အခန္း(၃) **ကေလးမ်ား၏ေဒါသမာန္**
|
5:27 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ျငိမ္သက္လ်က္ ရွိေသာ္လည္း တင္းမာလွသည့္ အခ်ိန္ႏွစ္လကုန္လြန္ခဲ့ ျပီးေနာက္ ေက်ာင္းမ်ားကို ေမလ ၃၀ရက္ေန့တြင္ ျပန္လည္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ မိဘမ်ားက ဆူပူမွဳမ်ား ထပ္မံျဖစ္ပြားမည္ကို စိုးရိမ္၍ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား မ်ားစြာမွာ အိမ္တြင္း၌ပင္ ေနခဲ့ၾကသည္။ သို့ေသာ္ စာသင္ခန္းထဲသို့ေရာက္လာၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ မတ္လတြင္ ျပိဳကြဲခဲ့ ရသည့္ လွဳပ္ရွားမွဳကို ျပန္လည္ အသက္သြင္းရန္ မဆိုင္းမတြ စည္းရံုးလွဳပ္ရွားလာၾကသည္။ ဦးေနဝင္း တစ္ဦးတည္းသာလွ်င္ မည္သို့ေသာ ေျပာင္းလဲမွဳမ်ိဳးမွ မျဖစ္နိုင္ဟု ယံုၾကည္လ်က္ရွိ၏။ သူသည္ ဆယ္နွစ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္း အျပင္းထန္းဆံုး ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ျပီးေနာက္ ဧျပီလ ၁၁ရက္ ေန့တြင္ ေဆးစစ္ရန္နွင့္ သူနွစ္သက္ေသာ အပန္းေျဖစခန္းမ်ားတြင္ အနားယူရန္ အေနာက္ဂ်ာမဏီနွင့္ ဆြစၥလန္နိုင္ငံမ်ားသို့ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ နိုင္ငံ၏ ေန့စဥ္အေရးကိစၥမ်ားကို သူယံုၾကည္စိတ္ခ်ေသာ လက္ေထာက္မ်ားထံ လႊဲအပ္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ သူ၏လက္သပ္ေမြးတပည့္ျဖစ္ေသာ အၾကင္နာတရားကင္းမဲ့ျပီး ျပည္သူမ်ား ခါးခါးသီးသီးမုန္းတီးသူ ဦးစိန္လြင္၏ လက္ထဲတြင္ ယံုအပ္ထားခဲ့သည္။
သို့ေသာ္ အေရးအခင္း၌ပါဝင္လွဳပ္ရွားခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ စက္မွဳတကၠသိုလ္နွင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္(ပင္မ) တို့မွ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ မတ္လ၏ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မွဳမ်ားကိုသတိရေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ့ေျမာက္ဖက္ရွိ နာမည္ဆုိးရြားလွေသာ အင္းစိန္ေထာင္တြင္ အဖမ္းခံေနၾကရသူမ်ားအား တစ္သုတ္ျပီးတစ္သုတ္ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္သည့္အခါ သူတို့၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားေၾကာင့္ အစိုးရအေပၚ မုန္းတီးမွဳနွင့္ လက္စားေခ်လိုမႈ မီးလွ်ံသည္ပိုမို၍ ေတာက္ေလာင္ လာခဲ့သည္။ ေထာင္မွ လြတ္လာသူမ်ားသည္ေထာင္ထဲ၌ ဖမ္းထားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအားရိုက္နွက္ျခင္း ညွည္းပန္းနွိပ္စက္ျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ျဖင့္ တို့ျခင္းစသည့္ သတင္းမ်ားကို အျပင္သို့သယ္ေဆာင္လာခဲ့သည္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ လံုထိန္းမ်ားက ဖမ္းဆီးထားေသာ ေက်ာင္းသူမ်ားအား အုပ္စုလိုက္မုဒိန္းက်င့္သည့္ ေၾကာက္ရြံ႕ဖြယ္သတင္းေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုအားပိုမိုေဒါသထြက္ေစခဲ့သည္။ ထိုသို႕ မတရားျပဳက်င့္ခံရသူမ်ားထဲတြင္ ဗိုလ္မွဴးတစ္ဦး၏ သမီးလည္း ပါဝင္ခဲ့သည္ဟုဆိုသည္။ စစ္ဗိုလ္၏ သမီး ပါမပါကို အတိအက် မသိရေသာ္လည္း ထိုသတင္းမွာ ျပန့္နွံ႕သြားျပီးျပည္သူမ်ားက ယံုၾကည္ၾကေလသည္။ စစ္အရာရွိမ်ား၏ သားသမီးမ်ားပါမက်န္ ဤသို့ ညစ္ပတ္ဆိုးရြားေသာ ဒဏ္ကို မကင္းလြတ္ခဲ့ပါလွ်င္ ဤအစိုုးရကို မည္သူက ယံုၾကည္အားထား နိုင္ပါမည္နည္း။ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မွဳမ်ား ျပည့္ေနေသာ မတ္လ ၇ရက္တာ ကာလသည္ အမ်ိဳးသား တစ္ရပ္လံုး၏ စိတ္ဓာတ္ကို ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့ျပီ။ ယခင္ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးသို့ မည္သည့္အခါမွ ျပန္လည္ ေျပာင္းလဲလိမ့္မည္ မဟုတ္သည္မွာ ထင္ရွားေသခ်ာလွသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို့ကို အလ်ားေပ၅၀နဲ့ အနံေပ ၂၀ေလာက္အက်ယ္ရွိတဲ့ အခန္းၾကီးတစ္ခုထဲကို သြင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ လူနွစ္ရာ သံုးရာေလာက္ကို အဲဒီ အခန္းထဲမွာထားတဲ့အတြက္ ျပည့္ၾကပ္ေနတယ္။ ေနရာမဆန့္လို့မတ္တပ္ရပ္ေနရတယ္။ ညအိပ္လို့ကို မရဘူး။ ညလံုးေပါက္မီးထြန္းထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ အတြက္ အိမ္သာဆိုျပီး အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ဓာတ္ဆီ ေပပါပိုင္းတစ္ခု ခ်ထားေပးတယ္” ဟုမတ္လ၁၁ရက္ေန့ကအဖမ္းခံခဲ့ရသူသမိုင္းအဓိကေက်ာင္းသား ေမာင္ေမာင္သြင္က
ျပန္ေျပာျပသည္။
ေမးျမန္းစရာရွိသည္ ဆိုကာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးစီအား အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေခၚယူခဲ့ၾကသည္။ သို့ေသာ္ “ေမးျမန္းစစ္ေဆးျခင္း” ဆိုသည္မွ ရိုက္နွက္ ဆဲဆိုျခင္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ခၽြန္ထက္ေသာ ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ားေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခုိင္းျခင္း၊ ဟယ္လီေကာ္ပတာစီးျခင္း၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးျခင္း ဟုေခၚသည့္ နညး္ပံုစံမ်ားကို အတင္းအၾကပ္ လုပ္ခိုင္းသည္။ ဤညွဥ္းပန္း နွိပ္စက္နည္းမ်ားကို ၁၉၇၀ခုနွစ္မ်ားမွ စျပီးက်င့္သံုးလာခဲ့သည္။
“သူတို့အမ်ားဆံုးေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြဟာ မင္းတို့ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္သူက စည္းရံုးခိုင္းတာလဲ၊ ဒါေတြဘဲ ထပ္တလဲလဲေမးတယ္။ ဒီေမးခြန္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို့ မေျဖနိုင္ခဲ့ၾကပါဖူး။ဘာျဖစ္လို့လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ မရွိခဲ့ဖူး။ စည္းရံုးေရးသမားဆိုတာေတြလဲ မရွိခဲ့ပါဖူး။ အစိုးရကို မေက်နပ္လို့ ဝုန္းဆို ရုတ္တရက္ထျပီး ဆူၾကတာပါဘဲ။ ေခၚေမးတိုင္း တစ္နာရီခြဲေလာက္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ နံရိုးေတြကို တုတ္ၾကီးနဲ႕ မနားတမ္းရိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မသိေတာ့ သူတုိ႕ကို ေျပာျပစရာဆိုလို႕ ဘာမွ မရွိဘူး” ဟု ေမာင္ေမာင္သြင္က ျပန္ေျပာျပသည္။
ေမာင္ေမာင္သြင္သည္ သူ့အားဖမ္းဆီးတင္ေဆာင္လာခဲ့ေသာ အခ်ဳပ္ကားထဲတြင္ မေသမေပ်ာက္ ပါရွိခဲ့ေသာ္လည္း အျခားအခ်ဳပ္ကားထဲမွ ေက်ာင္းသား ၄၂ဦးသည္ အင္းစိန္ေထာင္ဝ၌ ရပ္ထားေသာ အလံုပိတ္အခ်ဳပ္ကားထဲတြင္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာေနၾကရ၍ အသက္ရွဴၾကပ္ကာ ေသဆံုးသြားခဲ့ၾကရသည္။ ဤကံဆိုးေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ျဖစ္ရပ္သည္ မဆလ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေအာက္တြင္ ၂၆နွစ္ၾကာ ေနလာခဲ့ရေသာ ျပည္သူတို့၏ ဘဝရုပ္ပံုလႊာကို ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ ေစခဲ့သည္။ ယင္းျဖစ္ရပ္ဆိုးကို “ မတ္လ အတြင္းက အခ်ဳပ္ကားထဲတြင္ အသက္ရွဴၾကပ္၍ ေသးဆံုးရေသာ ဆႏၵျပေက်ာင္းသားမ်ားကဲ့သို့ပင္ ျမန္မာနိုင္ငံသည္လည္း ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သူမ်ား၏ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေအာက္တြင္ တင္းၾကပ္ သည္ထက္ တင္းၾကပ္စြာ လည္ပင္း အညွစ္ခံေနရေတာ့သည္” ဟု အေဝးေရာက္ ျမန္မာစာေရးဆရာ တစ္ဦးက ေရးသားေဝဖန္ခဲ့သည္။
အင္းလ်ားေဆာင္၌ တစ္ျခားေက်ာင္းသားမ်ားနွင့္ တစ္ေန့တည္း အဖမ္းခံခဲ့ရေသာ ရန္ေနာင္သည္ ရိုက္နွက္ နွိပ္စက္ျခင္း မခံခဲ့ရေသာ္လည္း သူ၏ အခ်ဳပ္ခန္းအတြင္းမွ ရက္စက္မွဳမ်ားကို မျမင္ခ်င္အဆံုး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
“တစ္ခါတစ္ေလ အခ်ဳပ္ခန္း တံခါးပြင့္လာျပီး ပုလိပ္နွစ္ေယာက္က လူငယ္ေတြကို ေကာက္ရိုးစည္းလို အခန္းထဲ ျပစ္သြင္းတတ္ၾကတယ္။ သူတို့အားလံုးရဲ့ ကိုယ္ေတြမွာလည္း ညိဳမဲေနတာဘဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ေသြးခ်ည္းဘဲ။ သတိမရဘဲ ျပန္ပို့လုိက္ၾကတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိတဲ့ တစ္ေယာက္ဆိုရင္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ရိုက္လႊတ္လိုက္လို့ ထကိုမထနိုင္ဘူး။ အိမ္သာသြားဖို့ေတာင္ ေပပါပိုင္းရွိတဲ့ အခန္းေထာင့္ကို ကၽြန္ေတာ္တို့ တြဲပို့ေပးခဲ့ရတယ္”။
တိုက္ပိတ္ခံခဲ့ ရသူမ်ားထဲမွ တစ္ဦးျဖစ္သူ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ နိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး႒ာနမွ ေက်ာင္းသားစည္းရံုးေရးသမား ေအာင္ဝင္းက “ကၽြန္ေတာ္တို့ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘယ္သူလဲဆိုတာေမးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၃ရက္တိတိ မနားတမ္းရိုက္ၾကတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြမ်ိဳးေတြက ပုလိပ္ေတြကို ေငြေပးလို့ တစ္ပတ္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္လြတ္လာခဲ့တယ္။ ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ ရူးသြားမလားလို့ ေအာင္းေမ့ေနတာ။ ျပန္ျပီး က်န္းမာလာေအာင္ ေဆြမ်ိဳးေတြဆီမွာ အၾကာၾကီး ေနခဲ့ရတယ္” ဟုေျပာျပသည္။
ျမန္မာစာအဓိက ေက်ာင္းသူ တစ္ဦးျဖစ္သူ ဥမၼာသြယ္ကို မတ္လ၁၇ရက္ေန့တြင္ လံုထိန္းမ်ားပင္မတကၠသိုလ္အတြင္းရွိ ဆႏၵျပေက်ာင္းသားမ်ားအား ဝင္ေရာက္ဖမ္းဆီးခ်ိန္တြင္ သတိလစ္သည္အထိ ရိုက္နွက္ခဲ့ၾကသည္။
“ကၽြန္မသတိရလာေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္မရွိတဲ့ အခန္းတစ္ခုထဲေရာက္ေနတာေတြ.ရတယ္။ ဘယ္ေနရာဆိုတာ လံုးဝမေျပာတတ္ဘူး။ အခန္းထဲမွာ ပုလိပ္၆ေယာက္နဲ့ အရာရွိ တစ္ဦးရွိေနျပီး ကၽြန္မကို ဘာေမးခြန္းမွ မေမးၾကဘူး။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မကို ေရတိုင္ကီရွိတဲ့ေနရာတစ္ခုကို မယူသြားျပီး ဝိုင္းမုဒိန္းက်င့္ၾကတယ္။ ပထမဆံုးအရာရွိက က်င့္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပုလိပ္ေတြက က်င့္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ကၽြန္မသတိလစ္သြားခဲ့တယ္။ သတိရလာတဲ့အခါ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို စမ္းသပ္ စစ္ေဆးေနတယ္။ တစ္ျခားေက်ာင္းသူ အမ်ားအျပားလဲ ကၽြန္မလိုဘဲ မုဒိန္းက်င့္ခံခဲ့ၾကရတယ္ ဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ့ဆို ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတ္ေသခဲ့ၾကတယ္”
* * *
ဇြန္လဆန္းစအထိ မတ္လဆႏၵျပပြဲမ်ား၌ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မွဳမ်ားအေပၚ ထင္ရွားသည္ ့ျမန္မာလူမ်ိဳး တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မေဝဖန္ခဲ့ၾကေပ။ ရန္ကုန္ရွိ သံတမန္အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ ယင္းေၾကာက္မက္ဖြယ္ သတင္းမ်ားသည္ လံုးဝမျဖစ္နုိင္ဟု ယူဆေနၾကသည္။ ေမာင္ဖုန္းေမာ္ ေသဆံုးမႈကို စံုစမ္းရန္ မတ္လတြင္ ခန့္အပ္ခဲ့ေသာ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္သည္ အစီရင္ခံစာ ကို ေမလ ၆ရက္ေန့တြင္ တင္သြင္းခဲ့သည္။
ထိုအစီရင္ခံစာ၌ မတ္လအတြင္းက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေရးအခင္းကို အမွန္အတိုင္း မဟုတ္ဘဲ ျပင္ဆင္ ျဖည့္စြက္၍ ေဖၚျပခဲ့သည္။ ထို အစီရင္ခံစာတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ရေသာ အေရးအခင္း၌ ဆူပူေသာင္းက်န္းမွဳကို ဖန္တီးလိုေသာ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕၏ ဖ်ားေယာင္း ေသြးေဆာင္မွဳေၾကာင့္ လမ္းမွားသို့ေရာက္ေနေသာလူငယ္တစ္စုကိုအျပစ္ပံုခ်ထားသည္။ ေမာင္ဖုန္းေမာ္နွင့္
ေမာင္စိုးနိုင္တို႕သည္ ေသနတ္ ဒဏ္ရာ တို႕ျဖင့္ ေသဆံုးခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ဖမ္းဆီး ခံရသူ ၆၂၅ဦး မွ်သာ ျဖစ္ျပီး ေထာင္ထဲတြင္ ၁၄၁ ဦးသာ က်န္ေတာ့ေၾကာင္း၊ အထိ အနာဆံုး ခံရသူမ်ားမွာ လံုထိန္းမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆူပူလိုေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အုတ္ခဲ ဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ ပုလိပ္ ၂၈ဦး ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ အစီရင္ခံထားသည္။ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မရွင္၏အစီရင္ခံစာသည္ ျပည္သူမ်ား၏ ေတာက္ေလာင္
ေနေသာ ေဒါသမီးကို ခ်ဳပ္ျငိမ္း ေစမည့္အစား မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ေပးလိုက္ သကဲ့သို့ ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။ နိုင္ငံ၏ တရားေရးရာ႒ာနအေပၚ ျပည္သူမ်ား၏ ယံုၾကည္ ကိုးစားမႈ အၾကြင္းအက်န္တို့သည္ ေလနွင့္အတူ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလေတာ့သည္။
တာဝန္မွ ထုတ္ပယ္ျခင္းခံခဲ့ရသူ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးေအာင္ၾကီးသည္၁၉၈၇ခုနွစ္ ဇူလိုင္လ အတြင္းက ျမန္မာျပည္၏ စီးပြားေရးျပႆနာဆိုးမ်ားအေၾကာင္း ေရးသားခဲ့ေသာ အိပ္ဖြင့္ေပးစာ တစ္ေစာင္ကို ဦးေနဝင္းထံ ပို့ခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ခုနွစ္ ဇြန္လ၈ရက္ေန့တြင္ အိုမင္းလွျပီျဖစ္ေသာ္လည္း အာဏာကို လံုးဝ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားနိုင္ေသးေသာ ဦးေနဝင္းထံသို့ အိပ္ဖြင့္ေပးစာ တစ္ေစာင္ကို ထပ္မံ၍ ေရးသား ေပးပို့ခဲ့ျပန္သည္။ ထိုအိတ္ဖြင့္ေပးစာကို ရန္ကုန္ျမိဳ့တြင္ က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ ျဖန့္ေဝၾကျပီး အထက္ျမန္မာျပည္သို့လညး္ အေတာ္မ်ားမ်ား ေပးပို့ခဲ့ၾကသည္။ အေရးပါ အရာေရာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး တစ္ဦးက လူ့အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈမ်ားကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ ဆန့္က်င္ ေျပာၾကားလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္၏ အစီရင္ခံစာကို ယတိျပတ္ ပယ္ခ်လိုက္သည္။
ဤသို့ေသာ အစီရင္ခံစာမ်ိဳးကို ထုတ္ျပန္ျခင္းသည္ အစိုးရအေနနွင့္ မျပဳလုပ္သင့္သည္ကို ျပဳလုပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု ေရးသားခဲ့သည္။ သူသည္ မတ္လ ၁၆ရက္ေန့တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ တံတားျဖဴ အေရးအခင္းကို အားမာန္သြင္း၍ ေဖၚျပခဲ့သည္။ ပုလိပ္မ်ား၏ အစီအစဥ္မွာ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေခ်ာင္ပိတ္ျပီး အေသရိုက္သတ္ရန္ ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္မွ ဆရာမ်ားသည္ “ေခါင္းကို ရိုက္ခြဲ၊ အားနဲ့ရိုက္၊ ေခါင္းမ်ားမ်ား ခြဲနိုင္သူကို ဆုခ်မယ္” စေသာ အမိန့္စကားမ်ား ကိုၾကားခဲ့ရသည္ဟုဆိုသည္။ လံုထိန္းမ်ားသည္ ဆႏၵျပေက်ာင္းသားမ်ားအား ဆဲဆိုၾကိမ္းေမာင္းျပီး ေက်ာင္းသူမ်ားကို ရိုက္နွက္ကာ မုဒိန္းက်င့္ခဲ့ၾကသည္။ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ရွက္လြန္းလွျပီး မည္သူ့ကိုမွ မေျပာရဲခဲ့ၾကေပ။ တစ္ခ်ိဳ့မွာ ေလးငါးရက္မွ် ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ့မွာ မည္သည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မွ မေပးဘဲ သီလရွင္ဝတ္ခြင့္ျပဳရန္ မိဘမ်ားအား ငိုယိုျပီး ေတာင္းပန္လာၾကသည္။
မတ္လအတြင္း ျပည္သူ ၂၈၂ဦး ကို သုတ္သင္သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္ဟု ဦးေအာင္ၾကီးက ခန့္မွန္း တြက္ခ်က္ခဲ့ေလသည္။ တံတားျဖဴတြင္ လူမ်ားစြာ ေသဆံုးခဲ့ၾကျပီး ၁၈ရက္ ေန့တြင္ အဖမ္းခံခဲ့ ရသူမ်ားအနက္ အမ်ားစုမွာ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား မူဆလင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုမူဆလင္မ်ားမွာ အင္းစိန္ေထာင္ထဲတြင္ အရိုက္ခံရျပီး ေသဆံုးခဲ့ၾကရသည္။ မူဆလင္ အေလာင္း မ်ားအား အစၥလာမ္ ဥပေဒမ်ားနွင့္ ယံုၾကည္ခ်က္ မ်ားကို ခ်ိဳးေဖာက္ျပီး အာဏာပိုင္တို့က မီးသျဂိဳလ္ လိုက္ၾကေၾကာင္း ၎တို့၏ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား ၾကားသိ ခဲ့ရသည့္အခါ၌ အေျခအတင္ ျပႆနာမ်ား ေပၚေပါက္ လာေတာ့သည္။
ဦးေအာင္ၾကီးသည္ ၁၉၈၇ခုနွစ္ ၾသဂုတ္လနွင့္ ၁၉၈၈ခုနွစ္ ဇြန္လ ၈ ရက္ေန့ အေတာအတြင္းတြင္ တိုင္းျပည္၏ ယိုယြင္းမွဳမ်ားကို ဦးေနဝင္း အာရံုစိုက္လာေစရန္ အခြင့္အခါ ၾကံဳၾကိဳက္တိုင္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ သူ၏ ပထမစာသည္ ၁၉၈၇ခုနွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ အေျပာင္းအလဲ ျပဳလုပ္လာရန္ ေနဝင္းအား ဆြဲေဆာင္နုိင္ခဲ့သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ဂ်ပန္ျပည္မွ အထူး ကိုယ္စားလွယ္ နွစ္ဦးျဖစ္သူ ဟီတိုရွိရွီဇာဝါနွင့္ ယီႏိုစုေကဟာရာ တို့က ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဦးေအာင္ၾကီးသည္ မတ္လ ၇ရက္ ေန့တြင္ ဦးေနဝင္းထံေရးသားခဲ့ေသာစာ၌ ထိုပုဂၢိဳလ္နွစ္ဦးသည္ ဂ်ပန္ျပည္၏ ဒုတိယဝန္ၾကီးခ်ဳပ္လည္းျဖစ္၊ ဘ႑ာေရးဝန္ၾကီးလည္းျဖစ္ေသာ ကီအီခ်ီမီယာဇာဝါက ေစလႊတ္လိုက္ သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေဖၚျပခဲ့သည္။ ထိုဂ်ပန္နွစ္ဦးက သူ့အား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပခဲ့သည္ဟု ဆို၏။
“ဂ်ပန္ျပည္သည္ ျမန္မာျပည္အား စီးပြားေရးအကူအညီ၊ အတတ္ပညာဆိုင္ရာ အကူအညီမ်ား နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပးလာခဲ့ေသာ္လည္း မည္သည ့္က႑ပိုင္းတြင္မွ ေအာင္ျမင္မွဳ မရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ လက္ရွိျမန္မာအစိုးရအေပၚ အယံုအၾကည္ကင္းမဲ့လာျပီး ဦးေနဝင္းကသာ သူ၏ အေပါင္းပါ တစ္ဖြဲ႕လံုးကို မေျပာင္းလဲ ေပးပါမူ အကူအညီမ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ သာလွ်င္ အေၾကာင္းမွန္မ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးထံ သတင္းေပး မည့္သူျဖစ္၍ ဤသတင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးအား ေျပာျပရန္ ဂ်ပန္နွစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ္အား ပန္ၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ေရးသားထားသည္။
ဦးေနဝင္းက ေပးစာမ်ား လက္ခံရရွိေၾကာင္း၊ တစ္ခါမွ မေျပာေသာ္လည္း ဦးေအာင္ၾကီးသည္ ဆက္ေရးျမဲ ဆက္ေရးေနခဲ့သည္။ ေမလ ၉ ရက္ ေန့တြင္ စာမ်က္နွာ ၄၀ပါသည့္ ရင္ဖြင့္ခ်က္မ်ားတြင္ ဒုတိယကမၻာစစ္ ကာလမွ စ၍ ျမန္မာနိုင္ငံ၏ နိုင္ငံေရး သမိုင္းမ်ားနွင့္ ယင္းသမိုင္းစဥ္၌ သူနွင့္ ဦးေနဝင္းတို့၏ အခန္းက႑မ်ားကို ယွဥ္တြဲ၍ အခ်က္ က်က် ေဖာ္ျပထားသည္။ သူက အဓိက စီးပြားေရး စီမံကိန္းၾကီးမ်ားကို ပစ္ပစ္ခါခါ ေဝဖန္သည့္တိုင္ မေအာင္ျမင္မႈ မ်ားသည္ ဆိုးဝါးေသာ အၾကံေပးမွဳမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ျပထားသည္။ ထိုစာတမ္းမ်ား၏ ဆိုလိုရင္း အခ်က္မွာ ျမန္မာျပည္တြင္ အစစအရာရာ မွားယြင္းခဲ့ရျခင္းမွာ ဦးေနဝင္းက သူ့(ေအာင္ၾကီး) စကားကို နားမေထာင္ဘဲ သူ၏ျပိဳင္ဖက္မ်ားျဖစ္ေသာ ဦးတင္ေဖ၊ ဦးဘျငိမ္းနွင့္ ဦးသိန္းေဖျမင့္တို့၏ စကားမ်ား ကိုသာ နားေထာင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။
ထို့ေၾကာင့္ ယေန့အခါတြင္ ျမန္မာျပည္ ေခတ္ေနာက္က် က်န္ေနခဲ့ျပီး ဆင္းရဲနြမ္းပါးလွသည့္ အိမ္နီးနားျခင္း အယ္လ္ဒီစီနိုင္ငံ တစ္ခုထက္ပင္ အလြန္ အဆင့္နိမ့္က်ေနခဲ့ေၾကာင္းျဖင့္ “ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးနုိင္ငံခ်င္းအတူတူ မေန ့တစ္ေန့က ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နိုင္ငံ သမၼတၾကီးလာေရာက္ လည္ပတ္စဥ္ ျပသခဲ့သည့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္အေၾကာင္း ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္တစ္ခုတြင္ အထည္အလိပ္ စက္ရံုၾကီးေတြ ၅၀ေက်ာ္လည္ျပီး နိုင္ငံျခားကို အထည္ေတြ ခ်ဳပ္ပို့ေနျပီ။ ဂံုေလွ်ာ္စက္ရံုေတြ တစ္ရာေက်ာ္ နွစ္ရာေက်ာ္ ေလာက္ရွိမယ္ ထင္တယ္။ စက္ရံုေခါင္းတိုင္မွ မီးခိုး တလူလူနဲ့ ေရနံခ်က္ စက္ရံုကလည္း ပစၥည္းေတြ၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာေတြ ထုတ္လုပ္ေနသည္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႕ရသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ သံပရာကန္ ေရနံခ်က္စက္ရံုၾကီး စမ္းသပ္ လည္ပတ္နိုင္သည့္ အဆင့္ေတာင္မရွိ။ ကုန္လိုက္ သည့္ေငြ ေသာက္ေသာက္လဲ။ ေခ်ာက္ ေရနံခ်က္ စက္ရံု ရပ္ထားရသည္” ဟူ၍ ေဖၚျပခဲ့သည္။
၁၉၆၃ခုတြင္ သူ့အားရာထူးမွ ထုတ္ပယ္ခဲ့သည့္ကိစၥနွင့္ ပတ္သက္၍ ဦးေအာင္ၾကီးက ေဖၚျပခဲ့သည္မွာ---“အာဏာပိုင္မ်ားသည္ တစ္စံုတစ္ရာေသာ ကြာဟမႈ မမွန္ကန္မႈ မ်ားကို ေဖၚထုတ္နိုင္ရန္အရာရာကို အျမစ္ျပဳတ္ ေျမလွန္ ေျပာင္းလဲ ေျပာင္းျပန္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ဝင္းအတြင္းသို့ ဘိန္းပစ္ျပီး အမွဳမဆင္သည္ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္က ေက်းဇူးတင္ရပါေသးသည္”
ဆန့္က်င္ဖက္ နိုင္ငံေရးပုဂၢိဳလ္မ်ား အားလံုးကို ဘိန္းကုန္ကူးမႈ ၌ ပါဝင္ပတ္သက္ သူမ်ားဟု စြပ္စြဲျခင္းမွာ ျမန္မာျပည္မွ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသမားမ်ား မၾကာခဏ အသံုးျပဳတတ္ေသာ ပရိယာယ္ တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။
သို့ေသာ္ ေနဝင္းကိုမူ မည္သို့မွ ေဝဖန္ေျပာဆိုျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ “ဗဟန္းျမိဳ့နယ္ မဲဆႏၵနယ္မွ ျပည့္သူ့လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ၾကီးတစ္ဦး” ဟု ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ထားျခင္းခံရသူမွာ သမၼတၾကီးဦးစန္းယု ျဖစ္ေၾကာင္းသိသာထင္ရွားလွသည္။ ဇြန္လ ၈ရက္ေန့တြင္ ေသေက်ပ်က္စီးမွဳမ်ားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ထားေသာ္လည္း ဦးေအာင္ၾကီးသည္ ဦးေနဝင္းအား “ကၽြန္ေတာ္ ပန္ၾကားပါရေစခင္ဗ်ား။ ဒီအရႈပ္အေထြးထဲမွာ မပါဝင္မိပါေစနဲ့ ခင္ဗ်ား။ ဝင္ပါခဲ့ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ေနာင္တရ ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ လူ႕ အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မွဳေတြ အတြက္ သမိုင္းမွာ အမည္းစက္ၾကီး ထင္က်န္ခဲ့မွာ ျဖစ္တယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီအရႈပ္ေတြထဲမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီး မပါဝင္ပါဖူးခင္ဗ်ာ” ဟူ၍ ဂရုတစိုက္ ေရးသားခဲ့သည္။
ဦးေအာင္ၾကီး၏ စာကို ဆန္းစစ္ပါမူ အဓိကတရားခံမ်ာ မဆလပါတီ၏ တြဲဖက္အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ဦးစိန္လြင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ အေျခခံ ဥပေဒကို ခ်ဳိးေဖာက္ျပီး ကာကြယ္ေရးဝန္ၾကီး ဦးေက်ာ္ထင္အား အသိမေပးဘဲ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ေစာေမာင္အား ဖားအံျမိဳ့ရိွတပ္မ ၄၄ကို ေခၚယူရန္ တိုက္ရိုက္ အမိန့္ေပးခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ ဦးေနဝင္း မည္သည့္လမ္းကို ေရြးသင့္ေၾကာင္း ဦးေအာင္ၾကီးကအရိပ္အျမြက္ ျပလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟုထင္ျမင္ရသည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဦးေက်ာ္ထင္ကို နိုင္ငံေရးအယူ မသည္းသူ အျဖစ္ လက္ခံၾကျပီး ဦးစိန္လြင္နွင့္သူ၏တပည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေစာေမာင္တို့ကိုမူ တယူသန္ သမားမ်ားဟု ယူဆၾကသည္။
******************
တိုင္းျပည္တြင္း ျဖစ္ေပၚေနေသာ အစိုးရ ဆန့္က်င္ေရး လွဳပ္ရွားမွဳ ၾကီးတြင္ ဦးေအာင္ၾကီးသည္ အေျခအေန မေပး၍ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္မလာေသာ္လည္း သူ႕စာမ်ား၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳမွာ ၾကီးမားလွသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ပို၍ စိတ္ေအးလာၾကသည္။ အစိုးရက လြယ္လင့္တကူ ဖမ္းဆီးျပီး အင္းစိန္ေထာင္သို့ ပို့ကာ ညွဥ္းပမ္း နွိပ္စက္ျခင္း၊ အက်ဥ္းခ် ခံုရံုးတင္ သတ္ပစ္ျခင္းတို့ မျပဳလုပ္နိုင္ေသာ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦး၏ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံကို သူတို့ ရရွိခ့ဲေပျပီ။
နိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး ေက်ာင္းသားတစ္ဦးျဖစ္သူ အသက္၂၄နွစ္ရွိ ေမာင္ဝင္းမိုးက “ဦးေအာင္ၾကီးရဲ့ စာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို့ စိတ္ဓာတ္ကို ျမွင့္တင္ေပးခဲ့တယ္။ သူ့စာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို့ ပိုရဲလာၾကတယ္။ ေနာက္မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ဟာ စာတမ္းေတြေရး၊ ပိုစတာေတြ ကပ္နဲ့ အလုပ္မ်ားလာၾကတယ္။ ေက်ာင္းထဲမ်ာ လိွ်ဳ႕ဝွက္ အသင္းအဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕လာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိတ္အဆက္ ေသခ်ာ မမ္ိခဲ့ၾကဖူး။ ကၽြန္ေတာ္တို့ အားလံုးဟာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြကို ေၾကာက္ေနၾကရတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္(ပင္မ) အပန္းေျဖရိပ္သာေရွ႕မွာ လူေတြက တဝဲလည္လည္နဲ့ တစ္ခုခု ျဖစ္လာမလားဆိုျပီး စိုးရိမ္ခဲ့ၾကတယ္” ဟု ျပန္ေျပာျပသည္။
တစ္ခ်ိဳ့ ေက်ာင္းသားမ်ားက မတ္လတြင္ ေသဆံုးခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနားတစ္ခု ဇြန္လ ၁၃ ရက္ ေန့တြင္ ျပဳလုပ္ရန္ စီစဥ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း
မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ေပ။ မတ္လတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ တံတားျဖဴ အေရးအခင္း၏ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာမ်ားကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ေနၾကေသးေသာ ေက်ာင္းသား မ်ားစြာတို့မွာ တြန့္ဆုတ္ ေနၾကေသးသည္။ သို့ေသာ္ ဇြန္လ ၁၄ရက္ေန့ တကၠသိုလ္အပန္းေျဖရိပ္သာေရွ.၌မျငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားထုေရွ႕တြင္ လက္ကိုင္ပုဝါကို မ်က္နွာဖံုးအျဖစ္ စည္းထားေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးသည္ ရုတ္ခ်ည္း မတ္တပ္ရပ္လိုက္ကာ “မနက္ျဖန္ဆႏၵျပပြဲရွိတယ္” ဟု ေၾကညာ လိုက္သည္။ လွ်ိဳ႕ဝွက္ထူးဆန္းစြာ ရုတ္တရက္ေပၚလာျပီး ထို လံႈ႔ေဆာ္သူသည္ အလ်င္အျမန္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့သည္။ သို့ေသာ္ဤသတင္းမွာ ျပန့္နွံ႔သြားခဲ့ျပီး စိတ္ဓာတ္ ပိုမ္ိုျမင့္မား လာခဲ့သည္။
ဇြန္လ၁၅ရက္(ဗုဒၶဟူးေန့) တြင္ မၾကံဳစဖူး မ်ားျပားလွေသာ လူအုပ္ၾကီးသည္ အပန္းေျဖရိပ္သာနွင့္ စာၾကည့္တိုက္ အၾကားတြင္ စုရံုး ေနၾကသည္။ တက္ၾကြေနေသာ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ့သည္ စားပြဲခံုမ်ား၊ ကုလားထိုင္မ်ားျဖင့္ စင္ျမင့္တစ္ခု ေဆာက္လုပ္လုိက္ၾကသည္။ ထိုစင္ျမင့္ေပၚသို့ လက္ကိုင္ပုဝါ မ်က္နွာဖံုးပါသူ တစ္ဦးျပီးတစ္ဦး တက္ေရာက္ ေဟာေျပာၾကေတာ့သည္။ ရုပ္ဖ်က္ထားေသာ္လည္း မတ္လ အေရးအခင္းတြင္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သူ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္အား ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕ သတိျပဳမိ ၾကသည္။ သူသည္ အစိုးရ၏ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ တို့ကို ရႈတ္ခ်ကာ ဖမ္းဆီးထားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ျပန္လႊတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။
ေဟာေျပာပြဲမ်ားကိုနားေထာင္အျပီးတြင္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦး ေဟာင္းကြင္းျပင္သို့ စီတန္း၍ ခ်ီတက္ ခဲ့ၾကသည္။ ထိုေက်ာင္းသား သမဂၢအေဆာက္အဦးကို ေနဝင္း၏စစ္သားမ်ားက ၁၉၆၂ခုဇူလိုင္လ ၈ရက္ေန့ နံနက္ေစာေစာ အခ်ိန္တြင္ ဒိုင္းနမိုက္ျဖင့္ ျဖိဳခြဲဖ်က္ဆီးပစ္ ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းနံေဘးတြင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တိုင္ ရွိေနသည္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္မွာ ၁၉၃၈ခု အံုၾကြမႈမ်ားတြင္ ျဗိတိသွ်တို့ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရ၍ ျမန့္မာ့သမိုင္းတြင္ ထင္ရွားစြာ မွတ္ေက်ာက္တင္ျခင္း ခံရေသာ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ခတၱျငိမ္သက္ျပီး နံပါတ္တစ္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္အား အေလးျပဳၾကသည္။ယခုနွစ္တြင္ ကိုလိုနီ စစ္သားမ်ား၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာ့ျပည္သူ႕ တပ္မေတာ္သားမ်ား လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ရာနွင့္ခ်ီ၍ ေသဆံုးခဲ့ရျခင္း အတြက္ ပိုမို ပူေဆြး ေၾကကြဲေနၾကသည္။
တကၠသိုလ္ဝင္း အတြင္းတြင္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လက္ ျဖစ္ပြားေနခဲ့သည္။ ၁၇ရက္ ေန့ (ေသာၾကာ)တြင္ ယခင္ ေန့မ်ားထက္ မ်ားျပားလွေသာ လူထုၾကီးသည္ အပန္းေျဖ ရိပ္သာနွင့္ စာၾကည့္တိုက္ အၾကားတြင္ စုရံုးေရာက္ရွိေနခဲ့ၾကသည္။ အနီးရွိ ခ်ည္မွ်င္နွင့္ အထည္စက္ရံု တစ္ခုမွ အလုပ္သမားမ်ားနွင့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း ဆႏၵျပပြဲသို႕ ပထမဦးဆံုး ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမွဳမ်ား အေပၚ ျပည္သူတို့၏ ေစတနာကို အေပၚလြင္ဆံုး သက္ေသျပ လိုက္သည္မွာ ေဟာေျပာသူတစ္ဦးက “ရန္ကုန္ျမိဳ့ေန လူထုက ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေထာက္ပံ့ရန္ က်ပ္ေငြတစ္သိန္း လွဴဒါန္းေၾကာင္း” ေၾကညာလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားနွင့္ ျပည္သူလူထုတို့ အၾကား အစပိုင္းက ရွိေနေသာ တင္းမာမႈသည္ ယခုအခါ လိႈက္လွဲေသာ ျပည္သူ႕ ေထာက္ခံမႈ အသြင္သို့ ေျပာင္းလာခဲ့သည္။
ရန္ကုန္ျမိဳ့မွ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း တကၠသိုလ္ အပန္းေျဖ ရိပ္သာေရွ့ရွိ လူထုစည္းေဝးပြဲသို့ စုေဝး ေရာက္ရွိလာခဲ့ ၾကသည္။ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားမွာ အလြန္ငယ္ရြယ္ၾကျပီး ဆႏၵျပသူ အားလံုးအနက္ စိတ္ဓာတ္ အတက္ၾကြဆံုး အခက္ထန္ဆံုးဟု ဆိုရေခ်မည္။ လက္ရွိ စနစ္ေအာက္တြင္ သူတို့အတြက္ အနာဂတ္မရွိ သေလာက္ ျဖစ္ေနေပသည္။ တကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႔ရျပီး အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ အလုပ္ လက္မဲ့ဘဝကို ရင္ဆိုင္ရကာ ကုသိုလ္ကံ အလြန္ေကာင္းပါမွ ေန့စား အလုပ္သမားဘဝျဖင့္ မိသားစုကို ကူညီနိုင္ေသာ သူတို့၏ အစ္ကိုအစ္မမ်ားကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို့၏ ေရွ့ေရးကို မွန္းဆနိုင္ၾကသည္။
မတ္လ အတြင္း ေက်ာင္းသားသမဂၢ တစ္ခုကို ဖြဲ႔စည္းနိုင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ၁၈ရက္ေန့တြင္ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ အဖမ္းခံခဲ့ၾကရ၍ သမဂၢျပိဳပ်က္ ခဲ့ရသည္။ ယခုအခါတြင္ မ်ားစြာေသာ ေျမေအာက္ အဖြဲ႔မ်ားလႈပ္ရွားလ်က္ ရွိေနၾကေပျပီ။ ၎တို့သည္ တစ္ခ်ိန္တည္း၌ တစ္ေနရာစီ လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာ ဖြဲ႕စည္းခဲ့ၾကရေသာေၾကာင့္ အမည္မ်ား ကြဲျပား ျခားနားေနျပီး ေတာင္းဆိုမႈမ်ားမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ သို့ေသာ္ ၎တို့သည္ ျပင္ပေလ့လာသူမ်ား ထင္ျမင္သကဲ့သို့ အုပ္စုစြဲ၊ ပုဂိၢဳလ္စြဲမ်ား မဟုတ္ၾကေခ်။
“ဒါေပမယ့္ ဖမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ျပန္လႊတ္ေပးေရး၊ မတ္လ လူသတ္ပြဲမွာ ေသဆံုး ခဲ့ၾကရတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ့ မိသားစုေတြကို ေလ်ာ္ေၾကး ေပးေရးစတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ လိုအပ္ခ်က္ကိုသာ ေတာင္းဆိုခ်င္ၾကသူေတြက တစ္ပိုင္း၊ ျပီးေတာ့ ဒီမိုကေရစီေရး၊ လူ့အခြင့္အေရး၊ ကုန္ေစ်းနွဳန္း က်ဆင္းေရးတို့ကို ေတာင္းဆိုခ်င္တဲ့ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားမ်ား အပါအဝင္ ပိုမို နိုင္ငံေရးဆန္သူေတြက တစ္ပိုင္းဆိုျပီး အုပ္စုနွစ္စု ကြဲေနတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ့ကေတာ့ ပထမအျမင္ကို ေထာက္ခံတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေလၾကီးမိုးၾကီး နိုင္ငံေရး ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ ေတာင္းဖို့အခ်ိန္ မက်ေသးဖူးလို့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ အရင္က ေဆး တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းထုတ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသား ၄ေယာက္ကို ေက်ာင္းျပန္ ဝင္ခြင့္ ရေရးအတြက္ ဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတာ ေအာင္ျမင္မႈ ရခဲ့သလို ဒီတစ္ခါလည္း ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ အေျခခံ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို အစိုးရက လိုက္ေလ်ာေအာင္ ဖိအားေပးနိုင္ခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ဓါးဟာ အသြားထက္ပါတယ္ ဆိုတာ ျပည္သူေတြ ယံုၾကည္လာပါလိမ့္မယ္။ ျပီးေတာ့ မၾကာခင္မွာ နိုင္ငံေရး ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကိုလည္း အလြယ္တကူ ေတာင္းဆို လာနိုင္ပါမယ္” ဟု ဝင္းမိုးက ေျပာျပသည္။
ယခုတစ္ၾကိမ္တြင္လည္း အစိုးရသည္ မေျပမလည္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈကို အရွိန္ျပင္းေအာင္ မီးစာထိုးေပးခဲ့သည္။ ၂၀ရက္ေန့တြင္ ျမန္မာ့အသံမွ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ လက္ေအာက္ရွိ တကၠသိုလ္ ၄ခုစလံုးကို ပိတ္လိုက္ေၾကာင္းေၾကညာလိုက္သည္။ သို့ေသာ္လည္း လႈပ္ရွားမႈသည္ ေဆး တကၠသိုလ္(၁)သို့ ျပန့္နွံ႕သြားခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ ေဆး(၁)၏ အဓိကေက်ာင္းဝင္းမွာ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးအနီး ျမိဳ့လယ္၌တည္ရွိျပီး၊ ပထမနွစ္နွင့္ ဒုတိယနွစ္ သင္တန္း႒ာနမ်ားမွာ ျမန္မာ့အသံနွင့္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ျပည္လမ္းမတြင္ တည္ရွိသည္။ ဤသို့ျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ လက္ေတြ.က်က်ပင္ သူတို့၏ လူထု စည္းေဝးပြဲမ်ားကို ျပည္လမ္း ေက်ာင္းဝင္းသို ့ေျပာင္းေရႊ႕ က်င္းပ လာခဲ့ၾကသည္။ သြားဘက္ဆိုင္ရာ ေဆးတကၠသိုလ္ မွ ေက်ာင္းသားမ်ား လည္း ပါဝင္ လာခဲ့ၾကသည္။ လႈပ္ရွားမႈမွာ ၾကီးသထက္ ၾကီးလာျပီး အရွိန္အဟုန္ ျမင့္မားလာသည္။
“၂၁ရက္ ေန့က ျပည္လမ္း ေက်ာင္းဝင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူထု စည္းေဝးပြဲၾကီး တစ္ခု လုပ္ၾကတယ္။ လူေတြက ေထာင္နဲ့ခ်ီလို့ဘဲ။ ရုတ္တရက္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ရန္ကုန္ျမိဳ႕လယ္မွာရွိတဲ့ ေဆး တကၠသိုလ္(၁)ကို ခ်ီတက္ဖို့ အၾကံျပဳလာတယ္။ ဟုိမွာလည္း စည္းေဝးပြဲၾကီးတစ္ခု လုပ္ေနၾကတာကိုး။ ဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မြန္းလြဲ ၁နာရီမွာ ေထာင္နဲ့ ခ်ီတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ခြပ္ေဒါင္း ေက်ာင္းသား သမဂၢ ေအာင္လံ ကိုင္ျပီး စတင္ ခ်ီတက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က ဆရာမ်ားရံုးခန္းကို ဝင္ျပီး နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၊ ဦးေနဝင္း၊ ဦးစန္းယု ဓါတ္ပံု၃ပံု အနက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဓါတ္ပံုကို ယူလာျပီး ဆႏၵျပပြဲေရွ့တန္းက ကိုင္ျပီး ခ်ီတက္လာၾကတယ္” ဟု ေဆးေက်ာင္းသား တစ္ဦးျဖစ္သူ စိုးဝင္းက ေျပာျပသည္။
လူတန္းရွည္ၾကီးသည္သစ္ပင္ရိပ္မ်ားစီတန္းေနသည့္ ျပည္လမ္းမၾကီး
တစ္ေလွ်ာက္ “အၾကမ္းမဖက္နဲ့” “ျငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပၾက” စသည္ျဖင့္ အသက္ငယ္ ေသာ္လည္း စိတ္အား ထက္သန္ပံုရေသာ စည္းရံုးေရး သမားမ်ားက ေအာ္ဟစ္ ကြပ္ကဲကာ စည္းကမ္း တက် ခ်ီတက္လာၾကသည္။ အမ်ားစုမွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ျပီး အခ်ိဳ့မွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ ကေလးငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ရုတ္တရက္ လမး္မ၏ ညာဘက္သို့ ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါတြင္ စစ္သားမ်ား ေနရာယူထားသည္ကို ေတြ.ရသည္။ ဘရင္းကယ္ရီယာကား မ်ားကို ျမန္မာ့အသံအနီး၌၎၊ နာမည္ဆိုးဝါးလွေသာ ၾကံေတာသခၤ်ဳိင္းမွ ခဲတစ္ပစ္မွ်သာေဝးသည့္ ဟံသာဝတီအဝိုင္းတြင္၎ ေနရာယူထားၾကျပီး၊ ၎တို့၏ စက္ေသနတ္ေျပာင္းမွာ ဆႏၵျပလူတန္းၾကီးအား ခ်ိန္ရြယ္ထားၾကသည္။ ထို ေနရာမွ ေက်ာ္လြန္ေသာအခါ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေရွ႕ဆက္ ရမည့္ခရီးကို သံဆူးၾကိဳးမ်ားျဖင့္ ကာဆီးကာ လမ္းပိတ္ထားသည္။ စစ္သားမ်ားနွင့္ လံုထိန္းမ်ား ကလည္း ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ ကိုယ္စီ နံပါတ္တုတ္ ကိုယ္စီျဖင့္ အသင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္။
“အစကေတာ့ တံတားျဖဴအတိုင္းဘဲ ထပ္ျပီး အပစ္ခံရေတာ့မယ္လို့ ကၽြန္ေတာ္တို ့တြက္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက ေျမနီကုန္းေစ်းနားမွာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ေနရာမွာ အိမ္ကေလးေတြနဲ့ ေနာက္ေဖး လမ္းၾကားေလးေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ သူတို့ စျပီး မပစ္ခင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးၾကေတာ့တာဘဲ။ အနားမွာရွိတဲ့ လူေတြကလည္း သူတို့ အိမ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ကို ဝွက္ထားေပးၾကတယ္” ဟုဆႏၵျပပြဲတြင္ ပါဝင္ခဲ့သူ စိုးဝင္းက ေျပာျပသည္။
စစ္သား အျပည့္ တင္ေဆာင္ လာသည့္ စစ္ေလာ္ရီကား တစ္စီး ထိုးဆိုက္လာသည္။ သူတို့က ပစ္ခတ္ခဲ့ ေသာ္လည္း ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင့္ ထိခိုက္ သူမရွိခဲ့ေခ်။ သို့ေသာ္လည္း ၁၃နွစ္ အရြယ္ရွိ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားနွစ္ဦးကို စစ္ေလာ္ရီကားက ဝင္တိုက္ခဲ့သျဖင့္ တစ္ဦးမွ ေနရာတြင္ပင္ ေသဆံုးသြားျပီး က်န္တစ္ဦးမွာ ေသေလာက္သည့္ ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့သည္။ ဤတြင္ အနီးတဝိုက္ရွိ အိမ္မ်ားမွ ေဒါသထြက္ေနၾကေသာ လူမ်ားထြက္လာျပီး ခဲမ်ား၊ အုတ္ပိုင္းက်ိဳးမ်ားျဖင့္ စစ္သားမ်ားနွင့္ လံုထိန္းမ်ားကို ပစ္ေပါက္ၾကေတာ့သည္။ မည္သည့္ေနရာမွ လာမွန္းမသိေသာ သြယ္တန္းသည့္ ဆူးခၽြန္ တစ္ခုသည္ ေလထဲ၌ ဝွီးကနဲျဖတ္သန္းလာျပီး လံုထိန္းတစ္ဦးကို ထိမွန္ရာ ေျမၾကီးေပၚ လဲက် သြားသည္။ သူသည္ ဂ်င္ဂလိျဖင့္ အပစ္ ခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဂ်င္ဂလိမွာ စက္ဘီး စပုတ္တုိင္ျဖင့္ လုပ္ထားေသာအသြားခၽြန္သည့္ မွ်ားတံျဖစ္ျပီး ေလာက္ေလးခြျဖင့္ ပစ္ခတ္ရသည္။ ထို့ေနာက္ ဂ်င္ဂလိ တစ္ခုျပီးတစ္ခု က်လာေတာ့သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ ေသးသြယ္လွျပီး ထီးရိုးတို့ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္။ ဂ်င္ဂလိမွာ မွ်ားဦးကို ေနာက္ခ်ီးတို့ျဖင့္ လူးထားျပီးအေနာက္ပိုင္းတြင္ လိုရာသို့ပစ္နိုင္ရန္ ၾကက္ေတာင္ေမႊး တပ္ထားေသာ ေသေစ နိုင္သည့္ အဆိပ္ျပင္းသည့္ အရာတစ္ခုျဖစ္သည္။
လူထူထပ္ေသာ ေျမနီကုန္းေစ်း ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ အိမ္မ်ား၊ လမ္းမ်ားၾကားတြင္ စစ္သားမ်ားလံုထိန္းမ်ားသည္ မ်က္စိလည္ လမ္းမွား ၾကေတာ့သည္။ ဤတြင္ သူတို့သည္ ဗရမ္းဗတာ ဆုတ္ခြာၾကကာ ေသဆံုးသူ ရဲေဘာ္မ်ားနွင့္ ဒဏ္ရာရ ရဲေဘာ္ မ်ားကို ဆြဲငင္ သယ္ေဆာင္သြားၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ ဆႏၵျပသူ အခ်ိဳ႕သည္ အနီးရွိ စကၤာပူ သံရံုးဝင္း တြင္းသို့ ေျပးဝင္ခိုလႈံခဲ့ၾကသည္။ ေသာ့ခတ္ထားေသာ ဂိတ္အျပင္ဘက္မွေန၍ လံုထိန္းမ်ားသည္ သံရံုးကို ခဲျဖင့္ေပါက္ၾကသည္။ သံရံုးေနာက္ေဖး လမ္းၾကားတြင္လည္း ေသနတ္သံမ်ား ဆူညံေနသည္။ ယင္းလမ္းေပၚ တိုက္ပြဲမွာ တစ္ဖက္သတ္ တိုက္ပြဲ မဟုတ္ေခ်။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေအာင္လံကို ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ ေက်ာင္းသူ တစ္ဦးအား အနီးရွိ ရဲစခန္းအတြင္းသို့ ဆြဲသြင္းသြားၾကသည္။ ဤတြင္ စခန္းကို လူအုပ္ၾကီးက မုန္တိုင္းသဖြယ္ဝင္စီးကာ ထိုေက်ာင္းသူအား ကယ္တင္ခဲ့ၾကသည္။ ဤအေရးအခင္းကို အစိုးရသတင္း႒ာနက ရဲစခန္းအားမီးရႈိ႕ရန္ၾကံစည္ၾကိဳးစားမွဳအျဖစ္ ေဖၚျပခဲ့ၾကသည္။ ေဒါသထြက္ေနၾကေသာ အရပ္သားမ်ားသည္ ေတြ.သမွ်လံုထိန္းမ်ားအား ခဲနွင့္ေပါက္ ဂ်င္ဂလိနွင့္ ပစ္ၾကရာ လံုထိန္း ၁၀ဦး ထက္မနည္း ေသဆံုးခဲ့ၾကသည္။ လံုထိန္းနွင့္ စစ္သားမ်ားက ေသနတ္ျဖင့္ ျပန္လည္ ပစ္ခတ္ခဲ့ရာ အရပ္သား အေျမာက္အမ်ား ေသဆံုးခဲ့၍ တစ္ခ်ိဳ့မွာ ျပင္းထန္စြာ ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့ၾကသည္။ သို့ေသာ္ ျပည္သူမ်ားက ခုခံတိုက္ခိုက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ လံုျခံဳေရး တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ား စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းခဲ့သည္။
ေျမနီကုန္းေစ်းမွ တုိက္ပြဲသတင္းနွင့္ လံုထိန္းမ်ားေသဆံုးျခင္းသတင္းတို့သည္ ရန္ကုန္တစ္ခြင္ ျပန့္နွံ႕ခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေသဆံုးခဲ့ရေသာ ငယ္ရြယ္သည့္ဆႏၵျပ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၏ အေလာင္းမ်ားအား မာဇဒါဂ်စ္ကားေခါင္မိုးေပၚ တင္ကာ ပုလိပ္တို့၏ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မွဳကို အေလာင္းသက္ေသတည္လ်က္ ျမိဳ.ပတ္ေမာင္းျပီး ေၾကြးေၾကာ္ရႈတ္ခ်ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ လူထုေဒါသမီးမွာ ျပင္းသည္ထက္ျပင္းထန္လာခဲ့သည္။ ကမၻာစစ္ လက္နက္ စာရင္းတြင္ အသစ္ဝင္လာေသာ ေသမင္းတမန္ ဂ်င္ဂလိ လက္ခ်က္ျဖင့္ ေသဆံုးၾကရေသာ လံုထိန္းမ်ားအေပၚ သနားဂရုဏာ နည္းပါးၾကသည္မွာ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ေပ။ ျမိဳ႕လယ္ရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းတြင္ လံုထိန္း အေလာင္း ၆ေလာင္းကို တင္ယူလာေသာ ထရပ္ကားအား ေသြးဆူေနေသာ လူအုပ္ၾကီးက မီးရႈိ႕ပစ္လိုက္ ၾကသည္။ ယင္းေလာ္ရီကားနွင့္ အေလာင္းမ်ား မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနသည္ကို ပြဲၾကည့္ ပရိတ္သတ္သဖြယ္ လူအုပ္ၾကီးက ၾသဘာေပး လက္ခုပ္တီးခဲ ့ၾကသည္။
“ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္မိတယ္။ အျဖစ္က ထိတ္လန့္ဖို႕ ေကာင္းတယ္။ မီးေလာင္ ေနတဲ့ကားက မဲေမွာင္ေနတဲ့ မီးခိုးတန္းၾကီးတလူလူနဲ့ မိုးကို ထိုးတက္ေနတာ။ မိုးေပၚ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာဘဲရိုင္း ၂၁ေကာင္ကို မွ်ားပံုသ႑ာန္ဖြဲ႕ျပီး ပ်ံေနၾကတာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ႕ရတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ေတာဘဲရိုင္းကို ေတြ႕ဖို႕အရမ္းရွားတယ္။ ျပီးေတာ့ ရက္လလည္း ဇြန္လ၂၁ရက္ ကၽြန္ေတာ္တို့က အတိတ္နိမိတ္ေကာင္းတယ္လို့ ေကာက္ၾကျပီး ေရွ.ဆက္ ဆႏၵျပဖို့ သတၱိ ေမြးခဲ့ၾကတယ္” ဟု ရန္ကုန္မွ ေဆးေက်ာင္းသား တစ္ဦးျဖစ္သူ စစ္နိုင္က ျပန္ေျပာျပသည္။
ေျမနီကုန္း၌ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ေဆးတကၠသိုလ္(၁) လူထုစည္းေဝးပြဲၾကီးမွာ က်င္းပဆဲျဖစ္သည္။ မြန္းလြဲ ၃နာရီခန့္တြင္ ေျမနီကုန္း ဆႏၵျပပြဲ၌ ပါဝင္ခဲ့ေသာ အေမာဆို့ေနသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးသည္ ေဆး တကၠသိုလ္သို့ ေရာက္ရွိလာျပီး ထိုသတင္းကို လာေျပာျပေလသည္။
“လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို့ွဆီကို လာေနသလားဆိုတာ သတင္းေထာက္ဖို့ ကၽြန္ေတာ္တို့ ေက်ာင္းသား ၅ေယာက္ကို အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ဖြဲ႕ျပီး၊ အဖြဲ႕၅ဖြဲ႕ ေစလြတ္လိုက္တယ္။ တစ္ဖြဲ႕က လမ္းမွာ တန္ျပန္ေထာက္လွမ္းေရးသမား တစ္ေယာက္နဲ့ ရင္ဆိုင္ရတယ္။ အဲ့ဒီလူက လမ္းမွာရပ္ျပီး မ်က္နွာထားတင္းတင္းနဲ့ ဟိုဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႕ကို အစိုးရ သူလွ်ိဳမွန္းသိလိုက္တယ္” ဟု ယင္းအစည္းအေဝးပြဲ ျဖစ္ေအာင္ ကမကထ လုပ္ေပးသူ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ကိုလင္းက ေျပာျပသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ထိုလူကို ဝိုင္းဖမ္းလိုက္ၾကျပီး ပုခံုးေပၚမွ လြယ္အိတ္ကို လုယူလုိက္ၾကသည္။
လြယ္အိတ္ထဲတြင္ ေထာက္လွမ္းေရး မွတ္ပံုတင္ကဒ္ျပားနွင့္အတူ ေျခာက္လံုးျပဴးတစ္လက္ ကို ေတြ႕ရသည္။
ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က ေသနတ္ကို ေအာင္ပြဲခံ ေျမွာက္ျပကာ အမည္နွင့္ရာထူးကို ေအာ္ဖတ္ ျပေနေလသည္။
“တပ္ၾကပ္ၾကီးေမာင္ျပံဳး”
သာမန္အရပ္သားမ်ားပါဝင္ေသာ ေဘးၾကည့္ ပရိတ္သတ္မွာ ေဒါမာန္ပြားလာ ၾကေတာ့သည္။
“သူ့ေသနတ္နဲ့သူ့ ပစ္သတ္လိုက္” ဟုတစ္ေယာက္က ေအာ္လိုက္သည္။
“ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့က ဒါမ်ိဳး လုပ္ခ်င္ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒီေနာက္မွာ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ ဖမ္းမိၾကတယ္။ ဒီလူက ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ စည္းေဝးပြဲကို ထိုးေဖာက္ သတင္းယူဖို့ ကင္မရာတစ္လံုးနဲ့ လႊတ္လိုက္ေၾကာင္း သူက ဝန္ခံသည္။ သူ့လြယ္အိတ္ထဲမွာေတာ့ လက္နက္မေတြ.ရဖူး။ ဒါေပမဲ့ ျပီးခဲ့တဲ့ေန့က ကၽြန္ေတာ္တို့ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ လုပ္တဲ့ စည္းေဝးပြဲရဲ့ အေသးစိတ္အစီရင္ခံစာ လက္ေရးမူကို ေတြ႕ရတယ္။ သူ႕ကိုစစ္ေဆးရင္းသိရတာက သူတို႕လူေတြဟာ မွတ္ရဆက္သြယ္ရ လြယ္ကူေအာင္ ရွပ္အက်ၤီ အျဖဴနဲ့ လံုခ်ည္ျပာေတြကို ဝတ္ဆင္ထားေၾကာင္း သိရသည္။ ဒီလိုနဲ့ ေနာက္ထပ္ နွစ္ေယာက္ ဖမ္းမိတယ္။ ဒါတင္မကဖူး။ ကၽြန္ေတာ္တို့ မွားေတာ့မလို့ နဲနဲဘဲလိုတယ္။ ေရေသာက္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ဦးက သူတို့လိုဘဲ ဝတ္ထားတာ။ သူ႕လြယ္အိတ္ကိုရွာေတာ့ ရုပ္ရွင္ စာအုပ္နွစ္အုပ္က လြဲလို့ ဘာမွ မေတြ႕ရဘူး” ဟု ကိုလင္းက ေျပာျပသည္။
ဖမ္းမိေသာ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားကို ေဆးတကၠသိုလ္မွ ဆရာမ်ားလက္ထဲသို့ ေပးအပ္လုိက္ၾကသည္။ သို့ေသာ္ လူထုၾကီးမွာ ေဒါသထြက္မကုန္ျဖစ္ေနၾက၏။ တပ္ၾကပ္ၾကီး ေမာင္ျပံဳးအား ေဆးေက်ာင္းခန္းမ ထဲသို့အသြင္းတြင္ လူတစ္ေယာက္က အုတ္ခဲက်ိဳးတစ္ခုနွင့္ ပစ္လိုက္သျဖင့္ ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ ရရွိသြားသည္။ ထို့ေနာက္ ယင္းစံုေထာက္ ၄ဦးစလံုးကို ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ ဤသို့လႊတ္လိုက္ျခင္းမွာ အမွားၾကီးတစ္ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း သိလာရသည္။ ေနာက္ သံုးေလးရက္ အတြင္းေက်ာင္းသား ရာေပါင္းမ်ားစြာကို ၎တို႕၏ေနအိမ္မ်ားမွ ညတြင္းခ်င္း ဖမ္းဆီးကာ အင္းစိန္ေထာင္နွင့္ ေရၾကည္အိုင္ အက်ဥ္းစခန္းမ်ားသို့ ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။ ၎တို့၏ အိမ္ေရွ႕သို့ စံုေထာက္မ်ားသည္ အမည္စာရင္း အတိအက် ဓါတ္ပံုသာဓကတို့ျဖင့္ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကသည္။ ယင္းလုပ္ရပ္မွာ မတ္လမွာကဲ့သို့ လမ္းမ်ားေပၚတြင္ မိရာဖမ္းဆြဲျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ က်နေသခ်ာစြာ စည္းဝါးကိုက္ စီစဥ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
၂၁ ရက္ေန ့အဓိကရုဏ္းသည္ ညေနပိုင္းတြင္ မီးစာကုန္ေရခမ္း ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဇြန္လ ၂၃ရက္ေန့ထုတ္လုပ္သားျပည္သူ့ ေန့စဥ္(အဂၤလိပ္) သတင္းစာတြင္ ေဖၚျပေသာ အစိုးရ အေသအေပ်ာက္စာရင္းအရ ျပည္သူ့ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ ၆ဦးနွင့္ ဆူပူေသာင္းက်န္းသူ ၃ဦးေသဆံုးခဲ့ၾကသည္။ သံတမန္ရပ္ကြက္မွ ခန့္မွန္းခ်က္မွာ ယင္းအဓိကရိုဏ္းတြင္ ပုလိပ္၂၀နွင့္ အရပ္သား အနည္းဆံုး ၈၀ေသဆံုးျပီး ၁၀၀အထိ ျဖစ္နိုင္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ့ရွိ တကၠသိုလ္နွင့္ ေကာလိပ္မ်ားအားလံုးကိုု အကန့္အသတ္မရွိ ပိတ္လိုက္ျပီး ျမိဳ႕ေတာ္တြင္ ေနဝင္ခ်ိန္မွ ေနထြက္ခ်ိန္အထိ အျပင္မထြက္ရ အမိန့္ထုတ္လိုက္သည္။
ရန္ကုန္ေျမာက္ဖက္ ကီလိုမီတာ ၅၀ေဝးကြာေသာ ပဲခူးျမိဳ့တြင္ အစိုးရဆန္႕က်င္ေရး ဆႏၵျပပြဲမ်ား ဆက္လက္ ျဖစ္ပြားလ်က္ ရွိသည္။ ဇြန္လ ၂၃ရက္တြင္ ပုလိပ္နွင့္ စစ္သားမ်ားသည္ ဆႏၵျပ လူအုပ္ၾကီး တစ္စုကို ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ခဲ့သည္။ ပဲခူးျမစ္ သံတံတားေဟာင္းအနီးတြင္ လူ ၇၀ေက်ာ္ ပစ္သတ္ခံခဲ့ ၾကရသည္။ ေသဆံုးသူမ်ားအနက္ ေက်ာင္းသားငယ္ တစ္ဦးမွာ အလြန္ဆင္းရဲသျဖင့္ ေဒသခံ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတစ္ခုက ေထာက္ပံ့ၾကည့္ရႈထားသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ယင္းလူငယ္မွာ ထိုျမိဳ့ရွိ ရိုေသေလးစားျခင္း ခံရေသာ ဝါရင့္ဘုန္းေတာ္ၾကီး တစ္ပါး၏ လက္ထဲ၌ ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင့္ အသက္ဆံုးသြားခဲ့ရသည္။ ဤျဖစ္ရပ္သည္ ပဲခူးျမိဳ႕ေဒသ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားတို့၏ အသည္းနွလံုးကို အလြန္ထိခိုက္ ေစရာ နိုင္ငံေတာ္ မဆလ အစိုးရကို ရင္ဖြင့္ဆန့္က်င္ေသာ ျမိဳ့တစ္ျမိဳ့ ပိုတိုးလာေစခဲ့သည္။
ရန္ကုန္ျမိဳ့တြင္ စစ္ေသြးစစ္မာန္ တက္ၾကြေနေသာ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕သည္ ညမထြက္ရအမိန့္ကို ဖီဆန္ျပီး ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ရင္ျပင္ေပၚသို႕ ခိုလံႈခဲ့ၾကသည္။ ေရႊတိဂံုရင္ျပင္မွာ ၁၉၂၀-၁၉၃၆ခုနွစ္မ်ားက သမိုင္းဝင္ ေက်ာင္းသားသပိတ္တို့၏ ဗဟို႒ာနျဖစ္သည္။ သပိတ္စခန္း တစ္ခုကို ထပ္၍ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ ၾကျပန္သည္။ သို့ေသာ္ ပုလိပ္မ်ားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထိုေက်ာင္းသား တစ္စုကို လူစုခြဲ ေစခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ့ သည္လည္း ျပန္လည္ျငိမ္သက္ သြားခဲ့သည္။ ဤတစ္ၾကိမ္ တြင္လည္း ဦးစိန္လြင္အား လႈပ္ရွားမွဳကို ေခ်မႈန္းရန္ တာဝန္ေပးခဲ့ျခင္းမွာ သူ၏ လံုထိန္း ဦးစီးခ်ဳပ္ဟူေသာ ရာထူးအာဏာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပမည္။ ပို၍ အဓိကက်သည္မွာ သူသည္ ဦးေနဝင္း၏ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရေသာ ေနာက္လိုက္ အနည္းစုအနက္ တစ္ဦး ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေနာင္တြင္ “ဇြန္အေရးအခင္း”ဟု အမည္တြင္လာေသာ အံုၾကြမႈမ်ား နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ေလသည္။
အစိုးရ၏ တင္းက်ပ္ေသာ အေရးေပၚ အမိန့္မ်ားကို ဇြန္လ ၂၂ရက္ေန့တြင္ လုပ္သားျပည္သူ့ေန့စဥ္ သတင္းစာမ်က္နွာဖံုး၌ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ “လူစုေဝးျခင္း၊ ေဟာေျပာျခင္း၊ စီတန္းခ်ီတက္ျခင္း၊ လႈံံ့ေဆာ္တိုက္တြန္းျခင္း၊ ဆႏၵျပျခင္း၊ ဆူပူမႈမ်ား ျဖစ္ေအာင္ျပဳမူျခင္း” စသည္တို့ကို လံုးဝပိတ္ပင္ျပီး ည ၆နာရီမွ နံနက္ ၆နာရီအတြင္း အျပင္မထြက္ရ အမိန့္တို ့ပါရွိသည္။ ေၾကညာခ်က္တြင္ ဆက္လက္ ေဖၚျပသည္မွာ “ဤအမိန့္သည္ ဇြန္လ ၂၁ရက္မွ ၾသဂုတ္လ ၁၉ရက္ေန့ထိ ရက္ေပါင္း ၆၀ အာဏာတည္သည္” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
ဤအမိန့္သည္ မျငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လမ္းမေပၚသို့ ခ်ီမတက္ေအာင္ တားဆီးနိုင္ေသာ္လည္း တစ္ျခား မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ျပႆနာတို့ကိုျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္ရွိ ေစ်းမ်ားသည္ ေနမထြက္ခင္ အစျပဳျပီး အာရုဏ္ပ်ိဳးသည့္ အခ်ိန္တြင္ လူမ်ားစြာျဖင့္ စည္ကား ေနျမဲျဖစ္သည္။ ထို့ေၾကာင့္ ေစ်းဆိုင္ရွင္မ်ားသည္ ကုန္ပစၥည္းတို့ကို မိုးမလင္းခင္ကပင္ ေစ်းသို့ သယ္ပို့ကာ ေစ်းဝယ္သူမ်ား မလာခင္ ကုန္ေစ်းတန္းကို ဖြင့္လွစ္၍ အသင့္ျပင္ထားၾကသည္။ ယခု ထို့သို့ မဖြင့္္လွစ္နိုင္ ၾကေတာ့ေပ။
နံနက္၆နာရီ မထိုးခင္ လက္တြန္းလွည္းျဖင့္ စြန့္စားထြက္လာခဲ့ေသာ ေခါက္ဆြဲသည္ အဖုိးၾကီး တစ္ဦးနွင့္ သမီးတို့ကို အမိန္႕ခ်ိန္ အတြင္း ကင္းလွည့္ ေနၾကေသာ စစ္သားမ်ားက ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္ခဲ့ၾကသည္။ အမိန့္ခ်ိဳးေဖာက္သူ တစ္ျခားသူမ်ားကိုလည္း ပစ္သတ္ခဲ့ၾကေၾကာင္း ေကာလဟာလ သတင္းစကားမ်ား ထြက္ေပၚလာရာ ေစ်းသည္မ်ားသည္ ယခင္ကကဲ့သို့ ပံုမွန္ မဖြင့္လွစ္ နိုင္ၾကေတာ့ေပ။ ထို့ေၾကာင့္ အေျခခံ စားသံုးကုန္ ေစ်းနွဳန္းတုိ့မွာ အလြန္ၾကီးျမင့္ သြားခဲ့သည္။ ဆန္တစ္ျပည္ (နုိ႕ဆီဗူး၈လံုး) ၃က်ပ္မွ ၉က်ပ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ အလုပ္ၾကမ္းသမားတစ္ဦး၏ တစ္ေန႕ လုပ္ခမွာ ၆က်ပ္မွ ၅၀ျပားသာ မေျပာင္းလဲဘဲရွိေနသည္။ ရန္ကုန္ေစ်းမ်ားတြင္ ငါးတစ္ပိသာ ၅က်ပ္ ၆က်ပ္မွ ၁၀က်ပ္ ၁၅က်ပ္ အထိ တက္လာခဲ့သည္။ ဆင္းရဲသားမ်ားအတြက္ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ပင္လွ်င္ အထူးတလည္ ေစ်းၾကီးလာခဲ့သည္။ ပို၍ ဆိုးရြားသြားခဲ့သည္မွာ ေငြစကၠဴမ်ားကို တရားဝင္အျဖစ္မွ ရုပ္သိမ္းေၾကာင္း ထပ္မံ ေၾကျငာမည္ ဟူေသာ ေကာလဟာလ သတင္းပင္ျဖစ္သည္။ ၾကီးေလးေသာ ျပႆနာေပါင္း မ်ားစြာၾကားမွ ရွိသမွ် ျပည္သူအားလံုးကို ထမင္းေကၽြး နိုင္ခဲ့ေသာ ျမန္မာျပည္သည္ ယခုအခါ အငတ္ေဘးနွင့္ ၾကံဳေတြ႕လာရေတာ့သည္။
အာဏာပိုင္မ်ား အခက္အခဲေတြ႕ေနသည္မွာ အကယ္၍ အေရးေပၚ ဥပေဒမ်ားကို အားလံုးရုပ္ သိမ္းလိုက္ပါက ေက်ာင္းသားမ်ား ဆန့္က်င္ဆႏၵျပျပီး လမ္းမေပၚသို့ေရာက္လာ ၾကေတာ့မည္။ မည္သို့မွ် မလုပ္ပါကလည္း ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး ေဒါသၾကီးစြာျဖင့္ ၾသဂုတ္လ ၁၉ရက္ေန့မတိုင္မီ အံုၾကြၾကေတာ့မည္။ ျပည္သူမ်ား စိတ္ေျပေစရန္ ဇြန္လ ၂၉ရက္ေန့တြင္ ညမထြက္ရ အမိန့္ကို ည၈နာရီမွ နံနက္ ၄နာရီအထိျပင္ဆင္လိုက္ေၾကာင္း အမွတ္မထင္ေၾကျငာခဲ့သည္။
လူအမ်ားက ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ခံလုိက္ေသာ ထိုအမိန့္သည္ ရက္အနည္းငယ္ အတြင္းမွာပင္ ျပႆနာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ ရန္ကုန္တိုင္းမဆလ ပါတီ ဥကၠ႒ဦးရဲဝင္းသည္ ျမန္မာ့အသံမွ “ကိုယ္က်ိဳးသက္သက္ၾကည့္ျပီး ေလာဘၾကီးစြာ ေစ်းမကစားၾကနဲ့” ဟု ကုန္သည္မ်ားကို ခက္ထန္စြာ သတိေပးလာ ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ထို့အျပင္ ယမန္နွစ္ၾသဂုတ္လမွ စ၍ စားသံုးကုန္ အခ်ိဳ႕ကို အစိုးရက လြတ္လပ္စြာ ေရာင္းဝယ္ခြင့္ မေပးမီ ဆန္ကို နိုင္ငံေတာ္က ေရာင္းဝယ္ျဖန့္ခ်ီခဲ့စဥ္ အေျခအေနကို အမႊန္းတင္ေျပာၾကားခဲ့သည္။ “တစ္ကယ္လို့ စားသံုးသူမ်ားရဲ့ အက်ိဳးစီးပြားကို မငဲ့ဘဲ ကုန္ေစ်းနႈန္းမတန္တဆ တိုးျမွင့္လာရင္ ေလာဘၾကီးတဲ့ ကုန္သည္ေတြရဲ့ တာဝန္ဘဲျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ နိုင္ငံေတာ္ဟာ ထိုက္သင့္သလို အေရးယူရလိမ့္မယ္” ဟု ဦးရဲဝင္းက သတိေပး ျခိမ္းေျခာက္ခဲ့သည္။
ဤေၾကညာခ်က္မွာ လိုလားေသာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကို မျဖစ္ေစဘဲ ျပည္သူတို့မွာ ေၾကာက္ရြံ႕မည့္အစား ေဒါသျဖစ္ေနၾကေၾကာင္း အာဏာပိုင္မ်ား ရိပ္မိလာသည္တြင္ အေလ်ာ့ေပးကာ ေျပလည္ေစမည့္ အျခားနည္းလမ္းမ်ားကို အစားထိုးလုပ္ကိုင္ လာသည္။ ဇူလိုင္လ ၇ရက္ေန့ ျမန္မာ့ အသံ ညေနပိုင္းသတင္းတြင္ မတ္လ ဆူပူမႈတုန္းက ထိန္းသိမ္းျခင္း ခံေနခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ျပန္လႊတ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းေၾကညာခဲ့သည္။ ယခင္က အစိုးရသည္ ထိန္းသိမ္းခံေနခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသား ၁၄၁ဦးသာ ရွိေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။ သို့ေသာ္ ထူးဆန္းသည္မွာ လူေပါင္း ၂၄၀ကို ျပန္လႊတ္လိုက္ေၾကာင္း၊ ယင္း၂၄၀ အနက္ ၁၃၉ဦးမွာ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ျပီး က်န္လူမ်ားမွာ(ဝါ) ေဒသခံလူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း မေရမရာ ေျပာဆိုခဲ့သည္။
ဤျဖစ္ရပ္တို့မွာ ရန္ကုန္ျမိဳ ့တစ္ျမိဳ့ထဲတြင္ ျဖစ္သည္။ အေရွ့ေတာင္ပိုင္းရွိ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ့တြင္ ဆူပူအံုၾကြ မႈမ်ား ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း အစိုးရက ေၾကညာျခင္း မရွိခဲ့ေသာ္လည္း အထိန္းသိမ္းခံ ပုဂၢိဳလ္ ၇၃ဦးကို ျပန္လႊတ္လိုက္ေၾကာင္း ျမန္မာ့အသံက ေၾကညာခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ သတင္းေကာင္းမ်ား၏ အဆံုးမဟုတ္ေသးေခ်။ ပဲခူးျမိဳ့တြင္ လူ ၅၀နွင့္ ျပည္ျမိဳ့တြင္ လူ ၂၇ ဦး တို့ကို ျပန္လႊတ္လိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာျပန္သည္။ ထိုေၾကညာခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ရန္ကုန္လူထုသည္ ဇြန္လ ၂၁ရက္ ေန့၌ ေျမနီကုန္းတြင္ လံုထိန္း အပါအဝင္ စစ္သားမ်ားနွင့္ ရင္ဆိုင္ တိုက္ခိုက္ရာ၌ ၎တို့ ခ်ည္းသာ မဟုတ္ေၾကာင္း သိလာခဲ့ၾကသည္။
ယင္းသို့ အာဏာပိုင္တို့၏ ေၾကညာခ်က္မ်ားကို သာမန္ထိုးထြင္းဥာဏ္ျဖင့္ တုန့္ျပန္ေနခဲ့ၾကရာမွ တိုင္းျပည္၏ တစ္ခုတည္းေသာ လက္ဝါးၾကီးအုပ္ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ျဖစ္သည့္ မဆလပါတီသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနွင့္ စီးပြားေရး ေပၚလစီမ်ားျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို ေဆြးေႏြးရန္အတြက္ အထူးပါတီ ညီလာခံ တစ္ရပ္အား အေစာဆံုး ဇူလိုင္ ၂၃ရက္ေန့တြင္ က်င္းပမည္ျဖစ္ေၾကာင္း လံုးဝမေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေၾကညာခဲ့သည္။ မဆလ ပါတီသည္ ညီလာခံမ်ားကို ပံုမွန္အားျဖင့္ ၅နွစ္ တစ္ၾကိမ္ က်င္းပျပီး လာမည့္ ညီလာခံမွာ ၁၉၈၉ခုနွစ္ တြင္သာ က်င္းပရန္ျဖစ္သည္။ ေနာက္၂ရက္အၾကာ၌ ရန္ကုန္ျမိဳ့တြင္ ညမထြက္ရ အမိန့္ကိုလည္း လံုးဝမေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရုပ္သိမ္း လိုက္ျပန္သည္။ ဤအၾကိမ္တြင္ အေျခအေနမ်ား ပံုမွန္ျဖစ္လာေလမလား၊ မဆလ ပါတီသည္ ျပည္သူတို့ ေက်နပ္ ေစနိုင္မည့္ လုပ္ငန္း အစီအစဥ္မ်ားကို လုပ္ကိုင္နိုင္မည္ေလာ။
အမ်ားစုသည္ အစိုးရက ေပးကမ္းလာသမွ် လိုက္ေလ်ာခ်က္မ်ားကို လက္ခံရန္အလားအလာ ရွိခဲ့သည္။ သို့ေသာ္ တိုက္ဆိုင္မႈဟု ဆုိရန္ခက္ခဲလွေသာ လႈံံ့ေဆာ္မႈတစ္ခုမွာ ဇြန္လ အစိုးရဆန့္က်င္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားနွင့္ တစ္ထပ္တည္းေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ယင္းမွ်ားဦးမွာ ျမန္မာျပည္လူမႈအဖြဲ႕အစည္း၏ အနညး္ဆံုးအစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေသာ မူဆလင္အသိုင္းအဝိုင္းကို ဦးတည္ထားေလသည္။
**************
အဆမတန္ တက္ျခင္းေၾကာင့္ ၁၉၈၄ခုနွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ မုတၱမ ေမာ္လျမိဳင္နွင့္ အခ်ဳိ့ဧရာဝတီ ျမစ္ဝက်ြန္းေပၚ ျမိဳ့မ်ားတြင္ မူဆလင္ ဆန့္က်င္ေရး အဓိကရုိဏ္းမ်ား က်ယ္ျပန့္စြာ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ လူအုပ္ၾကီးမ်ားသည္ မူဆလင္ ရပ္ကြက္မ်ားသို့ မုန္တိုင္းဆင္ ဝင္ေရာက္လာျပီး အိမ္မ်ားကို လုယက္ ဖ်က္ဆီးကာ ဗလီ တစ္ခ်ိဳ့ကို မီးရႈိ႕ခဲ့ၾကသည္။ ကုလားမ်ား ထပ္မံ၍ ဓါးစာခံျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။
မတ္လအတြင္း အစိုးရ ဆန့္က်င္ဆႏၵျပပြဲ ပထမ အသုတ္တြင္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ မူဆလင္တို့ကို ဖမ္းဆီးျပီး အင္းစိန္ေထာင္သို ့ပို့ခဲ့သည္။ အမ်ားစုမွာ သာမန္လူမ်ားသာ ျဖစ္ျပီး ၁၈ရက္ေန့ အေရးအခင္းတြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ပါဝင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ သို့ေသာ္မ်ားစြာေသာ လူငယ္တို့မွာ အိႏိၵယ-ျမန္မာေသြးေနွာ ၾကျပီး မွားယြင္းစြာ “ကုလားဒိန္”ဟု ေခၚဆိုခဲ့ၾကရသည္။
ဇူလိုင္လတြင္ လူထု အစည္းအေဝးပြဲမ်ား ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္(ပင္မ)၌ တဖန္ ျပန္လည္ ေပၚေပါက္ လာေသာအခါ ေဝငွခဲ့ၾကေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ား အားလံုးမွာ လက္ေရးမူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို့ေသာ္ ဖေယာင္း စကၠဴသံုး၍ မိတၱဴကူးထားေသာ ပိုမို ထူးျခားေနသည့္ စာတမ္းမွာ မူဆလင္ မ်ားကို တိုက္ခိုက္ထားျပီး “ျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္ ဗုဒၶဘာသာမ်ား” အဖြဲ႕မွ ထုတ္ေဝေၾကာင္းေဖၚျပထားသည္။ ယင္းစာတမ္းမွာ “ အိႏိၵယ-မူဆလင္ဂိုဏ္းတစ္ခုသည္ ကၽြန္ေတာ္တို့၏ အမိေျမေပၚတြင္ ဗုဒၶဘာသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္းၾကျပီး ၎တို့ မူဆလင္ တိုးပြားေရးအတြက္ ၾကံစည္ေနၾကေၾကာင္း” သတိေပး ထားသည္။ ထိုျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္ ဗုဒၶဘာသာမ်ားက ၎တို့သည္ “မူဆလင္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္”ဟု လက္မွတ္ ေရးထုိးထားေသာ စာတမ္း တစ္ေစာင္ကို လက္ဝယ္ရရွိထားေၾကာင္း ယင္းစာတမ္းတြင္ ဗုဒၶဘာသာမိန္းကေလး တစ္ဦးအား ကိုယ္ဝန္ ရွိေအာင္ လုပ္နိုင္ေသာ မူဆလင္တစ္ဦးလွ်င္ က်ပ္ေငြ တစ္ေထာင္စီ လစဥ္ခ်ီးျမွင့္မည္ဟု ကတိျပဳေၾကာင္းျဖင့္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ထို့ေနာက္ မူဆလင္ဆိုင္မ်ားကို သပိတ္ေမွာက္ၾကရန္ တိုက္တြန္း ထားျပီးေနာက္ဆံုးတြင္ “မူဆလင္အားလံုး တို့တိုင္းျပည္က ထြက္သြားၾက” ဟု ေၾကြးေၾကာ္ထားသည္။
“ဒါဟာ အင္မတန္ ယုတ္ညံ့တာဘဲ။ ဒီလို အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ လက္ကမ္း စာေစာင္ေတြရဲ့ အေနာက္မွာ ဘယ္သူေတြ ရွိတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တို့ ဘယ္ေတာ့မွ ယံုမွားသံသယ ျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိဖူး။ ကၽြန္ေတာ္တို့ မူဆလင္ေတြဟာ ဒီျပႆနာေတြကုိ အိမ္နီးခ်င္း ဗုဒၶဘာသာေတြနဲ့ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ အခ်င္းခ်င္း ၾကားမွာ သံသယဆိုလို့ တစ္ခါမွ မရွိခဲ့ဖူး”ဟု ရန္ကုန္မွ မူဆလင္ ေက်ာင္းသား ေဇာ္ေဇာ္က အခိုင္အမာ ေျပာျပသည္။
သို့ေသာ ္မူဆလင္ မ်ားသည္ အစၥလာမ္ ပြဲေတာ္ျဖစ္ေသာ “ဘယ္ဂရီအစ္” ကို က်င္းပမည့္ ဇူလိုင္လ အေစာပိုင္းတြင္ ဘာသာေရးအဓိကရုိဏ္း ျဖစ္နိုင္ေၾကာင္း ခန့္မွန္းၾကသည္။ ယင္းအခ်ိန္တြင္ ဗုဒၶဘာသာမ်ားသည္ ဝါဆိုလျပည့္ေန့ အတြက္ ျပင္ဆင္ ေနၾကသည္။ ထိုေန့တြင္ သက္ရွိ သတၱဝါတို့ သတ္ျဖတ္ျခင္းမွာ ေစာ္ကားေမာ္ကား ျပဳျခင္းတစ္ရပ္ဟု ျမန္မာမ်ားစြာက လက္ခံ ယံုၾကည္ထားၾကသည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ့ရွိ အေမရိကန္ သံရံုးမွ သူတို့ နိုင္ငံသားမ်ားကုိ ထိုေန့တြင္ အထက္အညာသို့ ခရီးမထြက္ ၾကပါရန္ သတိေပးစာ တစ္ေစာင္ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို့ မူဆလင္ အသိုင္းအဝိုင္း ကေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြ ဘာသာေရး ပ႗ိပကၡျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွာ ေၾကာက္ၾကတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို့ဟာ သတ္ျဖတ္ပူေဇာ္တဲ့ “ကုရာတာန္”ကို အဲဒီနွစ္မွ မလုပ္ခဲ့ၾကဖူး။ ရန္ကုန္မွာ မူဆလင္နဲ့ ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိခဲ့ၾကပါတယ္” ဟု ေဇာ္ေဇာ္က ေျပာျပသည္။
ျမိဳ့ေတာ္တြင္ အေျခအေန တည္ျငိမ္ ပါေသာ္လည္း တိုင္းနွင့္ျပည္နယ္ ျမိဳ့အခ်ိဳ့တြင္ ဘာသာေရး ပ႗ိပကၡမ်ား စတင္ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ပထမဆံုး မူဆလင္ ဆန့္က်င္ေရး အဓိကရိုဏ္း ျဖစ္ပြားရာျမိဳ့မွာရွမ္းျပည္နယ္၏ ျမိဳ့ေတာ္ျဖစ္ေသာ ေတာင္ၾကီးျမိဳ့ ျဖစ္သည္။ ဇူလိုင္လ ၁၀ရက္ေန့ နံနက္ပိုင္းတြင္ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းပ်ိဳ တစ္ပါးသည္ ဆြမ္းခံရန္ျမိဳ့ထဲ သို့ထြက္လာ ခဲ့သည္။ ထိုရဟန္းပ်ိဳသည္ ဗဟိုျမိဳ့မ ေစ်းအနီး မူဆလင္ပိုင္ ျပည္ေထာင္စု လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ အေရာက္တြင္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္၏ သားက ရဟန္းပ်ိဳအား သာေရကြင္းနွင့္ ပစ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ တစ္ခ်ိဳ့ ေျပာစကားအရ ဆိုပါမူ ထိုရဟန္းပ်ိဳ ကို ရိုက္ပုတ္ျပီး သပိတ္ကို ခြဲလိုက္ၾကသည္ဟု ဆို၏။ မည္သို့ဆိုေစ ထိုရဟန္းပ်ိဳမွာ ေက်ာင္းသို ့ျပန္လာခဲ့သည္။ ထို့ေနာက္ ဆရာေတာ္ၾကီး တစ္ခ်ိဳ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို့ ေရာက္လာကာ ဆိုင္ပုိင္ရွင္နွင့္ စကားေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္။ ယင္းေနရာမွာ လူမ်ားေသာ ေစ်းပတ္ဝန္းက်င္ ျဖစ္ျပီး ေျမျပန့္မွ တိုင္းရင္းသား ဗမာအလုပ္သမား တစ္ခ်ိဳ့လည္း ရွိေနၾကသည္။ သူတို့သည္ စကား အေခ်အတင္ ေျပာရာတြင္ ပါဝင္လာၾကျပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ခဲျဖင့္ စ၍ ေပါက္ၾကေတာ့သည္။ ပုလိပ္မ်ား အခင္းျဖစ္ပြားရာ ေနရာသို့ ေရာက္ရွိလာကာ ဆိုင္ပိုင္ရွင္သားကို ဖမ္းဆီးသြားၾကသည္။ ဆိုင္ရွင္မွာ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝသူ ျဖစ္၍ ပုလိပ္မ်ားကို ေငြျဖင့္ေပါက္ျပီး သူ႕သားျပန္လြတ္ေျမာက္ ေစခဲ့သည္။
ဤအထိ ထိုရန္ပြဲတြင္ အစိုးရသူမ်ား ပါဝင္ခဲ့ေၾကာင္း ယူဆရန္ သက္ေသ တစ္စံုတစ္ရာမွ မရွိေသးေခ်။ သို့ေသာ္ ယင္းအေျခအေနတြင္ မူဆလင္မ်ားက ပုလိပ္အဖြဲ႕ကို ၾကိဳးကိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ဤသို့ျဖစ္ရေၾကာင္း စသည္ ့ေကာလဟာလသတင္းမ်ား ေတာင္ၾကီးျမိဳ့အႏွံ ့ျပန့္ခဲ့သည္။ ထူးဆန္းေသာ လွည့္ကြက္မွာ ျမိဳ့သူျမိဳ့သားမ်ားသည္ ပုလိပ္တို့အေပၚ ေဒါသ မျဖစ္ခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လူအုပ္ၾကီးသည္ ျမိဳ့မေစ်းရွိ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို မီးရႈိ႕ပစ္လုိက္ၾကသည္။ ေနာက္ေန့တြင္ အျခား မူဆလင္ဆိုင္မ်ားစြာ ဖ်က္ဆီးျခင္းခံရသည္။ သေရကြင္းျဖင့္ ပစ္ခံရေသာ ရဟန္းပ်ိဳမွာလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ မူဆလင္မ်ားက ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ သြား၍ သတ္ပစ္လိုက္ၾကေၾကာင္း ေကာလဟာလမ်ား ပ်ံ့နွံ့လာသည္။ ျမန္မာ့အသံ သတင္းအရ ေဒသခံ အာဏာပိုင္ မ်ားသည္ အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းရန္ ၾကိဳးစားခဲ့ ၾကသည္။ သို့ေသာ္ ေတာင္ၾကီး ျမိဳ့သူျမိဳ့သားမ်ားက ျခားနားေသာ ျဖစ္ပ်က္ပံုကို ေျပာျပၾကသည္။ “အစတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို့အားလံုး မူဆလင္ေတြကို ေဒါပြၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးကို ဒီလို ဆက္ဆံတာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို့ကို ေစာ္ကားတာဘဲလို့ ခံစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နံပါတ္တုတ္ေတြ၊ ဓါးလြယ္ေတြ၊ ဝါးရင္းတုတ္ေတြကိုင္ျပီး မူဆလင္ေတြကို လွည့္ စားေခ်ဖို့ ကၽြန္ေတာ္တို့ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို့ သတိျပဳမိတာက ပုလိပ္ေတြဟာ ရပ္သာ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ မူဆလင္ေတြရဲ့ ဆိုင္ေတြ အိမ္ေတြကို သူတုိ့ အကာအကြယ္ မေပးၾကဖူး။ လမ္းမၾကီးမွာ ရွိတဲ့ ဘဏ္ကိုဘဲ သူတို့ ေစာင့္ၾကပ္ေနၾကတယ္”ဟု ေတာင္ၾကီးျမိဳ့မွ ရွမ္းေက်ာင္းသား စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းက ေျပာျပသည္။
ဇူလိုင္လ ၁၄ရက္ေန့တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္ ျပည္သူ႕ေကာင္စီသည္ ေတာင္ၾကီးျမိဳ့တြင္ လူစုေဝးျခင္း၊ စီတန္းလွည့္လည္ ခ်ီတက္ျခင္း၊ ဆႏၵျပျခင္း၊ မိန့္ခြန္းေျပာၾကားျခင္း၊ ဆူပူလႈပ္ရွားမႈမ်ားျပဳလုပ္ျခင္း စသည္တို့ကို ပိတ္ပင္ တားျမစ္ေသာ အမိန့္ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ သို့ေသာ္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းနွင့္ အခ်ိဳ့မွာ ေျမေအာက္ အစိုးရ ဆန့္က်င္ေရး အဖြဲ႕မ်ားဖြဲ႕စည္းျပီး ျမိဳ့ခံ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားနွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ အကယ္၍ အာဏာပိုင္တို့က မေက်နပ္မႈမ်ားကို လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ မူဆလင္ ဆန့္က်င္ေရး အဓိကရုဏ္းကို ဖန္တီးခဲ့ပါမူ ယင္းလုပ္ၾကံမႈမွာ သူတို့ကိုပင္ ျပန္လည္ ထိခိုက္မည္ျဖစ္သည္။
ရက္အနညး္ငယ္အၾကာတြင္ ျပည္ျမိဳ့၌ ဘာသာေရးအဓိကရုဏ္း ျဖစ္ပြားလာခဲ့သည္။ အစိုးရ အဆိုအရ ျမိဳ့တြင္း ေစ်းဝန္းက်င္ရွိ လက္ေရြးစင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေရွ့တြင္ ဗုဒၶဘာသာ မိန္းကေလး တစ္ဦးအား အရက္မူးေနေသာ မူဆလင္ လူရြယ္ တစ္ဦးက ေစာ္ကားေမာ္ကား ျပဳလုပ္ခဲ့ရာမွ စ၍ အဓိကရုဏ္း ျဖစ္လာျပီး ျပင္းထန္ေသာ လမ္းေပၚ တိုက္ပြဲမ်ား အဆင့္သို့ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။ ျမိဳ့ခံလူမ်ားက မူဆလင္အိမ္မ်ား ဆိုင္မ်ားကို တိုက္ခိုက္ မီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကသည္။
ရန္ကုန္ျမိဳ့ရွိ နိုင္ငံျခား သံတမန္တစ္ဦးက ၎အစိုးရထံ သတင္းေပးပို႕ခဲ့ရာတြင္ ျခားနားေသာ ျဖစ္ပ်က္ပံုကို ေဖၚျပထားသည္။ “အျခားသတင္းမ်ား အဆိုအရ အေရးအခင္းတို့သည္ အစိုးရဆန့္က်င္ေရးအျဖစ္ မသိမသာ က်ယ္ျပန့္သြားပံုရျပီး ဘာသာေရး အဓိကရုဏ္းမွာ အေရးမၾကီးေသာ အခန္း႑မွသာ ပါဝင္ခဲ့သည္။ သတင္းစာမ်ား၏ ေဖၚျပခ်က္အရ ျပည္ျမိဳ့တြင္ ပုလိပ္နွင့္ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ လူအုပ္ၾကီးအား ထိန္းမနိုင္ခဲ့ေၾကာင္းမွာ သိသာ ထင္ရွားလွသည္။”
ရန္ကုန္ျမိဳ့ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ မတ္လ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျပီးဆံုးသြားျပီးေနာက္တြင္ ျပည္ျမိဳ့ရွိ လူအခ်ိဳ့သည္ အစိုးရ ဆန့္က်င္ေရး လွ်ိဳ့ဝွက္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား စတင္ ဖြဲ႕စည္းခဲ့ၾကသည္။ ဤသို့ ဖြဲ႕စည္းသည္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႕မွ သိရွိကာ သူတို့၏ျမဳိ႕တြင္ စည္းဝါးကိုက္ ဘာသာေရး အဓိကရုဏ္း ဖန္တီးခဲ့ပံု ရသည္ဟု ျပည္ျမိဳ့လူထုက ေျပာဆိုေနၾကသည္။
အဓိကရုဏ္း ၆ရက္မွ် ၾကာလာေသာအခါ ျပည္ျမိဳ႕တြင္ စစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအမိန့္ကိုဇူလိုင္လ ၂၂ရက္ေန့တြင္ ေၾကညာခဲ့သည္။ အာဏာပိုင္တို့ အထူး ဘဝင္မက်ခဲ့ေသာ အဓိကရုဏ္းသည္ ျပည္ျမိဳ႕မွ ေက်ာ္လြန္ကာ ျပည္ျမိဳ႕အေရွ့ဖက္ ကီလိုမီတာ ၂၀ခန့္အကြာရွိ ေပါင္းတည္ျမိဳ႕သို့ ျပန့္သြားခဲ့သည္။ ယင္းျမိဳ႕၌ ဦးေနဝင္းကို ၁၉၁၁ခုနွစ္တြင္ ေမြးဖြား ခဲ့သည္။
**************
ဇူလိုင္လ အကုန္တြင္ ျမန္မာျပည္၌ မီးပြားတစ္ခုမွ ဟုန္းကနဲ ထေတာက္နိုင္ေသာ အေျခအေနတြင္ ရွိသည္။ အဓိကရုဏ္းမ်ား၏ ေကာလဟာလ သတင္းမ်ား ေန့စဥ္ ျဖစ္ေပၚလ်က္ ရွိသည္။ ျပည္သူ႔ အက်ိဳးကို လစ္လ်ဴရႈခဲ့ေသာ စစ္အစိုးရအား မုန္းတီးမႈသည္ ၂၆နွစ္တိုင္တိုင္ မ်ိဳသိပ္ထားခဲ့ရာမွ ေပါက္ကြဲထြက္လာရာ လူတိုင္းပင္ အ့ံၾသခ့ဲၾကရသည္။ ယင္းအေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းနိုင္ရန္ အာဏာပိုင္တို့၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ဟူသမွ်သည္ တန္ျပန္ အျပစ္မ်ားကိုသာ ေပၚေပါက္ ေစခဲ့သည္။ ထိုကာလသည္ ျဗိတိသွ်ေခတ္ ျမင္းျပိဳင္ကြင္းျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ့ က်ိဳကၠဆံကြင္း နေဘးရွိ ဆရာစံခန္းမၾကီးေဘးတြင္ မဆလပါတီ အေရးေပၚ ညီလာခံကို စတင္ က်င္းပေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။
အေရးေပၚ ညီလာခံ မက်င္းပမီ ရက္အနည္းငယ္ အလိုတြင္ အစိုးရက တစ္ခါမွ မေပးခဲ့ဘူးေသာ လိုက္ေလ်ာမႈ တို့ကို ေၾကညာခဲ့သည္။ ဇူလိုင္လ ၁၉ရက္ေန့၌ ျမန္မာ့အသံညေနပိုင္းသတင္းတြင္ မတ္လအတြင္းက လူျပည့္သိပ္ေနေသာ အခ်ဳပ္ကားထဲတြင္ အသက္ရႈၾကပ္ျပီး ၄၁ဦး ေသဆံုးခဲ့ ရေၾကာင္းကို ဝန္ခံခဲ့၏။ တစ္စထက္ တစ္စ ပိုမို၍ မျငိမ္မသက္ ျဖစ္လာေသာ ျပည္သူတို့ကို နွစ္သိမ့္ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ခဲ့ရသည္။ ဤသည္မွာ မတ္လ အေရးအခင္းမ်ားတြင္ လူနွစ္ဦးထက္ ပိုမို ေသဆံုးခဲ့ေၾကာင္းကို အာဏာပိုင္မ်ားအေနျဖင့္ ပထမဆံုးဝန္ခံျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုဝန္ခံခ်က္ကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အာဇာနည္ေန့တြင္ ေၾကညာခဲ့သည္။
ထိုအေရးအခင္းနွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည္ထဲေရးနွင့္ သာသနာေရးဝန္ၾကီး႒ာနဝန္ၾကီး ဦးမင္းေဂါင္ကို ရာထူးမွ နုတ္ထြက္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ ေနာက္ ၂ရက္အၾကာတြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ့ ျပည္သူ့ရဲတပ္ဖြဲ. ရဲခ်ဳပ္ ဦးသိန္းေအာင္ ကိုလည္း အလားတူ နုတ္ထြက္ခြင့္ ေပးခဲ့သည္။ ျပည္သူ့ရဲတပ္ဖြဲ႕ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ဦးေဝၾကည္ကို တြဲဖက္ညႊန္ၾကားေရးမွဴးအျဖစ္သို့ ရာထူးခ်ကာ နယ္သို့ေျပာင္းလိုက္သည္။ ထို့ေနာက္ ေသဆံုးမႈမ်ားအတြက္ တိုက္ရိုက္ တာဝန္ရွိသူ အဓိကရုဏ္း ထိန္းသိမ္းေရးတပ္ဖြဲ႕၏ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္မွဴးေဟာင္း လွနီ ကို ၂နွစ္ အတြင္း ရာထူးမတိုးေစရဟု ပိတ္ပင္လိုက္သည္။
မတ္လအတြင္းက အခ်ဳပ္ကားေပၚ၌ အသက္ရွဴၾကပ္ျပီး ေသဆံုးသူ ၄၂ဦး ရွိသည္ဟု ရန္ကုန္ျမိဳ့ေန လူထုက ေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္။ ရဲတပ္ဖြဲ႕နွင့္ နီးစပ္သူ တစ္ဦးက ေအာက္ပါအတိုင္း ျပန္ေျပာျပသည္။
“လုနီရဲ့ လုပ္ပံုက အခ်ဳပ္ကားထဲကို က်ည္ဆံဒဏ္ေတြ၊ မ်က္ရည္ယိုဗံုးဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ လူ ၄၂ေယာက္ ကို ကားၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပစ္လွဲထည့္လိုက္တယ္။ ကားျပည့္ လုမတတ္ျဖစ္ေနေပမဲ့လည္း တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး ပံုျပီးထပ္ထည့္ဖို့ အမိန့္ေပးေနတယ္။ အဲဒီကားအင္းစိန္ေထာင္ကို ေရာက္လို့ တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဒဏ္ရာရတဲ့ လူေတြ မဟုတ္ဘဲ လူေသေကာင္ေတြဘဲထြက္လာခဲ့တယ္။ ပိုျပီးဆိုးတာက လူတင္ျပီးတဲ့ေနာက္ ေထာင္ကိုသြားတာ ၄နာရီ ၾကာခဲ့တယ္။
ပုလိပ္ အရာရွိမ်ားကို အေရးယူ အျပစ္ေပးေသာ္လည္း ျပည္သူလူထုက အျပစ္မွာ ေပါ့လြန္းသည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ယင္းအေရးအခင္းတြင္ ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီး ဦးမင္းေဂါင္၏ က႑မွာ အေသးအမႊားသာျဖစ္သည္။ မတ္လအေရးအခင္းတြင္ သူသည္ ရန္ကုန္ ပင္မတကၠသိုလ္သို့ ေရာက္ရွိလာကာ လမ္းေလွ်ာက္ စကားေျပာစက္မွ အေရးအခင္းအား မည္ကဲ့သို့ နွိမ္နင္းရန္ ညႊန္ၾကားခ်က္ အခ်ိဳ့ကို ေပးခဲ့သည္။ ဦးမင္းေဂါင္နွင့္တကြ ပုလိပ္အားလံုးမွာ လံုထိန္းတို့၏ ဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္သူ ဦးစိန္လြင္ ခ်မွတ္ေသာ အမိန့္မ်ားကို လုပ္ကိုင္ျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း လူတိုင္း သိရွိၾကသည္။ သိသာ ထင္ရွားသည္မွာ ဓါးစာခံအခ်ိဳ႕ကို ေရြးခ်ယ္ အျပစ္ေပးလိုက္ျပီး တရားခံ အစစ္အမွန္ တို့ကို အျပစ္ေပး ထုတ္ပယ္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ ဦးစိန္လြင္မွာ မတ္လ အေရးအခင္းတြင္ သာမက ဇြန္လအေရးအခင္းတြင္ လည္း ဦးစီးကိုင္တြယ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
ဤသို့ အေရးအခင္းမ်ား ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ဦးေနဝင္း၏ စိတ္ဓါတ္မွာ စဥ္းစားစရာပင္ျဖစ္သည္။ မတ္လ အေရးအခင္းမ်ား ျဖစ္ျပီး မၾကာမီ သူသည္ စိတ္ေအးလက္ေအးျဖင့္ နိုင္ငံျခားသို့ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ သို့ေသာ္ ယခုအခါ အဓိကရုဏ္းသည္ သူ၏ဇာတိျမိဳ့အပါအဝင္ နိုင္ငံတစ္ဝွမ္းသို့ ျပန့္နွံ့ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ အတိုက္အခံ ဆန့္က်င္ေရးသမား မ်ားသည္ အရွိန္အဟုန္ ၾကီးလာရံုသာမက ျပတ္သားေသာ နိုင္ငံေရး ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကိုပါ ေရွ့တန္းတင္ လာၾကေတာ့သည္။ လူအမ်ားက သူ့ကို ဖိလစ္ပိုင္မွ ျဖဳတ္ခ်ခံရေသာ သမၼတ မားကို့စ္ နွင့္ နိွဳင္းယွဥ္လာၾကသည္။ သူတို့နွစ္ဦးတြင္ တူညီေသာ စရိုက္လကၡဏာမ်ားစြာ ရွိသည္မွာ ယံုမွားသံသယ ျဖစ္ဖြယ္ မဟုတ္ေသာ္လညး္ ရက္အနည္းငယ္ အတြင္း ျဖစ္ေပၚမႈမ်ားက ဦးေနဝင္းသည္ အာဏာရူး၊ ဥစၥာရူးျဖစ္ကာ တတိယကမၻာ၏ အက်င့္ပ်က္ေနသည့္ သာမန္ အာဏာရွင္တစ္ဦး မဟုတ္ေၾကာင္း မီးေမာင္းထုိးျပ ခဲ့ေလျပီ။
ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ ၁၀၀၀ေက်ာ္ တို့သည္ ဆရာစံခန္းမသို့ နံနက္၈နာရီ ၃၀မိနစ္တြင္ ေရာက္ရွိလာၾကျပီး ထံုးစံအတိုင္း အခမ္းအနား အစီအစဥ္မ်ားကို ျပဳလုပ္ျပီးခ်ိန္တြင္ ခမ္းမၾကီးထဲသို့ ဦးေနဝင္း ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူ ့ေနာက္တြင္ ငယ္ရြယ္ျပီး မ်က္နွာထား တင္းမာခက္ထန္လွ၍ အမ်ားက ရြံမုန္းၾကသည့္ သူ႔လူယံု စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ခင္ညြန့္ ပါလာသည္။ စင္ျမင့္ေပၚသို့ ဦးေနဝင္း တက္လာခဲ့ေခ်ျပီ။
“ေလးစားအပ္တဲ့ ပါတီညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ၾကီးမ်ားခင္ဗ်ား။ အထူးအေရးေပၚညီလာခံ ေခၚရတဲ့ အေၾကာင္းနဲ့ ဒီညီလာခံမွာ တင္ျပေဆြးေႏြး အတည္ျပဳျပီး လုပ္ငန္းအျဖစ္ အေကာင္အထည္ေဖၚရန္ အခ်က္ေတြကို တင္ျပပါမယ္။ တင္ျပတဲ့ အထဲမွာ အျခားေဖၚျပခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္မ်ားလည္း ပါပါလိမ့္မယ္” စသည္ျဖင့္ အသက္ ၇၇နွစ္ ရွိျပီျဖစ္ေသာ ဥကၠ႒ၾကီးသည္ သူ၏နာရီဝက္ၾကာ မိန့္ခြန္းကုိ အစခ်ီခဲ့သည္။
“မတ္လနွင့္ ဇြန္လမ်ားမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ေသြးထြက္သံယို အေရးအခင္းမ်ားဟာ အစိုးရအဖြဲ႕နဲ့ ထိုအဖြဲ႕ကို ဦးေဆာင္ေနတဲ့ပါတီကို အယံုအၾကည္ ကင္းမဲ့ေနတာကို ထိုရုန္းရင္းဆန္ခတ္တြင္ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္သူမ်ားနဲ့ ေနာက္မွ အားေပးသူမ်ားက ေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုး လူထုအေနနဲ့ ဒီအယံုအၾကည္ကင္းမဲ့သူဘက္က အမ်ားစုလား၊ အနည္းစုလားဆိုတာ ဆန္းစစ္ဖို့ လိုပါလိမ့္မယ္။ တစ္ပါတီစနစ္(သို့မဟုတ္) ပါတီစံုစနစ္ဆိုတဲ့ စနစ္ႏွစ္ခု မွာ ဘယ္စနစ္ကို ေရြးပါသလဲလို့ တစ္ျပည္လံုး လူထုဆႏၵခံယူပြဲ က်င္းပရင္း ဆန္းစစ္မွဳ အေျဖေပၚနိုင္မည္ဟု ယူဆတာေၾကာင့္ တစ္ျပည္လံုးလူထု ဆႏၵခံယူပြဲ က်င္းပေပးရန္ ညီလာခံသို႕တင္ျပပါတယ္”
ယင္းညတြင္ ျမန္မာ့အသံမွာ ထိုမိန့္ခြန္းကို နားေထာင္ေနၾကေသာ ျမန္မာျပည္သူတို့မွာ လံုးဝ အငိုက္မိ သြားၾကေတာ့သည္။ သို့ေသာ္ ဦးေနဝင္းက ျပည္သူ႕ဆႏၵခံယူပြဲကို အၾကံျပ ုျပီးသည့္ ေနာက္တြင္ မဆလ ဗဟိုေကာ္မတီ ႒ာနခ်ဳပ္ အတြင္းေရးမွဴး ဦးေထြးဟန္သည္ စကားေျပာခြက္ကို ယူကာ ဦးေနဝင္း၏ မိန့္ခြန္း တစ္ပိုင္းတစ္စကို ပထမနာမ္စား သံုး၍ ဖတ္ၾကားခဲ့သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ဟာ မတ္လဇြန္လမ်ားအတြင္းက စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေတြေၾကာင့္ သြယ္ဝိုက္ေသာနည္းျဖင့္ တာဝန္မကင္းသူဟု ယူဆတာကတစ္ေၾကာင္း၊ အသက္အရြယ္လည္း ေထာက္လာတာက တစ္ေၾကာင္းတို့ေၾကာင့္ ပါတီဥကၠ႒နွင့္ ပါတီဝင္အျဖစ္မွ ထြက္ခြင့္ေပးၾကပါလို့ ပါတီဝင္ေတြကို ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါတယ္”
“အရင္က ကၽြန္ေတာ္ အနားယူလို၍ ဥကၠ႒တာဝန္က ထြက္ဖို့ေျပာတိုင္း တိုင္ပင္ေဖၚတိုင္ပင္ဖက္ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြက တားၾကသတဲ့။ နိုင္ငံေရး သံသရာအတြင္းမွာ စိတ္မခ်မ္းမသာဘဲနဲ့ တဝဲလည္လည္ က်င္လည္ ေနခဲ့ရပါတယ္။ အခုတစ္ခါေတာ့ တိုင္ပင္ေဖၚ တိုင္ပင္ဖက္ေတြကပါ ထြက္ခြင့္ကို သေဘာတူရံုမက သူတို့ပါ ကၽြန္ေတာ္နွင့္ အတူ တသီၾကီး ထြက္ပါရေစေတာ့ဆိုျပီး သူတို့ထြက္စာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ အပ္ထားၾကပါတယ္”
သူတို့ ဆုိသူမ်ားမွာ မဆလပါတီဒုတိယ ဥကၠ႒ၾကီးလည္းျဖစ္၊ နိုင္ငံေတာ္သမၼတၾကီးလည္းျဖစ္သူ ဦးစန္းယု မဆလပါတီ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဦးစိန္လြင္၊ ကာကြယ္ေရးဝန္ၾကီး ဦးေက်ာ္ထင္၊ စီမံကိန္းနွင့္ ဘ႑ာေရးဝန္ၾကီး ဦးထြန္းတင္ တို့ျဖစ္ၾကသည္။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ ျမန္မာျပည္ကို နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ လာခဲ့ၾကေသာ ပါတီနွင့္ နိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ား အနက္ အေရးပါေသာ ပုဂၢိဳလ္အားလံုးပင္ ျဖစ္သည္။
မည္သူမွ် ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ နုတ္ထြက္ျခင္းမ်ားကို ဦးေထြးဟန္က ဖတ္ၾကားျပီးေသာအခါ ဦးေနဝင္းသည္ စကားေျပာခြက္ကို ျပန္ယူ၍ သူ၏ မိန့္ခြန္းကို ဆက္လက္ဖတ္ၾကား ျပန္သည္။ ၎က ဆက္လက္၍ ၁၉၆၂ခုနစ္ ဇူလိုင္လ ၇ရက္ေန့က ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးကို ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးခဲ့သူမ်ာ မည္သူျဖစ္ေၾကာင္း ယင္းသမဂၢ၏ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးမႈတြင္ သူဘာမွ မသိရေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။
”ထိုေဖာက္ခြဲ ဖ်က္ဆီးရန္အတြက္ ေဆြးေႏြးျခင္း ဆံုးျဖတ္ျခင္းတို့တြင္ ကၽြန္ေတာ္နွင့္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီအခ်ိဳ့ မပါခဲ့ပါ။ ဇူလိုင္လ ၈ရက္နံနက္တြင္မွ ဗံုးၾကီးၾကီး တစ္လံုးေပါက္ကြဲသံနွင့္ အေတာ္ျပင္းထန္ေသာ ျမည္ဟီးသံၾကီး ၾကားသျဖင့္ စံုစမ္းေတာ့မွ သမဂၢအေဆာက္အအံုကို ဒိုင္းနမိုက္ျဖင့္ ဖ်က္ဆီးလိုက္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိရပါသည္။”
ထို့ေနာက္ သူကိုယ္တိုင္ စံုစမ္း၍ သိလာရေသာ တရားခံမွာ စာျဖန့္ေဝေနေသာ အစိုးရဆန့္က်င္ေရးသမား ဦးေအာင္ၾကီး ပင္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။တိုင္းျပည္တြင္ မျငိမ္မသက္မွဳမ်ားနွင့္ ပတ္သက္ ၍ ေနဝင္းသည္ စကားေျပာ မေလ်ာ့ခဲ့။
“ေနာက္ကို လူစုလူေဝးနဲ့ ဆူဆူပူပူ လုပ္လို့ရွိရင္ေတာ့ စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္မွန္ေအာင္ပစ္တယ္။ မိုးေပၚေထာင္ျပီး ေဖာက္တာမပါဖူး။ အဲဒါေနာင္ကို ဆူဆူပူပူ လုပ္လို့ရွိရင္ေတာ့ ဆူတဲ့လူေတြ မသက္သာဘူး လို့သာမွတ္ေပေတာ့လို့”
မိန့္ခြန္းေျပာျပီး ေသာအခါ ဦးေနဝင္းသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ခန္းမၾကီးမွ ထြက္လာကာ သူကိုယ္တိုင္ ဖီးယက္ကားကို စီးျပီး အင္းလ်ားကန္ နံေဘးရွိ ေအပီလမ္းေနအိမ္ေတာ္သို့ ျပန္သြားခဲ့သည္။ ညီလာခံကို ရပ္နားလိုက္ျပီး မြန္းလြဲပိုင္း ၌ ဆက္လက္ က်င္းပျပန္သည္။ ဦးေအးကို၏ မြန္းလြဲပိုင္း မိန့္ခြန္းတြင္ က်ယ္ျပန့္ေသာ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွဳမ်ား လုပ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကတိေပးထား ျပန္သည္။ တိုင္းျပည္တြင္ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းမ်ားနွင့္ နိုင္ငံျခားက ကုန္သြယ္ေရး တို့ကိုပါ အမွန္တစ္ကယ္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ေပးမည္ဟု ေျပာဆိုခဲ့သည္။ နိုင္ငံပိုင္အေနနွင့္ ေရနံသဘာဝဓာတ္ေငြ႕၊ ပုလဲ၊ ေက်ာက္စိမ္းနွင့္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ လုပ္ငန္းမ်ား ကိုသာ ခ်န္ထားမည္ ျဖစ္သည္။
တစ္တိုင္းျပည္လံုး တြင္သာမက သံတမန္ အသိုင္းအဝိုင္း၌လည္း နားမလည္နုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားၾကသည္။ နုိင္ငံတကာ ေၾကးနန္း သတင္းပို့ခ်က္ မ်ားတြင္ ျပည္သူတို့၏ ေက်နပ္ အားရမႈမ်ားကို ေဖာ္ျပထားသည္။ ျပည္သူလူထု၏ ေဒါသူပုန္သည္ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ၂၆နွစ္တိုင္တုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ တစ္ပါတီစနစ္နွင့္ အာရွတိုက္၏ အတင္းၾကပ္ဆံုးေသာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ တစ္ခုကို နိဂံုးခ်ဳပ္ေစခဲ့သည္။
အမွန္တကယ္ပင္ နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့သည္လား။
ေနာက္တစ္ေန့ ညီလာခံက်င္းပေသာအခါတြင္ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ၾကီးမ်ား တစ္ဦးျပီးတစ္ဦး စင္ျမင့္ေပၚတက္ကာ ဦးေနဝင္းအား တာဝန္ဆက္လက္ ထမ္းေဆာင္ပါရန္ တိုက္တြန္း ပန္ၾကားၾကေလသည္။ ပထမဦးဆံုး စကားေျပာခြက္ကိုင္သူမွာ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ငယ္ရြယ္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးျဖစ္သူ လာနန္ေဘာက္ ျဖစ္သည္။
သူက “တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္မႈကို တည္ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ ခါးသီးေသာ အေတြအၾကံဳမ်ားအရ ပါတီစံုစနစ္ကို က်င့္သံုးဖို့ လံုးဝမျဖစ္နိုင္ဘူးလို့ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ပါတီစံုစနစ္ဟာ အထိန္းအကြပ္ ကင္းမဲ့တဲ့ အလြန္အကၽြံ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ခံယူက်င့္သံုးတဲ့အတြက္ ျပတ္သားတဲ့ေဆာင္ပုဒ္၊ ထိေရာက္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္၊ မွန္ကန္တဲ့ မူဝါဒတို့ကို ခ်မွတ္တဲ့ေနရာမွာ အခက္အခဲနဲ့ ၾကံဳေတြ႕နိုင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အခုလို နုိင္ငံေတာ္ စီးပြားေရး ခုိင္မာ ေတာင့္တင္းေအာင္ တည္ေဆာက္ေနတဲ့ အခါမွာ တစ္ပါတီစနစ္သည္သာ အထိေရာက္ဆံုး အသင့္ေလ်ာ္ဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပအပ္ပါတယ္” ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ဆက္ ၍ “ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လူ့ေဘာင္ ရွင္သန္တိုးတက္ျပီး လံုးဝဥႆံု ေအာင္ျမင္လာတဲ့ အထိ ဥကၠ႒ၾကီးကဘဲ ဦးေဆာင္မႈေပးသြားပါရန္ ကၽြန္ေတာ္တို့ လိုလားေတာင့္တ လ်က္ရွိၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဥကၠ႒ၾကီးနွင့္တကြ နိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားက တာဝန္မွ အနားယူရန္ တင္ျပထားျခင္းကို ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ပါတီညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက လံုးဝသေဘာမတူေၾကာင္း တင္ျပအပ္ပါတယ္” ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ကယားျပည္နယ္မွ ဦးေက်ာ္လႈိင္က “ပါတီစံုစနစ္က်င့္သံုးလွ်င္ လြတ္လပ္ေရး ဆံုးရႈံးရမည့္ အႏၲရာယ္ ျဖစ္ေပၚလာနုိင္သည္” ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ခ်င္းျပည္နယ္မွ ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ဦးျဖစ္သူ ခန္မန္ က ”ပါတီစံုစနစ္က်င့္သံုးေရးအတြက္ ျပည္သူ့ဆႏၵခံယူပြဲျပဳ လုပ္ရန္မလို”ဟု ၾကိမ္းဝါးသြားခဲ့သည္။ တနသၤာရီတိုင္းမွ ပါတီယူနစ္ ေကာ္မတီဝင္ ဦးေမာင္ေမာင္နိုင္က ”မဆလပါတီသည္ ျမန္မာျပည္၏ တစ္ခုတည္းေသာ ပါတီအျဖစ္ အခုိင္အမာ ရပ္တည္ေနျပီ ျဖစ္၍ တစ္ပါတီစနစ္ကို သာလွ်င္ ဆက္လက္ က်င့္သံုး သြားရမည္။ ပါတီ ဥကၠ႒ၾကီး အေနနွင့္ ပါတီဝင္ အျဖစ္မွ နႈတ္ထြက္ရန္ မလုိအပ္ပါ” ဟူ၍၎၊ မေကြးတိုင္းမွ ဦးခန့္က ”ပါတီစံုစနစ္သည္ မင္းမဲ့ဝါဒနွင့္ ကေမာက္ကမ စနစ္ တို့ကို ျဖစ္ေပၚေစျပီး တစ္ျပည္နွင့္ တစ္ျပည္၊ လူတန္းစား တစ္ခုနွင့္တစ္ခု၊ မိသားစုအတြင္း တစ္ဦးနွင့္ တစ္ဦး၊ တစ္ရြာနွင့္ တစ္ရြာ၊ တစ္ျမိဳ့နွင့္ တစ္ျမိဳ့ အၾကားတြင္ စည္းလံုး ညီညြတ္မႈ ပ်က္ျပားေစမည့္ ဟူ၍ ၎ေျပာၾကားခဲ့ၾကသည္။ အဆိုျပဳခ်က္ကိုေထာက္ခံေသာ သူမ်ားမွာ မႏၲေလးတိုင္းမွ ဦးသန္းထြန္းႏွင့္ ပဲခူးျမိဳ့မွ ဦးစံတင္ တို့ျဖစ္သည္။ ဦးစံတင္က ”ပါတီ ဥကၠ႒ၾကီးသည္ ပါတီအေပၚ မိဘသဖြယ္ ျဖစ္၍ ဆက္လက္ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေပးပါရန္ ညီလာခံမွ ပန္ၾကားသင့္ေၾကာင္း” ေျပာခဲ့သည္။ ညီလာခံသည္ တစ္ခုေသာ အေရးအရာတြင္ အားလံုး တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း ရွိၾကေလသည္။ လူတိုင္းက ဦးေနဝင္းအား ေက်းဇူတင္ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ၾကသည္။ အေၾကာင္းမွာ ၁၉၆၂ခုနွစ္တြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အအံုကို ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးခဲ့ေသာ
ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ေျပာၾကားခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
အဓိပၸါယ္ တစ္ခုထက္ ပို၍ ထူးျခားေသာ အေရးေပၚ ညီလာခံၾကီးသည္ ၂၅ရက္ေန့တြင္ ျပီးဆံုးခဲ့သည္။ ဦးေနဝင္းအား ပါတီ ဥကၠ႒ရာထူးမွ နႈတ္ထြက္ ခြင့္ျပဳခဲ့ေသာ္လညး္ ပါတီဝင္အျဖစ္ ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရး ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ေဆာင္ရြက္ရန္မွာ ပိုမို အေရးၾကီးေၾကာင္း “ျပည္သူ့ဆႏၵျပဳလုပ္ရန္မလို္” ဟု ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ဦးစန္းယုကိုလည္း နႈတ္ထြက္ခြင့္ ေပးခဲ့သည္။ သို့ေသာ္ ဦးေအးကို၊ ဦးစိန္လြင္၊ ဦးေက်ာ္ထင္၊ ဦးထြန္းတင္တို့မွာ ကံအေၾကာင္းမလွ၍ သူတို့၏ လိုလားခ်က္မ်ားကို အေလးထားျခင္း မခံခဲ့ရေပ။ သူတို့ ဆက္လက္၍ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ရမည္ဟု ညီလာခံမွ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။
ျပည္တြင္း ျပည္ပရွိ ျမန္မာျပည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသူမ်ားသည္ ျဖစ္ရပ္အစစ္အမွန္မွာ မည္သို့နည္းဟု စိတ္ရႈပ္သြားၾကသည္။ ဦးေနဝင္းမွာ ညီလာခံ ပထမေန့တြင္ပင္ ထြက္ခြာသြားျပီး ေနာက္ေန့မ်ားတြင္ ေပၚမလာေတာ့ေခ်။ ပံုမွန္အားျဖင့္ မဆလပါတီ ညီလာခံမ်ား က်င္းပသည္ ဆိုသည္မွာ အသင့္ခ်မွတ္ ျပီးေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို အတည္ျပဳရန္ အတြက္ ရာဘာတံဆိပ္တံုး ရိုက္နိွပ္ျခင္း သေဘာသာ ျဖစ္ေနသည္။ ၂၆နွစ္တိုင္ သက္ဦးဆံပိုင္ တစ္ပါတီစနစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေအာက္တြင္ ရွိေနခဲ့သည့္ ျမန္မာျပည္သည္ ပါတီ ဥကၠ႒ၾကီး တင္သြင္းလာေသာ အဆိုကို ဆန့္က်င္ရန္ မျဖစ္နိုင္ခဲ့ေခ်။ သို့ေသာ္ ျဖစ္ရပ္မွာ အဘယ္နည္း။ သူကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးခဲ့ေသာ ပါတီ၏ အေျခခံအား ျဖစ္သည့္ ပါတီဝင္မ်ားသည္ အာဏာရွင္ လက္ေဟာင္းၾကီးကို ကိုယ္ေမြးသည့္ေမ်ာက္ ကိုယ္ျပန္ေျခာက္ ဆိုသကဲ့သို့ ပုန္ကန္ၾကေလျပီလား။
နိုင္ငံျခားမွ ေလ့လာေနသူမ်ားမွာ စိတ္ေမာလူေမာ အလုပ္မ်ားသြားခဲ့ၾကသည္။ ဆန္းစစ္သူမ်ားစြာမွာ မဲေပးပံု အသြင္အျပင္ကို ေလ့လာၾကသည္။ အခ်ိဳ့က ေတြ႕ရွိသည္မွာ လူမ်ိဳးစု ေဒသမ်ားမွ ကိုယ္စားလွယ္ တို့သည္ အဆိုျပဳခ်က္ကို ကန့္ကြက္မဲ ေပးခဲ့ၾကသည္။ လူမ်ိဳးစု ပုန္ကန္မႈမ်ား ရွိေနေသာေၾကာင့္ နယ္ေျမတည္ျငိမ္မႈနွင့္ ဆက္လက္တည္ျမဲမႈတို့မွာ အဓိက မ႑ိဳင္ျဖစ္၍ ဤသို့ကန့္ကြက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။
နည္းပါးေသာ ေထာက္ခံမႈတို့မွာ ေအးခ်မ္းသည့္ အလယ္ပိုင္း ေျမျပန့္ေဒသမွ ျဖစ္သည္။ ညီလာခံမွ ဦးေနဝင္း ရုတ္တရက္ ထြက္သြားျခင္းမွာ ဦးေနဝင္းလက္မွ အာဏာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီဟု ညႊန္းဆိုျခင္းပင္ေလာ ဟူ၍ ပေဟ႒ိ တစ္ရပ္ ျဖစ္ေနသည္။ သို့ရာတြင္ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ျပဳလုပ္ေပးမည္ဟူေသာ ကတိေၾကာင့္ စိတ္အားထက္သန္ ေနၾကေသာ နိုင္ငံျခားမွ ေလ့လာသူမ်ားသည္ ထိုသို့ေသာ အထင္အျမင္တို့ကို ဂရုမစိုက္ၾကေတာ့ေခ်။ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ဆိုင္း ေနခဲ့ၾကသည့္အခ်ိန္ ေရာက္ရွိလာေပျပီ။ သယံဇာတ ၾကြယ္ဝေသာ ျမန္မာျပည္ တံခါးပြင္ ့ေပေတာ့မည္။
လမ္းမ်ားေပၚမွ ျပည္သူတို့မွာ ထိုသို့ေသာ ထင္ျမင္ဆန္းစစ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ စိတ္ေတြေဝ ရႈပ္ေထြးကုန္ၾက၏။ ေလ့လာသူမ်ားသည္ ညီလာခံ၏ ဗန္းျပလုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို မယံုၾကည္ၾကေပ။ အာဏာရွုင္ဦးေနဝင္း၏ အက်င့္စရိုက္ကို သိထားၾကေသာေၾကာင့္ “နံပါတ္တစ္” အသက္ရွင္ေနေသးသေရြ႕ ကာလပတ္လံုး အေျပာင္းအလဲ မျဖစ္နုိင္ဟု ယံုၾကည္ေနၾကသည္။ သမၼတၾကီးနွင့္မဆိုင္၊ ပါတီ ဥကၠ႒နွင့္လဲ မဆိုင္ သူသာလွ်င္ဗိုလ္ ျဖစ္၏။ ေနဝင္းမွ ေနဝင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
“သူ့ရဲ့ တစ္ကယ္႕ဆႏၵကို ဖီဆန္ျပီး ညီလာခံက မဲေပးၾကမယ္ဆိုတာ မစဥ္းစားရဲစရာဘဲ။ ျပည္သူ႔ဆႏၵ ခံယူပြဲကို အဆိုတင္ျပီး ညီလာခံကို ပယ္ခ်ေစတာက ေနဝင္းဟာ ဇာတ္စင္ေပၚကေန သိကၡာရွိရွိနဲ့ ကန့္လန့္ကာေနာက္ကို ဝင္သြားျပီး ၾကိဳးဆြဲနိုင္ေအာင္ အကြက္ဆင္တာ ျဖစ္တယ္။ ဒါက အာဏာဆက္လက္ တည္ျမဲေအာင္ ၾကံစည္တဲ့ စဥ္းလဲမႈၾကီးတစ္ခု ျဖစ္တယ္။ အခု လူတိုင္းဟာ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းၾကီးကို သတိရေန ၾကေတာ့မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ျပည္သူ့ ဆႏၵခံယူပြဲကို အဆိုျပဳခဲ့တာက ဦးေနဝင္း။ ဒါကို ညစ္ပတ္တဲ့ ညီလာခံက ပယ္ခ်ခဲ့တာဘဲလို့ သမိုင္းစာမ်က္နွာမွာ သူ့အတြက္ ေနရာက်န္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ဒါသူ့စိတ္ကူးဘဲ” ဟု ျမန္မာ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ေကာက္ခ်က္ခ် ခဲ့သည္။
ေနာင္ျဖစ္ေပၚလာေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားက ဤသံုးသပ္ခ်က္ မွန္ေၾကာင္း သက္ေသထူလာသည္။ ျမန္မာျပည္သည္ ပြင့္လင္း လြတ္လပ္ေသာ ေခတ္သစ္ တစ္ခုသို့ ဝင္ေရာက္လာျခင္းမဟုတ္ဟု ခ်က္ခ်င္း သိသာ လာေတာ့သည္။ ယင္း ဇူလိုင္လ၏ ထူးျခားေသာ ရက္သတၱပတ္ ကုန္ဆံုးခ်ိန္တြင္ သမၼတၾကီးနွင့္ မဆလပါတီ ဥကၠ႒ရာထူးတို့ကို ဆက္ခံမည့္သူအား ေရြးခ်ယ္၍ ေၾကညာလိုက္ၾကသည္။ အေရြးခ်ယ္ခံရသူမွာ လူယံုေတာ္ၾကီး ဦးစိန္လြင္ ပင္ျဖစ္ေပေတာ့မည္။
***************
ဘာတီးလင့္တနာ Bertil Lintner- Outrage Burma struggle for Democracy စာအုပ္ကို စံဝင္းေမာင္ ႏွင့္ မင္းမ်ိဳးႏိုင္ တုိ့ ဘာသာျပန္ထားေသာ “ေဒါမာန္ဟုန္- ဗမာျပည္ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ” အခန္း(၃) “ကေလးမ်ား၏ ေဒါသမာန္” အား မူရင္းအတိုင္း မွ်ေဝပါသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ဤစာအုပ္မွ ရွစ္ေလးလံုး လူထု အေရးေတာ္ပံု နွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အခန္းက႑မ်ားကိုသာ ဆက္လက္ တင္ျပသြားမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း စာဖတ္သူမ်ားအား ေလးစားစြာ အသိေပးအပ္ပါသည္။
ဓာတ္ပံု။ ။ မ်ဳိးခ်စ္ေက်ာင္းသားတပ္ဦးဟူေသာ အမည္ျဖင့္ (၈.၈.၈၈) မတိုင္မီက ေရြတိဂံုဘုရား စေနေဒါင့္တြင္ လူစုကာ ေရႊတိဂံုဘုရား ေအာင္ေျမတြင္ တရားေဟာခဲ့ၾကပံု။
ေလးစားစြာျဖင့္
ေက်ာ္နိုင္
June/30/2013
with Aung Aung Kyaw Aung Moe Win Moe Zay Nyein Soe Moe
0 comments:
Post a Comment