ငယ္ငယ္တုန္းက သၾကၤန္နဲ႔ ဘာညာသာတကာ

by စာေပခရီးသြားေျခလွမ္းမ်ား on Saturday, April 14, 2012 at 7:35pm 

ေၾသာ္.. ျမန္မာသၾကၤန္အခ်ိန္ပါလားဆိုျပီး လြမ္းလို႔ပုံေတြကို ၀င္ၾကည့္လိုက္မိတာ.. အံ့ေၾသာစရာေတြျမင္ရပါလား.. ကိုရီးယားေရာက္ေနလို႔မ်ားလား နားမလည္လိုက္မမွီႏိုင္ေအာင္ပါလားကြယ္...

ကိုရီးယားမွာကေတာ့ ေႏြဦး၀င္လာေပမယ့္ ခုထိရာသီဥတုကလည္းေအး အေႏြးထည္ေတြ၀တ္ရတုန္းဆိုေတာ့ သည္အခ်ိန္ဆို ျမန္မာျပည္မွာပူေနျပီ သၾကၤန္က်ေတာ့မယ္ဆိုတာကို သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ အင္တာနက္ထဲ၀င္ၾကည့္ Facebook ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့မွ ေၾသာ္ သၾကၤန္နီးလာျပီ သၾကၤန္က်ျပီဆိုတာသိေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ေမေမတို႔ဆီဖုန္းဆက္ ေမးျဖစ္ေသးတယ္။ " ေမေမေရ ပိေတာက္ေတြပြင့္ေနလား။ ဘာေတြလုပ္စားေသးလဲ။ ရန္ကုန္သၾကၤန္ကစည္လားေပါ့"။

ဒါနဲ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္သၾကၤန္က်ခဲ့တာကို သတိရမိလိုက္တယ္။

ကေလးတုန္းကေတာ့ အိမ္ေရွ့မွာ ေရပုံးေလးခ် ေရခြက္ကေလးကိုင္ျပီး လမ္းကလာမယ့္သူကိုေစာင့္ရင္း အခ်င္းခ်င္းေရပက္ေဆာ့ေနခဲ့ရတာေပါ့။ လူၾကီးေတြကမွာထားလို႔ ဥပုတ္သည္တို႔ အဖိုးၾကီးအဖြားၾကီးတို႔ ကိုယ္၀န္သည္တို႔ဆို ေရမပက္ရဘူးဆိုလို႔ အပ်ိဳလူပ်ိဳအကိုအမၾကီးေတြကိုလိုက္ရွာပက္ရတာ သူတို႔ျဖတ္ေလွ်ာက္လာရင္ ေရလိုက္ေလာင္းရတာ သိပ္ေပ်ာ္ပဲ။ ေနာက္နဲနဲၾကီးလာေတာ့ မ႑ပ္ေတြလုပ္လာေတာ့ မ႑ပ္မွာမွေရပက္ခ်င္တာေလ။

က်မတို႔ ကေလးတုန္းက ရန္ကင္းဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းမွာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးမ႑ပ္အၾကီးၾကီးရွိတယ္။ ေရပက္တဲ့မ႑ပ္လည္းရွိတယ္ သိပ္စည္တာ ေရပိုက္ကလည္း အားျပင္းတယ္။ အိမ္နားက ဆရာဦးေမာင္ျမင့္ဆိုတာ အဲဒီေက်ာင္းက ကာယဆရာၾကီးေပါ့။ က်မတို႔သူ႔ကို သိပ္ေၾကာက္ရတာ သူက၀၀ျမင့္ျမင့္ၾကီး သူက "ဟိတ္" ဆိုတာနဲ႔ ကေလးေတြအကုန္အသံတိတ္တာပဲ။ သူက ေရပက္ခ်င္တဲ့လိုက္ခဲ့ဆို က်မတို႔ေတြကို ေခၚသြားရင္ အိမ္ကလည္းဆရာပါေတာ့ ထည့္လိုက္တယ္။ မ႑ပ္မွာ ေရပက္လိုက္ခ်င္ရင္ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စုံ၀တ္ရတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့ ထမိန္ကလည္းမႏိုင္ ရွိလည္းမရွိနဲ႔ ကို႔ယို႔ကားယားနဲ႔ သၾကၤန္မွာ အျဖဴအစိမ္းၾကီး ဘယ္၀တ္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သြားခ်င္တာကိုး အဲလို၀တ္လိုက္ရတာေပါ့။ သၾကၤန္ဆို အပ်ိဳေတြလိုပဲ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔လွခ်င္တာ။ သၾကၤန္မက်ခင္ကထဲက မုန္႔ဖိုးစုထားျပီး သၾကၤန္၀တ္ဖို႔၀ယ္ရတာေလ။ သၾကၤန္က်ျပီဆို မ႑ပ္မွာေရမပတ္ခင္ အလွျပင္ေပးမယ့္ မမေတြေရွ့မွာ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ျပီး မ်က္ႏွာေမာ့ မိတ္ကပ္လိမ္းခံဖို႔ေစာင့္ရတာအေမာပဲ။ ျပီးရင္သူတို႔နဲ႔အတူလိုက္ထိုင္ပဲမ်ားတာေပါ့။

အရင္ကေတာ့ ေရပက္ရတာသိပ္ၾကိဳက္တာ ေရပက္ခံေရလည္ခံေတာ့ ေၾကာက္တာနဲ႔သိပ္မလိုက္ျဖစ္ဖူး တရက္ေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အပ်ိဳအရြယ္ေရာက္ေတာ့ သၾကၤန္နီးျပီဆို အဲလိုမ႑ပ္နဲ႔ေရကစားခ်င္ေတာ့ အကိုေတြက ေဆာက္ေပးတယ္။ ပါမစ္ေတြလိုက္တင္ အုန္းလက္ခ်ိဳးနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ေရကစားလို႔ေမာေတာ့လည္း အိမ္နားက ေ၀တဲ့မုန္႔ေတြစား သူတို႔မုန္႔လုပ္တာကို ဟိုဟာေလးကူသလို ဒီဟာေလးကူသလိုလို႔ လိုက္ေယာင္တာေပါ့။

အမွန္ေတာ့ သၾကၤန္ျပီးတာနဲ႔ လူလည္း မဲတူးနီရဲ အသားအေရေတြပ်က္စီးကုန္ယုံတင္မကဘူး အ၀တ္အစားေတြလည္းပ်က္စီးတာပဲ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအေရာင္ႏုတာ၀တ္မိရင္ အေပၚက အက်ီ ၤက ေဆးေရာင္ရင့္ရင္ ေရေတြနဲ႔တေတာက္ေတာက္နဲ႔က်ျပီးစြန္းကုန္ေရာ။ ဖိနပ္ဆိုလည္း ပိုက္ဆံစု၀ယ္ထားတဲ့ ေလဒီရူးမွစီးခ်င္တာေလ။ စဥ္းစားသာၾကည့္ အဲလိုဖိနပ္မ်ိဳးေတြက ေရစိုေတာ့ ဘယ္ခံမလဲ ပ်က္စီးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ေတြဟာ တကယ္ေတာ့မေမ့ႏိုင္စရာပါပဲ။

ေျပာရအုံးမယ္ တႏွစ္တုန္းကေတာ့ သၾကၤန္တြင္းမွာ ရိပ္သာ၀င္ျဖစ္တယ္။ ၁၀တန္းေျဖထားတုန္းကထင္တယ္။ ေဘးအိမ္က က်မနဲ႔အတန္းတူသူငယ္ခ်င္း (သူက ေသးေသးေလးမို႔ က်မတို႔က သူ႔ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ပိစိလို႔ေခၚတယ္။ သူက အလွအပသိပ္ၾကိဳက္တာ)က ေယာဂီလုံခ်ည္လာဌားရင္း သူရိပ္သာ၀င္မွာကို အတင္းေခၚတာ။ သူ႔အေမကလည္း က်မကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ ဘယ္သြားသြား က်မပါရင္ စိတ္လည္းခ်တယ္။ သူ႔အေမကလည္း က်မက ရိပ္သာ၀င္ဖူးေတာ့ ေခ်ာ့ျပီးအတင္းလိုက္သြားခိုင္းတယ္။ ေရပက္မယ္လုပ္ျပီးမွ ကဲ.. သၾကၤန္ကို ရိပ္သာမ၀င္ဖူးတာနဲ႔ ၀င္လိုက္မယ္ဆိုျပီး လိုက္သြားခဲ့တယ္။ မဟာစည္ခဲြတခုမွာေပါ့။ ဟိုေရာက္ေတာ့ လူေတြက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးပဲ မဂၤလာေစ်းအဖဲြ႔တို႔ ဘာတို႔အုပ္စုလိုက္၀င္ၾကတာ ကေလးလူၾကီး အမ်ားၾကီးပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ၈တန္း ၉တန္း ၁၀တန္းကေလးေတြလည္းရိပ္သာ၀င္ၾကတယ္။ သူတို႔စကားအရ အိမ္ေတြက သၾကၤန္တြင္းကဲမွာစိုးလို႔ ၀င္ခိုင္းတာထင္ပါရဲ့။ တခ်ိဳ႔ကလည္း စာေမးပဲြေအာင္ေအာင္ဓိ႒ါန္၀င္တယ္ဆိုလားပဲ။ စုံလို႔။ အိပ္ဖို႔ေနရာေတာင္မနဲရွာယူရတာ။ အခန္းရလို႔ေတာ္ေသးတယ္။ အဲ ရိပ္သာမွာ တရားထိုင္ေတာ့ ကိုယ့္ေဘးမွာေကာ ေရွ့ေနာက္မွာပါ ကပ္ေနတာ ဘယ္လိုထိုင္လို႔ရမွာတုန္း။ တရားထိုင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္တဲ့သူ၊ ေဟာက္ေနတဲ့သူ အတင္းေျပာေနတဲ့သူနဲ႔ စုံေနတာပဲ။ ေရွ့မွာ လ်က္စားပုလင္းခ် စားလိုက္ အီးေပါက္လိုက္ ရီလိုက္နဲ႔။ ခါတုိင္းဆို ဆရာေတာ္က စည္းကမ္းအလြန္ၾကီးတယ္။ တရားလာလာစစ္တယ္။ ေျဖရတာသိပ္ေၾကာက္တာ အာရုံမွမရတာကိုး။ ခုေတာ့ လာကိုမစစ္ေတာ့ဘူး။ စပီကာကေတာ့ အသံနဲ႔သတိေပးတယ္။ အမယ္ က်မသူငယ္ခ်င္းက အလွအပ၀ါသနာပါေတာ့ တရားထိုင္ ခန္းမထဲမွာ ဆံပင္ေတာင္က်စ္ေပးေနလိုက္ေသး။ ေနာက္ေတာ့ အိပ္ေနတယ္။ " ဟဲ့ ဟိုမွာ နင့္အေမတို႔လာေနျပီ" ဆိုမွ ကမန္းကတမ္းထထိုင္ျပီးတရားမွတ္ျပ ေနလိုက္တာ ရီရတယ္။ က်မကိုလည္း ျပန္မေျပာဖို႔ ေျပာေသး။ ေဘးက ေကာင္မေလးေတြကလည္း ဇၾကၤန္ေလွ်ာက္ရင္း စကားေတြေျပာေနၾကတာဆူညံေနတာပဲ။ သီလရွင္ေလးေတြက ပိုဆိုးေသးတယ္။ ခုန္ေတာင္ေနလိုက္ေသးတယ္။ သၾကၤန္တြင္းရိပ္သာ၀င္ရတာ ေပ်ာ္စရာ စိတ္ညစ္စရာကေတာ့ အျပည့္ပဲ။ အိုက္လြန္းလို႔ ေရခ်ိဳးရတာေတာင္ အလုအယက္။ ေရခ်ိဳးကန္အၾကီးၾကီးကို ေရကမေလာက္ႏိုင္ဘူး။ လက္ကေလးတဖက္ႏိုက္ႏိုင္ရင္ေရတခြက္ရ ေလာင္းခ်ိဳးလုပ္ရတယ္။ က်မက ပိန္ပိန္ေသးေသးေလးဆိုေတာ့ မနဲတိုးခပ္ရတယ္။ ဆြမ္းစားလည္းဒီအတိုင္းပါပဲ။ တန္းစီေစာင့္ရတယ္။ သၾကၤန္တြင္းဆိုေတာ့ အလႈကေတာ့မျပတ္ဘူး။ မနက္အာရုံဆြမ္း ဘာေကၽြးမလဲဆိုတာကို က်မတို႔ေတြ ဇၾကၤန္ေလွ်ာက္သလိုနဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္မွာေရးထားတာကို သြားဖတ္ၾကည့္ၾကေသးတယ္။ ဟင္းေကာင္းေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာပဲ။ (တကယ္ေတာ့ အာရုံဆြမ္းလႈတာတကယ္ကုသိုလ္ရပါတယ္။ အာရုံဆြမ္းစားရတာ ဆာေနေတာ့ ေကာင္းတာေလးစားရရင္ အဟာရျပည့္ျပီး တရားထိုင္ေကာင္းသလိုပဲ) က်မအရင္၀င္တုန္းကေတာ့ ၀ါတြင္းဆိုေတာ့ မိုးတြင္းမွာလူသိပ္မရွိဘူး။ အဖိုးၾကီးအဖြားၾကီးေတြပဲမ်ားတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ရိပ္သာမွာဆိုေပမယ့္ ဆြမ္းစားတာေတာင္ ကိုယ့္ထဲ ဟင္းေတြအမ်ားၾကီးခပ္ယူလို႔ က်န္သူ အရိုးသာစားရတဲ့သူရွိတယ္။ က်မရဲ့အေတြ႔အၾကဳံပါ။ ရိပ္သာကိုလာတာ အရာရွိၾကီးကေတာ္ေတြကလည္း မိပ္ကပ္နဲ႔ ဇာအက်ီ ၤအျဖဴ၊ ဖဲထမိန္အညိုနဲ႔ တက္တင္းပ၀ါေတြနဲ႔ အျပိဳင္အဆိုင္ပါပဲ။ တရားရ မရေတာ့မသိပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္လည္း ငယ္ေသးေတာ့ တရားသေဘာသိပ္မသိလွေသးပါဘူး။ လူေတြဟာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတရားရိပ္သာမွာေတာင္ အျပိဳင္အဆိုင္မာနမကင္းၾကပါလားဆိုတာ သိရခဲ့တယ္။ ဒါကေတာ့ သၾကၤန္တြင္းမွာ ရိပ္သာ၀င္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံေလးပါ။ ေရးမယ္ဆို အမ်ားၾကီးက်န္ပါေသးတယ္။

ကဲ ငယ္ငယ္တုန္းက သၾကၤန္ကိုဆက္ေျပာမယ္ေနာ္

သၾကၤန္တြင္းဆို ေမေမက သာကူတို႔ ၾကာဇံခ်က္တို႔လုပ္ျပီးေကၽြးတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းေတြကိုေတာ့ က်မတို႔က ဂ်ိဳင့္ေလးေတြနဲ႔ လိုက္ေ၀ၾကတာတယ္။ သူမ်ားေ၀တဲ့ မုန္႔ေတြကိုလည္းစားရ ကိုယ့္အိမ္ကလည္း လုပ္္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာၾကီးပါပဲ။

ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ဆို ေဖေဖက အိမ္ကဘုရားကုိအျမဲေရသပ္ပါယ္တယ္ေလ။ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾက ကူၾကနဲ႔ေပါ့။ သၾကၤန္ျပီး ၁ရက္ ၂ရက္ေလာက္ဆို ပိေတာက္ပန္းကလည္းအျမဲပြင့္ေနက်။ ခုေတာ့ ပိေတာက္ကသစၥာမရွိေတာ့ဘူး... အခ်ိန္အခါမဟုတ္လည္းပြင့္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒီအခ်ိန္ဆိုဒီမွာေတာ့ ခ်ယ္ရီေတြပြင့္တာေပါ့။ ပိေတာက္ပန္းကို ေမေမက သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ က်မကေတာ့ အနံ့စူးလို႔ မၾကိဳက္ေပမယ့္ အပင္ေပၚမွာျမင္ရတာ ေလတိုက္တိုင္းအပြင့္၀ါ၀ါေလးေတြေၾကြက်တာကို သေဘာက်မိတယ္။

ျမန္မာသၾကၤန္အေၾကာင္းထပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အရင္က ေႏြရာသီဧျပီလ၀င္ျပီဆိုတာနဲ႔ ဒိုးသံၾကားရင္ အလိုလိုကိုေပ်ာ္လာတာ။ သၾကၤန္က်ဖို႔ကိုပဲ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ေနရတယ္။ ပူတဲ့ရာသီမွာ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာက ဒါေလးပဲရွိတယ္မဟုတ္လား။ အၾကိဳေန႔ဆို ၀ီဆီသံ ကားသံ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ သံၾကပ္သံေတြၾကားေတာ့ အျပင္ထြက္ၾကည့္ခ်င္တာ။ အရင္တုန္းကေတာ့ အၾကိဳေန႔ဆို မ႑ပ္ေတြကေရမပက္ၾကဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာ မ႑ပ္ေတြမ်ားလဲလို႔ ကားနဲ႔လိုက္ၾကည့္ၾကတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေရပက္ခံထြက္ရတာလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔႔ပါပဲ။ ေရပူေပါင္းနဲ႔ေပါက္ခံရမွာ မီးသတ္ပိုက္နဲ႔ ေလမႈတ္ပိုက္နဲ႔လိုက္ထိုးမွာ က်မဆို သိပ္ေၾကာက္တာ။ တခ်ိဳ႔ရပ္ကြက္ေတြက ရိုင္းတာ သၾကၤန္ဆိုသိရတယ္။ ေျပာင္းဖူးရိုးတို႔ ဂတ္စ္ဘူးနဲ႔ဆပ္ျပာေရေလာင္းတာတို႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးပုတ္ေတြနဲ႔ေပါက္တာေတြလုပ္ၾကတယ္။ ခုေတာ့ ဒါေတြေပ်ာက္သြားလို႔

အစိုးရကို ေက်းဇူးတင္ရေသးတယ္။ ေရပူေပါင္းကအႏၱရယ္မ်ားတယ္ေလ။

အရက္ေသာက္ၾကတာေတာ့ စိတ္အပ်က္ဆုံးပဲ။ ေရစိုတာအေၾကာင္းျပျပီး ေတာ္ယုံေသာက္တာ ေတာ္ေသးတယ္ မူးရူးေနၾကတာ က်မၾကည့္လို႔ကို မရတာ။ ဒီၾကားထဲ ကားေပၚကို မိန္းကေလးေတြပါေခၚလာျပီး မဟုတ္တာလုပ္ျပတာ အံ့ၾသရတယ္။ ခုေတာ့ မအံ့ေၾသာေတာ့ပါဘူး။ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့တာ ႏိုက္ကလပ္ထဲေရာက္ေနၾကသလိုလို.. ပင္လယ္ကမ္းေျခေရာက္ေနသလိုလို.. ျဖစ္ေနၾကတာ ၀တ္ေနၾကတာကိုး။ အင္တာနက္ကေန သၾကၤန္ပုံတခ်ိဳ့နဲ့ ျမန္မာမင္းသမီးအခ်ိဳ့ပုံကိုၾကည့္ျပီး ဒါျမန္မာလား ဒါျမန္မာလားလို႔ ေရးေနေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ စိတ္ပ်က္လို့ပါ။

တခါတုန္းက သၾကၤန္ဆို ေရပတ္ခံရမွာေၾကာက္တဲ့ ကိုရီးယားလုပ္အားေပးေလးေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းသၾကၤန္ျမင္ဖူးေအာင္ေခၚသြားတယ္။ သူတို႔ဆီကေအးေတာ့ ေရလည္းေၾကာက္တယ္ထင္ပါရဲ့ ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ သၾကၤန္ဆို မထြက္ဘူး။ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူတို႔က တအံ့တေၾသာနဲ႔ ၀တ္ထားတာ အဲဒီတုန္းကေတာင္ ကိုရီးယားထက္ေခတ္မွီသတဲ့။

ေၾကာက္လို႔ ေနာက္မသြားေတာ့ဘူးလို႔ ေကာင္မေလးေတြကေျပာတယ္။

သူမ်ားႏိုင္ငံမွာက ယဥ္ေက်းမူ စီးပြားေရး လူမူေရး အစစ တျဖည္းျဖည္းလိုက္ေျပာင္းလဲလာတာ တျခားႏိုင္ငံသူေတြက ပိုလို့ေတာင္ယဥ္ေက်းသူေတြရွိၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ့ေသာ ျမန္မာေတြကေတာ့ရုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲမူကို နားမလည္ မလိုက္တတ္တာလို႔ေျပာရမလားပဲ။ ေျပာင္းလဲေခတ္မွီတာမဟုတ္ပဲ သရုပ္ပ်က္ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္လာတာေျပာရမလိုပဲ.. ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာလို႔ ခံစားမိတယ္။ ေခတ္နဲ႔ ေနရာအခ်ိန္အခါကို ၾကည့္၀တ္သင့္ပါတယ္။

ေယာက္က်ားေလးေတြမူးရူးေနတဲ့ေနရာ ေရစိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လုံျခဳံတာ၀တ္သင့္တယ္။ ထမိန္၀တ္လို႔လည္း မသင့္ေတာ္သလို ဆဲြခၽြတ္ရလြယ္တဲ့ အ၀တ္အစား ေရစိုရင္တအားကပ္မယ့္ဟာမ်ိဳးေတြမ၀တ္သင့္ဘူး။ ဆရာလုပ္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ယဥ္ေက်းမူေျပာင္းလဲလာတာကို ကိုယ္က က်န္ခဲ့လို႔မရသလို သတိထားျပီးလိုက္ေျပာင္းရမယ္ေလ။ "ဟဲ့ တို႔ငယ္ငယ္က ဒီလို၀တ္တာ"လို႔ အတင္းလိုက္၀တ္ခိုင္းလို႔မရသလို သိပ္အိုဗာျဖစ္ေနလြန္းရင္လည္း ကိုယ္ပဲ ဒုကၡေရာက္ တေန႔မွာအထင္ေသးခံရမယ္မဟုတ္လား။

ထားပါေတာ့ေလ က်မကေတာ့ ပုံေတြအထူးအဆန္းျမင္ရတာေပါ့။ အိမ္ထဲမွာပ်င္းေနတာဆိုေတာ့ ေလွ်ာက္၀င္ၾကည့္ရင္း ဒါကပဲ  တို႔ျမန္မာျပည္ရဲ့အေျခအေနတရပ္ေပါ့လို႔ ခံစားလိုက္ေတာ့တယ္။ ခုေတာ့ အေ၀းကေန ျမန္မာျပည္သၾကၤန္ပဲြကို သတိတရရွိရင္းနဲ႔ သည္စာေလးကိုေရးလိုက္ပါတယ္။

အင္ၾကင္း

5: 26 pm

14 April 2012.