“၀လုံးေရးဖို႔ ညီေလးထိုင္”
၀မရွိပဲ ၀ိလုပ္လို႔ မရဘူးဆိုတာေတာ႔ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔
၀ေတြခ်ည့္သက္သက္ ၀ိ လုပ္ၾကမလို႔ ၀ိ၀ါဒ မကြဲျပားရေအာင္
၀ျပည္နယ္ေထာင္ေပးပါဆိုတာကေတာ႔ ၀ီလို၀ီလိုေတြ ျဖစ္ကုန္မွာစိုးလို႔
၀င္ပါရဦးေတာ႔မွာပဲ။ တကယ္ေတာ႔ ဒီအကြက္ႀကီးက ဆင္ဖဲႀကီးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ဒီအသံေတြထြက္လာေစခ်င္လို႔ ဟ ထားေပးတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ပအို႔၀္ေတြကို
ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေပး တယ္။ ကိုးကန္႔ေတြကိုလည္း အထူးေဒသနဲ႔
အုပ္ခ်ဳပ္ခြင္႔ေပးတယ္။ ဒီလိုသာ တစ္စစီဖဲ႔ေခၽြေပးရရင္ ဓႏု၊ ပေလာင္၊ အင္းသား၊
အခါ၊ ဘယ္ဟာမွ ခ်န္ထားလို႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္အတြင္း
မွီတင္းေန ထိုင္ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံက စာရင္းအရကို ၁၃၅ မ်ဳိး
ရွိသတဲ႔။ ၁၃၅ စိတ္ စိတ္လို႔မရတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။
ဘယ္တုန္းကမွ အမည္ေပါက္ စာရင္း၀င္ မဟုတ္ခဲ႔တဲ႔ ဘဂၤါလီေတြကမွ ရိုဟင္ဂ်ာ နံမယ္တပ္ၿပီး တိုင္းရင္းသား အခြင္႔အေရးေတာင္းေနၾကေသးရင္ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ကတည္းက ၀ျပည္နယ္ဆိုတာႀကီးရွိတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအသိပါ လို႔ သက္ေသထူရင္း သီးျခားအုပ္ခ်ဳပ္ခြင္႔ေပး ပါ ေတာင္းဆိုတယ္ ဆိုတာ အလြန္ေတာ႔ မရွိပါဘူး။ ေျပာသားပဲ အစကတည္းက သည္ယုန္ႀကီးက ျမင္ၿပီး သားႀကီးပါလို႔။
အမွန္ေတာ႔ ၀ေတြအတြက္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက ေတာင္းစရာမွ မလိုပဲ။ အခုလည္း သူတို႔နယ္မွာ သူတို႔စစ္တပ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ မဟုတ္လို႔လား။ ဘယ္သူအသိအမွတ္ျပဳျပဳ မျပဳျပဳ ဟိုဘက္အိမ္က အသိအမွတ္ျပဳလို႔ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ၊ တင္႔ကားေတြေတာင္ ၀ယ္ထားၿပီးၿပီတဲ႔။ လက္နက္ဆိုတာကေတာ႔ “ေသးေသးေလးပဲလား။ ႀကီးႀကီးလား။ ေသးေသးႀကီးႀကီးလား။” သာေမးၾကည့္။ ေနပူေတာ္က မီးထိန္ထိန္ လႊတ္ေတာ္ႀကီးထဲမွာ လာအိပ္ငိုက္ဖို႔ေတာ႔ သူတို႔လည္း သခြပ္ပင္က မီးတက်ီက်ီ ေတာင္းေနမယ္ မထင္ေပါင္။ ႏိုင္ငံတကာက အသိအမွတ္ျပဳမွ ကိုယ္႔ျပည္မွာ ကိုယ္အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ ရမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္ ဘယ္တုန္းက ငုတ္တုတ္ထြက္ထိုင္ေနခဲ႔ရဖူးလို႔လဲ ေျပာစမ္းပါ။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ သံခင္းတမန္ခင္း ထရံခ်င္းအမိုးခ်င္း လဲလွယ္ ႏွီးေႏွာေနစရာလည္း သူတို႔အတြက္က လိုမွမလိုပဲဗ်ာ။ အဲသည္လူေတြ လာရႈပ္မွာေတာင္ ေၾကာက္ေနရတာ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ေရႊမထြက္ ေက်ာက္မထြက္။ လက္ဘက္စိုက္ ေတာင္ယာခုတ္ၿပီး ရပ္တည္ေနတယ္မ်ား မွတ္ေနသလား။ မသိေသးရင္ ေလ႔လာလိုက္ဦး။
အခုလက္ရွိအေျခအေနသာ သူတို႔အတြက္ အဆင္ေျပဆုံး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ကိုယ္ေတြဘက္ကမွ လိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔လည္း ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကိုယ္လုပ္ၿပီး ေနခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ ၀ျပည္နယ္ဘက္မွာ ဘယ္အစိုးရ၀န္ထမ္းမွ ခန္႔ထားေပးပါ မပူဆာဘူး။ အန္ဂ်ီအိုေတာင္ လက္မခံ။ ဘယ္သူမွလည္း အ၀င္မခံဘူး။ သူတို႔ဘာသူတို႔ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္္ေနႏွင္႔ၿပီးသား။ သူတို႔ဘက္က သမိုင္းေျပာတဲ႔သူႀကီးက ျမန္မာစာအုပ္ ဘိုစာအုပ္၊ အကိုးအကားေတြနဲ႔ လာေျပာေနလို႔ သည္ကလည္း သူမွီးတဲ႔ ဘိုစာအုပ္ႀကီးကိုပဲ ျပန္ကိုးကားလိုက္ပါ႔မယ္။ ၀လူမ်ဳိးေတြမွာ အယဥ္အရိုင္းႏွစ္မ်ဳိး ကြဲျပားပါတယ္ လို႔ ေရးၿပီးတဲ႔ေနာက္ကို ဆက္ဖတ္ရင္ ၀ရြာကေလးတစ္ရြာ အေၾကာင္းပါတယ္။ အိမ္ျခံစည္းရိုးမွာ လူအရိုးေခါင္းကေလးေတြ စြပ္ထားတဲ႔ ဓေလ႔ရွိတယ္ဆိုတာေလ။ ကေမၺာဒီးယားက လူသတ္ကြင္းမွာလို အရိုးစုကေလးေတြ ျပျပၿပီး ငိုခ်င္းသည္ဧည့္ေခၚစားဖို႔ တပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာထဲ သူစိမ္း (ရန္သူ) လာရင္ သတ္ၿပီး ေခါင္း အဲသမွာ ခ်ိတ္ထားတာတဲ႔။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာေတာ႔ အဲဒီစာေရးတဲ႔သူနဲ႔ပဲ ျငင္းေခ်။ သူလည္း သူ႔စာအုပ္သူ ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ဖြတာေနမွာပါ။ အဂၤလိပ္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ အခ်ိန္တုန္းကဆိုေတာ႔ ရွိခ်င္လည္း ရွိမွာေပါ႔။ ကိုယ္ေတြငယ္ငယ္ သူငယ္တန္းဖတ္စာအုပ္ထဲက နာဂလူမ်ဳိးေတြေတာင္ ေမာင္းကေလးတစ္လုံးပဲ အုပ္ေသးတာ မဟုတ္လား။ တို႔ဗမာေတြလည္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးဆီခစားတုန္းက ေရႊရင္ဖုံးတုံ႔ မဖုံးတုံ႔နဲ႔ပါ။ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ တိုးတက္လာရမွာေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔လည္း သီးျခားကမာၻမွာ ဆက္ေနလို႔ မရေတာ႔ဘူး။ တို႔ေတြနဲ႔ စိတ္၀မ္းမကြဲ လက္တြဲအတူေနၾကရေတာ႔မယ္။ အရင္ဆုံးကေတာ႔ အပစ္အခတ္ကေလးေတြ ရပ္လိုက္ၾကဖို႔ေပါ႔ေနာ႔။ “ဒါမ်ား ရပ္ထားတယ္ေလ။ နင္တို႔ပဲ လာလာစ ေနၿပီးေတာ႔” လို႔ အေျပာခံရေတာ႔မွာပဲ။
ျပႆနာကေတာ႔ ကိုယ္႔ဘက္က အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူထားတဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေျပာင္းသြားၾကေရာ။ ထို႔အတူပဲ ကိုယ္႔ဘက္က ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းႀကီးကလည္း ေျပာင္းလဲလာျပန္ေရာ။ ဒီအခါမွာ နယ္စပ္ေဒသမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူ၊ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲထားတဲ႔ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသေဘာထားေတြ ျပန္္လည္ ညွိႏႈိင္းစရာ လိုလာတယ္။ လိုရင္းေျပာရရင္ “တို႔ဘက္မွာ အစိုးရသစ္ ေျပာင္းသြားၿပီ။ မင္းတို႔ေတြက အခုအစိုးရနဲ႔ေကာ သူပုန္ပဲ ဆက္လုပ္ဦးမွာလား။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေလး ဘာေလး မလိုခ်င္ဘူးလား။” ေပါ႔။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ ေနာက္ထား။ ဒီဘူတာကေတာ႔ စထြက္ရမွာေလ။ လက္တြဲမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ သည္အတိုင္း မရေတာ႔ဘူး။ တို႔ျပည္မွာ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲသည္အတိုင္း မင္းတို႔လည္း လိုက္နာၾကရမွာ။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာ ေဗ်ာက္ေသာက္ရွိေနလို႔ မရဘူး။ မင္းတို႔လက္ထဲက လက္နက္ေတြ ငါတို႔ဆီ အပ္လိုက္ပါလား လို႔ သြားေတာင္းလို႔ေရာ ရမလား။ ၀ေတြကိုမ်ား မအဘူးမွတ္ေန။ (၀ နဲ႔ အ နဲ႔ ၾကားမွာ သုံးလုံးပဲ ကြာတာ။ နီးစပ္တယ္။) ဦးေအာင္ေဇယ်ေခတ္တုန္းကလို သစၥာေရတိုက္ၿပီး ျပန္လာလို႔ရတာလည္း မဟုတ္။ သူေရာကိုယ္ပါ ရပ္တည္လို႔ရတဲ႔အေျခအေနတစ္ခုကို ဖန္တီးေပးမွ ရမယ္။ ညွိႏႈိင္းတယ္ ဆိုကတည္းက တစ္ဘက္သတ္ေတာင္းဆိုလို႔ လည္း မရႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔ဘက္က လိုက္ေလ်ာမႈဆိုတာေတြလည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ရွိကို ရွိရတယ္။
ဒီအခါမွာ သူပုန္မဟုတ္တဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ အသည္းနာစရာ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာေပါ႔။ “ခင္ဗ်ားတို႔က ေတာထဲကကခ်င္မွ ကခ်င္ထင္တာလား။ ဒါဆို က်ဳပ္တို႔ေရာ ေတာခိုလိုက္ရမလား။” လို႔ စကားနာထိုးတဲ႔သူေတြလည္း ရွိလာတယ္။ တကယ္တမ္း ေျပာၾကေၾကးဆိုရင္ အဲသည္လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းကေရာ သူ႔တိုင္းရင္းသား လူမ်ားစုကို ကိုယ္စားျပဳပါ႔မလားဆိုတာလည္း ျပႆနာ ျဖစ္လာတယ္။ အဲသည္ခ်ည္ခင္ႀကီးကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ ရွင္းမရႏိုင္တာ အေသအခ်ာပဲ။ စကတည္းက အစိုးရကို ပုန္ကန္ခ်င္ရင္ ၿမဳိ႕ေပၚတက္ေနလို႔မရပဲ နယ္စပ္မ်ဥ္းၾကား လွည့္လည္က်က္စားရတာမို႔ေရာ၊ လက္နက္ေငြေၾကး အေထာက္အပံ႔ကို တစ္ဘက္ႏိုင္ငံက ရယူရတာေၾကာင္႔ေရာ သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ သည္ဘက္ကို ကန္ခ်င္ ဟိုဘက္ကိုမွီထားရတယ္။ သူမ်ားဆီက အကူအညီကို ယူထားၿပီးမွ သူမ်ားအိမ္ကဟာေတြကို “မလာပါနဲ႔ အခ်စ္ေရ မလာခဲ႔နဲ႔။” လို႔ ေအာ္ၿပီး လက္မခံလို႔ကလည္း မရျပန္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ၿမဳိ႕ရြာေတြဟာ ပီကင္းစံေတာ္ခ်ိန္ကိုက္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ နယ္စပ္ေဒသက တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕အေရးဟာ ကိုယ္႔ေမာင္ႏွမသားခ်င္းခ်င္းျဖစ္တဲ႔ အိမ္တြင္းေရးသက္သက္တင္မကေတာ႔ပဲ နိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လုံျခဳံေရးဆိုတဲ႔ National Security အထိ အေရးပါလာတဲ႔အခါမွာ ေပါ႔ေပါ႔ေလး သေဘာထားလို႔ မရေတာ႔ဘူး။ ခက္တာက ဘယ္သူကမွလည္း ေလးႀကီးႀကီး သေဘာထားရမယ္ လို႔ ဥာဏ္မမီဘူး။ ေက်ာက္ခဲေရညွစ္ ဆီမျဖစ္တဲ႔ ကိစၥေတြမွာ အုန္းစားရင္ ညေလးတို႔ဘဘ ဆိုးထားတဲ႔ေခါင္းေလး ျဖဴသြားမွာေပါ႔။
ေျပာေတာ႔သာ ကပၸိလ၀တ္၊ ရာဇၿဂိဳလ္လို တိုင္းျခားျပည္ေထာင္ တစ္ေနရာစီမွတ္ေနရတာ။ သူတို႔ခ်င္းခ်င္းက သားေပး သမီးယူ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းေတြ။ ကိုးကန္႔မွာ ရန္အိမ္နဲ႔ ဖုန္အိမ္နဲ႔ အိမ္ၾကက္ခ်င္းခြပ္ၾကေတာ႔ ယာလည္းညက္ ၾကက္လည္းပန္းေအာင္ေစာင္႔ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၀င္ယူ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲၿပီး ဘိန္းပေပ်ာက္ေရးနဲ႔ အမွတ္ေတြ သိမ္းၾကဳံးယူသြားတဲ႔ဘဘႀကီးဟာ “ရန္” ကို အတြင္းထဲမွာ ေစာင္႔ေရွာက္ေပးၿပီး “ဖုန္” ကို သူ႔ရပ္သူ႔ရြာတင္ စည္းစိမ္မပ်က္ စံစားေစတယ္။ Win Win အေျဖကို သူ႔အတြက္ပါ Win ေအာင္ ထုတ္သြားႏိုင္တဲ႔အတြက္ တို႔မ်ားဆရာ၀န္ေတြ နယ္စပ္မွာ ထမ္းေဆာင္စရာ အထူးေဒသေဆးရုံႀကီးေတြ အလွ်ဳိအလွ်ဳိ ေပၚေပါက္ခဲ႔တာေပါ႔။ (ေက်းဇူးပါ ဘဘရယ္။ ႏို႔မို႔ဆို ဘယ္ေရာက္ဖူးလိမ္႔မလဲ။) ဒါေပမယ္႔ အဲသည္အခ်ိန္မွာကတည္းက ၀ေဒသကေတာ႔ ဆိဇ္ဖိုင္းယားေလာက္ဆို ေတာ္ေရာေပါ႔။ အနားေတာ႔ ကပ္မလာနဲ႔ဆို ခပ္ခြာခြာေနတယ္။ ကိုးကန္႔မွာေနတုန္းက တရုတ္ျပည္သာ ၀င္လည္လို႔ရခဲ႔တယ္။ ၀ျပည္ထဲကိုေတာ႔ ေမွ်ာ္ရုံပဲ ေမွ်ာ္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ သူလွ်ဳိထင္ရင္ ျခံစည္းရိုးေပၚ ေရာက္သြားမွာ သားသားေၾကာက္ေၾကာက္။ ဒါေပသိ ဘဘႀကီး မရွိေတာ႔တဲ႔ေနာက္မွာ ဖုန္ေတြ ရန္ေတြလည္း အမ္းတမ္းတမ္း ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိုယ္တို႔အထဲကလူေတြေတာင္ မဂၤလာေဆာင္ မဖိတ္၀ံ႔။ လမ္းမွာေတြ႔ နႈတ္မဆက္၀ံ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကတဲ႔အမ်ဳိးဆိုေတာ႔ အရင္ဘဘ နဲ႔ ေနာက္ဘဘအၾကားမွာ မင္းက သူ႔တပည့္လား စပါးေမႊးအစူးမခံရေအာင္ အတိတ္ကို မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါ ျပည္ဖုံးကားခ်ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္ေတြနဲ႔ စိမ္းတိမ္းတိမ္းျဖစ္ေနရာကေန သူတို႔ဘက္မွာ တစ္ခါ နိုင္ငံေရး ေျပာင္းလဲျပန္တယ္။ ဖုန္အိမ္က နန္းဆင္းေပးရၿပီး ပယ္ေခါင္းေဆာင္ တက္လာတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းေတြက အာသံ မဏိပူရမွာကတည္းက တို႔ဗမာေတြ ဖန္တစ္ရာေတေအာင္ က လာၿပီးသားပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ျမန္မာႏိုင္ၿပီ။ တို႔ျမန္မာႏိုင္ၿပီ။ သီခ်င္းပဲ ဆက္ဖြင္႔ၾကတာေပါ႔။
ဒီဇာတ္လမ္းဟာ နယ္စပ္မွာ ရွိတဲ႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြအတြက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ သင္ခန္းစာယူစရာ လို႔ ေအာင္႔ေမ႔သြားၾကတယ္။ ဖုန္က်ားရွင္ႀကီးကို “နင္က ျမန္မာေတြကို ယုံတာကိုး။ အခုေတာ႔ ေျပးရၿပီ မဟုတ္လား။” လို႔ မေျပာပဲေနမလား။ ကိုးကန္႔နဲ႔ ၀နဲ႔က ဆက္ေနသလို ေျမာက္ဘက္ကိုတက္လိုက္ရင္ မူဆယ္ နမ္႔ခမ္းကေန ေကအိုင္ေအ ေကအိုင္အိုတို႔နဲ႔ကလည္း ဆက္ေနျပန္ေရာ။ ဟိုဘက္သြားရင္ လိုင္ဆာရွိတယ္ေလ။ ကိုယ္ေတြဘက္ကၾကည့္ရင္သာ ျပည္နယ္တစ္ခုစီေပမယ္႔ ဟိုဘက္ျခမ္းမွာက တသားတည္းရွိေလရဲ႕။ ကိုးကန္႔မွာၿပီးတာနဲ႔ ငါတို႔ဘက္လွည့္လာမွာပဲ ဆို အကုန္လုံး အသင္႔အေနအထား ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ သူတို႔အားလုံးက လက္နက္ေတြ အပ္ၿပီး နယ္ျခားေစာင္႔တပ္လုပ္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္သူ႔အာမခံစကားကို ယုံလို႔ရမွာလဲ။ တစ္ေယာက္က အဆိုတင္သြင္း ေနာက္တစ္ေယာက္က ကန္႔ကြက္၊ မဲလည္းခြဲလိုက္ေရာ ပ်က္သြားေရာမို႔ တို႔လခေလးေတြေတာင္ မတိုးျဖစ္ဘူးေလ။ ေတြ႔ဘူးလား။ ႀကိဳးေတာ႔ ႀကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ခါရွိပတုန္း။ သြားသြားေစ႔စပ္ေနရတာ။ သူ႔ခမ်ာ “ေျခာက္နာရီဆို အေဖရယ္ ျပန္လာေပးပါ၊” ဆိုတာေတာင္ မျပန္ႏိုင္ရွာဘူး။ အဲသည္လူႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညွိတာ ဘယ္မွာသြားသြား ညွိရသလဲဆိုတာ သိရင္ ဟိုဘက္က ဘယ္သူ႔ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံလဲ သေဘာေပါက္လိုက္ေတာ႔ေနာ္။
တခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးပ်ံ အရပ္ဇာတ္ကၾကေတာ႔ ထြန္႔ထြန္႔လူး ကခ်င္ေနတဲ႔ သမီးျဖစ္သူကို သူ႔အေဖက “မကပါနဲ႔ မကပါနဲ႔” အတန္တန္တားသတဲ႔။ သမီးကလည္း ပိုးထေတာ႔ တားမရဘူး။ ဇာတ္ကတဲ႔ညက်ေတာ႔ ဖေအခမ်ာ မေနႏိုင္ပါဘူး။ သူ႔သမီးသူ ပြဲဲခင္းထဲက အားေပးရတာေပါ႔။ ကတာက မပဋာ ကိုဒါသဇာတ္။ စင္ေပၚမွာ လင္ကိုေျမြကိုက္လိုက္ ငိုလိုက္၊ သားကိုစြန္ခ်ီလိုက္ ငိုလိုက္၊ အငယ္ေကာင္ေရနစ္လိုက္ ငိုလိုက္ လုပ္ေနတဲ႔သမီးကိုၾကည့္ၿပီး ဖေအခမ်ာလည္း စင္ေအာက္မွာ မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ပဲတဲ႔။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ မတ္တတ္ထရပ္၊ ပုဆိုးခါးပုံစႀကီးနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြသုတ္ရင္း “ကျမင္းမေလး။ ငါက သည္အေရေတြ ႀကိဳျမင္လို႔ မကပါနဲ႔ မကပါနဲ႔ အတန္တန္တားေနတာ မရဘူး။ ငါက နင္႔အရင္ ကလာတာ ဟဲ႔။ ေျမြကိုက္လို႔ေသရ၊ စြန္ခ်ီလို႔ေသရ၊ ေရနစ္လို႔ေသရနဲ႔ ေသခ်င္းဆိုးေတြခ်ည့္လာမွာ သိၿပီးသား။ ခုေတာ႔ နင္႔ေၾကာင္႔ ငါ႔မွာ ႀကီးေတာင္႔ႀကီးမား တိုက္ၿပိဳၿပီး ေသရျပန္ဦးမယ္။ အဲေလာက္ေတာင္ ငိုခ်င္ေနရင္ ငိုလိုက္စမ္းဟဲ႔။ ငါလည္း ေသလိုက္စမ္းမယ္။” ဆို စင္ေပၚတက္ ပက္လက္ႀကီး အိပ္သတဲ႔။
တိုင္းရင္းသားေတြက ဖက္ဒရယ္ ဖက္ဒရယ္ နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင္႔ေတာင္းဖို႔ပဲ ျမင္ေနၾကတာဗ်။ တကယ္ေတာ႔ အဲသည္ဇာတ္လမ္းလည္း က်ဳပ္တို႔က ကၿပီးသားႀကီး။ ေပးလိုက္လို႔ သူတို႔ထင္ေနသလို ေစ်းနီးေက်ာင္းနီး မွတ္တိုင္နီး ေရမီးအစုံ ေလထီးခုန္ ျပည့္စုံမသြားဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္က အခြင္႔အေရးေတြ ဆက္ၿပီး လက္၀ါးႀကီးအုပ္လာၾကဦးမွာ။ တိုင္းသိျပည္သိ ႏိုင္ငံတကာ မ်က္စိေအာက္မွာေတာင္ ႏွစ္ေပါက္တစ္ေပါက္ ရိုက္ေနတာမ်ား၊ ကိုယ္႔ျပည္နယ္နဲ႔ကိုယ္ဆိုရင္ ေတြးသာၾကည့္ေတာ႔။ ရပ္ေက်းအဆင္႔ ေရြးဖို႔ တစ္ညလုံး ဓါးနဲ႔လိုက္သတ္ေနတာ ရခိုင္မွာ ၾကားဖူးခဲ႔တယ္။ တရုတ္ေငြေတြ ဆာလာအိပ္ႀကီးနဲ႔ လူေလးငါးေယာက္ထမ္းၿပီး သိမ္ဆင္းေလာင္းတဲ႔ ကိုးကန္႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ ေတာင္ေပၚရြာမွာ က်ဳပ္တို႔ ငွက္ဖ်ားသြားကုရင္း ပိန္းဥဟင္းနဲ႔ စားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ သူ႔ရွိသူစား၊ ကိုယ္႔ရွိကိုယ္စားပါ။ မင္းဘ႑ာ ကိုယ္႔ဟာမွတ္လို႔။ ဟိုေကာင္ေလးဆီက ပိုက္ဆံေတြလိုခ်င္ မီးပြဳိင္႔နီခိုင္းၿပီး ပါးရိုက္ခံမွ ရမယ္။ ေရွ႕ဆက္သြားရင္ ေျမြကိုက္မွာ၊ ေရနစ္မွာ၊ စြန္ခ်ီမွာ၊ တုိက္ၿပိဳမွာေတြ ႀကိဳသိေနလို႔ အဲဒီဇာတ္ မကနဲ႔လို႔ ေျပာတာ ေနာ္။ တားမရရင္ ဆက္သာက။ သည္ကလည္း မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ဘိုင္းကနဲ လဲေသေပးရရုံအျပင္ မရွိပါဘူး။
ျဖစ္သင္႔တာကေတာ႔ လြတ္လပ္ေရးယူတုန္းကလိုပဲ ျမန္မာေတြနဲ႔ တသားတည္း လက္တြဲၿပီး စစ္မွန္တဲ႔ ဒီမိုကေရစီကိုေဖာ္ေဆာင္တဲ႔ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒကို ကိုယ္နဲ႔ကိုက္ညီေအာင္ ျပင္ဆင္ၿပီး (အသစ္ေတာ႔ မေရးခိုင္းနဲ႔ေနာ္။ ေနာက္ ၁၅ ႏွစ္ၾကာေနမွာစိုးလို႔) ျပည္သူကို အမွန္တကယ္ ကိုယ္စားျပဳတဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားတရပ္ ေပၚလာေအာင္ အရင္ ႀကိဳးစားသင္႔တယ္ ထင္တာပဲ။ ဗမာအစိုးရလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကခ်င္အစိုးရလည္း မဟုတ္ဘူး။ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံပါၿပီး တိုင္းရင္းသားတိုင္းရဲ႕ အေရးကို အေလးထားမယ္႔ အစိုးရေလ။ ခက္ပါဘူး။ ကိုယ္႔ျပည္နယ္ကတင္တဲ႔အစိုးရဟာ အမွန္တကယ္ ကိုယ္႔ျပည္နယ္က ဆႏၵမဲနဲ႔တက္သြားတာကေလးပဲ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကရုံေပါ႔။ မဲခ်ပ္ကေလးတစ္ခ်ပ္ခ်င္းဟာ ဆႏၵအမွန္ျဖစ္ေနမွ ဆႏၵခံယူတယ္ဆိုတာ အဓိပၸါယ္ရွိလိမ္႔မယ္။ စကတည္းက အတုနဲ႔တက္ရင္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ဟာအစစ္ကို ဆက္ေမွ်ာ္လင္႔ေနရဦးမွာလဲ။ ေတာ္ေလာက္ၿပီေနာ္။ ညအေတြးေကာင္းေကာင္း လကေလး မေစာင္းတေစာင္းမွာ ၀ အေရးေကာင္းလို႔ ဘိုးဘိုးေအာင္ ေထာင္နန္းစံေနရမွျဖင္႔။
ဘယ္တုန္းကမွ အမည္ေပါက္ စာရင္း၀င္ မဟုတ္ခဲ႔တဲ႔ ဘဂၤါလီေတြကမွ ရိုဟင္ဂ်ာ နံမယ္တပ္ၿပီး တိုင္းရင္းသား အခြင္႔အေရးေတာင္းေနၾကေသးရင္ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ကတည္းက ၀ျပည္နယ္ဆိုတာႀကီးရွိတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအသိပါ လို႔ သက္ေသထူရင္း သီးျခားအုပ္ခ်ဳပ္ခြင္႔ေပး ပါ ေတာင္းဆိုတယ္ ဆိုတာ အလြန္ေတာ႔ မရွိပါဘူး။ ေျပာသားပဲ အစကတည္းက သည္ယုန္ႀကီးက ျမင္ၿပီး သားႀကီးပါလို႔။
အမွန္ေတာ႔ ၀ေတြအတြက္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက ေတာင္းစရာမွ မလိုပဲ။ အခုလည္း သူတို႔နယ္မွာ သူတို႔စစ္တပ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ မဟုတ္လို႔လား။ ဘယ္သူအသိအမွတ္ျပဳျပဳ မျပဳျပဳ ဟိုဘက္အိမ္က အသိအမွတ္ျပဳလို႔ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ၊ တင္႔ကားေတြေတာင္ ၀ယ္ထားၿပီးၿပီတဲ႔။ လက္နက္ဆိုတာကေတာ႔ “ေသးေသးေလးပဲလား။ ႀကီးႀကီးလား။ ေသးေသးႀကီးႀကီးလား။” သာေမးၾကည့္။ ေနပူေတာ္က မီးထိန္ထိန္ လႊတ္ေတာ္ႀကီးထဲမွာ လာအိပ္ငိုက္ဖို႔ေတာ႔ သူတို႔လည္း သခြပ္ပင္က မီးတက်ီက်ီ ေတာင္းေနမယ္ မထင္ေပါင္။ ႏိုင္ငံတကာက အသိအမွတ္ျပဳမွ ကိုယ္႔ျပည္မွာ ကိုယ္အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ ရမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္ ဘယ္တုန္းက ငုတ္တုတ္ထြက္ထိုင္ေနခဲ႔ရဖူးလို႔လဲ ေျပာစမ္းပါ။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ သံခင္းတမန္ခင္း ထရံခ်င္းအမိုးခ်င္း လဲလွယ္ ႏွီးေႏွာေနစရာလည္း သူတို႔အတြက္က လိုမွမလိုပဲဗ်ာ။ အဲသည္လူေတြ လာရႈပ္မွာေတာင္ ေၾကာက္ေနရတာ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ေရႊမထြက္ ေက်ာက္မထြက္။ လက္ဘက္စိုက္ ေတာင္ယာခုတ္ၿပီး ရပ္တည္ေနတယ္မ်ား မွတ္ေနသလား။ မသိေသးရင္ ေလ႔လာလိုက္ဦး။
အခုလက္ရွိအေျခအေနသာ သူတို႔အတြက္ အဆင္ေျပဆုံး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ကိုယ္ေတြဘက္ကမွ လိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔လည္း ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကိုယ္လုပ္ၿပီး ေနခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ ၀ျပည္နယ္ဘက္မွာ ဘယ္အစိုးရ၀န္ထမ္းမွ ခန္႔ထားေပးပါ မပူဆာဘူး။ အန္ဂ်ီအိုေတာင္ လက္မခံ။ ဘယ္သူမွလည္း အ၀င္မခံဘူး။ သူတို႔ဘာသူတို႔ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္္ေနႏွင္႔ၿပီးသား။ သူတို႔ဘက္က သမိုင္းေျပာတဲ႔သူႀကီးက ျမန္မာစာအုပ္ ဘိုစာအုပ္၊ အကိုးအကားေတြနဲ႔ လာေျပာေနလို႔ သည္ကလည္း သူမွီးတဲ႔ ဘိုစာအုပ္ႀကီးကိုပဲ ျပန္ကိုးကားလိုက္ပါ႔မယ္။ ၀လူမ်ဳိးေတြမွာ အယဥ္အရိုင္းႏွစ္မ်ဳိး ကြဲျပားပါတယ္ လို႔ ေရးၿပီးတဲ႔ေနာက္ကို ဆက္ဖတ္ရင္ ၀ရြာကေလးတစ္ရြာ အေၾကာင္းပါတယ္။ အိမ္ျခံစည္းရိုးမွာ လူအရိုးေခါင္းကေလးေတြ စြပ္ထားတဲ႔ ဓေလ႔ရွိတယ္ဆိုတာေလ။ ကေမၺာဒီးယားက လူသတ္ကြင္းမွာလို အရိုးစုကေလးေတြ ျပျပၿပီး ငိုခ်င္းသည္ဧည့္ေခၚစားဖို႔ တပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာထဲ သူစိမ္း (ရန္သူ) လာရင္ သတ္ၿပီး ေခါင္း အဲသမွာ ခ်ိတ္ထားတာတဲ႔။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာေတာ႔ အဲဒီစာေရးတဲ႔သူနဲ႔ပဲ ျငင္းေခ်။ သူလည္း သူ႔စာအုပ္သူ ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ဖြတာေနမွာပါ။ အဂၤလိပ္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ အခ်ိန္တုန္းကဆိုေတာ႔ ရွိခ်င္လည္း ရွိမွာေပါ႔။ ကိုယ္ေတြငယ္ငယ္ သူငယ္တန္းဖတ္စာအုပ္ထဲက နာဂလူမ်ဳိးေတြေတာင္ ေမာင္းကေလးတစ္လုံးပဲ အုပ္ေသးတာ မဟုတ္လား။ တို႔ဗမာေတြလည္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးဆီခစားတုန္းက ေရႊရင္ဖုံးတုံ႔ မဖုံးတုံ႔နဲ႔ပါ။ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ တိုးတက္လာရမွာေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔လည္း သီးျခားကမာၻမွာ ဆက္ေနလို႔ မရေတာ႔ဘူး။ တို႔ေတြနဲ႔ စိတ္၀မ္းမကြဲ လက္တြဲအတူေနၾကရေတာ႔မယ္။ အရင္ဆုံးကေတာ႔ အပစ္အခတ္ကေလးေတြ ရပ္လိုက္ၾကဖို႔ေပါ႔ေနာ႔။ “ဒါမ်ား ရပ္ထားတယ္ေလ။ နင္တို႔ပဲ လာလာစ ေနၿပီးေတာ႔” လို႔ အေျပာခံရေတာ႔မွာပဲ။
ျပႆနာကေတာ႔ ကိုယ္႔ဘက္က အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူထားတဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေျပာင္းသြားၾကေရာ။ ထို႔အတူပဲ ကိုယ္႔ဘက္က ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းႀကီးကလည္း ေျပာင္းလဲလာျပန္ေရာ။ ဒီအခါမွာ နယ္စပ္ေဒသမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူ၊ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲထားတဲ႔ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသေဘာထားေတြ ျပန္္လည္ ညွိႏႈိင္းစရာ လိုလာတယ္။ လိုရင္းေျပာရရင္ “တို႔ဘက္မွာ အစိုးရသစ္ ေျပာင္းသြားၿပီ။ မင္းတို႔ေတြက အခုအစိုးရနဲ႔ေကာ သူပုန္ပဲ ဆက္လုပ္ဦးမွာလား။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေလး ဘာေလး မလိုခ်င္ဘူးလား။” ေပါ႔။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ ေနာက္ထား။ ဒီဘူတာကေတာ႔ စထြက္ရမွာေလ။ လက္တြဲမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ သည္အတိုင္း မရေတာ႔ဘူး။ တို႔ျပည္မွာ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲသည္အတိုင္း မင္းတို႔လည္း လိုက္နာၾကရမွာ။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာ ေဗ်ာက္ေသာက္ရွိေနလို႔ မရဘူး။ မင္းတို႔လက္ထဲက လက္နက္ေတြ ငါတို႔ဆီ အပ္လိုက္ပါလား လို႔ သြားေတာင္းလို႔ေရာ ရမလား။ ၀ေတြကိုမ်ား မအဘူးမွတ္ေန။ (၀ နဲ႔ အ နဲ႔ ၾကားမွာ သုံးလုံးပဲ ကြာတာ။ နီးစပ္တယ္။) ဦးေအာင္ေဇယ်ေခတ္တုန္းကလို သစၥာေရတိုက္ၿပီး ျပန္လာလို႔ရတာလည္း မဟုတ္။ သူေရာကိုယ္ပါ ရပ္တည္လို႔ရတဲ႔အေျခအေနတစ္ခုကို ဖန္တီးေပးမွ ရမယ္။ ညွိႏႈိင္းတယ္ ဆိုကတည္းက တစ္ဘက္သတ္ေတာင္းဆိုလို႔ လည္း မရႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔ဘက္က လိုက္ေလ်ာမႈဆိုတာေတြလည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ရွိကို ရွိရတယ္။
ဒီအခါမွာ သူပုန္မဟုတ္တဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ အသည္းနာစရာ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာေပါ႔။ “ခင္ဗ်ားတို႔က ေတာထဲကကခ်င္မွ ကခ်င္ထင္တာလား။ ဒါဆို က်ဳပ္တို႔ေရာ ေတာခိုလိုက္ရမလား။” လို႔ စကားနာထိုးတဲ႔သူေတြလည္း ရွိလာတယ္။ တကယ္တမ္း ေျပာၾကေၾကးဆိုရင္ အဲသည္လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းကေရာ သူ႔တိုင္းရင္းသား လူမ်ားစုကို ကိုယ္စားျပဳပါ႔မလားဆိုတာလည္း ျပႆနာ ျဖစ္လာတယ္။ အဲသည္ခ်ည္ခင္ႀကီးကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ ရွင္းမရႏိုင္တာ အေသအခ်ာပဲ။ စကတည္းက အစိုးရကို ပုန္ကန္ခ်င္ရင္ ၿမဳိ႕ေပၚတက္ေနလို႔မရပဲ နယ္စပ္မ်ဥ္းၾကား လွည့္လည္က်က္စားရတာမို႔ေရာ၊ လက္နက္ေငြေၾကး အေထာက္အပံ႔ကို တစ္ဘက္ႏိုင္ငံက ရယူရတာေၾကာင္႔ေရာ သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ သည္ဘက္ကို ကန္ခ်င္ ဟိုဘက္ကိုမွီထားရတယ္။ သူမ်ားဆီက အကူအညီကို ယူထားၿပီးမွ သူမ်ားအိမ္ကဟာေတြကို “မလာပါနဲ႔ အခ်စ္ေရ မလာခဲ႔နဲ႔။” လို႔ ေအာ္ၿပီး လက္မခံလို႔ကလည္း မရျပန္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ၿမဳိ႕ရြာေတြဟာ ပီကင္းစံေတာ္ခ်ိန္ကိုက္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ နယ္စပ္ေဒသက တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕အေရးဟာ ကိုယ္႔ေမာင္ႏွမသားခ်င္းခ်င္းျဖစ္တဲ႔ အိမ္တြင္းေရးသက္သက္တင္မကေတာ႔ပဲ နိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လုံျခဳံေရးဆိုတဲ႔ National Security အထိ အေရးပါလာတဲ႔အခါမွာ ေပါ႔ေပါ႔ေလး သေဘာထားလို႔ မရေတာ႔ဘူး။ ခက္တာက ဘယ္သူကမွလည္း ေလးႀကီးႀကီး သေဘာထားရမယ္ လို႔ ဥာဏ္မမီဘူး။ ေက်ာက္ခဲေရညွစ္ ဆီမျဖစ္တဲ႔ ကိစၥေတြမွာ အုန္းစားရင္ ညေလးတို႔ဘဘ ဆိုးထားတဲ႔ေခါင္းေလး ျဖဴသြားမွာေပါ႔။
ေျပာေတာ႔သာ ကပၸိလ၀တ္၊ ရာဇၿဂိဳလ္လို တိုင္းျခားျပည္ေထာင္ တစ္ေနရာစီမွတ္ေနရတာ။ သူတို႔ခ်င္းခ်င္းက သားေပး သမီးယူ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းေတြ။ ကိုးကန္႔မွာ ရန္အိမ္နဲ႔ ဖုန္အိမ္နဲ႔ အိမ္ၾကက္ခ်င္းခြပ္ၾကေတာ႔ ယာလည္းညက္ ၾကက္လည္းပန္းေအာင္ေစာင္႔ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၀င္ယူ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲၿပီး ဘိန္းပေပ်ာက္ေရးနဲ႔ အမွတ္ေတြ သိမ္းၾကဳံးယူသြားတဲ႔ဘဘႀကီးဟာ “ရန္” ကို အတြင္းထဲမွာ ေစာင္႔ေရွာက္ေပးၿပီး “ဖုန္” ကို သူ႔ရပ္သူ႔ရြာတင္ စည္းစိမ္မပ်က္ စံစားေစတယ္။ Win Win အေျဖကို သူ႔အတြက္ပါ Win ေအာင္ ထုတ္သြားႏိုင္တဲ႔အတြက္ တို႔မ်ားဆရာ၀န္ေတြ နယ္စပ္မွာ ထမ္းေဆာင္စရာ အထူးေဒသေဆးရုံႀကီးေတြ အလွ်ဳိအလွ်ဳိ ေပၚေပါက္ခဲ႔တာေပါ႔။ (ေက်းဇူးပါ ဘဘရယ္။ ႏို႔မို႔ဆို ဘယ္ေရာက္ဖူးလိမ္႔မလဲ။) ဒါေပမယ္႔ အဲသည္အခ်ိန္မွာကတည္းက ၀ေဒသကေတာ႔ ဆိဇ္ဖိုင္းယားေလာက္ဆို ေတာ္ေရာေပါ႔။ အနားေတာ႔ ကပ္မလာနဲ႔ဆို ခပ္ခြာခြာေနတယ္။ ကိုးကန္႔မွာေနတုန္းက တရုတ္ျပည္သာ ၀င္လည္လို႔ရခဲ႔တယ္။ ၀ျပည္ထဲကိုေတာ႔ ေမွ်ာ္ရုံပဲ ေမွ်ာ္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ သူလွ်ဳိထင္ရင္ ျခံစည္းရိုးေပၚ ေရာက္သြားမွာ သားသားေၾကာက္ေၾကာက္။ ဒါေပသိ ဘဘႀကီး မရွိေတာ႔တဲ႔ေနာက္မွာ ဖုန္ေတြ ရန္ေတြလည္း အမ္းတမ္းတမ္း ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိုယ္တို႔အထဲကလူေတြေတာင္ မဂၤလာေဆာင္ မဖိတ္၀ံ႔။ လမ္းမွာေတြ႔ နႈတ္မဆက္၀ံ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကတဲ႔အမ်ဳိးဆိုေတာ႔ အရင္ဘဘ နဲ႔ ေနာက္ဘဘအၾကားမွာ မင္းက သူ႔တပည့္လား စပါးေမႊးအစူးမခံရေအာင္ အတိတ္ကို မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါ ျပည္ဖုံးကားခ်ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္ေတြနဲ႔ စိမ္းတိမ္းတိမ္းျဖစ္ေနရာကေန သူတို႔ဘက္မွာ တစ္ခါ နိုင္ငံေရး ေျပာင္းလဲျပန္တယ္။ ဖုန္အိမ္က နန္းဆင္းေပးရၿပီး ပယ္ေခါင္းေဆာင္ တက္လာတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းေတြက အာသံ မဏိပူရမွာကတည္းက တို႔ဗမာေတြ ဖန္တစ္ရာေတေအာင္ က လာၿပီးသားပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ျမန္မာႏိုင္ၿပီ။ တို႔ျမန္မာႏိုင္ၿပီ။ သီခ်င္းပဲ ဆက္ဖြင္႔ၾကတာေပါ႔။
ဒီဇာတ္လမ္းဟာ နယ္စပ္မွာ ရွိတဲ႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြအတြက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ သင္ခန္းစာယူစရာ လို႔ ေအာင္႔ေမ႔သြားၾကတယ္။ ဖုန္က်ားရွင္ႀကီးကို “နင္က ျမန္မာေတြကို ယုံတာကိုး။ အခုေတာ႔ ေျပးရၿပီ မဟုတ္လား။” လို႔ မေျပာပဲေနမလား။ ကိုးကန္႔နဲ႔ ၀နဲ႔က ဆက္ေနသလို ေျမာက္ဘက္ကိုတက္လိုက္ရင္ မူဆယ္ နမ္႔ခမ္းကေန ေကအိုင္ေအ ေကအိုင္အိုတို႔နဲ႔ကလည္း ဆက္ေနျပန္ေရာ။ ဟိုဘက္သြားရင္ လိုင္ဆာရွိတယ္ေလ။ ကိုယ္ေတြဘက္ကၾကည့္ရင္သာ ျပည္နယ္တစ္ခုစီေပမယ္႔ ဟိုဘက္ျခမ္းမွာက တသားတည္းရွိေလရဲ႕။ ကိုးကန္႔မွာၿပီးတာနဲ႔ ငါတို႔ဘက္လွည့္လာမွာပဲ ဆို အကုန္လုံး အသင္႔အေနအထား ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ သူတို႔အားလုံးက လက္နက္ေတြ အပ္ၿပီး နယ္ျခားေစာင္႔တပ္လုပ္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္သူ႔အာမခံစကားကို ယုံလို႔ရမွာလဲ။ တစ္ေယာက္က အဆိုတင္သြင္း ေနာက္တစ္ေယာက္က ကန္႔ကြက္၊ မဲလည္းခြဲလိုက္ေရာ ပ်က္သြားေရာမို႔ တို႔လခေလးေတြေတာင္ မတိုးျဖစ္ဘူးေလ။ ေတြ႔ဘူးလား။ ႀကိဳးေတာ႔ ႀကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ခါရွိပတုန္း။ သြားသြားေစ႔စပ္ေနရတာ။ သူ႔ခမ်ာ “ေျခာက္နာရီဆို အေဖရယ္ ျပန္လာေပးပါ၊” ဆိုတာေတာင္ မျပန္ႏိုင္ရွာဘူး။ အဲသည္လူႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညွိတာ ဘယ္မွာသြားသြား ညွိရသလဲဆိုတာ သိရင္ ဟိုဘက္က ဘယ္သူ႔ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံလဲ သေဘာေပါက္လိုက္ေတာ႔ေနာ္။
တခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးပ်ံ အရပ္ဇာတ္ကၾကေတာ႔ ထြန္႔ထြန္႔လူး ကခ်င္ေနတဲ႔ သမီးျဖစ္သူကို သူ႔အေဖက “မကပါနဲ႔ မကပါနဲ႔” အတန္တန္တားသတဲ႔။ သမီးကလည္း ပိုးထေတာ႔ တားမရဘူး။ ဇာတ္ကတဲ႔ညက်ေတာ႔ ဖေအခမ်ာ မေနႏိုင္ပါဘူး။ သူ႔သမီးသူ ပြဲဲခင္းထဲက အားေပးရတာေပါ႔။ ကတာက မပဋာ ကိုဒါသဇာတ္။ စင္ေပၚမွာ လင္ကိုေျမြကိုက္လိုက္ ငိုလိုက္၊ သားကိုစြန္ခ်ီလိုက္ ငိုလိုက္၊ အငယ္ေကာင္ေရနစ္လိုက္ ငိုလိုက္ လုပ္ေနတဲ႔သမီးကိုၾကည့္ၿပီး ဖေအခမ်ာလည္း စင္ေအာက္မွာ မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ပဲတဲ႔။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ မတ္တတ္ထရပ္၊ ပုဆိုးခါးပုံစႀကီးနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြသုတ္ရင္း “ကျမင္းမေလး။ ငါက သည္အေရေတြ ႀကိဳျမင္လို႔ မကပါနဲ႔ မကပါနဲ႔ အတန္တန္တားေနတာ မရဘူး။ ငါက နင္႔အရင္ ကလာတာ ဟဲ႔။ ေျမြကိုက္လို႔ေသရ၊ စြန္ခ်ီလို႔ေသရ၊ ေရနစ္လို႔ေသရနဲ႔ ေသခ်င္းဆိုးေတြခ်ည့္လာမွာ သိၿပီးသား။ ခုေတာ႔ နင္႔ေၾကာင္႔ ငါ႔မွာ ႀကီးေတာင္႔ႀကီးမား တိုက္ၿပိဳၿပီး ေသရျပန္ဦးမယ္။ အဲေလာက္ေတာင္ ငိုခ်င္ေနရင္ ငိုလိုက္စမ္းဟဲ႔။ ငါလည္း ေသလိုက္စမ္းမယ္။” ဆို စင္ေပၚတက္ ပက္လက္ႀကီး အိပ္သတဲ႔။
တိုင္းရင္းသားေတြက ဖက္ဒရယ္ ဖက္ဒရယ္ နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင္႔ေတာင္းဖို႔ပဲ ျမင္ေနၾကတာဗ်။ တကယ္ေတာ႔ အဲသည္ဇာတ္လမ္းလည္း က်ဳပ္တို႔က ကၿပီးသားႀကီး။ ေပးလိုက္လို႔ သူတို႔ထင္ေနသလို ေစ်းနီးေက်ာင္းနီး မွတ္တိုင္နီး ေရမီးအစုံ ေလထီးခုန္ ျပည့္စုံမသြားဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္က အခြင္႔အေရးေတြ ဆက္ၿပီး လက္၀ါးႀကီးအုပ္လာၾကဦးမွာ။ တိုင္းသိျပည္သိ ႏိုင္ငံတကာ မ်က္စိေအာက္မွာေတာင္ ႏွစ္ေပါက္တစ္ေပါက္ ရိုက္ေနတာမ်ား၊ ကိုယ္႔ျပည္နယ္နဲ႔ကိုယ္ဆိုရင္ ေတြးသာၾကည့္ေတာ႔။ ရပ္ေက်းအဆင္႔ ေရြးဖို႔ တစ္ညလုံး ဓါးနဲ႔လိုက္သတ္ေနတာ ရခိုင္မွာ ၾကားဖူးခဲ႔တယ္။ တရုတ္ေငြေတြ ဆာလာအိပ္ႀကီးနဲ႔ လူေလးငါးေယာက္ထမ္းၿပီး သိမ္ဆင္းေလာင္းတဲ႔ ကိုးကန္႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ ေတာင္ေပၚရြာမွာ က်ဳပ္တို႔ ငွက္ဖ်ားသြားကုရင္း ပိန္းဥဟင္းနဲ႔ စားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ သူ႔ရွိသူစား၊ ကိုယ္႔ရွိကိုယ္စားပါ။ မင္းဘ႑ာ ကိုယ္႔ဟာမွတ္လို႔။ ဟိုေကာင္ေလးဆီက ပိုက္ဆံေတြလိုခ်င္ မီးပြဳိင္႔နီခိုင္းၿပီး ပါးရိုက္ခံမွ ရမယ္။ ေရွ႕ဆက္သြားရင္ ေျမြကိုက္မွာ၊ ေရနစ္မွာ၊ စြန္ခ်ီမွာ၊ တုိက္ၿပိဳမွာေတြ ႀကိဳသိေနလို႔ အဲဒီဇာတ္ မကနဲ႔လို႔ ေျပာတာ ေနာ္။ တားမရရင္ ဆက္သာက။ သည္ကလည္း မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ဘိုင္းကနဲ လဲေသေပးရရုံအျပင္ မရွိပါဘူး။
ျဖစ္သင္႔တာကေတာ႔ လြတ္လပ္ေရးယူတုန္းကလိုပဲ ျမန္မာေတြနဲ႔ တသားတည္း လက္တြဲၿပီး စစ္မွန္တဲ႔ ဒီမိုကေရစီကိုေဖာ္ေဆာင္တဲ႔ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒကို ကိုယ္နဲ႔ကိုက္ညီေအာင္ ျပင္ဆင္ၿပီး (အသစ္ေတာ႔ မေရးခိုင္းနဲ႔ေနာ္။ ေနာက္ ၁၅ ႏွစ္ၾကာေနမွာစိုးလို႔) ျပည္သူကို အမွန္တကယ္ ကိုယ္စားျပဳတဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားတရပ္ ေပၚလာေအာင္ အရင္ ႀကိဳးစားသင္႔တယ္ ထင္တာပဲ။ ဗမာအစိုးရလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကခ်င္အစိုးရလည္း မဟုတ္ဘူး။ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံပါၿပီး တိုင္းရင္းသားတိုင္းရဲ႕ အေရးကို အေလးထားမယ္႔ အစိုးရေလ။ ခက္ပါဘူး။ ကိုယ္႔ျပည္နယ္ကတင္တဲ႔အစိုးရဟာ အမွန္တကယ္ ကိုယ္႔ျပည္နယ္က ဆႏၵမဲနဲ႔တက္သြားတာကေလးပဲ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကရုံေပါ႔။ မဲခ်ပ္ကေလးတစ္ခ်ပ္ခ်င္းဟာ ဆႏၵအမွန္ျဖစ္ေနမွ ဆႏၵခံယူတယ္ဆိုတာ အဓိပၸါယ္ရွိလိမ္႔မယ္။ စကတည္းက အတုနဲ႔တက္ရင္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ဟာအစစ္ကို ဆက္ေမွ်ာ္လင္႔ေနရဦးမွာလဲ။ ေတာ္ေလာက္ၿပီေနာ္။ ညအေတြးေကာင္းေကာင္း လကေလး မေစာင္းတေစာင္းမွာ ၀ အေရးေကာင္းလို႔ ဘိုးဘိုးေအာင္ ေထာင္နန္းစံေနရမွျဖင္႔။
0 comments:
Post a Comment