Sunday, March 23, 2014

မႏၲေလးကို ကယ္တင္ဖို႔

ဘာပဲေျပာေျပာ လက္ရိွအေနနဲ႔ မႏၲေလးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒုတိယအႀကီးဆံုးၿမိဳ႕ျဖစ္တယ္။ စီးပြားေရးအရေရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈအရေရာ အခ်က္အခ်ာက်တယ္ဆိုတာလည္း မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ စီးပြားေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈမွာ မၾကာခင္ ကုန္းေကာက္စရာမရိွေတာ့ေအာင္ ခၽြတ္ၿခံဳ က်ေတာ့မယ္ ဆိုတာလည္း အေသအခ်ာပါပဲ။
ဒီအႏၲရာယ္နဲ႔ ဒီခံစားခ်က္ကို သိနားလည္တဲ့ သူေတြဆိုတာ ပီဘိ က်န္ေကာင္းက်န္ရာအေနနဲ႔ တည္းတည္းသာရိွေတာ့တဲ့ မႏၲေလးသားစစ္စစ္အနည္းငယ္ပဲ ရိွပါေတာ့တယ္။ ဒီအနည္းငယ္ထဲမွာပဲ ရင္နင့္စြာ ပြင့္အန္ခဲ့ၾကတာက မႏၲေလးသားအႏုပညာရွင္ေတြပါ။ စာေပ၊ သဘင္၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ… စတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြေပါ့။ ဒီဖြင့္အန္မႈေတြဟာ ၁၉၈၄ ေနာက္ပိုင္း စတင္လာၾကတယ္။ ၁၉၈၄ ဦးက်ားႀကီး၀င္း မီးေဘးၿပီးေနာက္ မႏၲေလးမွာရိွတဲ့ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးေတြ စတင္ပြန္းပဲ့လာမႈအေပၚ စာေပအႏုပညာအသိုင္း၀န္းက စတင္ ခံစားနာက်င္လာၾကတယ္။
၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုၿပီးတဲ့ေနာက္တက္လာတဲ့အစိုးရလက္ထက္မွာေတာ့ ၁၉၈၄ သဘာ၀မီးေဘးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာႀကီးမားတဲ့ "မင္းေဘး"ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းၿပိဳဆင္းသြားေတာ့တာပါပဲ။ ၿမိဳ႕ရဲ႕အသည္းႏွလံုးျဖစ္တဲ့အျပင္ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးအမွတ္လကၡဏာျဖစ္တဲ့ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ႀကီးကို "မင္းမိန္႔၊ မင္းအာဏာ"နဲ႔ အျမစ္ကၿဖိဳလွဲလိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာရိွတဲ့ စီးပြားအရင္းအျမစ္ေတြဖ်က္ဆီး႐ံုမက၊ လာဘ္လာဘနဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားေရွ႕တန္းတင္ၿပီး နယ္ခ်ဲ႕လာတဲ့လူမ်ိဳးျခားကို တရား၀င္ ဒလေဟာသြင္းလာျပန္တယ္။ မႏၲေလးရဲ႕အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးေတြပ်က္ကုန္ၿပီ။ စီးပြားေရးပ်က္မွေတာ့ လူမႈေရးပ်က္ၿပီေပါ့။ ယဥ္ေက်းမႈပ်က္ၿပီေပါ့။ ဒီအပ်က္ေတြၾကားမွာ "ႏိုင္ငံေရး"မပ်က္ရေလေအာင္ မႏၲေလးမွာ ရင္စီးခံထားရတယ္။ ဘ၀အပ်က္ခံၿပီး ထိန္းထားၾကရတယ္။ အိမ္ေျခစြန္႔၊ ၿမိဳ႕စြန္တဲထိုးၿပီးမွ ခုခံထားၾကရတယ္။ ဒီလူနည္းစုထဲမွာ အႏုပညာရွင္ေတြပါတယ္။
မႏၲေလးရဲ႕စီးပြားေရးမွန္သမွ် အမ်ိဳးသားပိုင္စီးပြားေရးဟာ ေနာက္တန္းမွာပဲရိွေနတယ္။ မႏၲေလး ရြာေနျပည္ထိုင္ မိ႐ိုးဖလာစီးပြားေရးဆိုတာ စုန္းစုန္းျမဳပ္လုမတတ္ပဲ။ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာကေတာ့ မ်က္စိေအာက္မွာတင္ တ၀ုန္း၀ုန္းၿပိဳက်သြားသလိုပါ။ တန္ဖိုးထားသူ မႏၲေလးသားလူနည္စုကသာ အသံျပာမတတ္ ေျပာၾက၊ ဆိုၾက…။ လက္က မီးခိုးထြက္လုမတတ္ ေရးၾကသားၾကရေပမယ့္ အာဏာပိုင္အဆက္ဆက္က မသိက်ိဳဳးကၽြံ(သို႔မဟုတ္) သိသိႏွင့္ပင္ ေရနစ္ရာ၀ါကူထိုးၾကပါတယ္။ ႐ိုးရာပြဲလမ္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ရင္ ပြဲမိန္႔ရဖို႔ခက္ခဲ၊ လံုၿခံဳေရးေပးဖို႔ ျငင္းဆန္ေပမယ့္ ႏိုင္ကလပ္ေတြ၊ ကာရာအိုေကေတြ၊ ပါတီပြဲေတြကိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ တူသားေနာင္မယ္မ်ားကိုယ္တိုင္ ဖြင့္လွစ္ထားၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ျပယုဂ္ျဖစ္တဲ့ မႏၲေလးအတာသႀကၤန္ပြဲေတာ္ကို အာဏာပိုင္မ်ားကပဲ စံနစ္တက်ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့ၾကတာပါ။
ကိုယ္က်ိဳးအတၱစီးပြားကိုပဲ အရာရာေရွ႕တန္းတင္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ကာလႀကီးမွာ ေငြေၾကးနဲ႔ပဲဖိၿပီး မူလေတြကိုေဖ်ာက္ဖ်က္၊ အစြယ္အပြားေတြကိုပဲ ျမႇင့္တင္ယူခဲ့ၾကတာပါပဲ။ သမိုင္း၀င္ေစ်းခ်ိဳႀကီးကိုဖ်က္တယ္၊ ဘူသီးငါးေပါင္းေၾကာ္ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြနဲ႔ စူပါမားကတ္ႀကီးေတြေပၚလာတယ္။ သမိုင္း၀င္ ဆီးပန္နီဆရာေတာ္ ဗိမာန္ကိုဖ်က္တယ္၊ အမိုးေကာ့ဘံုေက်ာင္းႀကီးေတြ ျမင့္မားလာတယ္။ သမိုင္း၀င္ ကေနာင္မင္းသားႀကီးဂူကို ထိုးေကာ္ပစ္တယ္၊ ဘီယာဆိုင္ေတြ မိႈလိုေပါက္ေစတယ္။ သမိုင္း၀င္ သခင္ဗဟိန္းဂူကို တ႐ုတ္ေက်ာက္စိမ္းေစ်းကြက္နဲ႔ အစားထိုးအမႈန္႔ေခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီၾကားထဲ သမိုင္း၀င္က်ံဳးၿမိဳ႕႐ိုးျပအိုး ၄၈ ရပ္ကိုလည္း အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕စစ္တပ္အေမြကိုဆက္ခံကာ ဒီကေန႔အမ်ိဳးသားအစိုးရေခတ္အထိ စစ္တပ္ကအပိုင္စီးထားေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲ ရတနာပံုေခတ္ရဲ႕လက္ရာတစ္ခုအေနနဲ႔ က်န္ေကာင္းက်န္ရာက်န္ေနတဲ့ သမိုင္း၀င္ စက္ရွင္တံတားႀကီးကိုလည္း ေဗဒင္လိုလို ယၾတာလိုလိုနဲ႔ အုပ္တစ္ခ်ပ္သဲတစ္ပြင့္မွ်မက်န္ေအာင္ အစေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ျပန္တယ္။
ကိုင္း… ဒီလို ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ထင္တိုင္းက်ဲခဲ့တဲ့ အာဏာရွင္အုပ္စိုးမႈ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး ျပည့္သူ႕ကိုယ္စားလွယ္နဲ႔ အစိုးရဖြဲ႕တဲ့ ဒီမိုကေရစီေခတ္ကိုေရာက္ၿပီဆိုရင္ ဒီလိုပ်က္စီးမႈေတြ မရိွေစရေတာ့ဘူးလို႔ သာမာန္ျပည္သူတိုင္း သိရိွနားလည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ "မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ…"ဆိုတဲ့ ခၽြင္းခ်က္နဲ႔ပဲ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ကာကက မ်က္စိမွိတ္လိုက္ၿပီး ျပည့္သူ႕ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ေရြးခ်ယ္မႈကို လက္ခံခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္ပါလား…။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရသေလာက္ျပင္မယ္ဆိုတဲ့ စြန္႔လႊတ္မႈ၊ စြန္႔စားမႈစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လႊတ္ေတာ္ထဲ ျပည္သူ႕အားစစ္စစ္ႏွင့္ေရာက္သြားၾကတာပဲ မဟုတ္လား…။ ဘာပဲေျပာေျပာ… ၂၀၁၄ ဆိုတာ အစိုးရသက္တမ္း ၄ ႏွစ္ရိွပါၿပီ။
ေစာေစာကအစီရင္ခံသလို… ေရႊကိုယူသည္၊ ေငြကိုယူသည္၊ ၿပီးေတာ့ လူကိုပါယူသည္ ဆိုသလို… ဖ်က္ဆီးယူေဆာင္သြားၾကဖို႔ အခြံကၽြတ္က်န္ရတဲ့ "မႏၲေလး"ကို ျပည္သူ႕ကိုယ္စားလွယ္ႀကီးေတြကေကာ မကယ္တင္ၾကေတာ့ဘူးလား…။ အစိုးရသစ္ ၄ ႏွစ္သက္တမ္းမွာ ဒီကေန႔အထိဆိုရင္ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀း ၉ ႀကိမ္ ၉ ခါ က်င္းပၿပီး ထင္ပါရဲ႕။ ဒီကာလအတြင္း မႏၲေလးျပည္သူလူထုက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ေပးလိုက္တဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ႀကီးမ်ားထံက မႏၲေလးယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ပတ္သက္လို႔၊ မႏၲေလးအေမြအႏွစ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔၊ မႏၲေလးစီးပြားေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔၊ မႏၲေလးလူမႈ၀န္းက်င္နဲ႔ပတ္သက္လို႔၊ မႏၲေလးထိန္းသိမ္းကာကြယ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္လို႔၊ မႏၲေလးခုခံကာကြယ္မႈႏွင့္ပတ္သက္လို႔၊ မႏၲေလး႐ိုးရာဓေလ့နဲ႔ပတ္သက္လို႔ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ တစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ် ေရႊႏႈတ္ေတာ္က ျမြက္ဟေျပာဆိုေမးျမန္းတင္ျပျခင္း အလွ်ဥ္းမရိွခဲ့ပါဘူး။ အစိုးရသစ္ ၄ ႏွစ္ သက္တမ္းအတြင္းမွာပဲ ဖ်က္ၿမဲဖ်က္၊ ပ်က္ၿမဲပ်က္၊ ဆံုးၿမဲဆံုး၊ ႐ံႈးၿမဲ႐ံႈး၊ ဖိၿမဲဖိႏွင့္ အာဏာရွင္အစိုးရေျခရာႏွင့္ ဖ၀ါးေျခထပ္ဆဲပါပဲ…။
ဒီေတာ့… လာမယ့္ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္မွာ လက္ရိွအစိုးရသက္တမ္းကုန္ပါၿပီ။ ျပည္သူ႕ကိုယ္စားလွယ္အသစ္ေတြ ေရြးခ်ယ္ၾကရပါေတာ့မယ္။ ျပည္သူလူထုလက္ထဲမွာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ရိွပါလ်က္ႏွင့္ ပထမ ၅ ႏွစ္သက္တမ္းကို နမူနာယူၿပီး ျပည္သူလူထုအက်ိဳးကို တကယ္ေဆာင္ရြက္မယ့္ ျပည္သူ႕ကိုယ္စားလွယ္စစ္စစ္မ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္ၾကဖို႔ လိုအပ္ပါၿပီ။
ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ၄ ႏွစ္သက္တမ္းအရ မႏၲေလးအေနႏွင့္ ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့၊ ေရြးခ်ယ္သည္ဟုဆိုတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ကေတာ့ ငါးပါးသာမက သံဃာစင္ပါေမွာက္ခဲ့တာျဖင့္ ေျပာစရာမလို…၊ ႀကံဳခဲ့ရေလၿပီပဲ။
ဒါေၾကာင့္… တကယ္ မႏၲေလးကိုကာကြယ္မယ့္၊ မႏၲေလးကိုခုခံမယ့္၊ မႏၲေလးကိုကယ္တင္မယ့္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြေရြးႏိုင္ဖို႔ အခုကတည္းက ႀကိဳတင္ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြး၊ သံုးသပ္၊ စဥ္းစား၊ ဆံုးျဖတ္ထားၾကပါစို႔…။
ေျပာခ်င္တာက မႏၲေလးဆိုတာ နမူနာ…။
တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုးအတြက္ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကရေတာ့မယ္ အခ်ိန္ပါ…။
ဆူးငွက္

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...