လူမဆန္တဲ့အေကာင္
Author: lubo601 |
11:26 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
မလွေမတေယာက္… မိမိကုိယ္ေပၚတြင္ ကစားရာမွျပန္လာျပီး ေမာေမာပန္းပန္းျဖင့္ အျပစ္ကင္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သားေလးကိုၾကည့္ကာ အေတြးေရယာဥ္ေၾကာတြင္ နစ္ေျမာေနေလေတာ့သည္။
ေၾသာ္..ေရ့ွႏွစ္ဆို ငါ့သားေလး ေလးတန္းေတာင္ေရာက္ပါေပါ့လား။ ၾကည့္စမ္းပါဦး ရွည္လာလိုက္ တဲ့ေျခေထာက္ေတြ သူ႔အေဖအတိုင္းပဲ။ ပိုက္ဆံမ်ားရွိလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ။ သူမ်ားေတြလို အ၀တ္အစားေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ဆင္ေပးလိုက္ရင္ ငါ့သားၾကီးက ခန္႔ေခ်ာၾကီး ေနမွာ။ ေရ့ွႏွစ္ေတာ့ ငါ့သားၾကီးကို ေက်ာင္းစိမ္းတစ္ထည္ေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္ေပးရမယ္။
ထိုသို႔ေတြးေတာရင္း မလွေမ သူမရင္ၾကားရွိ အရက္သမားေယာက္်ားမသိေအာင္ စုထားေသာ ေက်ာင္းစိမ္းဖိုးေလးကို ထုတ္ကာ ေရၾကည့္လိုက္မိေလသည္။ ၁၉၅၀ တိတိ ရွိေလျပီ။ ဒါဆိုသိပ္ျပီး မလိုေတာ့ေပ။ မလွေမ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ၾကည္နူးမႈအရိပ္ကေလးမ်ား လႊမ္းျခံဳသြားကာ ဘ၀သည္ ခဏတာျမိန္သြားသလိုပင္ရွိေလေတာ့သည္။
ဒါနဲ႔ ကိုေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္လည္း ခုထိျပန္မလာေသးပါလား။ ခါတိုင္းဒီအခ်ိန္ဆိုျပန္ေရာက္ပါျပီ.. ဒီေန႔ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ေနာက္က်ေနပါလိမ့္။ အရက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာမ်ား မူးလဲေနသလားမသိ။
မလွေမ၏ ၾကည္နူးမႈကေလးမ်ားသည္ တစ္မဟုတ္ခ်င္းပင္ အခ်ိန္မီျပန္ေရာက္မလာေသာ လင္ေယာက္်ားကို စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းအျဖစ္သို႔ေျပာင္းလဲသြားေလေတာ့သည္။ မလွေမ၏ ခင္ပြန္းသည္ ကိုေအာင္ေမာင္းသည္ ဆိုကၠားအငွားနင္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ အေသာက္အစားေလး နည္းနည္းရွိသည္ဆိုေသာ္လည္း သိပ္ေတာ့မဆိုးလွေပ။ မလွေမကေတာ့ ေန႔စားယကၠန္းခတ္ေလသည္။ ယခုတစ္ပတ္ေန႔ဆိုင္းဆိုလ်ွင္ ေနာက္တစ္ပတ္ကို ညဆိုင္းေျပာင္း၍ အလုပ္ဆင္းရေလသည္။ ညဆိုင္းဆင္းရေသာ အပတ္မ်ားတြင္ေတာ့ ဒုကၡအနည္းငယ္ေရာက္ေလသည္။ ဖခင္အရက္သမားႏွင့္က်န္ခဲ့ေသာ သားေလးကို စိတ္မခ်သျဖင့္ အခ်ိန္ရရင္ရသလို တဲတန္းသို႔ျပန္ေျပးၾကည့္ရေလသည္။ မလွေမတို႔ မိသားစုသည္ မလွေမ၏အလုပ္ရွင္ေပးထားေသာ စက္ရုံေနာက္ေဖးရွိ အလုပ္သမားမ်ားစုေပါင္းေနထိုင္ေသာ တဲကေလးမ်ားတြင္ေနေလသည္။ ထိုအလုပ္သမားမ်ားေနထိုင္ေသာ တဲကေလးမ်ားသည္ အတန္းလိုက္ေလးရွိေနသျဖင့္လားမသိ တဲတန္းဟုပင္အလြယ္တကူ ေခၚဆိုၾကေလသည္။
ညေန ၆ နာရီခြဲခန္႔ရွိျပီျဖစ္သျဖင့္ ေနမင္းၾကီးသည္ အေနာက္အရပ္သို႔ ၀င္စျပဳေနေလျပီ။ တစ္ရက္တာေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ျခင္းအေနျဖင့္ ၀င္လု၀င္ခင္ေနလံုးၾကီး ၏အလင္းေရာင္က ပူစပ္ပူေလာင္ရွိလွသည္။ မလွေမ သားငယ္ကိုအိပ္ယာေပၚသို႔ သြားတင္ရန္အားယူကာ ထလိုက္ေလသည္။ သားငယ္ကို ေပြ႔ခ်ီထားေသာ မလွေမ၏ ပါးလႊာေသာ လံုခ်ည္စသည္ ၀င္လု၀င္ခင္ေနမင္းၾကီး၏ အလင္းေရာက္ကိုပင္ ခံႏိုင္စြမ္းမရွိ ထုတ္ခ်င္းေပါက္လ်က္ရွိေပသည္။ မလွေမ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သားငယ္ကို အိမ္ခန္းထဲရွိ အိပ္ယာေပၚအသာအယာတင္ကာ အိမ္ခန္းေရ့ွထြက္၍ လင္ေယာက္်ားအား ဆက္လက္ေမ်ွာ္ေနေလေတာ့သည္။ မၾကာပါ….. ကိုေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္ ေျခေထာက္ေထာ့နင္းေထာ့နင္းျဖင့္ ဆိုကၠားကိုတြန္းကာ တေရြ႔႕ေရြ႕ေလ်ွာက္လာေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္ အူယားဖားယားျဖင့္ ေျပးၾကိဳကာ..
“ေတာ့္ႏွယ္ေတာ္ ..ဘယ္လိုျဖစ္ရတာတုန္း။ ဒူးေခါင္းမွာလည္း ေပါက္ျပဲလို႔ပါလား.ေတာ္ မူးမူးရူးရူးနဲ႔ ဆိုကၠားေမွာက္လာတာမလား။ ရွင့္ကိုကၽြန္မေျပာသားပဲ ဒီအရည္ကို မေသာက္ပါနဲ႔ဆိုတာကို ေျပာလို႔မရဘူး။” ဆိုကၠားကုိလည္း လက္ေျပာင္းတြန္းရင္း မလွေမ အဆက္မျပတ္ ျမည္တြန္ေတာက္တီးမိေလေတာ့သည္။
“ဟာကြာ…မင္းကလည္း ဘုမသိဘမသိ စြတ္ေျပာေနျပန္ျပီ။ ဒီမွာ နာရတဲ့အထဲ မင္းကတေမွာက္။ အား.ကြ်တ္.ကြ်တ္” ဒူးေခါင္းတြင္ ေသြးအလိမ္းလိမ္းေပက်ံေနေသာ ကိုေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္၏ ရႈံ႕မဲ့မဲ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူ၏ဒဏ္ရာမည္မ်ွျပင္းထန္သည္ကို သိႏိုင္ေလသည္။ ကိုေအာင္ေမာင္းသည္ အလုပ္ၾကမ္းသမားတစ္ေယာက္ပီပီ ေတာ္ရုံတန္ရုံေတာ့ စာဖြဲ႔သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ေပ။ ခု ျဖစ္ေသာဒဏ္ရာက ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္မွာ ေသခ်ာသည္။
“မိန္းမေရ ..ငါ့ကို ေရတစ္ခြက္ေပးပါဦးကြာ..ကြ်တ္..အား” အိမ္ေရ့ွအေရာက္ ထိုင္ခံုေပၚထိုင္ရင္း ကိုေအာင္ေမာင္းက လွမ္းေျပာလိုက္ေလသည္။
မလွေမတစ္ေယာက္ ပ်ာယီးပ်ာယာျဖင့္ ေရခြက္ကိုခပ္လာရင္း
“ကိုေအာင္ေမာင္း ေတာ့္ အနာၾကီးကလည္း အမ်ားၾကီးပါလား ဘယ္လိုျဖစ္ရတာတုန္း ေတာ္ မနက္ျဖန္ ဆိုကၠားမွထြက္ႏိုင္ပါ့မလားေတာ္” သားငယ္အတြက္ ္ေက်ာင္းစိမ္း၀ယ္ဖို႔ လင္မသိေအာင္ ပိုက္ဆံခိုးဆုေနေသာ မလွေမ အစိုးရိမ္ဆံုးကိစၥသည္ ေယာက္်ားအလုပ္မလုပ္ႏိုင္မွာပင္ျဖစ္ေလသည္။
“မင္းကလည္းကြာ ဒီမွာ မင္းမျမင္ဘူးလား။ !!!!! ဒူးေခါင္းမွာ ဟက္တက္ၾကီးကြဲေနတာ ျမင္ရဲ့သားနဲ့ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ေနာက္ရက္ ဆိုကၠားထြက္မလဲကြာ.. နာရတဲ့ၾကားထဲ ငါ.လုပ္လိုက္ရ” နာၾကင္မႈေ၀ဒနာေၾကာင့္ သူ႔အလိုလိုကပင္ ေဒါသျဖစ္ေနေသာ ကိုေအာင္ေမာင္း၏ အသံသည္ အနညး္ငယ္က်ယ္ေလာင္သြားေလသည္။
“ရွင္..ကြ်န္မကို လာျပီးရမ္းမေနနဲ႔ ။ ရွင့္ဟာရွင္ျဖစ္လာျပီးေတာ့ ဒါနဲ႔ ေတာ္ ဘာျဖစ္လာတာတုန္း က်ဳပ္ကိုေျပာပါဦး”
“ငါ..ကားနဲ႔ ကပ္ပြတ္မိသြားလုိ႔ ဟ”
“ေဟာေတာ့… ရွင္ အေလ်ာ္ေလးဘာေလး မေတာင္းဘူးလား။ အေလ်ာ္မရေတာင္ ေဆးခန္းေလးေတာ့ လိုက္ျပခိုင္းမွေပါ့။ ရွင္ သူမ်ားနဲ႔က်ေတာ့ခံလာျပီမဟုတ္လား.. ဟင္ ကိုေအာင္ေမာင္း !! ” မလွေမ မရပ္တန္းတရစပ္ေျပာေလေတာ့သည္။
“ေဟ့..နင္ဘာမွ မသိဘဲနဲ႔ အာက်ယ္အာက်ယ္လုပ္မေနနဲ႔ … နင့္လင္ေတြက အေကာင့္သားေတြဟ။ အဲ့ဒါ နင္သိရဲ့လား.. ဘာမွမသိဘဲနဲ႔ ဒီေကာင္မေတာ့ နာခ်င္ေနျပီ” မနားတမ္း တရစပ္ေျပာေနေသာ မိန္းမႏႈတ္တိတ္ေစရန္ ကိုေအာင္ေမာင္း၏ ခပ္နက္နက္ အသံအက္ၾကီးေပၚထြက္လာေလသည္။
“အမေလးေတာ္ လူမဆန္လိုက္ၾကတာ။ ၾကားလို႔မွေကာင္းၾကေသးရဲ့လား အရပ္ကတို႔ရဲ့။ ကားနဲ႔လည္း ၀င္တိုက္ေသးတယ္ ေဆးဖိုးေလးေတာင္ေပးဖို႔ စိတ္မကူးဘူး ။တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတဲ့သူေတြဆိုတာ မသိၾကဘူးလား။ လူမဆန္တဲ့အေကာင္ေတြ ။ ေသခ်င္းဆိုးေတြ…. အေသဆိုးနဲ႔ေသပါေစေတာ္ .. အမေလး..ေဟး..ေဟး..ေဟး”
သားအတြက္အလလက စုေဆာင္းထားေသာ ေငြစကေလးမ်ားကို လင္ေယာက္်ားေဆးခန္းျပရန္အတြက္ ထုတ္သံုးရေပေတာ့မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သားငယ္ကို ေက်ာင္းစိမ္း၀ယ္ေပးႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုထိုေသာ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းမႈဒုကၡမီးတို႔သည္ မလွေမ၏ ရင္တြင္းတြင္အလိပ္လိုက္တက္လာေလသည္။ မလွေမ၏ ၀မ္းနည္းပက္လက္ငိုေၾကြးသံတို႔သည္ ထိုညေနအတြက္ေတာ့ အေတာမသတ္ႏိုင္ေတာ့ေပျပီ။ ထိုစဥ္ ယခင္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကေလးငယ္သည္ မလွေမ၏ ငိုခ်င္းသံတို႔ေၾကာင့္ ႏိုးေနေလျပီ။ သားေလးေမာင္ေမာင္သည္ အလိုက္သိသူပီပီ ခႏၶာကိုယ္ေလးအသာေစာင္းကာ မိဘေတြေျပာၾကားသံေတြကို အသာနားစြင့္ေနေလသည္။ ထိုစဥ္ ေမာင္ေမာင္၏မ်က္စိေရ့ွရွိ ၾကမ္းၾကားထဲမွ ၾကမ္းပိုးတစ္ေကာင္သည္ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ရြစိရြစိလုပ္ေနေလသည္။ မိမိႏိုးေနသည္ကို မိဘမ်ားသိမွာစိုးသျဖင့္ ေမာင္ေမာင္ေလးသည္ ထိုၾကမ္းပိုးေလးအား ပါးစပ္မွေလကေလးႏွင့္ အသာလွမ္း၍ မႈတ္ထုတ္ရန္ၾကိဳးစားေနေလသည္။
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“မဂၤလာပါဆရာမ… ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ”
ေက်ာင္းသားမ်ား၏ တက္ၾကြက်ယ္ေလာင္ေသာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားသံသည္ ဆရာမေလး မနန္း၏ႏွလံုးသားသို႔ပင္ ပဲ့တင္ထပ္သြားေလသည္။ သူမ၏ဖခင္သည္ အျငိမ္းစားပညာေရးမႉး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ ဖခင္ၾကီး၏ သြန္သင္ျပသမႈမ်ားေၾကာင့္ တျခားဆရာမမ်ားႏွင့္မတူပဲ ဆရာမေလးမနန္းသည္ ကေလးစိတ္ပညာ၊ စာသင္ၾကားနည္းစနစ္မ်ားကို အထူးကြ်မ္းက်င္ကာ ကေလးငယ္မ်ား၏ စိတ္ဓာတ္ျမင့္မားေရးကိုပါ အေလးေပးသင္ၾကာေပးေလ့ရွိေသာ ဆရာမေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ေပသည္။ စိတ္ရင္းကလည္းေကာင္း၊ လူကလည္း ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလးျဖစ္သျဖင့္ မ်က္ႏွာျမင္ခ်စ္ခင္ပါေစ ဟူေသာဆုႏွင့္ျပည့္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။
မုန္႔စားဆင္းသည္ကို တျခားေက်ာင္းသားမ်ားနည္းတူ ေဆာ့ကစားရန္အခန္းျပင္ထြက္မသြားပဲ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဆရာမအနားသို႔ တိုးကပ္သြားေလသည္။ ဆရာမေလးသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အယုတ္အလတ္မေရြး ခ်စ္ခင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး ေမးသမ်ွကိုလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေသခ်ာရွင္းျပေလ့ရွိသျဖင့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားလြန္စြာ သေဘာက်ၾကေလသည္။
“ဆရာမ…..ဆရာမ….” သူ႔ဆရာမအနားအေရာက္ ေမာင္ေမာင္အသံျပဳလိုက္ေလသည္။
“ဟဲ့… သား..ေမာင္ေမာင္…ဘာမ်ားလဲ သား” မနန္း၏ ၾကင္နာမႈအျပည့္ရွိေသာစကားသံသည္ ေက်ာင္းသားလူငယ္တုိ႔အား ေရ့ွတစ္လွမ္းတိုးဖို႔ အျမဲခြန္အားေပးသလိုႏွယ္ရွိေပသည္။
“သား ေမးစရာေလးတစ္ခုရွိလို႔ပါဆရာမ” စဥ္းစားေသာ္လည္း အေျဖမထြက္ေသာ ပုစာၦျဖစ္ေနသည္၊ ခက္ခဲလွသည္ဆိုသည္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မ်က္ေမွာင္ေလးက်ံဳ႕ရင္း ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ေၾသာ္…ေမးေလသားရဲ့ သားကဘာမ်ားသိခ်င္လို႔လဲ”
“ဒီလိုဆရာမ ..မေန႔ညေနက သားသား ေဖေဖဒဏ္ရာၾကီးနဲ႔ျပန္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ကားနဲ႔ခုိင္းမိတယ္လို႔လဲ ေျပာသံၾကားမိတယ္ဆရာမ။ ေနာက္..ေမေမက ေဖေဖ့ကို အေလ်ာ္မေတာင္းဘူးလားလို႔ေမးတယ္။ အဲ့မွာေဖေဖက ဘယ္ကအေလ်ာ္ရရမွာလဲ..အေလ်ာ္ရဖို႔ေနေနသာသာ ေထာင္ထဲမေရာက္တာေတာင္ ကံေကာင္း….သူတို႕ကအေကာင့္သားေတြလို႔လည္းေျပာလိုက္ေရာ..ေမေမက.. အဲ့ဒီ အေကာင္ေတြ…လူမဆန္တဲ့အေကာင္ေတြ..ဘာညာဆိုျပီးအာျပဲၾကီးနဲ႔ငိုေတာ့တာပဲ။ သား စဥ္းစားလို႔မရတာက အဲ့ဒီ ေဖေဖတို႔ေမေမတို႔ေျပာတဲ့ အေကာင့္သား ..လူမဆန္တဲ့အေကာင္ဆိုတာ ဘာေကာင္လဲဟင္ ? သူတုိ႔က လူမဟုတ္ဘူးလား ? ဆရာမသိရင္ သားကိုတစ္ခ်က္ေလာက္ ရွင္းျပေပးပါလား ဆရာမ”
မိမိေရ့ွတြင္ လက္ကေလးပိုက္ကာ မိမိတကယ္မသိေသာအရာကို သိခ်င္ေဇာျဖင့္လာေမးေနေသာ ေမာင္ေမာင့္ကိုၾကည့္ကာ ဆရာမေလးမနန္းတစ္ေယာက္ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ခ်မိေလသည္။
“ေအး..ဟုတ္ျပီသား။ ဆရာမ ရွင္းျပမယ္ေနာ္..ခု မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ သား သြားကစားလိုက္ဦးသြား။ ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္ ဆရာမသားကို ရွင္းျပမယ္ေနာ္”
မိမိေရ့ွမွ အျပစ္ကင္းစြာ ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္သြားေသာ ေမာင္ေမာင္၏ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ကာ အတိတ္ကအရိပ္မ်ား မနန္း၏အာရုံ၀ယ္ထင္ဟပ္လာေလေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအရာေတြဟာ မနန္းလံုး၀ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္ခ်င္ေသာ အရာမ်ားပင္။ ထိုအခ်ိန္မတိုင္ခင္အထိ မနန္း၏ဘ၀သည္ လူတိုင္းအားက်ၾကည္ညိဳဖြယ္ပင္။ မနန္း၏ဘ၀မွာ တစ္ခါသာမွားယြင္းခဲ့ေသာ ေရြးခ်ယ္မႈတစ္ခုသည္ သူမ၏ဘ၀တစ္ေလ်ွာက္၀ယ္ ဖ်က္မရေသာအမည္းစက္တစ္စက္ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ နားထဲတြင္ေတာ့ သူမ မည္ကဲ့သို႔ေျဖၾကားေပးသင့္သည္ မသိေသာ ေမာင္ေမာင္၏ေမးခြန္းသံက လာေရာက္ပဲ့တင္ထပ္ ေနေလေတာ့သည္။
“ဆရာမ …
အေကာင့္သား ..လူမဆန္တဲ့အေကာင္ဆိုတာ ဘာေကာင္လဲဟင္ ? သူတုိ႔က လူမဟုတ္ဘူးလား ဆရာမ?”
- ျပန္လည္မွ်ေဝပါ
- Facebookသို႔
- Twitterသို႔
- Google+သို႔
- Stumbleသို႔
- Diggသို႔
0 comments:
Post a Comment