ႏွလံုးသား ဒုိင္ယာရီ (၃)

July 31, 2013 at 3:04am

ဘဝသည္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္မဟုတ္။ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနမည္။ အလင္းေရာင္ လုိအပ္သည္။ လုိအပ္ေသာ ဘဝအလင္းေရာင္ကုိ ဖန္တီးေပးမည့္ ပုဂၢိဳလ္သည္ကား ရွားလြန္းလွသည္။ ထုိနည္းတူစြာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူမွာ ဆရာလွေခး (သုိ႔) အလင္းေရာင္ ဖန္တီးေပးသူဟု ဆုိရမည္။

တေန႔   က်ေနာ္ေနထုိင္ရာ ခေနာ္ခနဲ႔တဲ့အိမ္ေလးသုိ႔ ဆရာလွေခး ေရာက္ရွိလာသည္။
‘ခင္ဗ်ားတုိ႔ မိသားစုကုိ ၾကည့္ေနတာ ၾကာျပီ။ အခက္အခဲေတြၾကားက ဘဝကုိ အေကာင္းဆံုးတည္ေဆာက္ ခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္ေျပာရ ရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာရွိတဲ့ ကေလးေတြကုိ ျမန္မာရည္လည္ေစခ်င္တယ္။ ဗမာစာ၊ ဗမာစကားကုိ ေကာင္းစြာေျပာဆုိေရးသားနုိင္ဖုိ႔အတြက္ ခင္ဗ်ား ကူညီရမယ္။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္တယ္ ဆုိတာ ဘာသာစံုတတ္ထားေတာ့ ပုိျပီး ထိေရာက္တာေပါ့။ အဓိက က်ေနာ္တုိ႔ ေတာ္လွန္ေနတာ ဗမာအစုိးရ။ သူ႔စာ သူ႔စကားကုိ ေကာင္းစြာတတ္မွ ကုိယ့္ဘက္က ျဖစ္ခ်င္တာေတြကုိ ေဆြးေႏြးလုိ႔ ရမွာေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာသင္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ က်ေနာ္ေတာင္းဆုိပါတယ္’ ဟု ဆုိလာသည္။ က်ေနာ္ ကလည္း အလယ္တန္းပညာကုိပင္ ေကာင္းစြာသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ ခဲ့ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ‘မျဖစ္နုိင္ပါဘူး ဆရာရယ္…’ ဟု ဆုိလုိက္ေတာ့ ‘မျဖစ္နုိင္ဘူး ဆုိတာ မရွိေစခ်င္ဘူးဗ်ာ.. မျဖစ္ေသးတာပါ.. ၾကိဳးစားျပီး အေျဖ ေပးပါ.. ေနာက္ ၃ ရက္ေနရင္ က်ေနာ္ျပန္လာခဲ့မယ္’ ဟုေျပာကာ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေလသည္။

ထုိည  ဇနီးသည္ႏွင့္ က်ေနာ္ တုိင္ပင္ၾကသည္။ ဇနီးသည္ကလည္း အားေပးရွာသည္။ ၃ ရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔တြင္ ဆရာလွေခး ကတိအတုိင္း ေရာက္လာသည္။ ‘ဘယ္လုိဗ် စဥ္းစားထားျပီးျပီလား’ ေမးလာေတာ့ ‘ဟုတ္ကဲ့ဆရာ က်ေနာ္ၾကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ပါတယ္’ ဆုိလိုက္ရာ ‘ၾကိဳးစားမၾကည့္နဲ႔ ျဖစ္ကုိျဖစ္ရမယ္လုိ႔ မွတ္ျပီး လုပ္ပါ.. က်ေနာ္လည္းတတ္နိုင္တဲ့ဘက္က ေဖးမကူညီေပးပါ့မယ္’ ဟုဆုိကာ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးေသာအျပံဳးျဖင့္ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေလသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ ေက်ာင္းဖြင့္ျပီဆိုေတာ့ ဇနီးသည္နွင့္ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ရျပန္သည္။ ၀တ္စရာအ၀တ္မရွိ၊ ေအာက္အနားတြန္႔လိပ္ေနေသာ ပုဆိုးတစ္ထည္နွင့္ ဖားဥတက္ အကၤ်ီျဖဴတစ္ထည္သာ ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအ၀တ္အစားကိုသာ၀တ္ျပိး ေက်ာင္းကိုသြားလိုက္ရသည္။ ျမန္မာစာသင္မည့္ ဆရာအသစ္ လာမည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားက ေက်ာင္း၀န္းအတြင္း၀င္လာေသာ က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္းျပီးၾကည့္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက ဆရာဘယ္ရီထြန္းရီ။ ကရင္အမ်ိဳးသား တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ အရက္ကိုအလြန္ၾကိဳက္ေသာေၾကာင့္ ဒုကၡမ်ားစြာနဲ႔ရင္ဆိုင္ခဲ့ရျပီး ၂၀၀၀ ခုနွစ္ေလာက္က ဘ၀တစ္ပါးသို႔းေျပာင္းေရႊ႕သြားရသည္။
သူက… ‘မင္းတို႔ကိုျမန္မာစာသင္းေပးမယ့္ ဆရာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံၾကပါ။ ရုိေသေလး စားၾကပါ’ ဟု နိဒါန္ေျခြေနသည္။ စာသင္ခန္းထဲ၀င္ေတာ့ ဘယ္ကစတင္ရမည္ကို မသိ။ ဖက္စာအုပ္ထဲပါသည့္ စာကိုသာ black board မွာ ေျမျဖဴနဲ႔ေရးျပီး လိုက္ဆိုေစသည္။ မည္သူမွ မဆိုၾက။ က်ေနာ့္စကားကို နားမလည္ တာလား… နားမေထာင္ခ်င္တာလားဆိုတာ ေ၀ခြဲမရ။ ၾကိဳးစားျပီးဆိုခိုင္းေတာ့ အသံအနည္းငယ္ထြက္ လာ သည္။ အားတက္သြားသည္ဟု ဆိုရမည္။ ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အသံမထြက္ခ်င္ေတာ့။ လည္ပင္းေတြ နာေန သည္။

ဆားေရျဖင့္အာလုပ္က်င္းကာ ေနာက္ေန႔ေက်ာင္းျပန္သြားရသည္။ ရက္ၾကာလာေသာအခါ တက္ရက္နွင့္ တစ္ရက္မတူေတာ့။ အကၽြမ္းတ၀င္ရွိလာသည္။ ဘာသာစကားအခက္အခဲက အေတာ္ကေလး ဒုကၡေရာက္ေစခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဗမာစကားေျပာတတ္ေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ဗမာလိုေျပာ လာၾကသည္။ က်ေနာ္ သူတို႔ကို ျပန္လည္အသံုးခ်ရေတာ့သည္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း မွတ္သားထား ရသည္။ ဥပမာ..ေရကို (ေထာ့) ထမင္းစားျပီးျပီလားလို႔ဟု ဆိုလွ်င္ ‘ေအးထိုရဒီးရယ္’ စသည္ျဖင့္။

မၾကာခင္ကာလအတြင္း စာသင္ခန္းထဲ ဗမာ စကားသံ ပ်ံ႕လြင့္ေ၀စည္ ေနေတာ့သည္။ ကယားဘာသာ စကားကိုလည္း အေတာ္ပင္တက္ေျမာက္ခဲ့ရသည္။ စာသင္ရာတြင္ အခက္အခဲမရွိ ေျခဟန္လက္ဟန္မလို။ အထာက်သြားသည္။ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ တေန႔ကို ဆယ္ဘတ္ႏႈန္းနွင့္ တစ္လကို လခအျဖစ္ ၃၀၀ ႏႈန္းသာရသည္။ ထိုေငြေၾကးမွာ မိသားစုတစ္စုအဖို႔ လံုေလာက္ေသာေငြေၾကးေတာ့မဟုတ္။ ေစတနာကိုသာ အဓိကထားခဲ့ၾကသည္။ ညဘက္မွာ ေက်ာင္းသုိ႔ အခ်ိန္ပိုေခၚျပီး မသိမရွင္းသူမ်ားကို ေမးျမန္ေစသည္။ အတတ္နိုင္ဆံုးေျဖရွင္းေပးသည္။ စာက်က္ရန္အတြက္ ဖေယာင္းတိုင္မရွိ။ ထင္းရူးဆီကိုယ္စီ ယူေဆာင္ လာေစရသည္။ ထိုမီးေရာင္ျဖင့္သာ စာဖတ္ စာက်က္ရသည္။ ရရွိေသာ လခထဲမွ အခ်ိဳ႕ေငြေၾကးကို စာက်က္ရန္အတြက္ ဖေယာင္းတိုင္ ၀ယ္ေပးျဖစ္သည္။ ထိုေစတနာက ေရာင္ျပန္ ဟပ္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။

မနက္အိပ္ယာထ ၾကည့္လိုက္သည္နွင့္ ၾကက္သြန္အျဖဴ အနီ နွင့္အခ်ိဳမႈန္႔ စသည္ျဖင့္ ဟင္းခ်က္စရာမ်ား လာေရာက္ခ်ိတ္ဆြဲထားတတ္ၾကသည္။ မည္သူေတြက လာေရာက္ပို႔ေဆာင္ထားသည္ကိုေတာ့ ယေန႔ တိုင္မသိ ရ။ ဆရာလွေခးက ေနစရာအိမ္တစ္လံုးရွာေပးသည္။ ေကာင္းမြန္ေသာအိမ္လည္းျဖစ္တယ္။ က်ေနာ့္ဇနီးလည္း ကိုယ္၀န္ရွိေနခဲ့ျပီ။ က်ေနာ္က တကိုယ္ေကာင္းဆန္သည္။ ဇနီးသည္ကို ဂရုမစိုက္ ေက်ာင္းကိုသာ ဂရုစိုက္လြန္း ေသာေၾကာင့္ မၾကာခဏဆိုသလို အခ်င္းမ်ားၾကသည္။ ရွာေဖြေကၽြးေမြးရံုနွင့္ မိသားစုတာ၀န္ေက်ပြန္သည္ မဟုတ္။ ေႏြးေထြးယုယ တန္ဖိုးထားတတ္မွသာ လူ႔ဝတၱရားေက်ပြန္မည္ဆိုသည့္ အခ်က္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသည့္ က်ေနာ္။

ဇနီးသည္ကလည္း က်ေနာ့္ကို ခ်စ္ရွာသည္။ လိုအပ္သလို ကူညီလုပ္ေဆာင္ေပးသည္။ ထိုအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ လည္း က်ေနာ္ဆိုးသြမ္းခဲ့ျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္၀န္ရွိစဥ္ကလည္း ဂရုမစိုက္ခဲ့။ ဆုိ႔နင့္ေၾကကြဲေနသည့္ အျဖစ္မ်ားကို မသိက်ိဳးကၽြံျပဳခဲ့ဖူးသည္။ သမီးၾကီး ဇာျခည္ ေမြးသည့္ရက္ကို ယေန႔တိုင္ အမွတ္ရေနဆဲ။ မိခင္၀မ္းမွ ကၽြတ္ကာ အု၀ဲ ဟု ေအာ္ငိုသံၾကားလိုက္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္လႈပ္သြားသည္။ ရင္တို႔သည္ လိႈက္ဖိုျမင့္တက္လ်က္ အသက္ရွဴရန္ပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။ ၀မ္းသာလြန္း ၍ ရင္ ၌ျဖစ္ေသာ ဖခင္ေမတၱာ ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။

နို႔ရည္မထြက္ေသာ ဇနီးသည္ကို ၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိသည္။ ပ်ားရည္အစက္ကို ေရက်က္ေအးျဖင့္ ေရာျပီး သမီးငယ္ေလးကို တိုက္ေကၽြးရသည္။ ပင္ပန္းလြန္း ၍ ဇနီးသည္က အိပ္ေမာက်သြားသည္။ သမီးေလး ကို က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲထည့္ျပီး အိပ္ငိုက္ေနသည္။ သမီးပါးျပင္နုနုကို ႏွာေခါင္းျဖင့္ထိရာမွာ လန္႔နိုးထရသည္က အၾကိမ္ၾကိမ္။

(ဆက္ပါဦးမည္)


အုပ္ၾကီးေဖ
၃၁-၇-၂၀၁၃