လူဝင္မႈႏွင္႔ ဦးေစာ (နိဂံုး)

July 19, 2013 at 8:17pm

အခု “မ်ိဳးေစာင္႔ဥပေဒ” လို႔ ေခၚေနတဲ႔ ဥပေဒေအာက္မွာ မူၾကမ္းႏွစ္ခုကို ဖတ္ရပါတယ္။
အဲဒါကေတာ႔ “ျမန္မာဗုဒၶဘာသာဝင္ အမ်ိဳးသမီး လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္းဆိုင္ရာ အေရးေပၚ
ဥပေဒ (မူၾကမ္း)” နဲ႔ “ကိုးကြယ္ရာဘာသာႏွင္႔ ပတ္သက္၍ မွတ္ပံုတင္ဥပေဒ (မူၾကမ္း)” ပါ။

ဒါေပမယ္႔ ဒီႏွစ္ခုဟာ ဥပေဒမူၾကမ္းလို႔ ေျပာရမယ္႔ အဆင္႔ကို မေရာက္ေသးပါဘူး။ မူၾကမ္း
အဆင္႔အျဖစ္ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ညီၫြတ္မႈရွိေအာင္ လိုအပ္လာရင္ ကူညီေဆာင္ရြက္မယ္လို႔
လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ေရွ႕ေနႀကီး ဦးသိန္းၫြန္႔ကလည္း ေျပာထားတယ္၊ လႊတ္ေတာ္
လုပ္ထံုးလုပ္နည္း အတိုင္း တင္လာရင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္လို႔ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ႀကီး
ကိုယ္တိုင္ ေျပာထားတဲ႔ အတြက္ ဥပေဒအေၾကာင္းရာ ကိစၥမ်ားကိုေတာ႔ ဒီမွာမေျပာ
လိုေတာ႔ပါဘူး။ က်ဳပ္လည္း ဥကၠ႒ႀကီးကို ယံုခ်င္ပါတယ္ေနာ္။

ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္းႏွင္႔ ပတ္သက္ၿပီး လက္ရွိ တည္ဆဲ
ဥပေဒဟာ “၁၉၅၄ ခုႏွစ္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မိန္းမမ်ား အထူးထိမ္းမ်ားမႈႏွင္႔ အေမြဆက္ခံမႈ အက္
ဥပေဒ” ပါ။ ဒါဟာ ပါလီမန္ေခတ္မွာ ျပ႒ာန္းတဲ႔ ဥပေဒပါ။ ဒီမတိုင္ခင္ မရွိဘူးလားဆို၊
ရွိပါတယ္။ အဲဒါဟာလည္း ၉၁ ႒ာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္မွာပဲ ေပၚလာတာပါ။ “ဗုဒၶဘာသာ
အမ်ိဳးသမီးမ်ား လက္ထပ္ျခင္းႏွင္႔ အေမြဆက္ခံျခင္း ဥပေဒ” ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဥပေဒႏွစ္ခုလံုးရဲ႕
အႏွစ္သာရ ကေတာ႔ သိပ္ၿပီးကြာျခားမႈ မရွိပါဘူး။ “ဗုဒၶဘာသာဝင္ အမ်ိဳးသမီး” မ်ားကို
အကာအကြယ္ ေပးထားတာပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေရွ႕က “ဗုဒၶဘာသာဝင္” ဆိုတာကို ပယ္ဖ်က္
ႏိုင္ရင္ေတာ႔ အကာအကြယ္ မဲ႔သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း အဓမၼ ဘာသာ
ေျပာင္းေစမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာသလို ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မွတ္ပံုတင္ေစဖို႔ကို
ေတာင္းဆိုလာၾကတယ္ လို႔ပဲ ယူဆမိပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာလည္း ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္ရင္
ညွိႏိႈင္း အေျဖရွာရမယ္႔အစား အၿပိဳင္အဆိုင္ ဆယ္႔ႏွစ္ႀကိဳး ကေနၾကတာနဲ႔ ဆရာမ်ားၿပီး
သားေသရေပါင္းလည္း မ်ားပါၿပီ။

ထားပါေတာ႔။ အမွန္တစ္ကယ္ေတာ႔ ဒါေတြဘာေၾကာင္႔ ျဖစ္လာရသလဲဆိုရင္ ပထမပိုင္းကိုပဲ
ျပန္ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ အေျဖေတြ႔ပါလိမ္႔မယ္။ သို႔ေပမယ္႔ အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီအခါမွာ ျမန္မာမ်ား
အဖို႔ ဥပေဒျပဳေရး ဆိုတာမေျပာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအရ အသင္းအပင္း ဖြဲ႕စည္းခြင္႔ကိုေတာင္
တင္းက်ပ္စြာ တားျမစ္ခံထားရတာပါ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း အရင္ဦးဆံုး ဘာသာေရး အသင္းအဖြဲ႕
ေတြအေနနဲ႔ပဲ စရတာပါ။ ပါေတာ္မူၿပီး ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၈၉၇ ခုႏွစ္မွာပဲ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွာ
သာသနဓရအသင္း၊ ျမင္းျခံၿမိဳ႕မွာ ဗုဒၶကလ်ာဏမိတၱအသင္းတို႔ စတင္ေပၚေပါက္ခဲ႔ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ မစခင္ အရင္ဆံုး ၁၉၀၄ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ေကာလိပ္ ဗုဒၶဘာသာ
အသင္းကို စတင္တည္ေထာင္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးအရ ဖြဲ႕စည္းခြင္႔ေတြ မရွိတဲ႔အခါ အဲဒီအခ်ိန္က Y.M.C.A ဆိုတာရွိေတာ႔
ဗုဒၶဘာသာေတြ  အေနနဲ႔လည္း ၁၉၀၆ ခုႏွစ္မွာ Y.M.B.A ဆိုၿပီးဖြဲ႕မယ္ဆိုၿပီး ဖြဲ႕စည္းခဲ႔တာပါ။
ရည္ရြယ္ခ်က္အရ ဘာသာေရးကို တိုးျမွင္႔ေပးရန္ ဆိုေပမယ္႔ ေဆြေႏြး ေဟာေျပာခ်က္ေတြ
ကေတာ႔ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရးကိုပဲ ဦးတည္ပါတယ္။ ၁၉၁၉ ခုႏွစ္မွာ တည္ေထာင္တဲ႔ ဒါနသုခ
အသင္း ဟာလည္း ဝံသာႏုကုမၼာရီအသင္း Y.W.B.A ရယ္လို႔ ပူးေပါင္းလာလိုက္တာ ၁၉၂၀
ခုႏွစ္မွာေတာ႔ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးမွာ အသင္းခြဲေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္အထိ ရွိလာပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္မွာပဲ အားလံုးပူေပါင္းၿပီး ဂ်ီစီဘီေအအသင္းႀကီး (ဝံသာနုအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးလို႔ပဲ အမ်ားက
ေခၚၾကပါတယ္) ဖြဲ႕ကာ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို စတင္ခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။ အစပိုင္းမွာေတာ႔
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြပဲ ဦးေဆာင္ ပါတယ္။ ဝိုင္အမ္ဘီေအ အစည္းအေဝးမ်ား မစတင္မီ
အရင္ဆံုး ငါးပါးသီလ ခံယူၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ႔ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ လူနဲ႔ကြဲ၊
ဘုန္းႀကီးအခ်င္းခ်င္းကြဲ၊ လူအခ်င္းခ်င္းကြဲနဲ႔ ဂ်ီစီဘီေအဟာ ကိုးဖြဲ႕ေလာက္ အထိေတာင္
ကြဲခဲ႔ပါတယ္။ ဒီအကြဲရာဇဝင္ ေတြကိုေတာ႔ မဆက္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒီတစ္ပုဒ္နဲ႔ပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်င္လို႔ပါ။

ေျပာခ်င္တာေလးက ၁၉၁၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၂ ရက္မွ ၂၄ ရက္ထိ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွာ
ဝိုင္အမ္ဘီေအ အသင္းႀကီးရဲ႕ ဆ႒မ အႀကိမ္ေျမာက္ အစည္းအေဝးကို က်င္းပခဲ႔ပါတယ္။
အဲဒီအစည္းအေဝး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွတ္ (၁၀) မွာ “ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ လူမ်ိဳးျခား
တို႔ႏွင္႔ အိမ္ေထာင္ဘက္ျပဳလုပ္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ ၾကေသာ အေလ႔မ်ား တည္ၿမဲေနပါက
ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား တစ္ေန႔တစ္ျခား နစ္နာဆုတ္ယုတ္ တရားမဝင္ေသာ မယားမ်ား ျဖစ္ၿပီးလွ်င္
အမ်ိဳးဘာသာ ပ်က္ျပားရန္ အေၾကာင္းရွိသျဖင္႔ အက်ိဳးအေၾကာင္း စာတမ္းမ်ား ထုတ္ေဝေစ၍
၄င္းအေလ႔အထ အက်င္႔မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ေရး အတြက္ အားထုတ္ၾကရန္။” ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္
ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း  “မ်ိဳးေစာင္႔ဥပေဒအစ ဝိုင္အမ္ဘီေအက” လို႔ ေျပာရမယ္
ထင္ပါရဲ႕။

ကဲ ေခါင္းစဥ္ရဲ႕ လိုရင္းကို ဆက္ၾကဦးစို႔။

၁၉၃၈ ခုႏွစ္ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္း စံုစမ္းေရးေကာ္မတီဟာ အဓိကရုဏ္းျဖစ္ပြားမႈနဲ႔
ပတ္သက္ၿပီး အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ား ျမန္မာျပည္သို႔ ထိန္းခ်ဳပ္မႈမရွိ ဝင္ေရာက္ျခင္းကို
ဟန္႔တားရန္ အစီရင္ခံပါတယ္။ ဒီအစီရင္ခံစာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး လႊတ္ေတာ္က ၁၉၃၉ ခုႏွစ္
ဇူလိုင္လ ၁၅ ရက္ေန႔မွာ စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္တစ္ရပ္ ဖြဲ႔ခဲ႔ပါတယ္။ ဒီေကာ္မရွင္ကို ဘုရင္ခံရဲ႕
ဘ႑ာေရးဆိုင္ရာ အၾကံေပးပုဂၢိဳလ္ ဂ်ိမ္းစ္ဘက္စတာက ဦးေဆာင္တဲ႔အတြက္
ဒီအစီရင္ခံစာကို ဂ်ိမ္းစ္ဘက္စတာ အစီရင္ခံစာလို႔ ေခၚပါတယ္။ အဖြဲ႕ဝင္ေတြအျဖစ္
ဦးတင္ထြဋ္ (အိုင္စီအက္စ္) ႏွင္႔ ရတီလာ ေဒဆိုင္းတို႔ ပါဝင္ပါတယ္။ ဒီေကာ္မရွင္က စံုစမ္းရမယ္႔
အခ်က္ေတြကေတာ႔ -

၁။ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ား ဝင္ေရာက္ျခင္း အလံုးအရင္းထုထယ္။

၂။ ရာသီအလိုက္ ေနထိုင္သူဦးေရ၊ ယာယီသာ ေနထိုင္သူဦးေရ၊ အၿမဲတမ္း ေနထိုင္သူဦးေရ။

၃။ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ား အဓိက လုပ္ကိုင္သည့္လုပ္ငန္း၊ အလုပ္လက္မဲ႔ႏွင္႔ အလုပ္တစ္ဝက္
တစ္ပ်က္ရွိသူဦးေရ မည္မွ်ရွိသည္။

၄။ အဆိုပါ လုပ္ငန္းရပ္မ်ားတြင္ ျမန္မာမ်ားအား ဖယ္ရွား၍ အိႏၵိယသားတို႔က ဝင္ေရာက္
လုပ္ကိုင္ျခင္းေလာ၊ သို႔မဟုတ္ ဤလုပ္ငန္းရပ္မ်ား၏ အတိတ္က သမိုင္းေၾကာင္းအရ
သင္႔သလို ေျဖရွင္းေပးၿပီး ျမန္မာမ်ားကို အစားထိုးလုပ္ကိုင္ေစ၍ ျဖစ္ မျဖစ္၊ ယင္းတို႔၏
စီးပြားေရး လိုအပ္ခ်က္မ်ား။

၅။ ရရွိထားၿပီးေသာ စာရင္းဇယားမ်ားႏွင္႔ အျခားေသာ ဆက္စပ္မႈ အခ်က္အလက္မ်ားအရ
ျမန္မာမ်ားအလိုက် မကၽြမ္းက်င္ေသာ အိႏၵိယအလုပ္သမားမ်ား ေခၚယူေစခိုင္းျခင္း စနစ္သည္
တကယ္လိုအပ္ျခင္း ရွိ မရွိတို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ဘတ္စတာရဲ႕ ေကာ္မရွင္ဟာ အစည္းအေဝး ၁၈ ႀကိမ္ လုပ္ၿပီး လူေပါင္း ၇၅ ဦးကို ေတြ႕ဆံု
ေမးျမန္းခဲ႔တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အေရးပါတဲ႔ လုပ္ငန္းဌာနႀကီးမ်ား၊ ကုမၸဏီမ်ား၊ အလုပ္ရွင္မ်ား၊
အစိုးရဌာနမ်ား၊ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းမ်ား၊ အထူးသျဖင္႔ စက္မႈ အလုပ္သမားမ်ား
အေၾကာင္း အထူးစံုစမ္းခဲ႔ၿပီး အစီရင္ခံစာေတြရယူခဲ႔တာမွာ အစီရင္ခံစာေပါင္း ၁,၃၉၂ ေစာင္
ရရွိခဲ႔တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလမွာေတာ႔ ဂ်ိမ္းစ္ဘက္စတာက
သူ႔အစီရင္ခံစာကို တင္ျပခဲ႔ပါတယ္။ အစီရင္ခံစာမွာ အခ်က္ႀကီး ရွစ္ခ်က္ကို လုပ္ေဆာင္ရန္
ေထာက္ခံေရးသား ထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ႔ -

(က) အိႏၵိယ အစိုးရႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး၍ သေဘာတူညီခ်က္ ရယူၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွစ၍
ခရီးသြားရန္ျဖစ္ေစ၊ ေနထိုင္ရန္ျဖစ္ေစ၊ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရန္ ျဖစ္ေစ ျမန္မာျပည္သို႔ ဝင္ေရာက္
လာေသာ အိႏၵိယ အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ မွတ္ပံုတင္ထားေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္တစ္ခု
လက္ဝယ္ထားရွိရမည္။ ထိုမွတ္ပံုတင္ လက္မွတ္တြင္ လူတစ္ဦးစီ၏ ခြဲျခား သိမွတ္ႏိုင္ေသာ
ထံုးစံအတိုင္း အခ်က္အလက္မ်ား အျပည့္အစံု ပါရမည္။

(ခ) ေနထိုင္ရန္ သို႔မဟုတ္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရန္ ျမန္မာျပည္သို႔ လာေရာက္ေသာ အိႏၵိယ
အမ်ိဳးသားမ်ားတြင္ ဗီဇာရွိရမည္။ ဗီဇာတြင္ ျမန္မာျပည္အစိုးရ၏ အာဏာပိုင္က သံုးႏွစ္အထိ
အလုပ္လုပ္ခြင္႔ ေပးထားေၾကာင္း ေဖာ္ျပသည့္ပံုစံ ပါရမည္။ အခ်ိန္ေစ႔သည့္အခါ ျမန္မာျပည္မွ
ထြက္ခြာသြားရမည္ဟု ဗီဇာပိုင္ရွင္က တာဝန္ယူပါသည္ဆိုေသာ အပိုဒ္ ေဖာ္ျပထားရမည္။

(ဂ) အကယ္၍ ျမန္မာျပည္တြင္ ေမြးဖြားၿပီး ျမန္မာျပည္တြင္ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ ေနထိုင္လာေသာ
အိႏၵိယသားသည္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားအျဖစ္ ခံယူလိုပါလွ်င္ ထိုသူမွာ ျမန္မာျပည္တြင္ အၿမဲ
ေနထိုင္၍ ရွာေဖြစားေသာက္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေအာင္ ေတာင္းခံခြင္႔ရွိသည္။ ၁၉၃၅ ခု ျမန္မာျပည္
ဥပေဒအပိုဒ္ ၁၄၄ အရ ခံစားခြင္႔ရွိသည္။

(ဃ) ျမန္မာျပည္တြင္ ငါးႏွစ္ တစ္ဆက္တည္း ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ဆဲျဖစ္ေသာ အိႏၵိယ
အမ်ိဳးသား မ်ားသည္ ျမန္မာျပည္တြင္ ဆက္လက္ ေနထိုင္ လုပ္လိုသည္ဆိုလွ်င္ အသိ
အမွတ္ျပဳ အဆင္႔အတန္းရွိသည့္ အထူးအခြင္႔အေရးရေသာ ႏိုင္ငံျခားသားအျဖစ္ ေတာင္းခံခြင္႔
ရွိသည္။ ဆက္လက္ ေနထိုင္ခြင္႔ႏွင္႔ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ခြင္႔ အေျခအေနႏွင္႔ သေဘာတူ
ခ်က္မ်ားကို အခါအားေလ်ာ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ ျပသရမည္။

(င) ျမန္မာျပည္တြင္ရွိၿပီး အိႏၵိယ အလုပ္သမားမ်ား၌ သံုးႏွစ္ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ခြင္႔ ရရွိ၏။
ထိုသူအား ေနာက္ထပ္ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ခြင္႔ ေလွ်ာက္ေသာအခါ အသစ္ေလွ်ာက္ထားသူထက္
အခြင္႔အေရး ပိုေပးရမည္။

(စ) အိႏၵိယအစိုးရႏွင္႔ လူဝင္မႈ သေဘာတူညီခ်က္ ရရွိေအာင္ အျမန္ဆံုး ေဆြးေႏြးသင္႔ၿပီး၊
ယင္းသေဘာတူညီခ်က္တြင္ ေအာက္ပါအခ်က္မ်ား ပါသင္႔သည္။

(၁) ျမန္မာျပည္သို႔ ဝင္ေရာက္လာေသာ အိႏၵိယ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အတန္း
အစားမ်ားကို ခြဲျခားျပရမည္။

(၂) ေနထိုင္ရန္သက္သက္ သို႔မဟုတ္ ေနထိုင္၍ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရန္ အတြက္ ထုတ္ေပးေသာ
ပါ႔စ္ပို႔ (ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္) သို႔မဟုတ္ ပါမစ္ (ခြင္႔ျပဳ) လက္မွတ္မ်ား၏ နည္းဥပေဒမ်ား
ပါရွိရမည္။

(၃) ဝင္ေရာက္လာသူမ်ား၏ တားျမစ္အပ္သည့္ အတန္းအစားမ်ားကို ခြဲျခားျပရမည္။

(၄) ဝင္ေရာက္လာသူမ်ားအား ေဆးစစ္ေဆးမႈ ျပဳရမည္။

(၅) အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ား ျပန္ပို႔ႏိုင္သည့္ အခ်က္အလက္မ်ား ေဖာ္ျပရမည္။

(၆) ျမန္မာျပည္ႏွင္႔ နီးစပ္စြာ ဆက္သြယ္မႈရွိၿပီးျဖစ္ေသာ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား အခ်ိဳ႕ေသာ
အတန္းအစားမ်ား၏ ဝင္ေရာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ အထူးအခြင္႔အေရးေပးေသာ အေျခအေန
ဆိုင္ရာ ျပႆနာမ်ား ေဖာ္ျပရမည္။

(၇) ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထိုင္သည့္ အိႏၵိယအလုပ္သမားမ်ား၏ တရားမႏွင္႔ အေျခခံဆိုင္ရာ
ဥပေဒပါ အခြင္႔အေရးမ်ား သတ္မွတ္ ေဖာ္ျပရမည္။

(၈) ျမန္မာျပည္ ဘုရင္ခံသည္ အခ်ိဳ႕ေသာ ဝင္ေရာက္လာသူမ်ား၏ အတန္းအစားမ်ားကို
ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္ရန္ လိုအပ္သည္ဟု ဆံုးျဖတ္လွ်င္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးရန္ လိုအပ္
လာသည္။ ထိုကိစၥႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ေတြ႕ဆံုႏိုင္မည့္ အခြင္႔အလမ္းမ်ားကို ေဖာ္ျပရမည္။

(၉) နယ္ျခား ဝင္ထြက္မႈဆိုင္ရာ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ေရးကို ေဖာ္ျပရမည္။

(ဆ) အစိုးရ၏ သင္႔ေတာ္ေသာ ဌာနအား စစ္ေဆးရရွိသည့္ သက္ဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္မ်ား
စာရင္းဇယားမ်ားႏွင္႔ အၾကံဉာဏ္မ်ား ေပးႏိုင္ရန္ လူဝင္လူထြက္ ဘုတ္အဖြဲ႕တစ္ခု ဖြင္႔လွစ္
ရမည္။ ထိုဘုတ္အဖြဲ႕တြင္ ျမန္မာ၊ အိႏၵိယႏွင္႔ ဥေရာပတိုက္သားမ်ား ေရာေထြးပါဝင္ရမည္။

(ဇ) ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းရွိ မကၽြမ္းက်င္ေသာ အလုပ္သမား အားလံုးကို မေရွာင္မလႊဲဘဲ မွတ္ပံု
တင္ရမည္။ အလုပ္သမား တစ္ဦးစီအား အလုပ္လုပ္ခြင္႔ မွတ္ပံုတင္လက္မွတ္ ထုတ္ေပးရမည္။
မွတ္ပံုတင္လက္မွတ္ မည္၍မည္မွ် ထုတ္ရမည္ကို အလုပ္ရွင္ႏွင္႔ တိုင္ပင္ ဆံုးျဖတ္ရမည္။
သို႔ျဖင္႔ အလုပ္သမားဦးေရကို လုပ္ငန္း အနည္းအမ်ားလိုက္၍ ေလွ်ာ႔ျခင္း၊ တိုးျခင္း ျပဳႏိုင္မည္။
စသည္ျဖင္႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေတြ ျမန္မာျပည္ကို တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ ဥဒဟို ဝင္ထြက္သြားလာ
ေနတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မႀကိဳက္ၾကတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ ေရွ႕ေဆာင္ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊
သတင္းစာေတြ အမ်ားအျပားရွိပါတယ္။ အဓိကက ကန္႔ကြက္သူေတြကေတာ႔ ၂၁ ဦး ပါတီနဲ႔
အဆက္အႏြယ္ေတြေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ ျမန္မာျပည္ကို အိႏၵိယရဲ႕ ျပည္နယ္အျဖစ္ကေန ခြဲထြက္
လိုျခင္း အေၾကာင္းေတြထဲက အဓိကအခ်က္တစ္ခုဟာ ဒီလို ဝင္ေရာက္ေနမႈေတြကို တားဆီး
ႏိုင္လိမ္႔မယ္လို႔ ယူဆတာကလည္း အခ်က္တစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ္႔ ခြဲၿပီးတဲ႔ ေနာက္မွာလည္း
ဒံုရင္းက ဒံုရင္းပါပဲ။

ဒါေၾကာင္လည္း အဲဒီအခ်ိန္က သူရိယ သတင္းစာ (အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးဘေဘလက္ထက္) မွာ
ကတည္းက “ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား အတားအဆီးမရွိ ဝင္ေရာက္လာ
ျခင္းသည္ ျမန္မာ႔လူ႔ေဘာင္၏ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးႏွင္႔ သာသနာေရး လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကို
ထိခိုက္လွသည္။ အိႏၵိယျပည္မွ ႏိုင္ငံေရးအရ ခြဲခြာရန္ ျမန္မာတို႔ ေတာင္းဆိုရျခင္း၏ မူလ
အေၾကာင္းမွာ လူဝင္မႈျပႆနာကို ကိုင္တြယ္ႏိုင္ေရး ျဖစ္သည္။ လူဝင္လူထြက္ ဥပေဒ
ကဲ႔သို႔ေသာ တရားဥပေဒမ်ိဳး ျမန္မာျပည္၌ ကင္းမဲ႔ေနေသာေၾကာင္႔ ျမန္မာမ်ား အလုပ္လက္မဲ႔
ျဖစ္ရျခင္း၊ လယ္ယာမဲ႔ ျဖစ္ရျခင္း၊ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားက ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို
လက္ထပ္ျခင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာၿပီး ကျပားမ်ိဳးမ်ား ေပၚေပါက္လာရသည္။ ျမန္မာ-မူဆလင္
ပဋိပကၡမ်ား ေပၚေပါက္လာရသည္” ဆိုၿပီး ေရးသားခဲ႔ပါတယ္။

ျမန္မာသတင္းစာေတြက ေရးသလို အိႏၵိယ သတင္းစားေတြကလည္း အားက်မခံ ျပန္လည္
ေရးသားၾကပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလမွာ ကာလကတၱားၿမိဳ႕ထုတ္
မိုဒင္ရီျဗဴး ဂ်ာနယ္မွာ ေဆာင္းပါရွင္ ပီအမ္အိုက္စက္က “အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ားသည္ ျမန္မာ
တို႔၏ ေက်းဇူးရွင္မ်ားျဖစ္သည္၊ အိႏၵိယ အလုပ္သမားမ်ားေၾကာင္႔ ျမန္မာျပည္၌ မီးရထားလမ္း၊
သေဘၤာလမ္း၊ စက္ရံု၊ အလုပ္ရံုမ်ား တည္ေဆာက္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာတို႔ လူေနမႈ
အဆင္႔အတန္း ျမင္႔လာရသည္။ ျမန္မာတိုင္းရင္းသား အလုပ္သမားမ်ားျဖင္႔ လုပ္ကိုင္လွ်င္
ျမန္မာျပည္၏ စီးပြားေရး အနာဂတ္တြင္ တိုးတက္လာမည္မဟုတ္၊ ျမန္မာျပည္ရွိ အိႏၵိယ
အလုပ္သမားမ်ားကိုလည္း အခြန္အခမ်ား မေကာက္ခံသင္႔ပါ” စသည္ျဖင္႔ ျပန္လည္ေရးသား
ခဲ႔ပါတယ္။

ဒီလို ဘက္စတာ အစီရင္ခံစာရဲ႕ တိုက္တြန္းခ်က္၊ ႏွစ္ဘက္ သတင္းစာေတြရဲ႕ အျပန္အလွန္
ေရးသားခ်က္ေတြေၾကာင္႔ အိႏၵိယနဲ႔ ျမန္မာအစိုးရတို႔ လူဝင္လူထြက္ ျပႆနာကို ႏွစ္ဖက္
ေတြ႕ဆံု ေျဖရွင္းၾကပါတယ္။ အိႏၵိယျပည္အစိုးရဘက္က ဆာဂိရိဂ် ရွန္ကာဘဂ်္ပိုင္
ဦးေဆာင္ၿပီး ျမန္မာဘက္ကေတာ႔ နန္းရင္းဝန္ ဂဠဳန္ဦးေစာက ဦးေဆာင္ပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္
အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးၾကၿပီး အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ား အရမ္းမဲ႔ ဝင္ေရာက္ေနမႈကို ရပ္တန္႔ဖို႔
ကိုေတာ႔ အေျခခံအားျဖင္႔ သေဘာတူၾကပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဦးေစာက ျမန္မာျပည္ရွိ လုပ္ငန္း
အားလံုး အတြက္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား အလံုအေလာက္ရွိသည္။ မည္သည့္နည္းႏွင္႔မွ်
အိႏၵိယ အလုပ္သမားမ်ား မဝင္လာသင္႔ဆိုၿပီး တင္းခံေနပါေသးတယ္။ ျမန္မာဘက္မွ အရာရွိ
တစ္ခ်ိဳ႕က “ရခိုင္ျပည္တြင္ စပါးရိတ္ခ်ိန္၌ စစ္တေကာင္း အလုပ္သမား ၂၀,၀၀၀ လိုေၾကာင္း”
ရွင္းျပမွသာ လူဝင္ခြင္႔ကို ႁခြင္းခ်က္နဲ႔ လက္ခံခဲ႔တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
လြတ္လပ္တဲ႔ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ မျဖစ္ေသးတဲ႔အခါမွာေတာ႔ အေလွ်ာ႔ေပးခဲ႔ရတာေတြလည္း
ရွိမွာပါ။ လြတ္လပ္တဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာင္ ဟိုလူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္ရ ဒီလူ႔မ်က္ႏွာၾကည္ရ
ျဖစ္ေနရတာပဲေလ။

သေဘာတူညီခ်က္မွာ ပါဝင္တဲ႔ အဓိက အခ်က္ႀကီးမ်ားကေတာ႔ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါတယ္ -

(၁) အိႏၵိယအမ်ိဳးသားသည္ ျမန္မာျပည္သို႔ ဝင္ေရာက္လာလွ်င္ ျမန္မာအစိုးရက
ထုတ္ေပးေသာ လူဝင္မႈပါမစ္ (ခြင္႔ျပဳလက္မွတ္) သို႔မဟုတ္ ဗီဇာႏွင္႔အတူ ပါ႔စ္ပို႔ (ႏိုင္ငံကူး
လက္မွတ္) ရွိရမည္။ ဝင္ေရာက္သူ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား၏ အဆင္႔အတန္းကို ႏိုင္ငံျခားသားဟူ၍
ေဖာ္ျပထားသည့္ ေရာ္ဘာတံဆိပ္တံုး ခတ္ႏိုပ္ထားရမည္။

(၂) ဝင္ခြင္႔ျပဳသူကို ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ခြဲျခားမည္။ “က” အမ်ိဳးအစားမွာ ျမန္မာျပည္တြင္ အခ်ိန္
အကန္႔အသတ္မရွိ ေနထိုင္ခြင္႔ ရွိသည္။ ျမန္မာျပည္သားအျဖစ္ ရယူႏိုင္ခြင္႔လည္း ရွိရမည္။
“ခ” အမ်ိဳးအစားမွာ အခ်ိန္ အပိုင္းအျခားအျဖစ္ ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထိုင္၍ အလုပ္
လုပ္ကိုင္ခြင္႔ရွိသည္။ ျမန္မာအစိုးရ၏ သေဘာအတိုင္း အခ်ိန္ တိုးျမွင္႔ႏိုင္ေလသည္။

(၃) “က” အမ်ိဳးအစားမွ ေနထိုင္ခြင္႔ ေလွ်ာက္သူအား ျမန္မာအစိုးရက စာတတ္ မတတ္
စစ္ေဆးခြင္႔ ရွိသည္။ သို႔စစ္ေဆးရာတြင္ ျမန္မာဘာသာ၊ သို႔မဟုတ္ ရွမ္း၊ ကရင္ စသည့္
ျမန္မာတိုင္းသားမ်ား၏ ဘာသာျဖင္႔ မစစ္ေမးရ။

(၄) ျမန္မာအစိုးရ၏ သေဘာတူညီခ်က္ မရဘဲ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးႏွင္႔ လက္ထပ္လွ်င္ေသာ္၄င္း၊
ေပါင္းသင္း ေနထိုင္လွ်င္ေသာ္၄င္း၊ ဗီဇာ သို႔မဟုတ္ ပါမစ္ကို ပယ္ဖ်က္ခြင္႔ရွိသည္။ အကယ္၍
လက္ထပ္ေပါင္းသင္းမည့္ အမ်ိဳးသမီးအား ထာဝရ လုပ္ေကၽြး ေစာင္႔ေရွာက္ႏိုင္ေရးအတြက္
လံုေလာက္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာရွိေၾကာင္း သက္ေသျပ၍ ဝင္ေရာက္လာသူက လက္ထပ္ခြင္႔
ေတာင္းလွ်င္ ျမန္မာအစိုးရက အခြင္႔ျပဳရမည္။

(၅) ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြား၍ ျမန္မာျပည္တြင္ လုပ္ကိုင္ ရွာေဖြစားေသာက္သူ၊
ျမန္မာျပည္တြင္ အၿမဲတမ္းေနထိုင္သူ၊ ထိုသူႏွင္႔ ထိုသူ၏မိသားစု၏ ေနာင္ေရးအတြက္ ျမန္မာ
ကိုသာလွ်င္ အားထားသူအား ျမန္မာတိုင္းရင္းသားအျဖစ္ ေတာင္းခံႏိုင္ခြင္႔ ရွိသည္။ စတာေတြ
ပါဝင္ပါတယ္။

ဒီသေဘာတူညီခ်က္ ရဖို႔ကိုေတာင္ အေတာ္ေလး အႀကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးခဲ႔ရတယ္လို႔
ဆိုပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာေတြဘက္က ဘာမွ ကန္႔ကြက္မႈ မရွိေပမယ္႔လည္း စၿပီး
ေဆြးေႏြးတယ္ ဆိုကတည္းက အိႏၵိယသားေတြက မေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္တဲ႔။ မူၾကမ္းမွာ
ကတည္းက သူတို႔ ထည့္ခ်င္တဲ႔ အခ်က္ေတြ အကုန္မထည့္ရလို႔ မေက်နပ္တာလည္း ပါတာ
ေပါ႔ေလ။ သေဘာတူညီခ်က္ လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီးတဲ႔ အခါမွာလည္း ျမန္မာျပည္မွာလည္း
ကန္႔ကြက္၊ တစ္ခါ အိႏၵိယကို အေျပးအလႊား ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ေစလႊတ္ၿပီး ေနရာအႏွံ႔
အျပားမွာ ကန္႔ကြက္ၾကတာ ၁၉၄၁ ဇူလိုင္လ ၁၈ ရက္မွာေတာ႔ မဒရပ္ၿမိဳ႕မွာ ထင္ရွားတဲ႔
အိႏၵိယ ေခါင္းေဆာင္ေတြ တက္ေရာက္တဲ႔ ပါတီေပါင္းစံု အစည္းအေဝးက်င္းပၿပီး ဒီသေဘာ
တူညီခ်က္ကို ရႈတ္ခ်ၾကတာေပါ႔။ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား ကြန္ဂယက္လည္းပါတာေပါ႔။ ဂႏၵီႀကီး
ဟာလည္း အိႏၵိယ အမ်ိဳးသားကြန္ဂယက္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးပဲ။ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေရး
ဝါဒီႀကီးေပါ႔။ သို႔ေပမယ္႔ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီမွ မဟုတ္တာပဲေလ။

ၿပီးေတာ႔ ထံုစံအတိုင္း ဟိုတိုင္ ဒီတိုင္ေပါ႔။ ဘိလပ္က အိႏၵိယျပည္ဆိုင္ရာ ဝန္ႀကီး၊ ျမန္မာျပည္
ဆိုင္ရာ အတြင္းဝန္၊ အိႏၵိယဘုရင္ခံခ်ဳပ္တို႔ထံကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တိုင္ၾကား ကန္႔ကြက္ၾက
တာေပါ႔။ သူတို႔အဓိက ၫႊန္းဆိုတာကေတာ႔ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာျပည္ အက္ဥပေဒ၊ အခန္း (၄၄)၊
အခန္းငယ္ (၃) ကို ေဖာက္ဖ်က္တယ္ေပါ႔။ အဲဒီမွာက “ခရီးသြားလာျခင္း၊ အတည္တက်
ေနထိုင္ျခင္း၊ ပစၥည္းဥစၥာ ရွာေဖြျခင္း၊ ရရွိသည့္ပစၥည္းကို ထိန္းသိမ္းျခင္း၊ ေဝငွ ေပးကမ္းျခင္း၊
အစိုးရရာထူး သို႔မဟုတ္ အျခားေသာ အလုပ္အကိုင္မ်ားကို လုပ္ကိုင္ျခင္း၊ ကုန္ကူးျခင္း၊
ေစ်းေရာင္းျခင္း၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္းျခင္းႏွင္႔ ပတ္သက္၍ အိႏၵိယ
အမ်ိဳးသားမ်ားအေပၚ တရားမဝင္ျဖစ္ေစျခင္း၊ ခ်ဳတ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္ျခင္း၊ ႁခြင္းခ်က္ ထားရွိမႈမ်ား
မျဖစ္ေစရ” ဆိုၿပီး ျပ႒ာန္းေပးထားတယ္တဲ႔။ အေတာ္ေလးကို လူပါးဝတဲ႔ ျပ႒ာန္းခ်က္ ေတြပါပဲ။

ဒါတင္မက အိႏၵိယသတင္းစာေတြကလည္း နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေရးသားကန္႔ကြက္ၾကတာေပါ႔။ ဟိႏၵဴ၊
မဒရပ္ေမ၊ အင္ဒီးယန္းအိတ္စပရက္ စတဲ႔ သတင္းစာေတြကေတာ႔ အဆိုးဆံုးပါ။ အိႏၵိယမွာရွိတဲ႔
ဥပေဒျပဳ ေကာင္စီေတြကလည္း ကန္႔ကြက္တာပဲ။ ဒီထဲမွာ ဘဂၤလားနယ္ ဥပေဒျပဳေကာင္စီက
“ဤသေဘာတူခ်က္သည္ အလြန္တရာ ကန္႔ကြက္ဘြယ္လည္းေကာင္းသည္။ အလြန္တရာ
ခြဲျခမ္း အေရးေပးျခင္းလည္း ျဖစ္သည္” ဆိုၿပီး ရႈတ္ခ်ကန္႔ကြက္သတဲ႔။ ဘဂၤလားျပည္နယ္
အခြန္ေတာ္ဝန္ႀကီးျဖစ္တဲ႔ ဆာဘိရိြဳင္ ပရာဆပ္ဆင္ရိြဳင္က “ျမန္မာျပည္ေရာက္ ဘင္ဂါလီ
အမ်ိဳးသားမ်ား အက်ိဳးႏွင္႔ ပတ္သက္၍ အစိုးရ၏ သေဘာထားကို စိုးရိမ္မႈ မျဖစ္သင္႔ပါ” ဆိုၿပီး
ထုတ္ေဖာ္ ေျပာသတဲ႔။ အဓိပၸါယ္ကေတာ႔ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေနတဲ႔ ဘင္ဂါလီေတြ မပူပါနဲ႔
သူတို႔ရွိပါတယ္ေပါ႔ေလ။ ဟာစီနာ႔ ဘိုးေအေတြ ထင္ပါရဲ႕။

၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၁ ရက္ေန႔မွာေတာ႔ ဒီသေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဦးေစာက
သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲတစ္ခု လုပ္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ စက္တင္ဘာလမွာ ဦးေစာဟာ
အတြင္းဝန္ ဦးတင္ထြဋ္နဲ႔အတူ ျမန္မာ႔လြတ္လပ္ေရး အေရးဆိုရန္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံကို ထြက္ခြာ
သြားၿပီး ေအာက္တိုဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ ၿဗိတိသွ်ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဆာဝင္စတန္ခ်ာခ်ီနဲ႔ ေတြ႕ဆံု
ေဆြးေႏြးပါတယ္။

၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာ ၄ ရက္ေန႔မွာေတာ႔ အိႏၵိယျပည္လံုးဆိုင္ရာ ဗဟိုဥပေဒျပဳေကာင္စီက
ကန္႔ကြက္သူမရွိ အဆိုတစ္ရပ္ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္တဲ႔။ အဲဒါကေတာ႔ “အိႏၵိယ-ျမန္မာ
လူဝင္မႈ သေဘာတူညီခ်က္မွာ ခြဲခြာေရးၿပီးေနာက္ က်င္႔သံုးရမည္ဟု ပါလီမန္က အာမခံခ်က္
ေပးထားျခင္း မ်ားႏွင္႔ ဆန္႔က်င္သည္။ ျမန္မာျပည္အစိုးရ အက္ဥပေဒ အပိုင္း ၅ ႏွင္႔လည္း
မကိုက္ညီ။ ထို႔ေၾကာင္႔ အိႏၵိယျပည္သူမ်ားအေပၚ ခြဲျခမ္းျခင္းျပဳသည့္ ဤသေဘာတူညီခ်က္ကို
ပယ္ဖ်က္ေပးရန္ ဤေကာင္စီက ဆံုးျဖတ္သည္” ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သို႔ေပမယ္႔ ဒီကာလအတြင္းမွာပဲ ဒီဇင္ဘာလမွာေတာ႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံမ်ားကို
စစ္မီးက ကူးဆက္လာပါေတာ႔တယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၁၁ ရက္မွာေတာ႔ ဂ်ပန္ေလတပ္က ထားဝယ္
ေလယာဥ္ကြင္းကို စတင္ ဗံုးက်ဲပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၂၃ မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ဗံုးႀကဲေလယာဥ္
အစင္း ၆၀၊ တိုက္ေလယာဥ္ အစင္း ၃၀ နဲ႔ ပထမအႀကိမ္ ဗံုးႀကဲပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ မွာေတာ႔
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ဗံုးႀကဲေလယာဥ္ အစင္း ၈၀၊ တိုက္ေလယာဥ္ အစင္း ၂၀ နဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္
ထပ္ႀကဲပါတယ္။ ၁၉၄၂ ဇန္နဝါရီလ ၁၈ ရက္ေန႔မွာေတာ႔ ဦးေစာဟာ ျမန္မာျပည္ အျပန္ခရီး၊
ပါလက္စတိုင္းႏိုင္ငံ ဟိုင္ဖာၿမိဳ႕အေရာက္မွာ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ဖမ္းဆီးလိုက္ပါ ေတာ႔တယ္။
ျပစ္ခ်က္ကေတာ႔ ဂ်ပန္နဲ႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆက္သြယ္မႈ ေၾကာင္႔ပါတဲ႔။

၁၉၄၂ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ အဖြဲ႕ဝင္ေတြနဲ႔ ဂ်ပန္တပ္မေတြလည္း
ယိုးဒယားကေနတဆင္႔ ျမန္မာျပည္ကို ဝင္လာပါၿပီ။  ျပည္တြင္းသူပုန္တပ္ဖြဲ႕ကို ဦးေဆာင္ဖို႔
အတြက္ အဖဲြ႕ဝင္ ရွစ္ဦးနဲ႔အတူ ပစၥတိုေသနတ္ကိုင္ၿပီး အရင္ဆံုး ဝင္ေရာက္ခဲ႔သူကေတာ႔
အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုက သူရဲေကာင္းဘြဲ႕ (Legion of Merit) ေပးအပ္ျခင္း ခံခဲ႔ရတဲ႔
သြားေလသူ မိုးေပၚ ေထာင္မပစ္ဘူး ဆိုတဲ႔ လူႀကီးေပါ႔။ ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ အဂၤလိပ္
လက္ေအာက္ကေန ဂ်ပန္ လက္ေအာက္ကို ေရွာက္ရွိခဲ႔ေလေတာ႔သတည္းလို႔ပဲ
ဆိုပါရေစေတာ႔ဗ်ာ။

ကဲ ၿပီးပါၿပီ။ ဒီႏုတ္ကေလးေရးျဖစ္ေအာင္ တိုက္တြန္းေပးတဲ႔ ကိုေမာင္ဟန္အပါအဝင္ ဖတ္ရႈ
ေပးသူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လူဝင္မႈႏွင္႔ ဦးေစာဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းအရာနဲ႔
ပတ္သက္ၿပီးေတာ႔ ဒီထက္ပိုၿပီး ေလ႔လာလိုသူမ်ားကိုေတာ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ ၫႊန္းပါ႔မယ္။
ရွာေဖြ ဖတ္ရႈၾကပါေလ။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အစိုးရပံုႏိုပ္တိုက္က ထုတ္ပါတယ္။
စာအုပ္အမည္ကေတာ႔ “ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္အတြင္း တစ္ႀကိမ္သာ ေပၚေပါက္လာေသာ
အိႏၵိယ လူဝင္လူထြက္ ကိစၥႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ ေဆာင္ရြက္လိုက္ေသာ ျမန္မာျပည္
နန္းရင္းဝန္ႀကီး ဦးေစာ” ပါတဲ႔ခင္ဗ်ား။

လူဝင္မႈႏွင္႔ ဦးေစာ (၁)

လူဝင္မႈႏွင္႔ ဦးေစာ (၂)