ ေအာင္စာရင္း ကိုပင္ အသိေပး အေၾကာင္းၾကားျခင္းေၾကာင့္ ဝန္ေဆာင္မႈစီးပြားေရး အဆင့္သို႔ပင္ တက္လွမ္း ႏိုင္ေတာ့သည္။ ထိုသို႔ ဝန္ေဆာင္မႈေကာင္းေသာ က်ဴရွင္မ်ားသည္ ေအာင္ပြဲခံကာ ေရပန္း စားေတာ့သည္။ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ရဖူးေသာ က်ဴရွင္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ ဤလုပ္ငန္း အဆင္ေခ်ာ၊ သက္တမ္းရွည္ဖို႔အတြက္ ဌာနအတြင္း အထက္ဖား၊ ေအာက္ဖိ Policy ကို အသက္သြင္းၾကသည္။ က်ဴရွင္ျဖင့္ တိုက္ေဆာက္၊ ကားစီးပင္ လုပ္ႏိုင္ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမ်ားရွိလာေသာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္သူ ႏွင့္ မေအာင္ျမင္သူအၾကား ကြာဟခ်က္သည္ ႀကီးမားလာပါသည္။ ဌာနမွဴး လည္းျဖစ္၊ က်ဴရွင္ႏွင့္လည္း မကင္း၊ ေမဂ်ာကလည္း ႀကီးဆိုပါက တစ္ႏွစ္၊ တစ္ႏွစ္ စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ပါက မ်က္လံုးျပဴးစရာ ကိန္းဂဏန္းမ်ား ရွိတတ္၍ သာမန္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေလာက္ကေတာ့ ရယ္တာေပါ့ဟုပင္ ဆိုရမည္။ က်ဴရွင္ဟူေသာ မိုးခါးေရကို ေသာက္ရင္း စံကိုက္သင္ၾကားေရး၊ သုေတသနျပဳေရး ဆိုတာေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္ဆရာ၊ ဆရာမအခ်ဳိ႕ အလွမ္းေဝးလာသည္။ တကၠသိုလ္ဆရာ၊ ဆရာမတစ္ဦး၏ ေအာင္ျမင္မႈ အတိုင္းအတာကို ေရးေသာက်မ္း၊ ထုတ္ေဝေသာ စာအုပ္ျဖင့္မတိုင္းဘဲ က်ဴရွင္ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ျပႏိုင္သလဲ ဆိုတာႏွင့္ တိုင္းတာလာၾကသည္။ က်ဴရွင္ဆရာ၊ ဆရာမအခ်ဳိ႕သည္ တပည့္မ်ား မိမိတို႔ကို မည္ေရြ႕မည္မွ် သိတတ္ေၾကာင္း၊ မည္သို႔ေသာ ပစၥည္း မ်ားျဖင့္ လာေရာက္ဂါရဝျပဳေၾကာင္းကို ဂုဏ္ေဖာ္ကာ ေျပာၾကားရင္း ၾကည္ႏူးရႊင္ပ် က်ဴရွင္ဆရာဘဝကို အခါအခြင့္ရပါက ၾကြားၾကသည္။ ပိုးပုဆိုးက ဘယ္ႏွထည္၊ ႐ိုး႐ိုးပုဆိုးကို ဆိုင္မွာပင္ ျပန္သြင္းရေၾကာင္း၊ ေတာ္႐ံု ပုစြန္ေျခာက္ေလာက္ေတာ့ အိမ္ကေခြးကို အပ်င္းေျပစားဖို႔ ေကြၽးသတဲ့၊ ဒီနားကပ္က ဘယ္ေလာက္တန္တာ၊ iPhone တို႔၊ iPad တို႔ကို ကေလးသံုးေယာက္လံုးကို ဝယ္ေပးထားၿပီးၿပီ ဆိုတဲ့ အျမင့္လံုးေတြ ၾကားရတိုင္း က်ဴရွင္တြင္ မေအာင္ျမင္တဲ့မိမိ မုဒိတာမပြားႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဆရာ၊ ဆရာမငယ္မ်ား ကလည္း က်ဴရွင္ေတြ ေအာင္ျမင္သူ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီး မ်ားကို ပိုမိုနည္းနာခံ ႐ိုက်ဳိးၾကေပသည္။ ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံေရးသည္ အသိပညာဖလွယ္ျခင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဝန္ေဆာင္မႈတစ္ခုကို အေရာင္း အဝယ္ျပဳသည့္ ပံုစံမ်ဳိး ေတြ႔ရျခင္းသည္ အေဝးသင္တကၠသိုလ္ ပညာေရး၏ လက္ရွိအေျခအေနပင္ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားဘက္ကလည္း ငါတို႔ေငြေၾကးေပးၿပီး ဝန္ေဆာင္မႈ ဝယ္တာပဲဆိုၿပီး မေလးမခန္႔ရွိလာသည္။ သိကၡာကို ရိကၡာအတြက္ ေရာင္းစားမႈတြင္ ဆရာတပည့္ဆိုတာ လမ္းေတြ႔ရင္ပင္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္မွ ဆက္တာမို႔ အေဝးသင္က်ဴရွင္ ဆရာမ်ားသည္ တစ္ခါသံုး ဆရာမ်ားအျဖစ္သို႔ ေရာက္သြားေပသည္။ ဒီၾကားထဲ ေဒသစြဲ၊ လူမ်ဳိးစြဲက လည္း အခိုင္အမာ အျမစ္တြယ္ေနသည့္ ေဒသခံဆရာႏွင့္ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအၾကား က်ဴရွင္တိုက္ပြဲသည္ ေတြ႔မေရွာင္ႏွင့္ ၾကာၾကာဝါး တို႔ ဗိုလ္လုၾကသလိုပင္။ အေဝးသင္ဌာနခြဲ မ်ားရွိ ဝန္ထမ္းမ်ား၏ ေမာက္မာမႈ၊ ခြင္ဖန္မႈေတြကလည္း မွတ္သားေလာက္ပါသည္။ အခ်ဳိ႕ဝန္ထမ္းမ်ား Assignment ကူးတင္ေပးေသာ ဝန္ေဆာင္ခသည္ သာမန္က်ဴရွင္ဆရာ တစ္ဦးထက္ပင္ ပိုတာမ်ဳိးလည္း သိုးသိုးသဲ့သဲ့ ၾကားမိပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳရတာကေတာ့ Assignment မ်ား ဌာနအလိုက္ သြားထုတ္ခ်ိန္တြင္ ဝန္ထမ္းစာေရး၊ စာေရးမေတြက ခံုေပၚမွာထိုင္၊ အရာထမ္း ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ Assignment ေရတြက္လက္ခံရသည့္ အေနအထားအခ်ဳိ႕ ရွိပါသည္။ Assignment အထုပ္ေတြကို တစ္ခါတစ္ရံ သယ္မရေတာ့ ငယ္စဥ္အခါ ပညာေကာင္းစြာ မရွာလို႔ ဒီလိုအေလးအပင္မ ရတာပါလားဟု ေနာင္တရမိသည္။

အေဝးသင္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားကို အနီးကပ္သင္ျခင္း၊ ေဝစုအနည္းငယ္ကို က်ဴရွင္သင္ရင္း၊ စာစစ္ျခင္းမ်ား လက္ေတြ႔ ေဆာင္ရြက္ ရာတြင္ အမည္ခံဘုရားစူး တပည့္မ်ား၏ သင္ၾကားေပးေသာ အေၾကာင္း အရာမ်ားကို လက္ခံနားလည္ႏိုင္စြမ္း၊ သတ္မွတ္ျပင္ဆင္ေပးေသာ အပုဒ္ ကိုပင္ က်က္ႏိုင္စြမ္း၊ အေလးထားေျဖဆိုမႈ အပိုင္းမ်ားတြင္ စိုးရိမ္ေရမွတ္ကို ေတြ႔ေနရေတာ့ မိမိတို႔၏ ေနာင္ေရးကို စိုးရိမ္မိပါသည္။ သူတို႔က အတက္၊ ကုိယ္ေတြက အက်တြင္ တက္လူေတြ အရည္မွည့္ရင္ျဖင့္ ငုိရေခ်ေသး ျဖစ္ေတာ့မည္။ ေန႔တက္ေက်ာင္းသားေတြ Semester ႏွစ္ခု၊ ရွစ္လစာ သင္ရေသာ စာမ်ားကို Self-Study မရွိဘဲ အနီးကပ္ ၁၀ ရက္ျဖင့္ ျပတ္ေအာင္ျဖတ္ရေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူတို႔၏ အေျခအေနတြင္ ဘဲြ႕ရပညာတတ္ တစ္ဦး၏ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္မႈကုိ ရွာေဖြရသည့္ ပုစၦာသည္ အေတာ္ခက္ခဲပါသည္။ ႏုိင္ငံတကာလုိ Online ပညာေရးမ်ဳိး အေဝးသင္ တကၠသုိလ္တြင္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္ပါက အေဝးသင္တကၠသုုိလ္ တက္ခြင့္ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ကို စိစစ္လက္ခံဖုိ႔ လုိမည္ထင္ပါသည္။ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ဖုိ႔ ဘြဲ႕ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ အတြက္ ပညာရွာေသာေခတ္သည္ ကုန္သင့္ၿပီဟု ထင္ပါသည္။ ဘြဲ႕လက္မွတ္တစ္ခု အတြင္း၌ အမွန္တကယ္ သိျမင္သေဘာေပါက္မႈ ဂုဏ္ရည္ကိန္းေအာင္းေနဖို႔ လိုပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာလိုပင္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ၿခံဳငံုသိျမင္မွသာ ဘြဲ႕ယူသင့္ၿပီး လုပ္စားကုိင္စားအတြက္ ေအာင္လက္မွတ္တစ္ခုခု ကုိင္ကာ စီးပြားရွာႏုိင္မည့္ စီးပြားေရး အခင္းအက်င္း လုိပါသည္။ ေငြေၾကးႏွင့္ အခ်ိန္ေပးႏုိင္မွသာ ဘြဲ႕ယူပါဟု တုိက္တြန္းရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ မိမိသည္လည္း အေဝးသင္ တကၠသုိလ္ထြက္ျဖစ္ရာ အေဝးသင္တကၠသုိလ္ ပညာေရးကို အျပဳသေဘာ သုံးသပ္ခ်က္ မျပဳႏုိင္ေသး၍ စိတ္မေကာင္းပါ။ သုိ႔ရာတြင္ အခ်ဳိ႕ျပႆနာ မ်ားသည္ အစိမ္းခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ရမည့္ အေနအထားအခ်ဳိ႕ ရွိပါသည္။ ျမန္ျမန္ေကာင္းဖုိ႔ ျဖစ္သည္။

ယေန႔ကာလတြင္ ႏုိင္ငံတကာႏွင့္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ရွိေသာ အစြန္းေရာက္ အမ်ဳိးသားေရးေရွ႕တန္းတင္ ႏုိင္ငံအခ်ဳိ႕မွလြဲ၍ ပညာေရးသာ ပထမ၊ ပညာေရးသာ ဒုတိယ၊ ပညာေရးသာ တတိယဟု တစာစာေအာ္ေနခ်ိန္တြင္ အေဝးသင္တကၠသုိလ္ ပညာေရး၏ လက္ရွိအခင္းအက်င္းသည္ ပညာရနံ႔ ကင္းေနသည္ ဟု သုံးသပ္ခ်င္ပါသည္။ ႏုိင္ငံတကာရွိ အေဝးသင္ပညာေရး စနစ္မ်ဳိးရေအာင္ ဖိဖိစီးစီး မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ ေသးသေရြ႕ အေဝးသင္ တကၠသုိလ္ထြက္ ဘြဲ႕ရမ်ား၏ အရည္အေသြး အာမခံခ်က္သည္ မယုံမရဲ ရွိေနမည္သာ။