''ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ ယုံၾကည္ျခင္း'' (ယုယ)

မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား

ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ဘ၀ေတြမႇာ သူနဲ႔အတူတူေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ေတြရႇိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖမရႇိတဲ့
တဒဂၤကာလေလးမႇာ ကုိယ္တုိ႔မိသားစုနဲ႕အတူေပးဆပ္ခဲ့သူေတြလည္း အမ်ားအျပားပါပဲ။


* * * * *

လူေတြလာေခၚတယ္။ အေဖလုိက္သြားတယ္။ တိတ္တဆိတ္ပါပဲ။ ညဆုိတာ မေကာင္းမႈကုိ ဖိတ္ေခၚေလ့
ရႇိတယ္လုိ႔ ဆုိၾကေသးတယ္ဆုိရင္ ကုိယ္တုိ႔မိသားစုအတြက္ မေကာင္းမႈကုိ ေခၚလာေပးတဲ့ညကုိ မုန္းရမလုိလုိ။
ဘာမႇေျပာခြင့္မရလုိက္ဘဲ အေဖနဲ႔အတူ အေဖ့ရဲ႕ကုတ္အက်ၤ ီအမည္းၾကီးက ထပ္ၾကပ္မကြာလုိက္ပါသြားခဲ့တယ္။
ကုတ္အက်ၤ ီအမည္းၾကီးဟာလည္း သူ႕သခင္ရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကုိ အျပည့္အ၀ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။

မနက္က်ေတာ့ အေမငုိေနမလားမသိခဲ့ပါဘူး။ ငယ္ေသးတဲ့ ကုိယ္တုိ႔ညီအမႏွစ္ေယာက္ သိမႇာစုိးလုိ႔ထင္ပါရဲ႕။
အေဖမရႇိတဲ့ရက္ေတြမႇာ အေမငိုတာ တစ္ခါမႇမျမင္ဖူးဘူး။ (အေမဟာ စိတ္ဓာတ္ခုိင္မာတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နုိင္သလုိ
ေယာက္်ားလုပ္သူရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကုိ အျပည့္အ၀ ေထာက္ခံတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။)

ပထမဆုံးရင္ဆုိင္ရတာကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ကစားေဖာ္ကေလးေတြရဲ႕ စကားသံေတြပါပဲ။
အဲဒီေန႔က အစ္မလုပ္သူ ငုိၿပီးအိမ္ေပၚေျပးတက္လာတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ဦးေလးက အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကုိ
စိတ္ဆုိးၿပီးေျပာတယ္။
''ကေလးကုိ မဟုတ္တာေတြ မေျပာၾကပါနဲ႔''တဲ့။ ေနာက္ေန႔က် အစ္မတစ္ေယာက္ ကေလးေတြရဲ႕
သဘာ၀အတုိင္း သူငုိခဲ့ရတာကုိေမ့သြားၿပီး အဲဒီကေလးေတြနဲ႔ ေဆာ့ၿမဲ၊ ကစားၿမဲပါပဲ။ ကုိယ္ကေတာ့
ငယ္ငယ္ကတည္းက ခပ္စြာစြာမုိ႔ ''ငါ့အေဖက နုိင္ငံၿခားသြားေနတာဟဲ့''လုိ႕ ကစားေဖာ္
ကစားဘက္ေတြကုိ ျပန္လည္ေခ်ပဖူးတယ္။

အဲဒီတုန္းက ကုိယ္ ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးတာ။ သုံးႏွစ္ဆုိတဲ့အရြယ္ဟာ အေဖ့ရဲ႕ခ်ီပုိးတာကုိခံရမယ့္
အရြယ္ပဲရႇိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္သုံးႏွစ္ကေန ငါးႏွစ္အတြင္း အေဖ့ရဲ႕ခ်ီပုိးမႈကုိ ခဏတာ
ဆုံးရႈံးခဲ့ရတယ္။ အေဖ့ရဲ႕အိပ္ရာ၀င္ပုံျပင္ေတြလည္း နားမေထာင္ရေတာ့ဘူး။ အေမ့ခမ်ာေတာ့
ႏွစ္ေယာက္စာေျပာရလုိ႔ ေတာ္ေတာ္ေမာခဲ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အေမေျပာတဲ့ပုံျပင္ေတြထဲမႇာ အေဖ
ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမႇာလဲဆုိတာ မပါတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ပုံျပင္ေတြထဲမႇာ
အေဖက ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးစီးလုိ႔ေပ့ါ။

* * * * *

ဒီအေၾကာင္းေျပာမယ္ဆုိရင္ အဘြားရဲ႕ေၾကြပုိက္ဆံဗူးေလး မပါရင္မျဖစ္ဘူး။ အဘြားရဲ႕ပုိက္ဆံဗူးေလးမႇာ
ပုိက္ဆံေတြရႇိတယ္။ ကုန္သြားရင္ လာလာထည့္ေပးတဲ့ သူေတြလည္းရႇိတယ္။ ဘ၀ရဲ႕မႇတ္တမ္းတင္ရမယ့္
ေက်းဇူးရႇင္ေတြပါပဲ။ အေဖ့ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သူ႕ရဲ႕မိန္းမလုပ္သူက အဘြားရဲ႕ပုိက္ဆံဗူးေလးထဲ ေငြျဖည့္ေပးရင္း
အေဖ့ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြအေပၚမႇာ အားေပးခဲ့တယ္။ အျခားအျခားေသာေက်းဇူးရႇင္ေတြလည္း ရႇိပါေသးတယ္။
အေဖ့စာမူေတြကုိ အခေၾကးေငြအမ်ားၾကီးေပးၿပီး လာ၀ယ္တာမ်ိဳး၊ အေၾကာင္းရႇာၿပီး စာမူခေတြေပးတာမ်ိဳးေပါ့။
(လမ္းေတြ႕ရင္ေတာင္ေခၚရမႇာစုိးလုိ႔ မ်က္ႏွာလြဲခဲ့တဲ့သူေတြလည္း တစ္ပုံတပင္ပါ။)

အဲဒီတုန္းက ကုိယ္တုိ႕အိပ္မႇ အေဖ့အတြက္ ငပိေၾကာ္ေလးေတြကုိ အေမထေၾကာ္ခဲ့တယ္။ အေမဟာ
သမီးေတြရဲ႕ႏုနယ္ေသးတဲ့စိတ္ကေလးေတြ မနာက်င္ေစဖုိ႔ အပင္ပန္းခံခဲ့တယ္ဆုိတာ မလြဲနုိင္ပါဘူး။ (အခု
ကုိယ့္အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေရာက္မႇ အေမက သူအဲ့လုိလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာၿပခဲ့တာပါ။) အေမနဲ႕အတူ
အေမ့ငပိေၾကာ္ေလးကလည္း အေဖ့ကုိေထာက္ခံခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ တကယ္ဆုိ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေမဟာ
ငယ္ေသးတယ္လုိ႔ပဲေၿပာရမယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ရုိက္ခတ္မႈကုိလည္း ေခါင္းမာသူပီပီ ခံနုိင္ရည္ရႇိခဲ့ပုံရတယ္။
အေမ့ရဲ႕ ကုသုိလ္ကံေလးနဲ႕ အေဖ့ရဲ႕မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြေၾကာင့္သာ ထမင္းေတာ့မငတ္ခဲ့တာ။

သူမ်ားေတြ အစာေရစာရႇားပါးေနတဲ့အခ်ိန္မႇာေတာင္ ကုိယ္တုိ႔ ၀၀လင္လင္ စားခဲ့ရတယ္။ ေဆးဆုိလည္း
လုိအပ္သလုိေသာက္ခြင့္၊ က်န္းမာစြာ ေနထုိင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဒီလုိဆုိ အေဖ့လုပ္ရပ္အေပၚ ကံၾကမၼာကပါ
အားေပးအားေျမွာက္လုပ္ခဲ့တာမ်ားလားမသိ။ အဘြားဟာလည္း အေဖမရႇိတဲ့အခ်ိန္မႇာ တံတုိင္းတစ္ခုပါပဲေလ။
သူဟာ က်န္ရႇိေနတဲ့ ကုိယ္တုိ႕ မိသားစုသုံးေယာက္ကုိ ေစာင့္ေရႇာက္ခ့ဲတယ္။ ကာကြယ္ခဲ့တယ္။ အဘြားနဲ႔
အေမတစ္ခါမႇစကားမ်ား၊ ရန္ျဖစ္တာ မေတြ႕ဖူးတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္
ခ်စ္ခင္ၾကတယ္ဆုိတာ ယုံမႇားစရာမရႇိပါဘူး။ (ကမၻာေပၚမႇာ အခ်စ္ခင္ဆုံး သမီးေယာကၡမအျဖစ္
ဂင္းနစ္စံခ်ိန္ေတာင္တင္ႏိုင္ပါတယ္။) အဘြားဟာ ကုိယ္တုိ႕မိသားစုကုိ ေစာင့္ေရႇာက္ရင္းနဲ႔
အေဖ့လုပ္ရပ္အေပၚ အျပည့္အ၀ေထာက္ခံခဲ့တယ္။

* * * * *

မနက္တုိင္း ကုိယ့္ဘၾကီးလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေရႇ႕ကျဖတ္ရတာ ရင္တခုန္ခုန္ပဲ။ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဘႀကီးက
ကုိယ္တုိ႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကုိ အေဖမရႇိတဲ့ေန႔ကစၿပီး မနက္တုိင္း မနက္စာတာ၀န္ယူခ့ဲတယ္။
ေန႔တုိင္းေကြ်းတယ္ဆုိေပမယ့္ သြားမယူရဲဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘၾကီးကဆုိင္မႇာလူက်ေနလုိ႔
ကုိယ္တုိ႕ကုိေမ့ၿပီးမ်ား မေခၚမိရင္ အဲဒီေန႕ေတာ့ ဆုိင္ေရႇ႕ကေန ဘၾကီးမျမင္ ျမင္ေအာင္
အေခါက္ေခါက္အခါခါျဖတ္ၿပီသာမႇတ္ေတာ့။ အေဖ့အစ္ကုိေတြအားလုံး ညီျဖစ္သူရဲ႕လုပ္ရပ္ေပၚမႇာ
သူတုိ႕တတ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ အားေပးေထာက္ခံခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။

* * * * *

တစ္ခုေသာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကုိေတာ့ အေမက အခုခ်ိန္ထိေမ့မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေန႕က
အေမနဲ႕ကုိယ္တုိ႕ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ကားဂိတ္မႇာ ကားေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဒ႑ာရီရုပ္ရႇင္ ဇာတ္ကား
ေခတ္စားေနခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ အဲဒီကားၾကည့္ဖုိ႕ ကုိယ္တုိ႔ပူဆာတာနဲ႕ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကုိ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။
အေမက သမီးႏွစ္ေယာက္ကုိ လက္ဆြဲလုိ႕ေပါ့။ (တကယ္ဆုိ အေဖကသမီးတစ္ေယာက္ကုိလက္ဆြဲ၊ အေမကလည္း
သမီးတစ္ေယာက္ကုိ လက္ဆြဲလုိ႔ဆုိၿပီး အေမစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေသးလား။ သတိရေနရႇာမလားေတာ့မသိပါ။)

ကားေစာင့္ေနတုန္း ဦးေလးနဲ႔သူ႕မိန္းမ အျပင္သြားစရာရႇိလုိ႔ ကားနဲ႕ထြက္လာရင္း ကုိယ္တုိ႕ကိုျမင္ေတာ့
ရုပ္ရႇင္ရုံလုိက္ပုိ႔ေပးဖုိ႔ ကားေပၚေခၚတင္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးေလးရဲ႕မိန္းမလုပ္သူက သူသြားစရာရႇိတာ
ေနာက္က်မယ္၊ ေတာ္ၿပီမသြားေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ေျပာဆုိေနတာနဲ႔ ကုိယ္တုိ႕သားအမိသုံးေယာက္ တစ္ေယာက္လက္
တစ္ေယာက္ဆြဲလုိ႔ တာေမြမႇာပဲဆင္းေနခဲ့ရတယ္။ ကုိယ္တုိ႕ကေတာ့ ကေလးပီပီ ဘာမႇနားလည္တာမဟုတ္။
ဆင္းဆုိေတာ့လည္း ဆင္းလုိက္ၾကတာပဲ။ အေမကေတာ့ အားငယ္သြားရႇာမႇာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မႇာ အေဖ့ကုိ
ပုိၿပီးေတာင္ သတိရသြားအုံးမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္တို႔ညီအစ္မက ငယ္ေသးတာမုိ႔ ဘာမႇမသိဘူး။
အခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာ ဘယ္ေလာက္ပ်က္သြားမလဲ။ စိတ္အား
ဘယ္ေလာက္ငယ္သြားမလဲဆုိတာ ေတြးၾကည့္ရင္းေတာင္ ရင္ထဲမေကာင္းျဖစ္မိတယ္။

အဲဒီေန႔က ဒ႑ာရီရုပ္ရႇင္ဇာတ္ကားၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။ ဇာတ္ကားေကာင္းတစ္ခုမုိ႕
ရင္ထဲစြဲက်န္လုိ႔ေနတယ္။ အဲဒီဇာတ္ကားနဲ႔အတူ သူမ်ားကားေပၚက ခပ္ကုတ္ကုတ္ဆင္းသြားခဲ့ရတဲ့
ကုိယ္တို႕မိသားစုရဲ႕အျဖစ္ပ်က္ကလည္း ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အထိ ရင္ထဲစြဲက်န္ေနဆဲပါပဲ။ ဒ႑ာရီဇာတ္ကား
တီဗီြကလာတုိင္း အမႇတ္ရေနေတာ့တာပါပဲေလ။ အခုခ်ိန္မႇာ ကုိယ္တို႔ ကုိယ္ပုိင္ကားစီးႏိုင္ေနပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္ဦးေလးရဲ႕မိသားစုကုိ အတတ္ႏိုင္ဆုံးကုိယ္တို႔ကားနဲ႔ လုိရာခရီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ
လုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ခံစားခဲ့ရသလုိ သူတုိ႔မခံစားရေအာင္ပါ။ ကုိယ္တုိ႔
ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္ရမယ္မဟုတ္လား။

အေဖယုံၾကည္တဲ့လမ္းေပၚမႇာ ပန္းခင္းလမ္းေတြရႇိသလုိ၊ လမ္းၾကမ္းေတြကလည္း မနည္းမေနာပဲ။
ဒါေပမယ့္ အဘြားရယ္၊ အေမရယ္၊ ကုိယ္တုိ႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ရယ္ တစ္ေယာက္လက္
တစ္ေယာက္တြဲလုိ႔ အေဖ့ကုိယုံၾကည္တဲ့စိတ္နဲ႕ အဲဒီလမ္းကုိ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေလွ်ာက္လႇမ္းခဲ့ၾကတယ္။

* * * * *

ပထမအၾကိမ္ အဘုိးေဆးရုံတက္တုန္းကေတာ့ အေဖကုိယ္တုိင္ေဆးရုံေစာင့္ခဲ့တယ္။ ျပဳစုခဲ့တယ္။
ဒုတိယအၾကိမ္ ေဆးရုံတက္တဲ့အေခါက္မႇာေတာ့ အဘုိးနားမႇာ ကုိယ့္အေဖ ေနမေပးနုိင္ေတာ့ဘူးေလ။
ေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မႇာ လူေတြဟာ ပုိၿပီးစိတ္အားငယ္တတ္တယ္။အားကုိးရႇာခ်င္ၾကတယ္ဆုိရင္ အဘုိး
စိတ္ထဲ သူ႕သားကုိ ဘယ္ေလာက္ေတာင္သတိရရႇာမလဲ။ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေတြ႕ခ်င္ရႇာမလဲမသိ။

သူ႕သားကုိေတြ႕ရင္
''ငါလခြီးထဲမႇ မင္းဘယ္ေရာက္ေနတာလဲကြ''
လုိ႔ ေျပာခ်လုိက္ေလမလား။
''ငါ့ေျမးေတြနဲ႕ငါ့ေခြ်းမကုိ မင္းပစ္ထားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲကြ''
လုိ႔ ကရုဏာေဒါေသာနဲ႔ဆုိေလမလားမသိပါ။ အဘုိးဟာ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အထိ သူ႕သားကုိမေတြ႕၊
မျမင္လုိက္ရရႇာဘူး။ သူ႕သားကုိ သူေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရႇိလုိက္မလဲ။
ေနာက္ၿပီး အေဖယုံၾကည္ခဲ့တဲ့လမ္းကုိ အဘုိး ယုံၾကည္ခဲ့ရဲ႕လားဆုိတာကုိေတာ့ အဘုိးကုိေမးမႇသာ
အတိအက်သိပါလိမ့္မယ္။ သားေတြကုိ ကုိယ္ပုိင္ဆုံးျဖတ္ခ်က္အျပည့္အ၀ေပးခဲ့တဲ့၊ သားေတြလုပ္တဲ့
ကိစၥတုိင္းကုိ လက္ခံခဲ့တဲ့ အဘုိးဟာ အေဖ့ကုိ အျပစ္တင္စကားေတာ့ ဆုိမယ္မထင္ပါဘူးေလ။

* * * * *

အဘုိးဆုံးေတာ့ အသုဘခ်တဲ့ေန႔မႇာပဲ ေျခြရံသင္းပင္းေတြနဲ႔အတူ အေဖျပန္လာခဲ့တယ္။ အေဖ့ေပါင္ေပၚမႇာ
ထုိင္ေနတဲ့ ကုိယ့္ပုံစံက တကယ့္ကုိဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားေနတဲ့ပုံ။ ဒီမႇာ ငါ့အေဖေတြ႕လား ဆုိတဲ့ပုံ။ ဒါေပမယ့္
အေဖ့ေပါင္ေပၚမႇာ ထုိင္ရတာေလးက ခဏဆုိမႇ တကယ့္ခဏေလးပါ။

သူတို႔ေတြ အေဖ့ကုိျပန္ေခၚသြားၾကတယ္။ အေဖ့ကုိႏႈတ္ဆက္ဖုိ႔ အေမ အင္အားအျပည့္ရႇိခဲ့မႇာပါ။
ကုိယ္တုိ႔မိသားစုနဲ႔အတူ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြလည္း လုိက္ၿပန္ပုိ႔ၾကတယ္။ ကိုယ့္အစ္မက
နားလည္တတ္တဲ့ အရြယ္လည္းေရာက္ေနၿပီဆုိေတာ့ သေဘာေပါက္ပုံရတယ္။ လူႀကီးေတြအေျဖရက်ပ္မယ့္
ေမးခြန္း တစ္ခုတစ္ေလမႇ မေမးရႇာဘူး။ကုိယ္သာစပ္စပ္စုစု။ တံခါးၾကီးတစ္ခုေရႇ႕ကုိ ကားရပ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မႇာပဲ
ကားေပၚက ဆင္းသြားခါနီး အေဖ့ကုိ
''ဟင္....ေလယာဥ္ကြင္းလည္းဆုိေသး ေလယာဥ္လည္းတစ္စီးမႇမရႇိဘူး''
ဆုိတဲ့ စကားသံဟာ ပါလာသူအားလုံးကုိ ႏႈတ္ဆိတ္သြားေစတယ္။ ပါလာတဲ့ လူၾကီးေတြက
ကေလးကုိေရာ သူတုိ႕ရင္ထဲက စိတ္မေကာင္းျခင္းေတြကုိပါ ဖုံးကြယ္ရင္း
''အဲဒီအုတ္နီနီေတြေနာက္ထဲမႇာ ရပ္ထားတာ။ ျမင့္ေတာ့ ဘယ္ျမင္ရပါ့မလဲ''
လုိ႔ ေျဖသိ့မ္လိုက္ၾကတယ္။

တကယ္လည္း အဲဒီတံခါးအေနာက္ဘက္မႇာ အေဖပ်ံ၀ဲခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြးေလယာဥ္ပ်ံေတြ
ဘယ္ႏွစ္စီးေတာင္ရႇိလုိက္မလဲမသိ။ တံတိုင္းေတြအျပည့္အ၀ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကာရံထားတဲ့
အဲဒီေနရာၾကီးမႇာ အေတြးေတြသာ လြတ္လပ္ခြင့္ရၾကတာမဟုတ္လား။ (ဒါေပမယ့္ အေဖ
တကယ္ႏိုင္ငံျခားသြားေနတယ္လုိ႔ပဲ ကုိယ္ထင္ခဲ့တာ။ ကုိယ္ယုံၾကည္ခဲ့တာ။)
တစ္ခါတုန္းက အင္းစိန္ဟာ ေလယာဥ္ကြင္းျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာ ကုိယ္တုိ႔ကလြဲလုိ႔
ဘယ္သူမႇမသိနုိင္ဘူးေလ။ အေဖနဲ႕အတူပါသြားတဲ့ ကုတ္အက်ၤ ီအမည္းၾကီးလည္း နုိင္ငံၿခား(ေခၚ)
အင္းစိန္ရဲ႕ ဘယ္ေနရာမႇာ ေနရရႇာတယ္မသိ။

* * * * *

အေဖ မိသားစုဆီ အၿပီးအပုိင္ ျပန္လာတဲ့ေန႔မႇာေတာ့ ကုိယ္တစ္ေယာက္လည္း ေယာက္ယတ္ခတ္လုိ႔။
ကုိယ္ အေဖ့ကုိေမးတဲ့အထဲမႇာ
''အေဖ....ေခ်ာကလက္ပါလား''
ဆုိတဲ့ေမးခြန္းက အမ်ားဆုံးပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကုိယ္သိတာက အေဖက အုတ္နီနီေတြရႇိတဲ့
ေနရာကေနေလယာဥ္ပ်ံၾကီးစီးၿပီး နုိင္ငံျခားကုိသြားေနတာ။ ျပန္လာရင္ သူမ်ားအေဖေတြ
ႏိုင္ငံျခားကျပန္လာသလုိေတာ့ ေခ်ာကလက္ေတြပါလာရမႇာေပါ့။
''ေခ်ာကလက္ပါတဲ့အိတ္က ေလယာဥ္ကြင္းမႇာက်န္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔မႇ သြားယူရမႇာ''
ဆုိတဲ့စကားကုိသာ ယုံၾကည္ရင္း ေခ်ာကလက္ပါတဲ့ အိတ္ကုိေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရတာ အခုခ်ိန္ထိပါပဲ။
အခုထိလည္း ႏိုင္ငံျခားသြားတဲ့သူတုိင္းကုိ
''ေခ်ာကလက္၀ယ္ခဲ့ပါေနာ္လုိ႔''
မႇာတတ္တာ အက်င့္လုိၿဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါတုန္းက မျပည့္၀ခဲ့တဲ့ဆႏၵေတြကုိ ေျဖသိမ့္တာထင္ပါရဲ႕။

အေဖျပန္ေရာက္လာတာမုိ႕ အိမ္မႇာအတူေနတဲ့အဘြားကုိ ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီးရင္ အေမ့ရဲ႕အေဖနဲ႕
အေမကုိသြားကန္ေတာ့ဖုိ႔အသြား လမ္းမႇာစကားအလြန္မ်ား၊ ေမးခြန္းအေမးထူလြန္းတဲ့
ကုိယ္ဟာ
''ေၾသာ္.....ေပ်ာ္ရမယ့္ေန႔မႇာမႇ မုိးကလည္းရြာေသးတယ္''
လုိ႔ေၿပာလိုက္တာေၾကာင့္ လူၾကီးေတြခမ်ာ ရယ္ရအခက္ငုိရအခက္ပဲတဲ့။မုိးရြာရင္လူေတြဟာ
လြမ္းတတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ ကုိယ္ဟာ မုိးတြင္းႏွစ္တြင္းလုံးမႇာ မသိလုိက္မသိဘာသာ
အေဖ့ကုိလြမ္းခဲ့ဖူးတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အခုေတာ့မုိးရြာရင္ မလြမ္းရေတာ့ပါဘူး။

ကုိယ္က ဟင္းစားၾကီးတယ္။ ငါးေၾကာ္ဆုိလည္း ႏွစ္တုံး၊ သုံးတုံးမႇ။ အသားဆုိလည္း မ်ားမ်ားမႇ။
အဲဒါကုိၿမင္ေတာ့ အေဖက ဆုံးမတယ္။ အေဖတုိ႔ဆုိ အထဲမႇာ တစ္ေယာက္တစ္တုံးပဲ စားရတာ။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ 'ကုိယ္တာ'နဲ႔စားရတာတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္စဥ္းစားခဲ့ဖူးတယ္။ေၾသာ္သူမ်ားေတြအထင္ၾကီးေနတဲ့
ႏိုင္ငံျခားဆုိတာ ဟင္းလည္း မ်ားမ်ားမစားရဘူးလုိ႔။အေဖေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားဆုိတာ မိသားစုသားခ်င္းေတြရဲ႕
အေ၀းကုိေရာက္ေနရတာခ်င္းေတာ့ တူပါရဲ႕။ဒါေပမယ့္ ေခ်ာကလက္ေတြမရႇိတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ေလ။

* * * * *

''စာေမးပြဲေျဖရင္ မေလာနဲ႔။ စာေတြကရၿပီးသားပဲ။ ေရဗူးယူသြား။
ဓာတ္ဆားထုပ္နဲ႔ မူးရင္ေသာက္ဖုိ႔ေဆးကုိ ဗီဒုိလက္ကုိင္မႇာ ခ်ိတ္ထားတယ္။''
ဆုိတဲ့ စာရြက္ကေလးေတြက မနက္တုိင္းျမင္ရေနက်။ အေဖက ေနာက္က်အိပ္သူမုိ႔ ကုိယ္တုိ႔ကုိ မႇာစရာရႇိရင္
အဲဒီလုိ စာရြက္ေတြနဲ႔မႇာေလ့ရႇိတယ္။
''ေက်ာင္းသြားရင္ မိုးကာ၊ ထီး ယူသြားဖုိ႔မေမ့နဲ႔။ ဒီေန႕မုိးရြာမယ္ေျပာတယ္''
ဆုိၿပီး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မုိးေလ၀သအေျခအေနနားေထာင္ရင္း ကုိယ္တုိ႔ကုိ မႇာၾကားခ်က္ေတြ ေပးတတ္တယ္။

''ၿမိဳ႕ထဲမႇာ လူရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ျဖစ္ေနတယ္။ အေရးၾကီးကိစၥမရႇိရင္ ၿမိဳ႕ထဲမသြားၾကနဲ႔''
ေရဒီယုိေတြနားေထာင္ၿပီး အဲဒီလုိလည္း အစုိးရိမ္ၾကီးတတ္တယ္။
ကုိယ္တုိ႕မိသားစုကုိ အစြမ္းကုန္ဂရုစုိက္ရင္း အေဖဟာ သူ႔ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ ကုိယ္တို႕လပ္ခဲ့တဲ့
ကြက္လပ္ေတြကုိ အတတ္နုိင္ဆုံး ျပန္ျဖည့္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖျပန္ျဖည့္ေပးတ့ဲကြက္လပ္ေတြက
အမႇတ္တစ္ရာေက်ာ္ေနပါၿပီေလ။

* * * * *

တကယ္ေတာ့ ျပန္ေျပာျပစရာ ဒုကၡမ်ားမ်ားစားစားရယ္လုိ႔ မရႇိပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ၾကဳံရတဲ့၊
ဆုံရတဲ့ဒုကၡေတြအားလုံးကုိ အေမတစ္ေယာက္တည္း သိမ္းၾကဳံးခံခဲ့လုိ႕ပါပဲ။ကုိယ္တို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကေတာ့
အေဖ့ရဲ႕ပခုံးကုိ ခဏတာဆုံးရႈံးဖူးတာ၊ အေဖ့ရဲ႕ဂရုစိုက္မႈနဲ႔ ခဏတာေ၀းကြာခဲ့ရတာကလြဲရင္ ဘာမႇမေျပာပေလာက္ပါဘူး။
ေခ်ာကလက္ေတြထက္ အေဖ့ရဲ႕အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကုိ ပုိေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသြားေနတယ္ဆုိတဲ့ အေဖ့ထက္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးတဲ့အေဖ့အတြက္ ကုိယ္တုိ႔ ပုိၿပီးဂုဏ္ယူခဲ့တယ္။ အေဖ့သမီးျဖစ္ရျခင္းကေတာ့ ဘ၀မႇာဂုဏ္အယူဆုံးပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ေနာက္ကြယ္မႇာ ေရးသူနဲ႔အတူတူခ်ီတက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေနာက္ထပ္မိသားစု
ႏႇစ္စုလည္း ရႇိေသးတယ္။ သူတုိ႔က အေဖ့အေပၚကုိ ကုိယ္တုိ႔မိသားစုထက္ကုိ ပုိၿပီးယုံၾကည္မႈ ျပင္းထန္ခဲ့တယ္။
သူတုိ႕မိသားစုမႇာလည္း သူတို႔အေဖေတြ ႏိုင္ငံျခားသြားတယ္လုိ႔ ထင္ေကာင္းထင္ခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး
ကုိယ့္လုိပဲ ေခ်ာကလက္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသးသလား မသိ။ ကုတ္အက်ၤ ီအမည္းၾကီးလည္း အခုေတာ့
ကုိယ္တုိ႔ဗီဒုိမႇာ သက္ေသာင့္သက္သာနဲ႔ ေနသားတက်ရႇိပါၿပီ။ အခုဆုိ အေဖ ဘယ္ေတာ့မႇ နုိင္ငံျခားမသြားေတာ့ဘူးေလ။



ယုယ
-------
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း၊
ေမ၊ ၂၀၁၃။

19