Saturday, December 12, 2015

ကမာၻေက်ာ္တံတားႀကီးကို ကာကြယ္ခ့ဲဖူးေသာ ကိုယ္လက္အဂၤါစြန္႔ အညတရစစ္သည္မ်ား …

Aung Ko Ko 

၁၉၇၅ ခု ႏိုဝင္ဘာလ ႏွင္းမံႈမ်ားတစ္ဖြဲဖြဲက် စိုစြတ္လွ်က္ရွိေသာ နံနက္ခင္းမွာ ဒုတပ္ၾကပ္လွမိုးႏွင့္ရဲေဘာ္ငါးေယာက္ ဂုတ္ထိပ္တံတားႀကီးကို ကာကြယ္ထားေသာ မိုင္းေဟာင္းမ်ားကို ရွင္းလင္းရင္း မိုင္းအသစ္မ်ားကိုလည္း ဆက္တိုက္ ေထာင္လွ်က္ရွိသည္ ။ မိုင္းေဟာင္းမ်ားမွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခ့ဲၿပီးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ သစ္ပင္မ်ားထူထပ္စြာေပါက္ေရာက္လွ်က္ရွိၿပီး တင့္လႊတ္မိုင္းဟု ဆိုေသာ္လည္း ေျမပံု၌ တိုက္မိုင္းဟုသာေဖာ္ျပထားသည္ ။
ရန္သူဗကဗတို႔သည္ ရက္ပိုင္းအတြင္း မဟာဗ်ဴဟာက်ေသာ ဂုတ္ထိပ္တံတားႀကီးကို ဝင္ေရာက္စီးနင္း ေဖာက္ခြဲမည္ဆိုသည့္ သတင္းအရ မိုင္းေဟာင္းမ်ားကိုေဖာ္ရင္း မိုင္းသစ္မ်ားကို ေထာင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္ ။ ဂုတ္ထိပ္ကို ဗကဗတို႔စီးမိသြားပါက ေျမာက္ပိုင္းရွမ္းျပည္ႏွင့္ ျပည္မႀကီး အဆက္သြယ္ ျပတ္သြားႏိုင္သလို ျပည္မႀကီးဖက္အထိဆင္းကာ ဒုကၡေပးႏိုင္သည့္ အေနထားတြင္ရွိေလသည္ ။ မိုင္းေဟာင္းမ်ားကိုေဖာ္ရာ၌ သာမန္ထက္ အေရးႀကီးသည့္အခ်ိန္မို႔ တစ္ရက္ အလံုးငါးဆယ္ရရ တစ္ရာ႐ရ အားျခင္းေဖာ္ရ၍ အႏၲရာယ္ အရမ္းႀကီးမားပါသည္ ။
နံနက္ ၈ နာရီ ႏွင္းမကြဲခင္မေတာ့ ဂ်ိမ္း ဂ်ိမ္း ဆိုေသာ ေပါက္ကြဲသံ ႀကီးႏွစ္ခု ဂုတ္ထိပ္ေတာင္ၾကားတြင္ ျမည္ဟည္းသြားေလေတာ့သည္ ။ ဆရာလွမိုးႏွင့္ ရဲေဘာ္ငါးေယာက္ မိုင္းထိႀကေလၿပီ ၊ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးမွာ အခင္းျဖစ္ေနရာတြင္ပြဲျခင္းၿပီးေသဆံုးသြားၿပီး က်န္ႏွစ္ဦးမွာ လားရႈိးေဆးရံုတြင္ေသဆံုးကာ က်န္တစ္ဦးမွာ ေျခတစ္ဖက္ျပတ္ကာ ဆရာလွမိုးမွာေတာ့ ညာမ်က္လံုးကန္း ညာဖက္လက္ေမာင္းရင္းမွျပတ္ ဘယ္ဖက္လက္ဖ်ံမွျပတ္ကာ ညာေျခေပါင္ရင္းမွျပတ္ကာ သတိရမရေတာ့ …
ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ …
အခင္းျဖစ္ခ်ိန္မွာ နံနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ ၉ နာရီခန္႔ မႏၲေလးမွလားရိႈးသို႔ ထြက္ခြာသည့္ရထားမွ နံနက္ ၁၁နာရီမွ ထြက္မည္ ။ ထိုစဥ္ မိထၱီလာ (၃၀၂ ) အေျမာက္တပ္မွ စစ္ေၾကာင္းမွဴးဦးစီးေသာ စစ္ဆင္ေရးအထူးရထားတက္လာေလရာ စစ္ေၾကာင္းမွဴးမွ မိုင္းထိေသာ စစ္သည္မ်ားအား ရထားျဖင့္ ဆက္လက္တင္ေဆာင္ခ့ဲေလေတာ့သည္ ။
ေက်ာက္မဲေဆးရံုသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေသြး ၁၂ လံုးလိုအပ္ရာ ဆယ္လံုးဆက္တိုက္သြင္းထားရေလသည္ ။ ေဆးမွဴးမွ ေက်ာက္မဲခလရ (၂၂) သို႔ ေသြးအလွဴခံေသာ္လည္း ခလရ(၂၂ )မွာ စစ္ဆင္ေရးထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ၿပီးခ်ိန္ျဖစ္၍ အဆင္မေျပျဖစ္ေနခိုက္ သူနာျပဳဆရာမေလးမ်ား ထဲမွ တစ္ဦးက အခုမိုင္းထိထားတာ ကိုလွမိုးလား သူလိုတ့ဲေသြး က်မတို႔လွဴပါရေစ ဆိုကာအဆင္ေျပသြားျပန္ေလသည္ ။ ကံၾကမၼာကား ဆန္းၾကယ္ေပစြ ေသြးလွဴလိုက္ေသာ သူနာျပဳဆရာမေလးမွာ ဆရာလွမိုး မိုးမိတ္ဖက္ စစ္ဆင္ေရးသြားစဥ္ စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခု ပ်က္စီးေန၍ ေတာထဲမွ တိုင္မ်ားခုတ္ကာ ျပဳျပင္ေပးခ့ဲေသာ ေက်ာင္းဆရာ၏သမီးေပတည္း ။
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ေစာေစာတြင္ ဆရာလွမိုးအား စစ္ဆင္ေရးထြက္ေသာရထားႏွင့္ လားရႈိးေဆးရံုသို႔ပို႔ေဆာင္လိုက္ေလသည္ ။ လားရႈိးေဆးရံု၌ ကုသေနစဥ္ သတိေမ့ေမ်ာေနေသာ္လည္း စကားေျပာေန၍ သူ႔ဗိုလ္ႀကီးမွ မဂၤလာဒံုစစ္ေဆးရံုသို႔ ဆက္လက္ကုသလိုေၾကာင္း လားရႈိးေဆးရံုအုပ္သို႔ ေျပာၾကားရာမွ မဂၤလာဒံုစစ္ေဆးရံုႀကီးသို႔ ဆက္လက္ပို႔ေဆာင္ကုသခြင့္ရေလသည္ ။
လားရိႈးေလယာဥ္ကြင္း၌ ေလယာဥ္ပိုင္းေလာ့မွ ဒါဘယ္တင္မွာလဲ ရန္ကုန္တင္မွာဆိုေတာ့ လူနာတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ထိုင္ခံုႏွစ္ေနရာစာေပးရ၍ မတင္ႏိုင္ေၾကာင္းျငင္းဆန္ေလရာ ဆရာလွမိုး၏ ဗိုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ဝင္းမွ ေဒါပြသြားၿပီး ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ဆြဲထုတ္ကာ ေဟ့ေကာင္ မင္းကေလယာဥ္မွဴး ငါကျပန္တန္းဝင္အရာရွိ စစ္သားတစ္ေယာက္ကို ပိုက္ဆံနဲ႔တြက္လို႔မရဘူး ပိုက္ဆံနဲ႔တြက္ရင္မင္းကို ပစ္သတ္မယ္ ဟုေျပာေသာ္ ပစ္သတ္ရေအာင္ခင္ဗ်ားက ဘာေကာင္လဲဟု ျပန္ေမးေလသည္ မင္းကိုပစ္သတ္လို႔ ငါေထာင္က်တာအေရးမႀကီးဘူး ငါ့ရဲေဘာ္မေသဖို႔အေရးႀကီးတယ္ ဟုဆိုကာတကယ္ပစ္မယ္လုပ္ေရာ ေလယာဥ္မွဴးမွ ခင္ဗ်ားကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ေပး ဟုဆိုကာ အထက္ကိုတိုင္ရန္ေတာင္းသြားၿပီး ဆရာလွမိုးအား တင္ေဆာင္ခ့ဲေလေတာ့သည္ ။
မႏၲေလးခ်မ္းျမသာစည္ေလဆိပ္နားေသာ္ သူ႔တပ္မွဴး ဗိုလ္မွဴးေမာင္ေမာင္သုန္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားက လာေရာက္အားေပးေသာ္လည္း ဆရာလွမိုးကား သတိေမ့လွ်က္ပင္ ။
မဂၤလာဒံုေလဆိပ္၌ ဆရာလွမိုးအပါအဝင္ လူနာ ၈ ဦး လားရိႈးမွပါလာရာ ေဆးတပ္မွ လူနာတင္လာေသာေဆးအဖြဲ႕မွ လူနာ ၇ ဦးသာတင္သြားၿပီး ေလယာဥ္တံခါးၾကား၌ ကြယ္ေနေသာ ဆရာလွမိုးအား မျမင္ပဲ က်န္လူနာမ်ားသာ ေဆးရံုသို႔တင္သြားေလသည္ ။ ညေနပိုင္း ေလယာဥ္ဂိုေထာင္ပိတ္သည့္သူမွ ရဲေဘာ္လူနာတစ္ေယာက္က်န္ေသးေၾကာင္းေတြ႕၍ ဖုန္းဆက္သတင္းပို႔ရာမွ ေဆးရံုမွ တစ္ခါျပန္လာေခၚရေလသည္။
ဆရာလွမိုးကား အခင္းျဖစ္ရာ ဂုတ္တြင္းမွ မဂၤလာဒံုစစ္ေဆးရံုေရာက္သည့္အထိ ကုသရက္ေပါင္း ၃၁ ၾကာမွ သတိရေလသည္ ။
ဆရာလွမိုးႏွင့္အတူ မိုင္းထိခ့ဲေသာ ရဲေဘာ္မွာ ေျခတစ္ဖက္ျပတ္ႏွင့္ မဂၤလာဒံုစစ္ေဆးရံုအထိေရာက္ခ့ဲေသာ္လည္း မိမိပတ္တီးျဖင့္ ကုတင္မွ ဇြဲႀကိဳးခ်ကာ သတ္ေသခ့ဲေလသည္ ။ ေျခတစ္ဖက္မရွိ လက္ႏွစ္ဖက္မရွိ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ကန္းခ့ဲေသာ္လည္း ဆရာလွမိုးကား စိတ္ဓါတ္မက်ေပ ။
တပ္မေတာ္မွ အၿငိမ္းစားယူေသာ္ ပင္စင္ေငြ ၃၅၀ က်ပ္ ခံစားခြင့္တစ္ခ်ိဳ႕ျဖင့္ ကေလးငါးဦးျဖင့္ ဆက္လက္ရင္ဆိုင္ရေပဦးမည္ ။
ခ်ဳိ႕တ့ဲေသာဘဝျဖင့္ သမဆိုင္မွဆန္ေကာက္ ဆီေကာက္ေရာင္းျခင္း သားမ်ားကိုလည္း ေက်ာင္းတစ္ဖက္ျဖင့္ ငါးရွာ ဖားရွာ ဟင္းစားရွာတတ္ေအာင္သင္ရင္းရပ္တည္ခ့ဲေလသည္ ။
ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တ့ဲစြာရပ္တည္ေနရင္း ၁၉၉၀ ေက်ာ္၌ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးထြန္းၾကည္မွ ေလယာဥ္ကြင္းမွအထြက္ ေျခလက္မရွိ စစ္အက်ီျဖင့္ စက္ဘီးေနာက္ခုံေပၚ၌ထိုင္လွ်က္ လိုက္ပါေနေသာ ဆရာလွမိုးအားျမင္လွ်င္ ေဟ့ ဟိုစက္ဘီးေနာက္ကထိုင္လိုက္တာ တို႔ရဲေဘာ္လား ေမးစမ္းပါဟုဆိုသျဖင့္ စံုစမ္းေသာ္ ဆရာလွမိုးအား လပခ၌ေခၚေတြ႕ၿပီး စစ္မႈထမ္းေဟာင္းအတြက္ ေျမတစ္ကြက္ခ်ေပးေလသည္ ။
အဆင္မေျပျဖစ္သည့္အဆံုး ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးထြန္းၾကည္ခ်ေပးေသာ ေျမကြက္အားေရာင္းကာ အေႂကြးဆပ္တန္တာဆပ္ကာ စားေသာက္ေလသည္။ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေျပာလိုက္ပါ ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူးလို႔)
ဆရာလွမိုးသည္ ယခုအခါ အသက္ ၇၄ ႏွစ္ရိွၿပီျဖစ္ကာ သမီးျဖစ္သူႏွင့္အတူမႏၲေလးၿမိဳ႕၌ေနထိုင္ကာ မိုးကုတ္ဝိပႆနာတရား အားထုတ္လွ်က္ရွိပါတယ္ …
ဆရာလွမိုး သားသမီးမ်ားမွာ လက္ရွိတပ္မေတာ္တြင္ ဒုအရာခံဗိုလ္ ႏွစ္ေယာက္ မဲသေဝါတိုက္ပြဲတြင္သားတစ္ေယာက္က်သြားၿပီး သမီးတစ္ေယာက္မွာ ရဲေမျဖစ္ကာ အငယ္ဆံုးစစ္သားမွာလည္း ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ခ့ဲေလသည္ ။
ဆရာလွမိုးသည္ ၂၈ . ၅ . ၁၉၆၂ တြင္တပ္မေတာ္သို႔ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ ၂၁၄၄၁၁ ျဖင့္စတင္ဝင္ေရာက္တာဝန္ထမ္းေဆာင္သည္ ။ စတင္တာဝန္ထမ္းေဆာင္သည့္ မိခင္တပ္ရင္းမွာ ၉၀၁ စစ္ေျမျပင္ အင္ဂ်င္နီယာတပ္ ျဖစ္သည္ ။ ဖ်ာပံုခရိုင္ ဘိုကေလးၿမိဳ႕နယ္ မင္းလွကုန္းရြာ ဇာတိျဖစ္သည္ ။
၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ မမွတ္မိေသာ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ မိုင္းရွင္းရင္း မိုင္းထိခ့ဲသည္ ။ ေဆးရံု၌ ၃၁ ရက္ၾကာ ေမ့ေမ်ာေနခဲ့ၿပီး ယေန႔အထိ အသက္ရွင္ေနထိုင္လွ်က္ရွိပါတယ္ ။
တရားအားထုတ္လွ်က္ရွိၿပီး ဘုရားသြားဖို႔ ဝွီးခ်ဲေလးကေတာ့ အဆင္မေျပျဖစ္ေနၾကာင္းပါ…
‪#‎BanyarNwet‬

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...