" ၀မ္းတစ္ထြာ "

by Ter Tee on Monday, May 14, 2012 at 9:44am 

                                                                                                                                            ေရးသူ - သိပၸံေမာင္၀

ေမာင္လူေအးတို႔ လင္မယား၊ သားအမိ (ကဘိုး) သို႔ ေရာက္ေနၾကေလသည္။ ကဘိုးကား ေရႊဘိုေျမခံ

မိုင္ ၃၀-ခန္႔အကြာ မူးကမ္းေဘးတြင္တည္ရိွေသာ ရြာကေလးျဖစ္၏။ ကဘိုးရြာ နာမည္ႀကီး ေနသည္ကား

အျခားေၾကာင္႔မဟုတ္။ အစိုးရက သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္ခံ၍ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ

ဆည္ႀကီးရိွေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ ထိုဆည္မွပင္ ေရႊဘိုတစ္နယ္လံုးရိွ တူးေျမာင္းမ်ားကို ေရေပး၏။ ထိုဆည္ကား ေရႊဘိုနယ္သူနယ္သား လယ္သမားတို႔၏ အသက္သခင္ဟူ၍ဆိုလွ်င္ မွားမည္မဟုတ္ေပ။

ကဘိုးဆည္ႀကီးကို မ်က္ႏွာမူကာ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ဗိုလ္တဲကား အုတ္တိုက္ကေလးျဖစ္၏။

ျမန္မာျပည္တြင္ရိွေသာ ဗိုလ္တဲအေကာင္းဆံုးတို႔တြင္ အပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ ဗိုလ္တဲျဖစ္ေလသည္။

အေဆာက္အဦးလည္းေကာင္း၊ ရႈေမွ်ာ္ခင္းလည္းေကာင္းေသာ ဗိုလ္တဲေပတည္း။ စိတ္ေအးလက္ေအး လာေရာက္ေနထိုင္ရန္ ေကာင္းေသာ အရပ္ျဖစ္၏။ စာကေလးဖတ္၊အလုပ္ကေလးလုပ္၊

ေဆာင္းပါး၀တၳဳကေလး ေရးသားေနရန္ ေကာင္းေသာအရပ္ျဖစ္၏။

ေမာင္လူေအးတို႔ ယခင္က ကဘိုးသို႔ေရာက္သည္မွာ လေပါင္းအေတာ္ၾကာခဲ႔ေလၿပီ။

ထို႔ေနာက္ ကုလားျမန္မာ အဓိကရုဏ္းအေရး၊ ေက်ာင္းသားမ်ား သပိတ္ေမွာက္ေသာအေရး၊

လယ္သမားမ်ား အခြန္မေပးေသာအေရး၊ ေစ်းသူေစ်းသားမ်ား အာဏာဖီဆန္ေရးမ်ားေၾကာင္႔

ေမာင္လူေအးမွာ ေရႊဘိုမွ မခြာရေအာင္ပင္ ျဖစ္ခဲ႔ေလသည္။

ယခုအခါ တိုင္းေရးျပည္ေရး အေတာ္ကေလး ေအးလာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ခင္သန္းျမင္႔ေရာ၊ ေမာင္လူေမႊးပါ ေတာသို႔ထြက္လာျခင္းျဖစ္ေလသည္။

ကဘိုးသို႔ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ ညေနေစာင္းတြင္ ဗိုလ္တဲ၀ရန္တာမွ ထြက္ကာ ဆည္ႀကီးကို

ေက်ာ္လြန္၍ ေရတံခြန္ကဲ႔သို႔ က်ေနေသာေရမ်ားကိုၾကည္႔ေနၾက၏။ ၾကည္႔၍ဘဲ ေကာင္းေသးေတာ႔-

မူးျမစ္ထဲတြင္လည္း ကိုတံငါတို႔သည္ ေလွယဥ္ကိုစၤးကာ ပိုက္ႀကီးမ်ားကိုခ်ေနၾကေလသည္။

၀င္လုဆဲဆဲ ေနမင္းကလည္း နီေသာေရာင္ျခည္မ်ားကို ေကာင္းကင္သို႔လႊတ္ေနေလသည္။

ထိုေရာင္ျခည္မ်ား မူးျမစ္ေပၚသို႔ က်ေနေသာေၾကာင္႔ ျမစ္တခုလံုးမွာ နီရဲေတာက္ပလ်က္၊

တျဖတ္ျဖတ္ႏွင္႔ေန၏။ ထိုညေနခင္း၏ အရသာကို ေမာင္လူေအးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ

အစြမ္းကုန္ခံစား၍ေနၾကေလသည္။

ၾကာၾကာခံစားႏိုင္မည္ေလာ၊ ရံုးမွအလုပ္မ်ား လိုက္လာေလၿပီ။ ထိုအလုပ္မ်ားကို လုပ္ရေတာ႔အံ႔၊ မလုပ္ေသး၊ ညစာစားၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ေတာ႔မည္။ ရံုးေသတၱာထဲမွ သတင္းစာႏွင္႔ စာမ်ားကိုသာယူၿပီးလွ်င္၊

၀ရန္တာသို႔ျပန္၍ထြက္ခဲ႔၏။

စာတစ္ေစာင္ကိုေဖာက္၍ဖတ္ေလသည္။ ထိုစာကားမိမိ၏ညီ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေမာင္ျမသြင္ထံမွစာျဖစ္၏။

ယခုႏွစ္ ဥပစာတန္း စာေမးပြဲေအာင္လွ်င္ ဆရာ၀န္ အတတ္သင္ရန္ ေဆးေကာလိပ္သို႔ ၀င္လိုေၾကာင္း ပါေလသည္။

ခင္သန္းျမင္႔အား ဤအေၾကာင္းကိုေျပာျပ၏။

" အင္း   အေကာင္းသားဘဲ၊ သည္လိုလဲ ျမန္မာေတြ ေဆးအတတ္ကို သင္ဦးမွဘဲ၊ အခုမ်ား ေဆးေက်ာင္းတို႔ ေဆးရံုတို႔မွာ

ကုလားနဲ႔ အဂၤလိပ္ခ်ည္းဘဲ။ ျမန္မာေတြ အနည္းကေလးရယ္ "

" ေဆးအတတ္ကို သင္ရတာ ႏွစ္ကမ်ားတာကိုးဗ်။ ျမန္မာစိတ္က ႏွစ္ၾကာၾကာသင္ၾကားရတာကို သည္းမခံႏိုင္ဘူး။

အခု တကၠသိုလ္ေရာက္၊ ၄    ၅  ႏွစ္ၾကာရင္ ဘီေအေအာင္၊ ေအာင္ရင္ေအာင္ျခင္း အလုပ္ရခ်င္တာကလားေလ၊

ကိုယ္တို႔လဲ အတူတူဘဲ၊ ျမန္မာဟာကိုး "

" သည္႕ျပင္ အလုပ္ေတြကေတာ႔ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဆရာ၀န္အလုပ္ကေတာ႔ ေကာင္းေကာင္း က်က်နနတတ္မွ ေနရာက်မယ္။

လူမမာေတြ အသက္ဟာ သူတို႔လက္ထဲမွာရိွတာဘဲ။ မေတာ္တဆ ေဆးအေပးမွားမွျဖင္႔ မခက္ေပဘူးလား "

" အင္း ဟုတ္တယ္၊ ႏို႔ေပမယ္႔ ကိုယ္ျဖင္႔ ဆရာ၀န္ မလုပ္ခ်င္ေပါင္၊ လူေသကို ၀မ္းခြဲဖို႔မဆိုထားနဲ႔၊ လူေသကားကားႀကီးကို ၾကည္႔ရမွာေတာင္ရြံတယ္ "

" တယ္ တရားလက္လြတ္ပါလား "

" တရားလက္လြတ္တယ္ဘဲဆိုဆို၊ ကိုယ္တို႔ေတာ႔ လူေသကို အင္မတန္ရြံတယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ႔ ဆရာ၀န္ဆိုတဲ႔လူမ်ိဳးဟာ ညလဲေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရဘူး။ ေန႔လည္းေကာင္းေကာင္းမေနရဘူး။ စားေသာက္တာလဲ ေအးေအးေဆးေဆးမစားရဘူး။ ညဥ္႕နက္သန္းခါင္လဲ လာႏိႈးေတာ႔တာဘဲ။ ထမင္းစားေနတုန္းလဲ လာေခၚတာဘဲ။ ေနရာမက်ပါဘူးဗ်ာ "

" သည္အလုပ္မ်ိဳးမွ ကုသိုလ္လဲရ၊ ၀မ္းလဲ၀ဆိုတာ၊ ဒါနဲ႔- စကားမစပ္ ေမာင္ေမႊးႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္ေစမလဲ "

" ေအာင္မယ္ေလးဟဲ႔၊ ပူတတ္လိုက္တာ၊ ေကာင္ကေလးဟာ စကားေတာင္မေျပာတတ္ေသးဘူး။ ေအးေအးေနပါဦးဗ်ာ "

" ဘယ္႔ႏွယ္ေျပာပါလိမ္႔။ အခုကတည္းက စီမံထားမွ အေတာ္က်မယ္။ အခုေခတ္ဟာ အၿပိဳင္ေခတ္ႀကီးဆိုတာ အသိသားနဲ႔ "

" ဟာ .... ဘာေခတ္ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခုကတည္းက မစဥ္းစားထားႏိုင္ေပါင္၊ ျမင္႔ဘဲ စဥ္းစားေပေတာ႔၊ သူ႔ကို ဘာလုပ္ေစခ်င္သလဲ - ကဲ "

" အိုင္-စီအက္ လုပ္ေစခ်င္တာဘဲ၊ ျမင္႔သေဘာက အိုင္-စီ-အက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေခတ္ေကာင္းသလဲ၊ ၾကည္႕စမ္း၊ ေယာကၡမေလာင္းေတြက ေငြေတြတင္ၾက၊ ပါၾကနဲ႔ လုပ္ေနတာေတြ မျမင္ဘူးလား "

" အခု အိုင္-စီ-အက္ မရိွေတာ႔ဘူး "

" အိုင္-စီ-အက္မရိွရင္ ဘီ-စီ-အက္ ပထမတန္းေပါ႔ရွင္၊ အတူတူဘဲ မဟုတ္လား "

" အိုင္-စီ-အက္ ေသာ ဘီ-စီ-အက္ ေသာ ဘာကိုမွ မႀကိဳက္ဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္ဆိုရင္ ၂ ထပ္ ဆလံပါဘဲ "

" ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ သည္ေလာက္ေတာင္ဘဲလား "

" ေၾသာ္ ... မျမင္ဘူးလား မိန္းမရယ္၊ အရင္တေလာက ျဖစ္ပ်က္တာေတြကို၊ ညလဲ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရ၊ ေန႔လဲ ေကာင္းေကာင္းမေနရ၊ စားေသာက္ရတာလဲ အခ်ိန္နဲ႔အခါနဲ႔မဟုတ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေျပးရျပန္ၿပီ။

ေတာ္ေတာ္ၾကာ လိုက္ရျပန္ၿပီ၊ မနက္စာကို ညမွစားရတာေတြဟာလဲ ဘယ္ႏွစ္ခါရိွၿပီလဲ "

" အို - ဒါမ်ိဳးကေတာ႔ ေလးငါးႏွစ္မွာမွ တစ္ခါေလာက္ျဖစ္တာကလား "

" အရင္တုန္းကေတာ႔ ေလးငါးႏွစ္မွာမွ တစ္ခါေလာက္ရယ္။ ေနာင္ကိုေတာ႔ သည္ထက္ရႈပ္လာေတာ႔မွာဘဲ။ သည္အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ႔ဘက္ကအလုပ္ဟာ မေကာင္းေတာ႔ပါဘူး "

" ဟုတ္ပါရဲ႕ေလ၊ ျမင္႔လဲ ကိုကို႔အျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္ကတည္းက စိတ္ပ်က္ပ်က္ပါဘဲ။ ႏို႔-သည္လို ဒုကၡမ်ိဳးေတြနဲ႔ေ၀းရေအာင္

ပညာပိုင္းကို ၀င္ေစရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ဦးတရုတ္တို႔၊ ဦးက်င္လွ်ံတို႔လိုေလ "

" ဟာ ... ဒါလဲမေကာင္းပါဘူး။ သူတို႔ပညာပိုင္းကလူေတြလဲ သူတို႔ဒုကၡနဲ႔ဘဲ။ ဒီစႀတိတ္ေကာင္စီေတြနဲ႔

ဆက္ဆံၿပီးႀကဲေနရတာကိုက ဒုကၡတစ္မ်ိဳးတဲ႔ဗ်။ ကိုယ္စီမံခ်င္တာကတမ်ိဳး၊ ဒီစႀတိတ္ေကာင္စီ မင္းဘုရားေတြ

စီမံခ်င္တာက တျခားျဖစ္ေနမွျဖင္႔၊ အေတာ႔ကို စိတ္ညစ္ရတယ္ဆိုကိုး။ ပညာပိုင္းကလူေတြလည္း ညည္းလွေပါ႔ "

" ဒါကေတာ႔ အလိုက္အထိုက္ လုပ္သြားရင္ျဖစ္မွာပါဘဲ "

" ဒီစႀတိတ္ေကာင္စီေတြနဲ႔ အလိုက္အထိုက္ ေဆာင္ရြက္သြားရင္ျဖစ္တယ္ဆိုဦးေတာ႔၊

ေက်ာင္းသား ဘိြဳင္ေကာက္ေတြနဲ႔တိုးေနမွျဖင္႔ မခက္ေပဘူးလား ဟရို႕ရဲ႕"

" အင္း - သည္လိုဆိုေတာ႔လဲ ဟုတ္ဟုတ္ဘဲ။ ဒါျဖင္႔ တကၠသိုလ္မွာ ပါေမာကၡလုပ္ေစရင္ မေကာင္းေပဘူးလား "

" ပါေမာကၡ အလုပ္ဟာလဲ ထူးမျခားနားပါဘဲ။ အရင္တုန္းကသာ သူတို႔အလုပ္ဟာ ေအးသဗ်။ အခုမ်ားေတာ႔

သူတို႔ချမာေတြလဲ မေအးၾကပါဘူး။ ဘြိဳင္ေကာက္ေတြဟာ တကၠသိုလ္ကခ်ည္း စတာမဟုတ္ဘူးလားဗ် "

" ဒါျဖင္႔လဲ ၀က္လက္တင္တို႔ မိုးနက္ႀကီးတို႔လို ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ေစရရင္ မေကာင္းဘူးလား "

" သူတို႔အလုပ္က သာဆိုးေသး။ ဘြိဳင္ေကာက္ လုပ္လိုက္မွျဖင္႔၊ ဆရာကိုလည္း မေၾကာက္ၾကေတာ႔ဘူး။

မိဘေဆြမ်ိဳးကိုလဲ ဂရုမစိုက္ၾကေတာ႔ဘူး။ ဂါရ၀တရားဆိုတာ တစ္ခါတည္းေပ်ာက္ကုန္ေတာ႔တာဘဲ။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ သပိတ္တုန္းက ( မိုးနက္-မိုးနက္-ရွက္ဘြယ္-ရွက္ဘြယ္ ) လို႔ ေက်ာင္းသားကေလးေတြက

ေအာ္တယ္ဆို မဟုတ္လား "

" ဘယ္ကလာ ဟုတ္ရမွာလဲ ( မ်ိဳးပ်က္-မ်ိဳးပ်က္-ရွက္ဘြယ္-ရွက္ဘြယ္ ) လို႔ ေအာ္တာတဲ႔။ ဦးမိုးနက္ႀကီးကေျပာတယ္။ "

" မသိပါဘူးဗ်ာ၊ မိုးနက္-မိုးနက္၊ ရွက္ဘြယ္-ရွက္ဘြယ္ ေအာ္သလားလို႔၊ အင္မတန္ အိေျႏၵသိကၡာနဲ႔ေနတဲ႔

၀က္လက္တင္ေတာင္ ဟိုအခါတုန္းက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ သံခ်ပ္ အထိုးခံရေသးဆို မဟုတ္လား "

" ဘယ္လိုထိုးၾကသတဲ႔လဲ "

" ဦးသီ၊ ဦးသင္၊ ၀က္လက္တင္၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ပင္ရိွၾကရဲ႕လား  တဲ႔ဗ် "

" တယ္လာတဲ႔ ေကာင္ကေလးေတြဘဲ "

" ေကာင္ကေလးေတြကေတာ႔ ဘယ္တတ္မလဲေလ၊ ေကာင္ႀကီးေတြက ကြယ္ရာကေျမွာက္ေပးရမွာေပါ႔။

အညီွရိွ ယင္အံုဆိုသလိုေပါ႔။ တစ္ခုခုျဖစ္လာမွျဖင္႔ ေျမွာက္ေပးဘို႔ ေစာင္႔ေနၾကတဲ႔ငနဲေတြလဲ အမ်ားႀကီးဘဲ။

ေခတ္ကိုက ေနရာမက်ပါဘူးေလ။ "

" ဟိုအလုပ္လည္းေနရာမက်၊ သည္အလုပ္လည္းေနရာမက်။ ကိုင္း - ဒါျဖင္႔ ဦးသုခတို႔လို

ပိုက္ဆံရိွတဲ႔ မိန္းမနဲ႔ေပးစားၿပီး၊ ထိုင္စားခိုင္းတာေပါ႔၊ အဲဒါ အေကာင္းဆံုးဘဲ "

" အခုေခတ္ သူေဌးေတြက အလုပ္အကိုင္ရိွတဲ႔ အိုင္-စီ-အက္ တို႔၊ ဘီ-စီ-အက္ တို႔ကိုမွ မွန္းတာဗ်။

သူတို႔ပစၥည္းေတြကို ထိုင္စားတဲ႔လူကိုေတာ႔ သူတို႔သမီးနဲ႔ ေပးစားမွာမဟုတ္ဘူး "

" ေပးစားမဲ႔လူကို ရွာရတာပေလ "

" ရွာလို႔ဘဲ ရပါၿပီတဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ႔ ေယာကၡမအိမ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔၊ေယာကၡမကခိုင္းတာကို လုပ္ရမယ္။

သူေဌးသမီး မမဘုရားကလည္း ကိုယ္တို႔သားကို မေလးမစား လုပ္ဦးမယ္။ ကိုယ္ျဖင္႔ မခံႏိုင္ေပါင္ဗ်ာ "

" သည္အႀကံလဲ ေနရာမက်ေသးဘူး။ သခင္ေမႊးဆိုၿပီး သခင္ထဲသြင္းရ မေကာင္းဘူးလား။

အလုပ္အကိုင္ေကာင္းေကာင္းမရိွေပမယ္႔ ဂုဏ္ေတာ႔ အင္မတန္ရိွတယ္။ သခင္ေမႊး - သခင္ေမႊးနဲ႔ တိုင္းျပည္မွာ ဟိုးေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ ျဖစ္ေနတာကိုျမင္ေယာင္ေသးရဲ႕ "

" ဂုဏ္ရိွတာေတာ႔ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ သံပံုးတီးတာက နားၿငီးလွသဗ်ာ။ သူတကာနားၿငီးေအာင္လို႔တီးတာ

သူတို႔လည္းနားမၿငီးဘူးတဲ႔လား။ နားၿငီးမွာေပါ႔၊ ကိုင္း ... ေကာင္းေသးရဲ႕လား "

" သူတို႔ အဆိုကေတာ႔ သူတို႔၀ါဒနဲ႔ မတိုက္ဆိုင္တဲ႔လူကို ေတာထုတ္တယ္ဆို မဟုတ္လား။

နားၿငီးေပမဲ႔ သူတို႔လိုရာကို ရတာေပါ႔ "

" သူတို႔သံပံုးကို ေၾကာက္တဲ႔လူလဲ ရိွမေပါ႔။ မေၾကာက္တဲ႔ ၀ါးရင္းတုတ္ ဂဠဳန္ေတြနဲ႔ေတြ႔ေတာ႔ ဦးေခါင္းကြဲၿပဲတာကို

မၾကားဘူးလား၊ ကိုယ္တို႔သား ေခါင္းကြဲၿပဲတာကို ျမင္ခ်င္သလား "

" ဘယ္ျမင္ခ်င္မလဲ၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔သံပံုးေတြဟာလဲ ရိုးကုန္ပါၿပီ။ ေၾကာက္တဲ႔လူလဲ တယ္မရိွေတာ႔ပါဘူး။ "

" ျမင္႔ေျပာတာကိုေတာ႔ ကိုကို သေဘာတူမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ကိုကိုသေဘာတူမွာက ေမႊးကို

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာထား၊ ေနာက္ၿပီး တိုင္းေရးျပည္ေရး လိုက္စားခိုင္း၊ တိုင္းေရးျပည္ေရး အ၀ါး၀လာေတာ႔

နန္းရင္း၀န္လုပ္၊ ကိုင္း - ဒါကိုသေဘာက်တယ္ မဟုတ္လား "

" ဒါကိုလဲ သေဘာမက်ပါဘူး၊ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္လုပ္တယ္ဆိုကတည္းက အဆဲခံရေတာ႔မယ္။

အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္ေလ၊ သာၿပီးအဆဲခံရေလ။ နန္းရင္း၀န္ျဖစ္ေလ၊ သာၿပီးအဆဲခံရေလဘဲ မျဖစ္ဘူးလား။

နန္းရင္း၀န္ႀကီးေတြ၊ အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို ေန႔စဥ္ႏွင္႔အမွ် ဆဲေနၾကတာ၊ ကိုယ္တို႔သားကို

သူတကာေန႔တိုင္းဆဲေနတာ မခံႏိုင္ေပါင္။ "

" သည္လိုသာေတြးေၾကာက္ေနမယ္ဆိုရင္ မခက္ေပဘူးလား။ ကိုင္း - ကိုကိုဘဲ ေျပာပါဦး၊

ကိုယ္႔သားကို ဘာလုပ္ေစမလဲ "

" ကိုယ္႔သေဘာေျပာရမွာျဖင္႔ ေမႊးကို သတင္းစာဆရာ လုပ္ေစခ်င္တာဘဲ "

" ဘာေၾကာင္႔လဲ "

" သတင္းစာဆရာဆိုတာ ေလာကမွာ ေနရာအက်ဆံုးပ။ ဘယ္သူ႔အဆဲကိုမွ မခံရဘဲ

ကိုယ္ကခ်ည္းဆဲရတာဘဲ။ အျခားသတင္းစာကေနၿပီး ကိုယ္႔ကိုဆဲမယ္ဆိုရင္လဲ ကိုယ္ကျပန္ဆဲႏိုင္တယ္။ အျမင္မေတာ္တာေတြ႕ရင္ ေဆာ္ႏိုင္တယ္။ ေျမွာက္စရာရိွရင္ ေျမွာက္ေပးႏိုင္တယ္။ ခံစရာရိွရင္ေတာ႔

ေရွာင္ေနလိုက္တာပ။ ရန္ကုန္မွာ ေမာင္ေအာင္ေက်ာ္တို႔ အရိုက္ခံရတုန္းက သတင္းစာဆရာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါသလဲ။

မႏ ၱေလးမွာ လူေတြ၊ ရဟန္းေတြ အပစ္ခံရတုန္းက သတင္းစာဆရာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါသလဲ။ တစ္ေယာက္မွမပါဘူး။ ေအာ္စရာရိွရင္ေတာ႔ သူတို႔ခ်ည္းေအာ္ေနတာဘဲ။ လုပ္စရာရရိွရင္ေတာ႔

အျခားလူေတြကလုပ္။ ခံစရာရိွရင္ေတာ႔ တျခားလူေတြကခံ။ ကိုင္း - ဘယ္ကေလာက္ေကာင္းတဲ႔အလုပ္လဲ "

" သတင္းစာဆရာအလုပ္ဟာ လြတ္လပ္တယ္၊ ေရးခ်င္တိုင္းေရးလို႔ရတယ္ဆိုေပမဲ႔

အစိုးရက ရိွေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ေရးခ်င္တိုင္း ဘယ္ေရးလို႔ရမွာလဲ "

" ဟာ ... ျမင္႔  န ေသးတာဘဲ။ ေရးတယ္ဆိုေပမဲ႔ ဥပေဒနဲ႔လြတ္ေအာင္ ေရးရတာပ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ဆူပူေရးႀကီးမွာ

သခင္ေတြ  ဘယ္ေလာက္ေထာင္က်သလဲ။ ရဟန္းေတြ ဘယ္ေလာက္ေထာင္က်သလဲ။ ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္ေလာက္အဖမ္းခံရသလဲ။ သတင္းစာဆရာေတြ ေထာင္ထဲေရာက္တာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရိွမလဲ။

သတင္းစာဘယ္ႏွစ္ေစာင္ အာမခံအသိမ္းခံရသလဲ။ ကိုင္း - ဘယ္ႏွယ္႔ရိွစ။ ေနရာမက်ဘူးလား။

သတင္းစာဆရာက ထင္ေပၚေစခ်င္တဲ႔လူဆိုရင္လဲ အရွင္ေမြး ေန႔ခ်င္းညခ်င္းႀကီးဆိုသလို၊

ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ထင္ေပၚေတာ႔တာပ။ သတင္းစာဆရာက ႏိွမ္ခ်င္တဲ႔လူက်ေတာ႔လဲ ျမဳပ္သြားေတာ႔တာဘဲ။

ကိုင္း သတင္းစာဆရာဟာ ဘယ္ကေလာက္တန္ခိုးႀကီးသလဲ။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းလဲ ေနရတယ္။

ဘယ္သူဆဲမွာကိုလဲ မေၾကာက္ရဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ေမႊးကေလးကို သတင္းစာဆရာလုပ္ေစခ်င္တာေပါ႔ "

" ေတာ္ ေတာ္ ေတာ္၊ သည္စကားသည္မွာဘဲေပ်ာက္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ သတင္းေထာက္ေတြ ၾကားသြားမွာျဖင္႔

အေဆာ္ခံေနရဦးမယ္။ "

" ဟာ   ကိုယ္႔အခ်င္းခ်င္းေျပာတာ ဘယ္ကသတင္းေထာက္လာၿပီး ၾကားရမွာလဲ။ သူတို႔ေရွ႕မွာေတာ႔ မေျပာ၀ံ႔ေပါင္ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေဂ်ာက္က်ေနဦးမယ္။ "

" ကိုင္း  ဆရာ၊ စကားေကာင္းေနလိုက္ၾကတာ ေမွာင္ေတာင္ေမွာင္လာၿပီ။ ေရသြားခ်ိဳးေတာ႔၊ ထမင္းစားရေအာင္ "

" အင္း ... ဟုတ္သားဘဲ "

ဤသို႔ဆိုကာ ေမာင္လူေအး ေနရာမွထသြားေသာေၾကာင္႔ စကားျပတ္သြားဟူ၏။

                                                                                                              သိပၸံေမာင္၀

                                                                                                      မွတ္တမ္း၀င္စာေပမ်ား

                                                                                                     ေအာက္တိုဘာလ၊ ၁၉၃၉