တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယ ပြင့္တဲ႕ပန္း
by Yin Nint Aung on Monday, April 23, 2012 at 12:08pm ·
----------------------------------------------ရင္နင့္ေအာင္----------------------------------------------
“ထီေပါက္ဖို႕ဘာလုပ္ရမလဲ”
“ထီေပါက္ဖို႕ ထီအရင္ထိုးပါ”
ရွင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ထီေပါက္ဖုိ႕ ထီအရင္ထိုးတဲ႕။ ဟုတ္ေတာ႕လည္း ဟုတ္ေနတာပဲ။ အဲလိုပါပဲ။ ေလာကၾကီးက ဟုတ္ေတာ႕လည္း ဟုတ္ေနတာမ်ားနဲ႕ သဘာ၀က်က် ျဖစ္တည္ပ်က္ဆီးေနေလရဲ႕။ တစ္ေန႕မွာေပါ႕။ ကၽြန္ေတာ္႕ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို သဘာ၀က်က် နမ္းျပီး ခ်စ္ခဲ႕ဖူးပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သဘာ၀က်က်ၾကီး ဘ၀င္ျမင့္သြားတယ္။ ျပီးေတာ႕ သဘာ၀က်က်ပဲ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္နမ္းပစ္လိုက္တယ္။ သူ႕ဘာသာေနတဲ႕ ပါးကို သူ႕ဘာသာေနတဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုက တစ္စံုတစ္ရာ အားစိုက္ထုတ္မႈတစ္ခုနဲ႕ ထိေတြ႕တာကို အနမ္းလို႕ ဘယ္သူက သဘာ၀က်ေစခဲ႕ပါသလဲ…။
ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ေနာက္ေတာ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အနမ္းေတြက သဘာ၀မက်ေတာ႕ဘူး။ နမ္းတဲ႕ အရာ၀တၳဳေတြနဲ႕ အနမ္းခံအရာ၀တၳဳေတြက ေျပာင္းလာေတာ႕ သဘာ၀မက်တဲ႕ အနမ္းေတြ ျဖစ္လာတယ္။ တိမ္မေတာက္တဲ႕ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ သူက သဘာ၀မက်စြာ ကၽြန္ေတာ့္ကို နမ္းျပီး သဘာ၀က်လြန္းတဲ႕ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာေလရဲ႕။
“တို႕တေတြ လမ္းခြဲရေအာင္လား ကိုရယ္” တဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သဘာ၀က်ပစ္ခဲ႕ပါတယ္။
“အင္း” လို႕။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ပန္းတစ္ပြင့္ ပြင့္ေလရဲ႕။ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ေတာ႕ ဥယ်ာဥ္မွဴးလည္း မရွိခဲ႕ပါဘူး။ ပန္းကေတာ႕ ပြင့္ေလရဲ႕။ ပန္းေလးပြင့္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္က စမ္းေခ်ာင္းေလးလို လမ္းေပၚမွာ စီးဆင္းေနတုန္းေပါ႕။ ပန္းေလးက မ်က္လံုးမေကာင္းဘူး။ မ်က္မွန္ တပ္ရရွာတယ္။ ပန္းေလးက ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တယ္နဲ႕တူတယ္။ ေဆးေက်ာင္းထဲမွာ သြားပြင့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းေလးကို ျမင္ကတည္းက ေဆးေက်ာင္းဘက္ကို ေျပာင္းစီးဆင္းပစ္ခဲ႕တယ္။ အဲဒီအထိ သဘာ၀မက်ေသးဘူး။ သဘာ၀က်ခဲ႕တဲ႕ တစ္ေန႕က ကၽြန္ေတာ့္ ပန္းပြင့္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာျပီး စမ္းေခ်ာင္းထဲက ေရက ေအးလားလို႕ ေမးလာတယ္။ အဲဒီေန႕က သဘာ၀ေတာ္ေတာ္က်သြားတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္႕ေရဟာ အျမဲမေအးဘူး..
အျမဲမပူဘူး.. အျမဲမေႏြးပါဘူး.. ပန္းေလး”
သူက ပြင့္ခ်ပ္ေလးေပၚေအာင္ ျပံဳးျပတယ္။ သိပ္သဘာ၀က်ခဲ႕ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ႕လည္း ဒီလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စီးတုန္း။ ပန္းေလးကလည္း ပြင့္တုန္း။ တစ္ေန႕ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က သဘာ၀က်က်ၾကီး ပန္းေလးကို ေရျဖန္းေပးလိုက္တယ္။ ပန္းေလးက သူ႕၀တ္ရည္ေတြနဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။ သူက လွလားတဲ႕။
“အင္း.. ပန္းေလး.. မင္းက လွလြန္းအားၾကီးေတာ႕ သိပ္မလွေတာ႕ဘူး…”
သူက ျပံဳးျပျပန္တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ပန္းေလးကို မေတြ႕ေတာ႕ဘူး။ သူေၾကြသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မငိုခဲ႕ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သဘာ၀ မက်ျပန္ဘူး။ ခိုးခုိးျပီး ငိုခဲ႕လို႕။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
သံစဥ္ေလးရွိတယ္။ စာသားမပါခဲ႕ဘူး။ သိပ္ရိုးရွင္းတယ္လို႕ သဘာ၀က်က်ထင္ထားခဲ႕တယ္။ ေနာက္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕သံစဥ္မွာ ေမွ်ာပါနစ္၀င္ခဲ႕ဖူးတယ္။ သူျပံဳးလိုက္တိုင္း ဆိုလို တစ္ပိုဒ္လို ဇာတ္ရွိန္တက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္။ တစ္ရက္ လူအလစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သဘာ၀မက်စြာ ခုိးနမ္းလိုက္တယ္။ သူက စိတ္မဆိုးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သဘာ၀က်က် ကၽြန္ေတာ္႕ကို ျပန္နမ္းတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ သဘာ၀မက်တဲ႕ စကားလံုးေတြ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ေျပာျဖစ္တယ္။
ျမတ္ႏိုးတယ္။ တြယ္တာတယ္။ ယုယတယ္။ ခံုမင္တယ္။ စြဲလန္းတယ္။ ဘာဘာညာညာေတြနဲ႕ သဘာ၀မက်စြာ အစီအစဥ္မက် သူ႕ကို ေျပာျပခဲ႕တယ္။ သူက မလွဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ရူးသြပ္သြားခဲ႕တယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ ကံၾကမၼာက သူ႕နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အလုပ္တူတူ လုပ္ေစတယ္။ ခရီးတူတူသြားေစတယ္။ ပန္းျခံကို ပို႕တယ္။ ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ခိုင္းတယ္။ ဘုရားတူတူ ဖူးခိုင္းတယ္။ မနက္ခင္း လမ္းတူတူေလွ်ာက္ခိုင္းတယ္။ အိပ္မက္ကိုယ္စီ မက္ေစတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သဘာ၀မက်ခဲ႕ၾကဘူး။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျငိဳျငင္လာတယ္။ မဟုတ္ဘူး။ သူက ကၽြန္ေတာ္႕အနမ္းေတြကို ျငိဳျငင္လာပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါ။ သူ႕ကို ခဏတိုင္း နမ္းခဲ႕တယ္။ ထပ္ခါထပ္ခါ နမ္းတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အနမ္းေတြက ျပင္းခဲ႕တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အနမ္းေတြက ရွည္ခဲ႕တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အနမ္းေတြက ဆူးခဲ႕တယ္။ ေနာက္ေတာ႕လည္း သူက တစ္ခုေတာင္းဆိုလာတယ္။
သူ႕ကို စာသားထည့္ေစခ်င္တယ္တဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္က သေဘာမတူခဲ႕ဘူး။ သံစဥ္ေလးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတာ။ ဘယ္စာသားမွ မထည့္ခ်င္ဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႕ ေနာက္တစ္ရက္မွာ သံစဥ္ေလးဟာ တျခားေသာ စာသားေနာက္ပါသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အတိအလင္း ငိုပစ္ခဲ႕တယ္။ သဘာ၀က်က် မက်က် ဂရုမစိုက္ဘဲ ငိုပစ္ခဲ႕တယ္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ ေႏြရာသီဟာ စိန္ပန္းျပာေတြနဲ႕ မိုးေတြ ခိုးခိုးရြာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မသိလိုက္ဘူး။ မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ရႊဲနစ္ေနခဲ႕တာ ၾကာသြားတယ္။ စံပါယ္ေတြက တစ္ရံုျပီး တစ္ရံု ေသာက္ေသာက္လွဲလွဲ ပြင့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းတံခါးမွာ အမိႈက္ေတြက စုစုရံုးရံုး လာစုစည္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ညစ္ပတ္သြားခဲ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းဦးေအာက္မွာ မိုးစက္ေလး တစ္စက္က ခိုေအာင္းျပီး သီးေနခဲ႕ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေတြကို လံုး၀မသိလိုက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တအားၾကီး သဘာ၀က်ေနခဲ႕တယ္။
စာရြက္ေပၚမွာ ေဘာပင္ေရြ႕ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ မွင္ကုန္သြားခဲ႕တယ္။ ခဏေနေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္လက္ေတြဟာ အလုိက္သင့္ ေရြ႕လ်ားျပီး စာရြက္ေတြဟာ တစ္ရြက္ျပီးရင္း ေနာက္တစ္ရြက္နဲ႕ ျပကၡဒိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားခဲ႕တယ္။ ျပီးေတာ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ မွင္မရွိတဲ႕ ေကာင္ဘဲ။ ဘာမွ အရာမထင္ခဲ႕ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တရားလြန္ရဲ႕ အစြန္အဖ်ားအေနနဲ႕ကို သဘာ၀က်သြားခဲ႕တာပါ။
မယ္ဇလင္ပြင့္ေတြ ေၾကြက်တယ္။ ခေရပြင့္ ေတြ ေၾကြက်တယ္။ မိုးေတြကလည္း အရင္လို မဟုတ္ေတာ႕ဘူး။ ခန္႕ခန္႕ညားညားၾကီး ရြာက်တယ္။ သံေယာဇဥ္ဟာ အိပ္ယာေပၚမွာ ပလက္ၾကီးလန္လို႕။ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္ေတာ႕ဘူးဆိုတာ သတိထားမိသြားတယ္။ ဒါဟာ သဘာ၀မဟုတ္တဲ႕ သဘာ၀က်မႈေတြလား။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးေတြမွာ အခိုးအေငြ႕ေတြ ေ၀ခဲ႕တယ္။ သူ႕ကို ၾကည့္တိုင္း ၾကည္လင္ျပတ္သားေနခဲ႕တယ္။ သူက ပိတ္ကားေပၚမွာ မဟုတ္ေတာ႕ သူ႕ကို ထိေတြ႕ခြင့္ ရခဲ႕တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ထိတယ္။ ျပီးေတာ႕မွ ေတြ႕တယ္။ ေနာက္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သြားတယ္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
လက္ဖ၀ါးေတြ ပြန္းပဲ႕ေနတဲ႕ေန႕က လကၡဏာဆရာက မင္း လက္တြဲေဖၚရေတာ႕မယ္လို႕ ေဟာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မတုန္လႈပ္ေတာ႕ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေရကူးေနလိုက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ ေရကူးေနမွ လက္တြဲေဖၚက ရလာတယ္။ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ဒီအတိုင္းဆို မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လက္မအားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေရကူးေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္မအားဘူး။
အဲဒီေနာက္မွာ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လဲမသိဘူး။ အိပ္မက္ေတြ မေကာင္းဘူး။ နိမိတ္ေတြ မေကာင္းဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုးအေနနဲ႕ သတိထားမိသြားတာက ကၽြန္ေတာ္ ငိုလို႕မရေတာ႕ဘူး။ စိတ္ညစ္စရာေတြ ေတြ႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ဇြတ္ငိုတယ္။ ပိုးစိုးပက္စက္ငိုတယ္။ မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ငိုလို႕ မရေတာ႕ဘူး။ ဒါသဘာ၀မက်ေတာ႕ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။
လူေတြဟာ လမ္းေပၚမွာ ေလဟုန္စီးေနခဲ႕တယ္။ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္က ပန္းေတြနဲ႕ေ၀ သီခ်င္းကို ဆိုေနတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္ လက္မတြဲျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ လက္တြဲေဖၚေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပန္းပြင့္ေလးေပးျပီး ထြက္ေျပးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေနာက္ဆံုး စာရြက္မွာ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးလိုက္တယ္။ လူေတြကို လူေတြပါလားလို႕ ပထမဆံုး သဘာ၀မက်စြာ ေတြးျဖစ္ခဲ႕တယ္။
မွတ္မွတ္ရရ တစ္ေထာင့္ကိုးရာ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ခုႏွစ္ရဲ႕ ေႏြဦးတုန္းကလို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္။ ေအာ္… ကၽြန္ေတာ္ ရယ္လို႕လည္း မရေတာ႕ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ မတုန္လႈပ္ေတာ႕ဘူး။ ဟာသကားေတြကို မ်က္လံုးၾကီး ျပဴးျပီး ၾကည့္တယ္။ အသည္းကြဲသီခ်င္းေတြကို နားၾကီးကားျပီး ေထာင္တယ္။ ေလခၽြန္တယ္။ သီခ်င္းဆိုတယ္။ ဘာသာရပ္ေတြရဲ႕ အဆံုးမွာ စိတ္ေတြ ရွိေလမလား။ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ရွာျဖစ္ခဲ႕တယ္။
သဘာ၀ မက်ခဲ႕ပါဘူး။
ဒါမွမဟုတ္ သဘာ၀ က်ခဲ႕ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ႔္ မွင္ေတြ ျပန္လည္ ျပည့္လာခဲ႕တယ္။
စာရြက္ေတြ ျပန္လည္ ျဖဴစင္လာခဲ႕တယ္။
မိုးေတြက ဘာသိဘာသာ ပုဂၢလိက ဆန္စြာ ရြာတတ္လာတယ္။
“ေမွ်ာ္လင့္ေနရင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ပန္းေလးဟာ ပြင့္လာတယ္
ေမေမခူးေပးပါ……. သား.. ဒီပန္းကို ဘုရားမွာ လွဴမယ္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ပြင့္လာတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ပန္းေလး
ဟိုးထိပ္မွာ တိမ္ေတြနဲ႕အတူ ရင္ဘတ္ထဲမွာ လာပြင့္တယ္
အိစက္တယ္ ညက္ေညာတယ္ ႏူးႏူးညံ႕ညံ႕ေလး
ကမာၻသမိုင္းမွာ အသိမ္ေမြ႕ဆံုး ကၽြန္ေတာ္႕ပန္းေလး
ေမေမ
ခ်စ္ျခင္းကို ေရေလာင္းေပါင္းသင္ ျမက္ႏႈတ္ဖို႕ သင္ေပး
သား…
ဒီပန္းကို ဘုရားမွာလွဴမယ္
ၾကည္ေမြ႕ျမဴစင္ေနတဲ႕ မနက္ခင္းရဲ႕ ေရာင္နီလို
ေမေမ.. သား ဒီပန္းကို ဘုရားမွာ လွဴပါရေစ…”
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သဘာ၀တရားရဲ႕ အလြန္မွာ ခ်စ္ျခင္းကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သိမ္းဆည္းျဖစ္ခဲ႕ပါေတာ႕တယ္။
0 comments:
Post a Comment