လူငယ္ ႏွင့္ သမိုင္း

by ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ရပ္ဆီသုိ႔ on Wednesday, May 9, 2012 at 6:48pm 

စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ကဗ်ာ မ်ားစြာေရး သားထုတ္ေဝၿပီး ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ သေဘာတရား စာေပ သေဘာတရားမ်ားကုိ အစဥ္ တစုိက္ေရးသားေနသူ ဆရာသစၥာနီကုိ ယခုတစ္ပတ္ လူငယ္ႏွင့္သမုိင္း က႑အတြက္ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ေမးခြန္းႏွစ္ခုကုိ ေရးသား ေမးျမန္းခဲ့ပါသည္။ ေမးခြန္းႏွစ္ခုမွာ...

ေမးခြန္း (၁)

ယေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြဟာ သမုိင္းအေပၚမွာ စိတ္ ဝင္စားမႈနည္းသြားလား၊ မ်ားလာလား၊ အဲဒီအေပၚမွာ ဆရာရဲ႕ အျမင္ေလး ေျပာျပေပးပါ။

ေမးခြန္း (၂)

လူငယ္ေတြက သမုိင္းကုိ ဖန္တီးတဲ့လူေတြျဖစ္တယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ဒီလူငယ္ေတြကေတာ့ ကုိယ္ေရးခ်မယ့္ သမုိင္းကုိ မ႐ုိင္းရေအာင္ ဘာေတြေလ့လာထားဖုိ႔ လုိမလဲ။

ေမးတဲ့သူက ေမးခြန္းႏွစ္ခုေမးတယ္။ အေရးပါတဲ့ စကားလုံးက ႏွစ္လုံးပါတယ္။ လူငယ္နဲ႕သမုိင္း အဲဒီေဝါဟာရ (၂) ခုကုိ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ ရရင္ ‘လူငယ္’ ဆုိတာ ၁၅ ႏွစ္ အထက္ ၃ဝ ေအာက္ ေယာက္်ားမိန္းမလုိ႔ ေယဘုယ်ဆုိလုိ႔ ရတယ္။ လြယ္တယ္။

‘သမုိင္း’ ဆုိတာကေတာ့ အနက္က်ယ္တယ္။ ေထြျပားတယ္။ ပညာရွင္အသီးသီး ဖြင့္ဆုိ ထားၾကတာေတြကလည္း တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ။ အနီးစပ္ဆုံး သမုိင္း ဆုိတာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုလုံးရဲ႕ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိး တက္မႈမွတ္တမ္းလုိ႔ ဆုိႏုိင္ေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဘယ္အပုိင္းကုိ ရည္ ရြယ္ေမးတာလဲ။ ေမးသူက  မဝံ့မရဲျဖစ္ေနတာလား။ တကယ္ေတာ့လည္း သမုိင္း ဆုိတာႏုိင္ငံေရးကုိပဲ ရည္ရြယ္ပုံရတယ္။ ႏုိင္ငံေရးေတာင္မွ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ႏုိင္ငံေရးကို ဆိုလုိခ်င္ဟန္ရွိတယ္။ အဲဒီထင္ျမင္ခ်က္နဲ႔ ေျဖတဲ့လူကလည္း ေရာင္းသူ ဝယ္သူ အသံတူေအာင္ေျဖလုိက္ တယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း သမုိင္းဆုိတာ ႏုိင္ေရးပါပဲ။ နာမည္ေက်ာ္ ၿဗိတိသွ်လူမိ်ဳး သမုိင္းဆရာႀကီး  ဆာဂြၽန္ေရာဘတ္ ဆဲလ္ေလး (၁၈၃၄-၁၈၉၅) John Robert Seeley က ဒီလုိ ေျပာဖူးပါတယ္။ 

“သမုိင္းဆုိသည္မွာ အတိတ္က ႏုိင္ငံေရးျဖစ္၍ ႏုိင္ငံေရးဆုိသည္ ပစၥဳပၸန္သမုိင္းပင္ ျဖစ္သည္” တဲ့။

အေျဖ (၁)

ဒီေန႔ပုိင္း မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႕ကာလမွာ ေရြးခ်ယ္စရာ ကိစၥေတြက အရမ္းမ်ားတယ္။ မိမိ ဟာ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ အသုံးျပဳသူ

မဟုတ္ရင္  လူရာမဝင္ဘူး။ ပုံမွန္အားျဖင့္ အဂၤလိပ္အျပင္၊ တျခားဘာသာ တစ္ခုခုကုိလည္း တတ္ေျမာက္ရဦးမယ္။ စကၠန္႔နဲ႔အမွ်

ျမန္ႏႈန္းျမင့္မားစြာ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ သတင္း အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔လည္း မ်က္ျခည္မျပတ္ ထိေတြ႔ေနရတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၃ဝ

ေက်ာ္က  လူငယ္ဘဝနဲ႔ ေတာင္ အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ကြာျခားသြားၿပီ။  ဒီေန႔ လူငယ္ေတြ သမုိင္းကုိ စိတ္မဝင္စားဘူးလုိ႔

(တခ်ိဳ႕က) ေျပာၾကတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ တကၠသုိလ္မွာ သမုိင္းဘာသာ အဓိကယူတဲ့သူေတြ နည္းသြားလုိ႔လား။ သမုိင္းဆုိင္ရာ

စာအုပ္ေတြ ေရာင္းမေကာင္းလုိ႔လား။ စာအုပ္ဆုိင္ ေတြ သြားၾကည့္ရင္ သမုိင္းဆုိင္ရာ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္ေနတာ

ေတြ႕ရမယ္။ မေရာင္းရရင္ ထုတ္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ E.book အပါ အဝင္ အင္တာနက္ေပၚမွာ လြယ္လြယ္ဖတ္

လုိ႔ရေနတာလည္း ေမ့ထားလုိ႔မရပါဘူး။ အဲဒီမွာ ‘သမုိင္း’ ဆုိတာကုိ ႏုိင္ငံေရးလုိ႔ အနက္ေကာက္ ေျပာမယ္ ဆုိလည္း လူငယ္ ေတြနဲ႕ ႏုိင္ငံေရး အခုလည္း မျပတ္ထိေတြ႕ ေနတာပဲ။ ပါတီေထာင္တာေတြ၊ ေရြးေကာက္ပြဲ၊ အစုိးရအေျပာင္းအလဲ၊ ႏုိင္ငံေရး

ရည္မွန္းခ်က္အသစ္၊ ပူေႏြးတဲ့ေတြ႕ ႀကဳံျဖတ္သန္းမႈ ရွိတယ္။ ေရာဘတ္ဆဲလ္ေလး ေျပာသလုိ ‘ႏုိင္ငံ ေရးသည္

ပစၥဳပၸန္သမုိင္းျဖစ္သည္’ ဆုိရင္ သူတုိ႔ ေတြဟာလည္း ေရွာင္လြႊဲလုိ႔မရတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊ ကုိယ္တုိင္ျဖစ္ေနတာပဲ

မဟုတ္လား။

အေျဖ (၂)

လူငယ္ (လူႀကီးေတြလည္း အတူတူပါပဲ) ေတြဟာ အရာရာ အဘက္ဘက္က ျပည့္စုံေနေအာင္ ေလ့လာ

ဆည္းပူးေနၾကရမယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္ရင္ ဒီစကားက မမွားဘူးေပါ့။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ဟုိဝါဒ၊ ဒီဝါဒနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးပါတယ္ ဆုိရင္

လူငယ္ေတြကုိ တုိတုိပဲေျပာမယ္။ တရား တဲ့ဘက္က ရပ္တည္ခ်င္တဲ့စိတ္ရွိရင္ ေတာ္ၿပီလုိ႔။ တကယ္ေတာ့

ဒီစကားကေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ မလုိလွဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ “တရားမွ်တမႈကုိ ျမတ္ႏုိးတယ္” ဆုိတဲ့ စိတ္ဟာ

လူငယ္တုိင္းရဲ႕ ေမြးရာပါ ဗီဇစိတ္ျဖစ္ ေနလုိ႔ပါပဲ။ (ေနာက္မွသာ ပတ္ဝန္းက်င္က အေရာင္ဆုိးတာခံရၿပီး၊ ေျပာင္းတဲ့သူက

ေျပာင္းကုန္တယ္။) အဲဒီယုံၾကည္မႈကုိ ခုိင္မာၿမဲၿမံေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ပဲလုိတယ္။ ဒါဆုိလူငယ့္ တာဝန္ေက်ၿပီ။ သမုိင္းကုိ

ဖန္တီးႏုိင္ၿပီ။

ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႕ အေမရိကန္ သမၼတ ေဂ်ာ့ဘုရွ္ George W. Bush ရဲ႕ စကားကုိ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ သူ

ေျပာတာက…

“က်ဳပ္ကေတာ့ သမုိင္းဆုိတာ စာမ်က္ႏွာေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ပဲလုိ႔ ျမင္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ဟာ နက္နဲတဲ့

ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ ေန႔တုိင္း စာမ်က္ႏွာတစ္ရြက္ခ်င္း ျဖည့္ေလာင္းသြားၾကရမယ္”

တဲ့။

 ညိဳသစ္ငယ္

 ေပၚျပဴလာ ဂ်ာနယ္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။