“တုိ႔ဗမာ သာကီမ်ဳိးဟာမုိ႔ ၊ မညိွဳးဂုဏ္ေတဇာ”

Min Din

မၾကာေသးေသာ ကာလမ်ားဆီက .. အခ်စ္ဝတၳဳေရးတဲ့ စာေရးဆရာမတဦးက ...၊

ပံုႏွိပ္စာလံုးအျဖစ္ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြကုိ မျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြကုိ က်မ အထင္မၾကီးဘူး ဆုိတဲ့ မွတ္ခ်က္ျပဳစကားသံကုိ က်ေနာ္ ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ပါတယ္ ။

ရႊင္လန္းခ််မ္းေျမ့ပါေစ

မင္းဒင္


(၁)
ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေလ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအတြက္ ဇာတိမာန္ဟာ သိပ္အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာ ေပၚလြင္ေလ ပဲဗ်။ လူတစ္ဦး ခ်င္းစီအတြက္ေတာ့ ဇာတိပုညဂုဏ္မာန ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ ။

(၂)
ဒါေၾကာင့္ျဖစ္မယ္ဗ်။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႀကီးက အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ကုိ ထိပါးရင္ သူ႔တုိင္းျပည္ကုိ ရန္စတာလုိ႔ ယူဆတယ္ဆုိသကုိး။ အံမယ္၊ အခုဆုိ တရုတ္ေတြေတာင္ အေမရိကန္ေလသံလုိက္လာတာ ခင္ဗ်ား သတိျပဳ မိမွာပါ။ ထုိ႔နည္းတူ က်ဳပ္တုိ႔အစုိးရမင္းမ်ားလည္း မညံ့ၾကေပဘူးဗ်။ အမ်ဳိးဂုဏ္၊ ဇာတိဂုဏ္ ျမင့္မားေရး ဘာညာဘာညာဆုိၿပီး ပံုႏွိပ္စာအုပ္တုိင္းရဲ့ ေရွ႕ဆံုး စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေဝေဝဆာဆာ ေဖာ္ျပေပးေနတာပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ အစုိးရ မင္းမ်ားရဲ့ ေစတနာဟာ ပရမတ္ ဆုိက္ေအာင္ စဥ္းစားႏုိင္ေလ ေပၚလြင္ေလလုိ႔ ဆုိရမယ္ဗ်။
ၾကည့္ေလ၊ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းၿပီးေနခိုင္းတာတုိ႔၊ ထမင္းတစ္နပ္ေလွ်ာ့စားခိုင္းတာတုိ႔ဟာ ရွဳတတ္၊ျမင္တတ္၊ခံစားက်င့္ႀကံ တတ္ရင္ ဂုဏ္တက္စရာပဲဗ်။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းၿပီး ညစာစားဖုိ႔ဆုိတာ တကူးတကစီစဥ္ၾကရတာ မဟုတ္လား။ေဟာ ၊က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ အဆင္သင့္ဗ်ာ။ခင္ဗ်ား ရွစ္ပါး၊ကုိးပါးသီလေလးခံယူေစာင့္ထိန္းလုိက္ရင္ ညစာကိစၥ ဟာလည္း ဘာဝနာတစ္မ်ဳိးေပပဲေလ။အိမ္တုိ္င္းဖေယာင္းတိုင္ကုိယ္စီနဲ႔ ညစာစားႏိုင္တဲ့လူမ်ဳိး၊ သီလကုိ တုိင္းျခားသား၊ ဘာသာျခားေတြထက္ ထူးထူးကဲကဲ ေစာင့္ထိန္းႏိုင္တဲ့လူမ်ဳိးျဖစ္လာရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ အမ်ဳိးဂုဏ္ဇာတိဂုဏ္ မတက္ ေပဘူးလားဗ်ာ။

(၃)
က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္လည္း ယုိးဒယားျပည္ဖူးခက္ၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္လာေတာ့ အမ်ဳိးသားေရးဇာတိမာန္ကေတာ့ မညွဳိးပန္းပမာ တမ်ဳိးလန္းကာ ေနလ်က္ပါပဲဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ က်ဳပ္တုိင္းျပည္မွာက်ဳပ္ေနလည္း ေျမတူး၊ေရထမ္းစားရင္ေတာင္ ထမင္း မငတ္ပါဘူးဗ်။
ဝတ္ေရး၊ေနေရး၊လွဴေရး၊တန္းေရးေတြ ဆက္စဥ္းစားရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဇာတိမာန္က အေရးႀကီးပါတယ္ေလ။ အမွန္ေတာ့ ဖူးခက္ကုိ သာကီႏြယ္ေတြ အစုလုိက္အျပံဳလိုက္ ေရာက္လာတာဟာ အရင္းစစ္ရင္ ဒင္းတုိ႔အျပစ္ပဲဗ်။ တဲေလး ကေန သြပ္မုိးပ်ဥ္ကာေလးမ်ားျဖစ္မလားလုိ႔ ေလာဘတက္မိၾကတယ္ထင္ပါရဲ့။
ေအးဗ်ာ၊ လူေတြကလည္း လူေတြပဲဗ်။ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ထဲမွာ ထမင္းၾကမ္းကုိ ကန္းဇြန္းရြက္ေရလံုျပဳတ္နဲ႔ ေလလာရာ၊ဖင္ ေပး၊ေအးေအး၊စားေနႏိုင္ၾကပါရက္ကယ္နဲ႔ ဒုကၡရွာၾကသကုိး။ျပည္တြင္းမွာ စားဝတ္ေနေရးၾကပ္တည္းလုိ႔ အမ်ဳိးေကာင္း သမီးေတြ ေကတီဗီ ေရာက္တာကုိ ခင္ဗ်ား ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္အံုးမယ္။ ရြာတည္ရင္ အဝွာသည္ရွိရတယ္တဲ့ဗ်။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္မွာေတာင္ အမၼပါလီဆုိလား ရွိခဲ့ေသးတာပဲဗ်ာ။ ေခတ္မီမီ ကမၻာၾကည့္ ၾကည့္စမ္းပါ။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ဗမာ့ဂုဏ္ကုိအထင္အရွားျမင္ႏုိင္တာဟာ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ဗ်။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးလုိလုိ ေခတ္မီအေဆာက္အဦးေတြ၊ လမ္းတံတားေတြနဲ႔ ရွဳမၿငီးေနမဝ၊ နတ္ထီးနတ္နန္းထင္ရေအာင္ တည္ေဆာက္ဖန္တီးေပးေနတဲ့သူေတြဟာ တစ္သိန္းေက်ာ္ ေလာက္ရွိတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ မဟာျမန္မာေတြေပါ့။ဘုိလုိေျပာရရင္ Builders of Phuket ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ကဲ၊ဒါဟာ အမ်ဳိးဂုဏ္ တက္စရာ မဟုတ္ရင္ ဘယ္အရာကုိ ဇာတိမာန္လုိ႔ ခင္ဗ်ားေျပာမတုန္းဗ်။
ေအာ္၊ ခင္ဗ်ားက ထုိင္းႏုိင္ငံသားအပါအဝင္ ဘယ္ႏုိင္ငံျခားသားမွ ေနဖုိ႔စိတ္မကူးတဲ့ မဒမတုိင္ထူ၊သြပ္ျပားကာတဲ့ ယာယီ တဲစုပ္ေလးေတြနဲ႔ေနရတာကို ေထာက္ခ်င္တာလား။ေသခ်ာမွတ္ေပေတာ့ဗ်ာ။ တဲစုတ္ေတြထဲကေန ဘံုျပႆဒ္ႀကီး ေတြ ေဆာက္လုပ္ေပးႏိုင္တာကုိက က်ဳပ္တုိ႔လူမ်ဳိးရဲ့ဂုဏ္။

(၄)
အမယ္၊က်ဳပ္ေရာက္ကာစကဆုိ က်ဳပ္ကုိ ထုိင္းေခြးတစ္ေကာင္ကေတာင္ ဇာတိမာန္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ အကဲစမ္းဖူးေသးသဗ်။ ဒီလုိဗ်။ က်ဳပ္က ထုိင္းကုိေရာက္ကာစမွာ ထုိင္းစားစရာေတြ နံမည္တပ္ၿပီးမေခၚတတ္တာေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ရရာ လမ္းေဘးက ဆယ့္ငါးဘတ္တန္ ၾကက္ေၾကာ္တစ္တံုးဝယ္စားမိပါေလေရာ ။
စားေနရင္းတန္းလန္း ေဘးဘီကုိၾကည့္မိေတာ့ ၊ အံမယ္၊ ထုိင္းေခြးတစ္ေကာင္က အစားေတာင္းသလုိလုိ၊ က်ဳပ္ကုိ အကဲခတ္သလုိလုိ ရစ္သီရစ္သီလာလုပ္ေနသဗ်။က်ဳပ္တုိ႔ခင္ဗ်ားတုိ႔လူမ်ဳိးက အလွဴေရစက္လက္နဲ႔မကြာတဲ့ လူမ်ဳိးမဟုတ္ လား။ က်ဳပ္လည္း ၾကက္ရုိးမွာ ကပ္ေနတဲ့ အသားတခ်ဳိ႕ကုိ ကုန္ေအာင္ကုိက္ဖဲ့မေနေတာ့ပဲ ေမာင္မင္းႀကီး သားေခြးဆီကို ပစ္ေပးလုိက္တာေပါ့။ျဖစ္ရပံုက ေရႊကုိယ္ေတာ္ဟာ ၾကက္ေၾကာ္ရုိးကုိ နမ္းရံုတင္၊နမ္းၾကည့္ၿပီး မစားပဲခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္ သြားပါေလေရာ။
ေစတနာဟာ အကုသုိလ္ျဖစ္ရတယ္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးျဖစ္မယ္ဗ်။ ဧကႏၱ၊ဒီေကာင္က်ဳပ္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တာဟာ လမ္းေဘး က ၾကက္ေၾကာ္ကုိ အငမ္းမရစားေနတဲ့ က်ဳပ္ကုိ ဘယ္လုိသတၱဝါမ်ဳိးပါလိမ့္ဆုိၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့တာလားဗ်ာ။ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဗမာေခြးသာ ဒီၾကက္ေၾကာ္အရုိးကုိစားမယ္၊က်ဳပ္တုိ႔လုိ ထုိင္းေခြးေတြက ဒါမ်ဳိးမမက္ဘူးဗ်လုိ႔ ဆုိခ်င္ပံုလည္း ေပါက္ေန တယ္။
က်ဳပ္ခဏၿငိမ္ၿပီး ေသခ်ာစဥ္းစားတယ္။ ဒီထုိင္းေခြးနဲ႔က်မွ ဇာတိမာန္ကုိ အထိခုိက္ခံလုိ႔ေတာ့မျဖစ္ေခ်ဘူး။က်ဳပ္မွာသာ ေရွးဘဝ၊ေနာက္ဘဝ သိျမင္ႏုိင္တဲ့ ဇာတိႆရဥာဏ္ရခဲ့ရင္ ဒီေခြးနဲ႔က်ဳပ္ဟာ ဘယ္ဘဝေတြမွာဘယ္လုိမ်ားဆံုခဲ့ပါလိမ့္ ဆုိတာ သိခ်င္စမ္းပါဘိ။
ယုိးဒယားနဲ႔ဗမာဆုိတာ ဟုိရာဇဝင္စဥ္ဆက္ ရန္ၿငိဳးရန္ဖက္အေနနဲ႔ တုိက္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာတုိက္ခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ သမုိင္းမွာ ေဖာ္ျပထားေလေတာ့ ၊ဗုဒၶအယူဝါဒအရ ဘဝမ်ားစြာသံသရာမွာ ဒီေခြးနဲ႔က်ဳပ္ တစ္ေနရာရာမွာ ဆံုခဲ့ဖူးမွာေတာ့ ေသခ်ာ တယ္။
ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ကေတာ့ ဒီေခြးနဲ႔က်ဳပ္ဟာ ယုိးဒယားျမန္မာတုိက္ပြဲေဟာင္းတစ္ခုခုမွာ လူ႔ဘဝ၊ လူရဲမက္ေတြအျဖစ္နဲ႔ ဆံုဖူးတယ္ ထင္ပါရဲ့။အဲဒီတုိက္ပြဲမွာ က်ဳပ္ကႏုိင္တဲ့ဖက္ သူကရွဳံးတဲ့ဖက္ျဖစ္မယ္။ ဒါကို ဒီေကာင္အခဲမေက်ျဖစ္ၿပီး အခုဘဝမွာပါ က်ဳပ္ ဇာတိမာန္ကုိ ထိပါးဖုိ႔ ႀကိဳးစားတာျဖစ္မယ္ဗ်။
ဘယ္ရမလဲဗ်ာ။ သူ႔ႏိုင္ငံႀကီးဘယ္ေလာက္တုိးတက္တုိးတက္ ၊က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ကၽြန္လာခံတာလုိ႔ စကားနာထုိးခ်င္ထုိး၊ ေဟာ၊ မ်က္ေမွာက္အေျခအေနမွာ သူကေခြး က်ဳပ္ကလူ၊ေသခ်ာစာရင္းခ်ဳပ္ရင္ က်ဳပ္တုိ႔သာကီမ်ဳိးေတြက အထက္စည္းကပါပဲ ေလ။

(၅)
ေခြးျပႆနာၿပီးေတာ့ စာကေလးျပႆနာလာေသးတယ္ဗ်။ အဲဒီစာကေလးျပႆနာက ထုိင္းဆန္နဲ႔ပတ္သက္တယ္။ ခင္ဗ်ားသိတယ္မဟုတ္လား၊ကမၻာေက်ာ္ထိပ္တန္းစပါးမ်ဳိးစပ္နည္းကုိ ထုိင္းႏိုင္ငံက ရွာေဖြေတြ႔ရွိထားေလေတာ့ ထုိင္းဆန္ ေတြဟာ ကမၻာ့ေစ်းကြက္မွာ မ်က္ႏွာပန္းပြင့္တယ္ဆုိပဲ။ထုိင္းဆန္ဟာ အနံ႔ေရာ အရသာပါေျပာစရာမရွိေအာင္ ေကာင္းတာ လည္း အမွန္ပဲဗ်ာ။
က်ဳပ္က ေျခာက္တိေျခာက္ခ်က္ ဗမာေစ်းဆုိင္ေလးဖြင့္ထားေတာ့ ထုိင္းဆန္ေကာ ဗမာဆန္ပါ ေရာတင္ထားရေပသေပါ့။ ဖူးခက္ေရာက္ျမန္မာေတြက ထုိင္းဆန္အေခ်ာဟာ ေလွ်ာကနဲ၊ေလွ်ာကနဲဝင္သြားလုိ႔ စားမရဘူးဆုိပဲ။ ဆန္ၾကမ္းေလးနဲ႔ အဆင္ေျပတယ္ဆုိျပီး မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ငယ္ထိပ္ တက္ကပ္ေနၾကတယ္ထင္ပါ့ဗ်ာ။
ေန႔လည္ဖက္၊ဝယ္သူရွင္းခ်ိန္ဆုိရင္ က်ဳပ္ဆုိင္ထဲကုိ စာကေလးတအုပ္ ၊လူအလစ္ေခ်ာင္းၿပီး ဆန္အိတ္ထဲက ဆန္ေတြကုိ လာလာစားၾကသဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း စာကေလးေတြစားပါေစဆုိၿပီး မေမာင္းမႏွင္ပဲ အသာၾကည့္ေနလုိက္တာ ၊ အမယ္မင္း ကုိယ္ေရႊစာကေလးေတြက ဗမာ့ဆန္ကုိ ဆန္လုိ႔ေတာင္ မွတ္ဟန္မတူဘူးဗ်ာ။ ထုိင္းဆန္အိတ္မွာသာ တရုန္းရုန္းနဲ႔ ျဖစ္ေန ၾကတာကလား။
ဒီမွာတင္ က်ဳပ္ရဲ့ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္ဟာ ဟုန္းကနဲထလာျပန္ပါေရာဗ်ာ။ဘယ္ႏွယ္၊ႏွံျပည္စုပ္ဦးေႏွာက္သာသာ ရွိတဲ့ ထုိင္းစာကေလးေတြက ဗမာ့ဆန္ကုိေစာ္ကားရတယ္လုိ႔ေပါ့။ဒါနဲ႔ ေသခ်ာၿငိမ္္ၿပီး စဥ္းစားျပန္ေတာ့ ဦးေႏွာက္က်ပ္မျပည့္တဲ့ ထုိင္းစာကေလးေတြဟာ ဓာတုေဗဒနည္းေတြနဲ႔ စုိက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ထိုင္းဆန္ကုိ အေကာင္းမွတ္ေနၾကတာဗ်။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မီးေရာင္ကုိ ေရႊေတာင္မွတ္ေနၾကတာပဲျဖစ္မယ္။
ေနာက္တနည္းေတြးၾကည့္ရင္ ဒီစာကေလးေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္ေလာက္က ဗမာျပည္ကုိ ဝင္ေႏွာင့္သြားတဲ့ နာဂစ္မုန္ တုိင္းေၾကာင့္ ဗမာျပည္ကေန ေရၾကည္ရာမ်က္ႏုရာရွာရင္း ယုိးဒယားျပည္ဖက္ကုိ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး ေရာက္လာတဲ့ ဗမာစာကေလးေတြပဲျဖစ္ရမယ္။စာကေလးခ်င္းတူေပမဲ့ အရသာနဲ႔အနံ႔ကို ခြဲျခားႏိုင္တဲ့ ဦးေႏွာက္ဥာဏ္ရည္မွာေတာ့ ထုိင္းစာကေလးေတြဟာ ဗမာစာကေလးေတြနဲ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မသာႏိုင္ဘူး။အဲသလုိ အေတြးဝင္မိျပန္ေတာ့ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ အပူေလ်ာ့သြားတယ္ဗ်။ မတူရင္မတုေလနဲ႔ ၊လူလူခ်င္းမဆုိထားနဲ႔ စာကေလးခ်င္းယွဥ္ရင္ေတာင္ က်ဳပ္တုိ႔က ပထမေနရာ ကေနတျပားသားမွ မေလ်ာ့ဘူး၊ဒီမွာတင္ က်ဳပ္ရဲ့ အမ်ဳိးဂုဏ္ဇာတိဂုဏ္ဟာ သေျပညိဳေရႊဘုိပန္းလုိ လန္းလ်က္ပါကုိ ဆုိပါေတာ့။

(၆)
က်ဳပ္အေၾကာင္းခ်ည္းေျပာေနေတာ့ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဇာတိမာန္ျမင့္မားေရးကုိ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ႀကိဳးပမ္း ေနတယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားထင္ေနအံုးမယ္။မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဖူးခက္ေရာက္ထုိင္းႏုိင္ေရာက္ အမ်ဳိးေကာင္းသား၊အမ်ဳိးေကာင္းသမီး ျမန္မာတုိင္းရင္းသားတုိင္းလုိလုိ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ဖက္က ႀကိဳးပမ္းေနၾကတာပါ။
ၾကည့္ေလ၊ ထုိင္းမေတြ အျဖဴေကာင္ေတြနဲ႔ စည္းမရွိကမ္းမရွိတြဲၿပီး မုိးလင္းမုိးခ်ဳပ္ ဘီယာတျမျမလုပ္ေနတာကုိ က်ဳပ္တုိ႔ မြန္၊ ထားဝယ္၊ကရင္၊ဗမာမေလးေတြက အည့ံမခံပဲ တန္းတူလုိက္ေသာက္ႏိုင္ၾကတယ္။ ေယာက္်ားဆုိေဟာတစ္ေယာက္ ၊ေဟာ တစ္ေယာက္ ေျပာင္းယူနိုင္ၾကတယ္။
အမ်ဳိးေကာင္းသားေတြလည္း မညံ့ပါဘူးဗ်ာ ။အာရွသာတူညီမွ်ေရးအထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ဘိန္းစာရြက္ကေန ဖန္တီးထား တဲ့ အာစီယံေခၚ ဘဝင္ျငိမ့္ေဆးကုိ ၉၅ရာခိုင္ႏွဳန္းေသာ ျမန္မာမ်ားက တာဝန္ယူေသာက္သံုးရင္း ဇာတိေသြးျပလ်က္ရွိ ပါသဗ်။ ဒါတင္ဘယ္ကအံုးမလဲ။ ထုိင္းအလုပ္ရွင္ေတြက ဗမာအလုပ္သမ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြကုိ ေျခေတာ္တင္ၾက၊ မုဒိန္း က်င့္ၾကတာေတြရွိသလိုုိ ၊အားက်မခံ ဖူးခက္မွာ တုိင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္းျဖစ္တဲ့ မုဒိန္းလူသတ္မွဳေတြ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ရွိပါ့ဗ်ာ။

(၇)
ေအးေလ၊ က်ဳပ္ေျပာခဲ့ပါၿပီေကာ၊
ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ဇာတိမာန္ဆုိတာလူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအတြက္ အေရးႀကီးေလဆုိတာ။လူတစ္ဦးခ်င္းစီအတြက္ေတာ့ ဇာတိ ပုညဂုဏ္မာနဆုိပါေတာ့ဗ်ာ ။


(မင္းဒင္)

  SATIRE IN 7 DAY DAILY TODAY ISSUE