ေမတၱာေတြသာ ပို႔လိုက္ပါ
|
1:23 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
Tin Nyunt
ကၽြန္ေတာ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕သစ္အလယ္တန္းေက်ာင္းေလးက ဒီႏွစ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း ဆရာကန္ေတာ့ပြဲဆိုၿပီး လွမ္းဖိတ္တယ္။ အဲဒီ ၿမိဳ႕သစ္ေက်ာင္းေလးကို ကြင္းျပင္ႀကီးကတည္းက ေလးတိုင္စင္ ေထာင္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ လက္ခံရတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕သစ္အလယ္တန္းေက်ာင္းေလးက ဒီႏွစ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း ဆရာကန္ေတာ့ပြဲဆိုၿပီး လွမ္းဖိတ္တယ္။ အဲဒီ ၿမိဳ႕သစ္ေက်ာင္းေလးကို ကြင္းျပင္ႀကီးကတည္းက ေလးတိုင္စင္ ေထာင္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ လက္ခံရတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါခဲ့တယ္။
မိုးထဲေလထဲ ရႊံ႕ထဲ ဗြက္ထဲကေန ေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းျဖစ္ေအာင္
ၿမိဳ႕သစ္ႀကီးနဲ႔အတူ ထူေထာင္ရၿပီး ထရံကာ ေတာင္ထန္းမိုးေက်ာင္းေလးဟာ ခုဆိုရင္
အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးေတာင္ျဖစ္သြားၿပီးလို႔ သတင္း ၾကားလိုက္ရလို႔
ဝမ္းေျမာက္မိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက
ဆိုးတူေကာင္းဘက္ လက္တြဲလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ အဲဒီေက်ာင္းမွာ
ရွိေနေသးတယ္ဆိုေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ဝမ္းေျမာက္မိ တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရတဲ့ ႐ိုးမေတာင္ေျခနားက ေက်ာင္းလည္း ဘယ္လို အေနအထား ျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး။ တပည့္ေတြနဲ႔ အဆက္ျပတ္တာ ၾကာၿပီ။ ဆင္းရဲၾကေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲေတြ ဘာေတြလည္း လုပ္ႏိုင္ၾကမယ္ မထင္ပါဘူး။ ႐ိုးကေတာင္ေျခနားကေန ပဲခူးၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔က်ေတာ့ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ဖို႔ ေက်ာင္းကိုလာတာ ကြင္းႀကီးပဲေတြ႔တယ္။ အဲဒီကြင္းက ေက်ာင္းေဆာက္ရမယ့္ ကြင္းတဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြကို ယာယီလက္ခံထားလိုက္ပါဆိုလို႔ စာရင္းကို မိုးထဲေလထဲမွာ ထိုင္ေကာက္ရတာ မွတ္မိေသး တယ္။
ဒီေက်ာင္းေလး ပထမအႀကိမ္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲတုန္းက တက္မိတယ္။ တပည့္ေတြ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြျဖစ္၊ ကေလးေတြ တိုးလိုးတြဲေလာင္းနဲ႔။ လူႀကီးႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ တပည့္ေတြ အားလံုး ဝိုင္းလာၿပီး ေပြ႔ဖက္ၾကတာ။ ဒီေက်ာင္းမွာ အားလံုးနဲ႔ စလံုးေရးစခဲ့ရသလို သူတို႔နဲ႔အတူ မိုးထဲေလထဲ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး ျမက္ရွင္း၊ ေျမသယ္၊ လမ္းဖို႔၊ ေရေျမာင္းတူးခဲ့ၾကတာေတြ မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္လာတယ္။ တပည့္ေဟာင္းေတြက အနားကမထတန္း စကားေတြလာေျပာေလ ကၽြန္ေတာ္ေနရထိုင္ရခက္ေလပဲ။
ပထမအႀကိမ္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို သူတို႔ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ေငြေလးေတြ စုၿပီး လုပ္ၾကတာ။ ဆရာေတြကို ကန္ေတာ့ၿပီး ဆရာေတြလက္ထဲကို စာအိတ္ေလးေတြ တစ္အိတ္စီလိုက္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလဲဆိုၿပီး ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ငါးေထာင္တန္ေလးရြက္။ မရွိတဲ့ၾကားထဲက ဆရာေတြကို တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္စုၿပီး ကန္ေတာ့တယ္ဆိုတာ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းခံစားရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ တပည့္ေတြအေနအထားကို ကၽြန္ေတာ္ အသိဆံုးျဖစ္ေနလို႔ပဲ။
မႏွစ္ကတစ္ႀကိမ္ လွမ္းဖိတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မသြားျဖစ္ဘူး။ ဒီႏွစ္လည္းတစ္ႀကိမ္ လွမ္းဖိတ္ျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သြားႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ သူတို႔ ပထမအႀကိမ္တုန္းက လွဴလိုက္တဲ့ ေငြႏွစ္ေသာင္းကို ဘုရားမွာ လွဴခဲ့တဲ့ ျဖတ္ပိုင္္းေလးကို ျပန္ထုတ္ၾကည့္ေန မိတယ္။
တပည့္တို႔ေရ …ဆရာ့ကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါကြာ… မင္းတို႔ ဆရာတို႔ကို ကန္ေတာ့ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ မိသားစုေတြ စားမယ့္အထဲက ဖဲ့ေပးလိုက္ရမယ္ဆိုတာ ဆရာသိေနလို႔ပါ။ တပည့္တို႔ေပးတဲ့ ေမတၱာကို ခံယူခ်င္ ေပမယ့္ တပည့္တို႔ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ မခံယူခ်င္လို႔ ဆရာ ဘယ္ေတာ့မွ ကန္ေတာ့ပြဲကို မတက္ေရာက္ႏိုင္ ေတာ့မွာ ကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါကြာ။
၁၆.၁၂.၂၀၁၅
ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရတဲ့ ႐ိုးမေတာင္ေျခနားက ေက်ာင္းလည္း ဘယ္လို အေနအထား ျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး။ တပည့္ေတြနဲ႔ အဆက္ျပတ္တာ ၾကာၿပီ။ ဆင္းရဲၾကေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲေတြ ဘာေတြလည္း လုပ္ႏိုင္ၾကမယ္ မထင္ပါဘူး။ ႐ိုးကေတာင္ေျခနားကေန ပဲခူးၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔က်ေတာ့ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ဖို႔ ေက်ာင္းကိုလာတာ ကြင္းႀကီးပဲေတြ႔တယ္။ အဲဒီကြင္းက ေက်ာင္းေဆာက္ရမယ့္ ကြင္းတဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြကို ယာယီလက္ခံထားလိုက္ပါဆိုလို႔ စာရင္းကို မိုးထဲေလထဲမွာ ထိုင္ေကာက္ရတာ မွတ္မိေသး တယ္။
ဒီေက်ာင္းေလး ပထမအႀကိမ္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲတုန္းက တက္မိတယ္။ တပည့္ေတြ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြျဖစ္၊ ကေလးေတြ တိုးလိုးတြဲေလာင္းနဲ႔။ လူႀကီးႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ တပည့္ေတြ အားလံုး ဝိုင္းလာၿပီး ေပြ႔ဖက္ၾကတာ။ ဒီေက်ာင္းမွာ အားလံုးနဲ႔ စလံုးေရးစခဲ့ရသလို သူတို႔နဲ႔အတူ မိုးထဲေလထဲ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး ျမက္ရွင္း၊ ေျမသယ္၊ လမ္းဖို႔၊ ေရေျမာင္းတူးခဲ့ၾကတာေတြ မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္လာတယ္။ တပည့္ေဟာင္းေတြက အနားကမထတန္း စကားေတြလာေျပာေလ ကၽြန္ေတာ္ေနရထိုင္ရခက္ေလပဲ။
ပထမအႀကိမ္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို သူတို႔ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ေငြေလးေတြ စုၿပီး လုပ္ၾကတာ။ ဆရာေတြကို ကန္ေတာ့ၿပီး ဆရာေတြလက္ထဲကို စာအိတ္ေလးေတြ တစ္အိတ္စီလိုက္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလဲဆိုၿပီး ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ငါးေထာင္တန္ေလးရြက္။ မရွိတဲ့ၾကားထဲက ဆရာေတြကို တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္စုၿပီး ကန္ေတာ့တယ္ဆိုတာ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းခံစားရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ တပည့္ေတြအေနအထားကို ကၽြန္ေတာ္ အသိဆံုးျဖစ္ေနလို႔ပဲ။
မႏွစ္ကတစ္ႀကိမ္ လွမ္းဖိတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မသြားျဖစ္ဘူး။ ဒီႏွစ္လည္းတစ္ႀကိမ္ လွမ္းဖိတ္ျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သြားႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ သူတို႔ ပထမအႀကိမ္တုန္းက လွဴလိုက္တဲ့ ေငြႏွစ္ေသာင္းကို ဘုရားမွာ လွဴခဲ့တဲ့ ျဖတ္ပိုင္္းေလးကို ျပန္ထုတ္ၾကည့္ေန မိတယ္။
တပည့္တို႔ေရ …ဆရာ့ကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါကြာ… မင္းတို႔ ဆရာတို႔ကို ကန္ေတာ့ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ မိသားစုေတြ စားမယ့္အထဲက ဖဲ့ေပးလိုက္ရမယ္ဆိုတာ ဆရာသိေနလို႔ပါ။ တပည့္တို႔ေပးတဲ့ ေမတၱာကို ခံယူခ်င္ ေပမယ့္ တပည့္တို႔ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ မခံယူခ်င္လို႔ ဆရာ ဘယ္ေတာ့မွ ကန္ေတာ့ပြဲကို မတက္ေရာက္ႏိုင္ ေတာ့မွာ ကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါကြာ။
၁၆.၁၂.၂၀၁၅
0 comments:
Post a Comment