အမုန္းရဲ့ျမစ္ဖ်ား

by တေက်ာ့ ၿပန္ဟစ္ တလာ on Tuesday, May 1, 2012 at 2:59pm

အခန္း (၁)

“ဗမာေတြကိုမုန္းတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ဗမာစစ္သားေတြအားလံုးကိုသတ္ခ်င္တယ္”

အသက္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္လူငယ္ေလးတေယာက္ နာနာက်ည္းက်ည္း ေျပာလိုက္တဲ့စကားမို႔ ရုတ္တရက္အံ့အားသင့္မွင္သက္မိသြားပါတယ္။ လူတဦး၊ မိသားစုတခု၊ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးကိုမုန္းတီးျခင္းသည္ မလိုလားအပ္ရာ၊ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့အမုန္းဟူသည္ အမုန္းခံရသူႏွင့္ မုန္းသူႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္လံုးအတြက္ ပူေလာင္ဆံုးရႈံးမႈမွတပါး ဘာကိုမွမေပးႏိုင္ပါ။

ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသာ ဤကေလးငယ္၏ရင္ထဲတြင္ အမုန္းတရားမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ်ေတာက္ေလာင္ေနသနည္း။ နာက်ည္းမႈ၊ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈတို႔ေရာယွက္ေနေသာ သူ႔မ်က္၀န္းမွ စီးက်လာေသာမ်က္ရည္ျမစ္ ကိုဆန္၍ သူ႔ဘ၀၊ သူ႔အတိတ္ဆီ္သြားမိေလေတာ့ အမုန္းတရားတို႔ျမစ္ဖ်ားခံရာ သူ႔ငယ္ဘ၀ကား မယံုႏိုင္ေအာင္ နာက်င္ေၾကကဲြဖြယ္အတိ ရွိေနေတာ့သည္။

အခန္း (၂)

၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္၊ တနသၤာရီတုိင္း၊

ရွားေဖာင္အသက္ ရ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္ အရြယ္ခန္႔ကျဖစ္သည္။ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမရယ္၊ ရွားေဖာင္ရယ္ (၃)ေယာက္ အဲသည္ေန႔ကယာခင္းသိမ္းျပီး အိမ္ျပန္လာတဲ့ညေနခင္းေလးတခုမွာပါ။ ေရႊ၀ါေရာင္ ညေနခင္းေအာက္မွာ တနသၤာရီေတာင္တန္းၾကီးကလွခ်င္တိုင္းလွေနတယ္။ စိမ္းလန္းစိုေျပေနတဲ့ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ေတြနဲ႔အတူ ဟိုမွာသည္ဘက္ ကိုင္းကူးပ်ံသန္းေနၾကတဲ့ ေက်းငွက္ကေလးတေတြ၊ တခါတခါ လူသြားလမ္းကို ျဖတ္ေျပးသြားတဲ့ ေတာေကာင္ငယ္ေလးမ်ား၊ ရွဥ့္ကေလးမ်ားကခ်စ္စရာေတာအလွကို မြမ္းမံခ်ယ္သေနသလိုပါဘဲ။

ရွားေဖာင္အရြယ္ ေျခလွမ္းခပ္ငယ္ငယ္မို႔ ေဖေဖ ေမေမတို႔ေနာက္အေျပးကေလးလိုက္ေနရတယ္။ တခါတေလ ေရွ႕ကေျပးလိုက္၊ တခါတေလေနာက္က်န္လိုက္နဲ႔ အိမ္အျပန္ခရီးက ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္မိသားစုညေနခင္းေလးပါ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက စကားစျမည္ေျပာရင္း ရွားေဖာင္ေလးကို ေစာင့္ေခၚရင္း လမ္းေကြ႔တေနရာအေရာက္ ဘြားကနဲေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ဗမာစစ္သားေတြေၾကာင့္ေျခလွမ္းမ်ားတုန္႔ကနဲရပ္သြားၾကတယ္။ ဘယ္လိုမွေရွာင္တိမ္း၍ မရေတာ့၊ ရင္ဆုိင္လုိက္ယံုသာပါ။ မိမိတို႔မွာလည္းဘာမွအျပစ္မရွိေသာ သာမန္အရပ္သားမ်ားသာဘဲေလ။

အခန္း (၃)

အဲဒီညေနခင္းတံုးကျဖစ္ခဲ့တာေတြမွတ္မိသေလာက္ျပန္ေျပာျပပါလား ရွားေဖာင္။

စစ္သားေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ထားတယ္။

ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့သူတို႔ေၾကာက္ေနတယ္။ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့ကိုဖက္ထားတယ္။

စစ္သားေတြေဖေဖကိုဘာေမးလဲမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မွဗမာလိုနားမလည္တာ။ ေဖေဖ့ကိုေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ျပီးၾကိဳးခ်ည္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေၾကာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကိုကိုင္ထားတဲ့ေမေမလက္ေတြလည္း တံုေနတယ္။

ေဖေဖ့ကိုသူတို႔ ရိုက္တယ္၊ လက္သီးနဲ႔ထိုးတယ္။ ေဖေဖလဲက်ေတာ့ ေျခေထာက္နဲ႔ထပ္ကန္ၾကတယ္။ ေဖေဖမ်က္ႏွာမွာေသြးေတြအမ်ားၾကီးက်လာတယ္။ ေမေမကငိုျပီးသြားေတာင္းပန္ေတာ့ စစ္သားတေယာက္က တအားၾကီးပါးရိုက္ထည့္လိုက္တာ ေမေမလဲက်သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္တယ္၊ ေမေမကို ၾကည့္ ျပီးငိုတယ္။ အေမ့အနားသြားေတာ့ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖက္ထားျပီးငိုတယ္။

သူတို႔ေျပာတာကိုကၽြန္ေတာ္ဘာမွနားမလည္ဘူး၊ ေဖေဖကိုေသနတ္ဒင္နဲ႔ထုလိုက္ေတာ့ ေဖေဖလဲက်သြားတယ္။ ေဖေဖကို ျပန္ထခိုင္းျပီး စစ္သားတေယာက္က ဓားနဲ႔ထိုးလိုက္တယ္။ ေဖေဖနာနာက်င္က်င္ေအာ္ျပီးဒူးေထာက္က်သြားတယ္။ ေသြးေတြလည္းအမ်ားၾကီးထြက္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ငိုလားမငိုလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္ေဖေဖ့ ကိုသိပ္သနားတယ္။ ေဖေဖအရမ္းနာေနတယ္။ ေဖေဖကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကိုလွမ္းၾကည့္တယ္။ စစ္သားတေယာက္ကသူ႔မ်က္လံုးကိုဓားနဲ႔ထိုးေတာ့ အေဖတအားေအာ္တယ္။ ေသြးေတြလဲအမ်ားၾကီးဘဲက်လာတယ္။

ေဖေဖေျမၾကီးေပၚလဲက်သြား ျပီးလႈပ္ေနတယ္၊ ေနာက္ေတာ့စစ္သားကသူ႔ကိုေသနတ္နဲ႔ပစ္လုိက္တယ္။

အခန္း(၄)

ရွားေဖာင္ရဲ့အသံကနာနာက်ည္းက်ည္း ႏွင့္ဆို႔နင့္ေၾကကြဲေနသည္။ နာက်င္ေၾကကြဲေနေသာ သူ႔မ်က္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆိုင္ၾကည့္ႏိုင္စြမ္းမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲေဘာင္ဘင္ခတ္ေနတဲ့အေတြးေတြနဲ႔အတူ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ကိုေမးမိတယ္။

သိတတ္စ၊ လူမမယ္ကေလးငယ္တဦးေရွ႕တြင္ ဖခင္အားရက္စက္ရုတ္မာစြာသတ္ျဖတ္သြားေသာ ဤစစ္သားမ်ားမွာလူစိတ္မွရွိပါရဲ့လား။

ဇနီးသည္တဦး ေရွ႕တြင္ အျပစ္မဲ့လင္သားအား လူမဆန္ရက္စက္စြာသတ္ျဖတ္သြားတဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္သားမ်ားရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကဘာေတြလဲ။

ေတာေတာင္ေနတိုင္းရင္းသားတို႔၏ ဘ၀အသက္တေခ်ာင္းသည္ ေသြးဆာေနေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္သားမ်ားအတြက္ လူသားတဦးအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳရန္မရွိျပီေလာ။

ဤအျဖစ္သည္ စစ္သားတဦး၊ စစ္သားတဖြဲ႔ရဲ့ လုပ္ရပ္သာျဖစ္ျပီး ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ကိုယ္စားမျပဳပါဟု ဆိုလွ်င္ တုိင္းရင္းသားနယ္ေျမမ်ားစြာတြင္ ယခုကဲ့သုိ႔ေသာျဖစ္ရပ္မ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ထပ္ခါတလဲလဲ ျဖစ္ေနရပါသနည္း။

အခန္း (၅)

ေတာေတာင္ေနတိုင္းရင္သားမ်ားစြာတို႔ဗမာကို ေၾကာက္ၾကပါသည္၊ မုန္းၾကပါသည္။

သူတို႔သိေသာ ဗမာဆိုသည္မွာ သူတို႔အရပ္ကိုေရာက္လာျပီး သူတို႔ကိုညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္ေသာ၊ သူတို႔ဘ၀၊ သူတို႔ဇနီးမယားႏွင့္သမီးပ်ိဳမ်ားကို ဖ်က္ဆီးေလေသာ၊ မုဒိန္းက်င့္ေသာ၊ သူတို႔ ေက်းရြာ ဆန္စပါး ေတာင္ယာသီးႏွံမ်ားကို ဖ်က္ဆီးမီးရႈိ႕ေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္သား ေခၚ ဗမာစစ္သားမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။

အမုန္းမီးသည္ မလိုလားအပ္ရာျဖစ္ပါသည္။ အမုန္းဟူသည္ အမုန္းခံရသူႏွင့္ မုန္းသူႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္လံုးအတြက္ ပူေလာင္ဆံုးရႈံးမႈမွတပါး ဘာကိုမွမေပးႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ မိမိ၏အရပ္ေဒသ၊ မိမိ၏အသိုက္အျမံဳကို က်ဴးေက်ာ္ဖ်က္ဆီးလာသူ၊ မိမိ၏သားမယား၊ လင္သားညီအကိုအား အေၾကာင္းမဲ့ က်ဳးေက်ာ္သတ္ျဖတ္လာသူအား မည္သို႔သေဘာထားသင့္ပါသနည္း။

ဗမာ့တပ္မေတာ္၏ တိုင္းရင္းသားမ်ားအေပၚ လူမဆန္ေသာ ရက္စက္ယုတ္မာမႈမ်ားသည္ ဗမာလူမ်ိဳးကိုကိုယ္စားမျပဳေၾကာင္း ယံုၾကည္ေအာင္သက္ေသျပရန္မွာေတာ့ ေစတနာစိတ္ရင္းမွန္ေသာ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ား၏ အမ်ိဳးသားေရးတာ၀န္တရပ္ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။

ရဲရဲေတြး

ကရင္လူငယ္ေလးတဦး၏ ဘ၀အျဖစ္မွန္ကို အေျချပဳေရးသားပါသည္။

Posted by အိမ္မက္ရွင္ at 11:39 PM