"တစ္ "ေအာက္က စသူမ်ား ခင္ေမာင္ညိဳ (ေဘာဂေဗဒ)

July 14, 2013 at 8:29am

(၁)
တေလာက အစည္းအေ၀း တစ္ခုကို လာတက္ဖို႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ဖိတ္တယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က သူ ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္တာကို သေဘာေပါက္ၿပီးမွ ကိုယ္က ျပန္ေရးေပးဖို႔ပါ။ အဲဒီ အစည္းအေ၀းက ဘာအတြက္ လုပ္မွန္း၊ ဘယ္သူေတြ ပါမွန္းလဲ မသိပါဘူး။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ အစည္းအေ၀း မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ့ ထင္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအစည္းအေ၀းကို ကုိယ္တက္မယ္ဆုိေတာ့ အေတာ္ေလး စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကၾက သတဲ့။ တကယ္တမ္းက အဲဒီအစည္းအေ၀း တက္တဲ့သူေတြဟာ ဟိုတုန္းက ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို အျပတ္အသတ္ အျပင္ကေန ေ၀ဖန္ခဲ့တဲ့သူေတြပါ။ ျမင္သာထင္သာ ရွိဖို႔အေရး ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကသူေတြက ကိုယ့္ကို လန္႔လွေခ်ရဲ႕တဲ့။ ၿပီးေတာ့ မၾကာခင္ကမွ ကိုယ့္ကို စြပ္စြဲခ်က္ေတြ တင္ထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕လူလို႔ ထင္သတဲ့။ ဟိုတုန္းက ကိစၥတစ္ခုလိုေပါ့။ လက္၀ဲဆိုလဲ ၀ဲ၊ လယ္ယာဆုိလဲ ယာေပါ့။ အခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းကို ၀ဲလိုက္၊ ယာလိုက္နဲ႔ သူတို႔ပဲ တတ္ႏိုင္တာလား၊ ကိုယ္ပဲ တတ္ႏိုင္လြန္းတာ လားေတာင္ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။

တစ္ခါတစ္ခါ ႏိုင္ငံတကာ အစည္းအေ၀းေတြကို တက္ေလ့တက္ထ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အစည္းအေ၀းေတြမွာ တက္ေရာက္တဲ့သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိမႈကို အကာအကြယ္ ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ဘာေျပာၾကတယ္ဆုိတာ ေရးလို႔ရတယ္၊ ဘယ္သူ ေျပာတယ္လို႔ မေရး၊ မေျပာပါနဲ႔လို႔ သတ္မွတ္တာ အားလံုးက လိုက္နာၾကတာပါ။ ကိုယ္လဲ လိုက္နာတာပါ။

ခက္တာက ကိုယ္တိုင္ကလဲ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ပညာရွင္တစ္ေယာက္၊ တစ္ခါတစ္ေလမွာ စာနယ္ဇင္းသမား။ ပညာရွင္ေတြဆုိၿပီး ေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါ စာနယ္ဇင္းအေၾကာင္း ေရာက္လာရင္ ကိုယ့္ဘက္လွည့္ ေျပာၾကပါေလေရာ။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ "စာနယ္ဇင္းေတြ အျပင္ထြက္ေပးပါ"လို႔ ေျပာတာ လူငယ္စာနယ္ဇင္း တစ္ေယာက္က "ဆရာက် ဘာျဖစ္လို႔ မထြက္သလဲ"ေမးတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လဲ ကိုယ့္ကို ပညာရွင္ဆုိၿပီး ခဏခဏ လာျပႆနာ ရွာေနၾကပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ တစ္သက္လံုးက အက်င့္ပါေနတဲ့ "ရန္-ငါ ျပတ္"ေနၾကတာလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ထဲ ဆြဲထည့္ခ်င္တဲ့အခါ ထည့္လိုက္၊ မထည့္ခ်င္တဲ့အခါ ရန္စာရင္းထဲ ထည့္လိုက္။ ငါ-စာရင္းထဲ ထည့္တာေတာ့ နည္းပါတယ္ေလ။ ရန္-စာရင္းထဲ အပါခံေနရတာ ခပ္မ်ားမ်ား။ ဒါလဲ ကိုယ့္ကုသိုလ္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။
(၂)
အစည္းအေ၀းေတြ သြားတဲ့အခါ ဆရာတစ္ေယာက္ ေျပာသြားဘူးတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ "တစ္"ကေန ျပန္ျပန္စေနတာနဲ႔ ေရွ႕ကို မေရာက္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ စကားကို သတိရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရြယ္တစ္၀ိုက္ေတြက ပင္စင္ယူၿပီး၊ ပင္စင္ယူလတၲံေတြ အေတာ္မ်ားတာ အခု ရက္ပိုင္းမွာ ပိုၿပီး သတိထားမိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က ကမၼကထ လုပ္လို႔၊ အခုရက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ႏွစ္ထဲ ဘြဲ႔ရ ၁၉၇၅ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ေလး ျပန္ရေနတယ္။ တစ္ေန႔ကပဲ အၿငိမ္းစားယူခါစ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ သြားေတြ႔တယ္။ သူ ဘာေတြ ေျပာမွာပါလိမ့္လို႔ သြားနားေထာင္တာ၊ ေစာေစာက ေျပာသလို "တစ္"ကေန ျပန္စတယ္။ ၿပီးရင္ စာနယ္ဇင္းေတြကေန ျပည္သူကို အသိေပး ျဖန္႔ေ၀ဖို႔ဆုိတာ ပါလာျပန္ေရာ။

အခုေနာက္ပိုင္း အျပင္ထြက္ရင္ အရင္က ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ သတင္းေထာက္ေတြ သိပ္မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ လူသစ္ေတြ ေတြ႔တယ္။ လူသစ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မသိဘူး။ ဆရာ့နာမည္ ဘယ္သူလဲလုိ႔ လာေမးတဲ့သူေတာင္ ရွိေသး။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ခမ်ာေတြ အတြက္ "တစ္"က ျပန္စရေတာ့တာေပါ့။
တစ္ေန႔ကပဲ ဂ်ာနယ္မွာ ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္။ လက္ဖက္ပင္ မဟုတ္ဘူး၊ "လက္ဖက္ေျခာက္ပင္"ဆုိၿပီး ေရးထားလို႔ မ်ိဳးစိတ္အသစ္လား၊ အပင္က ခ်က္ခ်င္းပဲ လက္ဖက္ေျခာက္ ထြက္သလားလို႔ ေနာက္စရာ ျဖစ္တယ္။
သင္တန္းတစ္ခုမွာ ၀ါရင့္ဆရာႀကီးေတြက ေစတနာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ေ၀မွ်ခ်င္တာကို ၀င္တဲ့သူက၀င္၊ ထြက္တဲ့သူကထြက္၊ စကားေျပာတဲ့သူနဲ႔ ေျပာဆိုတဲ့ ၀န္းက်င္ကို ေတြ႔ေတာ့ အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး သင္တန္းတာ၀န္ခံေတြကို အေတာ္ေလး ေျပာတယ္။ ကိုယ္ျဖင့္ ဒါမ်ိဳးေတြ ရိုးလွ၊ ၾကာလွေပ့ါ။ ကဲ သူတို႔ကို တစ္အေၾကာင္းေတာင္ မနည္း ေျပာေနရတာ၊ နားဘယ္ေလာက္၀င္မလဲ မေျပာတတ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ တစ္သက္လံုးက စာသင္လာတာ၊ သင္တန္းသား အထာလဲ နပ္သင့္သေလာက္ နပ္တယ္လုိ႔ ထင္ထားတာ။ ပရိသတ္ကိုလဲ အတန္အသင့္ ထိန္းထားႏိုင္ပါရဲ႕။ ၿပီးေတာ့မွ ေမးခြန္းေတြက လာေတာ့တာ။ အဲဒီက်မွ ကိုယ္ေျပာတာ နားမ၀င္မွန္း၊ ကိုယ္ စာသင္တာ ညံ့မွန္း သိရေတာ့တယ္။ "အျဖဴ"လို႔ ေျပာတာကို "အမည္း"လို႔ နားလည္လုိ႔ နားလည္၊ ၾကားဖူးနား၀ ရွိတာေလးနဲ႔ လူပံုအလယ္ ကိုယ္ညံ့ေၾကာင္း ထုတ္ျပလို႔ျပနဲ႔။

          ဘ၀တစ္သက္တာမွာ ပညာေရး အလုပ္၊ တကၠသိုလ္အလုပ္ပဲ တစ္သက္လံုး လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးခဲ့ေပမယ့္ တကၠသိုလ္က ထြက္ခဲ့တာ "စာမသင္ရလို႔"လို႔ ေျဖရင္ အံ့ၾသၾကမွာလား။

အတန္းတစ္တန္းကလဲ အမွတ္တရပါ။ ဘြဲ႔လြန္ ဒီပလိုမာ အတန္းေလးတစ္ခု၊ စာရြက္ေလး တစ္ရြက္ မိတၲဴကူးၿပီး ေ၀ထားတယ္။ ဖတ္ျပလိုက္၊ အဓိပၸါယ္ ျပန္ျပလိုက္၊ ဆက္ႏြယ္တာေတြ ရွင္းျပလိုက္နဲ႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အရွိန္ေကာင္းေနတုန္း ေမးခြန္းႏွစ္ခု ေပၚလာတယ္။
ေမးခြန္းတစ္ခုကေတာ့ အဘိဓါန္ထဲ ေကာက္ၾကည့္ရင္ အခ်ိန္မေရြး ရႏိုင္တဲ့ ေ၀ါဟာရ အဓိပၸါယ္ပါ။ ခုအခ်ိန္မွာ အင္တာနက္ကေန လြယ္လြယ္ကူကူ google လိုက္ရင္ ရရဲ႕နဲ႔ နည္းနည္းေလးမွ အပင္ပန္း မခံပဲ အားမနာ လွ်ာမက်ိဳး Facebook ကေန စာသင္ခိုင္းတဲ့လူေတြကို google လု႔ိပဲ ေျဖလိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္က ဆရာ အခုသင္ေနတာ ဘယ္နားေရာက္သြားၿပီလဲတဲ့ မွတ္ကေရာ။
ထူးျခားတာက အခုသင္တန္းေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ အရင္က ေတြ႔ရေလ့ မရွိတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ နာမည္ေတြ၊ အဖြဲ႔၀င္ေတြကို ေတြ႔လာရတာပါ။

ေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုမွာ ကိုယ္ သင္တန္းေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ကေလးေတြ လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သင္တန္း အေၾကာင္းေတြ၊ ေဆြးေႏြးပြဲ အေၾကာင္းေတြ ျပန္ၿပီး အျမင္ခ်င္း ဖလွယ္ၾက၊ သံုးသပ္ၾကတယ္။ အဲဒါေတြဟာ စိတ္၀င္စားစရာ အေတာ္ေကာင္းတယ္။
ေဆြးေႏြးတဲ့သူေတြဟာ အေတြ႔အႀကံဳ ရွိတဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ ေျပာဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ပိုင္ႏိုင္တယ္။ ခရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ေျပာႏုိင္တယ္။ တစ္ခုပဲ လူအမ်ား နားလည္ေအာင္ မေျပာႏိုင္ဘူး။ လူအမ်ား စိတ္၀င္စားတဲ့ အေၾကာင္းအရာကုိ မေျပာႏိုင္ဘူးတဲ့။

ၿပီးရင္ ေစာေစာက ေျပာသလို စာနယ္ဇင္းေတြက တစ္ဆင့္ ေ၀ငွပါလို႔ ဆုိတယ္။ တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ သူတို႔ ေျပာတာ ဆုိတာေတြမွာ စာဖတ္ပရိသတ္ စိတ္၀င္စားတာ၊ စာဖတ္ပရိသတ္ သိခ်င္တာေတြ မပါဘူး။ ဒီေတာ့ စာနယ္ဇင္းေတြ အေနနဲ႔လဲ စိတ္၀င္စားတာ နည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ နည္းပညာဆိုင္ရာ ကိစၥေတြ ပါလာရင္ သတင္းေထာက္ေတြ၊ စာနယ္ဇင္းေတြက နားလည္ဖို႔ ခက္တယ္။ တလြဲေမး၊ တလြဲေျဖေတြ၊ တလြဲေရးေတြ မ်ားတယ္။

နားေထာင္တဲ့သူမွာ ပရိသတ္ အသစ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ နားလည္သေဘာေပါက္ဖို႔ အခ်ိန္ေပးရမယ္။ နားမလည္၊ သေဘာမေပါက္ေသးဘူးလို႔ ခံယူဖို႔လဲ လိုတယ္။ ကိုယ္ ၾကားဖူးနား၀ စကားေလး တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးေလာက္ကို စကားတတ္ကာစ ကေလးလို ေျပာတာ နားေထာင္ေကာင္းေပမယ့္ ပိုၿပီး အေရးႀကီးတာက မသိ မတတ္တာကို မသိနားမလည္ဘူးလို႔ လက္ခံၿပီး တကယ္ သိခ်င္၊ တတ္ခ်င္စိတ္ ရွိဖို႔နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈ ရွိဖို႔ လိုတယ္။

ေဟာေျပာပြဲတစ္ခု အၿပီးမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထိုင္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္က အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ရွင္းျပခိုင္းတယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာဟာ အေျခခံမရွိပဲနဲ႔ ေျပာလို႔ မရတဲ့ကိစၥဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သူ႔ကို နားလည္ခိုင္းရမလဲ။ ေဟာေျပာစဥ္တုန္းက ေလာေလာလတ္လတ္၊ လြယ္လြယ္ကူကူ၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာသြားတဲ့ ကိစၥေတြကိုေတာင္ နားမလည္ ဒါမွမဟုတ္ နားအလည္လြဲေနမွန္း သိခဲ့ၿပီးၿပီေလ။

ဒီလိုလူေတြ အတြက္ တစ္ကေန စတာေတာင္ ျမင့္ေနေသးတယ္လုိ႔ ကိုယ္ ျမင္တယ္။ ဟိုတုန္းကဆိုရင္ သမိုင္းပါေမာကၡဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ ဒီဘက္ေခတ္မွာ စီးပြားေရး ပညာရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြမ်ား ကိုယ္ျဖင့္ ေဘးကေန အားနာလိုက္တာ။

ဂ်ာနယ္သမားေတြက သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ေမးရင္ မရတာတို႔၊ ျပန္မေျဖတာတုိ႔ ေျပာျပၾကတဲ့အခါ ဌာနတစ္ခုတည္းမွာေတာင္ ဟိုဘက္စားပဲြ၊ ဒီဘက္စားပြဲ ေပးခ်င္မွ ေပးၿပီး လွ်ိဳထားတတ္ၾကတာကို ေျပာျပခ်င္မိတယ္။
(၃)
တျခား ေျပာစရာ တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ပညာရွင္ မရွိဘူး၊ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္ေတြ မရွိဘူးလို႔ ခဏခဏ ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာကေတာ့ ပညာရွိလား၊ ပညာရွင္လား မသိ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ပညာရွိတာ၊ ပညာရွင္ ျဖစ္တာလဲ မသိ၊ သူေျပာတာ အရပ္သား အျမင္နဲ႔ ေျပာတာလား၊ ပညာရွင္ အျမင္နဲ႔ ေျပာတာလားလို႔လဲ မခြဲျခားႏုိင္ဘူး။

ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာၿပီးေတာ့ ဆရာက ဘယ္လို ေျပာေပမယ့္ တျခားတစ္ေယာက္က ဘယ္လို ေျပာတယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မတူတာ မေကာင္းဘူးလား၊ စဥ္းစားယူေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ခက္တာက သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ဆရာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို တန္းတူ ထားလို႔ထား၊ ကၽြန္ေတာ့္ တပည့္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ထက္ ျမင့္တယ္ ထင္ေနေလေတာ့ ခက္ကေရာ။ (ေယဘုယ် ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ေတာ္တဲ့ တပည့္ေတြကို ေလးစားဖို႔လဲ ကၽြန္ေတာ္ ၀န္မေလးပါဘူး။) ကိုယ္ရည္ေသြးသလို မျဖစ္ဖို႔ သူမ်ားကို ထိပါးတာမ်ိဳးကလဲ မလုပ္ခ်င္။ (အထူးသျဖင့္ လူပံုအလယ္မွာ အထင္ႀကီးေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ ဘာမွ် မတတ္တဲ့သူေတြလုိ။)
ဒီေတာ့ ကိုယ္တိုင္လဲ တစ္ေအာက္ကေန ျပန္ျပန္စေနၿပီး လူႀကီး ျဖစ္လာေလ - ကေလးေတြ ဖတ္ဖို႔၊ သိဖို႔၊ ေရးရ ေျပာရတဲ့ မူႀကိဳဆရာ ျဖစ္လာေလပါပဲ။

ကိုယ္က မူႀကိဳဆရာလို သင္ေပမယ့္ သူတုိ႔ဘက္ကလဲ မူႀကိဳကေလးေတြလို အစစအရာရာ သိခ်င္၊ တတ္ခ်င္၊ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ ပါမလာ။ ဒါေပမယ့္လဲ ကိုယ္က မူႀကိဳဆရာဆိုေတာ့ တစ္လံုးပါသြားသြား၊ ႏွစ္လံုးပါသြားသြား သင္ရဦးမွာပါပဲ။ မဟုတ္ရင္ သူမ်ားေတြ အလြဲ ေျပာေနတာကို အဟုတ္ထင္သြားၾကဦးမယ္။
၁၃.၇.၂၀၁၃