ၿပိဳက်သြားႏိုင္ေသာ အိမ္ကေလး
|
8:40 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
(က)
၁။ ကၽြန္ေတာ္စားေရးစားပြဲမွာ ထိုင္လိုက္သည္။
၂။ စိတ္ကိုအဆံုးစြန္ထိ လႊတ္ေပးလိုက္၏။
၃။ ေခတ္မ်ား၊ပုံရိပ္မ်ား၊ သဘာ၀မ်ား၊ အရာ၀တၳဳမ်ားႏွင့္ လူမ်ား။
၄။ ေလပူတို႔ကိုခပ္ျပင္းျပင္းမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေပါ့ပါးသြားသေယာင္ထင္ရ၏။
သို႔ေသာ္တစ္ခဏမွ်သာ။
၅။ ၿပီးဆံုးခ်င္ပါသည္။သို႔မဟုတ္။ ၿပီးဆံုးခ်င္ပါၿပီ။
အရသာကေတာ့အေတာ္ေလးခါးပါသည္။ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္၏။ ဘယ္ဘက္ေထာင့္က စာေရးစာပြဲတြင္ ထိုင္ရမည္လား။စားပြဲေပၚက စာအုပ္တစ္အုပ္အုပ္ယူၿပီး ေဘးက ကုတင္ေပၚမွာ ဖတ္ရမည္လား။ စာအုပ္ကေတာ့ ခ်ဳိပါလိမ့္မည္။သို႔ေသာ္ စိတ္ေတြကေတာ့ ခါးသက္သက္ ျဖစ္ေန၏။
ကုတင္ေပၚမွာေခါင္းအုံးတစ္လံုးသာ က်န္ေတာ့သည္။ သိပ္ေတာ့လည္း မထူးဆန္းပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ထူးဆန္းႏိုင္ပါသည္။ သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္က ေခါင္းအုံးသံုးလံုးရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ တစ္လံုးကအနည္းငယ္ေသးေပမယ့္ သူလည္း ေခါင္းအုံးတစ္လံုးသာျဖစ္၍ အခန္းထဲတြင္ ေခါင္းအုံးသံုးလံုးရွိခဲ့ဖူးပါသည္။
ထို႔ထက္ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ေစာေသာအခ်ိန္ကမူ ေခါင္းအုံးႏွစ္လံုးသာ ရွိခဲ့ဖူး၏။ အရြယ္တူ၊ ဆိုဒ္တူေသာေခါင္းအုံးႏွစ္လံုးသာျဖစ္ပါသည္။ တစ္လံုးႏွင့္ တစ္လံုး နားလည္မႈျပည့္၀ေနျခင္းေၾကာင့္အခန္းေလးတစ္ခုလံုး သာယာစိုျပည္ခဲ့ဖူးေလသည္။
ထို႔ထက္သံုးႏွစ္မွ်ေစာေသာအခ်ိန္ကမူ ကုတင္ေပၚတြင္ ေခါင္းအုံးတစ္လံုးသာ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ထိုအခ်ိန္က ေခါင္းအုံးေလးသည္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါး၏။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ဖူး၏။စားပြဲေပၚမွ စာအုပ္ေတြဖတ္လိုက္၊ ညာဘက္အစြန္ရွိ ျပတင္းေပါက္မွေန၍ လမ္းမဘက္သို႔ေငးေမာလိုက္ႏွင့္ေခါင္းအုံးေလးသည္ တည္ၿငိမ္လွ၏။
သုံးႏွစ္ၾကာေတာ့ႏွစ္လံုးျဖစ္လာသည္။ ငါးႏွစ္ၾကာေတာ့ သုံးလံုးျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ တစ္လံုးတည္းသာျပန္ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့၏။
လြန္ခဲ့ေသာအခ်ိန္မ်ားက အခန္းေလးတစ္ခုလံုး သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနတတ္သည္။ ေခါင္းအုံးေလးတို႔သည္ ရွင္းသန္႔ေမႊးျမမႈကိုေဆာင္ေလ၏။ ယခုေတာ့ အခန္းေလးတစ္ခုလံုး ရႈပ္ပြေနေလၿပီ။ သပ္ရပ္ေအာင္ မျပဳျပင္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ေခါင္းအုံးေလးလည္း မည္းညစ္ေနေလ၏။
စိတ္၏မလင္းရွင္းမႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
(ခ)
အရသာကေတာ့အနည္းငယ္ထက္ပို၍ ခါးပါသည္။ ထမင္းေပါင္းအိုးကို ဆန္ႏွစ္လံုးခြဲ ထည့္ခ်က္မိျပန္သည္။ တစ္နပ္စာအတြက္ထိုမွ်အထိ မလိုအပ္ေတာ့ပါ။ တစ္ခ်ိန္က လိုအပ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ မလုိအပ္ေတာ့ပါ။ ခ်က္လက္စႏွင့္မို႔ထားလိုက္ပါေတာ့သည္။ ညစာ၊ မနက္စာေပါ့။ ပိုေနေတာ့လည္း ေနာက္ေန႔မနက္ ေၾကာ္စားတာေပါ့။ ထိုသို႔သူေတြးလိုက္သည္။
ဘဲဥတစ္လံုးကိုေခါက္ေနရင္းႏွင့္ ပုခက္ထဲမွ သမီးငယ္ကို ၾကည့္မိျပန္သည္။ ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္ေမာက်ေန၏။နားေတြကို ပိတ္ထားခ်င္ပါသည္။ ရုတ္တရက္ ေယာင္၍မ်ား သူ႕နာမည္ကို သမီးေလး ထေအာ္တတ္သည့္ဒဏ္ကိုႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ခံေနရ၏။ ခံႏိုင္ရည္ကလည္း တစ္ေန႔တျခား နည္းပါးလာပါၿပီ။
ညဥ့္နက္လာသည္ႏွင့္အမွ်ေအးစိမ့္မႈက တျဖည္းျဖည္း ႀကီးစိုးလာသည္။ ေစာင္ေတြကို လြမ္းပါ၏။ ေခါင္းအုံးေတြကိုလည္းလြမ္းပါ၏။ ေႏြးေထြးမႈကလည္း ၿမိဳသိပ္ရပါမ်ားလို႔ အန္ထြက္လာတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ မညင္သာပါ။အေတာ္ေလး ခါး၏။ ႀကိတ္မွိတ္၍သာ အေတြးမ်ားကို ျဖတ္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေနမိသည္။ စိတ္သည္တည္ၿငိမ္မႈကို ရွာမေတြ႕ေသးပါ။
မနက္ျဖန္ေပါင္းမ်ားစြာကိုေရတြက္ေနမိသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ပုခက္အတြင္းမွ ဆင္းလာမည့္ သမီးငယ္၏ အနာဂတ္ႏွင့္ ေနေရာင္သည္သူ႕ကိုေလွာင္ရယ္ေနသလား ထင္မိသည္။ မေသခ်ာပါ။ ဒီည အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔က ပို၍အေရးႀကီးေနပါၿပီ။သို႔ေသာ္ မေရရာပါ။
၁။ အေမွာင္သည္တျဖည္းျဖည္း သိပ္သည္းလာ၏။
၂။ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္မသင့္ျမတ္လွေပ။ ဂ်စ္ကန္ကန္ႏိုင္လာသည္။
၃။ တိတ္ဆိတ္လာ၏။အနာဂတ္ထက္ ပစၥဳပၸန္ကို ပိုစိတ္၀င္စားလာသည္။
၄။ က်န္းမာေရးမေကာင္းပါ။ သမီးငယ္၏ အနာဂတ္အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မိ၏။
၅။ ပင့္သက္ေမာကိုျဖည္းညွင္းစြာ ခ်မိျပန္သည္။
၆။ ၿပီးဆံုးခ်င္ပါၿပီ။သို႔ေသာ္ ၿပီးဆံုး၍လည္း မျဖစ္ေသးပါ။
(ဂ)
အခါးေတြေျပမည့္ေန႔ကို ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔ အခါးေတြၾကားမွာ ေနသားက်လာေလသည္။ ခါးျခင္းသည္ မထူးဆန္းပါ။ထို႔အတူ အေနၾကာၿပီး ေနသားက်လာျခင္းမွာလည္း မထူးဆန္းပါ။ ထူးဆန္းသည္မွာ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္၁၉၆၄ ခုႏွစ္ မွ စတင္၍ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ၾကယ္စစ္သည္
၁၂ ဇူလိုင္၂၀၁၃
0 comments:
Post a Comment