ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမိဳ႕ျပက ပညာေရးမ်ား

ဗိုလ္ နင့္ March 13, 2014 at 3:14am

အလုပ္ကေန အိမ္အျပန္ လမ္းမွာ အျမဲလိုလို ေတြ႕ေနရတဲ႕ International School တစ္ခု ရွိတယ္။ ေက်ာင္းၾကီးက အက်ယ္ၾကီး၊ အၾကီးၾကီး ခမ္းနားလိုက္တာ။ ေအာ္ .. ဒီေလာက္ ခမ္းနားမွေတာ႕ ေစ်းကလည္း မနည္းဘူး ေပးရမွာေပါ႕။ ပညာေရးတဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးရပါျပီ။


ကၽြန္ေတာ့္ကို ပညာတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ႕တာ မိဘႏွစ္ပါးေပါ႕။ မိဘႏွစ္ပါးဟာ ပညာေရးကို ဘြဲ႕ရတဲ႕ အထိ မတတ္ခဲ႕ၾကဘူး။ သူတို႕ အျမဲေျပာ၊ သင္ျပေပးခဲ႕တာက မွတ္မိေသးတယ္။
“ငါ့သား ပညာတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစား၊
ပညာတတ္ရင္ အဲယားကြန္းခန္းထဲမွာ
လက္မွတ္ေလး တစ္ခ်က္ထိုးတာနဲ႕ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီးရတာတဲ႕
အေဖတို႕ဆို ပညာမတတ္ခဲ႕လို႕ ေနပူထဲမွာ ကားၾကီးေမာင္းျပီး
ပင္ပန္းခဲ႕တယ္” တဲ႕။

ေအာ္.. အေဖတို႕ အေမတို႕ရဲ႕ ေစတနာနဲ႕ ေျပာျပေပးခဲ႕တဲ႕ စကားဟာ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ႕ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲခဲ႕ပါေပါ႕။ မိဘေတြကို အျပစ္မတင္ပါဘူး။ ေခတ္ၾကီးက ဒီလိုပဲေလ။ ပညာတတ္ေတြတဲ႕၊ ဘြဲ႕ရေတြတဲ႕။ ဘက္စ္ကားေပၚမွာ ရံုးယူနီေဖါင္း မ်ိဳးစံုနဲ႕ ကားၾကပ္ၾကပ္ၾကီးထဲ တိုး၀င္၊ တိုးထြက္၊ ရုန္းကန္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ကေရာ။ အေဖေျပာသလို ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ျဖစ္ခဲ႕တယ္။ အေဖေျပာသလို အဲယားကြန္းခန္းထဲလည္း ေရာက္ခဲ႕ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္မွတ္ေလး တစ္ခ်က္ထိုးရံုနဲ႕ ေဟာ .. ဘယ္မလဲ ေငြက။ အဲလို ရႏိုင္တဲ႕ အခ်ိဳ႕ အလုပ္ေတြ ရွိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စိတ္မွ မ၀င္စားခဲ႕တာေလ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုေလးမွာ ေနာက္ဆံုးမွ ေမြးဖြားလာတဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ကြာပါတယ္။ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုးတန္းမွာ သူက သူငယ္တန္းတက္ခဲ႕တာေပါ႕။ တက္ခဲ႕တဲ႕ ေက်ာင္းခ်င္းလည္း အတူတူပါပဲ။ ဘာကြာသြားသလဲ ဆိုေတာ႕ ပညာေရး စနစ္တစ္ခု ေျပာင္းလဲသြားတာနဲ႕ သူဟာ ကြက္တိ ၾကံဳခဲ႕ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တုန္းက ပထမ အစမ္း၊ ဒုတိယ အစမ္း၊ အတန္းတင္ စာေမးပြဲၾကီးဆိုျပီး ေျဖခဲ႕ၾကရာက သူတို႕ လက္ထက္မွာ အဲလိုေတြ မရွိေတာ႕ဘူးတဲ႕။

ပညာေရး စနစ္တစ္ခု ေျပာင္းလဲတယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံမွာ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္။ တကယ္ ေကာင္းလာဖို႕၊ ပိုျပီး အဆင္ေျပဖို႕ အမ်ားၾကီး အဖက္ဖက္က စဥ္းစားျပီးမွ ေျပာင္းလဲရမွာ မလား။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ရလဒ္က ကၽြန္ေတာ့္  ညီဟာ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာ အရမ္းညံ႕ေနတာ သြားေတြ႕ရတယ္။ သူမသိဘူး။ သူ မသိသလို၊ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အတူတူပဲ။ စာေမးပြဲေတြေတာ႕ ေအာင္ၾကတယ္။ ဘာမွ မတတ္ဘူး။ ဒါဆို ေျပာင္းလဲလိုက္တဲ႕ ပညာေရးစနစ္ အသစ္က ဘာအတြက္လဲ။ ဘြဲ႕ရ အေရအတြက္ ျမွင့္တက္လာဖို႕ပဲလား။ ပညာတကယ္ တတ္တဲ႕ သူေတြ နည္းသြားေအာင္ တမင္မ်ား လုပ္ခဲ႕လိုက္ေလသလား။
ကၽြန္ေတာ္ တက္ခဲ႕တဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္မွာလည္း ထိုနည္းတူပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႕ရသြားျပီးခ်ိန္မွာ ပညာေရးစနစ္ေတြ ေျပာင္းသြားပါတယ္တဲ႕။ ေအာ္ .. ဘာေတြ ေျပာင္းတာလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ႕ မဆိုးဘူးပဲ။ Java Programming သင္တယ္တဲ႕။ အဆင္ေျပတာေပါ႕လို႕ ေတြးေနတုန္း ေက်ာင္းသားတစ္စု ကၽြန္ေတာ့္ ဆီ ေရာက္လာၾကတယ္။
“အစ္ကို ကူညီပါဦးဗ်ာ
ကၽြန္ေတာ္တို႕ Project လုပ္ဖို႕ အပ္ခ်င္လို႕” တဲ႕။
“ဟဲ႕ … မင္းတို႕ ေက်ာင္းမွာ Java သင္ေနျပီဆို
မင္းတို႕ဘာသာ လုပ္ၾကေလ” ဆိုေတာ႕ သူတို႕က ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။
“အစ္ကိုကလည္း Java ဆိုတာ ေကာ္ဖီမစ္ေလာက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က သိတာ” တဲ႕။
ေအာ္ .. ပညာေရး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အတန္းတစ္ခုကို အလြယ္တကူ တတ္ခဲ႕တဲ႕ ကေလးေတြဟာ ပညာေရးကို ဘယ္လို နားလည္ထားၾကသလဲ။ သူတို႕ နားေကာ လည္ရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာပါဘူး။ ဒါနဲ႕ သူတို႕ကို ထပ္ေမးၾကည့္တယ္။
“မင္းတို႕ ေက်ာင္းက java သင္တယ္ဆို
Project Assign ေတြ မေပးဘူးလား
ဘယ္လုိ သင္ေနတာလဲ
မင္းတို႕က ေသခ်ာ လိုက္မသင္လို႕ မတတ္တာမလား”
သူတို႕က တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ေျပာၾကတယ္။
“သင္ေတာ႕ သင္တယ္ဗ်
ရႈပ္လြန္းလို႕ နားလည္း မလည္ဘူး
ျပီးေတာ႕ စိတ္လည္း မ၀င္စားဘူးဗ်” လို႕ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ေျဖၾကတယ္။

သူတို႕ စကားအရ ေသခ်ာသြားတာက ကေလးေတြဟာ တကၠသိုလ္တစ္ခုကိုေရြးခ်ယ္ဖို႕ ပံုမွန္ ၁၆ ႏွစ္၊ ၁၇ ႏွစ္ ၀န္းက်င္အရြယ္ေတြ။ အဲဒီ အရြယ္မွာ သူတို႕ ဘာကို စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုတာ သူတို႕ ေတြးတတ္ေနဖို႕ လိုပါတယ္။ ဒါဟာ အေရးၾကီးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရး စနစ္ဟာ တကၠသိုလ္တစ္ခု ေရြးခ်ယ္လိုက္တာဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ ဘုရားတည္၊ ေဆးမွင္ စုတ္ထိုးရသလိုၾကီး ျပန္ျပင္မရတဲ႕ ပညာေရးစနစ္ျဖစ္ေနတယ္။
ကေလးေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႕ အတန္းေတြ တင္ေပးလိုက္တယ္။ ဘာမွန္းမသိ၊ အေျခခံေကာင္းမရွိနဲ႕ တကၠသိုလ္တစ္ခုကို သူတို႕ ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ၾကမွာလဲ။ အခု ေတြးသမွ်ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ၃၀ နီးနီးလံုး ရွိခဲ႕တဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးပါပဲ။ တိုးတက္မလာဘဲ ပိုမို ဆုတ္ယုတ္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ႕တာၾကာပါျပီ။

ခုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေနက် လမ္းေပၚက International School အၾကီးၾကီးကို ၾကည့္လို႕ ေတြးေနရျပီ။ နာမည္ကိုေတာ႕ ထုတ္ေဖၚ မေျပာေတာ႕ပါဘူး။ အဲဒီေက်ာင္းၾကီးကို စံုစမ္းၾကည့္ေတာ႕ တစ္လကို ေဒၚလာ ခုႏွစ္ရာ၊ ရွစ္ရာေလာက္ ေပးရပါသတဲ႕။ ျမတ္စြာဘုရား။ ျမန္မာေငြ ခုႏွစ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ကို တစ္လ ပညာေရးစရိတ္ အျဖစ္သံုးႏိုင္သူေတြဟာ ဘယ္သူေတြ ျဖစ္မလဲ။ တစ္လကို သိန္း ၁၀၀ ေလာက္ ၀င္ေငြ ရွိေနတဲ႕ မိသားစုေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ကားေတြ၊ ကားေတြ မ်ိဳးစံုနဲ႕ ကေလးေလးေတြကို အဲဒီ ေက်ာင္းၾကီး လာပို႕ၾကတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ အိုင္ဖုန္းေတြ၊ အိုင္ပက္ေတြနဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲ တိတ္တိတ္ေလး နာမည္ေပးမိပါတယ္။ ေအာ္.. ဒါက ခရိုနီေက်ာင္းေတာ္ၾကီးပါလားလို႕။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ သမီးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူအသက္ ေလးႏွစ္ခြဲေက်ာ္ျပီဆိုေတာ႕ သူ႕ပညာေရးကို ကၽြန္ေတာ္ စတင္ စဥ္းစားရျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖနဲ႕ အေမေျပာခဲ႕ဖူးတဲ႕ စကားတစ္ခြန္းကို ျပန္သတိရပါတယ္။

“ငါတို႕ေတြက ဘြဲ႕မရ၊ ပညာမတတ္ခဲ႕ဘူး
သားသမီးေတြကိုေတာ႕ ပညာတတ္ေအာင္ သင္ေပးမယ္
ဘယ္နည္းနဲ႕ ျဖစ္ျဖစ္ သင္ေပးမယ္” တဲ႕။

ကၽြန္ေတာ့္ေနရာက အဲဒီစကားကို ကၽြန္ေတာ္ သံုးရမွာလား။ ကၽြန္ေတာ္ သံုးၾကည့္ခ်င္တယ္။ သံုးဖို႕လည္း ေၾကာက္ရြံ႕ေနတာေတာ႕ အမွန္ပါပဲ။
“အေဖက ဘယ္ႏိုင္ငံကမွ အသိအမွတ္မျပဳတဲ႕
ဘြဲ႕ပဲ ရခဲ႕တာ
ငါ့သမီးကို … အင္တာေနရွင္နယ္ ဘြဲ႕တစ္ခုေတာ႕ တတ္ေအာင္ သင္ေပးမယ္” လို႕ ကၽြန္ေတာ္ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႕ မသံုးရဲဘူး။

ရန္ကုန္လို ျမိဳ႕ျပၾကီးမွာေနျပီးေတာင္မွ အစိုးရေက်ာင္းေတြဟာ သူ႕ျမိဳ႕နယ္နဲ႕သူ အဆင့္အတန္းက ကြဲျပားေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္သမီးကိုယ္ ဘယ္လို ပညာေရးကို ေပးရမွာလဲ။

အ.ထ.က (၁) ဒဂံုမွာ သြားထားရမလား။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ႕ ျမိဳ႕နယ္ မဟုတ္ဘူး။ မရပါဘူးတဲ႕။ ရေအာင္လုပ္လို႕ ျဖစ္တဲ႕ နည္းရွိတာေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာလည္း အားလံုး သိၾကမွာပါ။ အဲဒါဟာ ရန္ကုန္ရဲ႕ ပညာေရးၾကီးေပါ႕။ အဲဒီေတာ႕ ေနာက္ထပ္ အင္တာေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းကို ထပ္စံုစမ္းတယ္။ ေနာက္ေက်ာင္းတစ္ခုက တစ္လကို ေလးသိန္းေက်ာ္တဲ႕။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေက်ာင္းကို ထပ္စံုစမ္းေတာ႕ တစ္လကို ၁ သိန္းခြဲ၊ ဖယ္ရီခက ငါးေသာင္းပါတဲ႕။

သိပ္နာမည္မၾကီးတဲ႕ ေက်ာင္းတစ္ခုကေတာ႕ ေျခာက္ေသာင္း၊ ဖယ္ရီခက ေလးေသာင္း။ ဆိုေတာ႕ကာ တစ္လကို အနည္းဆံုး ကေလး မုန္႕ဖိုး၊ အ၀တ္အစားဖိုး မပါ တစ္လကို တစ္သိန္း (ခန္႕မန္း) ေငြနဲ႕ ပညာကို ၀ယ္ယူရေတာ႕မယ္။
ဒါဟာ အတန္းငယ္ေနေသးလို႕သာျဖစ္တယ္။ အတန္းၾကီးလာရင္ ထပ္မံ တိုးလာမယ့္ ေငြက ဘယ္ေလာက္ထိလဲ။ ႏိုင္ငံတကာ တကၠသိုလ္ကို ပို႕ဖို႕ ကုန္က်မွာက ဘယ္ေလာက္မ်ားမလဲ။ ၾကိဳတင္ စဥ္းစားၾကည့္တိုင္း ေခါင္းကိုက္လာတယ္။ မိဘေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႕ သားသမီးကို ေပးရမယ့္ ေမတၱာနဲ႕ ေစတနာေတြကို ေဖၚျပဖို႕ေတာင္မွ ေငြရွိမွ ျဖစ္မယ့္ ေခတ္ၾကီးပါလား။

ႏိုင္ငံေရးေတြ ေျပာင္းလဲၾကတယ္။ တိုးတက္မလာဘူး။ ဥပေဒေရးရာေတြ ေျပာင္းလဲၾကတယ္။ တိုးတက္မလာဘူး။ ဒီမိုကေရစီေတြ ရလာၾကတယ္။ တိုးတက္မလာဘူး။ Change ပဲ Change ေနတယ္။ Improve မျဖစ္လာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေျခခံလူတန္းစား ဘ၀ေတြကို၊ အထူးသျဖင့္ အနာဂတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားလို႕ မ်က္စိမွိတ္ ေဆာင္ပုဒ္တပ္ထားတဲ႕ လူငယ္ေတြအေပၚ ဘယ္မွာလဲ ပညာေရးစနစ္ေကာင္း၊ မ်ိဳးေစာင့္ ဥပေဒေတြ ေဆာင္ပုဒ္တပ္၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ပေပ်ာက္ေရးေတြ ေဆာင္ပုဒ္တပ္။ ေဆာင္ပုဒ္ပဲ ရွိတယ္။ ဘာမွ လည္း မထူးျခားလာဘူး။ ေအာ္.. ခပ္ရိုင္းရိုင္း ဥပမာေပးရရင္ ညစ္ပတ္ေနတဲ႕ ေစ်းအိမ္သာထဲက “ကိစၥျပီးက ေရေလာင္းပါ” ဆိုတဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္လိုမ်ိဳးပါလားလို႕ ေပးခ်င္မိပါတယ္။

ဘယ္သူ႕ ဘယ္သူကိုမွ အျပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ့္ မိသားစုရဲ႕ အခက္အခဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးျပီး ေျဖရွင္းသြားရမယ္ဆိုတာ ႏွစ္ သံုးဆယ္ အေတြ႕အၾကံဳေတြက သင္ေပးထားျပီးသားပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ေတာ႕ ေန႕စဥ္ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈမွာ အေရး သံုးပါးကို သတိထား ေဆာင္ရြက္ပါတယ္။
၁။ ၀မ္းေရး
၂။ ႏွလံုးသားေရး
၃။ ဦးေႏွာက္ေရး ပါ။

အဲဒီ အေရးသံုးပါးရဲ႕ ကိုးဆယ့္ကိုး ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ေငြနဲ႕ ၀ယ္ယူရပါတယ္။ ေငြနဲ႕ ျပန္ေရာင္းခ်ရပါတယ္။ တစ္ခါက ဖတ္ခဲ႕ဖူးတဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သတိရသြားတယ္။ Selling the invisible တဲ႕။ ဟုတ္တယ္။ လူေတြဟာ မျမင္ရတဲ႕ အရာေတြ၊ ထိေတြ႕ မရတဲ႕ အရာေတြကို ေရာင္းခ်ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းၾကီးလြန္းပါတယ္။
အစိုးရက ျပဌာန္းထားတဲ႕ ေပါေပါေလာေလာ ပညာေရးကို ပဲ ၀ယ္ယူမလား။ မဟုတ္ရင္ေတာ႕ သင့္အေနနဲ႕ ေစ်းၾကီးေပးျပီး ၀ယ္ရမယ့္ ေက်ာင္းေတြ ေရြးခ်ယ္ရပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ၊ သမီးေလးကို ကိုယ္လို သူလို ေတြ႕တဲ႕ အစိုးရေက်ာင္း ထားလိုက္ရမလား။ ပိုေကာင္းတဲ႕ ေစ်းၾကီးေပးရမယ့္ ေက်ာင္းကို ထားလိုက္ရမလား။ မျမင္ရတဲ႕ အရာေတြကို ၀ယ္ယူျပီး ျမင္ရတဲ႕ စိတ္တိုင္းက် ရလဒ္ေတြကို ရေရာ ရပါ႕မလားလို႕ ေတြးေတာေနရင္းေပါ႕။

ရင္နင့္ေအာင္