လူဝင္မႈႏွင္႔ ဦးေစာ (၂)

July 15, 2013 at 8:07pm

၁၉၃၅ ခုႏွစ္မွာ ၾသဂုတ္လမွာ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ျမန္မာႏိုင္ငံ စီရင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အက္ဥပေဒ
(၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရး) ကို ထုတ္ျပန္ခဲ႔တယ္။ စက္တင္ဘာလမွာ အိႏၵိယအစိုးရ အက္ဥပေဒကို
ျပ႒ာန္းခဲ႔တယ္။ စတင္အာဏာတည္တာကေတာ႔ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၁ ရက္ေန႔မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္နယ္တစ္ခု မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ ၿဗိတိသွ်
အင္ပါယာအတြင္းက သီးျခားႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္လာတယ္ေပါ႔။ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလို႔ ေခၚရျခင္း
ကေတာ႔ ဌာနေပါင္း ၉၈ ခုရွိရာမွာ ဘုရင္ခံက ၇ ခုကိုကိုင္ၿပီး က်န္တဲ႔ ၉၁ ခုကို ျပည္သူ႔
ကိုယ္စားလွယ္ အမတ္ေတြလက္ထဲ ထည့္တယ္ဆိုတဲ႔ သေဘာပါ။

ဒါကလည္း အမည္ခံ ဟန္ျပ သက္သက္လို႔ပဲ ဆိုရမွာပါပဲ။ ဘုရင္ခံလက္ထဲမွာ ဗီတိုအာဏာကို
ကိုင္ထားၿပီး လႊတ္ေတာ္ကိုလည္း ရုတ္သိမ္းႏိုင္တယ္၊ ကက္ဘိနက္ကိုလည္း ျဖဳတ္ပစ္ႏိုင္
ပါတယ္။ ဒီ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုေတာ႔ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြက
အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ႔တာေပါ႔။ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြ အတြင္းမွာလည္း ပူးသတ္မယ္တို႔၊
ခြာသတ္မယ္တို႔ အယူအဆ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ကြဲၾကတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ၁၉၃၈ ဒုတိယ
ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္း ျဖစ္ခ်ိန္ဟာ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ႔။
ဒါတင္မက ေရနံေျမသပိတ္နဲ႔ တတိယ ေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီးဟာလည္း ဒီကာလမွာ
ျဖစ္တာပါပဲ။ ေရနံေျမသပိတ္ကို အာရံုလႊဲလို၍ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္း ဖန္တီးတယ္လို႔လည္း
အဆိုရွိပါတယ္။

၁၉၃၇ ဧၿပီ ၁ ရက္ေန႔မွာ ဒီစနစ္ကို စတင္က်င္႔သံုးဖို႔အတြက္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ ေရြးေကာက္ပြဲ
ကိုေတာ႔ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာမွာလုပ္ခဲ႔တယ္။ ၁၉၃၇ မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔မွာေတာ႔ အစိုးရအဖြဲ႕
စာရင္းကို အတည္ျပဳတယ္။ ဒီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မွာ ပထမဆံုး အမတ္ခ်ဳပ္ (နန္းရင္းဝန္) ကေတာ႔
ေဒါက္တာဘေမာ္ေပါ႔။ ေျပာရဦးမယ္ က်ဳပ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း။ အစိုးရအဖြဲ႔ အတည္ျပဳၿပီး
ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ဦးဘေဘတို႔ ငါးပြင္႔ဆိုင္အဖြဲ႕က ၫြန္ေပါင္းအစိုးရတစ္ဖြဲ႕လံုးကို
အယံုအၾကည္မရွိ အဆိုတင္သြင္းပါေလေရာဗ်ာ။ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ ဦးခ်စ္လိႈင္က ဧၿပီ ၁
ရက္ေန႔မွ စတင္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရမွာျဖစ္လို႔ ေဘာင္မဝင္ဘူးဆိုၿပီး ပယ္ခ်ခဲ႔တယ္။ ျဖစ္ပံု
ေျပာပါတယ္ အစိုးရတာဝန္ျဖင္႔ မယူရေသးဘူး အယံုအၾကည္မရွိအဆိုက စတင္ေတာ႔တာပဲ။

ဒါတင္လားဗ်ာ ဒီၾကားထဲမွာ သူတစ္ျပန္ ငါတစ္ျပန္ အယံုအၾကည္မရွိအဆိုတင္ၿပီး ျဖဳတ္ခ်
ေနလိုက္ၾကတာ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉၃၉ မွာေတာ႔ နန္းရင္းဝန္ ေဒါက္တာဘေမာ္ အစိုးရျပဳတ္က်ၿပီး
နန္းရင္းဝန္ဦးပု ဦးေဆာင္တဲ႔အစိုးရတက္၊ ေနာက္တစ္ခါ ၁၉၄၀ စက္တင္ဘာမွာ နန္းရင္းဝန္
ဦးပုအစိုးရ ျပဳတ္က်ၿပီး နန္းရင္းဝန္ဂဠဳန္ဦးေစာ ဦးေဆာင္တဲ႔ အစိုးရတက္ေပါ႔။ (ဘုရင္ခံႀကီး
ခမ်ာေတာ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာေတြက်ေနမွာပဲဗ်ာ။)

အစိုးရတစ္ရပ္ကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ဆိုတာလည္း လံုေလာက္တဲ႔ ျပႆနာေတြ ဖန္တီးႏိုင္ဦးမွကိုး။
ဒါေပမယ္႔ ဒီေနရာမွာ ျပႆနာကို ဖန္တီးသူလို႔ မစြပ္စြဲလိုပါ။ ဆက္စပ္၍သာ စဥ္းစားၾက
ပါေလ။ ျမန္မာျပည္မွာ ျပႆနာျဖစ္ေစမယ္႔ ေလာင္စာေတြက အဆင္သင္႔ပါ ေသာက္လက္စ
ေဆးလိပ္တိုေလးကို တစ္ခ်က္ေတာက္လိုက္ရံုနဲ႔ မီးဟုန္းဟုန္းထေတာက္မယ္႔ ေကာက္ရိုးပံု
ေတြက အမ်ားသားလားဗ်ာ။ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္း အၿပီးမွာ ေဒါက္တာဘေမာ္ အစိုးရကို
ျဖဳတ္ခ်ဖို႔လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေထာက္ခံမဲ ၆၁ မဲ၊ ကန္႔ကြက္မဲ ၆၆ မဲနဲ႔ မေအာင္ျမင္ခဲ႔ဘူး။
အလုပ္သမားသပိတ္ေတြ ေက်ာင္းသားသပိတ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္က်တယ္။
ဒါနဲ႔ ေဒါက္တာဘေမာ္အစိုးရကို ထပ္ျဖဳတ္ခ်တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ေထာက္ခံမဲ ၇၀ မဲ၊
ကန္႔ကြက္မဲ ၃၇ မဲနဲ႔ ေဒါက္တာဘေမာ္အစိုးရ ျပဳတ္က်တယ္။ ဦးပု အစိုးရတက္တယ္။ ဦးပု
အစိုးရကိုလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖဳတ္ခ်ၾကတာပဲ။ ဒီၾကားထဲ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္း
ေတြေတာ႔ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဦးပုအစိုးရလည္း ေထာက္ခံမဲ ၈၁ မဲ၊ ကန္႔ကြက္မဲ
၃၂ မဲနဲ႔ ျပဳတ္ၾကတာပဲ။ ဦးေစာအစိုးရ တက္တယ္။ ဦးေစာအစိုးရကိုလည္း ျဖဳတ္ခ်ဖို႔လုပ္တာပဲ။

၉၁ ဌာနေခတ္ လႊတ္ေတာ္တြင္းက အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ဆိုင္တဲ႔ ဥပေဒၾကမ္းေတြအေၾကာင္း
မေျပာခင္ ဒိုင္အာခီေခတ္က ဥပေဒၾကမ္းေလးႏွစ္ခု အေၾကာင္း ေျပာဦးမယ္။ ဘာလို႔လဲဆို
အဲဒီဥပေဒၾကမ္းႏွစ္ခုကလည္း အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေတြၾကားမွာ အေတာ္ေလး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား
ျဖစ္သြားလို႔ပါ။ အဲဒါက ပင္လယ္ေရေၾကာင္း ခရီးသည္မ်ားအေပၚ အခြန္ေကာက္ခံေရး
ဥပေဒၾကမ္းနဲ႔ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ား ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးေရး ဥပေဒၾကမ္းတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီဥပေဒၾကမ္းႏွစ္ခု ဥပေဒျပဳေကာင္စီမွာ တင္တယ္ၾကားရင္ပဲ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေတြဟာ
ကုလားသိုက္ က်ားဝင္ကိုက္ ဆိုသလို ပြက္ေလာရိုက္ကုန္တာေပါ႔။

ပထမ ဥပေဒၾကမ္းဟာ ၁၉၂၂ မတ္လမွာ တင္တာပါ။ ပင္လယ္ေရေၾကာင္းမွ ျမန္မာျပည္ကို
ဝင္လာသူတိုင္း တစ္ဦးလွ်င္ အခြန္ေတာ္ေငြ ငါးက်ပ္ ေပးေဆာင္ေစဖို႔ပါ။ (ငါးက်ပ္ကေတာ႔
မ်ားတာေပါ႔ေနာ္ အခုေတာင္ မွတ္ပံုတင္က ေျခာက္က်ပ္ပဲ ရွိတာ။) ဥပေဒႏွစ္ခုလံုးကို အိႏၵိယ
အမ်ိဳးသားေတြက အႀကီးအက်ယ္ ကန္႔ကြက္ ၾကတာေပါ႔။ ေနာက္ဆံုး ဥပေဒျပဳေကာင္စီက
အတည္ျပဳေပမယ္႔ အခြန္ေကာက္ယူမယ္႔ ဥပေဒကို ဘုရင္ခံက ဗီတိုအာဏာသံုးၿပီး ပယ္ခ်
လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ ျပည္ႏွင္ဒဏ္ဥပေဒဟာလည္း ၾသဇာရွိတဲ႔ အိႏၵိယ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားနဲ႔
အိႏၵိယအမတ္ေတြက သူတို႔လိုခ်င္သလို ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ၁၉၂၆ ခုႏွစ္မွာမွ ဥပေဒအျဖစ္ ထြက္လာ
ပါေတာ႔တယ္။

၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္ဟာ ငါးႏွစ္ေတာင္မခံပါဘူး။ တိတိက်က်ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေလးႏွစ္
ရွစ္လနဲ႔ ခုနစ္ရက္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္း ဂ်ပန္ဝင္တာေပါ႔ေလ။ ဒီၾကားထဲ
လႊတ္ေတာ္ထဲ တင္သြင္းတဲ႔ ဥပေဒၾကမ္းေတြမွာ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ဆိုင္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲ
အဓိက ေျပာပါမယ္။

ပထမ ေျပာခ်င္တဲ႔ ဥပေဒၾကမ္းက ေနထိုင္မႈ ဥပေဒၾကမ္းေပါ႔။ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ
ဥပေဒျပဳ လႊတ္ေတာ္မွာ ဦးဘေဖက ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထိုင္မႈ ဥပေဒၾကမ္းကို တင္သြင္းတယ္။
ဒီဥပေဒအရ ျမန္မာျပည္တြင္ေနထိုင္ေသာ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား၏ အေျခအေနအရပ္ရပ္ ခြဲျခမ္း
စီစစ္ရန္ႏွင္႔ ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထိုင္ခြင္႔အတြက္ အခေၾကးေငြေပးရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဥပေဒဟာ
အိႏၵိယ အမ်ိဳးသားမ်ား အစိုးရအမႈထမ္းခြင္႔နဲ႔ အျခားအခြင္႔အေရးေတြကိုေတာ႔ ကန္႔သတ္တာ
မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔လည္း အိႏၵိယအမတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ခံၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ဒါကို အျပင္းအထန္ကန္႔ကြက္သူကေတာ႔ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား မူဆလင္အမတ္
အက္စ္အင္ ဟာဂ်ီေပါ႔။ သူက “၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ဥပေဒအရ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ လူနည္းစု
အမ်ိဳးသားမ်ား၏ (အဲဒီ လူနည္းစု လူနည္းစုနဲ႔ပဲ အခုအခ်ိန္အထိ လုပ္စားေနတုန္းပဲ)
လံုျခံဳမႈကို အကာအကြယ္ ေပးထားခ်က္မ်ား လံုးဝပ်က္စီးသြားေစမည့္ ဥပေဒျဖစ္သည္။
မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ား ဆက္ကာ ဆက္ကာ လာေစရန္ သေႏၶတည္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္
ဥပေဒကို ခ်ိဳးဖ်က္သည့္ ဥပေဒျဖစ္၍ ဤလႊတ္ေတာ္က အတည္မျပဳႏိုင္။ ဘိလပ္ ပါလီမန္ကသာ
အတည္ျပဳႏိုင္သည္” ဆိုၿပီး ေျပာပါေတာ႔တယ္။

ဒါ႔ျပင္ အမတ္ျဖစ္တဲ႔ လြယ္အိပ္ႀကီး ဦးဘလိႈင္ကိုလည္း ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုတဲ႔အတြက္ ဦးဘလိႈင္က
“အိႏၵိယသားတို႔သည္ ျမန္မာျပည္သို႔လည္း လာေရာက္ေငြရွာေသးသည္။ ျမန္မာ႔အေရးအခင္း
မ်ားတြင္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ရန္လည္း ဘယ္ေတာ႔မွ လက္မေႏွး။ ဒီလိုသာ ဆက္လုပ္ေနဦးမည္
ဆိုလွ်င္ အဓိကရုဏ္းမ်ားျဖစ္၍ ဆံုးမည္မဟုတ္ေၾကာင္း သတိေပးပါသည္။ အကယ္၍
အဓိကရုဏ္းသာ စတင္ျဖစ္ပြားမည္ ဆိုလွ်င္ တစ္တိုင္းျပည္လံုး အုပ္ထိန္းမရ ငရဲျပည္ကဲ႔သို႔
တစ္ျပည္လံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေပလိမ္႔မည္” ဆိုၿပီး ျပန္လည္ ေခ်ပေျပာဆိုပါတယ္တဲ႔။ ဦးဘလိႈင္
သတိေပးၿပီး တစ္ႏွစ္မျပည္မီမွာပဲ ဒုတိယ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္းႀကီး ျဖစ္ခဲ႔တာပါပဲ။
ထူးျခားတာက ဟာဂ်ီရဲ႕ ေျပာဆိုခ်က္ကို အဲဒီအခ်ိန္က လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ ဦးခ်စ္လိႈင္က
လက္ခံခဲ႔တယ္တဲ႔။ ဘာေၾကာင္႔လက္ခံလည္း ဆိုတာေတာ႔ မသိပါ။ ဒီဥပေဒၾကမ္းကေတာ႔
ေခ်ာင္ထိုး ခံလိုက္ရေတာ႔တာပါပဲ။

လႊတ္ေတာ္ျပင္ပမွာ ႏိုင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္မႈေတြ အားေကာင္းေနတုန္း လႊတ္ေတာ္တြင္းမွာလည္း
အစိုးရကို အားစမ္းတဲ႔နည္းကေတာ႔ ဥပေဒၾကမ္းေတြ တင္သြင္းတာေပါ႔ ဦးေစာဟာ
လယ္ယာေျမ ဥပေဒၾကမ္းေတြ တင္ခဲ႔တယ္။ သူ႕ကိုေထာက္ခံသူေတြကေတာ႔ ငါးပြင္႔ဆိုင္
အမတ္ေတြေပါ႔။ ဦးေစာက မ်ိဳးခ်စ္ပါတီကို ၁၉၃၇ ၾသဂုတ္ ၁၄ မွာ တည္ေထာင္ခဲ႔တာ။
ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္တုန္းက မ်ိဳးခ်စ္ပါတီ မရွိေသးဘူး။ ဒီေနရာမွာ ငါးပြင္႔ဆိုင္ဆိုတာဘာလဲ
ဆိုတာ တစ္ခ်ိဳ႕ မသိတဲ႔လူလည္း ရွိမွာမို႔ ေျပာပါ႔မယ္။ (လိုရင္းကို မေရာက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေနာ္။
သည္းခံပါဗ်ာ။) ငါးပြင္႔ဆိုင္အဖြဲ႕ဆိုတာ အဖြဲ႕ငါးဖြဲ႕ ေပါင္းထားတဲ႔ အဖြဲ႕ပါ။ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၃၀
ကေန ေမ ၂ ရက္ထိ မႏၲေလးမွာ ညီၫြတ္ေရး အစည္းအေဝး က်င္းပတဲ႔အခါ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕
ေတြျဖစ္တဲ႔ ျပည္သူျပည္သားအဖြဲ႔၊ အမ္ေအေမာင္ႀကီး ဦးစီးတဲ႔ ခြဲခြာေရးအသင္းႀကီးကို အမည္
ေျပာင္းထားတဲ႔ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႕ (Free Burma)၊ ေရဦးဆရာေတာ္ ႀကီးမႈးတဲ႔
ဗဟိုဂ်ီစီဘီေအအဖြဲ႕၊ ဦးဘစီ ဦးစီးတဲ႔ သပိတ္ေမွာက္ ဂ်ီစီဘီေအအဖြဲ႕၊ ဦးဘဦး ဦးစီးတဲ႔ မႏၲေလး
၂၁ ဦး အဖြဲ႕ေတြကိုေပါင္းၿပီး ညီၫြတ္ေရး မူလဂ်ီစီဘီေအ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဆိုၿပီး ဖြဲ႕ထားတာပါ။
Five Flowers Party လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ အဖြဲ႕ေတြကလည္း အမ်ားသားေနာ္။ အလ်ဥ္းသင္႔
ရင္ေတာ႔ ဒီအေၾကာင္းေတြ သတ္သတ္ေရးေပးပါ႔မယ္။ ဒီအဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ အႀကီးအမွဴးကေတာ႔
ေရဦးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသပါ။ ဥကၠ႒ကေတာ႔ မကၡရာမင္းသားနဲ႔ ေဒၚခင္ေလးတို႔ရဲ႕
သားငယ္ ထိပ္တင္ဝ မင္းသားေပါ႔။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာလည္း ဒီအဖြဲ႕ႀကီးက အမတ္ေနရာ ၄၆
ေနရာနဲ႔ အမ်ားဆံုးႏိုင္ထားတာပါ။

ခုနကေျပာခဲ႔တဲ႔ လႊတ္ေတာ္တြင္း အားစမ္းတဲ႔ လယ္ယာေျမ ဥပေဒေတြထဲက တစ္ခုကေတာ႔
၁၉၃၇ ခုႏွစ္မွာ ဦးေစာတင္သြင္းတဲ႔ လယ္ယာေျမ ဥပေဒၾကမ္းေပါ႔။ ဒီဥပေဒၾကမ္းအရ
လယ္ယာေျမအားလံုးကို ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ ေၾကညာၿပီး လယ္လုပ္သူမ်ားကို လယ္ယာေျမမ်ား
ေဝျခမ္းေပးရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ လယ္လုပ္သူသာ လယ္ပိုင္ရမည္ဆိုတဲ႔ စနစ္ေပါ႔ေနာ္။ အဲဒီမွာ
အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္သူကေတာ႔ ဘယ္သူရွိမလဲ ခ်စ္တီးကိုယ္စားလွယ္ ဗယ္လယန္
ခ်စ္တီးယားေပါ႔။ ေဒါက္တာဘေမာ္ အစိုးရကလည္း ဒီဥပေဒၾကမ္းကို ပယ္ခ်ခဲ႔ပါတယ္။
အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ႔ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ဥပေဒနဲ႔ လြန္စြာ ဆန္႔က်င္ေနလို႔ပါတဲ႔။

ဒါကိုမေက်နပ္တဲ႔ ဦးေစာက ေနာက္တစ္ခါ သီးစားခ ထိန္းသိမ္းေရး ဥပေဒၾကမ္းကို
ေနာက္ထပ္ တင္ျပန္ပါတယ္။ (ေတာင္သူလယ္သမားအေရး အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ႀကီးေပါ႔ဗ်ာ။)
ဒီဥပေဒၾကမ္းအရ လယ္တစ္ကြက္မွ ထြက္ရွိတဲ႔ စပါးရဲ႕ ေလးပံုတစ္ပံုကိုသာ လယ္ခအျဖစ္
ပိုင္ရွင္ကိုေပးရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဥပေဒၾကမ္းကို လက္ခံေဆြးေႏြးဖို႔လည္း လက္မခံပါဘူး။
မေက်နပ္လို႔ ၁၉၃၇ စက္တင္ဘာမွာ လႊတ္ေတာ္ကို ထပ္တင္ျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔
လယ္ရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ အမတ္ေတြက အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ၾကပါေတာ႔တယ္။
ဘယ္ေလာက္ထိလဲ ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ႔ အိႏၵိယကုန္သည္ႀကီးမ်ား အသင္းက ဘိလပ္
အစိုးရ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ အတြင္းဝန္ထံကို စာေရးသားကန္႔ကြက္တဲ႔ အထိပါပဲ။

အမတ္ဟာဂ်ီကလည္း ဒီဥပေဒၾကမ္း တင္သြင္းတာဟာ ဦးေစာအေနနဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္
စတန္႔ထြင္တာဆိုၿပီး ေျပာဆိုတိုက္ခိုက္ တာေပါ႔။ ဦးေစာကလည္း ဒီဥပေဒၾကမ္းကို
မရုတ္သိမ္းေပးႏိုင္တဲ႔အျပင္ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား အသင္းအဖြဲ႕မွာ ဟာဂ်ီလိုလူမ်ိဳး ေခါင္းေဆာင္
မလုပ္သင္႔ေၾကာင္း၊ ဟာဂ်ီေၾကာင္႔ ဒီတိုင္းျပည္တြင္းမွာ အျပန္အလွန္ ရန္ၿငိွဳးထား မုန္းတီးမႈေတြ
ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ေပါ႔။ ဘိလပ္သား အမတ္ေတြကိုလည္း လိုတစ္မ်ိဳး မလိုတစ္မ်ိဳး လုပ္တဲ႔
သူေတြလို႔ ေျပာၿပီး လႊတ္ေတာ္ ထဲမွာ အျပန္အလွန္ ၿဖဲၾကတာေပါ႔ဗ်ာ။
(မ်ိဳးခ်စ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေပကိုး။)

အစိုးရအေနနဲ႔လည္း ၁၉၃၈ သီးစားခ်ထားေရး ဥပေဒကို ျပ႒ာန္းေပးခဲ႔ပါေသးတယ္။
ဒါကိုလည္း ခ်စ္တီးေတြနဲ႔ နတ္တူကြတ္တိုင္ ခ်စ္တီးယားအသင္းက အျပင္းအထန္ကန္႔ကြက္ၿပီး
ဟိုက္ကုတ္ တရားလႊတ္ေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထားၾကရာမွာ တရားလႊတ္ေတာ္က ေငြမ်က္ႏွာ
ၾကည့္ၿပီး ေျမရွင္ေတြကို အႏိုင္ေပးလိုက္ တယ္တဲ႔ဗ်ား။

ဒီေလာက္ဆိုေတာ္ပါၿပီ။ ေခါင္းစဥ္နဲ႔လည္း ေတာ္ေတာ္လြဲသြားၿပီလားမသိ။ ေျပာခ်င္တာက
၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္က ႏိုင္ငံေရးအားၿပိဳင္မႈေတြမွာ ဘာကို အသံုးခ်လည္းဆိုတာ
နည္းနည္းေလာက္ သိေစခ်င္လို႔ပါ။ အဓိကက လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရးျပႆနာ ေကာက္ရိုးပံု၊
လယ္ယာေျမျပႆနာ ေကာက္ရိုးပံု၊ အလုပ္သမားျပႆနာ ေကာက္ရိုးပံု၊ ေက်ာင္းသား
ျပႆနာ ေကာက္ရိုးပံုေတြပါပဲ။ ဒီျပႆနာေတြကို မီးထိုးေပးတာကေတာ႔ သတင္းစာေတြ
ေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဦးေစာဟာ သူရိယ သတင္းစာႀကီးရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ျဖစ္သလို
အျခား ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာလည္း လက္ကိုင္တုတ္ သတင္းစာေတြ အသီးသီး
ရွိၾကပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုလည္း ႏုတ္သပ္သပ္ ေရးပါဦးမယ္။ (ခုေခတ္နဲ႔ ဘာကြာလဲဟင္၊
က်ဳပ္ကေတာ႔ မသိ။)

ကဲ အခုေတာ႔ လိုရင္းကို သြားၾကရေအာင္။ ေနဦးဗ် တစ္ခုေတာ႔ ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ အခု
ေခတ္စားေနတဲ႔ မ်ိဳးေစာင္႔ဥပေဒ ဆိုတာကိုပါ။ အဲဒါေလးလည္း ထည့္ေျပာဦးမွေပါ႔ေနာ္။
နားဦးမယ္ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ဆိုရင္ေတာ႔ ၿပီးပါၿပီ။