အခ်စ္ ေမြးေန႔မွာ ဖတ္ဖို႔စာ

March 24, 2014 at 7:22am

အခ်စ္ေရ…

ဘ၀မွာ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လို႔ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာေတြ (ကိုယ္ေျပာေနက် စကားနဲ႔ဆို inner circle) စာရင္းထဲမွာ အခ်စ္က ဟိုးထိပ္နားမွာ ရွိေနခဲ့တာ။ မူလတန္းေက်ာင္းသူဘ၀ထဲက စျပီး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့ ရတာဆုိေတာ့ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တို႔အသက္ ဆယ္ႏွစ္ပဲထား၊ အခု ျပန္တြက္ၾကည့္ရင္ တစ္ေယာက္ကိုု တစ္ေယာက္ သိကြ်မ္း ခင္မင္လာခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းသက္တမ္းဟာ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ျပီ။
မူလတန္း၊ အလယ္တန္းနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ေတြမွာ စာသင္ခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ နီးနီးကပ္ကပ္ေနခဲ့ရတဲ့ႏွစ္ေတြ ရွိသလို တစ္ေယာက္ တစ္ခန္းစီ ကြဲေနခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြလည္းရွိေပါ့…။ ဒါေပမဲ့လည္း ဆယ္တန္းကို တစ္ႏွစ္တည္းေအာင္၊ တစ္ေက်ာင္းတည္းထြက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ ရင္းႏွီး ခင္မင္မွဳအတိုုင္းအတာကို အထူးေျပာစရာ လိုမယ္မထင္ပါဘူး။

ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ကိုယ္ တစ္ေက်ာင္းစီ ေ၀းသြားခဲ့ၾကေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆံုၾကတဲ့ပြဲေတြတိုင္းမွာ၊ ႏွစ္စဥ္က်င္းပတဲ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲေတြတိုင္းမွာ တရင္းတႏွီး ျပန္ေတြ႔ၾကစျမဲ။ စလို႔ ေနာက္လို႔ ရယ္စရာေတြေျပာလို႔ ေပါ့ပါး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကစျမဲ။ အင္မတန္ ေပ်ာ္တတ္ျပီး သြက္လက္ ေပါ့ပါးတဲ့၊ ရယ္စရာေတြ ဟာသေတြ ေျပာတတ္ျပီး ပြင့္လင္းစြာနဲ႔ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်စ္ကို သူငယ္ခ်င္းအားလံုုးက ခ်စ္ၾက ခင္ၾကတယ္။ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းဘ၀မွာ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လိုု႔ ကိုုယ္ မွတ္မိေနတာတစ္ခုကေတာ့ ပန္းခ်ီစာလံုးေလးေတြလို လွလွေလး ေရးတတ္တဲ့ အခ်စ္ရဲ႕ လက္ေရးပါ။

ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့၊ အျမဲတမ္းသတိရ၊ သတိရလိုုက္တိုုင္းလည္း အျမဲ ျပံဳးေပ်ာ္ေစတဲ့အခ်ိန္တစ္ခုကေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ဆယ့္သံုးေယာက္ အတူတူသြားခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ညအိပ္ သံုုးရက္ ေခ်ာင္းသာခရီးပါပဲ။ အဲဒီခရီးဟာ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ပိုုျပီး နီးကပ္၊ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္ ပိုသိျပီး ရင္းႏွီးမွဳေတြ တိုးလာတဲ့ ခရီးပဲ။ အဲဒီခရီးမွာ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိခဲ့တာေတြကေတာ့ အခ်ိန္တိုင္း လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတာ၊ အသံေကာင္းျပီး သီခ်င္းေတြအမ်ားၾကီး ဆိုတတ္တာ၊ ေျပာစရာရွိရင္ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ပြင့္လင္းစြာ ေျပာတတ္တာ၊ ဘာေျပာေျပာ စိတ္မဆိုးတတ္ပဲ ေျပလည္ျပီး သိပ္လည္း သေဘာေကာင္းတတ္တာေတြပါ။

အဲဒါျပီးေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ ကိုယ္ေရစက္ပါတာမို႔ ဒီကြ်န္းပိစိမွာ ျပန္ဆံုၾကျပန္တယ္။ အဲဒီတုန္းက အခ်စ္က ဟိုုး အေရွ႕ဖက္အစြန္မွာ ေနတာေနာ္။ ကိုယ္ေနတာက အေနာက္ဖက္မွာ၊ ခရီးက နည္းနည္းလွမ္းေတာ့ မၾကာခဏမေတြ႔ႏိုင္ၾကေပမဲ့ အဆက္အသြယ္ေတာ့ မျပတ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အခ်စ္တို႔ အေနာက္ဖက္ကို ေျပာင္းလာတယ္။ အရင္ကထက္ ပိုေတြ႔ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္း အရင္း ႏွစ္ေယာက္ ဒီကိုုထပ္ေရာက္လာတယ္ (အခုုေတာ့ တစ္ေယာက္ ျပန္သြားျပီ)။ ကိုယ္တို႔ အရင္ကထက္ ပိုျပီးနီးလာၾကတယ္။ မၾကာခဏလည္း ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။

ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕  အနီးကပ္ဆံုးအခ်ိန္ကိုျပပါ ဆိုရင္ေတာ့ အခ်စ္ကို ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခု လုပ္ေပးျဖစ္ျပီး ခ်စ္ၾကည္ေအး ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ အခ်စ္ စာစေရးတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။ သားသား စားခ်င္တာ စားလို႔ရျပီ ဆိုတဲ့ ဦးမိုးဒီရဲ႕ စကားလို အခ်စ္ကလည္း မီးမီး ေရးခ်င္တာ ေရးလို႔ရျပီ လို႔ ထေအာ္ေတာ့ မတတ္ ေပ်ာ္တယ္လို႔ေျပာခဲ့တာ ခုထိ မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ အခ်စ္နဲ႔ေတြ႔တိုင္း ဒါမွမဟုတ္ ဖုန္းေျပာၾကတိုင္း ဘေလာ့ဂ္ေရးရာ အေကာင္း အဆိုုး အျဖာျဖာကို တိုးတိုးေဖၚ တီးတိုုး တိုင္ပင္ေဖၚ တိုုင္ပင္ဖက္ေတြ အျဖစ္နဲ႔ မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတာ အခုခ်ိန္အထိပါပဲ။ (မွတ္ခ်က္ - အတင္းမ်ား ေျပာျခင္း လံုုးဝမဟုတ္၊ သတင္းမ်ား ဖလွယ္ျခင္းသာ ျဖစ္၏)

ကိုုယ္တိုု႔အဲလိုုေတြ တတြတ္တြတ္နဲ႔စကားေကာင္းေနတိုုင္း သူငယ္ခ်င္း သီသီက နင္တိုု႔ဟာေတြ ေနာက္မွ ေျပာဟာ… လိုု႔ စိတ္တိုုခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ပြစိပြစိ လုုပ္တတ္ေသးတာ သတိရေတာ့ ရယ္မိတယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ စာေရးအားသိပ္ေကာင္းျပီး စိတ္ကူး အေတြး သိပ္ေကာင္းတဲ့၊ ဟာသဥာဏ္ရႊင္တဲ့၊ အဖြဲ႔အႏြဲ႔၊ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ အခ်ိတ္အဆက္ေကာင္းျပီး သရုုပ္ေဖၚ သိပ္ပိုင္ႏိုင္တဲ့ အခ်စ္ရဲ႕လက္ရာေတြကို အမ်ားၾကီး ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာလည္း အခ်စ္ရဲ႕လက္ရာေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႔လာရတယ္။ အခ်စ္က ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေကာက္ရိုးမီးလို ဟုန္းကနဲ ေတာက္ျပီး ခဏေနရင္ ျငိမ္သြားတတ္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို္ယ္ ေျပာေလ့ရွိခဲ့ေပမဲ့ စာေရးတဲ့ အလုပ္အေပၚမွာေတာ့ အခ်စ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေကာက္ရိုးမီး မဟုတ္ပါဘူးလိုု႔ ကိုုယ္ရဲရဲၾကီး ေျပာႏိုုင္ပါတယ္။ ေျပာရရင္ စာေရးရံုမက ဓါတ္ပံုရိုက္တာ၊ ပန္းခ်ီဆြဲတာ၊ ဂစ္တာတီးတာ၊ သီခ်င္းဆိုတာ အားလံုး အခ်စ္ ေကာင္းေကာင္း ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ ကိုယ္က အခ်စ္ကို ေဘးကေန သေဘာတက် ၾကည့္ေနရတာ…။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အခ်စ္မွာရွိေနတဲ့ မဟုတ္မခံ စိတ္ကေလး၊ ေျပာစရာရွိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ထဲမွာ သိမ္းမထားပဲ Do or Die ခ်က္က် လက္က် ျပန္ေျပာတတ္တဲ့ သတၱိေလးနဲ႔ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရွိတတ္တာေလးကိုလည္း အင္မတန္ သေဘာက်ခဲ့ရတာ။ ကိုယ္က မေျပာရဲ မဆိုရဲနဲ႔ တစ္ခုခုဆို ေၾကာက္ဖို႔ပဲ သိတဲ့သူေလ…။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္က အခ်စ္ကို အားကိုးတာ… အဟိ

တကယ္ပါ… အခ်စ္က တကယ္ သတၱိရွိတာပါ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကိုလည္း မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္သူပါ။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါတဲ့သူ၊ ကုသိုလ္လည္း ေကာင္းတဲ့သူပါပဲ။ အခုဆိုရင္ အခ်စ္က ဘ၀မွာ အမွတ္တရရယ္လိုု႔ ညႊန္ျပစရာ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ကိုုလည္း ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ထုတ္ျပီးျပီ။ ေနာက္ကိုလည္း အခ်စ္ရဲ႕လက္ရာေတြကို စာအုပ္ကေလးေတြအျဖစ္နဲ႔ ထပ္ျမင္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္။

အဟဲ… ျပီးေတာ့ အခ်စ္ရဲ႕လက္ရာစစ္စစ္ ေနာက္တစ္ခုကိုလည္း ကိုယ္ သိပ္ၾကိဳက္တာ။ အဲဒီလက္ရာေလးနဲ႔ မၾကာခဏ ေတြ႔ရဆံုုရဖိုု႔ကိုုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္ဆိုုတာ ယံုုပါ။ အဲဒါကေတာ့ အခ်စ္ မၾကာခဏ လုပ္ေကြ်းတတ္တဲ့ အစံုသုပ္နဲ႔ ဘူးသီးဟင္းခါး ပူပူေလး ပါ…။ (ေခါင္းေလးငံုု႔ရင္း ခပ္တိုုးတိုုးေျပာ)

အစံုသုပ္တို႔ ထံုးစံအတိုင္း အမ်ိဳးအမည္စံုုလင္လွတဲ့ ပါ၀င္ပစၥည္း အားလံုုးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ မပ်င္းမရိနဲ႔ လွလွပပ လွီးခြ်တ္ျပီး အခ်ဥ္ရည္မ်ားမ်ားနဲ႔ သုုပ္ထားတဲ့ အခ်စ္ရဲ႕ လက္ရာ။ အဲဒီ အခ်ဥ္ရည္ မ်ားမ်ားကိုမွ ကိုယ္နဲ႔ ဗစ္နဲ႔က အခ်စ္ မသိေအာင္ အခ်ဥ္ရည္ေတြကို ဟင္းရည္ ဆမ္းသလို ရႊဲေနေအာင္ (ဇြန္းနဲ႔ ခပ္ေသာက္လိုု႔ မရရံုုတမယ္) ထပ္ ဆမ္းစားၾကေသးတာ သတိရတယ္။ အခု ဒီစာကိုေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္ျပီး စားခ်င္ေနတာ သိလား…။ (ဤကား စကားေခၚျခင္း)

မနက္ျဖန္ မတ္လ ၂၅ ရက္ အခ်စ္ရဲ႕ေမြးေန႔အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ဒီစာေလးကို အမွတ္တရ ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ရဲ႕ ၄၅ႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာေမြးေန႔မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္
အခုလိုပဲ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္း လွပ သြက္လက္ျပီး ဘ၀မွာ အလိုရွိအပ္ ေတာင့္တအပ္တဲ့ ဆႏၵမွန္သမွ် ျပည့္စံုဖို႔၊
စိတ္၏ ခ်မ္းသာျခင္း ကိုယ္၏ က်န္းမာျခင္းနဲ႔ ျပည့္စံုဖို႔၊
အနားမွာရွိတဲ့ ပါရမီျဖည့္ဖက္ လက္တြဲေဖၚနဲ႔အတူ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုး ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာ အတူ လက္တြဲ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားႏိုင္ေစဖို႔၊
အခ်စ္က ခ်စ္ျပီး အခ်စ္ကိုု ခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႔လည္း အခုုထက္ ပိုုတိုုးျပီး ခ်စ္ခင္ႏိုုင္ေစဖိုု႔၊
အခုထက္ပိုျပီး သပ္ရပ္လွပတဲ့ စာေကာင္းေပမြန္ေတြ အမ်ားၾကီး ေရးႏိုင္ေစဖို႔၊
အခုထက္ပိုျပီး ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ စာေရးဆရာမၾကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေစဖို႔
လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းတယ္ေနာ္…။



Happy Birthday အခ်စ္….!!!

ခ်စ္တဲ့

သက္

(၂၄ မတ္ ၂၀၁၄)