ဘေလာ႕ဂါ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံယူခ်က္အပိုင္းအစမ်ား

by Yin Nint Aung on Sunday, May 6, 2012 at 9:35pm 

အမွာစကား ..ကၽြန္ေတာ္ ၂၀၁၁ ဒီဇင္ဘာမွာ ေရးခဲ႕တာေလးကို ျပန္တင္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ထားပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ကိုေနမုန္း၊ ကိုေ၀ျဖိဳး၊ ကိုမင္းလုလင္၊ ကိုေ၀မွဴးသြင္နဲ႕ အျခားေသာ ဘေလာ႕ဂါေတြရဲ႕ နာမည္နဲ႕ သူတို႕ ေျပာခဲ႕တာေလးေတြ အနည္းငယ္ ပါ၀င္ေနပါတယ္။ သူတို႕ကို ခြင့္မေတာင္းပဲ ေရးလိုက္လို႕ စိတ္ဆိုးမယ္ေတာ႕ မထင္ပါဘူး။ ေရးခဲ႕သမွ်ကို ဖတ္ခဲ႕သမွ် စာဖတ္သူ၊ စာေရးေဖၚ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို  ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

(က)

“ညစ္မထုတ္နဲ႕ … တကယ္႕ခံစားခ်က္စစ္စစ္ကိုပဲ ခ်ျပစမ္းပါဗ်ာ”

ကိုေနမုန္းက ေျပာျပီးေတာ႕ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ ငွဲ႕လိုက္တယ္။ ျပီးမွ ဆက္ေျပာတယ္။

“အလုပ္ျပီးတာကေတာ႕ Work Done ေပါ႕ … ဒါေပမယ့္ Artist တစ္ေယာက္အတြက္ Work Done ထက္ Art ကို အေလးထားရမယ္ဗ်”

သူ႕စကားဆံုးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းေတာ႕ ေတြသြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ အစစ္အမွန္ေတြကို ဖန္တီးခဲ႕ၾကတာလား။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ပံုရိပ္ေယာင္မ်ားကို ေဖၚေဆာင္ခဲ႕ၾကတာလား။

ခင္ဗ်ားကေကာ။ သူကေကာ။

“ႏွလံုးသားဆာေလာင္မႈကို ႏွလံုးသားေပးရမယ္ .. အဲဒီအခါ ရင္ထဲက လာတဲ႕ အႏုပညာျဖစ္ရမယ္

ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕က ဦးေႏွာက္ဆာေလာင္သူေတြ … သူတို႕ကိုေတာ႕ ကိုယ္သိတာကို သိသလိုပဲ ေ၀မွ်ဖို႕လိုမယ္ ..”

ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္။ ကိုေ၀ျဖိဳးရယ္၊ ေနမုန္းရယ္၊ ရင္နင့္ေအာင္ဆိုတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ တရုတ္တန္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတစ္ခုမွာ..။ လမ္းေဘးက ထိုင္ခံုေလးမွာ ထိုင္ျပီး အဲဒီညက ေျပာျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ စကားေတြ..။

(ခ)

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္တိုက္ဆိုသလို ကဗ်ာေတြ၊ အက္ေဆးေတြ၊ ၀တၳဳတိုေတြ ေရးခဲ႕တာပဲ။ တခါတေလ တစ္ညတည္း ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ေရးလိုက္တယ္။ အိုေကဗ်ာ။ ဒါက Work Done ေပါ႕။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ႕တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေကာ အားရပါရဲ႕လား။

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမးျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္။

(ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စာေတြကို ဖတ္တဲ႕သူမ်ားက မိုဘာက ေရာင္းရင္းေတြ ရွိမယ္။ facebook မွာ ပံုမွန္လာဖတ္သူ တစ္လ ပ်မ္းမွ် တစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိမယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕ ဘေလာ႕ခ္မွာလည္း တစ္ေထာင္နီးပါးရွိမယ္)

ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက သူတို႕ကေကာ တကယ္တမ္း ၾကိဳက္မွ ၾကိဳက္တယ္ ေျပာတဲ႕သူေတြလား။ မၾကိဳက္ဘဲ အားနာလို႕ ၾကိဳက္ေနၾကတာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ လူခ်င္းရင္းႏွီးသြားလို႕ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္ဆန္ လာၾကိဳက္ၾကတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္႕စာကို ၾကိဳက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႕စာကို ျပန္ၾကိဳက္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ လာၾကိဳက္တာလား။ ေတြးမိတာ အမ်ားၾကီး။

(ဂ)

“ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငွားလာတဲ႕ ကားက ဘယ္အျခမ္းကို ယူထားတယ္။ ေကြ႕ရမွာက ညာဘက္ဗ်”

ကုိေ၀ျဖိဳးက သူ႕စကားကို ဆက္ေျပာတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႕ မီးပြိဳင့္ကလည္း မိေနတယ္ … ကားကေတာ႕ရွင္းေနတယ္ .. ေကြ႕လိုက္လို႕လည္း ျဖစ္တာပဲ

ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာက ညဘက္ျဖစ္ျဖစ္ မီးပြိဳင့္ကို ေလးစားၾကတယ္ေလ .. မန္းေလးမွာဆို ကားရွင္းရင္ ေကြ႕လိုက္တာပဲ .. မီးပိြဳင့္ေတြ ဘာေတြ မၾကည့္ေတာ႕ဘူး”

ဟုတ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာက ကားကို သစၥာနဲ႕ ေမာင္းတယ္တဲ႕။ မန္းေလးမွာက ေမတၱာနဲ႕ ေမာင္းတယ္။ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ အရွိန္မေလွ်ာ႕ေလာက္ဘူးဆို ကုိယ္က ေလွ်ာ႕လိုက္တယ္။ ဒါက မန္းေလး ထံုးစံ။ ရန္ကုန္မွာေတာ႕ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္မွန္တယ္ဆို ေမာင္းမွာပဲ။ ဘာလာလာ တိုက္မွ တိုက္ေရာေလ။

(ဃ)

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕ အခ်ိဳ႕ ကဗ်ာေတြက သစၥာနဲ႕ ေရးတာ။ အခ်ိဳ႕ ကဗ်ာေတြ၊ အက္ေဆးေတြက ေမတၱာနဲ႕ ေရးတာ။ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ လာေပးသူေတြကေကာ။ သူတို႕လည္း အခ်ိဳ႕ ကြန္မန္႕ေတြက သစၥာနဲ႕ ေပးသြားတာ။ အခ်ိဳ႕ကေတာ႕ ေမတၱာနဲ႕ ေပးတာ။

ဦးေႏွာက္ဆာေလာင္ေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာ သစၥာနဲ႕ ေပးတဲ႕ ကြန္မန္႕ေတြကို သေဘာက်ေပမယ့္ ႏွလံုးသားဆာေလာင္ေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာ ေမတၱာနဲ႕ ေပးတာကို ပဲ လိုခ်င္တယ္။

ကြန္မန္႕မ်ားသည္ က်န္းမာေရးကို ဆိုးရြာစြာ ထိခိုက္ေစပါသည္ ဟူေသာ ကဗ်ာလုိလို၊ အက္ေဆးလိုလို၊ ဘာမွန္းမသိတဲ႕ မိုးအိမ္လူရဲ႕ စာကိုဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ လူၾကိဳက္မ်ားသြားတယ္။ နံပါတ္တစ္မွာ အၾကာၾကီးေနသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဘာလို႕လဲ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ။ လူေတြက ကိုယ္ဘာလုပ္လုပ္ return ကို လိုခ်င္ၾကတာ။ ဒါလုပ္လုိက္ရင္ ဘာျပန္ရမလဲဆိုတာမ်ိဳး။ ကြန္မန္႕ဆိုတာက ဘေလာ္႕ဂါေတြရဲ႕ စာမူခတဲ႕။ ဘယ္သူေျပာတာလဲ မမွတ္မိေတာ႕ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုဖတ္လိုက္ရတဲ႕ ေခါင္းစဥ္က ကြန္မန္႕မ်ားသည္ က်န္းမာေရးကို ထိခိုင္ေစသည္ ဆိုပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ သူေျပာတဲ႕ ကြန္မန္႕ေတြက သူ႕ႏွလံုးသားဆာေလာင္ေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာ သစၥာနဲ႕ ကြန္မန္႕ေတြ သြားေပးလိုက္ၾကလုိ႕ျဖစ္မယ္။

(င)

“လူတစ္ေယာက္က ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ဆီက ကားတစ္စင္းနဲ႕ ထြက္ေျပးလာတယ္

အဲဒီျမိဳ႕က ရာသီဥတုေတြ ပ်က္ေတာ႕မယ္ .. က်န္ခဲ႕တဲ႕သူက ေသမွာပဲ”

ေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္ဆီက ၾကားဖူးတဲ႕ ပံုျပင္ေလးတစ္ခုကို အဲဒီညက ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ႕တယ္။

“အဲလို ကားနဲ႕ ေမာင္းေျပးလာတဲ႕ အခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္တယ္

သူ႕ခ်စ္သူဗ် … သူကယ္ရမွာေပါ႕ ..

ဒါေပမယ့္ .. ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ပါေတြ႕လုိက္တယ္… သူက သူ႕ေက်းဇူးရွင္ ..

မျပီးေသးဘူး …. ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုပါ ေတြ႕ျပန္တယ္ … သူက ေသခါနီး အဖိုးၾကီး …

ခက္ေနတာက သူ႕ကားမွာ သူ႕အျပင္ တစ္ေယာက္ပဲ တင္လို႕ရမွာ ..

သူ ဘယ္သူကို ကယ္သင့္လဲ”

ကၽြန္ေတာ္႕ ပံုျပင္ဆံုးေတာ႕ သူတို႕ စဥ္းစားၾကတယ္။

တစ္ေယာက္က ခ်စ္သူ။ ဒါက ေမတၱာနဲ႕ သမုဒယ ေပါင္းထားသူ။

တစ္ေယာက္က ေက်းဇူးရွင္။ ဒါက သစၥာ သက္သက္။

တစ္ေယာက္က အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္။ ဒါက ေမတၱာ သက္သက္။

ဘယ္သူ႕ကို ကယ္မလဲ။

(စ)

တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရြးခ်ယ္ရေတာ႕မည္ ဆိုတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕က ေဘာင္ထဲက စဥ္းစားၾကတာ မ်ားတယ္။ ျပီးေတာ႕ ပိုဆိုးတာက လူၾကားေကာင္းေအာင္ စဥ္းစားၾကပါတယ္။ အဲဒီ ပံုျပင္ထဲက ေမးခြန္းကို ကိုေနမုန္းက ဒီလိုေျဖခဲ႕တယ္။

“သူ႕ခ်စ္သူနဲ႕ သူ႕ေက်းဇူးရွင္ကို ကားေပၚတင္ေပးလိုက္မယ္တဲ႕

သူကေတာ႕ အဖိုးၾကီးနဲ႕ ေနခဲ႕မယ္တဲ႕”

သူဘာလို႕ ေျဖခဲ႕တာလဲ။ ဘယ္လို ခံစားခ်က္နဲ႕ ေျဖခဲ႕တာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္ ေျဖသြားတာကေတာ႕ …

“သူနဲ႕ သူ႕ခ်စ္သူက ေနခဲ႕ျပီး အတူတူ ေသသြားမယ္တဲ႕

သူ႕ေက်းဇူးရွင္နဲ႕ အဖိုးၾကီးကို ကားေပၚတင္ေပးလိုက္မယ္တဲ႕”

တကယ္ဆို ဒီအေျဖကို လူတိုင္းၾကိဳက္ၾကမွာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က ေျဖမယ္။ ကိုယ္ခ်စ္သူပဲ ကယ္မယ္လို႕။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေသမခံႏိုင္ဘူးလို႕ ဆိုရင္….။ ခင္ဗ်ားတို႕ ဘယ္လို ထင္ၾကမွာလဲ။

ေသခ်ာတယ္။ ကားက ေနာက္တစ္ေယာက္ပါ တင္လို႕မရရင္ ကၽြန္ေတာ္က မျမင္ခ်င္ေဆာင္ျပီး ကုိယ္အသက္ရွင္ဖို႕ ရုန္းသြားမယ္လို႕။ ဒါဆို ပိုဆိုးကုန္မယ္။

တကယ္ေတာ႕ ေမးခြန္းတိုင္းရဲ႕ အေျဖဟာ ခင္ဗ်ားရင္ထဲက လာသင့္တာေပါ႕။ ၾကားေကာင္းေအာင္ ေျဖတယ္ဆိုတာ ငယ္ငယ္က စာေမးပြဲခန္းမထဲမွာ က်န္ခဲ႕ျပီ။

(ဆ)

ကၽြန္ေတာ့္စာဟာ ရွည္သြားျပီလား။

ရွည္သြားရင္ ဖတ္ခ်င္ၾကပါ႕မလား။

မဖတ္လည္း ေရးတယ္ကြာ။

မဟုတ္ေသးဘူး ေရးတယ္ဆိုတာ ဖတ္ဖို႕။

ဖတ္တဲ႕ သူေတြကိုလည္း ဆြဲေခၚရမွာေပါ႕။

ဒါေပမယ့္ အျမဲတမ္းေတာ႕ စာဖတ္သူစိတ္ၾကိဳက္လိုက္မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က သာမန္လူ။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားမဟုတ္ဘူး။ (မိုဘာက) ကိုဗင္းဆင့္ရဲ႕ လူဆိုတဲ႕ သတၱ၀ါကို ဖတ္ၾကည့္မိခဲ႕တယ္။ လူဆိုတဲ႕ သတၱ၀ါလို႕ ေခါင္းစဥ္တပ္ျပီး လူေတြကို ဖတ္ခိုင္းတယ္။ လူေတြ မေကာင္းတဲ႕ အေၾကာင္း။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ႕ အၾကိဳက္လိုက္လုပ္ဖို႕ မလိုဘူး။ လိုတယ္။ ႏွစ္ခုၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ေနရတာ။

အဲဒီေတာ႕ …

ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ေရးမယ္။

ခင္ဗ်ားက ရွည္လို႕မဖတ္ခ်င္ရင္လည္း ဒီမွာတင္ ပိတ္လိုက္ေပါ႕။

(ဇ)

ကၽြန္ေတာ္က ကေမာက္ကမေတြ ေတြးခ်င္တယ္။ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ ေရးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာပဲ realism ဆိုတာလည္း ရွိေနမယ္။ ၾကိဳးစားခဲ႕ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္အားစိုက္ထားတဲ႕ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ထက္ ကိုယ္ျပီးေရာဆိုျပီး ေရးလိုက္တာကို လူေတြက ပိုၾကိဳက္ခ်င္ၾကိဳက္ၾကတာပဲ။

အႏုပညာမွာ ေပးသူနဲ႕ ယူသူက ထပ္တူက်ဖို႕ ဘယ္ေတာ႕မွ မလြယ္ဘူး။ ၾကိဳးစားဖို႕လည္း မစဥ္းစားနဲ႕တဲ႕။

ဟုတ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုၾကည္ႏိုင္ေရးခဲ႕တဲ႕ အရုပ္ဆိုင္ကိုသာ ေျပးသြားခ်င္ပါတယ္။

မိုးအိမ္လူမွာ ကဗ်ာထုတ္လုပ္တဲ႕ စက္ရွိေနသလား။

ဗိုင္းရပ္စ္မွာ ကဗ်ာအမႊာပူးေတြ ေမြးထားပါသလား။

ကၽြန္ေတာ္က ရင္ထဲက လာတဲ႕ အႏုပညာအစစ္ေတြ လိုခ်င္ပါတယ္။

သူတို႕ ေရးေနတာေတြက ရင္ထဲမလာဘူးဟု မေျပာပါ။ မဆိုလိုပါ။ (ေတာ္ၾကာ .. ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေခ်ာင္းရိုက္ေနဦးမယ္ .. သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းျပီး)

ကၽြန္ေတာ္႕ေရးခဲ႕တဲ႕ ကဗ်ာစာသားတစ္ခုကို အခုေျပာခ်င္ပါတယ္။

“ၾကိဳေျပာထားမယ္

ဘယ္မဂၢဇင္း၊ ဘယ္စာအုပ္မွာ ပါပါ .. မပါပါ

အႏုပညာဟာ စာရြက္ေပၚမွာ မရွိဘူး … ရင္ဘတ္ခ်င္းဖတ္ရတာ

အရိုးရဲ႕ ေလတိုက္တဲ႕ညေတြကို နားေထာင္ၾကည့္လိုက္

ဘာ.. နားထဲမွာ ေငြေတြထည့္ထားတယ္ ဟုတ္လား”

ဒါသည္ပဲ အႏုပညာရဲ႕ ေပါက္ကြဲမႈတစ္ခုပါ။

ကၽြန္ေတာ္က ႏွလံုးသားဆာေလာင္ေနသူပါ။ တဆိတ္ေလာက္ ခင္ဗ်ားတို႕က ရင္ဘတ္ထဲက လာတာေတြ ေပးၾကပါလား။

(စ်)

ဆရာေ၀မွဴးသြင္ရဲ႕ Status တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ ဘာလို႕မ်ား စာေရးဆရာဘ၀ကို ေရြးခဲ႕မိလဲ မသိဘူး၊ စာေရးရတာ သိပ္ပ်င္းတာပဲတဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စာေရးသူ အမ်ားအျပားဟာ စာေရးရတာ တကယ္ ပ်င္းေနၾကပါသလား။ ခင္ဗ်ားတုိ႕ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စာေရးေနရတဲ႕ အေၾကာင္း၊ စာေရးဖို႕ စိုက္ထုတ္ရတဲ႕ ခြန္အားကို စာဖတ္သူမ်ားဆီက အားေပးမႈ၊ ေ၀ဖန္မႈနဲ႕ဆီက ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းရပါတယ္။ ဒါဘာေၾကာင့္ေျပာႏိုင္လဲဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ၁ လကို သံုးပုဒ္ေရးျပီး ဘယ္သူမွ မျပခဲ႕ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အြန္လိုင္းစသံုးျပီး စာစေရးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လကို ၁၀ ပုဒ္ေလာက္ ေရးျဖစ္ခဲ႕တာကို ၾကည့္ရင္ သိသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စာေတြ ဖတ္ျပီး ေ၀ဖန္သူမ်ား၊ အားေပးမႈမ်ားက ကၽြန္ေတာ္႕ကို စာဆက္ေရးဖို႕၊ ေနာက္ထပ္ခြန္အားေတြ ေပးေနတာ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းလို႕ မရပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္႕ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

(ည)

ကၽြန္ေတာ္က စာေရးတဲ႕ေနရာမွာ ထားရွိတဲ႕ အခ်က္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္႕ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ သံုးသပ္ထားေတာ႕ မွန္ခ်င္မွ မွန္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာရယ္လို႕ ဘယ္ေတာ႕မွ မခံယူျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးပါတယ္။ ဘာအတြက္လဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အေၾကာင္းအရင္း သံုးခု ရွိပါတယ္။ ပထမတစ္ခုက အတၱေၾကာင့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးတဲ႕ တခ်ိဳ႕ေသာ ကဗ်ာေတြ၊ အက္ေဆးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္႕ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မုန္းမိတာေတြ၊ ျပန္သေရာ္မိတာေတြကို စာအျဖစ္ေရးျဖစ္ခဲ႕ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႕ ၀တၳဳအခ်ိဳ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ကို ျပန္သံုးျပီး ေရးထားတာကို ခင္ဗ်ားတို႕ သတိထားမိမယ္ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက မွ်ေ၀ဖို႕သက္သက္ပါ။ ကိုယ္သိတာ၊ တတ္တာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္ မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ စာေရးျဖစ္ခဲ႕ပါတယ္။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္႕ အစ္ကိုလိုေကာ၊ ဆရာလိုေကာ၊ သူငယ္ခ်င္းလိုေကာ၊ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္လိုေကာ ျဖစ္တဲ႕ ကိုေ၀ျဖိဳးနဲ႕ေတြ႕ျပီးမွ ဒီစိတ္ေလးကို ပိုပီျပင္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္ခဲ႕တာပါ။

ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ႕ လူေတြရဲ႕ စိတ္ကို ေဖါက္ထြက္ႏိုင္ဖို႕ဒါမွမဟုတ္ရင္ လူေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕လို႕ ေျပာရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း လူေတြကို စာဖတ္ျဖစ္ဖို႕ ထိေရာက္တဲ႕ အတိုအထြာေလးေတြ ေပးျပီး ေရးတာေတြရွိပါတယ္။ ဒါကလည္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ရံုေလးပါ။ မင္းလုလင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျဖစ္သလို ခ်ိဳခ်ဥ္ေကၽြးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေလးၾကီးေတြ မဖတ္ခ်င္ၾကတဲ႕ ေခတ္ရဲ႕ လူသားဆန္မႈေတြကို ကေလးတစ္ေယာက္ စာသင္သလို ေခ်ာ႕ကာ ေျမာက္ကာ တစ္ခါတစ္ခါ ခ်ိဳခ်ဥ္ေကၽြးတယ္လို႕ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို ေျပာလို႕ ရုိင္းသြားသလား။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားျဖစ္ေသးတယ္။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္နဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္း Facebook မွာ ေျပာခဲ႕တာေလးသြားသတိရပါတယ္။ (နာမည္ကိုေတာ႕ မေျပာေတာ႕ပါ) စာေရးဆရာက သူ႕သူငယ္ခ်င္းကို ထိုးေကၽြးတယ္ဆိုတဲ႕ စကားကို သူတို႕အခ်င္းခ်င္း ေျပာတာေလးကို က်န္တဲ႕ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္က ထိုးေကၽြးတယ္ဆိုတဲ႕ စကားက ရိုင္းတယ္လို႕ ကြန္မန္႕ေပးသြားတာေလး ၾကံဳဖူးပါတယ္။

တကယ္ေတာ႕ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕ အမ်ားၾကီး လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနပါသလား။ စာေရးေနဖုိ႕ထက္ပိုတဲ႕ တျခား ကိုယ္က်င့္တရားေတြဆိုင္ရာမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနသလား။ စာေရးဆရာဟာ Role Model လားဆိုတာ အျမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ္ ေတြေ၀ေနခဲ႕ဖူးပါတယ္။  

(အ)

“ကၽြန္ေတာ္က လူေတြ ေပ်ာ္ရြင္ေအာင္ထားခ်င္တယ္

အလုပ္ထဲေရာက္ရင္ အလုပ္ထဲက လူကို ေပ်ာ္ေအာင္ ထားမယ္

အျပင္ေရာက္ရင္ အျပင္ေပါ႕

မိသားစုထဲ ေရာက္ရင္ မိသားစု ..

ဒါပဲ .. ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ေနထိုင္မႈ စတိုင္လ္က အဲလို … ရိုးရွင္းတယ္

ဒါသည္ပဲ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ေပါ႕”

ကိုေနမုန္းေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္အေျဖေပးျပီးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဲဒီညက သံုးေယာက္သား သံုးဆယ့္ေလးလမ္းထိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ႕ၾကတယ္။

အျပန္မွာ ဒန္ေဟးလ္အမည္ရွိ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ဖြာလုိက္ျပီး ဒီေန႕ ေျပာခဲ႕တာေတြကို ထံုးစံအတိုင္း ေလွ်ာက္ေရးဦးမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

(ေျပာခ်င္တာေတြ မ်ားေပမယ့္ ဖတ္တဲ႕သူက ဘာမွန္းမသိတာေတြ ေရးထားတာကို စိတ္ညစ္သြားမွာစိုးလို႕ (အ) ကို ေက်ာ္ေရးျပီး အဆံုးသတ္လိုက္တယ္။)

ရင္နင့္ေအာင္