ဟင့္အင္းႏွင့္ အင္းမ်ား (စြန္႔လႊတ္သူႏွင့္ သိမ္းပုိက္သူ)

Maung Paing

ကၽြန္ေတာ္ဆင္းရမည့္ မွတ္တုိင္က ေ၀းေသးသည္။ ဒီေတာ့ ေပၿပီးထုိင္ေနလုိက္သည္။
“ အဘ လာလာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမွာ ထုိင္လုိက္ပါ ”
စကားသံၾကား၍ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လူငယ္တစ္ဦးက သူ႔ေနရာကုိ တက္လာေသာ အဘ အတြက္ ဖယ္ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အဘဆုိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာေတာ့ သန္သန္မာမာရွိေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ခရီးကလည္း ၾကာဦးမွာမုိ႔ ျမင္ေသာ္လည္း ထမေပးျဖစ္။ ဒီေနရာေလးထုိင္ရဖုိ႔မနည္း တြန္းထုိးထားရတာေလ။ လုိင္းကားစီးရင္ေတာ့ ေနတတ္မွျဖစ္မွာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာကုိတဘက္လွည့္ေနလုိက္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထေပးလုိက္တဲ့ လူငယ္ကုိ မ်က္ႏွာပူသလုိလုိေတာ့ရွိလွသည္။
………………..
စြန္႔လႊတ္ေသာစိတ္ဆုိသည္မွာ ျမင့္ျမတ္ေသာစိတ္ျဖစ္သည္။
လူသားတုိ႔၏အတြင္းစိတ္သည္ ရယူလုိမႈ၊ ပုိင္ဆုိင္လုိမႈတုိ႔ႏွင့္ ႀကီးစုိးေနတတ္ပါသည္။
ထုိသုိ႔ေသာ ရယူပုိင္ဆုိင္လုိစိတ္မ်ားထဲတြင္မွ ရာထူး၊ စည္းစိမ္၊ ဥစၥာတုိ႔ကုိ စြန္႔လႊတ္သည္မွာ မလြယ္ကူလွပါ။ မပုိင္ရမွန္းသိလုိ႔ စြန္႔လႊတ္ျခင္းမဟုတ္ပဲ တကယ္ျမင့္ျမတ္ေသာ အမ်ားအက်ိဳးကုိ ေမွ်ာ္ကုိးၿပီး စြန္႔လႊတ္ေသာစိတ္ဓာတ္သည္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ စိတ္ဓာတ္ပင္ျဖစ္သည္။
ျမန္မာ့သမုိင္းရာဇ၀င္တြင္ ဘုရင့္ေနာင္သည္ အပ္ႏွင္းေသာ ထီးနန္းကုိ ျငင္းဆန္ခဲ့ေသာသူ ျဖစ္သည္။ တပင္ေရႊထီးသည္ ေပၚတူဂီဘုရင္ဂ်ီကို အထင္ႀကီး ေျမႇာက္စားမိရာမႇ ထိုသူဆက္သေသာ အရက္ကို ေသာက္မိရာ ေမာင္က်န္တစ္တို႔ႏႇင့္ အရက္စြဲကာ ယစ္ထုပ္ႀကီးဘ၀ေရာက္ရရႇာသည္။

သစၥာႀကီးေသာ ဘုရင့္ေနာင္က ေဖ်ာင္းဖ်နားခ်ပါေသာ္လည္း မရေတာ့၊ အရက္ကုိ သူမျဖတ္ ႏုိင္ေတာ့ၿပီ၊ ေပါရိသာဒသည္ လူသားကို မစြန္႔ႏိုင္သျဖင့္ တုိင္းျပည္ကို စြန္႔သလို တပင္ေရႊထီးလည္း အရက္ကို မစြန္႔ႏုိင္သျဖင့္ တုိင္းျပည္ကိုစြန္႔ေလသည္။
ထုိအခါနန္းတြင္းက ျမန္မာ၊ မြန္၊ ရႇမ္း မႇဴးမတ္ေတြက ဘုရင့္ေနာင္ကို ေလွ်ာက္ထားၾကသည္မႇာ ညီေတာ္ကို လံုျခံဳစြာထား၍ ဘုရင့္ေနာင္အား ထီးနန္းကို သိမ္းျမန္းပါရန္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ တုိက္တြန္း ေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘုရင့္ေနာင္က လက္မခံ၊ ထီးႏႇင့္နန္းကို ျငင္းဆန္ေလသည္။

''အစ္ကိုတို႔...ကြၽႏု္ပ္တုိ႔ဟာ သစၥာေစာင့္သိအပ္တယ္၊ သူယုတ္အျဖစ္နဲ႔ အႏႇစ္တစ္ရာေနရျခင္းထက္ သူေတာ္အျဖစ္ တစ္ရက္ေနရတာက ပိုျမတ္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမႇာ ဘာမႇမထားၾကေလနဲ႔၊ စားျမဲတိုင္း ရာထူး စည္းစိမ္ကိုသာ စားၾကပါေလ''ဟု မိန္႔ခဲ့ဘူးပါသည္။
ထုိ႔အျပင္ သိပၸံပညာရွင္ႀကီး အုိင္စတုိင္းကလည္း ျငင္းဆန္ခဲ့ဘူးပါသည္။
အစၥေရးျပည္ စတင္တည္ေထာင္ေတာ့ အစၥေရးျပည္သူတို႔က ဂ်ဴးမ်ိဳးႏြယ္ အိုင္စတိုင္းကို သမၼတ တင္ေျမႇာက္ၾကဖုိ႔ တညီတညြတ္တည္း ဆံုးျဖတ္ကာ အိုင္စတိုင္းကို သမၼတလုပ္ပါရန္ ေတာင္းပန္ၾကေတာ့ အိုင္စတိုင္းက ''ကြၽႏု္ပ္ဟာ သိပၸံပညာနဲ႔ေတာ့ နီးစပ္ပါတယ္၊ လူေတြကို ကိုင္တြယ္စီမံခန္႔ခြဲ ေလာက္ေအာင္ ထိေတာ့ ပါရမီမပါပါဘူး၊ သမၼတ မလုပ္ပါရေစနဲ႔''ဟု ထီးႏႇင့္နန္းကို ျငင္းဆန္ခဲ့ေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေတမိမင္းဘ၀ ပါရမီျဖည့္ခဲ့စဥ္က ထီးႏႇင့္နန္းကို ေၾကာက္႐ြံေသာေၾကာင့္ ဆယ့္ေျခာက္ႏႇစ္လံုးလံုး ဆြံ႕အနားမၾကားေယာင္ေဆာင္ကာ မလႈပ္မယႇက္ႏႇင့္ ေအာင့္အည္းသည္းခံကာ အဓိ႒ာန္ပါရမီကို ေအာင္ျမင္ၿပီး ေျမာက္ခဲ့ေစသည္။
…………..
သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ ႏွလုံးသားတြင္ အမ်ားသူငွာကုိ ဘာေတြလုပ္ေပးရမလဲ။ ဘာေတြျဖည့္ေပး လုိက္ရမလဲလုိ႔သာ ေတြးေနတတ္သည္။ အမ်ားအက်ိဳးသယ္ပုိးေနရသည္ကုိပင္ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ျဖစ္ေန တတ္ေသးသည္။
စြန္႔လႊတ္တဲ့စိတ္ဟာ လြတ္လပ္လွပါတယ္။ ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႕ ဘာအက်ိဳးမွ မေမွ်ာ္ကုိးပါဘူး။
“ အက်ိဳးလုိလုိ႔ ေညာင္ေရသြန္း ”တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ိဳးဟာ တကယ့္စြန္႔လႊတ္တဲ့စိတ္မဟုတ္ပါဘူး။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ပါရမီျဖည့္ခဲ့စဥ္က ေျခလက္အဂၤါေတြစြန္႔တယ္၊ သားမယားစြန္႔တယ္၊ ထီးနန္း စြန္႔တဲ့၊ ပစၥည္းဥစၥာေတြကုိ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ စြန္႔လႊတ္သူေတြရဲ႕ စိတ္ဟာ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္လွပါေပ တယ္။
………….
စြန္႔လႊတ္သူေတြဟာ ေလာကႀကီးကုိ အလွဆင္သူေတြျဖစ္သလုိ ေလာကႀကီးကုိ အရုပ္ဆုိးေစတာ ကေတာ့ အတၲသမားေတြ၊ ကုိယ့္က်ိဳးအတြက္ပဲ ၾကည့္သူေတြပါ။
ရသမွ်ယူမယ္၊ ေပးသမွ်ယူတယ္။ မက္ေမာတြယ္တာမႈေၾကာင့္ မရရင္တုိက္တယ္။ ဒါ့အျပင္ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ညစ္ပတ္ၾကပါေသးတယ္။
ျမန္မာ့သမုိင္းတြင္ နန္းလုပြဲေတြမ်ားစြာျဖစ္ခဲ့သည္။ ဖခင္ကုိ သတ္၊ အစ္ကုိကုိသတ္၊ ေဆြမ်ိဳးေတြကုိ သတ္ၿပီး ဘုရင္ဆုိတဲ့ အာဏာရဖုိ႔အတြက္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။
အေလာင္းစည္သူမင္းတရားႀကီးကုိ သားေတာ္ နရသူက ေရြဂူႀကီးဘုရားထဲမွာပင္ ေခါင္းအုံးျဖင့္ဖိၿပီး ကြပ္မ်က္ခဲ့သည္ဟု အဆုိရွိသည္။ နရသူသည္ မင္းစည္းစိမ္အတြက္ ဖခင္ေရာ အစ္ကုိေတြပါ သတ္ခဲ့သည္။
စစ္အာဏာရွင္ဟု အမည္ဆုိးရခဲ့ေသာ ဟစ္တလာသည္ မိမိၾသဇာအာဏာအတြက္ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေပါင္း မ်ားစြာကုိ သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က ဆရာတင္မွားခဲ့ေသာ အဇာသတ္မင္းမွာ ထီးနန္းအတြက္ ဖခင္ကုိ ေျခဖ၀ါးဓားႏွင့္ခြဲခဲ့သည္။
သူ၏ဆရာျဖစ္ေသာ ေဒ၀ဒတ္မွာလည္း ဘုရားရွင္အားအနားယူေတာ္မူပါ။ သူကသာ ဘုရားလုပ္ၿပီး သံဃာေတာ္ေတြကုိ အုပ္ခ်ဳပ္မည္လုိ႔ ေတာင္းဆုိခဲ့ပါေသးသည္။
………..
ေလာကႀကီးတြင္ လူမုိက္ႏွင့္ လူလိမၼာ၊ ပညာရွိႏွင့္ ပညာမဲ့၊ စြန္႔လႊတ္သူႏွင့္ သိမ္းပုိက္သူ တုိ႔အၿမဲ ရွိေနသည္။
ေကာသလမင္းအိပ္မက္တြင္ ပါ၀င္ေသာ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီး ေရထဲေပၚၿပီး စာပူးေတာင္းမ်ား ေရျမဳပ္ ေနေသာ ေခတ္သည္ တျဖည္းျဖည္းျဖစ္လာေနသည္။
စြန္႔လႊတ္သူမ်ားက သူ႔အက်ိဳးမေမွ်ာ္ကုိးပဲ ေပးဆပ္ေနျခင္းေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းေနာက္တန္း ေရာက္လာရသည္။ သူမုိက္တုိ႔ကေတာ့ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ အရွိန္ရလာၾကသည္။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ စြန္႔လႊတ္သူမ်ားက ၿငိမ္းခ်မ္း၍ေနႏုိင္သေလာက္ သိမ္းပိုက္ခ်င္သူမ်ားကေတာ့ ပူေလာင္ေနရသည္။
…………….
“ ပါေသးဆရာေရ၊ တစ္ကုိယ္ေရပဲ ”
ကၽြန္ေတာ္ေအာက္ကုိေတာင္ ေျခက်စရွိေသး ကားကေတာ့အတင္းဆြဲထြက္သြားသည္။
“ ဟူးေတာ္ေသးတာပါ။ ဒီခရီးေလး ထုိင္လုိက္ရလုိ႔။ ႏုိ႔မုိဆုိ ေျခခ်င္ျပန္ရမွာနဲ႔ ကားေပၚမွာ မတ္တပ္ ရပ္လုိက္ရလုိ႔ ေညာင္းတာနဲ႔၊ မလြယ္ဘူး ” ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက ေတြးျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ္လည္း ကားေပၚက လူငယ္မ်က္ႏွာ အဘမ်က္ႏွာကုိပဲ ျမင္ေနရ ျပန္သည္။
လူငယ္ ဖယ္ပယ္လုိက္ရတဲ့ တစ္ေနရာ။ စြန္႔လႊတ္လုိက္တဲ့ တစ္ေနရာ။
ဒီေနရဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာမုိ႔လဲ၊ မုိင္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားေနတာျဖင့္ မဟုတ္ေသး။
လမ္းေၾကာင္းေပၚက တစ္ခဏမွ်ေသာ တစ္ေနရာ။
ေၾသာ္ …ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ျဖင့္…တစ္ေနရာေလးကုိ သိမ္းပုိက္ထားခ်င္စိတ္က မ်ားေနပါတာလား။
( မဆီမဆုိင္ပဲဆုိဆုိ မိတ္ေဆြတုိ႔ေရ… ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ သမၼတရာထူးေလးေပး၊ သမၼတစည္းစိမ္ေလးမ်ား ခုခ်ိန္ ေပးလုိက္ရင္ ဟင့္အင္း..လား၊ အင္း…လား ဟင္ )။

မွီျငမ္း။ အရႇင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္) “ ထီးႏွင့္နန္းကုိျငင္းဆန္ခဲ့သူမ်ား ”