ႏွင္းဆီ ပြင့္ဖတ္ေတြ ေပၚက လက္က်န္ အနာတရမ်ား

ဗိုလ္ နင့္  March 28, 2014 at 1:58am

၁။

မျဖစ္မေန ေတြ႕ၾကရမယ္ ဆိုေတာ႕လည္း မမနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပန္းပြင့္လွလွေလးေပၚက ပြင့္ခ်ပ္ေတြကို ႏွေမ်ာစြာ ေျခြခ်ေနၾကသလို စကားေတြကို တစ္လံုးခ်င္း၊ တစ္လံုးခ်င္း မကၽြံက်ေအာင္ ေျပာေနရတာပါပဲ။ မမက လွပါတယ္။ အရင္ကထက္ေတာင္ မမက ပိုလွလာသလိုပဲ။ မမ အရင္လိုပဲ မိတ္ကပ္ကို ပါးပါးေလး လိမ္းရံုေလး လိမ္းထားတယ္။ မမပါးေတြေပၚက အိစက္ေနတာထက္ ပိုတဲ႕ အထိအေတြ႕ကို ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြ သိၾကပါဦးမလား။ မမရဲ႕ မပိန္မ၀ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ခရမ္းေရာင္ ခပ္ပါးပါး အ၀တ္အစားတစ္စံုကို ၀တ္ထားတယ္။ မမ ဆံပင္ေတြ အရင္လို နက္ေမွာင္ျပီး အိစင္းေနတုန္းပဲ။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ အဲဒီ ဆံႏြယ္ေတြကို သိမ္းျပီး လည္တိုင္ တစ္ဖက္ဆီကို ပို႕လိုက္တိုင္း ဆံႏြယ္ေတြ ရွင္းလင္းျပီး က်န္ခဲ႕တဲ႕ လည္တိုင္လွလွေလးကို ကၽြန္ေတာ္ မနမ္းဘဲ မေနႏိုင္ခဲ႕ဘူး။


ေႏြဦးဟာ အရင္က ထက္ ပိုပူလာတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးရဲ႕ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္ေတြကို လူေတြ မသိမသာ ခံစားရင္း ႏြမ္းေျခာက္လာၾကတယ္။ အရင္ကဆို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေႏြဦးဟာ မမ ယူလာတဲ႕ ထီးတစ္ေခ်ာင္းေအာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကားတစ္စီးထဲ ေကာက္ခနဲ ၀င္လိုက္ရံုနဲ႕ ေအးျမသြားခဲ႕တာပဲ။ ခုထိေတာ႕ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထီးတစ္ေခ်ာင္း မေဆာင္ထားျဖစ္ေသးသလို၊ ကားတစ္စင္းလဲ မ၀ယ္ႏိုင္ေသးပါဘူး မမ။ မမက အရင္က စီးတဲ႕ မက္ခ္တူး ကားေလးအစား၊ ခုဆို မစ္ဆူဗစ္ရွီ အာဗြီအာ ကား အသစ္ေလး စီးေနျပီ။ မမ အရင္လို ထီးတစ္ေခ်ာင္း ေဆာင္ထားေသးလား။

“ကား မစီးခ်င္ပါဘူးဗ်ာ

လမ္းပဲ ေလွ်ာက္မယ္ ေတာ္ျပီ” လို႕ ျငင္းတတ္တဲ႕ ခပ္ေတေတ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ အတူသြားဖို႕ မမ အရင္က ထီးတစ္ေခ်ာင္းေဆာင္ထားခဲ႕ဖူးတယ္ေလ။

“မင္းမင္း

ဘာသင္တန္းတက္မလဲ မမထားေပးမယ္

ခုလို ေတေလ မေနနဲ႕ေတာ႕

ဆံပင္ေတြလည္း ညွပ္လိုက္ေတာ႕” တဲ႕။ တစ္ခါက ခပ္အိုက္အိုက္ ေအပရယ္လၾကီးရဲ႕ ငါးရက္ေျမာက္ေန႕မွာ ေျပာခဲ႕ဖူးတာ။

“ကၽြန္ေတာ္က ဘာသင္တန္း တက္ရမွာလဲ

ခုလိုပဲ ေအးေဆး ေနပါရေစဗ်ာ

ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီဆြဲမယ္

တစ္ေန႕က် ကၽြန္ေတာ္ ေအာင္ျမင္တဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာပါ

မမ မယံုဘူးလား ကၽြန္ေတာ့္ကို”

မမ ယံုခဲ႕လား။ မယံုဘူးလား ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္မေျပာဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕ရဲ႕ ညွိဳ႕အားပါလြန္းတဲ႕ မ်က္လံုးေတြနဲ႕ ေသခ်ာၾကည့္ေနခဲ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မမရဲ႕ အဲဒီအၾကည့္ေတြကို စြဲလန္းခဲ႕ပါတယ္ မမရယ္။ အဲဒီေန႕က မမကို ကၽြန္ေတာ္ နမ္းတယ္။ မမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္နမ္းတယ္။ မမကို ကၽြန္ေတာ္ ဖက္တယ္။ မမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ဖက္တယ္။ ယုတ္စြ အဆံုး ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြဟာ မမရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေတြအႏွံ႕အျပားထိ နယ္ကၽြန္ပစ္ခဲ႕တယ္။ မမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တေစၧတစ္ေကာင္ရဲ႕ ျပယုဂ္ပါ။ မမဟာ အႏၶတစ္ေကာင္နားမွာ လာပြင့္တဲ႕ ေမွာ္ဆန္လြန္းတဲ႕ ႏွင္းဆီပြင့္ တစ္ပြင့္ေပါ႕။



၂။

“မရဘူး လိုက္ခဲ႕ မမ

ကၽြန္ေတာ့္ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ မမကို မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တယ္”

“ျဖစ္ပါ႕မလား မင္းမင္းရယ္

ျပီးေတာ႕ ေတြ႕မယ့္ ေနရာက အရက္ဆိုင္ၾကီး”

“ဘာလို႕ မျဖစ္ရမွာလဲ မမရယ္

အရက္ဆိုင္ေပမယ့္ အဲဒီမွာ ထိုင္ၾကတာက

အႏုပညာရွင္ေတြခ်ည္းပါ

မမကို သူတို႕ ဘာမွ ေစာ္ကားမွာ မဟုတ္ဘူး

ျပီးေတာ႕ အႏုပညာသမားေတြဆိုတာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကသာ

ၾကမ္းခ်င္ၾကမ္းမယ္ ႏွလံုးသားနဲ႕ ေစတနာေတြက လူတကာထက္

ႏုပါတယ္ မမရဲ႕”

အဲဒီေန႕ ညေနေစာင္းၾကီး တိမ္ေတြ ေတာက္ခဲ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ကို အရက္ဆိုင္မွာ ပြင့္ခိုင္းရက္ခဲ႕တယ္။ မစၥတာဂစ္တာမွာ ေကာ္ဖီေသာက္တတ္တဲ႕ မမကို အညတရ လမ္းေဘး အရက္ဆိုင္ေလးမွာ မမကို ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ခိုင္းခဲ႕တယ္။

မမဟာ အဲလို ငေတေကာင္ ခပ္မိုက္မိုက္ေလးအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးမွာ ထိုင္ေပးခဲ႕တယ္။

“ဟား ဟား … ေဟ႕ေကာင္

ဒါလား မင္းခ်စ္သူဆိုတာ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႕

ေသးငံုျပီး ေျပာေတာင္ မယံုဘူး”

မမ နည္းနည္း တြန္႕သြားတယ္။ အဲဒီလို စကားေတြနဲ႕ မမ မယဥ္ပါးေသးဘူး။ မမ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ညစ္ခဲ႕သလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ႕ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သည္းခံျပီး ထိုင္ေပးခဲ႕တဲ႕ မမကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုခ်စ္ခဲ႕တယ္။ အဲေလာက္ပါပဲ။ တစ္ခါတုန္းက ေက်ာင္းျပီးေတာ႕မယ့္ ေဆးေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္နဲ႕ အသက္ႏွစ္ဆယ္ အရြယ္ ပန္းခ်ီဆရာ ေပါက္စရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ဆိုတာ အဲေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီထက္ မပိုခဲ႕ပါဘူး။ အဲဒီထက္လည္း မေလ်ာ႕ခဲ႕ပါဘူး။ လိုတိုး ပိုေလွ်ာ႕ လုပ္ရမယ့္ စီးပြားေရး စာရင္းဇယားေတြထဲမွာ မမနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ မပါခဲ႕ဘူး။



၃။

“မင္းမင္း ခဏေနာ္

အေရးၾကီး ဖုန္း၀င္လာလို႕” ဆိုျပီး မမ ဖုန္းေျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲက မမလို႕ ထပ္တလဲလဲ ေခၚေနေပမယ့္ ဒါဟာ မျဖစ္သင့္ေတာ႕တဲ႕ အမည္နာမ္စားတစ္ခုၾကီးပါ။ မမဟာ အရင္ထက္ပိုျပီး ရင့္က်က္လာခဲ႕ျပီပဲ။ မမရဲ႕ ရုပ္ရည္ဟာ အရင္ကထက္ ပိုတည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေနတယ္။ မမဟာ အရင္လို ကၽြန္ေတာ့္ကို မင္းမင္းလို႕ပဲ ေခၚေနတုန္း။

“ေဆာရီး မင္းမင္း” မမက ဖုန္းေျပာျပီးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ျပီး ေဆာရီးလုပ္ေနတယ္။

“ရပါတယ္ ..မမ….. ယု”

မမနဲ႕ ယုၾကားက တစ္စကၠန္႕ရဲ႕ ငါးပံု တစ္ပံုေလာက္ အကြာအေ၀းကို မမသတိထားမိျပီး ျပံဳးတယ္။

“ရပါတယ္.. မမလို႕ပဲ ေခၚႏိုင္ပါတယ္ မင္းမင္း” တဲ႕။

ကၽြန္ေတာ္ ေၾကကြဲရမွာလား မမ။

“ဟုတ္ကဲ႕”

တစ္ခါမွ အဲလို မယဥ္ေက်းဖူးေပမယ့္ ခုေတာ႕ သူစိမ္းတစ္ေယာက္အေပၚ ဆက္ဆံရသလို ကၽြန္ေတာ္ ယဥ္ေက်းရေတာ႕မွာ မဟုတ္လား မမ။ မမက အမည္မသိ အျပံဳးေတြနဲ႕သာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။

“မင္းမင္း …

မင္းမင္းဆီက ပန္းခ်ီကား ၀ယ္ခ်င္တယ္

ခု မမ လုပ္ေနတဲ႕ ရံုးခန္းမွာ decoration လုပ္ဖို႕

ပန္းခ်ီကား အခ်ိဳ႕လိုေနတယ္

ျပီးေတာ႕ ခုမမ ၀ယ္ထားတဲ႕ ေရႊေတာင္ၾကားက အိမ္မွာလည္း

မမ အခန္းထဲမွာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လိုတယ္

ဆိုေတာ႕ စုစုေပါင္း ၅ ကားေလာက္ လိုခ်င္တယ္

မင္းမင္း ဆြဲထားတာကိုပဲ မမ ၀ယ္ခ်င္တယ္

ေစ်းဘယ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ မမ ၀ယ္မယ္ မင္းမင္း”

“မမ”

“အင္း .. ေျပာေလ မင္းမင္း”

“မမ တျခား နာမည္ၾကီး ပန္းခ်ီဆရာေတြကို မမ ရွာသင့္တယ္

ကၽြန္ေတာ့္လို မေအာင္ျမင္ေသးတဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္မွာ

မမ ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္ထားလို႕လဲ

ဘာလဲ .. မမမွာ ပိုက္ဆံရွိလို႕ ပိုက္ဆံေပး၀ယ္ျပီး

ေခ်ာင္ထိုးထားလိုက္လည္း ျဖစ္တယ္လို႕ ထင္ထားတာမ်ားလား”

မမက ရယ္ပါတယ္။ သူ႕ရယ္သံေတြဟာ ေလွာင္ရယ္သံေတြေတာ႕ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။

“မင္းမင္းရယ္

မင္း အရင္လိုပဲေနာ္ ..

မမ .. အဲဒီ အက်င့္ေတြကို စြဲလန္းခဲ႕တာပါ

မမလည္း ခု အိမ္ေထာင္က်ျပီးသား အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါျပီ

မင္းမင္းကို တစ္စံုတစ္ခု ကူညီေပးခ်င္ေနတဲ႕ ဆႏၵကို မင္းမင္း မျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ဘူးလား”



၄။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မမ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ႕ပါတယ္။ မမ အိမ္ေထာင္က်သြားျပီဆိုတဲ႕ စကားေၾကာင့္လား၊ တစ္ခါမွ မမကို မျဖည့္ဆည္းခဲ႕ဘဲ ေတခဲ႕ ေလခဲ႕ဖူးတဲ႕ အတိတ္ေတြ ေၾကာင့္လား မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေတာ႕။ ခဏေနေတာ႕မွ မမက စကားတစ္ခြန္းကို မခ်င့္မရဲ ေျပာလာတယ္။

“မင္းမင္း….

မမနဲ႕ တစ္ညတုန္းက ေရးခဲ႕တဲ႕ ပန္းခ်ီကားေလးေရာ” တဲ႕။

“မမ …”

မမက ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ႕ မ်က္လံုးေတြနဲ႕ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ စကား နားေထာင္ေနတယ္။

“အဲဒီညက ပန္းခ်ီကားကို ကၽြန္ေတာ္ မီးရိႈ႕လိုက္ျပီ

ၾကာျပီပဲ မမ

အဲဒီပံုကို ၾကည့္ၾကည့္ျပီး ဖီးလ္ျပန္တက္ေနမယ့္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္လို႕

မမက ထင္ေနလို႕လား”

“ႏိုးႏိုး … မဟုတ္ဘူးေလ ..

မမက ျပန္လိုခ်င္လို႕ပါ …

မင္းမင္းရဲ႕ လက္ရာဟာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္

မမ ပန္းခ်ီအေၾကာင္း သိပ္နားမလည္ပါဘူး”



၅။

မမရဲ႕ ဆႏၵတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ေလ်ာခဲ႕ပါတယ္။

“မမ ျဖစ္ရဲ႕လား

မမ တကယ္ ျဖစ္တယ္ေနာ္

ကၽြန္ေတာ္ ဘာေကာင္လဲ မမသိတယ္ေနာ္

ျပီးေတာ႕ မမရဲ႕ အမ်ိဳးသားနဲ႕

ျပီးေတာ႕ … ျပီးေတာ႕ ……………”

မမက ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္ကို သူ႕လက္ဖ၀ါးတစ္ခုနဲ႕ ပိတ္လိုက္တယ္။

“ဘာမွ မေျပာနဲ႕ေတာ႕

မင္းမင္း မီးရိႈ႕လိုက္တဲ႕ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ကို ပဲ မမလိုခ်င္တယ္

ဆြဲျပီးရင္ မင္းမင္း ဟိုး တစ္ညလိုပဲ မင္းမင္း အိမ္ျပန္ပါ

ျပီးေတာ႕ မင္းမင္းအတြက္ အႏုပညာေၾကးတစ္ခုခု သတ္မွတ္ေပးခဲ႕ပါ

ေနာက္ရက္ ရံုးက သြားထုတ္လိုက္ပါ မင္းမင္း”

ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကို ပိတ္ဆို႕ထားတဲ႕ မမ လက္ဖ၀ါးႏုႏုေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရွင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ မမကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ မမက လွပါတယ္။ အဲဒီထက္ပိုျပီးေတာ႕ မမက လွပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထက္ေတာ႕ မပိုေတာ႕ပါဘူး။

“ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီ ဆရာတစ္ေယာက္ပါ မမ

ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ျခင္းနဲ႕ အတူတူ ေနာက္ ထပ္မရွိတာက

လူမႈေရး အရႈပ္အရွင္းပါ

မမ ဆႏၵကို ကၽြန္ေတာ္ ျဖည့္ဆည္းေပးပါမယ့္”

ကၽြန္ေတာ့္စကားၾကားေတာ႕ မမဟာ သူရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ၀တ္စားထားတဲ႕ အ၀တ္အစားအားလံုးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ရင္း။





- ရင္နင့္ေအာင္ -