အေပ်ာ္ရဲျခင္း ႏွင့္ အေနရဲျခင္း (၁)

by Mya Than Tint on Sunday, July 22, 2012 at 4:58am ·

မိုးရာသီ တစ္မနက္ ဦးဝိစာရလမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ကြ်န္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပန္လာစဥ္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွ ၾကက္ဥႏွစ္ေရာင္ ဟိုင္းလက္ကားတစ္စီး ဟြန္းသံတတီတီေပးၿပီး ၿဖတ္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တည့္တည့္ေလာက္ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ကားေပၚမွ အမိ်ဳးသားတစ္ေယာက္က လက္ၿပႏႈတ္ဆက္ကာ "ဆရာ ဘယ္သြားမလို႔လဲ" လွမ္းေအာ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က မ်က္စိမြဲသူၿဖစ္၍ မည္သူ မည္ဝါမသဲကြဲ။

သည္လိုပင္ ကြ်န္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္ ကားေပၚမွ လက္ၿပႏႈတ္ဆက္သြားတတ္သည္။ တစ္ခါတရံ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုေအာ္၍ ႏႈတ္ဆက္သြားတတ္ၾကသည္။ ယခုလည္း ကြ်န္ေတာ္႔ အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေယာက္ သြားရင္းဟန္လႊဲ ႏႈတ္ဆက္သြားၿခင္းသာ ၿဖစ္မည္ဟု ေအာက္ေမ့ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္လာစဥ္ ေနာက္မွ တတီတီဟြန္းသံေပးလာသည္ကို ၾကားသၿဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ခပ္ေစာေစာက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းေၾကာင္းမွ ေမာင္းသြားေသာ ကားၿဖစ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို လြန္သြားၿပီးေနာက္ ခ်ိဳးေကြ႕၍ရသည့္ေနရာတြင္ ၿပန္ေကြ႕လာၿပီး ေနာက္မွ လိုက္လာၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကားသည္ ကြ်န္ေတာ့အနား အရိွန္သတ္လိုက္ၿပီး ခပ္ၿဖည္းၿဖည္း ေမာင္းလာ၍ ကားတံခါး ပြင့္လာကာ "ဆရာ အိမ္ကို ၿပန္မွာ မဟုတ္လား။ ကားေပၚကို ၿမန္ၿမန္တက္။ ဒီေနရာက ရပ္လို႔ မရဘူး" ဆိုသၿဖင္႔ ကားေပၚသို႔ တက္လိုက္ရသည္။

ကားထဲေရာက္မွ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ႔အသိ ထြန္းေဇာ္ၿမင္႔ႏွင္႔ သူ႕ဇနီးေဝတို႔ ၿဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

သူႏွင္႔ မေတြ႕သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္နီးပါး ရိွေတာ႔မည္။

"ဆရာ႔ကို သတိရေနလို႔ အိမ္ကို လာေတြ႕မယ္ စိတ္ကူးေနတာ။ အေတာ္ပဲ။ လာ ... ဆရာ။ အိမ္မၿပန္ခင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို သြားၿပီး စကားေၿပာရေအာင္" ဟု ထြန္းေဇာ္ၿမင့္က ေၿပာသည္။

သူသည္ ထိုေနရာ အနီးတစ္ဝိုက္က နာမည္ၾကီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ကားကိုေမာင္းသြားသည္။ ကားေမာင္းရင္းလည္း စကားေတြ ေၿပာသည္။ သူ ကြ်န္ေတာ္႔ကို သတိရေၾကာင္း၊ သူတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး ကြ်န္ေတာ္႔စာေတြကိုေတာ႔ ဖတ္ၿဖစ္ၾကေၾကာင္း၊ သူတို႔ လင္မယားတင္မက သူတို႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပါ ကြ်န္ေတာ္႔စာေတြကို ဖတ္ၾကေၾကာင္း၊ သတိရေနေသာ္လည္း အလုပ္ေတြမ်ားသၿဖင့္ လာမေတြ႕ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ယခုတေလာတြင္မူ ပို၍သတိရေနသၿဖင္႔ မေန႕ညကပင္ ကြ်န္ေတာ္႔ဆီကို တစ္ေန႕ေန႕သြားရန္ ေၿပာၿဖစ္ၾကေသးေၾကာင္း မ်က္စိမေကာင္းသၿဖင္႔ သြားေရးလာေရးအတြက္ စိုးရိမ္ေၾကာင္း က်န္းမာေအာင္ေနၿပီး စာေတြမ်ားမ်ားေရးႏိုင္ရန္ ဆုေတာင္းေၾကာင္း စသည္ စသည္ၿဖင့္ အားရဝမ္းသာ ေၿပာသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ကားေမာင္းရင္း ဝမ္းသာအားရ ေၿပာေနသည့္ ထြန္းေဇာ္ၿမင့္ကိုၾကည့္၍ အကဲခတ္လိုက္လာခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္႔ေတြ႕စဥ္က ထြန္းေဇာ္ၿမင့္သည္ အသားၿဖဴၿဖဴ၊ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ကိုယ္လံုးေသးေသးသြယ္သြယ္၊  ဆံပင္ရွည္ႏွင့္။ ယခုေတာ့ အသားညိဳညိဳ၊ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္၊ ဆံပင္က ကရူးကပ္ေခၚသည့္ ဆံပင္မ်ိဳး။ ကခ်င္လံုခ်ည္ႏွင့္ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ကို ဝတ္ထားျပီး ရွပ္အက်ၤ ီကို ဒက္ရွ္ဘုတ္ခံုေပၚတြင္ လံုးေထြးတင္ထားသည္။ အေရးတၾကီး ထလာခဲ႔သည့္ပံု။

သူ႔ဇနီးေဝေဝကေတာ့ အရင္ကအတုိင္းပင္။ အရင္တုန္းကလည္း ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္၊ ယခုလည္း ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္။ အရင္တုန္းကလည္း  အဆင္အျပင္  ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္၊ ယခုလည္း ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မစားခ်င္ဘူးဆိုသည့္တိုင္ စားစရာေတြ မွာေကၽြးသည္။ ကားေနာက္မွဆင္းလာသည့္ သားငယ္တစ္ေယာက္၊ သမီးငယ္ႏွစ္ေယာက္တို႔ႏွင့္  မိတ္ဆက္ေပးသည္။ သမီးၾကီးက ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးျပီ။ သားလတ္က  ၉-တန္း တက္ေနသည္။  သမီးအငယ္ဆံုးက ၇-တန္းမွာလား မသိ။ ၈-တန္းမွာလား မသိ။ သမီးၾကီးနာမည္က နာတာရွာ။ သားလတ္က ဖိုးသံေခ်ာင္း ေခၚ ပီတာ။ သမီးအငယ္၏ နာမည္က ျမနႏၵာ။

"နာတာရွာဆိုတာ ေတာ္လ္စတြိဳင္းရဲ႕ စစ္ႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးထဲက နာတာရွာကို သေဘာက်လို႔  မွည့္ထားတာ ဆရာ။ ဖိုးသံေခ်ာင္းဆိုတာကေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕ ဓားေတာင္ထဲက သံေခ်ာင္းကို ယူျပီးမွည့္ထားတာ။ ေက်ာင္းနာမည္ကေတာ့ ပီတာထြန္းေဇာ္တဲ႔။ ပီတာဆိုတာကလည္း စစ္ႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးထဲက နာတာရွာရဲ႕ေမာင္ေလးေလ။ သမီးအငယ္ဆံုး ျမနႏၵာကေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕ လိုက္ခဲ႔ေတာ့ျမနႏၵာထဲက ျမနႏၵာ"

ေဝေဝက ေျပာသည္။

"ေဝေဝနဲ႔ကိုကို ရကာစတုန္းက သားေလးေတြ သမီးေလးေတြကို ဘယ္လိုနာမည္ မွည့္မလဲလို႔ စဥ္းစားၾကေတာ့ ကိုကိုက ဆရာ႔ဝတၳဳထဲက  နာမည္ေတြကို  မွည့္မယ္တဲ့။  ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းထားလို႔ ခရစ္ယာန္နာမည္တို႔ ဘာတို႔ မွည့္ရရင္လည္း  စစ္ႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဝတၳဳထဲက နာမည္ေတြကို မွည့္မယ္လို႔ သေဘာတူ  တိုင္ပင္ထားၾကတယ္ေလ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့  စိတ္ကူးယဥ္ၾကတာကိုး ဆရာ။ သမီးၾကီး ကိုယ္ဝန္ရွိတုန္းမွာ စစ္ႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဖတ္ရတာေလ။ အဲဒါ ၇၄-ခုႏွစ္ကေနာ္ ကိုကို"

ထြန္းေဇာ္ျမင့္က စီးကရက္ကိုဖြာရင္း  ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

"နာတာရွာက အဲဒီလို အထံုပါရမီပါလာလို႔လား မသိဘူး။ ခုလည္း  စာေတြ သိပ္ဖတ္တယ္ ဆရာ။ သူက တစ္ႏွစ္က ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးလို႔ ေစာင့္ေနရတာေလ။ ဒီ ငါးခုထြက္တယ္။ အဂၤလိပ္စာက အမွတ္အမ်ားဆံုး၊ ခုေတာ့ အဂၤလိပ္စာေတြခ်ည္း  ဖတ္ေနတယ္။ တေလာကတင္ ဆရာဘာသာျပန္တဲ႔  ေအဗဲရီးအီးဇီးဒက္သ္ကို (ေရပြက္ပမာ) အဂၤလိပ္လိုနဲ႔ ျမန္မာလို တိုက္ဖတ္ေနတယ္။ သမီး ျပီးသြားျပီ မဟုတ္လား။"

နာတာရွာက ျပံဳးရယ္၍ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

နာတာရွာ၏အသက္သည္ ဘာရွိဦးမည္နည္း။ အလြန္ဆံုးရွိမွ ၁၇-ႏွစ္ တစ္ဝိုက္သာ ရွိဦးမည္။

"သားၾကီးကေကာ စာဖတ္ဝါသနာ မပါဘူးလား"

ကၽြန္ေတာ္လည္း  ေမးသည္။

"အမယ္ေလး ... စာအုပ္တစ္အုပ္ ဝယ္လာရင္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္  သူအရင္ဖတ္မယ္၊  ငါအရင္ ဖတ္မယ္နဲ႔ လုေနလိုက္ၾကတာ ဆရာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တစ္ခါတေလေတာ့ ေျပာရတယ္။ သိပ္လည္း ဖတ္မေနၾကနဲ႔ဦးလို႔။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ စာေတြခ်ည္းပဲ နင္းကန္ဖတ္ေနရင္ ေလာကၾကီးအေၾကာင္းကို မသိဘဲ ျဖစ္သြားတတ္တယ္လို႔  ေျပာေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို စာဖတ္တာနဲ႔မွ်ေအာင္ လူေတြထဲကို ပို႔ေပးရတယ္ ဆရာ။ တစ္ခါတေလမွာ အေဖ့ရဲ႕အလုပ္ကို အလုပ္ခိုင္းတယ္။ ခရီးအသြားခိုင္းတယ္။ ေတာက ေဆြမ်ိဳးေတြဆီကို အလည္ပို႔ေပးတယ္။ ကိုကို႔ရြာကို တစ္လကိုးသီတင္း အေနခိုင္းတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားလုပ္ခိုင္းတယ္။ သူတို႔က ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာပဲ ေမြးလာ ၾကီးျပင္းလာရေတာ့ ေတာအေၾကာင္းကို မသိဘူးေလ။ ရန္ကုန္မွာခ်ည္း ေနရေတာ့ ႏိုင္ငံျခားယဥ္ေက်းမႈ၊  ႏိုင္ငံျခားဗြီဒီယို ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ခ်ည္းပဲ ျမင္ရေတာ့ ျမန္မာ့ဘဝ၊ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို နားမလည္မွာ  စိုးတယ္။ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို အထင္ေသးသြားမွာ  စိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူတို႔ကို ႏိုင္ငံျခားအျမင္ ေခတ္အျမင္လည္း ရွိေစ၊ ကိုယ့္ျမန္မာအျမင္၊ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈနဲ႔လည္း မကင္းမကြာရွိေစဆိုတဲ႔ သေဘာနဲ႔ တစ္ႏွစ္ကို  တစ္လေလာက္ေတာ့ ေတာကို ပို႔တယ္။ဆန္စားျပီး စပါးပင္ကိုေတာင္မွ မျမင္ဖူးလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ဆရာ။ လယ္သမားတစ္ေယာက္ဟာ စပါးတစ္လံုး  တစ္လံုးရဖို႔ ေခၽြးတစ္စက္နဲ႔ရင္းလာခဲ႔ရတယ္ဆိုတာ သူတို႔သိဖို႔မလိုဘူးလား ဆရာ။ ဆရာ သိပါတယ္ ဆရာ။ ဒီေခတ္မွာ ကေလးေတြကို ထိန္းရတာ အင္မတန္  ခက္ပါတယ္။  အထူးသျဖင့္ ေယာက်္ားေလးကို ပိုျပီး  ထိန္းရတာ ခက္ပါတယ္။ ဒီအရြယ္ေရာက္ရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခ်င္တယ္။  လြတ္လပ္ခြင့္ကို ေတာင္းလာတယ္။ ဒါကို အတင္းသြားျပီး ပိတ္ပင္ရင္လည္း တစ္ခက္ ဆရာ"

နာတာရွာ၊ ဖိုးသံေခ်ာင္းႏွင့္ ျမနႏၵာတို႔သည္ သူ႔အေမေျပာသည့္ စကားမ်ားကို စိိတ္ပါဝင္စားစြာ  နားေထာင္ေနသည္။

အေပ်ာ္ရဲျခင္း ႏွင့္ အေနရဲျခင္း - ျမသန္းတင့္

(ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာ၊ ၁၉၉၁)

အပိုင္း (၂) ဆက္ရန္ ...

ေခတ္ျပိဳင္ရုပ္ပံုလႊာမ်ား - ျမသန္းတင့္ မွ  ကူးယူတင္ျပပါသည္။