အဲဒီလူ ေသသြားတယ္

by Myo Tha Htet on Wednesday, July 25, 2012 at 5:01pm

ဒီလူကို ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ ေသေနၿပီလား မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ၾကည့္ေနတယ္၊ လႈပ္လည္း မလႈပ္ေတာ့ဘူး။ မေန႔ညကေတာ့ အဲဒီလူကို အခုလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ေသးတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာၾကည့္လိုက္ နည္းနည္းေရးလိုက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနပုံေပါက္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ေသသြားၿပီ ထင္တယ္၊ မလႈပ္မယွက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဟုတ္ေလာက္ပါတယ္၊ ဒီလူ ေသသြားၿပီ။

အင္း... ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲေတာ့ မသိပါဘူး၊ လင္းေရာင္ထြက္တာ ၾကာေပါ့၊ ေနေတာင္ ျပင္းျပင္းပူလာၿပီပဲ။ ဟုိလူေတာ့ ေသေနတုန္းပဲ၊ အင္း... ဒီလူေျပာလိုက္ ဟိုလူေျပာလိုက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီလူရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တူေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေသမွ မေသတာပဲ၊ သူက ေသေနတာပဲ။ ဒါဆို ဘယ္လိုမွ ကၽြန္ေတာ္က သူ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ေသတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ အေဖက ငယ္ငယ္တုန္းက ေျပာဖူးတာကေတာ့ ေသတယ္ဆိုတာ အသက္ မရႈေတာ့တာတဲ့။ အသက္မရႈေတာ့ အသက္မရွိေတာ့ဘူး၊ အသက္မရွင္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ အဲဒါကို ေသတယ္လို႔ ေခၚတယ္တဲ့။ အသက္မရႈရင္ ေသသတဲ့၊ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ တသက္လံုး မွတ္ခဲ့ဖူးတယ္။

ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ အရြယ္နည္းနည္း ရလာေတာ့ အသက္ရႈေပမယ့္ ေသေနတဲ့ လူေတြလည္း ရွိေသးတယ္ ဆိုုတာကို ေတြ႕လာ ရျပန္တယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ နာမည္ေသသြားသူေတြ၊ ဘ၀ေသသြားသူေတြနဲ႔ အလုပ္ေသသြားသူေတြ ျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ဟာ နာမည္ေကာင္းကို ဘယ္လိုမွ ျပန္တည္ေဆာက္လို႔ မရေတာ့ဘူး၊ သူတို႔ဘ၀ဟာ တသက္လုံး မူလကလို မရွင္သန္ေတာ့ဘူး၊ သူတို႔ လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ေတြထဲမွာ ဆက္လက္ ရပ္တည္ ရွင္သန္လို႔ မရေတာ့ဘူး။

အခုကေတာ့ ဒီလူက ဒါမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္တယ္၊ တကယ္ ေသသြားတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ေနတယ္။ ေနက ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ျပင္းလာမွပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လုံးေတြေတာင္ ေနအေရာင္ေၾကာင့္ ျပာေမွာင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ဒီေလာက္လည္း မႀကီးေသးပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေနေရာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရင္မဆိုင္ႏိုင္သလဲ၊ ေနပူလာရင္ အလင္းေရာင္မ်ားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ေတြ ဘာေၾကာင့္ ၀ါးကုန္သလဲ။

ေသလူကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ျပန္ဆင္ျခင္ေနတုန္း ႏွလုံးခုန္ ရပ္မတတ္ လန္႔သြားတယ္။ အမယ္... ဟုိလူ တခ်က္ လႈပ္သြားပါလား၊ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လုံးကပဲ ၀ါးေလသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ကပဲ ထင္ေယာင္ျမင္ေယာင္လိုက္တာလား၊ မထိတ္သာ မလန္႔သာ ရွိလုိက္တာ... ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က လမ္းထဲက လူပ်ဳိ ကာလသားေခါင္းေတြ ေျပာၾကတာ ၾကားဖူးတယ္ေလ၊ မသာအိမ္မွာ ဖဲ၀ို္င္းလုပ္ ဖဲရိုက္ေနၾကတုန္း မသာႀကီးက ထထိုင္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အဲဒီအခါက လန္႔လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔...။

အကိုႀကီးတေယာက္က ေရွ႕ကေန အေျပာပိုင္ပုိင္နဲ႔ ေျပာေနတုန္း... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်ာတိတ္ေတြကလည္း သူ႔ စကားထဲ ေမ်ာပါ မိန္းေမာေနတုန္း... ရင္ထဲမွာလည္း တုန္လႈပ္လို႔ အသည္းတထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနတုန္းေပါ့... အဲဒီမွာ စတတ္ေနာက္တတ္တဲ့ ေနာက္အကိုတေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်ာတိတ္ေတြထဲက တေယာက္ေယာက္ရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ရုတ္တရက္ ဆြဲကိုင္လိုက္လို႔ကေတာ့ အေမေရ႕... ဆိုၿပီး ခုနစ္သံခ်ီ ေအာ္ဟစ္ခဲ့ရတာေတြကို သတိရေနတုန္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၿမဲတမ္း ခံရတယ္၊ ေနာက္တႀကိမ္ အဲဒီလို အခါႀကံဳတဲ့အခါလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အငယ္ေတြထဲက တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္ခံခဲ့ရတာခ်ည္းပါပဲ။

အဲဒီလို ငယ္ငယ္က ေၾကာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အရွိန္က ဒီအရြယ္က်မွ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္လာဟပ္ေလသလား။ မဟုတ္ဘူး... တကယ္... ေဟာ ေဟာ ဒီလူက လႈပ္ရုံတင္ မကဘူး၊ ထလာေနၿပီပဲ။ အမယ္... ဒီလူ႔ရုပ္က ကၽြန္ေတာ့္ရုပ္နဲ႔ တထပ္တည္း က်ေနပါေရာ့လား။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးဖြားခဲ့တုန္းက အျမြာေမြးတယ္ရယ္လို႔လည္း မၾကားမိပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထလာတဲ့ ေသလူလို႔ ထင္ခဲ့ရသူလို႔ တထိတ္တလန္႔ၾကည့္ရင္း ေခါင္းက ဆံပင္ေတြ ထိုးေထာင္လာေနတဲ့ၾကားက မဟုတ္မဟပ္ေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနခဲ့မိတယ္။

ထလာတဲ့ ေသလူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမွ ေယာင္လို႔ေတာင္ ရွိတယ္ မထင္ပါဘူး။ ေျပေလ်ာ့ေနတဲ့ သူ႔ပုဆိုးကို ျပင္၀တ္ၿပီး အ၀တ္ဗီရို တံခါးက အနံ တေပ၊ အလ်ား ေျခာက္ေပေလာက္ရွိတဲ့ မွန္ခ်ပ္ကို တခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး အခန္းတံခါးဖြင့္လို႔ အျပင္ထြက္သြားတယ္။ အခန္းတံခါးကေန တြက္ရင္ ေျခလွမ္း သုံးလွမ္းထက္ မပိုတဲ့ အကြာအေ၀းက ေနာက္အခန္းတခုထဲကို ၀င္သြားၿပီး သူတံခါး ပိတ္လုိက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အနက္ တေပေလာက္ရွိမယ့္ အိုးတလုံးထဲ အေပၚကေန ေရသြန္ခ်သလို အသံမ်ဳိးၾကားရၿပီးေနာက္မွာ အဲဒီအိုးထဲမွာ ေရေတြ အရွိန္တခုနဲ႔ ေမႊလိုက္သလုိမ်ဳိး ၾကားလိုက္ရေသးတယ္။

ခဏေနေတာ့ အဲဒီလူျပန္၀င္လာျပန္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ သုံးေနၾက ျဖစ္ပုံရတဲ့ တဘက္ႀကီး အုပ္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္ကို တခ်က္ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္တာကို ေတြ႕ရတယ္။ အဲ... ေနာက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚကို ေမွာက္ရက္ႀကီး ျပန္အိပ္သြားျပန္တယ္။ ဟ... ကၽြန္ေတာ့္ကို သရဲေျခာက္တာလား မသိပါဘူး။ ထြက္သြားတယ္၊ ျပန္၀င္လာတယ္၊ ေမွာက္သြားတယ္၊ မလႈပ္ေတာ့ျပန္ဘူး။ အခုမွ တကယ္ ေသသြားၿပီထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ လႈပ္ရွားပုံကို ၾကည့္ၿပီး အေတာ္ေလး အံ့ၾသသင့္ေနမိတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တူတဲ့ လူတေယာက္ ရွိေနပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ေသသြားရင္ ဘယ္လို ျဖစ္မွာလဲ။ သရဲျဖစ္မလား၊ တေစၦျဖစ္မလား၊ ၿပိတၱာပဲျဖစ္မလား၊ တခါတခါ စဥ္းစားေနတတ္တယ္။ အခုေတာ့ ျပႆနာတက္ေနၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္က မေသရဘဲ ေသသူကို ကၽြန္ေတာ္က ေတြ႕ေနသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီလူက တကယ္ေသတာလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး၊ မလႈပ္လိုက္ လႈပ္လိုက္ ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စကားက ရယ္စရာ ေကာင္းေနသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ တကယ္ခံစားရသလို ေျပာလိုက္လို႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတာ့ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ခက္တာက... ကၽြန္ေတာ္ ခုနလူကို ၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္ေတာက္ေတာက္ တုန္တုန္လႈပ္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အဲဒီလူ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ လုပ္သြားတဲ့ ဟာေတြ အားလုံးကို ကၽြန္ေတာ္ အရင္ကလည္း အႀကိမ္မ်ားစြာ ေတြ႕ဖူးၿပီးသားလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ့္ကို စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီလို စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းက အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား၊ ဥပမာ ဆုိပါစို႔ရယ္၊ ဒီကေန႔ထုတ္ သတင္းစာတေစာင္ကို ေကာက္ဖတ္လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့... အဲဒီ သတင္းက လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးၿပီးသား သတင္းတပုဒ္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီစာမ်က္ႏွာမွာပဲ၊ ဒီလိုေခါင္းနဲ႔ပဲ၊ ဒီလိုပဲ ေကာ္လံခြဲထားၿပီး သတင္းဓာတ္ပုံကေတာင္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီလိုပုံပါပဲ။

တခါကလည္း တခါမွ မေတြ႕ဖူးေသးဘူးလို႔ ထင္ရတဲ့ လူတေယာက္ကို တျခားလူ တေယာက္က မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္၊ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးထဲမွာ လူတေယာက္ ျပန္ေပၚလာတယ္၊ အဲဒီလူပဲ... ခုနက ကၽြန္ေတာ္ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တဲ့သူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးနွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သိခဲ့တဲ့သူပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ တခါက ခရီးထြက္ရင္း ဆိုင္တဆိုင္မွာ ထမင္း ၀င္စားျဖစ္တယ္၊ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆာေနလို႔လား မသိဘူး၊ စားလို႔ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စားမယ္ဆို ေနာက္ထပ္ တပန္းကန္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ထပ္စားလို႔ ရေသးတယ္၊ ခရီးသြားလာရင္း စားေသာက္တာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အစာရမၼက္ လိုအင္ဆႏၵကို အသာခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ရပ္တန္႔လိုက္တယ္။

ခရီးသြားတယ္ဆုိတာ လူေရာ အစာအိမ္ပါ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ သြားတာ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား၊ တၿဖဲႏွစ္ၿဖဲ စားေသာက္ၿပီး ေလးပင္ ငိုက္ျမည္းေနမယ္ဆို တစုံတခု ေဘးအႏၱရာယ္ ရုတ္တရက္ ေပၚတဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တခုခုကို ရင္ဆုိင္ရတဲ့အခါ ရုတ္တရက္ ေျပးလႊားေရွာင္တိမ္းဖို႔ အတြက္မွာ ဒုကၡေရာက္ႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။ ရုတ္စြအဆုံး အစားမ်ားၿပီး အေလးအပင္ သြားခ်င္လို႔ ေနရာလြယ္လြယ္ မေတြ႕ရင္ မခက္ပါလားဗ်ာ။

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးသြားတဲ့အခါ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ဗိုက္ထဲ မဆာဘဲ ျပည့္ေနေလာက္ရုံပဲ စားတယ္၊ အင့္သြားေအာင္ မစားဘူး။ ခက္တာက အဲဒီလိုမ်ဳိး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ေတြးလို႔ စားေသာက္မိလိုက္တဲ့အခါတိုင္း ဟာ... ဒါမ်ဳိးေတြကို ဒီေနရာမွာ ဒီလိုေတြးလို႔  ဒီအစားအစာေတြ စားေသာက္ခဲ့ဖူးေနပါလားလို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ဖူးတယ္၊ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာမ်ားဗ်ာလို႔လည္း ဟစ္ေဟာ့ အဆိုေတာ္ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္လို ေရရြတ္မိတတ္တယ္။

အဲဒီလို အခ်ိန္တိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ နေဘးမွာမ်ား သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ တေယာက္ေယာက္ ပါလာခဲ့ရင္ သူတို႔ေတြက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တတ္ၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာေပးတဲ့ သခ်ၤာပုစၦာတပုဒ္ကို နည္းေပါင္းစုံနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး စဥ္းစားတြက္ခ်က္ၿပီးမွ ေနာက္ဆုံး ေျဖရွင္းနည္း အမွန္ကို ေတြ႕လို႔ အေျဖထြက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္လို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း အားရေက်နပ္မႈနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္...။

ကၽြန္ေတာ္ အေတြးေတြ ေတာ္ေတာ္လြန္သြားခဲ့တယ္၊ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားသလဲေတာင္ မသိဘူး၊ အျပင္ဘက္မွာ မိုးေတြ ရြာေနတာကို ၾကားရတယ္။ အေစာပိုင္းက ျမင္ခဲ့ရတဲ့ အလင္းေတြေနရာမွာ ေကာင္းကင္ဟာ မိႈင္းမႈန္ေနခဲ့ၿပီ၊ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္မွာ မိုးစက္ေတြ တြဲခုိ စီးက်ေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မိုးခ်စ္သူပါ၊ အမိႈင္းခ်စ္သူေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ မိုးအခါ ေအးေအးမွာ အရိုင္းစိတ္ေတြ ၾကြရြခဲ့ဖူးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေ၀းကို စိတ္နဲ႔ေျပးလိုက္၊ အတိတ္ကို အျပင္းစား ေဆြးလိုက္၊ မိုးကို ေတြ႕လုိ႔ ေပ်ာ္လိုက္၊ ဟိုးအေ၀းႀကီးကို မဟုတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးက ဟုိလူကိုပဲ တခ်က္တခ်က္ ေငးၿပီး ေၾကာက္စိတ္ ၀င္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေၾကာက္ပါတယ္ဆိုကာမွ ဒီတေယာက္က လႈပ္လာျပန္တယ္။ ခုနလိုပဲ ထတယ္၊ အခုတခါေတာ့ ျပတင္းအျပင္ဘက္ကို အရင္ၾကည့္တယ္၊ ျပတင္းတံခါးက ခပ္ဟဟ ျဖစ္ေနတာမို႔ သူက ခပ္ျပင္းျပင္း တခ်က္ ဆြဲစိလိုက္ေသးတယ္။

ဒီလူ မိုးေအးတဲ့ ဒဏ္၊ ေလတိုးတဲ့ ဒဏ္ကို မခံႏို္င္လို႔ လူးလြန္႔လႈပ္ရွား ထလာပုံရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းျပင္ထြက္သြားတယ္၊ ဒီမနက္ပိုင္းက ကၽြန္ေတာ္ ၾကားခဲ့ရတဲ့ ပုံစံလိုပဲ အိုးတခုထဲ ေရသြန္၊ ေရေမႊတာေတြကို ၾကားရျပန္တယ္။ ဒီတေခါက္ အခန္းထဲ ျပန္၀င္လာေတာ့ အဲဒီလူက ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၿပီး စာေရးစားပြဲေနာက္က ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး သူ႔ ကြန္ပ်ဴတာခလုတ္ကို ႏွိပ္လို႔ ဖြင့္လိုက္တယ္။ တေအာင့္ေစာင့္မွ ေဖ့စ္ဘုတ္ဆိုတာလား ေပၚလာၿပီး ၾကည့္ေနတယ္၊ သတင္းေတြ၊ ဓာတ္ပုံေတြကို သူ႔ၾကည့္ေနတယ္။ တခ်က္တခ်က္ ၿပဳံးလိုက္၊ ျပန္ၾကည့္လိုက္၊ တခုခု ေရးလုိက္နဲ႔ အဲဒီလူ အလုပ္ေတာ့ ရႈပ္ေနျပန္တယ္။ ဒါဆို ဒီလူ မေသဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ေတြ၊ အေတြးေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ မွားေနခဲ့တာေပါ့။

ခဏၾကာေတာ့ အဲဒီလူက ေရေႏြးတအိုး တည္ေနတယ္၊ ေရေႏြးရတဲ့အခါ အေတာ္ၾကာေနေလာက္မွ အသင့္ေသာက္သုံးႏိုင္တဲ့ ေကာ္ဖီတခြက္ ေဖ်ာ္ေလတယ္။ သူ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တာက ဘယ္လို ပုံစံလဲ... သိသလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕တာေတာ့ ေကာ္ဖီမႈန္႔ ေဖာက္ထည့္၊ ေရေႏြး ၾကက္သီးေႏြး ထည့္ၿပီး ေမႊလိုက္ရင္ရတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိးေလ၊ ၾကာၾကာေသာက္ရင္ က်န္းမာေရး ထိခိုက္ႏိုင္တယ္လို႔ တခါတခါ က်န္းမာေရး သတင္းေတြမွာ ဖတ္ရတတ္တဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိးေပါ့။

ဒီလူက သူ ကိုယ္တိုင္ ေဖ်ာ္တဲ့ အဲဒီ ေကာ္ဖီကို ေသာက္တဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က စားခဲ့ဖူးတဲ့ ျပည္သူ႔ကုန္တိုက္မွာ ၀ယ္လို႔ရတဲ့ က်ဳိကၠဆံ ဘီစကစ္လိုမ်ဳိးေလ... ဆယ္ခ်ပ္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္ပါတယ္၊ တထပ္ႀကီး ထုတ္စားေနတယ္။ ဘီစကစ္ စားလိုက္၊ ေကာ္ဖီ ေသာက္လိုက္၊ ကြန္ပ်ဴတာ ၾကည့္လိုက္နဲ႔... သူ႔ပုံစံ ၾကည့္ရတာ အထပ္ထပ္ ေလ့က်င့္ထားၿပီး ပြဲေပါင္း ရာေထာင္ခ်ီ ကဖူးထားတဲ့ ျပဇာတ္သရုပ္ေဆာင္ တေယာက္လို... ၾကည့္ပင္ေကာင္းလို႔ ေနေသးေတာ့တယ္လို႔ ေျပာရႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ မိုးက စုံးစုံးခ်ဳပ္သြားတယ္၊ ကြန္ပ်ဴတာ မ်က္ႏွာျပင္က ကန္လင္းေနတဲ့ အလင္းအားဟာ အဲဒီလူရဲ႕ မ်က္လုံးကို စူးေစတယ္ ထင္ပါရဲ႕... အခန္းရဲ႕ တလုံးထဲေတာ့ မီးသီးကို လင္းလာေအာင္ သူ ထဖြင့္လိုက္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ အဲဒီလူက တျခား ၀က္ဘ္ဆိုက္တခုကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ အရုပ္ေတြ လႈပ္ရွားေနတယ္၊ တခါတခါ အသံထြက္တယ္။ အဆက္မျပတ္ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ အသံေတြ... ဘာေတြမွန္းကို မသိပါဘူး၊ အဲဒီလူ အဲဒါေတြကို သည္းသည္းမည္းမည္း ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဘးတေစာင္း အေနအထားနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရဘူး။

အခ်ိန္လည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီ၊ ညကလည္း ေတာ္ေတာ္ေမွာင္မည္းေနၿပီ။ အသံကလည္း တခါတခါမွ ျဖတ္ေမာင္း ခုတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ရထားသံကလြဲလို႔ ဘာမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ အျပင္မွာ မိုးလည္း မရြာေတာ့ဘူး မွတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အျပင္ကို မျမင္ရေတာ့ ေသခ်ာမသိဘူးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရီေ၀ေ၀နဲ႔ အိပ္ခ်င္သလိုေတာင္ ျဖစ္လာၿပီ။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အိပ္စရာ မလုိဘူးလို႔ ထင္တာပဲ၊ အမယ္... ဒီညက်မွ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း... လူက အိပ္ခ်င္သလိုလို ဘာလုိလုိ...။

ခုနလူေရာ... ဟုတ္ပ... ခုနလူေရာ...

အို... အဲဒီလူ ေသသြားတယ္၊ ဟုတ္တယ္... သူ ေသေနတာပဲ။

ဟင္...

အို႔... သူ႔ ကြန္ပ်ဴတာက ဖြင့္ရက္ႀကီးပါလား။

၂၀၁၂ ဇူလိုင္ ၂၅၊ ညသန္းေခါင္။

လန္ဒန္။