ေကာ္ရွဴျခင္းဓေလ့ (သို ့မဟုတ္) တရိပ္ရိပ္လိွဳက္စားေနေသာ ေရာဂါတစ္ခု

 ယဥ္ ယဥ္ေႏွာင္း's photo.

အခ်ိန္ကား ေႏြဥတု၏ ညေနခင္းတစ္ခု။မႏၲေလးျမိဳ ့မဟာမုနိဘုရားရင္ျပင္တစ္ေနရာရိွ

အရိပ္ရေသာေနရာတြင္ ကေလးတစ္သိုက္ေဆာ့ေနသည္။
အသက္အားျဖင့္မူ ငါးနွစ္ဝန္းက်င္မွသည္ ဆယ့္ငါးနွစ္အတြင္း။ သူတို ့ဝတ္ဆင္ထားပံုမွာ ႏြမ္းႏြမ္းယဲ့ယဲ့။
ဆံပင္တို ့ကမူ နီေၾကာင္ေျခာက္ကပ္လ်က္။
မ်က္နွာေလးမ်ားမွာ ေပတူးညစ္ပတ္လ်က္ရိွျပီး ခ်ိဳ ့တဲ့ႏြမ္းပါးပံုက အထင္းသား။
သူတို ့၏တစ္ေန ့တာလုပ္ငန္းကား ဘုရားဖူးဧည့္သည္မ်ားကို အသနားခံျပီး ေငြေၾကးေတာင္းယူရန္၊
စြန့္ၾကဲေပးကမ္းသမွ် စားစရာမ်ားရယူရန္ နွင့္ ပလတ္စတစ္ဘူးခြံ ပုလင္းခြံမ်ားေကာက္ရန္။
ဘုရားရင္ျပင္၏ ေထာင့္တစ္ေနရာေခ်ာင္ထဲတြင္ ဘာသာဘာဝေဆာ့ေနၾကသည္။
ေျပးလႊားျမဴးတူးေနေသာ ကေလးတစ္သိုက္ၾကားတြင္ ေသခ်ာၾကည့္ပါက အိပ္ေနေသာ သို့မဟုတ္ မိွန္းေနေသာ ကေလးတခ်ိဳ ့ကို ေတြ ့ရမည္ျဖစ္သည္။
သူတို ့လက္ထဲတြင္ကား တီဗြီေကာ္ဟုေခၚေသာ TV တံဆိပ္ပါဘူးတစ္ဘူး။
ထိုဘူးကို ရွဴလ်က္ ရွဴလ်က္ မိွန္းေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ဓာတ္ဆီအနံ ့ကဲ့သို ့မႊန္ထူေသာအနံ ့ရိွသည့္ ထိုေကာ္ဘူးကို မူးယစ္ေဆးတစ္ခုသဖြယ္ အသံုးျပဳေနေသာ ကေလးရာဂဏန္းခန္ ့ဤမဟာမုနိရင္ျပင္တစ္ဝိုက္တြင္က်က္စားလ်က္ရိွေပသည္။

ထိုသို ့ေကာ္ဘူးရွဴရင္းမိွန္းေနေသာ ကေလးမ်ားထံသို ့အသာခ်ဥ္းကပ္လ်က္" ေမာင္ေလး ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ"ဟု ေမးလိုက္ေသာအခါ အလန္ ့တၾကားနွင့္မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ျပီးေနာက္ ထေျပးမည္ျပဳေသာ္လည္း မူးေနေသာေၾကာင့္မေျပးသာေတာ့။
"ဘာမွမလုပ္ပါဘူး သိခ်င္လို ့ေမးရံုတင္ပါ။ ဘယ္သူ ့ကိုမွမတိုင္ပါဘူး "ဟုဆိုကာ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာေလမွ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္စကားေျပာခြင့္ရေလသည္။
"အစ္မ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘုရားပုလိပ္(ဘုရားလံုျခံဳေရးဝန္ထမ္း)နဲ ့တိုင္မလို ့လား"ဟု မယံုသကၤာေမးျခင္းခံရေသာ္လည္း အသင့္ပါလာေသာ မုန္ ့မ်ား ခ်ိဳခ်ဥ္မ်ား ေကြ်းျပီးေနာက္ ရဲတိုင္ရန္လာျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ၊ ေမးရန္လာျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ေျပာမွ ကေလးမ်ားကယံုျပီး အနားသို ့ကပ္လာၾကေလသည္။

ထိုေကာ္ဘူးရွဴေနေသာ ကေလးမ်ားထဲတြင္ ေမာင္လြင္(အမည္လြဲထားသည္)လည္းတစ္ဦးအပါအဝင္ျဖစ္သည္။
အသက္၁၄နွစ္ဟုဆိုေသာ္လည္း ရွစ္နွစ္သားေလာက္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာနွင့္ အာဟာရခ်ိဳ ့တဲ့ပံုေပၚျပီး သူ၏ ညီေလးဆိုေသာ ေလးနွစ္သားကေလးေလးကို သူ ့ေဘးတြင္ဖက္ထားလ်က္ ေမးသမွ်ကို ေျဖေလသည္။
"ကြ်န္ေတာ္ ဒီေရာက္တာ သံုးနွစ္ေလာက္ရိွျပီ အစ္မ။ အသက္က ၁၄။ ေက်ာင္းကို ေလးတန္းထိေနဖူးတယ္။အေဖကေတာ့ဆံုးသြားျပီ ။ အေမကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ရက္ေလာက္ကတင္ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးထားတယ္။ ပေထြးက တမၸဝတီမွာ ပန္းရန္လုပ္တယ္။ ပေထြးက ကြ်န္ေတာ္တို ့ညီအစ္ကိုနွစ္ေယာက္ကို မေကြ်းလို ့ထြက္ျပီးေတာင္းရတာ။ အေမကေလးေမြးတုန္းက ေခ်းထားတဲ့အေၾကြး သံုးေသာင္းေပးစရာရိွေနတယ္။ အဲ့ဒါမရွာနိုင္ေသးေတာ့ စိတ္ညစ္လို ့ေကာ္ရွဴျပီး ေမ့ေအာင္လုပ္ေနတာ။ တစ္ရက္ကို တစ္ေထာင္ကေန တစ္ေထာင့္ငါးရာ ဝန္းက်င္ေတာ့ရတာပဲ။ ေကာ္ဘူးက တစ္ဘူးကို ေလးရာ။ ဘုရားအျပင္ဘက္က ကုန္မာဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္လို ့ရတယ္။
တစ္ဘူးဆိုရင္တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ရွဴလို ့ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ရွဴခ်င္လို ့ေတာ့မဟုတ္ဘူး အစ္မ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါတစ္ဘူးဝယ္ထားလိုက္ရင္ တစ္ေနကုန္ ဘာမွမစားဘဲလည္းေနလို ့ရတယ္။ စိတ္ညစ္တာေတြလည္းေပ်ာက္တယ္။ ရန္ျဖစ္လို ့တစ္ေယာက္ေယာက္ကထိုးရင္လည္း နာမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒါသံုးေနတဲ့အခ်ိန္ဆို ေနလို ့ေကာင္းတယ္။အဲ့ဒါေၾကာင့္မို ့သံုးျဖစ္သြားတာ"ဟု ေျဖေလသည္။

စင္စစ္ထိုေကာ္ဘူးကား သစ္သားမ်ား၊ေရာ္ဘာမ်ား ၊ပလတ္စတစ္ပစၥည္းမ်ားကို တြဲကပ္ရာတြင္ အသံုးျပဳနိုင္ရန္ထုတ္လုပ္ထားသည့္ ေကာ္ဘူးသာျဖစ္သည္။ တစ္ဘူးလွ်င္ 70 ဂရမ္ပါရိွေသာ ထိုေကာ္ဘူးမွာ နို ့ဆီဘူးတစ္ဝက္စာ အရြယ္အစားရိွျပီး အနီေရာင္ေနာက္ခံေပၚတြင္ TV ဟူေသာ အဂၤလိပ္စာလံုးကို အျဖဴေရာင္ျဖင့္ထင္ထင္ရွားရွားေရးထားသည္။
ဘူးအတြင္းရိွ အဝါညစ္ညစ္ေရာင္ေကာ္မ်ားသည္ ဓာတ္ဆီအနံ ့နွင့္ဆင္တူေသာ မႊန္ထူစူးရွသည့္ အနံ ့ရိွျပီး အေငြ ့ပ်ံလြယ္သည္လည္းျဖစ္သည္။ကေလးမ်ားသည္ ထိုေကာ္ဘူးကို ရွဴရာတြင္ ဘူးအဖံုးကို ဖြင့္လ်က္ နွာဝတြင္ေတ့၍ရွဴၾကျပီး ရွဴျပီးလွ်င္ ဘူးအဖံုးကို ျပန္ပိတ္ထားရသည္။ သို ့မွသာ အေငြ ့ပ်ံ၍ အျမန္မကုန္လြယ္မည္ျဖစ္သည္။ပံုမွန္အားျဖင့္ တစ္ဘူးလွ်င္ တစ္ပတ္ခန္ ့ရွဴနိုင္ျပီး တခ်ိဳ ့ေသာကေလးမ်ားကမူ တစ္ရက္ထဲနွင့္ တစ္ဘူးကုန္ေအာင္ရွဴနိုင္ၾကသည္။ထိုသို ့ လြန္လြန္ကြ်ံကြ်ံေကာ္ရွဴျပီးေနာက္ ေၾကာင္သြားျခင္းမ်ား၊ ကေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္ျခင္းမ်ားရိွျပီး ဒုစရိုက္မွဳတခ်ိဳ ့က်ဴးလြန္ရန္ဝန္မေလးေတာ့သည္မ်ားလည္းရိွသည္။"အဲ့လို ေကာင္ေတြက ညဘက္ဆို ကြမ္းယာဆိုင္ေတြကို ပ်ဥ္ခ်ပ္ခြာေဖာက္ထြင္းျပီး အထဲက ရသမွ်ပစၥည္းေတြကို ေရာင္းစားၾကတာ ရိွတယ္ အစ္မ။ အဲ့ေကာင္ေတြက ရန္ျဖစ္ရမွာလည္း ဝန္မေလးဘူး။ ေကာ္ရွဴထားရင္ တစ္ကိုယ္လံုးထံုျပီး နာတာေတြလည္းမသိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ သူတို ့ကလာထိုးရင္ ကိုယ္ကပဲေရွာင္ရတယ္။အသက္က ၁၇၊၁၈ေလာက္ရိွတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဆီကေန ေကာ္ဘူး လာလုတာလည္းရိွတယ္။ "ဟု ေမာင္လြင္ကေျပာသည္။

ထိုကေလးတစ္သိုက္၏ အနီးတြင္ ကေလးမ်ားကို ထိန္းေက်ာင္းလ်က္ရိွေသာ အသက္နွစ္ဆယ္အရြယ္ရိွ မမာ(အမည္လြဲ)ကမူ "ကေလးေတြကို ကြ်န္မကေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးလို၊ေမာင္နွမလိုမွတ္ျပီးဆံုးမတာပဲ။ သူတို ့ေကာ္ရွဴတာျမင္ရင္ သိမ္းျပီး လႊင့္ပစ္လြန္းလို ့ကို ကြ်န္မဆို သူတို ့ကအျမင္မၾကည္ဘူး။ ကြ်န္မက ဒီမွာ ပလတ္စတစ္ဘူးေကာက္ျပီးဒိုင္ျပန္သြင္းတယ္။ ဒီကေလးေတြက တခ်ိဳ ့လည္း မိဘမရိွေတာ့ဘူး။ တခ်ိဳ ့လည္း မိဘရိွေပမယ့္ မိဘကိုယ္တိုင္က ကြ်န္မကို ဆံုးမေပးဖို ့ဆိုျပီးလာအပ္ထားတာ ။ ကြ်န္မကေတာ့ ကြ်န္မေယာက္်ားနဲ ့ကေလးတစ္ေယာက္နဲ ့ေနတာ။ သူတို ့ကို အျမဲၾကည့္ဖို ့လည္းမအားဘူး။ ရွဴတာေတြ ့ရင္ကြ်န္မကေတာ့ တားတာပဲ။ ကြ်န္မေယာက္်ားေတာင္ ရွဴတာ ေတြ ့လို ့ မနည္းျပန္ျဖတ္ခိုင္းရတယ္။ အခု သားေလးက နွစ္နွစ္ထဲမွာ။ေယာက္်ားက ေကာ္ရွဴရင္း ကေလးကို ခ်ီထားေတာ့ သားေလးက ရင္ၾကပ္တာေတြျဖစ္လာတယ္။ ကေလးထိခိုက္မွာစိုးလို ့ဆိုျပီး ခုေတာ့ မရွဴေတာ့ဘူး"။

မမာ၏ ေျပာျပခ်က္အရ ထိုေကာ္ရွဴေသာ ဓေလ့သည္ လြန္ခဲ့ေသာ သံုး၊ေလးနွစ္ခန္ ့က ဘူတာၾကီးတြင္ အမိွဳက္ေကာက္သူတစ္ဦးမွ စတင္၍ ဘုရားၾကီးဝင္းအတြင္းသို ့ျပန္ ့နံွ ့လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ထိုလူလည္း ကြယ္လြန္ျပီျဖစ္ျပီး မကြယ္လြန္မီက တစ္ရက္လွ်င္ တစ္ဘူး ပံုမွန္ရွဴေလ့ရိွသည္ဟုဆိုသည္။ ထိုသူမွပင္ ေကာ္ဘူးမ်ားကို ေရာင္းေပးျပီး ကေလးမ်ားကိုလည္း ေကာ္ရွဴနည္း သင္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။"ကြ်န္မသိသေလာက္ေတာ့ အဲ့ကေလးေတြ ေကာ္ရွဴျပီးရင္ မူးျပီးမိွန္းသြားတယ္။ တခ်ိဳ ့ဆို သရဲပံုေတြ ထင္ေယာင္ထင္မွားျမင္တာတို ့၊ကေယာင္ကတမ္းေလွ်ာက္ေျပာတာတို ့၊ ေခြ်းေစးေတြျပန္တာတို ့၊ အသက္ရွဴၾကပ္တာတို ့၊ ရင္တုန္တာတို ့၊ ကိုယ္သိတဲ့သူတစ္ေယာက္နာမည္ကို ေမ့သြားတာတို ့ျဖစ္တတ္တယ္။ ဗိုက္ဆာတာလည္းခံနိုင္တယ္ေျပာတယ္။လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္လေလာက္က အေနာက္မုခ္မွာ ၁၈နွစ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုယ္ဝန္ၾကီးနဲ ့ေကာ္ရွဴရင္း ဘာျဖစ္သြားတယ္မသိဘူး။ မူးအန္ျပီး သိပ္မၾကာဘူး။ ဆံုးသြားတာပဲ။"ဟုဆိုေလသည္။

ထိုေကာ္ရွဴေသာ ကေလးတစ္သိုက္ထဲမွာ မိန္းကေလးတခ်ိဳ ့လည္း ပါဝင္သည္။
အသက္၁၈နွစ္ရိွ ေအးေအး(အမည္လြဲ)ကမူ အိမ္ေျပးမေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး အိမ္ကထြက္ေျပးလာခဲ့သည္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ရိွျပီတဲ့။ အတန္အသင့္ ဖြံ ့ျဖိဳးေသာ ခႏၶာကိုယ္နွင့္ သူမသည္ ဤဘုရားဝင္းအတြင္း ေတာင္းစားသူကေလးမ်ားနွင္ ့အဖြဲ ့က်ေနသည္။
အိမ္ဘာလို ့မျပန္သလဲ ဟုေမးေတာ့ သူ ့ခ်စ္သူက သူ ့ကိုလက္ထပ္မည္ဟု ဆိုျပီး တစ္မတ္သားရိွ ေရႊနားကပ္ကို ခြ်တ္ယူသြားေသာေၾကာင့္ သူမခ်စ္သူျပန္အလာကို ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျဖေလသည္။
ထံုေပေပနွင့္ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ရိွပံုမရေသာ ေအးေအးသည္ ထိုသူနွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္တာမွ ဆယ္ရက္ေလာက္သာရိွေသးသည္။ ထိုသူက ေျပာသမွ်ကို ယံုျပီး ယခုတိုင္ ဘုရားထဲတြင္ေစာင့္ေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရိွျပီျဖစ္သည္။
"သူ ့နာမည္က ကိုမင္း(အမည္လြဲ)။ အသက္က၂၀။သမီးတို ့ခ်စ္သူျဖစ္တာ ငါးရက္ေလာက္ပဲရိွေသးတယ္။ သူကသမီးကို ညဘက္ ေခါင္ရည္ဆိုင္ေခၚျပီးေခါင္ရည္ေတြတိုက္ ၊ေကာ္ေတြ ရွဴခိုင္းျပီး နားကပ္ယူသြားတာ။
သူကလက္ထပ္ဖို ့ပိုက္ဆံသြားရွာတာလို ့ေျပာတာပဲ။ သမီးကသူ ့ကိုေစာင့္ေနတာ။ သူလာေခၚရင္ေတာ့ လိုက္သြားမယ္။ အိမ္ကိုေတာ့ မျပန္ရဲဘူး။ ဟိုေန့ညက အေဖတို ့သမီးကိုလာရွာတာေတြ ့ေပမယ့္ ျပန္လိုက္မသြားရဲဘူး။ နားကပ္မပါဘဲ မျပန္ရဲလို ့ပုန္းေနတာ။
ခုေတာ့ သမီးလည္း စိတ္ညစ္လို ့ေကာ္ေတြရွဴတတ္ေနျပီ"ဟု ေျဖၾကားေလသည္။

ထိုကေလးအုပ္စုမ်ားတြင္ တခ်ိဳ ့လည္း ေကာ္ရွဴသည္။ တခ်ိဳ ့လည္း မရွဴၾက။ သူတို ့စားရာေနရာကား ေစာင္းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ရိွ မုန္ ့ဆိုင္မ်ား။အသက္ရွစ္နွစ္အရြယ္ရိွ သုန္သုန္(အမည္လြဲ)ကမူ
" တစ္ရာဖိုးဆို ၾကာဇံေၾကာ္ ဒါမွမဟုတ္ မုန္ ့လံုးၾကီးေၾကာ္နွစ္လံုးစားလိုက္ရင္ ဗိုက္ျပည့္တယ္။ အေမက နံနက္ဆို သမီးကို ေငြတစ္ရာေပးျပီး ဘုရားထဲေတာင္းဖို ့လႊတ္လိုက္တာပဲ။ တစ္ေနကုန္ ညေနေျခာက္နာရီထိေတာင္းရတယ္။ တစ္ေန ့ကို တစ္ေထာင့္ငါးရာေလာက္ရမွ အိမ္ျပန္ရဲတယ္။ မဟုတ္ရင္ အိမ္မျပန္ရဲဘူး။ အေမကထမင္းမေကြ်းလို ့"ဟုေျပာသည္။ သူ ့တြင္ ဆယ္နွစ္အရြယ္ရိွ အစ္မတစ္ေယာက္ရိွျပီး နံနက္ခင္းတိုင္းညီအစ္မနွစ္ဦးတူတူ ဘုရားထဲလာေတာင္းရသည္ဟု ဆိုေလသည္။
ေက်ာင္းမေနခ်င္ဘူးလားဟုေမးေတာ့
" ေနခ်င္တယ္ မမ။ သမီးေတာင္းစားတဲ့အလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလရတဲ့ပိုက္ဆံထဲက ဘုရားကိုလွဴျပီး ေနာင္ဘဝေကာင္းေကာင္းေနရဖို ့ဆုေတာင္းတယ္။ သမီးကေတာင္းစားေပမယ့္ ခိုးတဲ့အလုပ္မလုပ္တတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ေရွ ့မွာ ဘုရားဖူးက က်သြားတဲ့ပိုက္ဆံအိတ္ကို လိုက္ေပးတာ မုန့္ဖိုးေတြ တစ္ေထာင္ နွစ္ေထာင္ရတတ္တယ္။ သမီးေက်ာင္းေနခ်င္တယ္။ အျဖဴအစိမ္း ဝတ္ခ်င္တယ္။ ေတာင္းစားတဲ့အလုပ္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး"ဟု ေျဖေလသည္။

ထိုကေလးမ်ားေကာ္ရွဴသည္ကိုေတြ ့လွ်င္ ဘုရားေပၚရိွလံုျခံဳေရးမ်ားက ၾကိမ္ျဖင့္ ရိုက္နွက္ဆံုးမေလ့ရိွသည္။ သို ့ေသာ္ ေကာ္ဘူးသိမ္းခံရလွ်င္လည္း သူတို ့ကမမွဳေတာ့ ။အလြယ္တကူ ဝယ္၍ရေနျပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပိုက္ဆံရတိုင္းေကာ္ဝယ္ရွဴေလ့ရိွသည္။ ေကာ္ဘူးကို မည္သို ့ဝယ္ရသနည္းဟုေမးေတာ့ ေမာင္ေအာင္(အမည္လြဲ)ကမူ
"ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ေကာ္ရွဴမွန္းသိရက္နဲ ့ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြဆီကဝယ္တာ။ သူတို့ကကြ်န္ေတာ္တို ့မရွဴရ မေနနိုင္မွန္းသိလို ့ေရာင္းေပးတယ္။ တခ်ိဳ ့ဆိုင္က်ေတာ့ မေရာင္းေပးဘူး။
ဘာလုပ္ဖို ့လဲေမးတယ္။ အဲ့ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တို ့က ဖိနပ္ကပ္ဖို ့လို ့ေျပာဝယ္ရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေရာင္းေပးေနက်ဆိုင္ေတြမွာ သြားဝယ္ရတာ အဆင္ေျပတယ္"ဟု ဆိုသည္။
ေမာင္ေအာင္သည္ အသက္ ၁၅နွစ္ရိွျပီျဖစ္ေသာ္လည္း အလြန္ပိန္ခ်ံဳးလ်က္ရိွျပီး ေကာ္ရွဴသက္တမ္းသံုးနွစ္ခန္ ့ရိွျပီျဖစ္၍ ယခုအခါ ေကာ္မရွဴရလွ်င္ မေနနိုင္ေအာင္ စြဲလန္းလ်က္ရိွေနေပျပီ။ သူနွင့္ စကားေျပာေနစဥ္တြင္ပင္ ေကာ္ဘူးက နွာေခါင္းဝမွာေတ့လ်က္။
မရွဴရလွ်င္ ကတုန္ကယင္ျဖစ္သည္တဲ့။ ေတြ ့ရာလူဆီက ေကာ္ဘူးေတာင္းရွဴေလ့ရိွျပီး မေပးပါက ရန္ျပဳသည္အထိျဖစ္တတ္သည္ဟုလည္း ဆိုေလသည္။

တခါတေလ စီမံခ်က္ဟုသူတို ့ေခၚေသာ စည္ပင္ကားမ်ားနွင့္ပါသြားေလ့ရိွျပီး ကေလးသူငယ္ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးေက်ာင္းမ်ားသို ့ေရာက္သြားသည္။
"ေဂါမရွင္ေက်ာင္း (World Visionကို သူတို ့အေခၚေဂါမရွင္ေက်ာင္း)ကို ေရာက္ဖူးတယ္။ စာသင္ရတယ္ ။ထမင္းစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေပ်ာ္ဘူး။ ဘယ္ေပ်ာ္မလဲ။ အဲ့ဒီမွာ ေကာ္မရိွေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မေနနိုင္ဘူး ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ရရာလိုင္းကားတားစီးျပီးျပန္ေျပးလာတာ။"ဟု ေမာင္ေအာင္ကဆိုေလသည္။ယခုအခါ ထိုေကာ္ရွဴေသာ ကေလးမ်ားမွာ ေကာ္ကို မူးယစ္ေဆးတစ္ခုသဖြယ္ က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ သံုးလာၾကျပီ။ တခါတေလ ေကာ္ဘူးကုန္ခါနီးဆိုလွ်င္ ထိုေကာ္ဘူးကို လက္နွင့္ေကာ္၍ပင္ ပါးစပ္ထဲထည့္ငံုေလ့ရိွသည္တဲ့။ ထိုသို ့ေကာ္ငံုျခင္းက ခံတြင္းပူေသာ္လည္း ပမာဏနည္းနည္းငံုရံုနွင့္ မ်ားမ်ားမူးနိုင္ေသာေၾကာင့္ ရံဖန္ရံခါ ေကာ္ကို ငံုေလ့ရိွသည္တဲ့။

ထိုကေလးမ်ားမွာ ညအိပ္လွ်င္ ဘုရားအေနာက္မုခ္ဘက္တြင္ စုအိပ္ေလ့ရိွသည္။ စားျပန္ေတာ့လည္း ပ်ံက်ေစ်းမုန့္၊ အိပ္ျပန္ေတာ့လည္း သမံတလင္း၊ အမိုးအကာ ျခံဳစရာဘာမွမရိွ၊ အဝတ္ကလည္း တစ္ေယာက္လွ်င္ နွစ္စံုခန္ ့သာ၊ တစ္ကိုယ္ေရသန္ ့ရွင္းမွဳအားနည္းသည့္ၾကားထဲ ေကာ္ရွဴ၍ က်န္းမာေရး ထိခိုက္ေနသူမ်ားလည္း တပံုတပင္ရိွေနသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အရြယ္ေကာင္း၊လုပ္အားရိွသည့္အရြယ္ျဖစ္ေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးမ်ားတြင္ ေကာ္ကို မူးယစ္ေဆးသဖြယ္စြဲလန္းစြာ အသံုးျပဳေနျခင္းက က်န္းမာေရးထိခိုက္စရာ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုျဖစ္လာသည္။ေယာက္်ားေလးမ်ားမွာ အလုပ္လုပ္နိုင္ေသာအရြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္ရန္စိတ္မပါေတာ့ေပ။ ေကာ္ကို မူးယစ္ေဆးသဖြယ္စြဲလန္းေနေသာေၾကာင့္ အလုပ္သိပ္မလုပ္နိုင္ေတာ့သျဖင့္ ၾကံဳရာက်ပန္းအလုပ္ျဖစ္ေသာ ကုန္ထမ္းျခင္း ပန္းရန္လုပ္ျခင္းကိုပင္ မလုပ္နိုင္ေတာ့ဟုဆိုသည္။
ေကာ္ရွဴျပီးမူးယစ္ေနေသာ မိန္းကေလးမ်ားမွာလည္း လူကုန္ကူးခံရမွဳအႏၲရာယ္၊ လိင္အလြဲသံုးစားျပဳခံရမွဳအႏၲရာယ္စသျဖင့္ ၾကံဳေတြ ့လာနိုင္ေသာ အေျခအေနရိွေနေလသည္။

ဆင္းရဲမြဲေတမွဳ၏ ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ ကေလးငယ္မ်ားမွာ ေက်ာင္းစာသင္ရမည့္အရြယ္တြင္ ေတာင္းစားရင္း မိသားစု ဝင္ေငြကိုျဖည့္တင္းေပးေနရသည္။ လံုေလာက္စြာ မစားရမွဳေၾကာင့္ အာဟာရခ်ိဳ ့တဲ့မွဳလည္းျဖစ္ေနၾကသည္။ ဝင္ေငြလံုေလာက္စြာမရွာနိုင္ေတာ့ စိတ္ညစ္၍ ေကာ္ရွဴသည္။ ေကာ္ရွဴရင္းျဖင့္ ရိွသမွ်ပိုက္ဆံကုန္သည္။ ပိုက္ဆံကုန္ေတာ့ ထပ္ေတာင္းသည္။ သနား သူမ်ားက ေပးေသာပိုက္ဆံကလည္း ေကာ္ဖိုးျပန္ျဖစ္သြားေလသည္။ ေကာ္ရွဴ၍ရိုက္နွက္ဆံုးမပါကလည္း ထို အနာကိုေျဖေဖ်ာက္ရန္ ေကာ္ျပန္ရွဴၾကသည္။
ဤသို ့သံသရာလည္ရင္း ေကာ္ရွဴျခင္းကို စြဲလန္းလာၾကသည္။

ထို ့ေၾကာင့္ ဤကေလးငယ္မ်ား ေကာ္ရွဴျခင္းသည္ ပိုက္ဆံလံုေလာက္စြာ စြန္ ့ၾကဲျခင္းျဖင့္ ေျဖရွင္း၍ရေသာ ျပႆနာမဟုတ္သကဲ့သို ့ ရိုက္နွက္ျခင္းျဖင့္ ေျဖရွင္း၍ရမည္လည္းမဟုတ္ပါ။
အထက္ပါနည္းတို ့မွာ ေဆးျမီးတိုသဖြယ္ပင္ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။
ကေလးမ်ား ေကာ္ရွဴျခင္း ပေပ်ာက္ရန္မွာဆင္းရဲမြဲေတမွဳပေပ်ာက္ေရး၊ေက်ာင္းေနအရြယ္ကေလး ေက်ာင္းအပ္ေရး၊ မူးယစ္ေဆးဝါး ကြပ္ကဲထိန္းသိမ္းေရး၊ မူးယစ္မဟုတ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို မူးယစ္ေဆးသဖြယ္အလြဲသံုးစားမွဳမ်ား မျဖစ္ေစရန္ အေရာင္းဆိုင္မ်ားကို ပညာေပးေရး ၊ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းမ်ား ဖန္တီးေပးေရး စေသာ စီမံကိန္းေပါင္းမ်ားစြာနွင့္ ကုစားရမည့္ ေရာဂါၾကီးျဖစ္ေလသည္။
ဤကဲ့သို ့ရာခ်ီေသာ ကေလးသူငယ္မ်ား ေကာ္ရွဴျခင္းျဖင့္ နိုင္ငံျခားသားမ်ားကို ဆြဲေဆာင္နိုင္သည့္ မဟာမုနိကဲ့သို ့ သမိုင္းဝင္ေနရာကို အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ေစသည္။ အနာဂတ္၏ လူ ့စြမ္းအားအရင္းအျမစ္မ်ား က်ဆင္းလာမည္။ အနာဂတ္သားေကာင္းမ်ား လမ္းေၾကာင္းမွားေပၚသို ့ေရာက္ရိွသြားနိုင္သည္။ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွဳကုန္က်စရိတ္မ်ားျပားလာမည္။ ဤကေလးငယ္မ်ားျဖင့္ အနာဂတ္နိုင္ငံေတာ္ကို ေရွ ့ဆက္ရမည္မွာ ရင္ေလးဖြယ္ျဖစ္သည္။
ထို ့ေၾကာင့္ နိုင္ငံေတာ္မွတာဝန္ရိွသူမ်ား၊မိခင္နွင့္ကေလး ေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ ့မ်ား၊ NGOမ်ားအေနျဖင့္ ကေလးသူငယ္မ်ား မူးယစ္ေဆးတစ္ခုသဖြယ္စြဲလန္းေနေသာ ေကာ္ရွဴျခင္းဓေလ့အား စနစ္တက် တားဆီးထိန္းသိမ္းေပးနိုင္ပါရန္နွင့္ ထိုကေလးမ်ားအား ျပန္လည္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးနိုင္ပါရန္ တိုက္တြန္းေရးသားလိုက္ရပါသည္။

.........ယဥ္ယဥ္ေနွာင္း(၂၈-၄-၂၀၁၃)