ျပည္တြင္းျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားသား ကိုေရႊဗမာမ်ားသို႔

ျမန္မာျပည္မွျမန္မာလူမ်ဳိး
 

“ကၽြန္ေတာ္တို႕ စိတ္ဓာတ္ေတြ အမ်ားႀကီးျပင္မွကို ျဖစ္မယ္ခင္ဗ်။ သူမ်ားေတြနဲ႕ အမ်ားႀကီး ျပတ္က်န္ခဲ့ၿပီ။” စင္ကာပူမွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတစ္ေယာက္ ေျပာလိုက္တဲ့ စကား ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုႏိုင္ငံ၊ ဒီႏိုင္ငံေတြက ျပန္ေရာက္လာတဲ့သူတိုင္း ေျပာၿမဲစကားမို႕ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ သူတို႕ေရာက္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတြနဲ႕ ယွဥ္ၾကည့္ၿပီး အားမလိုအားမရလြန္းလို႕ ျဖစ္ၾကတာပါ။

ဘဝင္ေလဟပ္သူေတြရဲ႕ စကား

စိတ္ဓာတ္ေတြ ျပင္ရမယ္လို႕သာ ေျပာတာ ဘာစိတ္ဓာတ္ေတြ ျပဳျပင္ရမွာလဲလို႕ေတာ့ တိတိက်က် မေျပာပါဘူး။ မေျပာေပမယ့္လည္း ဘာေျပာခ်င္တာလဲဆိုတာ သိသာပါတယ္။


ႏိုင္ငံျခားျပန္ေတြ ေျပာေနက်စကားေတြ ၾကားရဖန္မ်ားလြန္းလို႕ ရိုးေတာင္ေနၿပီ။ ‘ျမန္မာေတြ ပ်င္းတယ္’၊ ‘ျမန္မာေတြ ညံ့တယ္’၊ ‘ဖ်င္းတယ္’၊ ‘ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းမဲ့တယ္’၊ ‘ျမန္မာေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္မွူ႕မရွိဘူး’ စတဲ့ စတဲ့ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးလုံးကို ဘဝင္ေလဟပ္ၿပီး အေပၚစီးကၾကည့္တဲ့ ေလသံနဲ႕ ေျပာတဲ့ စကားမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏြားနဲ႕ ရုန္းေနရတာ ပ်င္းတာလား

ျမန္မာေတြ ပ်င္းတယ္ဆိုတာ ဘယ့္သူ႕ကို ၾကည့္ၿပီးေျပာတာလဲ။ မနက္ အာရုဏ္မလာခင္ ထ၊ ထြန္ထယ္ကိုထမ္းၿပီး လယ္ထဲဆင္း၊ တစ္ေန႕လုံး ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ႏြားနဲ႕အတူ ရုန္းကန္ အလုပ္လုပ္၊ ညေန ေနဝင္ရီတေရာမွ အိမ္ကို ျပန္ရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ၈၀ ရာခိုင္ႏွူန္းေလာက္ရွိတဲ့ လယ္သမားေတြကို ျမင္ဖူးၾကလို႕လား။

ခရီးသြားတဲ့အခါမွာ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေတြမွာ လမ္းခင္းလမ္းျပင္ လုပ္ေနၾကတဲ့၊ ေျမတူး ေက်ာက္ထု လုပ္ေနၾကတဲ့ မိန္းမ ေယာက်ာ္း အလုပ္သမားေတြကိုေတာ့ ျမင္ဖူးၾကမွာေပါ့။
ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေလာင္လွတဲ့ လမ္းေတြေပၚမွာ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုပဲ ေဖာ္ထားၿပီး တစ္ေခါင္းလုံး ပုဆိုးနဲ႕ပတ္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနၾကရွာတယ္ မဟုတ္ပါလား။ သူတို႕ေျခေထာက္ေတြမွ ဖိနပ္ေတာင္ မပါၾကပါဘူး။

ၿမိဳ႕ရြာနဲ႕ အလွမ္းေဝးကြာတဲ့ ေနရာမ်ားမွာဆိုရင္ လမ္းေဘးမွာပဲ သစ္ခက္တဲနန္းထိုးၿပီး ေနၾက၊ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကရတာပါ။ ဒီလူမ်ဳိးေတြကို ပ်င္းသတဲ့လား။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တိုင္း ပ်င္းလို႕မဟုတ္

ၿမိဳ႕တိုင္း ရြာတိုင္းလိုလိုမွာ ေခာတ္နဲ႕အတူ ေပၚေပါက္လာတဲ့ လမ္းေဘးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ အၿမဲတမ္းေန႕ညမျပတ္ လူစည္းကားေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ျမန္မာေတြ ပ်င္းတယ္၊ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႕ ေကာက္ခ်က္ခ်ရင္လည္း ရာႏွူန္းျပည့္မမွန္ပါဘူး။

ဘာမွလုပ္စရာမရွိလို႕ ထိုင္ၾကသူေတြရွိသလို တခ်ဳိ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ခ်ိန္းခ်က္ၿပီး အလုပ္ကိစၥ ေျပာဆိုၾက၊ အေပးအယူ လုပ္ၾကရတာပါ။ ဧရာမ ႏိုင္ငံစုံ ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးေတြမွာလည္း Working Luncheon တို႕၊ Business Dinner တို႕ ဆိုတာေတြ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္အထြာနဲ႕ ကိုယ္ အဆင္ေျပသလို လုပ္ၾကရတာပဲေလ။

“ထြီ၊ ထြမ္” လုပ္တတ္တဲ့လူေတြ

ေနာက္ၿပီး ၿမိဳ႕ေတြ ရြာေတြ သန္႕ရွင္းမွူ႕ အားနည္းတာ၊ လမ္းေပၚအမွိုက္ပစ္တာ၊ ကြမ္းတံေတြးေထြးတာ စတာေတြနဲ႕ ပက္သက္ၿပီး ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းလုံးလုံးမရွိဘူးလို႕ အျပစ္ေျပာၾကတာ ရွိေသးတယ္။ စင္ကာပူမွာမ်ား သိပ္သန္႕ရွင္းတာပဲလို႕လည္း ခဏခဏ ေျပာၾကတယ္။

စင္ကာပူက လမ္းေထာင့္တိုင္းမွာ ယူနီေဖာင္းဝတ္ရဲေတြ ေစာင့္ေနၿပီး စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ လမ္းျဖတ္ကူးသူေတြ၊ အမွူိက္ပစ္ခ်သူေတြကို ခ်က္ခ်င္းဖမ္း၊ ခ်က္ခ်င္းဒဏ္ရိုက္လုပ္တာေတြက်ေတာ့ ထည့္မေျပာၾကဘူး။ ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘယ္လူမ်ဳိးမဆို ပညာအေျခခံနည္းၿပီး စိတ္ယဥ္ေက်းမွူ႕ နိမ့္က်သူတိုင္းဟာ “ျပည္သူ႕နီတိ” ကို လစ္လ်ဴရွုတတ္ၾကပါတယ္။

“ထြီ၊ ထြမ္” နဲ႕ လူေရွ႕သူေရွ႕ တံေတြးေထြးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ အေရွ႕တိုင္းက လူဝါေတြေလာက္ဆိုးတာ ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ သူတို႕နဲ႕စာရင္ ျမန္မာေတြက အမ်ားႀကီး ယဥ္ေက်းပါတယ္။

၁နာရီ ၁၀ေဒၚလာ ေပးႏိုင္ပါ့မလား

ျမန္မာေတြက ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္စိတ္ သိပ္ႀကီးမားတယ္။ ႀကိဳးစားပမ္းစား မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႕လည္း စြပ္စြပ္စြဲစြဲ လုပ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြ အမ်ားစုဟာ ေန႕အလုပ္၊ ညအလုပ္ ႏွစ္ခုလုပ္ၿပီး တပင္တပန္း ပိုက္ဆံရွာေနၾကတာေတြကို မျမင္လို႕လား။

တခ်ဳိ႕မ်ားဆို အိပ္ရာဝင္တာေတာင္ အလုပ္ကျပန္တဲ့ အဝတ္အတိုင္း ဖိနပ္ေတာင္ မခၽြတ္ဘဲ ဝင္ၾကရပါတယ္။ မနက္အခ်ိန္က်တာနဲ႕ အိပ္ရာထဲက တန္းၿပီးအလုပ္ကို ေျပးႏိုင္ေအာင္ အဆင္သင့္လုပ္ထားရတာေလ။

ျမန္မာေတြ ႀကိဳးစားသလား၊ မႀကိဳးစားဘူးလားသိခ်င္ရင္ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ လုပ္ခေပးသလို ၁ နာရီ ၉ ေဒၚလာ၊ ၁၀ ေဒၚလာေပးၿပီး ခုိင္းၾကည့္လိုက္စမ္းပါလို႕ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

အခႊင့္အေရးမရလို႕ပါ

ျမန္မာေတြဟာ မပ်င္းပါဘူး။ မညံ့ပါဘူး။ ဖ်င္းလည္း မဖ်င္းပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီး ပညာသင္တဲ့သူေတြ အားလုံးနီးပါးဟာ သူတို႕သင္တဲ့ ပညာရပ္ကို ေကာင္းေကာင္းသင္ယူႏိုင္ၾကတာခ်ည္းပါ။ စာမလိုက္ႏိုင္လို႕ ျပန္လာရတယ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါ။

ဘိလပ္သြားၿပီး MRCP ၊ FRCS တို႕လို ဘြဲ႕ေတြ သြားသင္ယူတဲ့ ဆရာဝန္ေတြ စာမလိုက္ႏိုင္လို႕ျပန္လာရတယ္ဆိုတာ လည္း ရွားပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ လူသာ ဆင္းရဲခ်င္ ဆင္းရဲမယ္၊ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးမွာေတာ့ မဆင္းရဲပါဘူး။ အခႊင့္အေရးရရင္ ရသလို ဘာမဆို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ အခႊင့္အေရးမရလို႕သာပါ။

ကိုေရႊဗမာေတြ

ျမန္မာေတြ ညံ့လို႕ မတိုးတက္တာ၊ ျမန္မာေတြ သိပ္ပ်င္းတာ၊ သိပ္ဖ်င္းတာလို႕ ေျပာၾကသူမ်ားဟာ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္က ႏိုင္ငံျခား သြားေရာက္အေျခခ် ေနထိုင္ၾကတဲ့ “ျပည္တြင္းျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားသား” ကိုေရႊဗမာမ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ကိုယ္တိုင္ဘာလုပ္ေနၾကတယ္ ဆိုတာေတာ့ ျပန္မၾကည့္ဘဲ နဲ႕ ျပည္တြင္းမွာရွိေနတဲ့သူေတြကို စြပ္စြပ္စြဲစြဲ အရွက္မရွိ ေျပာေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေလာက္ သယံဇာတေပါၾကြယ္ဝတဲ့ ႏိုင္ငံ အာရွတိုက္တစ္တိုက္လုံးမွာ မရွိပါဘူး။

စားစရာအတြက္၊ ေနစရာအတြက္၊ ဝတ္စရာအတြက္ ပူစရာမရွိပါဘူး။ ျပည္တြင္းမွာ လုံလုံေလာက္ေလာက္ရွိတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေရနံ၊ ဓာတ္ေငြ႕ေတြလည္း ထြက္တယ္။ တျခား ဓာတ္သတၱဳမ်ဳိးစုံနဲ႕ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြလည္း ေပါတယ္။ ဒီသယံဇာတ ေပါၾကြယ္တာေတြကို ေခာတ္မီ နည္းပညာေတြ အသုံးခ်ၿပီး ထုတ္ယူသုံးစြဲၾကရမွာ မဟုတ္လား။ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားၾကရမွာ မဟုတ္လား။

သတိေပးလိုက္ခ်င္တယ္

အခုေတာ့ အဲ့ဒီ့လိုလုပ္ရမယ့္ ႏိုင္ငံအညြန္႕အဖူးေတြ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေတြက ႏိုင္ငံရပ္ျခား တိုင္းျပည္ေတြအတြက္ သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ေပးေနၾကရတယ္ေလ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက သင္ေပးလိုက္တဲ့ပညာေတြနဲ႕ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ေပးေနၾကတာ ရင္နာစရာမေကာင္းဘူးလား။

အေျခအေနအရ အခိုက္အတန္႕အျဖစ္ ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႕ကိုယ္ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ေနၾကရတာကို နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွမသြားဘဲ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာ ကိုယ္ေနၿပီး တတ္စြမ္းသေလာက္ ကိုယ့္အားကိုယ့္အင္နဲ႕ တိုင္းျပည္အတြက္ ႀကိဳးစား ရုန္းကန္ေနတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ ပ်င္းတယ္၊ ဖ်င္းတယ္၊ စည္းကမ္းမဲ့တယ္၊ ေရသာခိုတယ္ စတဲ့ စြပ္စြဲမွူေတြနဲ႕ ပုတ္ခတ္ေစာ္ကား မလုပ္ၾကဖို႕ေတာ့ သတိေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

လူထုစိန္ဝင္း
New Watch ဂ်ာနယ္။
၆၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၁။